Tag Archives: beeldbuisgekte

over bijna-waargebeurde verhalen (meer specifiek: over into the wild)

Vijf jaar geleden kreeg ik er een nieuwe favoriete film bij: Into the wild. Het was liefde bij de eerste kijkbeurt. Ik schreef er een blog over, waarna een medeblogger (Jaap, lees je nog mee?) me het boek stuurde waar de film op was gebaseerd.

Het boek vond ik net zo fantastisch – of misschien nog wel iets fantastischer. Ik las het continu. Op Lowlands. In de metro. In de lunchpauze op mijn werk. En dat zegt wat, aangezien ik het altijd heel vervelend vind om kleine stukjes te lezen, ik heb normaal altijd tijd nodig om erin te komen – maar niet bij dit boek, hierbij wilde ik ieder flintertje pakken dat ik maar kon pakken. Jon Krakauer vertelt niet alleen het tragische – waargebeurde – verhaal over hoe Christopher McCandless buiten de samenleving wilde leven, maar ook over anderen die zich afzonderden en de wildernis inliepen, en over waarom zij hier hun heil zoeken, en ik vond het zo, zo interessant.

Wat mij zo aantrekt in zowel de film als het boek, is het idee van een vrijheid waarvan je altijd vergeet dat die bestaat. Ik wil ongeveer dezelfde dingen als alle andere mensen die ik ken: werken, een huis kopen, mijn familie gelukkig maken. McCandless trok zich niets van dit aan. Hij ging gewoon de samenleving uit. De natuur in. Weg van het ‘moeten’. Want ja, waarom ook niet? Je hebt maar één leven en het staat niet in de sterren geschreven dat je een hypotheek nodig hebt. Hypotheken zijn ook maar gewoon door iemand verzonnen.

Nu zou ik zelf nooit de wildernis intrekken. Zoals ik al zei: ik wil werken en een huis en leuke dingen doen in de stad met mijn vrienden en familie. Als ik in m’n eentje in Alaska zou zitten, zou ik me best wel vervelen.

(Bovendien: zien jullie mij al op elanden jagen?)

Toch trekt het me, het idee dat je ook gewoon vrij kunt zijn. Dus daarom kijk ik maar weer de film, lees ik maar weer het boek. Heb ik toch weer ff mijn portie wildernis gehad, ben ik toch even in de buurt geweest van iemand die dit wel echt heeft meegemaakt – in mijn hoofd dan. Kan ik meteen weer verder met m’n belastingaangifte e.d.

into-the-wild

De laatste keer dat ik het boek las, vond ik het echter ineens toch wat minder goed. Wat het precies was, daar kon ik mijn vinger niet op leggen – het verhaal greep me minder (omdat ik het al zo vaak gelezen had?), ik ergerde me aan de auteur. Krakauer beschrijft veelvuldig hoe hij zelf levensgevaarlijke bergbeklimpraktijken uithaalde, hij vergeleek zijn eigen motieven om te willen vluchten met die van McCandless, hij wist allemaal zo goed wat die jongen voelde en dacht – het zat me niet helemaal lekker. Ik vond het een beetje smakeloos, al dat gepraat over jezelf in vergelijking tot iemand die dood ging toen hij half zo oud was als jij.

(Wel ironisch dat ik me hier zo aan ergerde – ik ben immers een blogger. Met andere woorden, ik ben EXTREEM NARCISTISCH.)

Na het lezen ging ik wat googelen, en met dat gegoogle kwam ik er ook achter dat er wel meer kritiek is op deze auteur: zo zou hij bij het reconstrueren van het verhaal wel erg creatief geweest zijn met het uitleggen van dagboekfragmenten van McCandless en met het interpreteren van de precieze gebeurtenissen die hebben geleid tot diens dood. Met andere woorden: dit waargebeurde verhaal was toch niet zo waargebeurd als ik dacht.

velvet-goldmine

Dit doet me trouwens denken aan mijn allerlievelingsfilm aller tijden, Velvet Goldmine. Velvet Goldmine is een totaal andere film dan Into the wild. Waar Into the wild een redelijk ‘normale’ film is die een soort van chronologisch verloopt, is Velvet Goldmine veel verwarrender. Werkelijkheid en fantasie lopen door elkaar op zo’n manier dat het allemaal niet meer toe doet wat waar is (quote uit de film: “It doesn’t really matter much what a man does in his life, what matters is the legend that grows up around him“). Het is een heerlijke postmoderne film waarin de samenleving juist herschapen wordt in plaats van afgezworen, en er zijn weinig bomen te zien, maar vooral glitter.

