Category Archives: sport die geen hardlopen is

het ene uur is het andere niet

Dat hele coronagedoe is zwaar klote, maar het heeft me één ding opgeleverd: ik heb eindelijk tijd om genoeg naar de sportschool te gaan. Ik probeerde vroeger altijd drie keer per week te trainen. Twee keer lukte, maar die derde keer kwam er altijd wel wat tussen: een borrel, een familieverjaardag, een uitje. Nu heb ik zelden plannen. Elk nadeel heb ze voordeel, al had ik het natuurlijk liever anders gezien.

(Even ter verduidelijking, ik volg in de sportschool alleen maar lessen en die zijn op vaste tijden: als ik gewoon zelfstandig op van die apparaten had getraind, was ik wat flexibeler geweest. Maar goed, als ik gewoon zelfstandig op van die apparaten had getraind, zou ik elke keer na 10 minuten weer naar huis zijn gegaan om chocola te eten op de bank)

Nu sport ik dus drie keer per week. Dat is natuurlijk niet écht veel, maar toch voelt het alsof ik er heel veel tijd doorbreng. Soms vraag ik me zelfs af of het niet een beetje té veel is. Niet dat ik het niet leuk vind hoor, dat sporten – het is serieus mijn favoriete hobby – maar zou ik mijn tijd niet nuttiger moeten besteden? Zou ik niet meer kranten moeten lezen, of mijn sociale leven beter moeten onderhouden, of het balkon moeten opruimen?

Dat is ook wel weer een rare gedachte, want een week heeft 168 uur*, en 3 uur van de 168 is bijna 2%. Kijken we naar mijn wakkere uren (112) dan sport ik daarvan bijna 3%. Zelfs als je 6 keer per week een uur zou sporten, sport je maar een dikke 5% van je wakkere tijd, ervan uitgaande dat je 8 uur per nacht slaapt.

Maar voor sporten heb je wel meer tijd nodig dan alleen zuivere sporttijd. Je moet je kleren klaarleggen, je moet erheen gaan, je moet wachten tot de les begint. Je moet terug, je moet douchen, je moet aan je geliefde vertellen hoe kapot je wel niet bent.

En je moet er andere dingen omheen plannen. Als ik om 18.30 een les volg, kan ik pas eten rond 19.45 (als Tim het eten klaarmaakt) (wat vrijwel altijd wel zo is als ik ga sporten) en dat voelt meteen weer zo laat. Die ongeveer anderhalf uur die ik tussen mijn werk en sporten heb, weet ik heus wel in te vullen, maar doordat ik altijd één oog op de klok hou, voelt het toch niet als ‘echt vrije tijd’ Ik kan niet én sporten én nog afspreken met vrienden als ik de volgende dag moet werken. Nog altijd besteed ik meer tijd aan Netflixen dan aan sporten, maar dat kan in tenminste tijdens het eten doen. En Instagram, of stomme dingen lezen op Reddit? Daar hoef je ook geen tijd voor in te plannen. Dat gaat gewoon vanzelf.

Een andere reden waarom het voelt alsof het zoveel is, is omdat het gewoon veel meer indruk maakt. Ik bedoel, sporten is afzien! Je moet al je wilskracht gebruiken om nog één extra lunge te doen. Soms verdrink ik bijna in mijn eigen zweet. Dat herinner je je wel ja, in tegenstelling tot die uren waarop je door je telefoon scrollt. En dan heb ik niet eens over die endorfineboost, die me steeds laat denken OMG BURPEES ZIJN HET LEUKSTE OOIT WANNEER MAG IK WEER?!? (Serieus I love burpees, kan er de hele dag over fantaseren)

Dus ja. Het ene uur is het andere niet. En dat is misschien maar goed ook, want doordat het lijkt alsof ik ‘altijd maar sport’ voel ik me tegenwoordig een heuse fitgirl. Met m’n 3%.

* Andere interessante berekeningen: van mijn wakkere tijd werk ik 29% (dat is nog geen één derde!). Toen ik nog naar mijn werk reisde (wat ik nooit als ontspannend ervoer, zelfs niet als ik een leuk boek las) was ik in totaal 37,5 procent van mijn wakkere uren kwijt aan werkgerelateerde zaken: dat is nog steeds niet eens de helft van de tijd, en slechts 66% van de wakkere tijd op dagen dat ik werkte, al voelde het minstens als 80%. Dat ik niet meer zo vaak in de trein zit is ook wel echt een voordeel van deze rottijd. (Hier ben ik trouwens over na gaan denken dankzij het boek 168 Hours van Laura Vanderkam, een absolute aanrader voor iedereen die het interessant vindt om na te denken over tijd en hoe je die effectief besteedt.)

