Category Archives: film en teevee

mijn lievelingsfilms, van nul tot nu

Ik ben gek op favorietenlijstjes. Het is een manier om orde aan te brengen in onze chaotische wereld, denk ik.

Door de jaren heen heb ik veel verschillende lievelingsfilms gehad. Vandaag heb ik een lijstje gemaakt met de films die ooit de wisselbeker ‘Belangrijkste Film In Lisa’s Leven’ in bezit hebben gehad: van toen ik nul was, tot nu. Oké, niet echt al vanaf ik nul was, maar ‘van vijf tot nu’ bekt niet echt lekker (en misschien werkt deze titel als clickbait omdat jullie dan denken dat ik een wonderbaby was of zo, al weet ik nog niet helemaal wat ik daaraan op lange termijn zou hebben).

5 – Belle en het Beest

Net als bijna alle kleutermeisjes was ik helemaal gek van Disneyfilms. Van iedere Disneyfilm eigenlijk, maar mijn voorkeur ging toch altijd wel uit naar verhalen met een Sterke Vrouwelijke Hoofdrol (voor mannen en dieren leerde ik pas op latere leeftijd sympathie op te brengen). Mijn lievelings was Belle en het Beest. Vermoedelijk vooral omdat Belle net zo gek was op boeken als ik. (Niet dat ik op mijn vijfde al kon lezen – maar dat mocht de pret niet drukken.) Bovendien vond ik die hele verhaallijn met dat opgesloten zitten in het kasteel en vervolgens een Stockholm-syndroom ontwikkelen erg interessant. Jawel, als kind wist ik wat plezier maken was.

En nu? Mwah, ik zou hem op zich nog wel een keer willen zien, maar ook weer niet zo graag dat ik de moeite neem om hem op te zetten. Ik heb de versie met Emma Watson ook niet gekeken trouwens. Beetje hetzelfde verhaal als met de animatieversie.

7 – De klokkenluider van de Notre-Dame

Toen ik een iets ouder kind was, was ik nogal fan van De klokkenluider van de Notre-Dame. En met ‘fan van De klokkenluider van de Notre-Dame’ bedoel ik vooral … fan van Esmeralda. Ik was echt totaal geobsedeerd door dat mens. Ze was zo cool en vrijgevochten en zelfverzekerd en knap, en ze kon ook nog eens handlezen! Ik had van alles van haar, van barbie tot witte afzakschouderblouse tot een tamboerijn  die mijn moeder had gemaakt van een soort bijtring van m’n zusje (geen idee of mijn zusje dat ding ooit gebruikt had trouwens, zal wel niet).

En nu? De gelijknamige roman van Victor Hugo, waar de film op gebaseerd is, is tegenwoordig een van mijn lievelingsboeken. Niet vanwege Esmeralda (die was in het boek veel minder stoer dan in de Disneyfilm), maar omdat het heel goed (grappig, zelfs) geschreven is en ik altijd ontzettend meeleef met alle personages (zelfs met de mannen). En ik ben ook erg fan van de musicalversie. De Disneyfilm kijk ik nooit meer in z’n geheel, maar soms luister ik voor de grap naar dit intens disturbing nummer en begrijp ik niet hoe het kan dat ik mijn jeugd relatief ongeschonden uitgekomen ben.

13 – The hot chick

HOT CHICK, Anna Faris, Rachel McAdams, Alexandra Holden, Maritza Murray, 2002, (c) Walt Disney

Eeeuh ja. Ik schaam me een beetje om toe te geven dat ik ooit intens fan was van een film met ROB SCHNEIDER in de hoofdrol, maar het was wel zo. Korte samenvatting: Jessica (Rachel McAdams a.k.a. Regina George!) wordt op een dag wakker in het lichaam van een man (Rob Scheider dus). Een betovering, zo blijkt. Die kan opgeheven worden, maar dan moet ze wel eerst de man vinden die nu in haar prachtige jonge lichaam rondloopt. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed waarom ik dit zo’n leuke film vond dat hij jarenlang mijn allerfavorietste favoriet was – waarschijnlijk vond ik hem gewoon erg grappig?

