Tag Archives: fitgirl

korte maand, lange blog (dit was februari)

Als mensen mij vragen wat ik de stomste maand vind (niet dat ze dat ooit doen), zeg ik altijd: februari. Niet dat ik februari echt stom vind. Het is meer dat ik alle andere maanden gewoon nog leuker vind.  Vanaf maart is het lente en is iedereen blij, dan wordt het zomer en is het soms een soort van warm, dan komt de herfst en is alles mooi, in november is het al bijna Kerstmis, in december is het echt Kerstmis, en januari is altijd zo’n lekker nieuw begin. Dus ja, dan blijft februari over.

Maar deze februari was voor mij persoonlijk behoorlijk spannend, en wel hierom:

******mijn nieuwe baan*****

Er is natuurlijk maar één vraag die jullie de afgelopen maand heeft beziggehouden: Komt Lisa Wel Door Haar Proeftijd Heen? Op 1 februari begon ik namelijk met mijn nieuwe baan na twee maanden werkloos zijn. Het korte antwoord is: ja, ik heb nog steeds een baan! Het lange antwoord is: ja, ik heb nog steeds een baan! En ik heb het nog naar mijn zin ook!

Zoals jullie je misschien wel niet herinneren, ben ik nu werkzaam als content creator, wat betekent dat ik … content creëer. Veel nieuwsbrieven, vooral, en webpagina’s, dat soort dingen (geen filmpjes of zo – afgezien het ludieke filmpje dat ik samen met drie andere nieuwe collega’s moest maken. Dat was trouwens voor een interne wedstrijd, een ander groepje met nieuwe mensen had óók een filmpje gemaakt (ik werk bij een erg groot bedrijf, dus je bent nooit in je eentje nieuw) en mijn ons groepje h e e f t g e w o n n e n ! (het was een groepsopdracht, maar ik heb het script geschreven én de boel gemonteerd dus het voelt wel een beetje als mijn overwinning. Ach ja, ik was de enige content creator in de groep, dan krijg je dat)).

#fitgirlleven

In januari was ik begonnen met pilates, in februari ben ik er alweer mee gestopt. Jaren geleden heb ik eens ergens een pilatesles gevolgd waarbij ik zo werd afgebeuld dat ik dacht dat mijn spieren nooit meer de oude zouden worden, maar op de yogaschool waar ik dit keer pilates deed was het allemaal nogal … soft? Het was heus niet zo dat er geen moment in die les zat waarbij ik dacht ‘shit, het wordt nu wel te zwaar voor mij’, maar die waren schaars, en meestal lag ik me een beetje op die mat te vervelen. Kijk, ik vind niet dat je bij sport heel erg moet lijden, maar een beetje afzien hoort er toch wel bij.

Dus exit pilates, op naar een activiteit die mij zowel lichamelijk als geestelijk wél tot waanzin zou drijven. Dat werd dus bodypump. Voor wie het niet kent: bij bodypump train je met lichte gewichten, maar wel met heel veel bewegingen, en snel ook, zodat je aan het einde van de les alsnog je armen het liefst wilt amputeren.

Ik heb nu vijf lessen gehad en LEUK dat het is, jongens. Je doet bij bodypump altijd drie maanden lang dezelfde oefeningen op dezelfde muziek, en hoewel die liedjes die ze draaien allemaal liedjes zijn die me agressief zouden maken als ik ze in da club zou horen, vind ik ze bij bodypump geweldig.

Na de les voel ik me erg vrolijk en vol energie, in een mate die ik zelfs bij hardlopen nooit ervaren heb. Ik zou bij wijze van spreken na het sporten de badkamer kunnen boenen, zo gelukkig voel ik me. Alleen jammer dat ik na het bodypumpen m’n armen niet meer kan bewegen, dus dat moet ik helaas toch weer aan me voorbij laten gaan.

