Tag Archives: hardlopen

over rennen en bloggen

Ik wil meer buiten zijn. Dat is nu tijdens de coronacrisis nogal een open deur, maar ik bedoel eigenlijk: ik wil meer tijd doorbrengen in de natuur. Dat wil ik al jaren.

Het liefst zou ik ieder weekend een 4 uur durende wandeling door een of ander Duits bos of over de Posbank maken (dacht vroeger trouwens altijd dat dit gesponsord werd door de Postbank), maar omdat dat een vrij onrealistisch verlangen is, zowel nu als in ‘normale’ tijden, trok ik afgelopen februari mijn hardloopschoenen maar weer eens aan voor een rondje door het park.

Dat is trouwens niet de enige reden waarom ik toen ging hardlopen. Niet eens de belangrijkste, om eerlijk te zijn. Dat is namelijk: ik wilde kijken of ik weer zou kunnen rennen zonder kniepijn. (Mijn excuses voor de mensen die mijn blog al jaren volgen en dachten dat ik EINDELIJK was opgehouden met schrijven over mijn kniepijn)

(En voor de mensen die mijn blog al niet jaren volgen: ik was tussen mijn 18e en 24e een op-en-af fanatieke hardloper, tot ik ineens veel last kreeg van mijn knieën. Na bijna 3 jaar oefeningen van fysiotherapeuten die geen idee hadden (‘Ja knieën zijn rare dingen hè’), 34 pogingen om op nieuw te gaan rennen en 345 dramatische ik-kan-niet-hardlopen-mijn-leven-is-voorbij-blogs op Vijfkoffiegraag.nl, constateerde de sportarts dat ik te veel ruimte in mijn knieschijven had, maar dat mijn skelet vroeger toch ‘stabiel’ stond en nu niet meer, en dat ik er niet op moest rekenen dat ik ooit weer kon hardlopen. Vervolgens heb ik wéér veel fysio gehad zodat ik spieren kon opbouwen die de klappen op mijn knieën op konden vangen, van een fysio die persoonlijk beledigd was dat de sportarts had gezegd dat ik waarschijnlijk niet meer kon hardlopen, en ondertussen begon ik twee jaar jaar terug toch maar met groepsfitness om de tijd te doden)

Even over die groepslessen: ik had ik nooit verwacht dat ik die ZO leuk zou vinden. Ik ga er blijkbaar erg goed op als iemand mij vertelt wat ik moet doen, zodat ik zelf niet hoef te bedenken of de pijn het waard is (zo had ik een trainer die wekelijks woest “LISA! DIT IS GEEN SQUAT!” of “LISA! WAAROM DENK JIJ DAT DIT EEN PUSH-UP IS!” naar me riep, en hoewel ik dan dacht ‘hallo doe aardig ik ben een teer jong meisje’, heeft deze feedback me toch leren squatten en push-uppen.) Eigenlijk vond ik de groepslessen zo leuk, dat ik niet eens meer verlangde naar hardlopen.

Althans … niet écht. Het was altijd wel latent aanwezig. Als het lekker weer was en ik niet per se wist wat ik moest doen. Als ik andere mensen zag rennen. En om eerlijk te zijn is de droom om ooit gewoon één keertje een marathon te rennen nooit weggeweest.

Daarom wilde ik het toch weer proberen. Ik deed mijn fysio-oefeningen inmiddels al lang niet meer, maar ik ben wel een stuk sterker geworden van dat squatten, dus met die spieropbouw moet het goed zitten. De afgelopen jaren heb ik zelden last gehad van mijn knieën: af en toe een beetje op random momenten, en van de vakantie na een wandeling van 6 uur door de Plitvicemeren waarbij we verschrikkelijk veel moesten klimmen. Maar dat was ook wel een heftigere activiteit dan een rondje joggen.