Dat werkelijkheid en fantasie zo door elkaar lopen, maakt Velvet Goldmine alleen maar beter, alleen maar interessanter. Natuurlijk, Velvet Goldmine is verzonnen, geen journalistiek werk (hoewel er hierin ook veel parallellen te trekken zijn met het leven van David Bowie). Er is geen pretentie van waarheid, dus we kunnen niet teleurgesteld worden.

De misplaatste pretentie van waarheid doet bij Into the wild toch een beetje pijn (hoewel minder dan wanneer ik het boek nog steeds maar alleen fantastisch had gevonden). Ondanks mijn voorliefde voor verhalen hecht ik toch wel veel waarde aan de waarheid als die mij beloofd is. Eigenlijk best wel gek, want wat heb ik eraan om te weten hoe iemand van een ander continent is gestorven op het moment dat ik nog gewoon lekker bij mijn ouders in de box lag (1992)? Wat maakt het voor ons, anno 2016, voor verschil? (Ervan uitgaande dat wij niet zelf in de bosjes in Alaska willen wonen en dus geen tips&tricks nodig hebben om te overleven.)

En vooral: waarom krijg ik zo’n vies gevoel bij het besef dat ik wél de waarheid wil weten en niet gewoon genoegen kan nemen met de helft ervan?

6 Comments

Filed under rare wereld

bevindingen na de eerste week van de rest van mijn leven

Ja, natuurlijk, iedere week is de eerste week van de rest van je leven. Iedere dag is de eerste dag van de rest van je leven, iedere seconde is de eerste seconde van de rest van je leven – dat zijn maar liefst 86.400 momenten per dag waarop je de hele boel totaal om kan gooien. Hoopvol, nietwaar? Maar goed, vorige week was wel echt een heel erg ‘nieuw begin’ in klassieke zin, aangezien ik toen begon aan mijn eerste fulltime baan na mijn studie. Mijn studententijd is officieel over, finito, komt nooit meer terug.

(Alhoewel, je weet nooit wat het leven je brengt, wellicht ga ik op mijn vijftigste weer in een studentenhuis wonen en beginnen aan een studie Informatica, kan toch?)

Als ik mijn week in één woord moest omschrijven, zou ik zeggen… intens. Ik heb ontzettend veel geleerd over het bedrijf waar ik werk en over wat ik ga doen, het is allemaal superinteressant en ik heb echt veel zin in de komende tijd. Verder ga ik er niets over zeggen, want anders wordt het zo’n ‘Lief dagboek’-verhaal, en bovendien vindt mijn werkgever het vast niet zo chill als ik alle details deel met de hele Nederlandstalige wereld (en met iedereen met Google Translate).

Maar goed, hoe leuk het ook is, na een behoorlijk lange vakantie is het natuurlijk altijd even wennen om weer in Het Gareel te moeten (iets dat ik twee jaar geleden ook ondervond toen ik fulltime stage liep). Tevens sliep ik de vorige week behoorlijk belabberd vanwege het warme weer. Volgens mij heb ik ongeveer net zo lang wakker gelegen als dat ik daadwerkelijk heb geslapen. Needless to say: ik was de hele week een beetje moe.

