Tag Archives: kijk eens wat ik heb bereikt

6 redenen waarom bodypump & ik voor elkaar gemaakt zijn

Een tijdje geleden ben ik begonnen met bodypump. Dat deed ik niet expres. Ik had gewoon een proefabo genomen op een sportschool met 3947 verschillende lesjes. De enige reden waarom ik uit die enorme overvloed aan opties koos voor bodypump, was dat het tijdstip van de les me goed uitkwam. (Lees: het was de laatste les van die zondagochtend waarop ik van mezelf moest sporten. Beweging en luiheid combineren, ik kan het.)

Voor wie niet weet wat bodypump is: dat is een sport waarbij je een beetje loopt te klooien met zo’n barbell, maar dan met hele lichte gewichten. Dit omdat je EXTREEM veel herhalingen moet doen, en dat kan alleen als je gewichten niet zo zwaar zijn. Je doet het op muziek, voor iedere spiergroep een liedje, en voor ieder liedje heb je een standaard choreografie (lees: je doet iedere keer hetzelfde. Voor drie maanden dan, daarna komen er weer nieuwe oefeningen op nieuwe muziek).

Zoals ik al vertelde, was mijn keuze voor bodypump vrij arbitrair. Ik had ook best iets anders kunnen doen. Alleen toen vond ik het vervolgens zo leuk dat ik niets anders meer wíl doen. Noooooooit meer. In een ideale wereld zou ik non-stop bodypumpen, en alleen even stoppen om af en toe een hapje vegan Ben & Jerry’s Peanutbutter & Coockies te eten (want even serieus, hoe lekker is DAT?). Ja, dit zijn grote woorden. Maar bodypump + ik = een topcombi, en wel hierom:

1. Groepslessen zijn gewoon echt mijn ding. In mijn vorige sportschool beukte ik liever met mijn hoofd tegen de barbell dan dat ik hem oppakte. Ik dacht dat dit kwam doordat ik krachttraining haatte*, maar wat ik écht haatte, was sporten zonder dwang. Bij bodypump moet je wel meedoen, want anders stel je de trainer teleur. En ik ben nu eenmaal een pleaser.

En als je eenmaal moet, dan … blijkt beweging ineens best leuk?????????

2. Ik word er sterker van. Maar echt. Ik kon wel janken van geluk toen ik merkte dat ik mijn opwarmgewicht ook daadwerkelijk licht begon te vinden. In het begin vond ik die 2,5 kilo aan iedere kant (niet lachen a.u.b., ik ben een bleke zwakke veganist) namelijk alsnog tyfuszwaar. Ook leuk: als we ons na de bench press moeten opdrukken, kan ik sinds kort ook echt meedoen. Goed, ik zit nog steeds op m’n knieën, maar ik leun wel echt op mijn handen, in plaats van dat ik doe alsof door m’n rug op en neer te bewegen. (En dan maar hopen dat de trainer het niet merkte. Blij dat die fratsen achter me liggen.)

3. Het laat mij ‘moderne muziek’ waarderen. Ik ben namelijk zo’n zuur oud wijf dat alle liedjes haat die geen Deceptacon van Le Tigre zijn. Maar goed, bij bodypump draaien ze alleen maar van de blikmuziek die wordt gemaakt voor en door mensen zonder ziel. En ik vind het prachtig. Die muziek is namelijk perfect afgestemd op de oefeningen (of nou ja, eigenlijk andersom) zodat ik helemaal in De Zone kom als ik al die gekke bliepjes hoor. LOVE die gekke bliepjes.

4. Het laat me zien dat er meer sporten bestaan dan hardlopen. Want laten we wel wezen: ik heb al 2,5 jaar niet meer behoorlijk gesport omdat ik dacht dat hardlopen de enige sport was die me ooit zou kunnen bekoren. DAT HAD IK HELEMAAL FOUT. Jammer dat ik er 2,5 jaar voor moest verspillen, maar: beter laat dan nooit. (Overigens krijg ik van bodypump ook kniepijn. Maar niet zo erg als met hardlopen.)