Dus trok ik op een zaterdag in februari naar het park, met een bonkend hoofd van koppijn en zware benen van de training van 2 dagen ervoor, gewoon puur omdat ik er zo’n zin in had. Ik had geen route of schema, ik ging op gevoel. Ik ging niet eens hard genoeg om ook maar een klein beetje buiten adem te raken. Ik zweette alleen omdat ik me veel te warm had aangekleed.

Er waren twee gedachten die continu door mijn hoofd spookten: 1) Heb Ik Al Pijn? en 2) Het is net als vroeger. Het hardlopen bracht me terug naar vroegere tijden. Mijn hardloophoogtepunt was immers zo rond mijn 21ste – evenals mijn bloghoogtepunt. Toen was ik op mijn fanatiekst – allebei 3 keer per week, bij allebei de statistieken tracken, u kent het wel.

Het werd al helemaal erg toen ik naar Parijs verhuisde (mijn excuses voor de mensen die mijn blog al jaren volgen en dachten dat ik EINDELIJK klaar was met schrijven over Parijs). Toen postte ik om de dag en zette ik mijn wekker gerust een uurtje vroeger om voor college nog even langs Bastille te kunnen hardlopen. En in het weekend rende ik bijna 10 kilometer langs de Seine. (Mijn Parijsperiode was mijn enige periode tijdens mijn studie dat ik geen tijdrovende bijbaan had, vandaar).

Ik mis die tijd wel een beetje hoor, die periode van duizend blogs schrijven en net zoveel blogs lezen. En natuurlijk het hardlopen, het buiten rennen en rennen, ene been voor de andere, heel meditatief, en dan thuis schrijven over rennen en blogs lezen over rennen.

Groepsfitness is leuk, het is geweldig, maar het is echt iets anders dan hardlopen. Bovendien: je doet het binnen.

Inmiddels kan ik al meer dan 2 maanden niet meer naar groepsfitness. Ik probeer de boel een beetje bij te houden met twee keer krachttraining per week. Als Tim me na afloop vraagt hoe het ging, zeg ik “Wel lekker, ben he-le-maal kapot!”. Ook ren ik twee keer per week. Als Tim me na afloop vraagt hoe het ging, zeg ik “Mm, ik weet niet niet, mijn knieën voelen een beetje raar.” En dat terwijl ik heel langzaam ren, en tussendoor veel stop. (For the record: ik ‘mag’ wel rennen met mijn knieën, als ik kniepijn heb dan levert dat geen blijvende schade op. Het is niet echt een blessure ook, het is alleen vervelend.)

Maar goed, ik ben nog niet op het punt geweest dat het écht pijn ging doen. Ik houd me steeds in. Je moet zoiets langzaam opbouwen. Ik hoop dan ook maar dat mijn lichaam eraan aan het wennen is, dat het denkt ‘oké, dit kan best, dit is niet zo erg’.

En anders ben ik tenminste even lekker buiten geweest.

12 Comments

Filed under hardlopen

sorry hoor …

… dat ik de afgelopen maand geen behoorlijke blog heb geproduceerd. Ik heb het geprobeerd, echt. Maar iedere keer als ik weer twee of drie uur aan een verhaal had gezeten, dacht ik: eehhh ja ik heb nu wel 1.500 woorden maar ik ben nog steeds nergens? Ik heb geen begin, geen einde, geen grappige twist, alleen heel veel letters en spaties?

Enkele voorbeelden van blogs die de publicatie niet gehaald hebben (R.I.P.):

  • Over HET BOEK dat ik aan het schrijven ben en hoe ik dat eigenlijk precies aanpak (komt nog)
  • Over dat ik heel erg misschien toch weer ben begonnen met hardlopen (komt nog)
  • Over New York deel 3 (komt nog)
  • Over waar mijn fascinatie voor drag queens vandaan komt, en over schoonheidsidealen en mijn zelfbeeld (komt misschien, als ik hier een coherent verhaal van kan brouwen)
  • Over nostalgie naar mijn studententijd (komt misschien, als ik hem iets minder cringey weet te maken)
  • Over mijn fall fun list (komt niet, ik kwam erachter dat iedereen en z’n PVV-stemmende oudtante dat al deed en bovendien kwam ik niet veel verder dan ‘kaarsjes branden’ en ‘pompoentaart bakken’ en ‘Beetlejuice kijken’)