Ondanks het prachtige weer heb daarom ik dan ook nauwelijks het huis verlaten, het was net alsof ik huisarrest had. In plaats daarvan keek ik alleen maar naar RuPaul’s Drag Race (lees: America’s Next Top Model voor drag queens). Jup, het is een tijdje geleden dat ik het daar voor het laatst over heb gehad – ik was namelijk behoorlijk lang blijven steken bij seizoen 4. Na seizoen 3 en de eerste afleveringen van seizoen 4 was ik eigenlijk wel een beetje drag queen-verzadigd. Kwam deels doordat ze met zoveel waren dat ik ze niet meer uit elkaar kon houden, deels doordat ik seizoen 3 nogal saai vond (de enige leuke queens vond ik Shangela, Manila Luzon en Raja, de rest was echt… blugh) en deels doordat ik na tientallen afleveringen een beetje gek werd van RuPaul, die in iedere aflevering meer op een karikatuur van zichzelf ging lijken.

Maar ja, aangezien ik vorige week niet genoeg energie had om ‘s avonds naar buiten te gaan en iets te beleven (man, ik had niet eens genoeg puf om door mijn Instagramfeed te scrollen) en ik Gossip Girl onlangs voor de tweede keer uit had, ging ik toch maar verder met RPDR bingewatchen. En dat was eigenlijk een ontzettend goed idee.

Seizoen 4 vond ik namelijk veel en veel beter dan seizoen 3, en dat had alles te maken met de deelnemers. Die waren namelijk gewoon beter. Mijn lievelings was uiteraard Sharon Needles. Zij ALLES wat ik zoek in een drag queen. Ik hou van haar hoofd, ik hou van haar humor, ik hou van haar kledingstijl, ik hou van haar attitude.

via GIPHY

(Dit is dus Sharon, en dit is dus m’n nieuwe levensmotto).

Het was allemaal zo leuk dat ik meteen doorging naar seizoen numéro 5. En wat kan ik zeggen… tot nu toe is dit mijn lievelingsseizoen. Iedereen is zo goed! In tegenstelling tot in seizoen 3 (waarbij je vanaf het begin al wist dat er maar twee queens waren die er echt toe deden) zijn er zoveel kandidaten waarvan ik denk dat ze best wel eens zouden kunnen winnen. Ik ben supererg voor Jinx Monsoon, al heb ik nog niet helemaal uitgevogeld waarom ik haar zo leuk vind. Ze doet me een beetje denken aan my first drag queen crush Pandora Boxx. Maar ja, dat zei Santino ook, EN WE WETEN ALLEMAAL HOE SANTINO OVER PANDORA DENKT.

(Ja ik ben nog steeds boos)

Ik zou een plaatje van Jinx op willen zoeken ter illustratie van een blogpost die voor de helft gaat over iets dat maar ongeveer twee andere mensen interesseert (maarja MBML (‘Mijn Blog Mijn Leven’)), maar ik probeer niets meer op te zoeken over RPDR-seizoenen die ik nog niet uit heb, omdat ik mezelf tot nu toe IEDER seizoen per ongeluk heb gespoilerd omdat ik zo nodig in Google dingen moest typen als “What did Willam do?” en hierdoor ongewild de uitslag ontdekte.

Goed, tot zover mijn spannende privéleven. Deze werkweek heb ik gelukkig flink volgepland met sociale uitjes om te voorkomen dat die mannen met pruiken voor de rest van mijn leven mijn enige vrienden zijn.

Verder nieuws uit Lisaland:
Hardlopen vorige week was dom, ik kreeg een paar dagen later (?????????) intens veel last van mijn knie en het is nu pas net bijna over. Niet oké.
– Ik heb trouwens ook wel met mijn vriend in het park gepicknickt hoor, en van het weekend heb ik nog allemaal dingen gedaan. Jullie denken nu misschien: ja hallo, Lisa, waarom kom je daar nu weer mee, maar ik had deze blog nu eenmaal al zo geschreven voordat ik tijd had om hem te posten, en nu wacht Netflix weer op me dus ik heb geen tijd om mijn hele verhaal om te gooien. (Ja, vandaag is de enige dag dat ik ook nergens heen ga, he he he.)
– ……………. nee oké ik heb niets meer te vertellen. Werk, RPDR en mijn knie, dat is mijn leven nu. Heb geduld, ooit word ik weer interessant (althans, dat vermoed ik).

