Tag Archives: werk

korte maand, lange blog (dit was februari)

Als mensen mij vragen wat ik de stomste maand vind (niet dat ze dat ooit doen), zeg ik altijd: februari. Niet dat ik februari echt stom vind. Het is meer dat ik alle andere maanden gewoon nog leuker vind.  Vanaf maart is het lente en is iedereen blij, dan wordt het zomer en is het soms een soort van warm, dan komt de herfst en is alles mooi, in november is het al bijna Kerstmis, in december is het echt Kerstmis, en januari is altijd zo’n lekker nieuw begin. Dus ja, dan blijft februari over.

Maar deze februari was voor mij persoonlijk behoorlijk spannend, en wel hierom:

******mijn nieuwe baan*****

Er is natuurlijk maar één vraag die jullie de afgelopen maand heeft beziggehouden: Komt Lisa Wel Door Haar Proeftijd Heen? Op 1 februari begon ik namelijk met mijn nieuwe baan na twee maanden werkloos zijn. Het korte antwoord is: ja, ik heb nog steeds een baan! Het lange antwoord is: ja, ik heb nog steeds een baan! En ik heb het nog naar mijn zin ook!

Zoals jullie je misschien wel niet herinneren, ben ik nu werkzaam als content creator, wat betekent dat ik … content creëer. Veel nieuwsbrieven, vooral, en webpagina’s, dat soort dingen (geen filmpjes of zo – afgezien het ludieke filmpje dat ik samen met drie andere nieuwe collega’s moest maken. Dat was trouwens voor een interne wedstrijd, een ander groepje met nieuwe mensen had óók een filmpje gemaakt (ik werk bij een erg groot bedrijf, dus je bent nooit in je eentje nieuw) en mijn ons groepje h e e f t g e w o n n e n ! (het was een groepsopdracht, maar ik heb het script geschreven én de boel gemonteerd dus het voelt wel een beetje als mijn overwinning. Ach ja, ik was de enige content creator in de groep, dan krijg je dat)).

#fitgirlleven

In januari was ik begonnen met pilates, in februari ben ik er alweer mee gestopt. Jaren geleden heb ik eens ergens een pilatesles gevolgd waarbij ik zo werd afgebeuld dat ik dacht dat mijn spieren nooit meer de oude zouden worden, maar op de yogaschool waar ik dit keer pilates deed was het allemaal nogal … soft? Het was heus niet zo dat er geen moment in die les zat waarbij ik dacht ‘shit, het wordt nu wel te zwaar voor mij’, maar die waren schaars, en meestal lag ik me een beetje op die mat te vervelen. Kijk, ik vind niet dat je bij sport heel erg moet lijden, maar een beetje afzien hoort er toch wel bij.

Dus exit pilates, op naar een activiteit die mij zowel lichamelijk als geestelijk wél tot waanzin zou drijven. Dat werd dus bodypump. Voor wie het niet kent: bij bodypump train je met lichte gewichten, maar wel met heel veel bewegingen, en snel ook, zodat je aan het einde van de les alsnog je armen het liefst wilt amputeren.

Ik heb nu vijf lessen gehad en LEUK dat het is, jongens. Je doet bij bodypump altijd drie maanden lang dezelfde oefeningen op dezelfde muziek, en hoewel die liedjes die ze draaien allemaal liedjes zijn die me agressief zouden maken als ik ze in da club zou horen, vind ik ze bij bodypump geweldig.

Na de les voel ik me erg vrolijk en vol energie, in een mate die ik zelfs bij hardlopen nooit ervaren heb. Ik zou bij wijze van spreken na het sporten de badkamer kunnen boenen, zo gelukkig voel ik me. Alleen jammer dat ik na het bodypumpen m’n armen niet meer kan bewegen, dus dat moet ik helaas toch weer aan me voorbij laten gaan.

(Of bodypump wel goed is voor mijn verrotte knieën™? Daar is de jury nog niet over uit. Het is in ieder geval minder slecht dat hardlopen)

Verder …

… heb ik eindelijk gekart! Het was doodeng. Serieus. Ik was zó bang dat ik bijna gewoon niet wilde gaan. Ik ben in totaal ook vier keer blijven haken in een bocht, moest die 16-jarige jongen die daar werkte weer met gevaar voor eigen leven over die baan rennen om mij weer op weg te helpen. Echt gênant. Mijn vriendinnen haalden me ook steeds in enzo. Maar toen ik er eenmaal achter kwam dat je niet direct een whiplash kreeg als je ergens tegenaan knalde, was het best leuk!

… heb ik na vorige maand nog meer bakavonturen beleefd: ik maakte best wel vieze gezonde cacao-blueberrycakejes! (Protip: als je ze in stukjes snijdt en door de sojayoghurt doet, is het best wel te doen.) En ik maakte een best wel prima ongezonde chocoladetaart! Ik voel me net een echte huisvrouw. (Voornamelijk omdat ik deze maand ook twee wasmanden heb gekocht, en een balkonplant.)

