Ik heb het al vaker gezegd, maar ik ga het gewoon nog een keer doen: ik ben een ontzettende angsthaas. Afgelopen zomer zag ik The Ring en hoewel ik die film lachwekkend slecht vond, duurde het ongeveer tot vorige maand voordat ik niet meer bang was dat dat enge wijf ineens uit mijn tv zou kruipen. In de tussentijd heb ik geen enkele andere horrorfilm meer gekeken: ik lag al wakker genoeg, bedankt. Maar goed, eindelijk ging het een beetje beter met me, en Tim zei maandag heel lief “We kunnen ook een enge film kijken” en toen dacht ik toch: oké vooruit bang zijn is leuk.
(Het is ook leuk. Op het moment dat je de film kijkt tenminste. Als je eenmaal in bed ligt niet meer.)
We kozen voor Insidious, omdat ik een grappig gifje uit die film had gezien op Buzzfeed (trouwens kijk eens naar nummer 6 in die Buzzfeed-lijst, dat ziet er pas écht eng uit). Insidious gaat over een familie die denkt dat het spookt in hun huis – uiteindelijk blijkt dat niet de ruimte maar hun in coma liggende zoon het grote probleem is. Spoilertime: Zoonlief is namelijk uit zijn lichaam getreden en kan dat lichaam niet meer terugvinden. Dolende zielen hebben dit door en proberen zijn lege lichaam in te nemen. Na interventie van een medium wordt besloten dat de man des huizes ook maar even uit zijn lichaam moet om zijn zoon te halen uit spookland. (En jongens, er waren veel spoken, oioioi,)
De volgende dag zat ik zwaar getraumatiseerd (nee oké, het viel mee) plaatjes op te zoeken van de enge acteurs in hun normale kleding. Dat doe ik altijd na het zien van griezelfilms: kun je een beetje relativeren. In Insidious zat een hele lijst engerds, dus ik kon lekker lang doorgoogelen. Tijdens het zoeken leer je nog eens wat: 1) de engste engerd was een oude bruid die in werkelijkheid werd gespeeld door een man 2) heel veel mensen vonden Insidious een Vet Goede Film.
Verbazing alom, hiero. Ik vond het een vermakelijke en doodenge film, maar tegelijkertijd was het een schoolvoorbeeld van hedendaagse horror: een opstapeling van effectbejag zonder reden op effectbejag zonder reden. Zo telden we:
– Totaal onnodige poppen: op een gegeven moment zien we een demon tussen allemaal leuke marionetten. Ondertussen klinkt er een vrolijk muziekje dat afkomstig lijkt te zijn uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Een griezelige tijd, dat geef ik toe. Maar waarom luistert een demon daarnaar? En: wat doet hij met die marionetten? Ze zagen er vrij intact uit, niet alsof hij ze voor de lol in de fik stak (dat doen demonen namelijk).
– Een totaal onnodig gasmasker: als het medium contact wil maken met het door de ruimte zwevende jongetje, doet ze een gasmasker op. Waarom doe je dat, mevrouw? Zodat je stem eng klinkt en je de ouders van het kind nog banger kunt maken dan ze zijn?
– Een totaal onnodig fotomotief: foto’s zijn creepy, dat weet iedereen. Voor je het weet staat er ineens een oud wijf in een bruidsjurk op de foto. Maar waarom zou dat spook steeds vrolijke familiekiekjes photobomben als ze toch alleen maar je lichaam kan innemen op het moment dat jij jezelf in coma droomt?
– Een totaal onnodig eng huis: het hele verhaal gaat erover dat mensen denken dat het spookt in hun huis terwijl dat eigenlijk niet zo is (het spookt overal waar die zoon is, al zit hij op een strand in Hawaii), maar als die vader uit zijn lichaam treedt gaat hij toch naar het huis terug waar zijn zoon in coma raakte. In dat huis zit ineens een soort poppenfamilie, maar dan gespeeld door acteurs (kennen jullie trouwens die kinderboekenserie over die levende poppenfamilie? Ik moet er ineens aan denken maar ik kan het echt niet terugvinden! De boeken zijn denk ik uit de jaren 80, maar eerder of later kan ook). Die acteurs zitten daar een beetje met een enge grijs op hun gezicht. En dan begint de poppenvader ineens te fluiten. Okeeeeeeee…
– Een totaal onnodige bedreiging door een babyfoon: op een gegeven moment hoort de vrouw des huizes een engerd door de babyfoon praten over vermoorden en openrijten. Die vrouw blijft vervolgens een uur luisteren naar wat hij allemaal zegt, iets wat ik zeer verontrustend vind: hoe bang ik ook ben, ik mag hopen dat ik over genoeg moederinstinct beschik om direct naar de babykamer te rennen en de indringer zelf open te rijten, mocht het nodig zijn. Bovendien: wat deed die gast op de babykamer? De baby was toch niet uit d’r lichaam getreden!
– Over mijn kinderen redden gesproken: er is in deze film trouwens een totaal onnodige afwezigheid van vuurwapens. Hallo, dit verhaal speelt zich af in Amerika! Die mensen lopen toch altijd zo te zeiken over jezelf verdedigen en alles? Doe het dan!
Jullie zien het: ik blijf vol vragen achter. Eigenlijk een reden om Insidious deel twee te kijken, maar ik heb me door Wikipedia laten vertellen dat daar een heleboel spookbruiden in voorkomen. Dat laat ik maar aan me voorbij gaan. Ik ben nu al bang om dat mens ineens op mijn selfies te zien.
Ondanks alles, ja.