Tag Archives: wachten

de wachtkamer van de vakantie

Geloof het of niet, maar ik heb bijna vakantie. Nou ja, vakantie, vakantie: je kunt het ook gewoon werkloosheid noemen, want over drie weken ben ik klaar met mijn studie en stage en dan ‘heb’ ik dus niets meer. Na een bachelor van vier jaar (ik ging naar Parijs en liep mijn eerste stage, oké), een master van een jaar en nog een master van een jaar gaat De Rest Van Mijn Leven nu eindelijk eens beginnen.

Ik gebruik het woord ‘eindelijk’ niet omdat ik zo graag wil dat het voorbij is, maar omdat het al met al toch wel lang geduurd heeft, dat gestudeer van mij. De tijd is snel gegaan, maar ook weer niet zo snel dat ik niet heb gemerkt wat er allemaal is gebeurd, wat er allemaal is veranderd.

(Voor wie zich nu zorgen maakt over mijn aankomende werkloosheid: niet doen hoor. Het komt wel goed met mij, misschien niet binnen drie weken maar vast wel snel daarna. Al hoop ik natuurlijk dat het wél binnen drie weken is, zou toch relaxt zijn.)

Ik heb nog geen idee hoe de weken na de drie weken ingericht zullen worden, of ik veel bezig zal zijn met zoeken of vrij snel iets zal vinden, of ik gauw moet beginnen of lang moet wachten, of ik nog op vakantie kan of dat ik toch in paniek ga raken (of allebei). Ik weet nog niet waar ik me op moet verheugen of waar ik bang voor moet zijn. Mijn zomer is een onbeschreven blad, maar ik ben helaas niet in mijn eentje verantwoordelijk voor wat erop komt te staan.

Wat ik wel weet: ik heb zin in de vakantie, hoe die er ook uit komt te zien. Zin om op een terras te zitten (sorry, lekker basic), zin om Summer Jam te luisteren (dat was dé zomerhit van toen ik 12 was, zoiets vergeet je niet), zin om naar Parijs en Londen te gaan (nee, staat niet op de planning, maar ik heb gewoon heel specifiek ZIN in deze twee steden, ik droom er zelfs over, kan het ook niet helpen), zin om naar het strand te gaan (iets dat ik echt nooit doe, zou leuk zijn om daar op mijn 25ste eens verandering in te brengen), of het park (dat doe ik wel al vaak, no worries), en om boeken te lezen waar ik anders niet aan toe kom (lees: Career of evil van J.K. Rowling (ik bedoel Robert Galbraith)), om gewoon niet meer bezig te zijn met alles dat nog gedaan moet worden. Alleen van die vooruitzichten al schiet mijn endorfinegehalte zo omhoog dat ik mezelf bijna niet meer herken (wie is dit rare blije mens??!?)

Nog een paar weken doorbikkelen, en dan is dit collegejaar echt echt echt klaar. Ik heb ergens al een beetje het gevoel dat het al zover is, maar dat komt doordat ik geen les meer hoef te geven en ik mijn belangrijkste onderzoek van dit jaar al heb afgerond. Met andere woorden: ik moet nog dingen doen, maar echt zwaar wordt het niet meer.

Ik heb nu de neiging om een beetje te gaan lanterfanten, om geen to do-lijstjes meer te maken en alleen maar Orange Is the New Black te kijken en vegan barbecuerecepten op te zoeken, maar dat kan/mag eigenlijk nog niet, want ik zit nu nog niet in de vakantieperiode, ik zit in de wachtkamer van de vakantieperiode/werkloosheid/De Rest Van Mijn Leven.

En weet je?

Het is hier best leuk.

5 Comments

Filed under studie/werk

waar ik me de afgelopen maand zo ongeveer mee bezig heb gehouden

In april heb ik maar liefst nul blogsposts geschreven. Het is zo weinig dat ik er bijna trots op ben.