… at ik ein-de-lijk voor het eerst bij Meatless District, en het was LEKKER! Echt een aanrader, zelfs al moest ik er helemaal voor op een half kapotte fiets naar Amsterdam-West fietsen, gingen mijn vriendinnen praten over de Olympische Spelen (serieus wie boeit dat wat???) en moest ik die fiets vervolgens in Amsterdam-West achterlaten omdat hij toen écht kapot was. (Inmiddels is hij weer gerepareerd hoor, no worries, het was geen wegwerpfiets)

… interviewde Julia  me voor Books & Bubbles over mijn favoriete boeken (wat al snel een slecht idee bleek, aangezien ik op iedere vraag ‘Harry Potter’ antwoordde – ik ben extreem benieuwd wat ze ervan gaat maken) (en ook een beetje nerveus al ik eerlijk ben).

… ben ik weer lekker drag queen minded geweest deze maand, want Rupaul’s Drag Race All Stars 3 is bezig en oh boy, het is errug! (Wie de aflevering van afgelopen donderdag heeft gezien en dus al alle spoilers kent moet even dit filmpje kijken, ik lachte me kapot) Hoewel ik hem niet zo goed vind als All Stars 2 (om vele redenen), denk ik er toch ongeveer 24/7 aan. Hoewel ik nu ook wel veel aan season 10 al aan het denken ben want de cast ziet er zooo vet uit. Ik ben nu al voor Miz Cracker (die ik stiekem al kende van haar stukjes op Slate) en The Vixen (die ik stiekem al kende van haar stukje in een nummer van mijn S9-lievelings Shea Coulée).

… en ging ik ook naar Sasha Velour! Ik ben niet de grootste Sasha Velour-fan die er is (ik bedoel, ik vind haar superleuk, maar ik heb het gevoel dat andere mensen haar superleuker vinden), maar goed, als er een Rugirl naar Amsterdam komt kan ik moeilijk níet gaan. Dat is logisch.

… heb ik slechts twee afleveringen van Girls gekeken. Gaat echt helemaal de verkeerde kant op.

… kocht ik kaarten voor Indochine in juni. Ja lieve lezers, het is waar: IK GA INDOCHINE ZIEN! EINDELIJK! En nee, ze komen niet naar Nederland: mijn vader en ik gaan naar Nancy! Dit is 100% te danken aan mijn normaal-niet-naar-Indochine-luisterende vader die het zo zielig voor mij vond dat ik twee jaar geleden hun concert in Amsterdam ben misgelopen (en het daar nog steeds op wekelijkse basis over heb) en dus voorstelde om samen te gaan. Dus nu gaan we naar Indochine in Frankrijk. Zoveel zin in.

Maart

In maart ga ik weer lekker werken, en lekker bodypumpen, en lekker RPDR kijken, en lekker afspreken met vrienden, en als ik tijd over heb, hoop ik nog een lekkere taart te bakken, maar ik kan niet garanderen dat dat een succes gaat worden.

9 Comments

Filed under maandoverzicht

januari: allemaal nieuwe dingen

Ja, ik weet het. Eigenlijk was ik gestopt met maandoverzichten. Maar ik ben zo inconsequent als de pest. Dat houdt het leven spannend, zeggen ze. Dit wil ik niet bevestigen, maar ook niet ontkennen, dus lees maar gewoon rustig verder:

~W~E~R~K~

Op 2 januari had ik een sollicitatiegesprek voor een baan als content creator. (Jup, ik dacht, laten we het jaar maar meteen goed beginnen – de WW is immers ook niet alles.)

Het was niet mijn eerste sollicitatiegesprek – eind 2017 had ik er ook een paar – maar wel de eerste die van beide kanten zodanig beviel dat er nog een proefopdracht kwam, en nog een tweede gesprek. Zenuwachtig dat ik was mensen, niet normaal. Maar het ging goed, en ik kreeg de baan! Per 1 februari. Zoals jullie wel weten, is het inmiddels al lang 1 februari geweest en heb ik dus ook al gewerkt, maar daar mag ik van mezelf niets over vertellen, want dat hoort in het februari-overzicht (ik ben me toch een potje militant, echt hinderlijk).

Groningen

Toen ik hoorde dat ik werk had, wilde ik eigenlijk meteen op vakantie, maar ja, in je eentje op vakantie gaan is ook niet iets waar je hoofd altijd naar staat. Dus bedacht ik dat ik best wel ‘een paar dagen’ weg kon gaan met Tim. Vanwege logistieke redenen werd dit één nachtje, dus moesten we een bestemming uitzoeken die niet al te ver was. We kozen voor Groningen en leuk dat het was! Net Amsterdam, maar dan kleiner en zonder al die vervelende toeristen (afgezien Tim & ik dan).

