Category Archives: gastblog

gastblog: over discipline en beloning

Deze gastblog is – wederom – geschreven door Ellen. De vorige lees je hier.

Het gaat over discipline en beloning. Klinkt als oorlog en vrede en dat is het ook wel een beetje. De stelling is: discipline wordt niet altijd beloond, terwijl dat wel zou moeten. Want anders krijg je interne oorlog.

De oplettende lezer heeft hier al wat van mijn frustratie opgevangen. Ik beschouw mezelf als uitermate gedisciplineerd. Als je wat wil bereiken, dan moet je er wat voor doen. De meeste mensen zullen dit beamen en beginnen vol goede moed aan hun 80e taalcursus, hun 35e dieet en nemen voor de zoveelste keer een abonnement op de sportschool. De eerste maand gaat alles nog goed, maar dan slaat het toe: Het Grote Verzaken, ofwel: Geen Discipline. Beginnen is simpel, maar volhouden, tja, dat is een ander verhaal. Maar niet voor mij: miss discipline herself.

Toen bij mij 17 jaar geleden de ziekte van Parkinson werd vastgesteld, werd mij gezegd: het enige wat je kan doen is zo veel mogelijk bewegen. Dus ging ik fietsen naar mijn werk, pakte het hardlopen weer op en ging ik op streetdance. Tussen die lenige meisjes van 15 was ik steevast een oude stramme vrouw, maar desondanks had ik er veel lol in. Er was er een die altijd pal voor mijn neus ging staan, dat was wel irritant, af en toe moest ik echt mijn ruimte bevechten. Natuurlijk waren zij beter maar op 1 punt konden ze het niet winnen: doorzettingsvermogen. Altijd moe of onderweg, altijd klagen en zeuren, niet allemaal natuurlijk, maar veel wel. En af en toe was het wel gênant, als je met zijn 2-en iets moest doen en niemand met mij wilde dansen.

Toen het streetdancen echt niet meer ging, ging ik tennissen en zwemmen. En nu wordt het tijd om to the point te komen, want het ging over discipline en beloning. Bijvoorbeeld bij het hardlopen: ik heb jaren lang twee keer in de week hard gelopen. En eigenlijk kwam ik er geen stap verder mee. Iedereen loopt harder dan ik. Ik ben getrouwd met een man die drie maanden voor de marathon van Rotterdam zijn loopschoenen weer tevoorschijn haalt, even hard traint en fluitend die marathon loopt. Zelfs mijn a-sportieve zus, met wie ik op een loopclubje ging (ik met 100 jaar ervaring – zij haalde de hoek van de straat nog niet) liep uiteindelijk beter dan ik. En dan roept iedereen: ja maar zij zijn niet ziek! Nee dat klopt, maar toch voelt het als onrecht: ik gun het iedereen van harte, maar mezelf ook. Na al die inspanning en volharding moet toch een beloning volgen, of zie ik dat verkeerd?

 

 

Deze post ging 22 september 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

En als dat nou het enige voorbeeld was maar nee. Ik volg een dieet (met veel pijn en moeite) en 3 dagen lang kom ik aan in plaats van dat ik afval. Hallo, dat klopt toch niet, dat is toch niet eerlijk (het calimero-syndroom speelt hier op)? Ik heb er veel moeite mee dat inzet en discipline niet worden beloond en ik zoek medestanders. Dan kunnen we een klaag- en zeurclubje oprichten. Alleen weet ik niet of ik dat wel ga volhouden…

Leave a Comment

Filed under gastblog

gastblog: het koelkast-effect

Deze blog is geschreven door Ellen. Lees haar vorige bijdragen hier en hier.

Ineens overviel het me weer: een gevoel van dankbaarheid dat ik hier geboren ben. Vroeger had ik dat gevoel heel vaak, maar nu verraste het mijzelf. Wat was de trigger? Ik deed de deur van de koelkast open!

Nou daar is dus niet al te veel voor nodig, zou je dan zeggen. Koelkast open U en dankbaarheid vloeit naar buiten. Maar zo simpel is het niet. Ik voelde blijdschap over het feit dat we hier in Nederland toch zo goed kunnen leven. Mijn huis is warm, de koelkast is min of meer gevuld, alles doet het. Voor ons (hopelijk) geen tsunami’s , orkanen of grote aardbevingen, waarbij de Erasmusbrug hier in Rotterdam als aan een touwtje heen en weer geslingerd zou worden. Verder zijn er ook geen al te enge dieren hier, hooguit in de dierentuin, maar je hoeft niet bang te zijn dat een tijger je pad kruist of dat er een schorpioen in je schoen is gekropen. En hoewel we (en dan vooral de NS – maar dat is een ander verhaal) al van slag zijn bij 5 dagen sneeuw of 5 dagen hitte, hebben we over het weer toch eigenlijk ook niks te klagen. Natuurlijk, het kan beter, maar ook zo veel slechter. En nog een laatste punt, ook heel belangrijk: er is geen directe oorlogsdreiging. We leven in vrede in het vredige Nederland. En dat stemt mij gelukkig en dankbaar.