En nu? Nou, nadat mijn zusje en ik bijna een decennium lang hebben geroepen dat we hem nog eens wilden zien, voegden we enkele weken terug eindelijk daad bij woord. Ik denk dat het zo lang duurde omdat ik bang was dat hij nu ontzettend tegen zou vallen. Maar eh … ik heb vaker hardop gelachen dat verantwoordelijk is om toe te geven. Al moet de Politiek Correcte Versie van mijzelf even zeggen: er zaten wel dat grappen in dit ECHT. NIET. KUNNEN. Bij die grappen heb ik uit protest heel chagrijnig gekeken. En daarna maar weer keihard lachen. Ik heb nooit gezegd dat ik niet kinderachtig was.

15 – Interview with the vampire

Als ik in een melodramatische bui ben, zeg ik altijd dat mijn leven pas écht begon toen ik Interview with the vampire keek.  (Als ik in een minder melodramatische bui ben, zeg ik pas dat mijn leven pas écht begon toen we thuis ADSL-verbinding kregen). Ik was 15, het was zomer, het was laat. IWTV wilde ik al jaren zien, maar bij de videotheek hadden ze ‘m niet, en dit was in een tijd waarin het kopen van een dvd nog een enorme hap uit mijn budget was. Dus toen ik in de VARA-gids had gezien dat dit (toen inmiddels al 10 jaar oude) meesterwerkje op tv zou komen, zat ik ruim van tevoren klaar met een bak popcorn en cola.

Weet je wat het is: als kind was ik gek op vampiers, maar toen ik ouder werd, groeiden m’n vampierboeken niet bepaald met me mee. Alle boeken en films die gericht waren op (semi-)volwassenen waren zo flauw, zo saai, zo ongeloofwaardig. IWTV moest anders zijn, had ik vernomen. En dat was hij. Korte samenvatting: Louis (Brad Pitt) is best wel klaar met het leven. Daarom maakt Lestat (Tom Cruise) hem maar on-dood. En als Louis dan nog steeds een beetje down is, schenkt Lestat hem een dochter (Kirsten Dunst). Alleen eh … dochterlief vindt het eigenlijk helemaal niet leuk om voor eeuwig kind te moeten zijn.

Die zomeravond in 2006 was ik direct verkocht. Ik had nog nooit een film gezien die zo sfeervol, tragisch en romantisch was als deze. Alles aan deze film vond ik zo adembenemend mooi, van de beelden tot de muziek tot het kapsel van Brad Pitt. Ik heb hem in de jaren erna dan ook nog regelmatig gekeken. En tussen de kijkbeurten door zette ik regelmatig eventjes de trailer op. Of ik luisterde de soundtrack. (Ja, die had ik serieus.) Het is dat die vampiers allemaal doodongelukkig waren, anders had ik denk ik een enkeltje New Orleans geboekt en sindsdien geleefd op mensenbloed (wat best ironisch is, aangezien ik ongeveer tegelijkertijd met het zien van deze film stopte met het eten van vlees omdat ik dat barbaars vond).

En nu? De laatste keer dat ik hem heb gekeken, is denk ik alweer vier jaar geleden. Ik kan er tegenwoordig minder van genieten omdat ik hem té goed ken. Maar nu ik dit schrijf, voel ik alweer een bloeddorstig verlangen om hem te zien, dus misschien ga ik dat binnenkort toch wel weer eens doen.

18 – Velvet Goldmine

Dit was ook zo’n film die ik Heel Graag Wilde Zien, maar in dit geval had ik het heft in eigen hand genomen en hem maar gewoon zelf gekocht (op m’n 18e had ik toch wat meer geld hè). Ik zag hem in mijn eindexamenjaar, in de tijd dat ik nogal geobsedeerd was door glam rock (denk: Ziggy Stardust, zilveren broeken en Brian Ferry met een oogontsteking door al die glitter make-up*). En hij was net zo goed en geweldig en allesoverheersend als ik had gehoopt. In Velvet Goldmine lopen twee, of eigenlijk drie verhaallijnen door elkaar: die van de opkomst en ondergang van superster Brian Slade (Jonathan Rhys Meyers), hoe tiener Arthur (Christian Bale) dit beleeft, en hoe volwassen Arthur uitzoekt waar Brian Slade nu gebleven is.

Deze film moet je niet kijken met het idee dat je hem in één keer gaat begrijpen. Op zich zijn de grootste verhaallijnen wel duidelijk, maar heden, verleden en fantasie lopen zo door elkaar dat er veel lagen tussen zitten die je mist, en die ik soms na tien keer kijken pas begreep. Maar dat maakt hem alleen maar beter. Velvet Goldmine heeft alles wat ik zoek in een film: geweldige muziek uit de jaren ’70, hysterische kleding, random Oscar Wilde-verwijzingen, een Placebo-cameo, ontzettend veel glittermake-up en een tragisch verhaal over imago versus identiteit, en over en iets vinden wat van jou is. En dan de acteurs! JRM is natuurlijk geweldig, maar de jonge Arthur en zijn liefde voor glam rock breekt meerdere keren mijn hart, en ook de transformatie die Mandy (Toni Collette) ondergaat is zó goed gedaan dat ik haar dolgraag een medaille en een bos bloemen wil geven.