Overigens heb ik deze maand ook niet gewerkt (iets met na zoveel contractverleningen verplicht drie maanden op straat staan omdat je geen vast nulurencontract kunt krijgen, huilie). Pas in juli mag ik weer. Van tevoren had ik bedacht dat ik deze drie maanden kon gebruiken om mezelf te gaan zoeken met transcendente meditatie, mijn scriptie weken voor de deadline af te hebben en een taart te bakken, maar ja. Alles loopt altijd anders dan gepland.

Ik hoor jullie al denken: Lisa, het klinkt alsof je geen fluit hebt uitgevoerd. Maar dat is niet waar! Ik heb van alles gedaan! Zoals:

– Me ingeschreven voor de lerarenopleiding. Jup, het is semi-officieel, ik ga nog een jaar langer studeren en dan word ik docent! Althans, als alles goed gaat en ik niet in een burn-out word gepest door mijn stageklas. (Vast niet, pubers zijn lievvvv, dat weet iedereen.) Een paar jaar geleden rolde ik altijd met mijn ogen als iemand suggereerde dat ik met mijn opleiding Nederlands zeker leraar wilde worden, maar nu heb ik er heel veel zin in (iets met ouder en wijzer worden. Maar dat is een aparte blogpost waard. Wat zeg ik? Dertig aparte blogposts!)

– Gezocht naar een nieuw huis. Nu ik nog een jaar langer studeer, kan ik nog een jaar langer gebruikmaken van Studentenwoningweb (een website waarbij je iedere week kunt reageren op een huis/kamer en waarbij diegene die het langst is ingeschreven de woning ook echt krijgt). Oh jongens, jullie willen niet weten hoeveel huizen ik de afgelopen weken al denkbeeldig heb ingericht, hoeveel veganistische vijfgangendiners ik al voor mijn vrienden heb bereid in mijn nieuwe fantasiekeuken en hoeveel stamkroegen ik  inmiddels al op Google Maps heb gevonden.
Het resultaat: vooralsnog niets. Maar de komende weken gaat er echt iets gebeuren, dat voel ik.

– Mijn haar niet gewassen. Is ook een aparte blogpost of tien waard. In het kort: drieënhalve week terug ben ik gestopt met het gebruiken van shampoo en was ik het alleen met water. Je zou denken, je haar niet wassen, dat is toch geen activiteit dus dat kost geen tijd, maar daar kun je je lelijk in vergissen. Geen shampoo gebruiken is heel, heel veel werk. Maar dat vertel ik later wel.
Het resultaat: laat op zich wachten. Maar ik loop niet zo voor gek als je zou denken. Ik zie er eigenlijk best cool uit, al zeg ik het zelf.

– Aan mijn scriptie gewerkt. Mijn scriptie gaat over vrouwelijkheid en (literair) succes. Ik onderzoek hoe de beeldvorming hieromtrent tot stand komt bij mijn casussen Connie Palmen, Renate Dorrestein en Heleen van Royen, prachtige casussen waar ik zeer dankbaar voor ben en die me meer opleveren dan ik  ooit had durven hopen. Ook dit is een aantal eigen blogs waard, vooral omdat ik al aan het begin van dit jaar een speciale Heleen van Royen-blog had beloofd (sorry, Lin!). Ik schaam mij diep voor het feit dat het nog niet gelukt is. Misschien is het een soort faalangst, omdat het onderwerp TE LEUK is. Laten we het daar maar op houden.

–  Nog een ander onderzoek on the side. Anders zou het leven ook maar saai worden, hè! Dit onderzoek gaat over dubbeltijdigheid en de rol van Victor Hugo als historicus in Notre-Dame de Paris: ook een casus waarvoor ik zeer dankbaar ben (ik heb hem zelf uitgezocht, maar toch). I love love loooove dit boek. Echt hoor. Ik ben in mijn leven vaak teleurgesteld door klassiekers (Pride and Prejudice, gadverdamme, en Dracula, wat was dat saai) maar Notre-Dame de Paris is oprecht prachtig. De beschrijvingen van mensen en de stad zijn zo mooi, het drama mag dan wel een melodrama zijn maar zit zo goed in elkaar, en de toon is vaak ook nog eens ontzettend grappig.

