Als mensen mij vragen wat ik de stomste maand vind (niet dat ze dat ooit doen), zeg ik altijd: februari. Niet dat ik februari echt stom vind. Het is meer dat ik alle andere maanden gewoon nog leuker vind. Vanaf maart is het lente en is iedereen blij, dan wordt het zomer en is het soms een soort van warm, dan komt de herfst en is alles mooi, in november is het al bijna Kerstmis, in december is het echt Kerstmis, en januari is altijd zo’n lekker nieuw begin. Dus ja, dan blijft februari over.
Maar deze februari was voor mij persoonlijk behoorlijk spannend, en wel hierom:
******mijn nieuwe baan*****
Er is natuurlijk maar één vraag die jullie de afgelopen maand heeft beziggehouden: Komt Lisa Wel Door Haar Proeftijd Heen? Op 1 februari begon ik namelijk met mijn nieuwe baan na twee maanden werkloos zijn. Het korte antwoord is: ja, ik heb nog steeds een baan! Het lange antwoord is: ja, ik heb nog steeds een baan! En ik heb het nog naar mijn zin ook!
Zoals jullie je misschien wel niet herinneren, ben ik nu werkzaam als content creator, wat betekent dat ik … content creëer. Veel nieuwsbrieven, vooral, en webpagina’s, dat soort dingen (geen filmpjes of zo – afgezien het ludieke filmpje dat ik samen met drie andere nieuwe collega’s moest maken. Dat was trouwens voor een interne wedstrijd, een ander groepje met nieuwe mensen had óók een filmpje gemaakt (ik werk bij een erg groot bedrijf, dus je bent nooit in je eentje nieuw) en mijn ons groepje h e e f t g e w o n n e n ! (het was een groepsopdracht, maar ik heb het script geschreven én de boel gemonteerd dus het voelt wel een beetje als mijn overwinning. Ach ja, ik was de enige content creator in de groep, dan krijg je dat)).
#fitgirlleven
In januari was ik begonnen met pilates, in februari ben ik er alweer mee gestopt. Jaren geleden heb ik eens ergens een pilatesles gevolgd waarbij ik zo werd afgebeuld dat ik dacht dat mijn spieren nooit meer de oude zouden worden, maar op de yogaschool waar ik dit keer pilates deed was het allemaal nogal … soft? Het was heus niet zo dat er geen moment in die les zat waarbij ik dacht ‘shit, het wordt nu wel te zwaar voor mij’, maar die waren schaars, en meestal lag ik me een beetje op die mat te vervelen. Kijk, ik vind niet dat je bij sport heel erg moet lijden, maar een beetje afzien hoort er toch wel bij.
Dus exit pilates, op naar een activiteit die mij zowel lichamelijk als geestelijk wél tot waanzin zou drijven. Dat werd dus bodypump. Voor wie het niet kent: bij bodypump train je met lichte gewichten, maar wel met heel veel bewegingen, en snel ook, zodat je aan het einde van de les alsnog je armen het liefst wilt amputeren.
Ik heb nu vijf lessen gehad en LEUK dat het is, jongens. Je doet bij bodypump altijd drie maanden lang dezelfde oefeningen op dezelfde muziek, en hoewel die liedjes die ze draaien allemaal liedjes zijn die me agressief zouden maken als ik ze in da club zou horen, vind ik ze bij bodypump geweldig.
Na de les voel ik me erg vrolijk en vol energie, in een mate die ik zelfs bij hardlopen nooit ervaren heb. Ik zou bij wijze van spreken na het sporten de badkamer kunnen boenen, zo gelukkig voel ik me. Alleen jammer dat ik na het bodypumpen m’n armen niet meer kan bewegen, dus dat moet ik helaas toch weer aan me voorbij laten gaan.