Ik kan me voorstellen dat het superleuk is om daar te studeren, het was echt een soort studentenluilekkerland. En het belangrijkste: je kon op heel veel plekken vegan eten. We hebben uiteindelijk gedineerd in De Oude Gasfabriek, wat wel echt een aanrader is, ik heb er heerlijke tempeh-saté gegeten (ze hebben daar op zich ook vlees, maar het is erg vegan-minded).

Jarig

Op 16 januari werd 27. Kunnen jullie het geloven? Ik niet. Omdat ik dus niet hoefde te werken, ging ik ‘s ochtends taart eten met Tessa, ‘s middags floaten (daarover later meer) en ‘s avonds uit eten bij Mr. and Mrs. Watson met Tim (en het was ZO LEKKER, ik snap ECHT niet hoe ze die brie kunnen namaken). En oh ja, daarna keken we nog The Name of The Rose. (Love die film 4ever)

Ondanks mijn hoogbejaarde leeftijd, heb ik mijn verjaardag voor mijn familie gevierd bij mijn ouders thuis, zodat ik het gewoon ouderwets samen met m’n zusje kon doen (die is drie dagen na mij jarig) en ik al die Rotterdammers niet helemaal naar Amsterdam hoefde te laten komen. (Maar toch voelt het een beetje fout, mijn verjaardag bij m’n ouders laten vieren terwijl ik toch al echt Oud ben. Hoe doen jullie dat eigenlijk?).

Voor mijn vrienden wilde ik dit jaar geen feestje geven. Ik vind dat altijd wel heel leuk, maar ik word er tegelijkertijd erg zenuwachtig van en dat kon ik er dit jaar niet bijhebben (ik was al nerveus genoeg over werk zoeken). Ik wilde wel ‘een activiteit’ gaan doen met drie vriendinnen, ‘zoiets als karten’, maar dan niet karten. Ik bedoel, ik ben toch geen puisterige jongen van 12 op een schoolfeestje/pafferige man van 34 op een vrijgezellenfeest?!? Echter kon ik geen ‘activiteit zoals karten’ verzinnen die betaalbaar was, en stiekem, heel stiekem, heb ik altijd al willen kijken of ik het kan. Dus toen besloten we (lees: besloot ik, want het was wel mijn verjaardag) er maar gewoon voor te gaan. Helaas viel het feest in het water omdat ik ziek was (~nou ja dan hebben we dat ook maar gehad voor deze winter!!!~), maar volgende maand gaan we in de herkansing.

—————————————————————Nieuwe dingen

Hoewel ik dus niet ging karten, deed ik deze maand wel allemaal andere dingen die ik nog nooit eerder had gedaan. Zoals …

… floaten, dus. Je weet wel, dat je in zo’n soort ei met zout water gaat liggen en dat het dan helemaal donker wordt en dat je je dan zogenaamd moet ontspannen. Nou, dat lukte niet echt, maar ik vond het toch wel leuk om mee te maken. (Voor wie denkt: wie doet er nou zoiets? Ik ben gek op zout, en ook nog claustrofiel, plus, ik had gewoon zin om iets te doen wat ik nog nooit gedaan had.) Ik zal er later wel eens een uitgebreidere blog over schrijven, want het was best … interessant.

… bananenbrood bakken. Ik weet het, iedereen en z’n PVV-stemmende oudtante heeft in 2016 al tienduizend bananenbroden gebakken, maar ik had dat dus nog nooit gedaan. Sterker nog: ik heb denk ik in mijn hele leven in totaal twee taarten uit een pakje en vijf porties zandkoekjes gebakken, en sinds ik veganist ben, heb ik het al helemaal niet meer geprobeerd. Bakken is typisch iets dat me altijd ‘wel leuk’ leek, maar nooit leuk genoeg om er ook echt mijn kostbare tijd aan te besteden. Alleen, zoals jullie weten, was ik werkloos, en werd mijn tijd ineens heel wat minder kostbaar. En ik vond het zo tof dat ik het nu heb besloten dat ik Iemand Die Bakt gaat worden. Je weet wel, zo’n chick die altijd een stukje verse appeltaart kan aanbieden als er onverwacht vrienden langskomen, en d’r eigen gezonde osawacake meeneemt naar kantoor. Omg, zin in.

… me aangemeld voor proeflessen bij een yogaschool. WHUT, hoor ik jullie denken, WHUT, LISA, JIJ HAATTE YOGA TOCH MET HEEL JE HART OMDAT YOGA EEN SOORT VAN JE KNIEËN VERPESTTE? En ja, dat is wel zo. Maar ik wilde wel graag pilates doen, omdat dat zo’n beetje de enige sport is waarbij je je knieën nauwelijks belast (althans, dat denk ik dan), en om een of andere reden kan dat alleen bij yogascholen. Dus ja. Tot nu toe vind ik het heel leuk, en lijkt het inderdaad niet heel slecht voor mijn knieën te zijn. (En eerlijk is eerlijk: ik heb ook maar meteen een proeflesje yoga gevolgd. Want ondanks mijn geklaag vind ik yoga gewoon heel erg leuk.)