Als Gringoire in onze tijd leefde, hoe heerlijk zou hij dan het midden houden tussen het klassieke en het romantische! Maar hij leefde niet meer in de tijd, waarin men driehonderd jaren werd en dat is jammer. Zijn afwezigheid schept een leegte, die zich heden ten dage maar al te zeer doet gevoelen.

Waarschijnlijk is dit citaat zonder context helemaal niet lollig, maar goed, dat mogen jullie voor jezelf bepalen.

Het enige dat af en toe balen is, of nou ja, eigenlijk is balen niet het juiste woord, is dat ik tijdens het lezen en schrijven heel vaak liedjes uit zowel de Disneyfilm als de musical in mijn hoofd krijg. Maar dat heb ik eigenlijk ook altijd als ik voor de Notre-Dame zelf sta. Dan krijg ik vooral dit stukje in mijn hoofd (nu post ik de Franse versie omdat ik zowel de Nederlandse als de Engelse niet kan vinden, wat ik wel jammer vind want ik ken de Nederlandse uit mijn hoofd: Wat was dit voor vreemd gevoel dat Frollo overviel? Het was angst, angst voor zijn onsterfelijke ziel). (Disneyliedjes zijn trouwens ideaal als je je talenkennis bij wilt spijkeren/op peil wilt houden tijdens het afwassen, dit is mijn favoriet want ze praten hier lekker zo duidelijk.)

Maar goed, over bovenstaande onderwerpen zou ik ook wel weer een blog of twintig kunnen schrijven (bijvoorbeeld over mijn intense boosheid over de demonisering van Frollo in de Disneyfilm, ik bedoel, in het boek vermoordde hij ook wel een zestienjarig onschuldig meisje omdat ze ‘m niet wilde, hij heeft Quasimodo vrijwillig geadopteerd!!! Niet omdat het moest van een of andere geestelijke omdat hij anders naar de hel zou gaan!!!)

 

Oké, genoeg geblèrd. Eigenlijk heb ik de laatste anderhalve maand nog veel meer gedaan/gedacht/whatever, maar ik vind het wel weer goed zo en ik heb ook honger en ik moet deze blog nu wel posten want anders komt hij nooit online (geloof me, er zijn de afgelopen tijd zoveel conceptblogs gesneuveld omdat ik in the heat of the moment ging eten in plaats van posten). Dus doei, tot snel hoop ik, of niet, Heleen van Royen mag het weten.

27 Comments

Filed under leven, studie/werk

ik zeg maar wat

Ik heb geconstateerd dat er op mijn blog drie soorten blogposts regelmatig terugkeren. Dit zijn deze drie:

1) Hoi kennen jullie mij nog? Ik ben Lisa en ik heb heeeel lang niet meer geblogd maar nu ga ik er weer helemaal voor hoor
2) Omg mijn telefoon/computer/wifi was kapot maar nu werkt alles weer
3) Zo hé ik heb vet lang niet hardgelopen want ik had een blaar/een verrotte knie/tijdgebrek maar I’m back on track

Wees niet bang: deze blog wordt geen combinatie van alle drie deze soorten. Ik ga het alleen over 1) en 2) hebben.

1) Hoi kennen jullie mij nog?

