no pain wel gain (of: waarom rennen beter is dan de sportschool)

hardlopen is leuker dan de sportschool

Zoals jullie onderhand wel weten, ga ik regelmatig met behoorlijke tegenzin naar de sportschool. Ik betaal er namelijk genoeg voor en ben bovendien bezig om van mijn verrotte knie (die dus niet echt verrot is) af te komen. Gisteren was ik er weer, ditmaal om met de fysio te kijken hoe mijn oefeningen gaan en om wat nieuwe oefeningen uit te proberen.

De fysiotherapeut (of nou ja, de stagiair van de fysiotherapeut, de fysiotherapeut-in-opleiding) liet me zien wat ik voortaan moet gaan doen: squatten. Nu heb ik wel eens eerder gesquat, maar dat maakt het nog niet makkelijk. Ik haat squatten. Het doet pijn. Het is niet dezelfde pijn als je hoofd stoten of je vinger tussen de deur krijgen, maar toch kan ik het gevoel niet anders omschrijven dan als pijnlijk – al kreunde ik er niet zo getormenteerd bij als de mannen naast me, die in de weer waren met gewichten.

Ik moest denken aan een buikspierklasje waar ik ooit aan had meegedaan, niet omdat ik zo graag aan dat klasje mee wilde doen, maar omdat me werd gevraagd of ik mee wilde doen en ik toen per ongeluk ja zei. Ik dacht dat ik het wel goed zou kunnen (want zelfoverschatting), maar ik kon er geen hol van, die gekke side planks deden zoveel zeer dat ik me moest laten vallen (toen had ik dus nog meer pijn).

Ook nu waren allemaal mensen bezig met oefeningen in groepsverband (“Dames, opdrukken, niet kletsen,” aldus de trainer), het leek wel een soort bootcamp, met dingen optillen en springen en weet ik veel. Vroeger sprak het idee van een bootcamp me wel aan, maar daar kom ik nu op terug. Alle deelnemers trokken een gezicht alsof ze zwaar gemarteld werden. WAAROM, vroeg ik me af, WAAROM DOEN JULLIE JEZELF DIT AAN?

Pijn is toch niet leuk? En wat heb je eraan, behalve dat je er cool uitziet en meer kunt eten? Helemaal niets. Nu is een beetje trainen voor de meeste mensen misschien nodig om gezond te blijven, maar ik geloof niet dat je daarvoor 300 kilo hoeft te kunnen tillen, en ik geloof ook niet dat deze mensen het puur uit ijdelheid doen. Het zal wel iets met zelfverbetering en doorzettingsvermogen te maken hebben – al weet ik niet helemaal wat. Ik kijk vaak op de instagramaccounts van #fitmensen, en die fitmensen hebben, naast dat ze de sportschool consequent ‘de gym’ noemen, één ding gemeen: ze zetten standaard hele verhalen onder hun foto’s van hun blokjesbuiken. Die verhalen gaan meestal over dat ze vanochtend bíjna niet gemotiveerd genoeg waren om om zes uur op te staan om te gaan sporten, maar dat ze het uiteindelijk toch hebben gedaan want ze willen graag een stapje dichter bij hun dromen zijn.

Ik snap dat totaal niet. Waarom is het je droom om zo strak in je vel te zitten? Ik kan echt maar één reden bedenken waarom ik afgetraind zou willen zijn, en dat is dat ik op een dag misschien wel in een tunnel zit en die tunnel dan instort en dat ik dan rotsblokken weg moet duwen. (Oké, ik weet nog een reden: misschien moet ik ooit Victor Reinier wel uit een papierversnipperaar redden). Maar we weten allemaal, je door angst laten leiden is niet goed, en je door onrealistische angsten laten leiden al helemaal niet.

Dit is geen kritiek hoor op de #fitmensen hoor, ik zou niet durven, iedereen investeert wel tijd in dingen die voor anderen raar zijn (ik lees bijvoorbeeld altijd de beschrijvingen bij instagramfoto’s van fitmensen zonder dat ik zelf ook een fitmens wil worden, da’s pas vreemd) maar ik snap de lol gewoon oprecht niet. Veel mensen vinden sporten lekker, maar als ik het doe, voel ik alleen maar narigheid overal.

