Tag Archives: into the wild

over bijna-waargebeurde verhalen (meer specifiek: over into the wild)

Vijf jaar geleden kreeg ik er een nieuwe favoriete film bij: Into the wild. Het was liefde bij de eerste kijkbeurt. Ik schreef er een blog over, waarna een medeblogger (Jaap, lees je nog mee?) me het boek stuurde waar de film op was gebaseerd.

Het boek vond ik net zo fantastisch – of misschien nog wel iets fantastischer. Ik las het continu. Op Lowlands. In de metro. In de lunchpauze op mijn werk. En dat zegt wat, aangezien ik het altijd heel vervelend vind om kleine stukjes te lezen, ik heb normaal altijd tijd nodig om erin te komen – maar niet bij dit boek, hierbij wilde ik ieder flintertje pakken dat ik maar kon pakken. Jon Krakauer vertelt niet alleen het tragische – waargebeurde – verhaal over hoe Christopher McCandless buiten de samenleving wilde leven, maar ook over anderen die zich afzonderden en de wildernis inliepen, en over waarom zij hier hun heil zoeken, en ik vond het zo, zo interessant.

Wat mij zo aantrekt in zowel de film als het boek, is het idee van een vrijheid waarvan je altijd vergeet dat die bestaat. Ik wil ongeveer dezelfde dingen als alle andere mensen die ik ken: werken, een huis kopen, mijn familie gelukkig maken. McCandless trok zich niets van dit aan. Hij ging gewoon de samenleving uit. De natuur in. Weg van het ‘moeten’. Want ja, waarom ook niet? Je hebt maar één leven en het staat niet in de sterren geschreven dat je een hypotheek nodig hebt. Hypotheken zijn ook maar gewoon door iemand verzonnen.

Nu zou ik zelf nooit de wildernis intrekken. Zoals ik al zei: ik wil werken en een huis en leuke dingen doen in de stad met mijn vrienden en familie. Als ik in m’n eentje in Alaska zou zitten, zou ik me best wel vervelen.

(Bovendien: zien jullie mij al op elanden jagen?)

Toch trekt het me, het idee dat je ook gewoon vrij kunt zijn. Dus daarom kijk ik maar weer de film, lees ik maar weer het boek. Heb ik toch weer ff mijn portie wildernis gehad, ben ik toch even in de buurt geweest van iemand die dit wel echt heeft meegemaakt – in mijn hoofd dan. Kan ik meteen weer verder met m’n belastingaangifte e.d.

into-the-wild

De laatste keer dat ik het boek las, vond ik het echter ineens toch wat minder goed. Wat het precies was, daar kon ik mijn vinger niet op leggen – het verhaal greep me minder (omdat ik het al zo vaak gelezen had?), ik ergerde me aan de auteur. Krakauer beschrijft veelvuldig hoe hij zelf levensgevaarlijke bergbeklimpraktijken uithaalde, hij vergeleek zijn eigen motieven om te willen vluchten met die van McCandless, hij wist allemaal zo goed wat die jongen voelde en dacht – het zat me niet helemaal lekker. Ik vond het een beetje smakeloos, al dat gepraat over jezelf in vergelijking tot iemand die dood ging toen hij half zo oud was als jij.

(Wel ironisch dat ik me hier zo aan ergerde – ik ben immers een blogger. Met andere woorden, ik ben EXTREEM NARCISTISCH.)

Na het lezen ging ik wat googelen, en met dat gegoogle kwam ik er ook achter dat er wel meer kritiek is op deze auteur: zo zou hij bij het reconstrueren van het verhaal wel erg creatief geweest zijn met het uitleggen van dagboekfragmenten van McCandless en met het interpreteren van de precieze gebeurtenissen die hebben geleid tot diens dood. Met andere woorden: dit waargebeurde verhaal was toch niet zo waargebeurd als ik dacht.

velvet-goldmine

Dit doet me trouwens denken aan mijn allerlievelingsfilm aller tijden, Velvet Goldmine. Velvet Goldmine is een totaal andere film dan Into the wild. Waar Into the wild een redelijk ‘normale’ film is die een soort van chronologisch verloopt, is Velvet Goldmine veel verwarrender. Werkelijkheid en fantasie lopen door elkaar op zo’n manier dat het allemaal niet meer toe doet wat waar is (quote uit de film: “It doesn’t really matter much what a man does in his life, what matters is the legend that grows up around him“). Het is een heerlijke postmoderne film waarin de samenleving juist herschapen wordt in plaats van afgezworen, en er zijn weinig bomen te zien, maar vooral glitter.