Ja HOI dus. Hoewel mijn laatste blog van nog geen twee weken terug is, heb ik het gevoel alsof ik Vijf koffie graag (wat een rare blognaam eigenlijk) zwaar verwaarloosd heb. Dit heeft allerlei redenen die ik niet allemaal uit de doeken ga doen, maar ik zal er eentje uitlichten: ik heb best wel veel proza (verhalen!) geschreven. Mijn innerlijke drang was groot, laten we maar zeggen.Niet alleen kostte dat geschrijf veel tijd die ik niet aan mijn blog kon besteden, ook zorgde het ervoor dat ik niet meer zo goed in blogmodus kon komen. Mijn verhaalstijl is nogal anders dan mijn blogstijl.
Ik vind het nu nog steeds best lastig om dit te typen (ja echt) maar ik doe het toch, want ik mis het bloggen (ik moet ook nog steeds schrijven over Heleen van Royen, waar ik in januari onderzoek naar heb gedaan voor mijn studie, maar op dit moment lukt het echt niet, zo stom).

2) Omg mijn telefoon

Op een mooie ochtend in december werd ik wakker met een lief roze vlekje aan de linkerkant van mijn telefoonscherm. Dat vond ik allemaal wel best (ik ben niet zo pietluttig wat dat betreft) maar het lieve kleine vlekje werd steeds groter en groter en eind januari was mijn hele scherm blauw. Dat zou ik ook nog wel best hebben gevonden als ik behoorlijk had kunnen zien wat er op mijn scherm stond. Dat was niet het geval: WhatsApp-gesprekken kon ik nog net lezen, maar in groepschats begreep ik nooit helemaal wie er nou precies aan het praten was. Foto’s bekijken ging al helemaal niet – een kleine ramp, want ik ben aardig Instagramverslaafd.

De enige reden waarom ik helemaal tot vorige week wachtte om m’n telefoon te laten maken, was dat ik bang was dat ik gedoe zou krijgen met de garantie. Deze angst bleek overigens voor niets. Inmiddels heb ik mijn telefoon terug en ben ik Instagramverslaafder dan ooit (mijn account is trouwens vijfkoffiegraag, voor de liefhebbers)

3) Zo hé ik heb vet lang niet hardgelopen

Haha, ik zei dat ik niet over hardlopen ging schrijven, maar dat was een leugen. Ik hou het kort, oké? Wat ik wilde zeggen was dat ik erover zit te denken om me weer in te schrijven voor de Ladies Run van 10 kilometer en dan proberen om die onder de 50 minuten te lopen (moet lukken, vorige keer deed ik er 56 minuten over en ik had echt niet behoorlijk getraind).

Misschien kan dit voornemen me overtuigen om regelmatig te gaan rennen, want om een of andere reden gebeurt dat nu niet. Ik kan  trouwens ook eens aan een andere wedstrijd meedoen dan de Ladies Run, maar ik snak stiekem naar een nieuwe foeilelijke medaille met een sportschoen met hoge hak erop. Nee grapje, ik wil gewoon niet rennen met mannen, mannen zijn stom. Nee grapje, ik kan ook gewoon meedoen aan een ander evenement maar ja ik zeg maar wat.

Inmiddels ben ik druk bezig het aantal ongemaakte selfies van de afgelopen tijd te compenseren

Ondertussen ben ik druk bezig het aantal ongemaakte selfies van de afgelopen tijd te compenseren

21 Comments

Filed under hardloopavonturen, huishoudelijke mededelingen, leven

kom later maar terug, herfst

Ja, hartstikke leuk en aardig dat het weer herfst wordt. De herfst is mijn favoriete seizoen – najaar laat de lucht lekker ruiken en alles er belachelijk mooi uitzien. Dat het koud is, neem ik te koop toe. In de zomer is het ook zo vaak koud. Dat het steeds vroeger donker wordt, vind ik ook prima. Ik hou wel van die afwisseling. Als de dagen langer worden ben ik blij, als de dagen korter worden ook.

Maar dit keer is er iets mis.

Vorige week zat ik met mijn lelijke fuck it het is koud-trui in college. Deze trui mag ik normaal gesproken alleen aan als het buiten zo ijs- en ijskoud is dat ik al mijn principes rondom kleding mag verloochenen. Nu had ik vorige week sowieso een fuck it-week, maar wat nog erger was dan dat ik er als een malloot bijzat terwijl het technisch gezien nog steeds zomer was, was dat ik het nog steeds koud had. Met mijn lelijke dikke trui. In de zomer dus.