En nu: misschien hebben jullie het al geraden aan bovenstaand lyrisch stukje, maar Velvet Goldmine is nog steeds mijn lievelingsfilm. Hij is zo erg mijn lievelingsfilm dat ik hem niet eens belachelijk kan maken als ik het zou willen. GA HEM TOCH KIJKEN JONGENS.

* Volgens mij had Bri een ooglapje op omdat hij een tennisbal in z’n oog had gekregen of zo, maar ik vind mijn eigen theorie leuker.

2 Comments

Filed under film en teevee

drie drag queens op wie ik wel wat meer zou willen lijken

Zoals jullie inmiddels misschien wel doorhebben, ben ik redelijk geobsedeerd door RuPaul’s Drag Race. Voor iedereen die niet op heeft zitten letten: dit is een realityshow waarin drag queens seizoen na seizoen strijden om de titel van America’s Next Drag Superstar. Ik wist al jaren van het bestaan van dit programma, maar aangezien ik een late adopter pur sang ben, kijk ik het pas sinds een jaartje.

En ik vind het geweldig, op een ik-sta-ermee-op-en-ik-ga-ermee-naar-bedmanier, wat eigenlijk best wel gênant veel enthousiasme is voor een televisieshow. Maar ja, ik kan het ook niet helpen dat RPDR zo’n goede en inspirerende show is. Voor mij persoonlijk niet zozeer kleding- of make-upwise, maar meer … over het gehele leven? Of zo? Ik snap het zelf niet zo goed? En ik vind het ook een beetje gênant om toe te geven? Daarom gebruik ik vraagtekens achter stellende zinnen om de awkwardness van deze statements een beetje weg te lachen? Anyway, ik heb soms het idee dat RuPaul’s Drag Race een Handleiding Voor Hoe Je Je Leven Moet Leiden is. En ik weet dat iedere serie, ieder boek, iedere film in feite over dezelfde vraag gaat (de vraag hoe je je leven moet leiden, dus), maar RPDR verpakt het voor mij behoorlijk aantrekkelijk. Ik ben namelijk altijd al geobsedeerd geweest door glitter.

(Mijn blog van toen ik 18 was heette dan ook Anarchy in drag, true story)

Daarom heb ik besloten om een blog te schrijven over de drie deelnemers aan RPDR die mij in mijn dagelijks leven het meest inspireren. Ik mocht er van mezelf maar drie noemen om het een beetje gefocust te houden. Het doet stiekem wel pijn dat ik een aantal van mijn lievelings moet uitsluiten (Jinkx “Water of a duck’s back” Monsoon, Alyssa “Don’t get bitter, just get better” Edwards) maar goed, je ken nie alles hebben.

Bianca del Rio (seizoen 6)

Over haar schreef Lianne, diegene die me toch wel heeft aangestoken met RuPaul-obsessie (waarvoor ik tot in de eeuwigheid and beyond bij haar in het krijt sta) schreef over Bianca: “She is everything I never knew I wanted to be”. Dat is EXACT hoe ik me voel over haar. Bianca is namelijk best wel een vreemd geval: ze is ZO GEMEEN maar toch ZO AARDIG. Bianca vertelt iedereen om haar heen de ongezouten waarheid (“Oh I forgot you’re not sensitive, you’re Beyoncé!”) zonder ooit bang te zijn voor de reactie van anderen, want tsja … als je Bianca bent, waar zou je dan bang voor moeten zijn? Zelf ben ik best wel een pleaser die anderen soms naar de mond praat. En daar is in principe niets mis mee: de mensen die nooit hun best doen om de sfeer gezellig te houden, zijn gewoon eikels. Behalve Bianca. Bianca is gewoon eerlijk. En hilarisch, dat ook nog.

Oh ja, en als sassy nou haar enige karaktereigenschap was … nee, had ik al gezegd hoe AARDIG Bianca was? Korsetten uitlenen, peptalks geven, Bianca doet het allemaal voor haar tegenstanders. No problemo. Wat een heldin.