 

11 Comments

Filed under leven

negen redenen waarom ik gossip girl misschien toch maar voor de derde keer moet kijken (met spoilers, uiteraard)

gossip girl opnieuw kijken

Ja, het is echt waar: gisteravond heb ik voor de tweede keer in mijn leven de laatste aflevering van Gossip Girl gezien. En nee, dat betekent niet dat ik alleen die grand finale vaker dan één keer heb gekeken – ik heb alle afleveringen van alle zes seizoenen nu minstens twee keer geconsumeerd.

Dat is best wel een prestatie: de serie telt namelijk 121 afleveringen van ongeveer 40 minuten. In totaal is hier dus sprake van 81 uur beeldbuisgekte: 162 uur als je alles twee keer kijkt. Dat is bijna een hele week non-stop voor de tv zitten – best wel veel voor een serie die je eigenlijk helemaal niet zo goed vindt.

Want even serieus, zo interessant en weldoordacht was het allemaal niet, hè? Het plot ging alle kanten op (en nu komen er spoilers dus stoppen met lezen als je die niet wilt horen): iedereen is verliefd op iedereen. Minderjarigen worden gestalkt en gecyberpest door een anonieme blogger en de politie doet er niks aan. Blair en Serena zeggen hun BFF-schap ieder seizoen zo’n vier keer op maar leggen het dan toch weer bij. Lily en Rufus hebben een zoon maar die zien we na seizoen drie nooit meer terug. Leeghoofd Nate wordt zomaar hoofdredacteur van een krant. Chuck en Blair verzinnen achterlijke redenen om maar geen relatie te hebben (ja we moeten het eerst op eigen kracht doen, bla bla bla, net alsof jullie het niet aan je pappie en mammie te danken hebben dat jullie op je 22ste eigenaars zijn van miljoenenbedrijven). Oh ja, en Dan is Gossip Girl en toch wil Serena met ‘m trouwen. Best weird.

Daarnaast waren de afleveringen vaak totaal onnavolgbaar en soms best wel… saai. Toch bleef ik maar kijken, tot twee keer toe zelfs. En nee, serieverslaafd ben ik niet – naast Gossip Girl is Sex and the city de enige serie die ik ooit helemaal uitgekeken heb. Jup. Ik ben Zo’n Meisje.

Om mezelf te begrijpen, en om met Gossip Girl bezig te kunnen blijven zonder het weer helemaal opnieuw te moeten kijken (ik bedoel, ik heb ook nog andere dingen te doen) heb ik besloten om alle redenen te verzamelen waarom ik Gossip Girl eigenlijk wel voor de derde keer zou moeten kijken.

Want eerlijk is eerlijk – daar heb ik, ondanks alles, nog best wel zin in.

Dus bij dezen:

1. Ik snap nog steeds niet wat er nou allemaal gebeurd is. En dan heb ik het vooral over dat gedoe met Chuck en zijn ”””ouders”””. Waarom is de moeder van Chuck nou weggegaan? Wie was in godsnaam die gast met die tattoo die ineens Chucks echte vader was maar toch niet? En waarom deed Bart zo ingewikkeld met bewijsmateriaal verstoppen achter een schilderij en paarden doodmaken en alles terwijl hij ook gewoon meteen die microfilm in het haardvuur had kunnen gooien? Na twee keer de serie afwerken verkeer ik nog steeds in staat van TOTALE verwarring.

2. De aankleding. Gossip Girl zag er gewoon prachtig uit. Punt. Van New York tot de kleding tot de bloemen op tafel tot het hoofd van zo’n beetje iedere figurant. Ik wil alles. Zelfs als het eigenlijk best lelijk was, was het nog mooi.

Ik neem beide outfits, oké?

Ik neem beide outfits

3. Alles is zo belangrijk I: Als ik naar een feestje ga, sta ik meestal maar wat met mensen te praten. Met een beetje geluk is er goed eten en/of heb ik een conversatie waardoor ik zo dubbel lig dat ik er drie jaar op kan teren. Bij Gossip Girl zijn feestjes iets enerverender. Leugenaars worden ontmaskerd, relaties gesloopt, geheimen gepubliceerd – er gebeurt altijd wel wat. Ik krijg er spontaan zin van om zelf de deur uit te gaan.