… karaoke gezongen. Dat is een nog ergere OMG dan al het bovenstaande bij elkaar, want ik ben zelfgediagnosticeerd toondoof en ook nog eens vet verlegen. Maar afgelopen dinsdag (de dag voor mijn laatste werkloze dag) bevond ik me, een beetje door eigen schuld, in een karaokebar samen met iemand die héél goed kan zingen en die avond ook 3496 liedjes heeft gedaan, en ook al had ik haar verzekerd dat ik een totale zangramp ben, wilde ik nou ook weer niet zo’n muts zijn die niet mee durft te doen. Dus eh … deed ik het maar gewoon. Met wisselend succes. Laten we zeggen: Karma Chameleon is verschrikkelijk moeilijk, Onderweg (je weet wel, hetisallangverledentiijjjjjjjd) is daarentegen best te doen en ga nooit een loodzwaar musicalliedje over actuele maatschappelijke problemen zingen, hoe mooi je het liedje ook vindt. Dat is alles wat ik erover kwijt wil. (Maar even serieus, het was superleuk, ik heb zo’n grote adrenealinekick gekregen dat ik er bijna een week later nog steeds op teer.)

Op foodfotografie moet ik nog ff oefenen

Verder …

  • Begon RuPaul’s Drag Race All Stars 3! En ik vind het geweldig. Ik ben, uiteraard, #teamshangela, maar ik ben ook wel voor Thorgy en Bebe en Trixie. En ik ben echt heel blij voor Aja en Ben dat ze het zo goed deden in de eerste aflevering. Met andere woorden: ik ben voor iedereen behalve voor die vervelende overrated Milk. (Maar vooral voor Shangela. Ik ben al voor Shangela sinds de eerste aflevering van RPDR die ik ooit heb gezien, de eerste van seizoen 2. De aflevering waarin ze er meteen uit ging, inderdaad.)

  • Probeerde ik alle seizoenen van Girls te kijken voordat ik weer met werken moest beginnen. Ik had namelijk de hele box gekregen voor kerst (ben volgens mij de enige ter wereld die dat nog serieus kijkt, maar goed) en omdat de afleveringen vrij kort zijn dacht ik dat het me wel moest lukken, maar ik ben gewoon geen echte bingewatcher.
  • Keek ik met Tim voor het eerst in jaren weer een paar afleveringen van Black Mirror. LOVE IT. Mijn lievelingsaflevering is Shut up and dance. Dit is zoooooooo erg. Zooooooooooo erg. (Black History Museum trouwens ook, van beide afleveringen werd ik echt niet goed).
  • Luisterde ik eindelijk eens iets dat ik nog niet al 3946 jaar luisterde: ik heb de eerste week van januari het album van The Struts grijs-gespotified. Het is écht een heel leuk album. Maar na een week kende ik hem wel uit mijn hoofd (het is niet echt een heel erg ingewikkeld album)
  • Daarna ben ik gewoon weer verder gegaan met 24/7 Indochine luisteren. (Ik ben een karikatuur van mezelf)

Februari

Nou, afgelopen donderdag ben ik dus begonnen met mijn nieuwe werk, daarover volgende maand meer. (Tim zegt dat hij zich bijna niet voor kan stellen dat ik aan het werk ben, haha, ik ook niet – toen ik nog fulltime werkte was het concept ‘thuis zijn’ echt superexotisch, nu is het … standaard?). En ik ga dus karten. Ook allemaal nieuwe dingen, dus.

7 Comments

Filed under maandoverzicht

wat ik de afgelopen twee jaar allemaal heb uitgespookt

Zoals ik vorige week al schreef: de afgelopen twee jaar heb ik deze blog best wel aan z’n lot overgelaten. Schandalig, ik weet het. En dat wil ik veranderen. Echt. Als bewijs van mijn welwillendheid heb ik een veel te persoonlijk stukje geschreven over alles wat ik de afgelopen twee jaar allemaal heb uitgevoerd, zodat je straks weer helemaal bij bent. Lees & huiver:

Gaat een 24-jarige naar de middelbare school

Twee jaar geleden behaalde ik mijn masterdiploma Nederlands. Ik studeerde af op de relatie tussen gender en succes in de posture van Connie Palmen, Renate Dorrestein en Heleen van Royen (FEMINISME jeuj) (deze info speelt trouwens geen rol in de rest van het verhaal maar ik vind het gewoon leuk om te vertellen). In plaats van een baan te zoeken, zoals normale mensen dat doen, besloot ik nog een master te doen: de lerarenopleiding tot docent Nederlands.

Ik verkeerde namelijk in de veronderstelling dat ik hier iets mee zou bereiken. Ik dacht dat ik de leerlingen goed Nederlands kon geven, dat ik hen interessante dingen kon leren, en dat ik een beetje een relevante rol zou spelen in de maatschappij.