8 Comments

Filed under sport die geen hardlopen is

wat een jaar sporten me heeft opgeleverd

Het is deze maand een jaar geleden dat ik me inschreef bij mijn sportschool. Dat betekent twee dingen:
1) Dat ik mijn abo nu eindelijk op kan zeggen zonder een boete te krijgen
2) Dat ik nu genoeg sportschoolervaring heb om terug te kijken: wat heeft een jaar lang sporten me opgeleverd?

Wie/wat/waar

Laat ik meteen maar verklappen: ik ben niet mijn plan om mijn abonnement op te zeggen. Ik ben hartstikke blij met mijn sportschool. Ik probeer hier één keer per week bodypump te doen en één keer per week een andere groepsles die zowel gericht is op conditie als op kracht.

Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik zo’n regelmatig ritme heb met ‘sporten die geen hardlopen zijn’. Tussen mijn 18e en mijn 24e heb ik veel gerend, maar dat ging niet meer met m’n knieën. Daarna heb ik een tijdje semi-serieus getraind op van die apparaten in de sportschool. Maar iedere keer als ik bezig was op de leg press dacht ik ‘ja ik kan het ook niet doen’ en ging ik weer naar huis om bosbessensojayoghurt te eten en RuPaul’s Drag Race te kijken.

Niet dat ik het afgelopen jaar constant 2x per week ben gegaan. De eerste maanden ging ik maar één keer omdat ik een week moest bijkomen van de spierpijn. En later lukte het vaak niet omdat ik allemaal andere dingen wilde doen (groepslessen zijn leuk, maar in tegenstelling tot hardlopen moet je jouw leven om de lessen heenplannen in plaats van andersom). En ik heb van de zomer ook wat maanden stilgelegen vanwege hardcore fysio-oefeningen omdat mijn knieprobleem opspeelde.

En dat vind ik een soort van grappig. Want ik vind mijn sportschool dus echt superleuk en ik heb nog nooit een les overgeslagen omdat ik ‘geen zin’ had. Serieus! Ik had altijd zin! Maar ja, als ik maandag had getraind, had ik op dinsdag en woensdag nog spierpijn, en als ik donderdag al wat anders had (of de trein vertraagd was) kon ik alleen nog vrijdag, maar dat kwam héél slecht uit met mijn werk, en als ik dan zaterdag of zondag ging kon ik maandag weer niet omdat ik dan spierpijn zou hebben.

Ik bedoel dit overigens niet klagerig. Het is mijn eigen schuld. Als er iets is wat ik afgelopen jaar heb geleerd: als ik geen prioriteit maak van dat sporten, is de week zo voorbij.

En dat is misschien de reden waarom ik eigenlijk niet zo veel bereikt heb als ik zou willen. Ik had vorig jaar niet echt een plaatje in mijn hoofd van ‘waar ik volgend jaar zou zijn’, maar ik had waarschijnlijk wel gehoopt dat ik was sterker zou zijn dan nu. Ja, er zijn dingen veranderd in mijn kracht/uithoudingsvermogen, maar niet zo veel als ik had gewild.

Wat er wel veranderd is:

Ik herstel sneller

Ik weet het nog zo goed, de eerste dag nadat ik had gebodypumpt. Alsof iemand me van de wenteltrappen van de Notre-Dame had geduwd. Echt alles deed pijn. En niet zo’n lekkere spierpijn, maar echt pijn-pijn.

Zó erg was het gelukkig maar alleen de allereerste keer, maar de eerste weken bleef de spierpijn dramatisch. Uit een stoel komen was echt een ramp. Dat is inmiddels wel een stuk minder. Ik heb nog steeds wel meer spierpijn dan ik terecht vind (maar goed, ik betaal ook meer huur dan ik terecht vind, Patrick Wolf brengt minder vaak nieuwe albums uit dan ik terecht vind, de trein heeft vaker vertraging dan ik terecht vind), maar het is draagbaar.