Daarbij … kijk naar haar! Ik weet dat Bianca niet wordt gezien als ‘mooie’ drag queen but I disagree. KIJK DAN WAT EEN PLAATJE. WAAROM BEN IK GEEN MAN DAN KON IK ME OOK VERKLEDEN ALS  EEN VROUW.

Tatianna (seizoen 2)

Tatianna was de ultieme underdog van seizoen 2. Ze was jong, onervaren en droeg kleding die ze gewoon in het winkelcentrum had gekocht. Andere (~door de wol geverfde~) drag queens (Raven!!!!!!!!MorganMcMichaels!!!!!!!!!Ga weg!!!!!!!!!!!!) waren echt overdreven gemeen tegen haar omdat ze vonden dat ze er niet ‘thuishoorde’, maar in plaats van dat ze in een hoekje ging zitten huilen, diende Tati hen van repliek – keer op keer. Ik stond ervan versteld hoe sterk ze in haar schoenen stond. En oh ja, ondertussen was ze ook gewoon heel leuk en knap en grappig.

Tegenwoordig zit ik niet echt in een underdogpositie. Ik bedoel, we zitten niet op de middelbare school (althans, ik in ieder geval niet). Maar goed, you never know in welke situaties ik Tatianna’s kracht kan channelen; zodra het zover is ben ik er klaar voor.

Dit had ik moeten zeggen toen ik nog voor de klas stond

Alaska Thunderfuck 5000 (seizoen 5)

Zal ik je wat grappigs vertellen? In het begin vond ik Alaska helemaal niet leuk. In seizoen 4 hadden we namelijk Sharon Needles, een van de coolste en leukste drag queens aller tijden. Sharon deed het aardig goed in de competitie en voelde zich daar best schuldig over, omdat haar (toenmalige) geliefde ieder seizoen auditie deed voor RuPaul’s Drag Race, maar nooit werd geselecteerd.

Die geliefde heette dus Alaska en mocht ineens wél meedoen aan seizoen 5 (goh, wat toevallig zeg). En dat beviel me maar niks. Ik vond het eigenlijk maar een onsympathieke zeikerd. Maar … daar kwam halverwege het seizoen eigenlijk wel verandering in. Want Alaska bleek toen toch wel heel erg leuk. En knap. En grappig. En bijzonder. En … geweldig in alles wat ze deed? En ze praatte zo ontzettend vet? Waardoor ik alleen maar kan concluderen dat ze eigenlijk toch heel tof is?

Tsja, mijn wens om op Alaska te lijken heeft puur te maken met het feit dat ze zo cool en uniek is. Niet erg hoogdravend, maar wel de waarheid. Zie ik 10 drag queens, dan valt mijn oog meteen op haar. Alles wat ze uitkraamt vind ik grappig. Dankzij Alaska vind ik het zelfs niet meer erg dat mijn haar een rare oranjige gloed heeft gekregen toen ik het platinablond wilde verven, want als Alaska had een keer een pruik aan die er ook ongeveer zo uit zag, en dat stond haar best mooi.

Alaska is gewoon de superster die ze zoeken in dit programma, punt. En ik weet niet waarom ik ook een ster zou moeten zijn want ik heb helemaal geen zin om op een podium te staan (lol wat ga ik daar doen dan), maar is een kenmerk van een echte ster niet dat je hem of haar dolgraag wil zijn, zelfs al heb je er niks aan?

P.S. Oké, ik heb gezegd dat ik niet zoveel heb met die ‘mooie’ queens, maar damn op Adore Delano (S6) in de musicalaflevering zou ik ook wel willen lijken (oké eigenlijk wil ik gewoon altijd op Adore Delano lijken, hog body of niet).

P.P.S. Omg ik had deze blogpost echt al twee maanden geleden geschreven maar ik postte hem de hele tijd maar niet omdat ik er niet tevreden over was. Nou, vorig weekend dacht ik ‘hmm, deze blog is eigenlijk best af’. Raad eens wat er gebeurt? Ik kom erachter dat RPDR-deelnemers dit jaar niet 1, niet 2, maar 3 shows in Nederland doen. Waarvan eentje met Bianca, eentje met Alaska, twee met Shangela en DRIE met Alyssa Edwards. Mijn leven is compleet, jongens.

(Ja natuurlijk ga ik gewoon naar alle drie, jullie denken toch niet dat ik gek ben?)