Omdat ik toch de behoefte heb om mijn internetvrinden te laten weten dat ik nog besta, dacht ik: dan maar gewoon weer even een lijstje met dingen waarvan ik denk ‘omg dit moet ik echt op mijn blog delen’. Lekker makkelijk, lekker lui, lekker lekker.

  • Om maar te beginnen met de redenen waarom ik niet heb geblogd: ik heb een nogal vol leven en een nogal vol hoofd. Want ik ben dus een boek aan het schrijven, heb nog steeds rijles (#wilernietoverpraten) en het is ontzettend druk op mijn werk. Vooral dat laatste is wel een dingetje. Ik neem mijn werk niet mee naar huis (niet in m’n hoofd, niet in m’n tas), maar omdat ik tijdens het werken steeds een paar tandjes bijschakel, ben ik ‘s avonds toch wat uitgebluster dan normaal.
Echt toe aan vakantie oh nee wacht ik ben net terug! We waren in Kroatië, en het was echt heel leuk. We hebben wederom weer aan het strand gelegen tot we eraf gestuurd werden, stapels boeken gelezen en schandalig veel foto’s gemaakt van onze koffie (oké dat laatste was alleen ik)
  • Toch even een boekupdate: dat gaat goed! Tot 1 december heb ik mezelf opgedragen om 5.000 woorden per week te schrijven (daarna ga ik editen) en tot nu toe gaat dat steady. Enige is dat ik naar mijn gevoel nog zoveel belangrijke scenes mis dat ik bang ben dat ik met 5.000 woorden per week op 1 december nog niet klaar ben met de kladversie. Dat maakt me soms wel zenuwachtig, wat eigenlijk nergens voor nodig is, want bij mijn uitgever zijn ze er wel relaxt over, maar ik wil het zo graag goed doen!
  • Afgelopen weekend hebben Tim en ik El Camino, die Breaking Bad-film gezien. We vonden hem wel leuk, maar ook weer niet zo. Ik had gehoopt dat hij wat psychologischer was, vond het nu meer een soort actiefilm. Nu wel zin in het nieuwe seizoen van Better Call Saul.
  • Over films gesproken: we keken pas ook The Wizard Of Oz. Nee, die had ik nog nooit gezien. Had de tijd van mijn leven. Die kartonnen set! Dat verongelijkte toontje van Dorothy! Die liedjes! (Vind ze oprecht heel leuk) Die bomen die met appels gooiden! (Voor altijd hierom lachen)
  • Over 2 weken ga ik naar Heels of Hell!!!! Dat is een drag queen show met mijn lievelings Alaska Thunderfuck (a.k.a. in tegenstelling tot Lisa van Campenhout wél een baken van productiviteit) en natuurlijk Sharon Needles en nog veel meer anderen. Zo zo veel zin in. Het is een zittende show én het is op een zaterdag, waardoor ik eindelijk mijn roze glitterlaarzen aan kan doen (die hakken zijn nou net een centimeter of 11 te hoog voor mij). Verder ben ik nog een beetje zoekende naar wat ik aan moet trekken, ik heb wel wat ideetjes maar ik ben nog niet helemaal tevreden. Ik zie er altijd uit alsof ik zomaar wat uit m’n kast gerukt heb. Wat in feite ook zo is. Ik moet ook nog even oefenen op m’n hoofd want ik heb zin om hele heftige make-up op te doen en alles. Helaas heb ik niet echt een vaste hand, dus het zal wel weer uitlopen op de deceptie, maar ik blijf het dapper proberen,
  • Ik ben dus een soort van stiekem weer begonnen met hardlopen! Inmiddels was de laatste keer dat ik mijn hardloopschoenen droeg een jaar of twee geleden, toen ik realiseerde dan mijn #verotteknieën maar niet gingen stoppen met verrot zijn. Inmiddels doe ik al anderhalf jaar groepsfitness en dat vinden mijn knieën veel beter, maar …… er blééf altijd een stemmetje in mijn hoofd dat zei ‘ja maar misschien kun je nu wél weer ineens hardlopen???’ Niet dat ik met groepsfitness wil stoppen, want daar beleef ik echt oneindig veel plezier aan (echt dat willen jullie niet weten) maar soms lijkt het me gewoon zo lekker om weer te rennen, buiten, op een moment dat het míj uitkomt. Dus ik ging het vorige week toch maar weer eens proberen. Langzaam, om mijn knieën niet te laten schrikken. Kort, om het lot niet te tarten. Enigszins angstig, omdat ik de hele tijd weer die snerpende pijn verwachtte. Maar tot nu toe bleef die uit. Ik durf nog geen uitspraken te doen over de toekomst, maar dit is op zich best fijn.