Nu klinkt dat uit de mond van een voormalig medium fanatieke hardloper misschien eigenaardig, maar ik vind hardlopen toch wel iets fundamenteel anders dan sportschoolsport. Hardlopen doet soms ook wel een beetje pijn (ZEKER ALS JE EEN VERROTTE KNIE HEBT HAHAHA), maar uiteindelijk gaat het vanzelf en kun je blijven doorgaan en doorgaan en dat is me toch lekker. Je vliegt dan gewoon over het trottoir. Ik bedoel: zie je hardlopers ooit zo verwrongen kijken en zo hard kreunen als die gasten in de sportschool? (En dan heb ik het niet over ultramarathonlopers, maar over de joggers op zondagochtend – aangezien die sportschoolbezoekers ook op zondag klinken alsof ze een kind aan het baren zijn).

Maar goed, ondertussen heb ik nog steeds last van mijn knie, dus ik vrees dat ik mezelf nog wel een tijdje moet martelen met squats voordat ik weer lekker kan rennen (en god, als het eenmaal zover is, dan ben ik pas echt het gelukkigste meisje op aarde).

20 Comments

Filed under hardloopavonturen

20 Responses to no pain wel gain (of: waarom rennen beter is dan de sportschool)

  1. Ik heb gemerkt dat squats ook vrij moeilijk zijn als je toch al een slecht evenwicht hebt :p

  2. Ik moest hardop lachen om je rotsblokken-wegduwen-toekomstbeeld

  3. Ohja en ik snap fitmensen ook niet, want ik denk dat het hebben van een blokjesbuik een levensstijl vereist die onmogelijk is de rest van je leven vol te houden en dat je dan als je niet meer 6x per week nog maar 3x per week naar ‘de gym’ gaat en weer wat flubberiger wordt, van jezelf gaat balen en altijd weemoedig terug gaat kijken op die (relatief korte) periode in je leven waarin je wél strak was en wél discipline had en dan de overige jaren van je leven van jezelf baalt.
    Nou dan maar liever gelijk lekker romig en ongedisciplineerd zijn. Dat denk ik echt.

    • Ja, dat ben ik helemaal met je eens. Het kan toch nooit voor altijd je prioriteit zijn?! (Zolang je je brood niet met fitness verdient tenminste) Nee, die teleurstelling van al te heftige aftakeling blijf ons bespaard…

  4. Hahahahaha! Ik ben ook geen fitmens, dus ik kan je helaas geen antwoord geven op je vragen. Overigens heb ik ook een hekel aan hardlopen.

  5. OMG SQUATS. Wat had ik daar ook een hekel aan toen ik fysio had.. my gadddd. En van die kikkersprongen! Heb je die al eens moeten doen?! Of squats met gewichten? Ik wilde meerdere malen zo graag mijn fysio slaan.
    Ik snap de sportschool ook niet zo. Hardlopen (ja en voor mij dan yoga, sorry) is echt zo veel fijner, ook wel moeilijk soms (voornamelijk het jezelf de deur uit krijgen of de mat op krijgen) maar sportschool? Ik snap het niet.

    • IK WIL NIETS HOREN OVER YOGA, DIT IS EEN YOGAVRIJE ZONDE
      (grapje)
      Haha goed om te horen dat ik niet de enige ben. Ik moet wel squats doen met gewichten, maar dat is vooral om mezelf stabiel te houden (ik moet zo’n ding vasthouden als een beker). En nee, die kikkeksprongen hoef ik (nog) niet te doen, hoop dat die me bespaard blijven haha.

  6. Haha ik ben een wannabe-fitmens en ik weet niet waarom ik het zo leuk vind. Ik zal wel helemaal beïnvloed zijn door alle healthy-impulsen van een deel van onze huidige maatschappij ^^. Maar ik ging laatst weer een keer buiten hardlopen en ik had niet door hoeveel ik dat gemist had. Hardlopen is leuk!

  7. Ik vind het ook stom, de sportschool. Maar zo’n dak en warme omgeving is wel fijn als het regent. Of vriest. Of sneeuwt.

  8. Pingback: iedere keer weer diezelfde cirkel rond | vijf koffie graag

  9. Pingback: waarom mijn leven totaal niet instagramwaardig is | vijf koffie graag

  10. Pingback: dagboek van een niet-hardloper | vijf koffie graag

  11. Pingback: nog even over die knie van mij | vijf koffie graag

  12. Pingback: doodenge superschattige honden | vijf koffie graag

  13. Pingback: levensgevaarlijke schoenen | vijf koffie graag

  14. Pingback: doe de eend | vijf koffie graag

  15. Pingback: korte maand, lange blog (dit was februari) | vijf koffie graag

  16. Pingback: wat een jaar sporten me heeft opgeleverd - vijf koffie graag

Leave a Reply

Your email address will not be published.