5. Ik heb na de eerste bodypumples de ergste spierpijn van mijn leven gehad. Echt, iedere vezel in mijn lichaam schreeuwde en jankte en vervloekte zijn bestaan. En de dag daarna werd het nóg erger. Ik weet niet precies wat hier het voordeel van is, maar ik word wel vrolijk als ik daaraan terugdenk. Misschien omdat die spierpijndagen inmiddels achter me liggen?

6. Het maakt me nederig. Ik mag dan wel twee masters op zak hebben, maar kennelijk weet ik nog steeds niet hoe breed ‘heupbreedte’ is en hoe diep je nou precies moet gaan bij een squat. (Er was laatst een trainer die me vroeg of ik soms dronken was. Volgens mij was dit een grap, maar helemaal zeker ben ik er niet van.) (Dit was overigens niet op een zondagochtend, maar op een maandagavond. Gelukkig.) (Nou ja, ‘gelukkig’…)

*Voor de zeikerds die vinden dat bodypump geen krachtraining is maar cardio: ik ben er anders binnen een maand al een stuk sterker van geworden. DUS.

6 Comments

Filed under sport die geen hardlopen is

dingen die mijn leven de afgelopen twee weken behoorlijk verrijkt hebben

Over het algemeen leid ik best een saai leven. Ik ga naar mijn werk, waar ik schrijf. Dan ga ik naar huis, waar ik nog meer schrijf. Dan ga ik slapen en droom ik ter compensatie hele wilde dingen (vannacht had mijn ene collega een andere collega gegijzeld met behulp van een bekende beautyblogger en had ik de politie gebeld,  maar duurde het vier uur voordat die op kwam dagen, en dat terwijl ik weer in de kleuterklas zat).

Maar toevallig heb ik de laatste tijd best wel veel leuke dingen gedaan, gedacht, gehoord en gekocht. Die dingen waren zo leuk dat ik ze maar in een blog heb gegooid:

Terug naar Zweinstein

Ik weet niet of jullie het weten, maar ik ben dus best wel een Harry Potter-fan. Zeg maar, echt heel erg. Daarom ging ik twee weken terug met Julia naar de Harry Potter-tentoonstelling in Utrecht. Het was prachtig. We hebben in Hagrids stoel gezeten, Mandragora’s uit de aarde getrokken, staan huiveren voor een hele enge dementor en besloten dat we in Zwadderich wilden omdat de bad guys in Harry Potter altijd het best gekleed waren. Kortom, het was een ~*~magische~*~ dag.

Over zwarte gewaden gesproken

Een van mijn lievelingsbands, Indochine, brengt bijna een nieuw album uit! Nu had ik dat niet echt nodig, omdat ze de laatste 30 jaar al 305735 albums hebben uitgebracht en ik na een paar jaar fangirlen nog steeds niet alles uit mijn hoofd ken, maar toch, het is altijd leuk om iets ‘nieuws’ te luisteren. Single numéro uno vond ik eerst een beetje zo-zo, maar inmiddels snap ik niet meer hoe ik ooit gelukkig heb kunnen zijn zonder dit nummer in mijn leven te hebben:

(Al moeten jullie het eigenlijk gewoon op Spotify luisteren, want ik kan op YouTube alleen maar versies klinken waarbij het geluid óf hapert óf anderszins raar klinkt)

(Nog wat andere leuke nummers in de hoop dat jullie ook fan worden van Indochine en een keer met mij mee willen naar Parijs om naar een concert van ze te gaan: deze, en deze, en deze)

Over nieuwe muziek gesproken

Een ander nummer dat mijn leven heeft verrijkt, is het nieuwe nummer van Adore Delano. Adore en ik hebben een vreemde relatie.  Aan de ene kant voel ik me heel erg verwant met haar vanwege uitspraken als “I’m polish remover” en “‘Im too punk to wash my tights” en alle lyrics in het nummer I look fucking cool (vooral “Don’t need to brush my hair out, birds need a nest to hang out”)* Aan de andere kant voel ik me niet zo verwant met haar, want de rest van haar nummers gaat eigenlijk alleen maar over jong en dronken zijn en je schoenen kwijtraken en pizza eten en dat soort dingen, terwijl ik al in paniek raak als ik om 23.15 nog niet slaap. Dus ja. Niet echt relatable.