Bovendien: die leuke vallende blaadjes zijn leuk, voor nu. En jezelf inpakken met warme sjaals en zachte mutsen is ook alleraardigst, net zoals kaarsjes branden en warme chocomelk. Omdat het weer kan. Omdat het weer even ‘nieuw’ is. Maar zo in november is de lol er echt wel af, hoor. En dan moeten we nog een tijdje. Dan is de herfst op de helft, maar dan krijg je de winter nog. Winter is eigenlijk gewoon herfst, maar dan nog kouder, nog kaler, nog donkerder. En zonder het “oooh kijk de wisseling van seizoenen”-gevoel. Winter is eentonige nietsheid. Bovendien, als ik mezelf nu al verlies in chocoladekruidnoten en beenwarmers, hebben al die dingen tegen die tijd geen effect meer. Dan moet ik me in januari van top tot teen gaan hullen in thermo-ondergoed.

Dat wil ik eigenlijk nu al wel.

 

 

 

Deze post ging 25 september 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under de ongemakken des levens

afscheid van een cliché

Ik heb een cliché ervaren. Nu doe ik dat wel vaker, clichés zijn niets voor niets clichés geworden, je kunt er wel lollig over doen maar ze waren heus niet zo groot als niet zoveel mensen ze leefden.

En dit cliché was echt fanatisch. Ik ervoer het een maand of wat geleden, toen ik nog fulltime stage liep en in de avonduren nog 102 andere dingen moest bewerkstelligen, waardoor er… bijzonder weinig tijd overbleef om te doen wat ik nu echt wilde. Vandaar dus dat ik de afgelopen maanden nauwelijks een boek heb gelezen, een blog heb ontdekt of een feest heb bezocht: ik was op zaterdagavond te druk met het afwerken van mijn to do-lijst. (Die ik, voor de duidelijkheid, zelf heb gecreëerd. Het was niet zo alsof het universum tegen me zei: lol ik geef jou allemaal werk en als je het niet doet, ga je dood! Nee, ik was diegene die dat zei, het is mijn eigen schuld.)

Het waren redelijk vermoeiende maanden. Maar hoe weinig ruimte er ook is om te doen, voor denken heb ik altijd plek. En ik had zoveel gedachten over wat ik allemaal zou gaan doen als er eindelijk weer tijd was. Over stukjes die ik wilde plaatsen op mijn blog, het maken van een andere website, plaatsen waar ik heen wilde gaan en verhalen die ik wilde schrijven. Ik had, al zeg ik het zelf, uitstekende ideeën en ik kon niet wachten tot er genoeg stilstand was om ze uit te voeren. En het beste was: de stroom van ideeën stopte maar niet – het werd alleen maar meer, meer en meer.

Ik bruiste van de ideeën. Ja, echt. Zo voelde het op sommige momenten gewoon letterlijk. Alsof mijn hoofd een bruisbal was. Alsof er allemaal belletjes schuim in mijn hoofd hun weg naar buiten baanden. Het gevoel was, in tegenstelling tot hoe het nu klinkt, totaal niet eng – het voelde eigenlijk wel heel prettig.

En weet je hoe deze beschrijving nu voelt? Onnatuurlijk. En terecht. Ik voel dat gebruis namelijk niet meer en ik kan het ook niet meer  goed voor de geest halen. Maar het is waar, ik dacht het letterlijk. Ik dacht: als ik tijd heb, moet ik hier ook een blog over schrijven. Dat ik een fucking bruisbal ben geworden en dat ik o zo blij ben.

Alleen nu ben ik eigenlijk vooral heel erg moe.

Gelukkig duurt de zomervakantie drie maanden.

13 Comments

Filed under metablog