Oh boy, I was wrong.

Ik heb me zelden zo irrelevant gevoeld als in het jaar van de lerarenopleiding.

Ik heb daar eigenlijk nooit iets over geschreven – natuurlijk heb ik daar nog nooit iets over geschreven. Tijdens dat jaar zelf kon ik er natuurlijk niks over online zetten (ik bedoel, op zich is deze blog gewoon gekoppeld aan mijn volledige naam), maar ook daarna had ik er weinig zin in. Deels omdat ik deze episode uit mijn leven gewoon wilde vergeten, en deels omdat ik het allemaal een beetje gênant vond. Er is weinig dat meer cringe-worthy is dan een leraar die er niets van bakt, nietwaar?

Het eerste half jaar viel het nog wel mee, trouwens. Toen vond ik het zelfs echt tof. Ik vond het leuk om lessen te bedenken en ik vond de leerlingen altijd leuk, zelfs als ze niet leuk deden. En zelfs het tweede half jaar vond ik de leerlingen ook meestal leuk, zelfs als ze niet leuk deden. Ik ben gewoon te soft. Ik vind altijd alles zielig, ik geef iedereen nog een extra kans (en nog eentje), ik geloof ieders verdrietige ogen als ze zeggen dat ze écht niet wisten dat ze vandaag al die belangrijke opdracht in moeten leveren. Heel leuk, aardig zijn, alleen je bereikt er weinig mee.

Ik geloofde zo erg in tweede kansen dat ik, toen ik eenmaal mijn diploma had behaald, eraan dacht om alsnog een baan te zoeken bij een iets ‘makkelijkere’ school (lees: in Amstelveen). Ik was er even van overtuigd dat het hier wel allemaal op rolletjes zou lopen. Ik bedoel: het lesgeven zelf vond ik interessant en het was echt niet alleen maar kommer en kwel. Ik heb me vaak rotgelachen om die kinderen (althans, op de momenten waarop ze niet de computersystemen van de school aan het saboteren waren en mij ervan overtuigden dat iemand buiten de klas de boel had gehackt) (ja, wist ik veel) (ik ben nu echt zo’n cliché van een leraar die niet weet hoe je met technologie om moet gaan hè?).

En misschien was het ook leuk geweest, ik zal het nooit weten. Want ik merkte eigenlijk ook wat het leraarschap mij niet bracht: schrijven. Ik heb altijd eigenlijk alleen maar willen schrijven. Mijn bijbaantjes tijdens mijn studie waren alleen maar gericht op schrijven, mijn eerste stage was als tekstschrijver: waarom zou ik in godsnaam een baan nemen waarbij ik de hele dag moest praten, terwijl ik ook gewoon kon gaan schrijven?

Dus toen solliciteerde ik bij een paar bedrijven waarbij ik dit kon doen. En tot nu toe heb ik eigenlijk nauwelijks teruggekeken. Mijn collega’s hebben dan ook nog geen propjes naar me gegooid, dus dat is TOP.

#officelife

Nu werk ik al bijna een jaar fulltime als copywriter. Dat is een stuk beter dan lesgeven, al was het maar omdat ik nooit mijn stem hoef te verheffen en chips mag weten wanneer ik dat wil. Maar het belangrijkste van alles: ik mag de hele dag schrijven. Sommige mensen vinden dat misschien raar, maar die mensen zijn zelf gewoon raar. Schrijven is geweldig. Hoe meer ik schrijf, hoe meer ik leer – zeker de laatste tijd, nu ik wat langer in de materie zit en steeds weer nieuwe manieren leer om dingen op een andere manier te doen of te zeggen.

Het bedrijf waar ik werk is ook erg leuk. Mijn collega’s zijn ontzettend creatief – en nee, dit zeg ik niet eens om te slijmen, want zij lezen mijn blog toch niet. Ik sta echt te kijken van de goede ideeën die ze steeds weer opnieuw hebben.

Aan de overgang van studeren naar 40 uur per week op kantoor zitten heb ik trouwens wel heel erg moeten wennen, maar ik geloof dat het inmiddels wel gelukt is. Het duurde een jaar en een mindfulnesscursusje, maar dan heb je ook wat.

Het blijft toch wel een beetje raar om te praten over je werk op je blog, vind ik (ik heb dat eigenlijk ook nooit gedaan bij mijn bijbaantjes, of bij mijn stage). Juist omdat het zo’n groot deel van je leven is. En je professioneel moet zijn, en zo, terwijl ik er op mijn blog een sport van maak om mezelf zo belachelijk te maken als het maar zijn kan. Dus ik stop er nu weer mee. Jullie weten wel genoeg, lijkt me zo.