Maar toen was er het nummer Negative Nancy. En ondanks (of doordat?) het een beetje een 2007 poppunkvibe heeft is het ZO LEKKER. En Adore ziet er ZO mooi uit. Maar echt. Ik moet jullie bekennen dat ik zo onder de indruk was dat ik twee dagen na het zien van deze clip Dr Martens heb gekocht, omdat Adore die hierin ook draagt.

* For the record: ik kam mijn haar wel, maar het raakt gewoon vanzelf al heel snel weer door de war ok??? #zelfacceptatie

Over Dr. Martens gesproken

Ja, en dus nu ben ik op mijn 26ste eindelijk eigenaar van een paar Dr. Martens. Niet-leren Dr. Martens welteverstaan, no worries. Ik ben erachter gekomen dat je in Amsterdam dus gewoon twee Dr. Martens-winkels hebt met 40 verschillende paren, waaronder een aantal vegan exemplaren. Ik ben gegaan voor klassiek zwart. Ik moet wel extra mijn best doen om er niet uit te zien als iemand van 16 met deze schoenen (ze zijn zo lekker alt0www), maar als het goed genoeg is voor Adore, is het goed genoeg voor mij.

Over 16 lijken gesproken

Een uur voordat ik deze schoenen kocht, werd ik trouwens aangezien voor 16-jarige. Ik was namelijk samen met een collega aan het vrijwilligen in een woonzorgcentrum. Daar was ik rustig koffie aan het inschenken voor mensen toen iemand me een heel verhaal vertelde over dat zij een 16-jarige kleindochter had die ook niet van serveren hield. Het was aardig bedoeld, geloof ik, maar ik raakte er toch een beetje van in de war, want ik had het reuze naar mijn zin. Afgezien van deze low key belediging was het heel leuk en gezellig en best wel spannend, want er was een heuse bingo bezig en hoewel mijn collega en ik zelf niet meededen, zaten we er lekker in.

Over gezellig doen gesproken

Ik was gisteren op een reünie met mijn straat. U hoort het goed: een reünie. Met mijn straat. Mijn straat was vroeger nogal hecht namelijk, omdat hij dertig jaar geleden gebouwd werd en er allemaal pasgetrouwde stellen kwamen te wonen die meteen kinderen kregen en die kinderen speelden daarna natuurlijk altijd samen buiten, waarbij ze door de bosjes renden / in de sloot vielen / naar ‘het moeras’ gingen (hahahaha) / hun Barbies en Action Mans met elkaar lieten vechten. Het was ontzettend gezellig, vooral het gedeelte waarbij we rondhingen bij een paar elektriciteitspaaltjes. Maar dat is iets in de categorie ‘je had erbij moeten zijn’, denk ik.

Over dingen waar jullie bij zouden moeten zijn gesproken

Oké jongens om af te sluiten even 3 hele leuke dingen die mijn leven in de toekomst zullen verrijken:

  • Ik ga bijna op vakantie!!! Tim en ik gaan twee weken naar Sicilië. En daar gaan we gewoon lekker op het strand zitten en NIETS doen. Ja, boeken lezen. En pasta eten. En de Etna bezoeken. Ik kan niet wachten.
  • Ik ga bijna naar Disneyland!!! De oma van Tim wordt bijna 90, dus dat vond ze een mooie reden om met de hele familie naar Disneyland te gaan. Mij zou je – dankzij mijn eigen opa en oma – best wel een Disneylandveteraan kunnen noemen (ik heb in totaal al 21 dagen van mijn leven in dit park gespendeerd …) dus ik kijk ernaar uit om de hele familie de Tower of Terror in te leiden. Ha ha ha.
  • Ik ga naar Queens of Comedy!!! Ik dacht eerst dat ik niet kon, omdat alles uitverkocht was en er op Ticketswap 100 kaartjes gevraagd werden. Uiteindelijk heeft een vriendin van een vriend van me (die ik één keer heb gezien, toen we met z’n drieën naar Queens Werq The World gingen) een kaartje voor me gescoord – wat ik echt suuuuperlief vind (ik had me zelf wel aangemeld bij Ticketswap, maar was steeds te laat, en zij keek toevallig nét op haar telefoon toen er een kaartje aangeboden werd). Ben dolgelukkig.