(Of bodypump wel goed is voor mijn verrotte knieën™? Daar is de jury nog niet over uit. Het is in ieder geval minder slecht dat hardlopen)
Verder …
… heb ik eindelijk gekart! Het was doodeng. Serieus. Ik was zó bang dat ik bijna gewoon niet wilde gaan. Ik ben in totaal ook vier keer blijven haken in een bocht, moest die 16-jarige jongen die daar werkte weer met gevaar voor eigen leven over die baan rennen om mij weer op weg te helpen. Echt gênant. Mijn vriendinnen haalden me ook steeds in enzo. Maar toen ik er eenmaal achter kwam dat je niet direct een whiplash kreeg als je ergens tegenaan knalde, was het best leuk!
… heb ik na vorige maand nog meer bakavonturen beleefd: ik maakte best wel vieze gezonde cacao-blueberrycakejes! (Protip: als je ze in stukjes snijdt en door de sojayoghurt doet, is het best wel te doen.) En ik maakte een best wel prima ongezonde chocoladetaart! Ik voel me net een echte huisvrouw. (Voornamelijk omdat ik deze maand ook twee wasmanden heb gekocht, en een balkonplant.)
… at ik ein-de-lijk voor het eerst bij Meatless District, en het was LEKKER! Echt een aanrader, zelfs al moest ik er helemaal voor op een half kapotte fiets naar Amsterdam-West fietsen, gingen mijn vriendinnen praten over de Olympische Spelen (serieus wie boeit dat wat???) en moest ik die fiets vervolgens in Amsterdam-West achterlaten omdat hij toen écht kapot was. (Inmiddels is hij weer gerepareerd hoor, no worries, het was geen wegwerpfiets)
… interviewde Julia me voor Books & Bubbles over mijn favoriete boeken (wat al snel een slecht idee bleek, aangezien ik op iedere vraag ‘Harry Potter’ antwoordde – ik ben extreem benieuwd wat ze ervan gaat maken) (en ook een beetje nerveus al ik eerlijk ben).
… ben ik weer lekker drag queen minded geweest deze maand, want Rupaul’s Drag Race All Stars 3 is bezig en oh boy, het is errug! (Wie de aflevering van afgelopen donderdag heeft gezien en dus al alle spoilers kent moet even dit filmpje kijken, ik lachte me kapot) Hoewel ik hem niet zo goed vind als All Stars 2 (om vele redenen), denk ik er toch ongeveer 24/7 aan. Hoewel ik nu ook wel veel aan season 10 al aan het denken ben want de cast ziet er zooo vet uit. Ik ben nu al voor Miz Cracker (die ik stiekem al kende van haar stukjes op Slate) en The Vixen (die ik stiekem al kende van haar stukje in een nummer van mijn S9-lievelings Shea Coulée).
… en ging ik ook naar Sasha Velour! Ik ben niet de grootste Sasha Velour-fan die er is (ik bedoel, ik vind haar superleuk, maar ik heb het gevoel dat andere mensen haar superleuker vinden), maar goed, als er een Rugirl naar Amsterdam komt kan ik moeilijk níet gaan. Dat is logisch.
… heb ik slechts twee afleveringen van Girls gekeken. Gaat echt helemaal de verkeerde kant op.
… kocht ik kaarten voor Indochine in juni. Ja lieve lezers, het is waar: IK GA INDOCHINE ZIEN! EINDELIJK! En nee, ze komen niet naar Nederland: mijn vader en ik gaan naar Nancy! Dit is 100% te danken aan mijn normaal-niet-naar-Indochine-luisterende vader die het zo zielig voor mij vond dat ik twee jaar geleden hun concert in Amsterdam ben misgelopen (en het daar nog steeds op wekelijkse basis over heb) en dus voorstelde om samen te gaan. Dus nu gaan we naar Indochine in Frankrijk. Zoveel zin in.
Maart
In maart ga ik weer lekker werken, en lekker bodypumpen, en lekker RPDR kijken, en lekker afspreken met vrienden, en als ik tijd over heb, hoop ik nog een lekkere taart te bakken, maar ik kan niet garanderen dat dat een succes gaat worden.