10 Comments

Filed under film en teevee, mensen

veganist kijkt boer zoekt vrouw

Anderhalf jaar geleden besloot ik veganistisch te gaan eten. Dat ging best soepel. Vaak hoor je van wannabe-veganisten dat ze het moeilijk vinden om bepaalde dingen op te geven – kaas, bijvoorbeeld, of spek, of hopjesvla. Ik had daar zelf gelukkig weinig last van.
Ik had dan weer een ander probleem. Ik was verslaafd aan Boer zoekt vrouw.

Jullie vragen je nu misschien af: nou Lisa, hoezo is BZV nou weer niet veganistisch, wat ben jij nou voor dierenrechtenfundamentalist uit de quinoakerk van Marianne Thieme? En eerlijk is eerlijk, dat vraag ik me ook wel eens af. Vooral omdat het heus geen regel is om BZV op te geven als je vegan wordt (ik bedoel, als ik google op ‘Boer zoekt vrouw vegan’, dan kom ik alleen uit op mijn eigen blog – maar dat kan ook iets te maken hebben met mijn cookies).

Dus ja, mijn leven mijn tv-kijkgedrag, je moet ook niet te streng zijn voor jezelf, blabla, ik weet het heus wel, maar: het is op zich niet heel erg leuk om te kijken naar mensen die dingen doen waar je fel op tegen bent. Kalfjes vlak na hun geboorte bij hun moeders weghalen, bijvoorbeeld, of dieren fokken en weer laten doden voor geld. Natuurlijk tonen ze dit soort dingen niet in BZV, maar let maar eens op die enorme groep kalfjes bij boer Riks. Die zitten echt niet zonder hun moeder in een hok omdat ze zichzelf te cool voor moedermelk vinden, hoor.

Dit seizoen is misschien nog eens frappanter dan vorige seizoenen, want we hebben boer David, je weet wel, een boer die in Roemenië een megastal wilde bouwen. Je leest het goed: meneer wil een megastal bouwen in Oost-Europa – iets wat zelfs de meeste ‘lol bacon’-types niet echt oké vinden. Varkens in Nood startte een half jaar geleden een actie om hem van dit plan af te helpen, maar tot dusver is het onbekend wat hij met de kritiek gedaan heeft. Niet zo veel, vermoed ik, vooral niet omdat hij eigenlijk geen boer was, maar gewoon in dienst bij een bedrijf. En tsja, geld is natuurlijk belangrijk dan het tegengaan van dierenmishandeling! Zelfs al word je met je neus op de feiten gedrukt!

En ja, ik hóór jullie alweer denken: maar Lisa, als je niet geconfronteerd wilt worden met dit soort praktijken, waarom kijk je het dan? Nou, dat is simpel: omdat ik van dat programma hou. Van de gedeeltes die niets met dieren te maken hebben, dan. Ik hou van die simpele, knullige zoektocht naar iemand die op je wacht als je thuiskomt van een dag werken, ik hou van die naïeve opmerkingen van Yvon Jaspers (“Ja maar als jij haar leuk vind en zij jou wat is dan het probleem?”), ik hou van het feit dat BZV het leven zo simpel laat lijken. Als onrustige, alles overthinking millenial is het fijn om te horen dat sommige mensen gewoon verlangen naar “een stukje gezelligheid” en verder wel tevreden zijn met hun leven (die Zambia-boer hè, die semi-knappe die ook al helemaal geen boer is maar gewoon een hoogopgeleide expat, die gaat waarschijnlijk geen vrouw scoren in dit programma, niet lullig bedoeld, maar dit format is echt niet voor hem geschikt).

Dus ja, ik kijk het toch maar, al geeft het een beetje een vieze smaak in mijn mond. Een goeie veganist zijn – het is moeilijk, jongens.
Gelukkig maar dat ons eten zo lekker is.

Vegan bitterballennnnnnn

P.S. Vandaag werd dit artikel massaal gedeeld op mijn Facebook-timeline. Misschien wel interessant voor jullie BZV-lovers.

14 Comments

Filed under film en teevee, vegashizzle

negen redenen waarom ik gossip girl misschien toch maar voor de derde keer moet kijken (met spoilers, uiteraard)

gossip girl opnieuw kijken

Ja, het is echt waar: gisteravond heb ik voor de tweede keer in mijn leven de laatste aflevering van Gossip Girl gezien. En nee, dat betekent niet dat ik alleen die grand finale vaker dan één keer heb gekeken – ik heb alle afleveringen van alle zes seizoenen nu minstens twee keer geconsumeerd.