9 Comments

Filed under leven

dagboek van een niet-hardloper, deel III

“Ga lekker sporten,” zei mijn fysiotherapeut. “Zorg dat je lekker in beweging blijft. Als het maar geen hardlopen is.”
“Ja,” zei ik, maar eigenlijk bedoelde ik ‘nee’. Want voor mij bestaat er geen enkele andere sport dan hardlopen. Ik zou echt niet weten wat ik anders moet doen. Mijn sportschoolabonnement heb ik opgezegd (gelukkig), pilates durf ik niet aan met mijn knie, ik heb GEZWOREN om nooit meer aan yoga te doen, fietsen is saai en van zwemmen krijg je zo’n droge huid. Voor een teamsport kun je je moeilijk aan gaan melden als je de intentie hebt om binnen een paar maanden weer te verdwijnen, met de noorderzon mee op je hardloopschoenen.

Want ja, ik heb na bijna twee jaar nog steeds last van mijn #verrotteknieën, en nee, ik heb het nog steeds niet opgegeven dat ik ooit gewoon weer een marathon kan lopen (10 kilometer is ook goed hoor). OOIT zal ik weer rennen en dan ga ik iedereen uitlachen die me vertelde dat mijn lichaam hier misschien eventueel wellicht niet voor gemaakt is. Ik kan dit gewoon. Ik kon het altijd. Maar ondertussen had ik al mooi drie maanden helemaal niets aan sport gedaan. En dat moest eigenlijk wel. Anders zou naast mijn knieën ook nog eens de rest van mijn lichaam verrotten.

Ik bedoel, niet dat ik helemaal geen lichaamsbeweging krijg – ik fiets namelijk vijf keer per week naar mijn werk. Ik zet plusminus 39 koppen thee per dag en loop ongeveer net zo vaak naar de wc. Ik laat regelmatig mijn fietssleutel binnen liggen, waardoor ik weer de trap op moet rennen. Ik doe vaker boodschappen dan dat me lief is. Maar goed, dat zijn allemaal geen sporten. Als je er geen verhoogde hartslag van krijgt, telt het niet (oké, als je het zo bekijkt doe ik eigenlijk wel één sport: fietssleuteltje vergeten).

Dus toen de fysio voor de 93ste keer had gezegd dat ik toch écht moest gaan sporten om fit te blijven, koos ik maar voor de minst verschrikkelijke van alle kwaden: zwemmen. Want, afgezien van het feit dat mijn huid daarna jeukt alsof ik onder de vlooien zit, is zwemmen eigenlijk best leuk. En heel goed voor mensen met blessures, althans, dat zeggen ze altijd. Omdat de druk zo goed over verschillende spieren verdeeld wordt, bladieblie, bladiebla. Perfect voor zo’n zielig iemand als ik.