Elke dag feest

Op zich ook wel een mijlpaal in mijn leven: afgelopen januari ben ik gaan samenwonen met Tim! De feiten op een rijtje:

  • Het is een huis in Amsterdam-Oost; ongeveer tien minuten fietsen van mijn vorige huis. Dat is wel fijn, want ik voelde me er erg op m’n plek.
  • Het is echt een geweldig huis. Maar echt. Het is zo oud en mooi en ik kan vaak nog niet geloven dat ik zoveel geluk heb om in zo’n huis te wonen (zeker niet omdat de huurprijzen in Amsterdam belachelijk hoog zijn). En dan ook nog eens in zo’n leuke buurt! En heb ik al gezegd dat het een mooi huis was?
  • Het is natuurlijk niet écht groot maar voor Amsterdamse begrippen meer dan prima.
  • Waar ik ook veel geluk mee heb gehad: de persoon met wie ik samen mag wonen. Al moet je dat eigenlijk geen geluk noemen, want ik heb hem zelf uitgezocht. Ik zou willen zeggen “Ik ben iedere ochtend blij dat ik naast hem wakker word”, maar ‘s ochtends vroeg ben ik niet zo met dit soort dingen bezig, dus ik zeg maar gewoon: ik ben iedere avond blij dat ik samen naast hem op de bank mag zitten met een bord eten op schoot. Beter dan dat wordt het niet.
  • Nee maar echt samenwonen is heel erg leuk. Ik vond alleen wonen ook altijd meer dan prima, maar samen is echt alles veel beter. Het is gewoon zo fijn dat er altijd iemand is. Het klinkt misschien heel stom maar het idee van je ‘leven delen’ vind ik heerlijk. Ik kan het echt iedereen aanraden (nou ja, iedereen die een relatie heeft met iemand waarmee hij/zij zijn leven wil delen tenminste, anders is het een beetje awkward).
  • “Ja maar ergeren jullie je dan nooit aan elkaar?” Nou … laten we zeggen dat we een aantal zaken in het huishouden allebei op een andere manier aanpakken.
  • Sorry, ik weet dat het saai is om een blogpost te schrijven over hoe erg je je leven op orde hebt, maar ja, als dat niet zo was zou ik deze blogpost niet schrijven denk ik.

Opa

Niet dat alles in mijn leven goed ging. In juni is mijn opa overleden. Dezelfde opa die in mei 100 was geworden, ja.

Ik had er nog niets over geschreven omdat ik het een beetje raar vond, het is toch niet alleen mijn opa, hij is ook de opa van mijn broertje en zusje en neefje, en de vader van mijn vader en oom.

Hij is eigenlijk gegaan op de minste erge manier waarom je kan gaan: hij verloor zijn bewustzijn en stopte na een paar dagen met ademen. Hij leek geen doodstrijd te hebben. Hij is 100 geworden. Mijn vader heeft de laatste dagen vaker wel dan niet bij hem gezeten, en ook mijn moeder en oom en tante zijn heel veel bij hem geweest, en ik heb hem zelf ook nog kunnen zien.

Maar het blijft rot.

Misschien schrijf ik er ooit nog wel een stukje over, want er valt nogal veel over hem te schrijven. Maar op dit moment voelt alles nog fout.

 

Dus dat

Thanks voor het lezen

Dit verhaal was echt heel lang

Dit is geen haiku

12 Comments

Filed under leven

alles went, zelfs het feit dat je een verwend kreng bent

Weet je wat ik gek vind? Dat een mens overal maar zo snel aan went. Slechts iets meer dan twee maanden geleden probeerde ik mijn lesbevoegdheid te behalen. Ik stond voor de klas en worstelde ondertussen met een gigantisch lastig onderzoek. Destijds had ik gesolliciteerd voor een vaste baan bij een school en ik was zelfs een soort van aangenomen (dat verhaal vertel ik nog wel eens als ik eraan toe ben – over twintig jaar of zo). Na heel lang wikken en wegen en jankend met mijn moeder bellen, besloot ik het toch maar niet te doen, en niet veel later werd ik aangenomen als copywriter bij het bedrijf waar ik nu werk. Daar zit ik inmiddels alweer bijna een maand.

En natuurlijk, ik zal niet zeggen dat ik het idee heb dat ik er al tien jaar werk, ik ben nog steeds aan het wennen, maar wennen doe ik zeker – zowel aan mijn leven tijdens werkuren als aan dat buiten werktijd. Waar ik de eerste twee weken iedere avond als een zombie RuPaul’s Drag Race kon kijken, doe ik nu nog wel eens iets leuks (soms schrijf ik zelf een blog! Gewoon op woensdagavond!). En dat leraarschap? Binnenkort heb ik een diploma-uitreiking, maar ik heb het gevoel alsof dat papiertje echt jaren te laat komt. Ik kan me totaal niet herinneren dat ik in een recent verleden een opleiding heb gevolgd, namelijk.