P.S. Zoals jullie zien heb ik deze blog nog steeds geen make-over gegeven wat ik ben een drama met layouts en het mislukt de hele tijd en ARGH. Maar working on it, dus. Semi.

4 Comments

Filed under leven

wat ik de afgelopen twee jaar allemaal heb uitgespookt

Zoals ik vorige week al schreef: de afgelopen twee jaar heb ik deze blog best wel aan z’n lot overgelaten. Schandalig, ik weet het. En dat wil ik veranderen. Echt. Als bewijs van mijn welwillendheid heb ik een veel te persoonlijk stukje geschreven over alles wat ik de afgelopen twee jaar allemaal heb uitgevoerd, zodat je straks weer helemaal bij bent. Lees & huiver:

Gaat een 24-jarige naar de middelbare school

Twee jaar geleden behaalde ik mijn masterdiploma Nederlands. Ik studeerde af op de relatie tussen gender en succes in de posture van Connie Palmen, Renate Dorrestein en Heleen van Royen (FEMINISME jeuj) (deze info speelt trouwens geen rol in de rest van het verhaal maar ik vind het gewoon leuk om te vertellen). In plaats van een baan te zoeken, zoals normale mensen dat doen, besloot ik nog een master te doen: de lerarenopleiding tot docent Nederlands.

Ik verkeerde namelijk in de veronderstelling dat ik hier iets mee zou bereiken. Ik dacht dat ik de leerlingen goed Nederlands kon geven, dat ik hen interessante dingen kon leren, en dat ik een beetje een relevante rol zou spelen in de maatschappij.

Oh boy, I was wrong.

Ik heb me zelden zo irrelevant gevoeld als in het jaar van de lerarenopleiding.

Ik heb daar eigenlijk nooit iets over geschreven – natuurlijk heb ik daar nog nooit iets over geschreven. Tijdens dat jaar zelf kon ik er natuurlijk niks over online zetten (ik bedoel, op zich is deze blog gewoon gekoppeld aan mijn volledige naam), maar ook daarna had ik er weinig zin in. Deels omdat ik deze episode uit mijn leven gewoon wilde vergeten, en deels omdat ik het allemaal een beetje gênant vond. Er is weinig dat meer cringe-worthy is dan een leraar die er niets van bakt, nietwaar?

Het eerste half jaar viel het nog wel mee, trouwens. Toen vond ik het zelfs echt tof. Ik vond het leuk om lessen te bedenken en ik vond de leerlingen altijd leuk, zelfs als ze niet leuk deden. En zelfs het tweede half jaar vond ik de leerlingen ook meestal leuk, zelfs als ze niet leuk deden. Ik ben gewoon te soft. Ik vind altijd alles zielig, ik geef iedereen nog een extra kans (en nog eentje), ik geloof ieders verdrietige ogen als ze zeggen dat ze écht niet wisten dat ze vandaag al die belangrijke opdracht in moeten leveren. Heel leuk, aardig zijn, alleen je bereikt er weinig mee.

Ik geloofde zo erg in tweede kansen dat ik, toen ik eenmaal mijn diploma had behaald, eraan dacht om alsnog een baan te zoeken bij een iets ‘makkelijkere’ school (lees: in Amstelveen). Ik was er even van overtuigd dat het hier wel allemaal op rolletjes zou lopen. Ik bedoel: het lesgeven zelf vond ik interessant en het was echt niet alleen maar kommer en kwel. Ik heb me vaak rotgelachen om die kinderen (althans, op de momenten waarop ze niet de computersystemen van de school aan het saboteren waren en mij ervan overtuigden dat iemand buiten de klas de boel had gehackt) (ja, wist ik veel) (ik ben nu echt zo’n cliché van een leraar die niet weet hoe je met technologie om moet gaan hè?).