Dat is best wel een prestatie: de serie telt namelijk 121 afleveringen van ongeveer 40 minuten. In totaal is hier dus sprake van 81 uur beeldbuisgekte: 162 uur als je alles twee keer kijkt. Dat is bijna een hele week non-stop voor de tv zitten – best wel veel voor een serie die je eigenlijk helemaal niet zo goed vindt.

Want even serieus, zo interessant en weldoordacht was het allemaal niet, hè? Het plot ging alle kanten op (en nu komen er spoilers dus stoppen met lezen als je die niet wilt horen): iedereen is verliefd op iedereen. Minderjarigen worden gestalkt en gecyberpest door een anonieme blogger en de politie doet er niks aan. Blair en Serena zeggen hun BFF-schap ieder seizoen zo’n vier keer op maar leggen het dan toch weer bij. Lily en Rufus hebben een zoon maar die zien we na seizoen drie nooit meer terug. Leeghoofd Nate wordt zomaar hoofdredacteur van een krant. Chuck en Blair verzinnen achterlijke redenen om maar geen relatie te hebben (ja we moeten het eerst op eigen kracht doen, bla bla bla, net alsof jullie het niet aan je pappie en mammie te danken hebben dat jullie op je 22ste eigenaars zijn van miljoenenbedrijven). Oh ja, en Dan is Gossip Girl en toch wil Serena met ‘m trouwen. Best weird.

Daarnaast waren de afleveringen vaak totaal onnavolgbaar en soms best wel… saai. Toch bleef ik maar kijken, tot twee keer toe zelfs. En nee, serieverslaafd ben ik niet – naast Gossip Girl is Sex and the city de enige serie die ik ooit helemaal uitgekeken heb. Jup. Ik ben Zo’n Meisje.

Om mezelf te begrijpen, en om met Gossip Girl bezig te kunnen blijven zonder het weer helemaal opnieuw te moeten kijken (ik bedoel, ik heb ook nog andere dingen te doen) heb ik besloten om alle redenen te verzamelen waarom ik Gossip Girl eigenlijk wel voor de derde keer zou moeten kijken.

Want eerlijk is eerlijk – daar heb ik, ondanks alles, nog best wel zin in.

Dus bij dezen:

1. Ik snap nog steeds niet wat er nou allemaal gebeurd is. En dan heb ik het vooral over dat gedoe met Chuck en zijn ”””ouders”””. Waarom is de moeder van Chuck nou weggegaan? Wie was in godsnaam die gast met die tattoo die ineens Chucks echte vader was maar toch niet? En waarom deed Bart zo ingewikkeld met bewijsmateriaal verstoppen achter een schilderij en paarden doodmaken en alles terwijl hij ook gewoon meteen die microfilm in het haardvuur had kunnen gooien? Na twee keer de serie afwerken verkeer ik nog steeds in staat van TOTALE verwarring.

2. De aankleding. Gossip Girl zag er gewoon prachtig uit. Punt. Van New York tot de kleding tot de bloemen op tafel tot het hoofd van zo’n beetje iedere figurant. Ik wil alles. Zelfs als het eigenlijk best lelijk was, was het nog mooi.

Ik neem beide outfits, oké?

Ik neem beide outfits

3. Alles is zo belangrijk I: Als ik naar een feestje ga, sta ik meestal maar wat met mensen te praten. Met een beetje geluk is er goed eten en/of heb ik een conversatie waardoor ik zo dubbel lig dat ik er drie jaar op kan teren. Bij Gossip Girl zijn feestjes iets enerverender. Leugenaars worden ontmaskerd, relaties gesloopt, geheimen gepubliceerd – er gebeurt altijd wel wat. Ik krijg er spontaan zin van om zelf de deur uit te gaan.

4. Alles is zo belangrijk II: De personages uit Gossip Girl staan continu bij elkaar op de stoep voor een of andere interventie omdat er eentje een beetje down is en daarom al een hele dag zijn/haar huis niet uit is geweest. Als ik een paar dagen binnen blijf, hebben mijn vrienden dat niet eens door. Bovendien bellen ze nooit onaangekondigd bij me aan. Als ik dat bij hen zou doen, zouden ze denken dat ik totaal geen leven meer heb want wie heeft er nou tijd om bij iemand langs te gaan als je niet eens zeker weet of diegene wel thuis is? Maar goed, ik besef ook wel hoe harteloos dit klinkt, en de inner drama queen in mij zou ook graag willen dat ik mijn hele vriendengroep binnen een uur kon optrommelen als ik eventjes met een probleempje zit, in plaats van dat dat allemaal maar via whatsapp besproken wordt terwijl iedereen tv zit te kijken in z’n onesie.