(Of bodypump wel goed is voor mijn verrotte knieën™? Daar is de jury nog niet over uit. Het is in ieder geval minder slecht dat hardlopen)

Verder …

… heb ik eindelijk gekart! Het was doodeng. Serieus. Ik was zó bang dat ik bijna gewoon niet wilde gaan. Ik ben in totaal ook vier keer blijven haken in een bocht, moest die 16-jarige jongen die daar werkte weer met gevaar voor eigen leven over die baan rennen om mij weer op weg te helpen. Echt gênant. Mijn vriendinnen haalden me ook steeds in enzo. Maar toen ik er eenmaal achter kwam dat je niet direct een whiplash kreeg als je ergens tegenaan knalde, was het best leuk!

… heb ik na vorige maand nog meer bakavonturen beleefd: ik maakte best wel vieze gezonde cacao-blueberrycakejes! (Protip: als je ze in stukjes snijdt en door de sojayoghurt doet, is het best wel te doen.) En ik maakte een best wel prima ongezonde chocoladetaart! Ik voel me net een echte huisvrouw. (Voornamelijk omdat ik deze maand ook twee wasmanden heb gekocht, en een balkonplant.)

… at ik ein-de-lijk voor het eerst bij Meatless District, en het was LEKKER! Echt een aanrader, zelfs al moest ik er helemaal voor op een half kapotte fiets naar Amsterdam-West fietsen, gingen mijn vriendinnen praten over de Olympische Spelen (serieus wie boeit dat wat???) en moest ik die fiets vervolgens in Amsterdam-West achterlaten omdat hij toen écht kapot was. (Inmiddels is hij weer gerepareerd hoor, no worries, het was geen wegwerpfiets)

… interviewde Julia  me voor Books & Bubbles over mijn favoriete boeken (wat al snel een slecht idee bleek, aangezien ik op iedere vraag ‘Harry Potter’ antwoordde – ik ben extreem benieuwd wat ze ervan gaat maken) (en ook een beetje nerveus al ik eerlijk ben).

… ben ik weer lekker drag queen minded geweest deze maand, want Rupaul’s Drag Race All Stars 3 is bezig en oh boy, het is errug! (Wie de aflevering van afgelopen donderdag heeft gezien en dus al alle spoilers kent moet even dit filmpje kijken, ik lachte me kapot) Hoewel ik hem niet zo goed vind als All Stars 2 (om vele redenen), denk ik er toch ongeveer 24/7 aan. Hoewel ik nu ook wel veel aan season 10 al aan het denken ben want de cast ziet er zooo vet uit. Ik ben nu al voor Miz Cracker (die ik stiekem al kende van haar stukjes op Slate) en The Vixen (die ik stiekem al kende van haar stukje in een nummer van mijn S9-lievelings Shea Coulée).

… en ging ik ook naar Sasha Velour! Ik ben niet de grootste Sasha Velour-fan die er is (ik bedoel, ik vind haar superleuk, maar ik heb het gevoel dat andere mensen haar superleuker vinden), maar goed, als er een Rugirl naar Amsterdam komt kan ik moeilijk níet gaan. Dat is logisch.

… heb ik slechts twee afleveringen van Girls gekeken. Gaat echt helemaal de verkeerde kant op.

… kocht ik kaarten voor Indochine in juni. Ja lieve lezers, het is waar: IK GA INDOCHINE ZIEN! EINDELIJK! En nee, ze komen niet naar Nederland: mijn vader en ik gaan naar Nancy! Dit is 100% te danken aan mijn normaal-niet-naar-Indochine-luisterende vader die het zo zielig voor mij vond dat ik twee jaar geleden hun concert in Amsterdam ben misgelopen (en het daar nog steeds op wekelijkse basis over heb) en dus voorstelde om samen te gaan. Dus nu gaan we naar Indochine in Frankrijk. Zoveel zin in.

Maart

In maart ga ik weer lekker werken, en lekker bodypumpen, en lekker RPDR kijken, en lekker afspreken met vrienden, en als ik tijd over heb, hoop ik nog een lekkere taart te bakken, maar ik kan niet garanderen dat dat een succes gaat worden.