4. Alles is zo belangrijk II: De personages uit Gossip Girl staan continu bij elkaar op de stoep voor een of andere interventie omdat er eentje een beetje down is en daarom al een hele dag zijn/haar huis niet uit is geweest. Als ik een paar dagen binnen blijf, hebben mijn vrienden dat niet eens door. Bovendien bellen ze nooit onaangekondigd bij me aan. Als ik dat bij hen zou doen, zouden ze denken dat ik totaal geen leven meer heb want wie heeft er nou tijd om bij iemand langs te gaan als je niet eens zeker weet of diegene wel thuis is? Maar goed, ik besef ook wel hoe harteloos dit klinkt, en de inner drama queen in mij zou ook graag willen dat ik mijn hele vriendengroep binnen een uur kon optrommelen als ik eventjes met een probleempje zit, in plaats van dat dat allemaal maar via whatsapp besproken wordt terwijl iedereen tv zit te kijken in z’n onesie.

5. Gossip Dan. Ik moet nog een keer Gossip Girl kijken om met mijn volle verstand te beseffen dat Dan de hele tijd gemene berichten over zijn geliefde, zijn vrienden, zijn zusje en ZICHZELF online zet. Zelfs toen ik de serie voor de tweede keer keek en al wist dat hij dat allemaal deed, heb ik tot seizoen 6 maar gewoon de hele tijd gedaan alsof Dan het toch niet was. Het is een vorm van cognitieve dissonantie, denk ik.

gossip girl dan

HUILEN VAN HET LACHEN (oké dit snap je alleen als je GG twee keer hebt gezien denk ik)

6. Goed voor je zelfvertrouwen. Oké, ik wilde dit punt eigenlijk niet noemen omdat ik het gênant vind, maar stiekem zijn Blair en Serena op een bepaalde twisted ‘haha-niet-echt-maar-toch-wel-een-beetje’-manier toch wel een soort van rolmodellen. Blair omdat ze zeer intens in zichzelf en haar eigen kunnen gelooft en daardoor alles voor elkaar krijgt wat ze maar wil, Serena omdat ze soms belachelijk wordt gemaakt maar eigenlijk toch altijd (zonder reden) de absolute koningin van de Upper East Side is. Klinkt misschien als een behoorlijk lousy rolmodel maar als je een op feestje bent waarop iedereen je haat is kun je soms misschien gewoon doen alsof je Serena bent en dan voel je je toch weer wat minder zielig (ik spreek totaal niet uit eigen ervaring hoor).

7. De lip van Nate. Het was me totaal niet opgevallen dat er iets was met de lip van Nate. Ik bedoel, wie besteedt er nou aandacht aan Nate? Nou, heel veel mensen dus, en die hadden wel door dat er iets mysterieus aan de hand was met zijn mond. Heb ik helemaal gemist!

8. De intro’s. Je kunt veel zeggen over Gossip Girl, maar de intro’s zijn altijd geweldig, die prachtige shots van New York in het ochtendlicht en dan die voice-over die dan “Wakey wakey, Upper East Siders” lispelt en dan al die heerlijke uitgebreide ontbijtjes (die nooit opgegeten worden omdat iedereen binnen een halve minuut ruzie krijgt en de ontbijttafel verlaat). Ik kreeg er altijd helemaal zin van om zelf op te staan, ware het niet dat ik de serie uitsluitend na het avondeten keek.

9. Bloggen lijkt heel boeiend. Nu mijn lijstje ongelezen posts in Bloglovin’ steeds kleiner wordt (hallo, wat zijn jullie allemaal aan het doen? Aan het vloggen of zo?) is het wel zo fijn dat er een serie is die je het gevoel geeft dat bloggen nog steeds relevant is.