Aan de ene kant vind ik dit wel een lekker gevoel, want als iets snel went, gaat het leven lekker langzaam en duurt het heel lang voordat ik helemaal gerimpeld ben/doodga/wéér moet bedenken wat ik in vredesnaam moet doen met oud en nieuw. Tegelijkertijd is dat snelle gewen ook wel jammer. Zo dacht ik dat ik voor altijd #superdankbaar zou zijn toen ik vanuit een studentenflat waar mensen afval uit het raam gooiden ben verhuisd naar een eigen studio op een centrale plek in Amsterdam, maar binnen no time had ik het gevoel alsof ik nooit ergens anders had gewoond. Tuurlijk, ik ben nog steeds #dankbaar, maar niet #superdankbaar, want ik huil niet dagelijks van geluk omdat ik in zo’n mooi huis woon, ik huil tegenwoordig alleen nog als de koffie op is.

Ook het afronden van de lerarenopleiding werd al snel normaal, en dat terwijl afgelopen jaar toch echt het moeilijkste jaar uit mijn leven was (veel lastiger dan mijn bachelor en mijn master Nederlands bij elkaar, in het kwadraat, vermenigvuldigd met 17 en dan tot de macht 9). Toen ik nog bezig was, droomde ik van het gigantische feest zou organiseren zodra ik geslaagd was. Ik wist zelfs al de titel al die ik aan het Facebookevenement zou geven: School’s Out For Mevrouw Van CAMPenhout  (niet dat School’s Out echt camp is, maar goed, it’s my party and I listen to Alice Cooper if I want to) (of is het wel camp? Ondanks mijn veelbelovende achternaam heb ik nou nooit zo goed het verschil tussen camp en kitch begrepen). Echter, omdat ik al een tijdje vrij was toen ik hoorde dat ik afgestudeerd was (en eerlijk is eerlijk: ik wist al bijna zeker dat mijn allerlaatste cijfer wel goed zou zijn), had ik er al geen zin meer in.

En dat is best jammer. Toen ik nog bezig was, wilde ik zó graag klaar zijn. Ik dacht dat ik 24/7 uitzinnig van vreugde zou wezen, net als dat ik voor mijn verhuizing dacht dat ik 24/7 tegen mezelf zou roepen “omgikwoonnuzoleukomgikwoonnuzoleuk”, net zoals dat ik voordat ik nieuwe schoenen had dacht dat ik 24/7 foto’s van die schoenen op Instagram zou plaatsen (dat heb ik dus één keer gedaan, vandaag).

Maar goed, wat doe je eraan, hè? Ik kan moeilijk de hele tijd “No more pencils, no more books, no more teacher’s dirty looks” gaan zingen, nietwaar? Of iedere dag al mijn stageverslagen teruglezen om me te realiseren dat ik die dingen toch echt minder dan 365 (in sommige gevallen, minder dan 70) dagen geleden schreef, in plaats van drie levens geleden? Of nog eens teruggaan naar mijn oude flat om ratten te spotten tussen het afval?

Nee, waarschijnlijk is er maar één oplossing: keihard gaan genieten van wat ik nu heb. Ik weet het, dat is lastiger dan ergens aan wennen, maar ik ben het de Lisa van drie maanden geleden behoorlijk verschuldigd.

Dit is er eentje uit de categorie 'Hier Zou Ik Best Aan Kunnen Wennen, Maar Dat Hoeft Helaas Niet'

Dit is er eentje uit de categorie ‘Hier Zou Ik Best Aan Kunnen Wennen, Maar Dat Hoeft Helaas Niet’

11 Comments

Filed under leven, studie/werk

bevindingen na de eerste week van de rest van mijn leven

Ja, natuurlijk, iedere week is de eerste week van de rest van je leven. Iedere dag is de eerste dag van de rest van je leven, iedere seconde is de eerste seconde van de rest van je leven – dat zijn maar liefst 86.400 momenten per dag waarop je de hele boel totaal om kan gooien. Hoopvol, nietwaar? Maar goed, vorige week was wel echt een heel erg ‘nieuw begin’ in klassieke zin, aangezien ik toen begon aan mijn eerste fulltime baan na mijn studie. Mijn studententijd is officieel over, finito, komt nooit meer terug.

(Alhoewel, je weet nooit wat het leven je brengt, wellicht ga ik op mijn vijftigste weer in een studentenhuis wonen en beginnen aan een studie Informatica, kan toch?)

Als ik mijn week in één woord moest omschrijven, zou ik zeggen… intens. Ik heb ontzettend veel geleerd over het bedrijf waar ik werk en over wat ik ga doen, het is allemaal superinteressant en ik heb echt veel zin in de komende tijd. Verder ga ik er niets over zeggen, want anders wordt het zo’n ‘Lief dagboek’-verhaal, en bovendien vindt mijn werkgever het vast niet zo chill als ik alle details deel met de hele Nederlandstalige wereld (en met iedereen met Google Translate).