9 Comments

Filed under maandoverzicht

doe de eend

“Ik weet het ook even niet meer,” zei mijn fysiotherapeut. Ik had haar net verteld over mijn rampzalig verlopen poging om een hobbymatig zwemmer te worden. Volgens mij was ze ook een beetje teleurgesteld dat het nog niet veel beter ging met mijn knieën.

Ze was een tijdje stil. Ik was ook stil. Logisch, want als ik een goed idee had gehad met betrekking tot mijn knieën, dan had ik hier nu niet gezeten. Dan was ik wel ergens een marathon aan het rennen of zo.
Gelukkig duurde de stilte kort, want toen kreeg ze ineens een leuke ingeving voor een oefening. En nog eentje. En nog eentje. In tegenstelling tot in het begin, toen ik nog gewoon rustig beschaafde squats en lunges moest doen, waren deze best wel … raar. Het hoogtepunt was een oefening waarbij ik met een elastiek om mijn benen heen in squatpositie opzij moest lopen, van links naar rechts en andersom. In mijn gedachten doopte ik deze oefening direct ‘de eend’, al begrijp ik niet zo goed waarom: eenden lopen gewoon vooruit, en ze hebben geen elastiek om hun poten, tenzij ze net hebben gezwommen in een ernstig vervuilde sloot. Toch vind ik dat deze actie eruit ziet als een eend. Kan ik ook niet helpen.

“Kijk zelf maar wat en wanneer je ze het beste kunt doen,” zei mijn fysiotherapeut, wetend dat een overkill aan oefeningen vaak niet zo goed is voor je motivatie. En inderdaad: als ik ze allemaal braaf afwerk, ben ik tegenwoordig langer beter dan als ik een rondje zou hardlopen – inclusief warming up en cooling down. Maar ik wil zo graag hardlopen, dat ik me dezelfde avond nog op mijn oefeningen stortte als een tienermeisje op een bak afgeprijsde make-up van het Kruidvat.

De volgende dag had ik net zoveel spierpijn als dat ik weleens had in mijn sportschooldagen. De dag daarna was het nog erger. Kennelijk heb ik met mijn acht huidige oefeningen echt iedere spiergroep in mijn benen aangesproken – ook de spieren waarvan ik het bestaat nooit ofte nimmer vermoed had.

Maar dat vind ik alleen maar fijn. Als mijn knieproblemen er niet van overgaan, dan kan ik binnenkort in ieder geval wél zeggen dat ik toch nog een fitgirl geworden ben. Dan heb ik nog wel even een trainingsschemaatje nodig voor alle delen van mijn lichaam die niet mijn benen zijn, maar dat kan er dan óók nog wel bij.

De #greenjuice heb ik ook al (Tim noemt deze foto “Blogger Die Haar Eigen Oog Uitsteekt – Waarom Doet Niemand Hier Iets Aan?”)

4 Comments

Filed under dit past echt nergens in

no pain wel gain (of: waarom rennen beter is dan de sportschool)

hardlopen is leuker dan de sportschool

Zoals jullie onderhand wel weten, ga ik regelmatig met behoorlijke tegenzin naar de sportschool. Ik betaal er namelijk genoeg voor en ben bovendien bezig om van mijn verrotte knie (die dus niet echt verrot is) af te komen. Gisteren was ik er weer, ditmaal om met de fysio te kijken hoe mijn oefeningen gaan en om wat nieuwe oefeningen uit te proberen.

De fysiotherapeut (of nou ja, de stagiair van de fysiotherapeut, de fysiotherapeut-in-opleiding) liet me zien wat ik voortaan moet gaan doen: squatten. Nu heb ik wel eens eerder gesquat, maar dat maakt het nog niet makkelijk. Ik haat squatten. Het doet pijn. Het is niet dezelfde pijn als je hoofd stoten of je vinger tussen de deur krijgen, maar toch kan ik het gevoel niet anders omschrijven dan als pijnlijk – al kreunde ik er niet zo getormenteerd bij als de mannen naast me, die in de weer waren met gewichten.