(Voor het gemak vergeet ik maar even dat het 2016 is, en geen 2008.)

xoxo Gossip Dan

14 Comments

Filed under film en teevee

ik zeg maar wat

Ik heb geconstateerd dat er op mijn blog drie soorten blogposts regelmatig terugkeren. Dit zijn deze drie:

1) Hoi kennen jullie mij nog? Ik ben Lisa en ik heb heeeel lang niet meer geblogd maar nu ga ik er weer helemaal voor hoor
2) Omg mijn telefoon/computer/wifi was kapot maar nu werkt alles weer
3) Zo hé ik heb vet lang niet hardgelopen want ik had een blaar/een verrotte knie/tijdgebrek maar I’m back on track

Wees niet bang: deze blog wordt geen combinatie van alle drie deze soorten. Ik ga het alleen over 1) en 2) hebben.

1) Hoi kennen jullie mij nog?

Ja HOI dus. Hoewel mijn laatste blog van nog geen twee weken terug is, heb ik het gevoel alsof ik Vijf koffie graag (wat een rare blognaam eigenlijk) zwaar verwaarloosd heb. Dit heeft allerlei redenen die ik niet allemaal uit de doeken ga doen, maar ik zal er eentje uitlichten: ik heb best wel veel proza (verhalen!) geschreven. Mijn innerlijke drang was groot, laten we maar zeggen.Niet alleen kostte dat geschrijf veel tijd die ik niet aan mijn blog kon besteden, ook zorgde het ervoor dat ik niet meer zo goed in blogmodus kon komen. Mijn verhaalstijl is nogal anders dan mijn blogstijl.
Ik vind het nu nog steeds best lastig om dit te typen (ja echt) maar ik doe het toch, want ik mis het bloggen (ik moet ook nog steeds schrijven over Heleen van Royen, waar ik in januari onderzoek naar heb gedaan voor mijn studie, maar op dit moment lukt het echt niet, zo stom).

2) Omg mijn telefoon

Op een mooie ochtend in december werd ik wakker met een lief roze vlekje aan de linkerkant van mijn telefoonscherm. Dat vond ik allemaal wel best (ik ben niet zo pietluttig wat dat betreft) maar het lieve kleine vlekje werd steeds groter en groter en eind januari was mijn hele scherm blauw. Dat zou ik ook nog wel best hebben gevonden als ik behoorlijk had kunnen zien wat er op mijn scherm stond. Dat was niet het geval: WhatsApp-gesprekken kon ik nog net lezen, maar in groepschats begreep ik nooit helemaal wie er nou precies aan het praten was. Foto’s bekijken ging al helemaal niet – een kleine ramp, want ik ben aardig Instagramverslaafd.

De enige reden waarom ik helemaal tot vorige week wachtte om m’n telefoon te laten maken, was dat ik bang was dat ik gedoe zou krijgen met de garantie. Deze angst bleek overigens voor niets. Inmiddels heb ik mijn telefoon terug en ben ik Instagramverslaafder dan ooit (mijn account is trouwens vijfkoffiegraag, voor de liefhebbers)

3) Zo hé ik heb vet lang niet hardgelopen

Haha, ik zei dat ik niet over hardlopen ging schrijven, maar dat was een leugen. Ik hou het kort, oké? Wat ik wilde zeggen was dat ik erover zit te denken om me weer in te schrijven voor de Ladies Run van 10 kilometer en dan proberen om die onder de 50 minuten te lopen (moet lukken, vorige keer deed ik er 56 minuten over en ik had echt niet behoorlijk getraind).

Misschien kan dit voornemen me overtuigen om regelmatig te gaan rennen, want om een of andere reden gebeurt dat nu niet. Ik kan  trouwens ook eens aan een andere wedstrijd meedoen dan de Ladies Run, maar ik snak stiekem naar een nieuwe foeilelijke medaille met een sportschoen met hoge hak erop. Nee grapje, ik wil gewoon niet rennen met mannen, mannen zijn stom. Nee grapje, ik kan ook gewoon meedoen aan een ander evenement maar ja ik zeg maar wat.