En misschien was het ook leuk geweest, ik zal het nooit weten. Want ik merkte eigenlijk ook wat het leraarschap mij niet bracht: schrijven. Ik heb altijd eigenlijk alleen maar willen schrijven. Mijn bijbaantjes tijdens mijn studie waren alleen maar gericht op schrijven, mijn eerste stage was als tekstschrijver: waarom zou ik in godsnaam een baan nemen waarbij ik de hele dag moest praten, terwijl ik ook gewoon kon gaan schrijven?

Dus toen solliciteerde ik bij een paar bedrijven waarbij ik dit kon doen. En tot nu toe heb ik eigenlijk nauwelijks teruggekeken. Mijn collega’s hebben dan ook nog geen propjes naar me gegooid, dus dat is TOP.

#officelife

Nu werk ik al bijna een jaar fulltime als copywriter. Dat is een stuk beter dan lesgeven, al was het maar omdat ik nooit mijn stem hoef te verheffen en chips mag weten wanneer ik dat wil. Maar het belangrijkste van alles: ik mag de hele dag schrijven. Sommige mensen vinden dat misschien raar, maar die mensen zijn zelf gewoon raar. Schrijven is geweldig. Hoe meer ik schrijf, hoe meer ik leer – zeker de laatste tijd, nu ik wat langer in de materie zit en steeds weer nieuwe manieren leer om dingen op een andere manier te doen of te zeggen.

Het bedrijf waar ik werk is ook erg leuk. Mijn collega’s zijn ontzettend creatief – en nee, dit zeg ik niet eens om te slijmen, want zij lezen mijn blog toch niet. Ik sta echt te kijken van de goede ideeën die ze steeds weer opnieuw hebben.

Aan de overgang van studeren naar 40 uur per week op kantoor zitten heb ik trouwens wel heel erg moeten wennen, maar ik geloof dat het inmiddels wel gelukt is. Het duurde een jaar en een mindfulnesscursusje, maar dan heb je ook wat.

Het blijft toch wel een beetje raar om te praten over je werk op je blog, vind ik (ik heb dat eigenlijk ook nooit gedaan bij mijn bijbaantjes, of bij mijn stage). Juist omdat het zo’n groot deel van je leven is. En je professioneel moet zijn, en zo, terwijl ik er op mijn blog een sport van maak om mezelf zo belachelijk te maken als het maar zijn kan. Dus ik stop er nu weer mee. Jullie weten wel genoeg, lijkt me zo.

Elke dag feest

Op zich ook wel een mijlpaal in mijn leven: afgelopen januari ben ik gaan samenwonen met Tim! De feiten op een rijtje:

  • Het is een huis in Amsterdam-Oost; ongeveer tien minuten fietsen van mijn vorige huis. Dat is wel fijn, want ik voelde me er erg op m’n plek.
  • Het is echt een geweldig huis. Maar echt. Het is zo oud en mooi en ik kan vaak nog niet geloven dat ik zoveel geluk heb om in zo’n huis te wonen (zeker niet omdat de huurprijzen in Amsterdam belachelijk hoog zijn). En dan ook nog eens in zo’n leuke buurt! En heb ik al gezegd dat het een mooi huis was?
  • Het is natuurlijk niet écht groot maar voor Amsterdamse begrippen meer dan prima.
  • Waar ik ook veel geluk mee heb gehad: de persoon met wie ik samen mag wonen. Al moet je dat eigenlijk geen geluk noemen, want ik heb hem zelf uitgezocht. Ik zou willen zeggen “Ik ben iedere ochtend blij dat ik naast hem wakker word”, maar ‘s ochtends vroeg ben ik niet zo met dit soort dingen bezig, dus ik zeg maar gewoon: ik ben iedere avond blij dat ik samen naast hem op de bank mag zitten met een bord eten op schoot. Beter dan dat wordt het niet.
  • Nee maar echt samenwonen is heel erg leuk. Ik vond alleen wonen ook altijd meer dan prima, maar samen is echt alles veel beter. Het is gewoon zo fijn dat er altijd iemand is. Het klinkt misschien heel stom maar het idee van je ‘leven delen’ vind ik heerlijk. Ik kan het echt iedereen aanraden (nou ja, iedereen die een relatie heeft met iemand waarmee hij/zij zijn leven wil delen tenminste, anders is het een beetje awkward).
  • “Ja maar ergeren jullie je dan nooit aan elkaar?” Nou … laten we zeggen dat we een aantal zaken in het huishouden allebei op een andere manier aanpakken.
  • Sorry, ik weet dat het saai is om een blogpost te schrijven over hoe erg je je leven op orde hebt, maar ja, als dat niet zo was zou ik deze blogpost niet schrijven denk ik.

