Dit seizoen van Flikken Maastricht heeft veel indruk op me gemaakt. Voornamelijk omdat het zo ontiegelijk spannend was – ik heb week na week met een bonkend hart voor de televisie gezeten. En die laatste aflevering? Ik wil nu nog steeds keihard janken, zelfs al weet ik dat Angela Schijf gewoon nog een contract voor twee seizoenen heeft en dat haar personage dus onmogelijk het loodje kan hebben gelegd.
Anyway, behalve het feit dat de serie veel impact heeft gehad op mijn emotionele gesteldheid, heeft het me ook aan het denken gezet. Hoofdzakelijk over het feit dat ik, als ik in de schoenen van de personages van Flikken Maastricht had gestaan, al 507 keer dood was geweest. Ik ben gewoon veel te slap om moorden op te lossen – want ja, bij moorden oplossen komt veel geweld kijken. Die dingen die die Eva allemaal moest doen joh, het was mij niet gelukt. Iemand die mij fysiek bedreigt met z’n kop tegen het dashboard van mijn auto rammen? Nope, gaat niet lukken. Een zwaargewonde Officier van Justitie in een auto krijgen tillen terwijl ik door een sniper word beschoten? Nope. Mijn compagnon, die bijna in de papierversnipperaar valt (voor wie geen idee heeft wat je hierbij voor moet stellen: hij hing in een soort een put), eruit trekken? Nope, nope, nope. Ik kan niet eens mijn vriend uit een stoel overeind hijsen. En mijn vriend is ongeveer half zo zwaar als Victor Reinier.
Ik kan me niet eens één keer opdrukken. Nee, echt niet, niet eens bijna. Je moet dus absoluut niet op mij rekenen als we worden aangevallen door zombies en je op mij moet steunen omdat je al zwaargewond bent, want dan val ik gewoon om.
En dat is kwalijk, heel kwalijk. Daarom wordt het maar eens tijd om hier verandering in te brengen. Ooit, in een duister ver verleden toen ik met soortgelijke frustraties over mijn slapheid kampte, heb ik al gewichten gekocht. Ik heb er niet veel mee gedaan, omdat trainen met gewichten ongeveer het doodsaaiste is van alle doodsaaie dingen die er bestaan, nog doodsaaier dan squats (die doe ik dan ook niet). Nu wordt het misschien toch tijd om hier overheen te komen en dagelijks te trainen. Eventjes, tien minuten of zo. Nu ik dit typ, heb ik er al een hard hoofd in: het lukt me niet eens om dagelijks tien minuten yoga te doen, of te mediteren (en dat terwijl de kans dat ik moet zorgen dat ik van die stress afkom groter is dan de kans dat ik ooit iemand uit de papierversnipperaar moet redden, namelijk 100% tegen 20%).
Gelukkig maar dat we tot eind 2015 moeten wachten voor een nieuw seizoen Flikken Maastricht. Word ik ook niet zo met mijn neus op mijn eigen slapheid gedrukt.
Ik kan het hier alleen maar mee eens zijn. En verder zit ik het hele weekend al van Eva. Evaa. Evaaa. Evaaaa. Evaaaaa! Inderdaad ontbreekt ook bij mij het rationele aspect nogal…
Haha gelukkig ben ik niet de enige!
Hahaha wie weet worden jij en je gewichten nog eens vriendjes. En anders heeft het Pentagon ook een strijdplan klaar voor zombies, we zijn gedekt 😀
Hahaha! Ik vermijd programma’s zoals flikken maastricht gewoon, heb ik ook niet het gevoel dat ik dagelijks 100 kilo moet drukken (heet dat zo? zie, dat weet ik gewoon ook niet, hihi) in de sportschool 😉
Haha, zo leuk geschreven! Ik ben nu voor t eerst in mijn leven bezig met hardlopen dankzij Belgische Evi. Dingen als ”Nog even je bent er bijna” heb ik blijkbaar echt nodig om te kunnen rennen.
Als ik al die dingen op tv zie, denk ik altijd aan Baantjer, waar de Cock (met ceeooceeka) een oude man is, die ook nog achter boeven aan gaat. Weliswaar bij gestaan door een jongere collega, maar dus wel zaken kan oplossen zonder topfit of ijzersterk te zijn :p
Hahahaha! Heel erg leuk geschreven weer.
Trainen met gewichten is inderdaad wel heel erg saai.
Boeven vangen? Daar heb je de politie toch voor? Laat dat lekker over aan de mensen die wel blij worden van bootcamp en spanning en blijf zelf lekker doen waar JIJ goed in bent. In het geval van een zombie apocalypse ben je gewoon het mooie meisje in nood, zodat de andere mensen iemand hebben om te redden. En als je perse iemand wilt redden van een papierversnipperaar, ga dan gewoon zo’n ding bewaken op een kantoor en sta erop dat je zelf elk velletje versnippert “anders val jij er nog in en dat kunnen we niet hebben, ik red je leven, ja inderdaad asjeblieft”. :p
Maar ik wil niet het mooie meisje in nood zijn, ik wil de superstoere supersterke en ook nog eens buitengewoon intelligente en grappige en oké ook nog mooie badass zijn die iedereen redt.
Maar goed, tot die tijd is het wel een goed idee om mensen op die manier te gaan redden :’)
Inderdaad. Je bent echt een grote slappeling Lisa. Want wat zij allemaal in scène hebben gezet doen echte mensen natuurlijk ook dagelijks. Behalve jij.
:'( :'( Moet je nou echt zo hard voor me zijn
😛 ik wed dat ik slapper ben dan jij, dus ik mag er grapjes over maken!
Je kan altijd nog zeggen: ik kan er niks aan doen, het zit (niet) in onze genen. Je bent gewoon erfelijk belast (of ontlast, in dit geval); ik kan me nl. ook nog niet eens 1 keer opdrukken en van trainen met gewichten word ik depressief. Dus Liesje, doe maar niet. Dit is een welgemeend advies van ” je ouwe tantuh”.
Haha, dankuwel, ouwe tantuh 😉
Maar eh, tot mijn grote verbazing kan jouw zus zich wel opdrukken, dus het excuus gaat niet helemaal op…….
What the heck haha, ik kijk die hele serie niet eens, maar toch heb je me weten de boeien met dit artikel. Je schrijft leuk!
Aww, dankjewel voor het compliment! 😀
Ik heb thuis een eigen kleine fitness ruimte gemaakt, met wat gewichten en een drukbank en van die dingen. Ik ben er goed aanbegonnen maar lig nu weer enkele maanden stil omdat het tennisseizoen is begonnen. Er terug aan beginnen is altijd moeilijk.
Pingback: no pain wel gain (of: waarom rennen beter is dan de sportschool) | vijf koffie graag