Ik realiseerde me dat deze dankbaarheid waarschijnlijk het gevolg was van het feit dat ik een tijdje terug een paar keer zonder water heb gezeten en héél kort zonder stroom. Wat is de wereld dan anders, zo veel moeilijker en ingewikkelder. Dat water, dat ging nog wel, want het werd vooraf aangekondigd dus je vult wat flessen en emmers. Maar geen stroom, dat is pas erg! Geen stroom = geen computer = geen buitenwereld. Ik had het koud en wilde de waterkoker aanzetten voor een kopje thee…. Nee dus. Geen muziekje kon ik opzetten voor Pino de parkiet en mijzelf, en ook die koelkast met zijn dankbaarheid doet niks zonder stroom. Eén voordeel: de bel van de voordeur deed het ook niet, wat wel prettig kan zijn als er weer zo’n goed doel voor je deur staat (zie mijn eerdere gastblog)!

Vroeger dacht ik heel vaak over dit soort dingen na: ik ben hier geboren, dat is mijn geluk. Waarop ik dan onmiddellijk de volgende vraag had: kun je dit geluk claimen, heb ik hier meer recht op dan een ander? Als ik in de woestijn zou wonen MET aardbevingen en schorpioenen maar ZONDER koelkast en water, dan zou ik acuut naar Nederland willen vertrekken, zodra ik de kans kreeg. Maar dat mag niet van ons, want niet iedereen mag zo maar ons land in. Waar zijn we dan bang voor? Dat zij onze koelkasten inpikken, of dat het hele land uit opgestapelde koelkasten gaat bestaan omdat we met zo velen zijn? Hebben wij meer rechten op geluk, louter en alleen omdat wij HIER geboren zijn en zij DAAR?

Begrijp me goed, dit is geen pleidooi voor onbeperkte immigratie naar Nederland. We hebben met zijn allen hierover afspraken gemaakt – de democratie viert hoogtij. Alleen mochten ZIJ van DAAR niet meestemmen… En eigenlijk verwondert me dat nog steeds.

Leave a Comment

Filed under gastblog

gastblog: het goede doel

Vorige keer schreef ik iets onaardigs over goededoelenwervers, maar echt – sommigen vragen erom. Lees de gastblog van Ellen maar.

Het was een saaie rotdag; het weer viel tegen en dus sleepte ik me voort door mijn huis want ik was ziek. Was de weersvoorspelling nou wel uitgekomen, dan had ik me tenminste nog door mijn tuin kunnen voortslepen. Weersvoorspellingen komen doorgaans altijd uit, alleen weet je nooit wanneer precies (ja de zon gaat schijnen, maar WANNEER, tja, dat weet je nooit en het gaat regenen, tja, maar WANNEER, nou die dag dus dat ik me thuis voortsleepte). Mijn enige dramatische lichtpuntje  moest de bezorging worden van een pakje. In dit pakje zou ik dan die ene modieuze outfit aantreffen,  die zou maken dat ik er in één klap fantastisch uit zou zien. Zelfs in geval van ziekte. En al helemaal bij slecht weer.  Na lang slepen is het goed rusten dus ik lag op de bank en hé wat hoorde ik daar?

Dring dring. Dat was mijn deurbel en ik sprong op want hèhè, daar kwam het dan eindelijk. Maar in plaats van de TNT-bezorger stond er een jonge man voor mijn deur. Je zou zeggen, op mijn leeftijd (bijna 50): count your blessings, maar nee, en het liefst had ik direct de deur weer dicht gegooid. Dat  deed ik dan ook weer niet, het had trouwens niet geholpen want volgens mij kon deze jongen sneller praten dan ik deuren dicht gooien. Hallo mevrouw, mag ik me even aan u voorstellen, mijn naam is Lionel en ……nee, zei ik, geen belangstelling. Nee? Hooglijk verbaasd. Nee, en ik ben ziek en ik wil dit niet. Nou mevrouw, maar deze mensen, die zijn nog veel zieker dan u!  Oh ja, oh ja, dacht ik (hier even goed opletten: ik DACHT het alleen maar hè, ik ZEI het dus niet) is dat zo? Ik was dan weliswaar op dat moment alleen geveld door een koutje, maar hadden zij soms ook al 17 jaar Parkinson, en twee verstandskiezen er uit? Nou?

Maar ik kon het niet meer zeggen, want hij liep al weg, een beetje mopperend. Na bijna 50 jaar EN twee verstandskiezen minder is het me dan toch gelukt: mijn blikken zijn nog net niet dodelijk, maar dat is slechts een kwestie van tijd en goed oefenen. Haha, ik werd er bijna blij van. Kreeg visioenen van bordjes op de deur: hier waak ik. Of: aanbellen op eigen risico. Moet ik wel even die TNT-meneer waarschuwen, anders krijg ik nooit meer mijn pakje.

Er volgde nog enige research want ik dacht: ik wil helemaal niet zo boos kijken. Is er misschien een “bel-niet-aan”-register. Of zo’n sticker op je deur,  zo van JA/NEE  of NEE/NEE : in geval JA/NEE wèl de lokale krantjes maar geen reclame in je brievenbus en in geval NEE/NEE – die kan je zelf bedenken. En verdraaid het bestaat nog ook! Ook hier met een variant JA/NEE. JA voor goede doelen en NEE voor de rest. Lionel met al zijn zieke mensen in zijn  kielzog zou dan nog steeds aanbellen.  En anders bestempelde hij ongetwijfeld zichzelf tot het goede doel.

Door Ellen

14 Comments

Filed under de ongemakken des levens, gastblog