5. Gossip Dan. Ik moet nog een keer Gossip Girl kijken om met mijn volle verstand te beseffen dat Dan de hele tijd gemene berichten over zijn geliefde, zijn vrienden, zijn zusje en ZICHZELF online zet. Zelfs toen ik de serie voor de tweede keer keek en al wist dat hij dat allemaal deed, heb ik tot seizoen 6 maar gewoon de hele tijd gedaan alsof Dan het toch niet was. Het is een vorm van cognitieve dissonantie, denk ik.

gossip girl dan

HUILEN VAN HET LACHEN (oké dit snap je alleen als je GG twee keer hebt gezien denk ik)

6. Goed voor je zelfvertrouwen. Oké, ik wilde dit punt eigenlijk niet noemen omdat ik het gênant vind, maar stiekem zijn Blair en Serena op een bepaalde twisted ‘haha-niet-echt-maar-toch-wel-een-beetje’-manier toch wel een soort van rolmodellen. Blair omdat ze zeer intens in zichzelf en haar eigen kunnen gelooft en daardoor alles voor elkaar krijgt wat ze maar wil, Serena omdat ze soms belachelijk wordt gemaakt maar eigenlijk toch altijd (zonder reden) de absolute koningin van de Upper East Side is. Klinkt misschien als een behoorlijk lousy rolmodel maar als je een op feestje bent waarop iedereen je haat is kun je soms misschien gewoon doen alsof je Serena bent en dan voel je je toch weer wat minder zielig (ik spreek totaal niet uit eigen ervaring hoor).

7. De lip van Nate. Het was me totaal niet opgevallen dat er iets was met de lip van Nate. Ik bedoel, wie besteedt er nou aandacht aan Nate? Nou, heel veel mensen dus, en die hadden wel door dat er iets mysterieus aan de hand was met zijn mond. Heb ik helemaal gemist!

8. De intro’s. Je kunt veel zeggen over Gossip Girl, maar de intro’s zijn altijd geweldig, die prachtige shots van New York in het ochtendlicht en dan die voice-over die dan “Wakey wakey, Upper East Siders” lispelt en dan al die heerlijke uitgebreide ontbijtjes (die nooit opgegeten worden omdat iedereen binnen een halve minuut ruzie krijgt en de ontbijttafel verlaat). Ik kreeg er altijd helemaal zin van om zelf op te staan, ware het niet dat ik de serie uitsluitend na het avondeten keek.

9. Bloggen lijkt heel boeiend. Nu mijn lijstje ongelezen posts in Bloglovin’ steeds kleiner wordt (hallo, wat zijn jullie allemaal aan het doen? Aan het vloggen of zo?) is het wel zo fijn dat er een serie is die je het gevoel geeft dat bloggen nog steeds relevant is.

(Voor het gemak vergeet ik maar even dat het 2016 is, en geen 2008.)

xoxo Gossip Dan

14 Comments

Filed under film en teevee

de totaal onnodige horror

insidious

Ik heb het al vaker gezegd, maar ik ga het gewoon nog een keer doen: ik ben een ontzettende angsthaas. Afgelopen zomer zag ik The Ring en hoewel ik die film lachwekkend slecht vond, duurde het ongeveer tot vorige maand voordat ik niet meer bang was dat dat enge wijf ineens uit mijn tv zou kruipen. In de tussentijd heb ik geen enkele andere horrorfilm meer gekeken: ik lag al wakker genoeg, bedankt. Maar goed, eindelijk ging het een beetje beter met me, en Tim zei maandag heel lief “We kunnen ook een enge film kijken” en toen dacht ik toch: oké vooruit bang zijn is leuk.

(Het is ook leuk. Op het moment dat je de film kijkt tenminste. Als je eenmaal in bed ligt niet meer.)