Dat werkelijkheid en fantasie zo door elkaar lopen, maakt Velvet Goldmine alleen maar beter, alleen maar interessanter. Natuurlijk, Velvet Goldmine is verzonnen, geen journalistiek werk (hoewel er hierin ook veel parallellen te trekken zijn met het leven van David Bowie). Er is geen pretentie van waarheid, dus we kunnen niet teleurgesteld worden.

De misplaatste pretentie van waarheid doet bij Into the wild toch een beetje pijn (hoewel minder dan wanneer ik het boek nog steeds maar alleen fantastisch had gevonden). Ondanks mijn voorliefde voor verhalen hecht ik toch wel veel waarde aan de waarheid als die mij beloofd is. Eigenlijk best wel gek, want wat heb ik eraan om te weten hoe iemand van een ander continent is gestorven op het moment dat ik nog gewoon lekker bij mijn ouders in de box lag (1992)? Wat maakt het voor ons, anno 2016, voor verschil? (Ervan uitgaande dat wij niet zelf in de bosjes in Alaska willen wonen en dus geen tips&tricks nodig hebben om te overleven.)

En vooral: waarom krijg ik zo’n vies gevoel bij het besef dat ik wél de waarheid wil weten en niet gewoon genoegen kan nemen met de helft ervan?

6 Comments

Filed under rare wereld

één groot kunstwerk

Tijdens het eerste college Esthetiek moesten we een aantal dingen over onszelf op een papiertje schrijven. Naam, studierichting, welke talen je sprak, welke ‘kunsten’ je beoefende, en wat onze laatste ‘culturele shock’ was. Oftewel: welk kunstwerk ons het recentst van onze sokken heeft geblazen.

Die laatste vraag is óf heel leuk om te beantwoorden, of verschrikkelijk. Als je net iets hebt leren kennen dat je hele wereldbeeld heeft veranderd, wil je niets liever dan dit aan een random docent vertellen. Als je je de laatste keer dat je ergens van onder de indruk bent geweest niet eens kunt herinneren, voel je je, in ieder geval als je iets cultureels studeert en gevoelig bent voor sociale druk, een enorme mislukkeling, een zielige proleet.

En dan kan het ook nog zo zijn dat je wel het antwoord weet, maar het niet op durft te schrijven. Dit was bij mij het geval. Mijn gedachten gingen meteen uit naar het boek Into the wild van Jon Krakauer. Nadat ik vorig jaar een blogpost had geschreven over de film, stuurde Jaap mij het boek waarop de film was gebaseerd – en ik was er weg van. Een jaar lang raakte ik het niet meer aan, maar vorige maand moest ik het nog eens doorspitten. Het was alsof ik alles opnieuw las, en ja, het was (weer) een openbaring – daarom reken ik het alsnog als mijn ‘laatste culturele shock’.

Of mijn docent dit ook zou doen, betwijfelde ik echter. Het is een biografisch werk, een journalistiek werk, zeer verhalend geschreven weliswaar, maar alsnog: non-fictie. Krakauer is een goede schrijver, maar het verhaal is niet van hem.
En het is niet alleen het beperkende idee dat journalistiek niet tot de ‘hoge kunsten’ zou mogen behoren. Het hele thema voelt aan als een kunstwerk. Boek, film, achterliggende ideeën, meningen, iemand leven – voor mij is het één groot geheel, en dat geheel was de shock die ik voelde, niet alleen het boek als artefact, al begin ik nu te geloven dat die hele shock tot een ander domein dan de kunsten zou behoren.

(Later zal ik nog wel eens uitleggen waarom ik het zo mateloos interessant vind, want het verdient meer aandacht dan zo weggemoffeld in een andere blogpost.)

Mijn tweede probleem was dat ik niet zo goed wist hoe de schrijver heette. Volgens mij heb ik ‘John Krakenhauer’ opgeschreven. Minor problem. Ik hoop dat mijn docent goed is met google, ik hoop dat hij het net zo mooi vindt als ik.

17 Comments

Filed under film en teevee, studie/werk

op vakantie in een wereldkaart

Tijdens de eerste les aardrijkskunde van de brugklas vertelde mijn leraar over zijn liefde voor atlassen. “Ik kan helemaal verdwijnen in een atlas. Ik kan op vakantie gaan in een atlas. Heeft iemand van jullie een cavia? Als jij met een stanleymesje in mijn atlas zou snijden, zou dat voor mij hetzelfde voelen als wanneer ik met een stanleymesje in jouw cavia sneed.”

Nu had ik geen cavia en kon ik me dus ook niet voorstellen wat hij zou voelen als er in zijn atlas gesneden werd, maar ik denk dat het best heftig moet  zijn. Atlassen zijn geweldig. Ik heb er op de middelbare school ook uren in doorgebracht, de vormen van landen bestuderend, hun ligging onderzocht en naar bekende steden gespeurd. In de brugklas zocht ik nog vooral naar het Draculakasteel, later werd mijn blik iets breder. Ik ontdekte landen waar ik kon wonen, welke mooi lagen en hoe het daar zat met de werkeloosheid, het geboortecijfer en het BNP.