Opa

Niet dat alles in mijn leven goed ging. In juni is mijn opa overleden. Dezelfde opa die in mei 100 was geworden, ja.

Ik had er nog niets over geschreven omdat ik het een beetje raar vond, het is toch niet alleen mijn opa, hij is ook de opa van mijn broertje en zusje en neefje, en de vader van mijn vader en oom.

Hij is eigenlijk gegaan op de minste erge manier waarom je kan gaan: hij verloor zijn bewustzijn en stopte na een paar dagen met ademen. Hij leek geen doodstrijd te hebben. Hij is 100 geworden. Mijn vader heeft de laatste dagen vaker wel dan niet bij hem gezeten, en ook mijn moeder en oom en tante zijn heel veel bij hem geweest, en ik heb hem zelf ook nog kunnen zien.

Maar het blijft rot.

Misschien schrijf ik er ooit nog wel een stukje over, want er valt nogal veel over hem te schrijven. Maar op dit moment voelt alles nog fout.

 

Dus dat

Thanks voor het lezen

Dit verhaal was echt heel lang

Dit is geen haiku

12 Comments

Filed under leven

over pokémon go, millennials en de quarterlifecrisis

pokemon quarterlifecrisis millennials

Toen we nog gewoon Pokémon vingen op onze gameboys

Mijn broertje (23) heeft me laten zien hoe Pokémon Go werkt. Hij heeft zijn Tentacruel inmiddels al zo goed getraind dat hij Gym Leader bij het ziekenhuis om de hoek is. Vandaag fietste hij na een sollicitatie om zodat hij een Haunter kon vangen. Hij vindt dat ik het ook moet installeren. Ik wil het wel maar ook weer niet, want ik heb Dingen Te Doen, en ik weet niet zo goed of ik het me kan veroorloven om me totaal te verliezen in een spelletje.

En dat terwijl ik me eigenlijk best wel zou willen verliezen, net als vroeger, toen ik altijd deed alsof ik een Growlithe aan mijn zijde had. Even weer geobsedeerd zijn met iets dat niet echt bestaat, even vergeten hoe verschrikkelijk volwassen ik al ben.

Want ja, hoewel ik lang in de veronderstelling verkeerde dat ik ‘begin twintig’ ben, kwam ik laatst tot de zeer schokkende ontdekking dat dat ‘begin’ niet helemaal waar is als je 25 bent. Ik ben eerder ‘midden twintig’. Ik zou niet willen zeggen ‘bijna dertig’, dat vind ik flauw en dat is ook niet waar, maar ik ben ook niet bepaald net geen tiener meer.

En dat voelt… heftig. De laatste paar jaren was mijn favoriete grapje wanneer ik moe of saai was (vaak) altijd “Hee, ik ben ook geen achttien meer”. Dat is lollig als je twintig bent, want twintig is eigenlijk een soort achttien. Als je 25 bent, ben je al zo ver verwijderd van achttien dat de grap eraf is. Inmiddels (nu komt het cliché-riedeltje dat alle millennials opratelen als ze klagen over dat hun leven niet meer alleen maar lang leve de lol is) wonen mijn meeste vrienden al samen, gaan sommigen zelfs trouwen, krijgen steeds meer vrienden een Serieuze Baan of proberen ze er in ieder geval eentje te krijgen.