Inmiddels ben ik druk bezig het aantal ongemaakte selfies van de afgelopen tijd te compenseren

Ondertussen ben ik druk bezig het aantal ongemaakte selfies van de afgelopen tijd te compenseren

21 Comments

Filed under hardloopavonturen, huishoudelijke mededelingen, leven

lisa vs instagram

Inmiddels ben ik weer gekapt met die 100happydays-onzin. Het voelde al vrij snel belachelijk (alleen die hashtag al!) en ik werd er een beetje chagrijnig van. Iedere dag een ‘leuke’ foto maken vereist constante alertheid. Vooral op de dagen waarop ik bij Tim (mon amour) was. Die dagen wilde ik eigenlijk allemaal close-upfoto’s van zijn prachtige gezicht maken en die voorzien van meerdere slijmerige hashtags, maar ik wist dat hij daar geen toestemming voor zou geven. Bovendien kan ik hem zelden betrappen op het maken van een foto, dus zelfs het fotograferen van zijn overheerlijke pasta puttanesca (vegaversie, uiteraard) voelde al een beetje gênant.

(Ik heb wel een keer stiekem een foto gemaakt van een zojuist bezorgde pizza toen hij net de kamer uit was. Helaas vergat ik mijn telefoon op stil te zetten, waardoor het ‘stiekeme’ effect enigszins weg was. Toen ik die foto online gooide, publiceerde hij trouwens meteen een oerlelijke foto van mij op Instagram (wat ik wel lef vind, want ik mag niet eens de allermooiste foto’s van hem online zetten. Oké, ik had toestemming gegeven – althans, hij zei “Zal ik dit online zetten” en ik zei: “Je doet maar”. Maar toch!))

Anyway, terug naar die 100 happy days. Mijn cue om ermee te kappen kwam van mijn nichtje. Toen we vorige week in de Efteling waren, merkte die op dat het “best wel jammerlijk” van me was dat ik meedeed aan die 100happydays-ongein. Volgens haar plaatst iedereen hierbij toch alleen maar stomme dingen waarbij de hashtag volledig misplaatst is. Ik deed net alsof ik verontwaardigd was, maar uiteraard was ik het met haar eens. Dus plaatste ik nog één blije foto (van de Efteling natuurlijk) en hield het daarna voor gezien.

Eigenlijk was ik sowieso wel klaar met dat hele Instagram. Behalve het feit dat het speuren naar fotomomenten mijn leven BEHEERSTE, had ik nog een probleem: ik moest hiervoor mijn oude telefoon gebruiken. De oplaadfunctie van mijn nieuwe had namelijk het loodje gelegd. Dat was verschrikkelijk, want mijn oude telefoon is zo sloom als de pest en maakt alleen al het openen van WhatsApp een heuse klus. Tevens lukte het me niet om de laatste versie van Instagram te downloaden (waardoor ik allemaal leuke foefjes moest missen) en deed mijn mobiel internet het niet, waardoor ik zonder wifi geen leven had.

Toch wachtte ik nog behoorlijk lang met  het laten repareren van mijn nieuwe telefoon, gewoon, omdat er zoveel gedoe bij kwam kijken, en omdat ik een beetje bang was dat ze zouden zeggen dat ik mijn telefoon zodanig had mishandeld dat ik geen recht meer had op garantie. Toen ik hem eenmaal had verstuurd, sliep ik bovendien niet meer uit angst dat hij onderweg kwijt zou raken. Gelukkig zijn ze vet goed bij dat reparatiebureau, want exact een week nadat ik hem mee had gegeven, kreeg ik mijn telefoon terug. Er stond ook nog eens een vet schattige tekst op de envelop:

telefoon kapot gerepareerd teruggestuurd

Ik was er zo blij mee dat ik toch gewoon een foto van Tims prachtige ontbijt heb gemaakt en die ook nog eens online heb gezet. Bewerkt met die leuke foefjes van de laatste Instagram-versie, zonder de 100 happy days-tag. Jullie moeten er maar gewoon van uitgaan dat ik een leuk leven heb.

23 Comments

Filed under de ongemakken des levens, internet