Tegenwoordig ben ik vooral geïnteresseerd in de plattegrond van de USA. Dat mag eigenlijk niet van mezelf omdat ik van zo verschrikkelijk veel landen die meedoen aan het Eurovisie Songfestival nog nooit heb gehoord, maar hè, I can’t help myself. Zien waar al die films en series die ik heb gezien precies plaatsvinden, is eindeloos interessant. Daarnaast: ik hoef dit eigenlijk niet te weten, dus als ik het wel doe is het goed voor mijn zelfvertrouwen. Als ik Oklahoma kan aanwijzen, ben ik slim en als ik niet dat kan, maakt het niets uit; als ik Servië aanzie voor Bosnië, faal ik gewoon.

Om het leerproces wat te versnellen speel ik regelmatig dit spelletje, waarin ik drie beurten krijg om de juiste Amerikaanse staat aan te wijzen. Ik heb ze nog nooit allemaal in één keer goed gehad, maar dat maakt niet uit. Liever niet eigenlijk. Ik heb mezelf namelijk beloofd dat ik, zodra ik alles goed heb, al deze staten maar moet bezoeken. En ja, daar heb ik het geld niet voor. Beter maar dat ik voorlopig in mijn atlas op reis ga.

24 Comments

Filed under op stap

but oh no, not me

“Het lijkt erop dat je nog geen abonnementen hebt,” vertelt YouTube me en laat een lijstje met voor mij potentieel interessante kanalen zien. Ik krijg bijna zin om te gaan vloeken, maar dat doe ik niet, want 1) dat zou een beetje overdreven zijn en 2) daar heb ik de energie niet voor.

Waarom moet een mens toch zo veel? Of ligt het aan mij, moet ik me gewoon leren afsluiten voor dit soort hints? Ooit werd mij verteld dat ik geen tijdschriften moest lezen, omdat die continu verwarrende boodschappen doorgeven. Je moet investeren in een luxe tas, je moet foundation uitproberen, oh en blijf vooral jezelf!
Deze waarschuwing lachte ik destijds honend weg, maar nu weet ik het niet meer zo zeker of ik me niets aantrek van iedereen die iets van me moet.
Niet dat ik een designerbag wil. Of foundation. Te veel gedoe. Maar ik ben wel bijna geneigd om YouTube-kanalen te volgen, terwijl het enige dat ik uit mezelf op die website wil doen het bekijken van Patrick Wolf-optredens is.

Op dit moment heb ik zo genoeg van alles en iedereen dat ik met het idee speel om de samenleving te verlaten en zelfvoorzienend te gaan leven in Mongolië of zo (volgens mij is dat de enige plaats waar het nog kan. Oh nee, je hebt ook Alaska nog), maar volgens mij zou ik me dan enorm gaan vervelen. Wat zou ik in godsnaam de hele dag moeten doen zonder internet?

23 Comments

Filed under leven

over niet vooruit denken gesproken

Mijn ouders hebben een nieuwe tent gekocht. En niet zomaar eentje, nee, een echte Quachua: dat is zo’n tent die je uit de verpakking haalt en die dan meteen stáát. Geen gedoe me tentstokken e.d., je hoeft hem alleen even vast te zetten met haringen. En stevig dat-ie is! Handig voor op Lowlands, als je na het reizen met een tent op je rug te moe bent om dat ding in elkaar te zetten. Check zelf maar:

Ha. Wat dacht jij. Deze video is een pure leugen. Het uitvouwen is inderdaad te doen. Maar als je hem weer wilt opbergen! Dat gedeelte ziet ook zo makkelijk en logisch uit en dan wordt het nog eens gedemonstreerd door een klein, fragiel, meisje. Euh, nee. Zodra je dat plastic eenmaal in je handen hebt is alle logica zoek.

Stap één, het plat maken, dat gaat nog wel, als je hele lange armen hebt tenminste. Het naar binnen vouwen is onmogelijk zonder in een binnenstebuitenonderstebovencrisis te raken. Het rondje in een achtje naar beneden drukken is dan weer niet ingewikkeld – wel erg zwaar. Met al mijn gewicht erop schiet de hele tent alsnog bijna weg. En als het eindelijk is gelukt, is-ie nog steeds niet plat en past hij ook niet in je tas. Handig voor op Lowlands, als je maandag na al dat gefeest geen arm meer omhoog kunt tillen…

5 Comments

Filed under de ongemakken des levens, op stap