Ik ben niet anders: ik woon nog niet samen maar hoop dit dit jaar wel te gaan doen, ben afgestudeerd en aan het solliciteren, kook iedere avond met verse producten en denk wel eens na over preventieve botox. (Ik ga het niet doen hoor, maar ik denk erover na, net als dat andere mensen nadenken over welke muziek gedraaid moet worden op hun begrafenis o.i.d., mag ik ook eens ergens over fantaseren?)

Gisteren zag ik een grappig plaatje met de volgende tekst: 21: “You’re so young” 22: “You’re so young” 23: “You’re so young” 24: “You’re so young” 25: “Are you married? How’s your career going?” Klinkt precies als mijn leven. Ik had de vorige jaren altijd het gevoel dat ik pas net kwam kijken omdat ik ‘rond de twintig’ was, maar nu heb ik ineens zoiets van: shit, ik ben al zeven jaar volwassen! Hoe is dat nou ineens gebeurd?

En vooral: wat heb ik de afgelopen jaren allemaal gedaan? Ja, een bachelor, twee masters, twee stages en een handvol (bij)banen. Ik ben verhuisd naar Zwanenburg (lang verhaal), Amsterdam-Noord, Parijs, Amsterdam-Noord (weer ja) en Amsterdam-Oost. Ik ontmoette de liefde van mijn leven en het grootste gedeelte van mijn vrienden. Ik ben een keer of zes naar Londen geweest en ongeveer net zo vaak naar Parijs. Ik heb 331 blogs gepubliceerd. Ik heb alle afleveringen van SATC, OITNB en GG gezien. Eigenlijk waren de afgelopen jaren best vol, als ik erover nadenk (mijn leven is dus toch geen soort 13 Going on 30), maar toch heb ik het gevoel alsof ik de afgelopen vijf jaar gewoon bij elkaar kan schrapen en in mijn zak kan stoppen. No big deal. Is alleen maar de bloei van je leven, joh.

En ja, net zoals iedereen van mijn leeftijd heb ik ook een tijdje flink last gehad van angstige gedachten over de toekomst (wat wil ik doen? Heb ik wel de goede studie gedaan? Wil ik een carrière of toch liever in een commune in Roemenië wonen?), maar inmiddels heb ik wel helder voor ogen wat ik de komende jaren wil en het idee dat het ook haalbaar is. Dat geeft best wel veel rust, kan ik je vertellen.

Mijn grootste levensvraag van dit moment is nu: moet ik Pokémon Go nou installeren of niet?

Heb ik me sinds mijn achttiende verjaardag tóch flink ontwikkeld.

17 Comments

Filed under leven

wat ik niet meer heb

 

uitzicht amsterdam noord

Dit uitzicht bijvoorbeeld

Mijn kamer ziet eruit alsof er een tornado heeft huisgehouden. Dat is best jammerlijk, want de enige die hier heeft huisgehouden, ben ik, en dat heb ik niet erg efficiënt gedaan, want het is een enorme teringzooi. Ik kan zeggen dat het probleem ligt bij mijn drukke agenda en dat ik tevens gewoon geen plek heb voor al dat papier dat (lees: al die nagekeken toetsen die) ik verzamel sinds ik docent ben, maar eerlijk is eerlijk: de belangrijkste reden waarom mijn woning er niet uitziet, is omdat deze woning ‘normaal’ voor me geworden is. Waar ik eerst moest huilen van geluk omdat ik nu eindelijk een eigen keuken had, moet ik nu eerder huilen omdat ik geen zin heb om die keuken schoon te maken.