Maar goed, hoe leuk het ook is, na een behoorlijk lange vakantie is het natuurlijk altijd even wennen om weer in Het Gareel te moeten (iets dat ik twee jaar geleden ook ondervond toen ik fulltime stage liep). Tevens sliep ik de vorige week behoorlijk belabberd vanwege het warme weer. Volgens mij heb ik ongeveer net zo lang wakker gelegen als dat ik daadwerkelijk heb geslapen. Needless to say: ik was de hele week een beetje moe.

Ondanks het prachtige weer heb daarom ik dan ook nauwelijks het huis verlaten, het was net alsof ik huisarrest had. In plaats daarvan keek ik alleen maar naar RuPaul’s Drag Race (lees: America’s Next Top Model voor drag queens). Jup, het is een tijdje geleden dat ik het daar voor het laatst over heb gehad – ik was namelijk behoorlijk lang blijven steken bij seizoen 4. Na seizoen 3 en de eerste afleveringen van seizoen 4 was ik eigenlijk wel een beetje drag queen-verzadigd. Kwam deels doordat ze met zoveel waren dat ik ze niet meer uit elkaar kon houden, deels doordat ik seizoen 3 nogal saai vond (de enige leuke queens vond ik Shangela, Manila Luzon en Raja, de rest was echt… blugh) en deels doordat ik na tientallen afleveringen een beetje gek werd van RuPaul, die in iedere aflevering meer op een karikatuur van zichzelf ging lijken.

Maar ja, aangezien ik vorige week niet genoeg energie had om ‘s avonds naar buiten te gaan en iets te beleven (man, ik had niet eens genoeg puf om door mijn Instagramfeed te scrollen) en ik Gossip Girl onlangs voor de tweede keer uit had, ging ik toch maar verder met RPDR bingewatchen. En dat was eigenlijk een ontzettend goed idee.

Seizoen 4 vond ik namelijk veel en veel beter dan seizoen 3, en dat had alles te maken met de deelnemers. Die waren namelijk gewoon beter. Mijn lievelings was uiteraard Sharon Needles. Zij ALLES wat ik zoek in een drag queen. Ik hou van haar hoofd, ik hou van haar humor, ik hou van haar kledingstijl, ik hou van haar attitude.

via GIPHY

(Dit is dus Sharon, en dit is dus m’n nieuwe levensmotto).

Het was allemaal zo leuk dat ik meteen doorging naar seizoen numéro 5. En wat kan ik zeggen… tot nu toe is dit mijn lievelingsseizoen. Iedereen is zo goed! In tegenstelling tot in seizoen 3 (waarbij je vanaf het begin al wist dat er maar twee queens waren die er echt toe deden) zijn er zoveel kandidaten waarvan ik denk dat ze best wel eens zouden kunnen winnen. Ik ben supererg voor Jinx Monsoon, al heb ik nog niet helemaal uitgevogeld waarom ik haar zo leuk vind. Ze doet me een beetje denken aan my first drag queen crush Pandora Boxx. Maar ja, dat zei Santino ook, EN WE WETEN ALLEMAAL HOE SANTINO OVER PANDORA DENKT.

(Ja ik ben nog steeds boos)

Ik zou een plaatje van Jinx op willen zoeken ter illustratie van een blogpost die voor de helft gaat over iets dat maar ongeveer twee andere mensen interesseert (maarja MBML (‘Mijn Blog Mijn Leven’)), maar ik probeer niets meer op te zoeken over RPDR-seizoenen die ik nog niet uit heb, omdat ik mezelf tot nu toe IEDER seizoen per ongeluk heb gespoilerd omdat ik zo nodig in Google dingen moest typen als “What did Willam do?” en hierdoor ongewild de uitslag ontdekte.

Goed, tot zover mijn spannende privéleven. Deze werkweek heb ik gelukkig flink volgepland met sociale uitjes om te voorkomen dat die mannen met pruiken voor de rest van mijn leven mijn enige vrienden zijn.

Verder nieuws uit Lisaland:
Hardlopen vorige week was dom, ik kreeg een paar dagen later (?????????) intens veel last van mijn knie en het is nu pas net bijna over. Niet oké.
– Ik heb trouwens ook wel met mijn vriend in het park gepicknickt hoor, en van het weekend heb ik nog allemaal dingen gedaan. Jullie denken nu misschien: ja hallo, Lisa, waarom kom je daar nu weer mee, maar ik had deze blog nu eenmaal al zo geschreven voordat ik tijd had om hem te posten, en nu wacht Netflix weer op me dus ik heb geen tijd om mijn hele verhaal om te gooien. (Ja, vandaag is de enige dag dat ik ook nergens heen ga, he he he.)
– ……………. nee oké ik heb niets meer te vertellen. Werk, RPDR en mijn knie, dat is mijn leven nu. Heb geduld, ooit word ik weer interessant (althans, dat vermoed ik).

 

11 Comments

Filed under leven