Vooral op de dag zelf trouwens

In den beginne was ik ook op de dag zelf echt gesloopt. Ik moest echt niet proberen mijn lichaam nog voor iets anders te gebruiken dan voor apathisch op de bank hangen. Zelfs de was doen was niet mogelijk. Nu ben ik aan het einde van de training wel op, maar 5 minuten later heb ik eigenlijk alweer genoeg energie om een IKEA-kast in elkaar te zetten of zo.

Maar ik heb dus nog wel spierpijn

Eerlijk is eerlijk, het valt me toch tegen hoeveel spierpijn ik nog steeds heb. Wat ik ook doe (magnesiumolie smeren, veel proteïne eten, rekken, etc): ik heb minstens 2 dagen nog flinke spierpijn. Het enige wat helpt is heel regelmatig trainen. Maar laatst ging ik een week niet omdat ik ziek was, en toen een week niet door toevallige tegenslagen, en toen ik wél ging had ik weer misdadig erg last van spierpijn (en dat terwijl de training zelf niet slechter ging, trouwens).

Ik begrijp eindelijk wat ik moet doen

Ik ben niet zo sterk in aanwijzingen opvolgen. Zeg me dat ik iets moet doen met mijn rechterhand, dan antwoord ik ‘welke rechts’ (komt misschien ook doordat ik extreem links ben – overigens niet te verwarren met extreemlinks). Misschien dat ik daarom na driekwart jaar rijles er nog steeds een potje van maak #ikwilernietoverpraten.

Dus je begrijpt: het was voor mij moeilijk om te begrijpen welke spieren je nou precies aan moet spannen bij een deadlift en wat je nou precies moet doen met je polsen bij een upright row. Maar na een jaar kunnen mijn trainers ein-de-lijk ook aandacht geven aan anderen in plaats van dat ze mij de hele tijd moeten corrigeren.

Ik eet me een ongeluk

Ik had al niet bepaald een kleine eetlust, maar inmiddels heb ik al de hele dag honger als een paard. En eh… daar geef ik ook maar aan toe. Is aan de ene kant wel lekker, want ik ben gek op voedsel en ik zou het liefst non-stop willen eten. Is aan de andere kant wel jammer, want eten kost geld, en ik moet dus ook nog steeds rijles betalen.

Ik ben iets sterker (iets!)

Nog een leuke herinnering: tijdens mijn allereerste les bodypump lag ik op een gegeven moment op m’n rug, met zo’n barbell boven me. Dat was al meteen zwaar, maar na een tijdje dacht ik: verrek, volgens mij heb ik aan de rechterkant meer gewicht gedaan dan aan de linkerkant, want links is het zwaar, maar rechts bezwijk ik echt. Het was zo erg dat ik halverwege de track stopte om de gewichten te verwisselen.

Maar … toen bleek dat de gewichten aan beide kanten even zwaar waren. Nogmaals: ik ben extreem links.

Nu heb ik dat niet meer, zelfs al train ik met een beetje meer gewicht. Mijn linkerarm is nog steeds sterker, maar inmiddels kan mijn rechterarm ook meekomen. Ik kan meer gewicht aan, en in mijn andere les lig ik ook niet meer na één burpee huilend op de grond.

Maar eerlijk is eerlijk: het is nou ook weer niet zó veel. De allerslapste slapheid is eraf, maar ik kan nog steeds geen normale push-up.

Laten we hopen dat het dáár eindelijk van gaat komen in jaar 2. Ik hou jullie op de hoogte.

5 Comments

Filed under sport die geen hardlopen is

6 redenen waarom bodypump & ik voor elkaar gemaakt zijn

Een tijdje geleden ben ik begonnen met bodypump. Dat deed ik niet expres. Ik had gewoon een proefabo genomen op een sportschool met 3947 verschillende lesjes. De enige reden waarom ik uit die enorme overvloed aan opties koos voor bodypump, was dat het tijdstip van de les me goed uitkwam. (Lees: het was de laatste les van die zondagochtend waarop ik van mezelf moest sporten. Beweging en luiheid combineren, ik kan het.)

Voor wie niet weet wat bodypump is: dat is een sport waarbij je een beetje loopt te klooien met zo’n barbell, maar dan met hele lichte gewichten. Dit omdat je EXTREEM veel herhalingen moet doen, en dat kan alleen als je gewichten niet zo zwaar zijn. Je doet het op muziek, voor iedere spiergroep een liedje, en voor ieder liedje heb je een standaard choreografie (lees: je doet iedere keer hetzelfde. Voor drie maanden dan, daarna komen er weer nieuwe oefeningen op nieuwe muziek).