Na tien maanden is het nieuwe er volledig af, ik ben aan mijn woning gewend. Heel slecht, aangezien ik hier zoveel heb dat ik vroeger niet had, of beter gezegd: hier zoveel niet heb dat ik vroeger wel had. Om mezelf maar weer te herinneren aan hoe #dankbaar ik mag zijn, een lijstje met dingen die ik in deze woning moet missen (en ja, dat is allemaal positief):

  • Om maar te beginnen met het allerfijnste: waar ik nu woon, gooien mensen geen afval uit het raam! Je zou denken dat dat normaal is, maar voor mij was het heel lang heel normaal om te zien hoe de grond aan de achterkant van de flat bezaaid lag met vuilniszakken, lege bierblikken en volle zakken sla (?).
  • Iets dat hier wellicht mee samenhangt, is dat ik nooit meer dode ratten bij de vuilnisbakken zie. Zo jammer!
  • Ook vind je in mijn woning geen muizen (dood en/of levend). Dat er muizen waren, was trouwens niet echt de schuld van de schaamteloze vervuilers van mijn flat, want muizen in oude huizen zijn op zich best wel normaal. Dat ik nu nergens een muis zie is een cadeautje, laten we maar zeggen.
  • Nu heb ik weinig tot geen geluidsoverlast. In Noord wist ik precies wat iedereen de hele dag zei, deed of luisterde. Hier zijn de muren wat beter, want ik heb zelden last van andere mensen (ook wel lichtelijk verontrustend, in mijn vorige woning had ik wel altijd het gevoel dat er op me gelet werd, mocht ik van een krukje vallen o.i.d.).
  • Mijn huidige keuken mist vooral smerigheid. Godogod, wat was die keuken in mijn vorige flat toch een potje. Ik deelde hem met twaalf anderen, vandaar. Nu is mijn eigen keuken ook niet echt een toonbeeld van hoe het moet, maar zoals ik al zei in mijn blog over waarom het leuk is om alleen te wonen: andermans ranzigheid is altijd net wat ranziger dan je eigen ranzigheid. Bovendien kan het nooit zo erg worden als daar. Zo was er die ene keer dat de afvoer van een van de wasbakken in de keuken DAGENLANG vol met water stond omdat de afvoer verstopt was. Ik was doodsbang dat we allemaal besmet zouden raken met de legionellabacterie, of zo. Ik weet nog wel dat ik me uiteindelijk over mijn walging heb heengezet en heb geprobeerd om de afvoer te ontstoppen, en dat het toen exact 0,0% effect had. Had ik voor niets mijn gezondheid op het spel gezet! Uiteindelijk is er een loodgieter gekomen om de boel weer lopend te krijgen. Best gênant.
  • Ik heb trouwens ook geen huisgenoten meer met wie ik kan roddelen over wie de afvoer heeft laten verstoppen. Dat is wel jammer. (Ter compensatie zit ik nog steeds in de whatsappgroep van mijn voormalige huis. Nee, grapje, dat is voor het geval ik nog post krijg. En oké, ook omdat ik niet zo goed ben in afscheid nemen.)
  • En ik heb al helemaal geen snoezige 18-jarige huisgenoten meer die voor het eerst op zichzelf gaan wonen en vinden dat ze gekookt hebben als ze een diepvriesmaaltijd opwarmen in een pan. (Dat mis ik ook wel, want daardoor voelde ik me altijd Vet Volwassen & Verantwoordelijk. Nu moet ik mijn gevoel van eigenwaarde ergens anders vandaan halen. Uit mijn talenten enzo.)
  • Hiero geen doodenge liften die om de haverklap vastlopen (m.a.w. ik hoef ook nooit meer met de trap naar de vijftiende verdieping). Vind ik óók wel jammer, want het maakte het leven spannend en iedere keer dat de lift het wel deed was een heus dankbaarheidsmomentje.
  • Ook blijven vreemde mensen die over de gang lopen me bespaard. In mijn vorige flat waren de deuren continu kapot, en dan kwam er weer zo’n rare snuiter binnen (en oh ja, af en toe nam die dan ook iets mee, het laatste jaar werd er continu ingebroken). In mijn nieuwe flat is het wat lastiger binnen komen. Oké, gisteren was de voordeur ook wel kapot, maar toen ging hij van buitenaf niet open in plaats van niet dicht. Niet echt handig, maar wel veel veiliger, toch?

Zo, en nu ben ik wel klaar met dit lijstje, ik ga mijn lieve fijne keuken maar eens de schoonmaakbeurt geven die hij verdient.

11 Comments

Filed under leven