Dus ging ik afgelopen zaterdag zwemmen in het buitenbad vlakbij mijn huis. Het was een mooie ochtend, de zon scheen, het was niet zo heel druk, en het water was niet eens zo heel koud. Ik gleed zo het water in en zwom, in hetzelfde ritme als de sportievelingen met wie ik het bad deelde, en de vogeltjes floten, en het zwemmen ging vanzelf, en het leek net alsof ik op vakantie was, en ik dacht even dat alles klopte, dat dit misschien het nieuwe hardlopen kon worden, dat ik vanaf nu iedere zaterdag in het buitenzwembad zou liggen, ook als de herfstblaadjes in het water vielen, ook als het sneeuwde – omdat ik eraan zou wennen. Omdat dit nu eenmaal mijn sport was. Omdat het leven uit meer bestond dan alleen uit hardlopen en het luisteren naar het nieuwe album van Lorde.

Maar al na een paar baantjes schoolslag werden mijn groteske sportfantasieën vernietigd door het gevoel alsof iemand een kettingslot op mijn knie zette – en het fietssleuteltje reeds had ingeslikt. Ik probeerde de borstcrawl, maar dat voelde niet veel beter, en op zich had ik geen duikbril dus het was een middelgrote ramp. En nee, ik kwam het bad ook niet door door alleen met mijn armen te zwemmen.

Bewijs nummer #82 waarom mijn lichaam toch gewoon moet hardlopen.

Ik heb nog steeds goede hoop.

Ik heb altijd goede hoop.

11 Comments

Filed under dit past echt nergens in

dagboek van een niet-hardloper, deel II

Ja hoi, met mij. Ik vond het wel weer eens tijd om bij te praten over mijn verrotte knieën. Niet dat dat nou zo’n leuk en gezellig gespreksonderwerp is, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en waar het hart van vol is daar loopt de mond van over, enzovoorts enzoverder.

Goed, waar waren we gebleven? Toen ik in Engeland was, ging het zo goed met mijn knieën dat ik dacht dat ik wel weer hard kon lopen. Dat ging goed, totdat het niet meer goed ging. Al vrij snel had ik weer superveel pijn. Persoonlijk vond ik dit wel een erg harde straf voor twee rondjes van nog geen half uur per stuk, maar goed, wie ben ik.

Mijn fysio concludeerde dat ik tijdens het hardlopen mijn knieschijf had verdraaid (of verschoven, of verrekt, ik weet het niet meer precies, het was in ieder geval foute boel). Kwam waarschijnlijk doordat ik had gerend op hardloopschoenen uit 2013. Voor de niet-hardlopers onder ons: na een jaar hebben hardloopschoenen hun beste tijd wel gehad. Zelfs al liggen ze alleen maar in je kast te verstoffen, de demping verdwijnt toch uit je schoen, waardoor de kans dat je jezelf kapotloopt nog harder groeit dan wanneer je op goede schoenen rent (leuke sport is het ook, hè?).

En dat terwijl ik juist had gedacht slim te zijn door nog even op mijn oude schoenen te lopen. Ik was heus wel van plan om binnenkort nieuwe te kopen, maar ik wilde eerst helemaal genezen zijn voordat ik het deed, zodat ik de juiste schoenen voor mijn niet-verrotte knieën kon kiezen. En eerlijk gezegd dacht ik ook dat het echt niet uit zou maken als ik voor zo’n kort stukje minder optimale schoenen zou dragen.

“Denken moet je aan een paard overlaten,” zei mijn vader vroeger altijd, en daar had hij gelijk in.