Ik moest denken aan een buikspierklasje waar ik ooit aan had meegedaan, niet omdat ik zo graag aan dat klasje mee wilde doen, maar omdat me werd gevraagd of ik mee wilde doen en ik toen per ongeluk ja zei. Ik dacht dat ik het wel goed zou kunnen (want zelfoverschatting), maar ik kon er geen hol van, die gekke side planks deden zoveel zeer dat ik me moest laten vallen (toen had ik dus nog meer pijn).

Ook nu waren allemaal mensen bezig met oefeningen in groepsverband (“Dames, opdrukken, niet kletsen,” aldus de trainer), het leek wel een soort bootcamp, met dingen optillen en springen en weet ik veel. Vroeger sprak het idee van een bootcamp me wel aan, maar daar kom ik nu op terug. Alle deelnemers trokken een gezicht alsof ze zwaar gemarteld werden. WAAROM, vroeg ik me af, WAAROM DOEN JULLIE JEZELF DIT AAN?

Pijn is toch niet leuk? En wat heb je eraan, behalve dat je er cool uitziet en meer kunt eten? Helemaal niets. Nu is een beetje trainen voor de meeste mensen misschien nodig om gezond te blijven, maar ik geloof niet dat je daarvoor 300 kilo hoeft te kunnen tillen, en ik geloof ook niet dat deze mensen het puur uit ijdelheid doen. Het zal wel iets met zelfverbetering en doorzettingsvermogen te maken hebben – al weet ik niet helemaal wat. Ik kijk vaak op de instagramaccounts van #fitmensen, en die fitmensen hebben, naast dat ze de sportschool consequent ‘de gym’ noemen, één ding gemeen: ze zetten standaard hele verhalen onder hun foto’s van hun blokjesbuiken. Die verhalen gaan meestal over dat ze vanochtend bíjna niet gemotiveerd genoeg waren om om zes uur op te staan om te gaan sporten, maar dat ze het uiteindelijk toch hebben gedaan want ze willen graag een stapje dichter bij hun dromen zijn.

Ik snap dat totaal niet. Waarom is het je droom om zo strak in je vel te zitten? Ik kan echt maar één reden bedenken waarom ik afgetraind zou willen zijn, en dat is dat ik op een dag misschien wel in een tunnel zit en die tunnel dan instort en dat ik dan rotsblokken weg moet duwen. (Oké, ik weet nog een reden: misschien moet ik ooit Victor Reinier wel uit een papierversnipperaar redden). Maar we weten allemaal, je door angst laten leiden is niet goed, en je door onrealistische angsten laten leiden al helemaal niet.

Dit is geen kritiek hoor op de #fitmensen hoor, ik zou niet durven, iedereen investeert wel tijd in dingen die voor anderen raar zijn (ik lees bijvoorbeeld altijd de beschrijvingen bij instagramfoto’s van fitmensen zonder dat ik zelf ook een fitmens wil worden, da’s pas vreemd) maar ik snap de lol gewoon oprecht niet. Veel mensen vinden sporten lekker, maar als ik het doe, voel ik alleen maar narigheid overal.

Nu klinkt dat uit de mond van een voormalig medium fanatieke hardloper misschien eigenaardig, maar ik vind hardlopen toch wel iets fundamenteel anders dan sportschoolsport. Hardlopen doet soms ook wel een beetje pijn (ZEKER ALS JE EEN VERROTTE KNIE HEBT HAHAHA), maar uiteindelijk gaat het vanzelf en kun je blijven doorgaan en doorgaan en dat is me toch lekker. Je vliegt dan gewoon over het trottoir. Ik bedoel: zie je hardlopers ooit zo verwrongen kijken en zo hard kreunen als die gasten in de sportschool? (En dan heb ik het niet over ultramarathonlopers, maar over de joggers op zondagochtend – aangezien die sportschoolbezoekers ook op zondag klinken alsof ze een kind aan het baren zijn).