We kozen voor Insidious, omdat ik een grappig gifje uit die film had gezien op Buzzfeed (trouwens kijk eens naar nummer 6 in die Buzzfeed-lijst, dat ziet er pas écht eng uit). Insidious gaat over een familie die denkt dat het spookt in hun huis – uiteindelijk blijkt dat niet de ruimte  maar hun in coma liggende zoon het grote probleem is. Spoilertime: Zoonlief is namelijk uit zijn lichaam getreden en kan dat lichaam niet meer terugvinden. Dolende zielen hebben dit door en proberen zijn lege lichaam in te nemen. Na interventie van een medium wordt besloten dat de man des huizes ook maar even uit zijn lichaam moet om zijn zoon te halen uit spookland. (En jongens, er waren veel spoken, oioioi,)

De volgende dag zat ik zwaar getraumatiseerd (nee oké, het viel mee) plaatjes op te zoeken van de enge acteurs in hun normale kleding. Dat doe ik altijd na het zien van griezelfilms: kun je een beetje relativeren. In Insidious zat een hele lijst engerds, dus ik kon lekker lang doorgoogelen. Tijdens het zoeken leer je nog eens wat: 1) de engste engerd was een oude bruid die in werkelijkheid werd gespeeld door een man  2) heel veel mensen vonden Insidious een Vet Goede Film.

insidious bruid

Dit is dus een man (sorry voor alle spoilers maar ik moet iets doen om mijn angsten te bezweren)

Verbazing alom, hiero. Ik vond het een vermakelijke en doodenge film, maar tegelijkertijd was het een schoolvoorbeeld van hedendaagse horror: een opstapeling van effectbejag zonder reden op effectbejag zonder reden. Zo telden we:

– Totaal onnodige poppen: op een gegeven moment zien we een demon tussen allemaal leuke marionetten. Ondertussen klinkt er een vrolijk muziekje dat afkomstig lijkt te zijn uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Een griezelige tijd, dat geef ik toe. Maar waarom luistert een demon daarnaar? En: wat doet hij met die marionetten? Ze zagen er vrij intact uit, niet alsof hij ze voor de lol in de fik stak (dat doen demonen namelijk).

– Een totaal onnodig gasmasker: als het medium contact wil maken met het door de ruimte zwevende jongetje, doet ze een gasmasker op. Waarom doe je dat, mevrouw? Zodat je stem eng klinkt en je de ouders van het kind nog banger kunt maken dan ze zijn?

– Een totaal onnodig fotomotief: foto’s zijn creepy, dat weet iedereen. Voor je het weet staat er ineens een oud wijf in een bruidsjurk op de foto. Maar waarom zou dat spook steeds vrolijke familiekiekjes photobomben als ze toch alleen maar je lichaam kan innemen op het moment dat jij jezelf in coma droomt?

– Een totaal onnodig eng huis: het hele verhaal gaat erover dat mensen denken dat het spookt in hun huis terwijl dat eigenlijk niet zo is (het spookt overal waar die zoon is, al zit hij op een strand in Hawaii), maar als die vader uit zijn lichaam treedt gaat hij toch naar het huis terug waar zijn zoon in coma raakte. In dat huis zit ineens een soort poppenfamilie, maar dan gespeeld door acteurs (kennen jullie trouwens die kinderboekenserie over die levende poppenfamilie? Ik moet er ineens aan denken maar ik kan het echt niet terugvinden! De boeken zijn denk ik uit de jaren 80, maar eerder of later kan ook). Die acteurs zitten daar een beetje met een enge grijs op hun gezicht. En dan begint de poppenvader ineens te fluiten. Okeeeeeeee…

– Een totaal onnodige bedreiging door een babyfoon: op een gegeven moment hoort de vrouw des huizes een engerd door de babyfoon praten over vermoorden en openrijten. Die vrouw blijft vervolgens een uur luisteren naar wat hij allemaal zegt, iets wat ik zeer verontrustend vind: hoe bang ik ook ben, ik mag hopen dat ik over genoeg moederinstinct beschik om direct naar de babykamer te rennen en de indringer zelf open te rijten, mocht het nodig zijn. Bovendien: wat deed die gast op de babykamer? De baby was toch niet uit d’r lichaam getreden!

– Over mijn kinderen redden gesproken: er is in deze film trouwens een totaal onnodige afwezigheid van vuurwapens. Hallo, dit verhaal speelt zich af in Amerika! Die mensen lopen toch altijd zo te zeiken over jezelf verdedigen en alles? Doe het dan!

Jullie zien het: ik blijf vol vragen achter. Eigenlijk een reden om Insidious deel twee te kijken, maar ik heb me door Wikipedia laten vertellen dat daar een heleboel spookbruiden in voorkomen. Dat laat ik maar aan me voorbij gaan. Ik ben nu al bang om dat mens ineens op mijn selfies te zien.

Ondanks alles, ja.

20 Comments

Filed under film en teevee