Zoals ik al vertelde, was mijn keuze voor bodypump vrij arbitrair. Ik had ook best iets anders kunnen doen. Alleen toen vond ik het vervolgens zo leuk dat ik niets anders meer wíl doen. Noooooooit meer. In een ideale wereld zou ik non-stop bodypumpen, en alleen even stoppen om af en toe een hapje vegan Ben & Jerry’s Peanutbutter & Coockies te eten (want even serieus, hoe lekker is DAT?). Ja, dit zijn grote woorden. Maar bodypump + ik = een topcombi, en wel hierom:

1. Groepslessen zijn gewoon echt mijn ding. In mijn vorige sportschool beukte ik liever met mijn hoofd tegen de barbell dan dat ik hem oppakte. Ik dacht dat dit kwam doordat ik krachttraining haatte*, maar wat ik écht haatte, was sporten zonder dwang. Bij bodypump moet je wel meedoen, want anders stel je de trainer teleur. En ik ben nu eenmaal een pleaser.

En als je eenmaal moet, dan … blijkt beweging ineens best leuk?????????

2. Ik word er sterker van. Maar echt. Ik kon wel janken van geluk toen ik merkte dat ik mijn opwarmgewicht ook daadwerkelijk licht begon te vinden. In het begin vond ik die 2,5 kilo aan iedere kant (niet lachen a.u.b., ik ben een bleke zwakke veganist) namelijk alsnog tyfuszwaar. Ook leuk: als we ons na de bench press moeten opdrukken, kan ik sinds kort ook echt meedoen. Goed, ik zit nog steeds op m’n knieën, maar ik leun wel echt op mijn handen, in plaats van dat ik doe alsof door m’n rug op en neer te bewegen. (En dan maar hopen dat de trainer het niet merkte. Blij dat die fratsen achter me liggen.)

3. Het laat mij ‘moderne muziek’ waarderen. Ik ben namelijk zo’n zuur oud wijf dat alle liedjes haat die geen Deceptacon van Le Tigre zijn. Maar goed, bij bodypump draaien ze alleen maar van de blikmuziek die wordt gemaakt voor en door mensen zonder ziel. En ik vind het prachtig. Die muziek is namelijk perfect afgestemd op de oefeningen (of nou ja, eigenlijk andersom) zodat ik helemaal in De Zone kom als ik al die gekke bliepjes hoor. LOVE die gekke bliepjes.

4. Het laat me zien dat er meer sporten bestaan dan hardlopen. Want laten we wel wezen: ik heb al 2,5 jaar niet meer behoorlijk gesport omdat ik dacht dat hardlopen de enige sport was die me ooit zou kunnen bekoren. DAT HAD IK HELEMAAL FOUT. Jammer dat ik er 2,5 jaar voor moest verspillen, maar: beter laat dan nooit. (Overigens krijg ik van bodypump ook kniepijn. Maar niet zo erg als met hardlopen.)

5. Ik heb na de eerste bodypumples de ergste spierpijn van mijn leven gehad. Echt, iedere vezel in mijn lichaam schreeuwde en jankte en vervloekte zijn bestaan. En de dag daarna werd het nóg erger. Ik weet niet precies wat hier het voordeel van is, maar ik word wel vrolijk als ik daaraan terugdenk. Misschien omdat die spierpijndagen inmiddels achter me liggen?

6. Het maakt me nederig. Ik mag dan wel twee masters op zak hebben, maar kennelijk weet ik nog steeds niet hoe breed ‘heupbreedte’ is en hoe diep je nou precies moet gaan bij een squat. (Er was laatst een trainer die me vroeg of ik soms dronken was. Volgens mij was dit een grap, maar helemaal zeker ben ik er niet van.) (Dit was overigens niet op een zondagochtend, maar op een maandagavond. Gelukkig.) (Nou ja, ‘gelukkig’…)

*Voor de zeikerds die vinden dat bodypump geen krachtraining is maar cardio: ik ben er anders binnen een maand al een stuk sterker van geworden. DUS.

6 Comments

Filed under sport die geen hardlopen is