Maar goed, ondertussen heb ik nog steeds last van mijn knie, dus ik vrees dat ik mezelf nog wel een tijdje moet martelen met squats voordat ik weer lekker kan rennen (en god, als het eenmaal zover is, dan ben ik pas echt het gelukkigste meisje op aarde).

20 Comments

Filed under hardloopavonturen

#nofitgirl

Sinds januari ga ik naar de sportschool. Ik weet eigenlijk niet zo goed waarom, want ik vind er geen hol aan (oh wacht, ik weet wel waarom: ik moet binnenkort mijn progressie bespreken met een trainer en dan wil ik natuurlijk niet voor gek staan, zo ben ik dan ook wel weer. Plus, dat abonnement is superduur dus het minste wat ik kan doen is een #fitgirl worden).

Voor wie denkt dat ik in januari ben begonnen omdat ik pas in 2016 de beste versie van mezelf wilde worden: nee, dat is het niet, het leven liep gewoon zo. (Niet dat ik iets tegen goede voornemens heb, maar laat hier geen misverstanden over bestaan, oké?) Ik moest namelijk beenspieren kweken om mijn verrotte knie te ontzien en bedacht toen dat ik me dan net zo goed meteen een trainingsschema kon laten aanmeten, in de hoop dat ik me dan ooit misschien één keer zal kunnen opdrukken, en nou ja, TOEVALLIG verzon ik dit plan eind december.

Goed, anyway, ik train tegenwoordig dus in de sportschool, maar ik vind het stomvervelend. Dat is pas sinds kort zo. In het begin, toen al die apparaten voor mij nog supernieuw en superspannend waren, dacht ik heel even dat ik mijn Ware Passie had gevonden. Ik gooide mijn hele ziel en zaligheid in een workout, genoot van de spierpijn en baalde ervan dat rustdagen een ding zijn. Al voordat ik klaar was, wilde ik weer. Voor het eerst in mijn leven las ik blogs van #fitgirls en bekeek foto’s van hun gespierde lijven. Ik hoefde zelf niet zo nodig een blokjesbuik, maar omdat ik binnen no time supersterk zou zijn deed ik mijn best om het toch mooi te vinden, want ja, dit was toch mijn voorland hè, ik kon moeilijk Popeye worden maar eruit blijven zien als Olijfje.

Helaas was dit idyllische sportschoolgeluk van korte duur, want na twee weken had ik het wel weer gehad met die apparaten. Misschien kwam het doordat ik te veel oefeningen in één keer moest doen waardoor ik standaard anderhalf uur bezig was, misschien kwam het doordat die bal bij het squatten alle kanten opvloog, misschien kwam het doordat ik duizelig werd van lunges, misschien kwam het doordat mijn zielige armpjes iedere vorm van inspanning haten: ik weet het ook niet. De enige dingen die ik niet verschrikkelijk vind zijn hyperextention hoog (als ik dat doe voel ik me altijd net Dracula), de roeimachine (raak een beetje in trance van dat ding, doet me mijn ellende vergeten) en hip adduction (kan ik gewoon goed dus da’s leuk) (bovendien klinkt het enigszins als alien abduction). De rest vind ik zo saai dat ik er een beetje van moet huilen als ik eraan denk.

Daarom bij dezen, een oproep: hoe doen jullie dit, sportschoolmensen? Ik heb het al eerder gevraagd, maar toen waren alle fitgirls toevallig aan het trainen of zo, want er kwam geen antwoord. Daarom gewoon nog een keer: hoe ga ik dit in godsnaam weer leuk vinden? Moet ik meer afwisselen? Alleen nog maar oefeningen doen die me doen denken aan bovennatuurlijke wezens? Minder zeiken? Of moet ik gewoon accepteren dat ik me nooit ook maar één keertje zal kunnen opdrukken en inzien dat de beste versie van mezelf haar blogs gewoon met slappe armpjes typt?

Gelukkig ben ik dan weer wel gek op paarse havermout

Gelukkig ben ik dan weer wel gek op paarse havermout #clean #vegan

27 Comments

Filed under de ongemakken des levens