Gelukkig kon mijn fysio mijn knieën gemakkelijk weer goed zetten door er op een speciale manier op te slaan (echt, ik leer zo veel over alle mogelijkheden van het menselijk lichaam), en hij zei me dat ik maar gewoon even nieuwe schoenen moest kopen. Geweldig nieuws, behalve…

… dat mijn knieën eigenlijk nog steeds pijn doen. Minder dan eerst, maar toch. Toen ik vandaag een miljoen rondjes rende om allerlei soorten schoenen uit te proberen, voelde ik mijn knieën continu. Vond het een beetje eng om dan alsnog nieuwe schoenen uit te kiezen. Uiteindelijk koos ik een paar waar de rest van mijn benen in ieder geval wél blij van worden, en dat is voor nu genoeg, denk ik.

Dit zijn ze. Mooi hè?

Dit zijn ze. Mooi hè? Kan ze nog altijd ter decoratie in de vensterbank zetten.

En toch ging ik niet echt heel blij de winkel uit. Ik zeg dit niet om zielig te doen, maar vrolijker kan ik dit verhaal ook niet maken. Want weet je: aan de ene kant vertrouw ik er wel op dat het goed komt, aan de andere kant geloof ik er niet echt meer in. Dit gedoe speelt nou al zo lang – de laatste keer dat ik normaal rende, was meer dan een jaar geleden.

Het stomste is gewoon dat dit allemaal zo uit de lucht is komen vallen. Ik begon met hardlopen in 2009, toen ik 18 was. De eerste jaren had ik NOOIT wat. In 2014 had ik, toen ik een tijdje niet tot nauwelijks rende vanwege mijn fulltime stage (ja ik weet het, wat een mietje was ik), een mysterieus knieprobleem waardoor ik haast niet meer ‘normaal’ kon lopen, maar na een tijdje rondgestrompeld te hebben met tape op m’n knie en wat lafjes fysio-oefeningen te hebben gedaan, ging het vanzelf weer over. VANZELF. Ik heb als hardloper alle fouten gemaakt die je kunt verzinnen: nooit een warming-up of cooling down doen, rennen op schoenen die mijn moeder had gekocht maar zelf niet prettig vond, jarenlang op dezelfde schoenen lopen… en toch ging het altijd goed.

En dan heb ik es wat, en dan duurt het meteen een JAAR.

Ik schreef het al in mijn vorige Dagboek van een niet-hardloper: ik weet dat het niet het einde van de wereld is, en ik ken zoveel mensen wiens lichaam hen veel erger tegenwerkt.
Maar verrot (see what I did there) is het toch.

Oh, en trouwens, ik liep vandaag dus een kleine twee kilometer in een dik kwartier op mijn nieuwe schoenen. Het ging wel oké. Ik was uiteindelijk zo’n beetje langer bezig met de warming up en de cooling down dan met het rennen zelf, en dat terwijl dit zo’n nietszeggend eindje was dat het vast niet eens nodig is geweest – maar goed, ik heb jarenlang zulke slechte hardloopgewoontes gehad dat ik het nu helemaal volgens het boekje ga doen ook. Je moet toch ergens je hoop vandaan halen, hè?

8 Comments

Filed under hardloopavonturen

over waarom het eigenlijk best wel prima met mij gaat

Hallo lieve lezers, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Dankzij de twee voorgaande zinnen heb ik wel een beetje het gevoel alsof ik acht jaar oud ben en een brief naar mijn penvriendin Annabel aan het schrijven ben, maar op een of andere vreemde manier bevalt me dat wel.

Maar ja, ik heb dan ook best wel een goed humeur – en niet eens om één reden, neen, het leven lacht mij momenteel op meerdere fronten toe! Omdat geluk er is om te delen, heb ik ze op een rijtje gezet:

Studie/werk (oftewel: Dat Ene Waar Je Heel Veel Uren Per Dag Mee Bezig Bent En Waar Je Je Hele Identiteit Aan Ophangt, Tenzij Je Moeder Bent)
Nou, zoals jullie misschien wel niet weten, ben ik vorige maand afgestudeerd! Ik volgde een eenjarige onderwijsmaster, zodat ik in plaats van alleen ex-student Nederlands ook docent Nederlands kon worden. Spoiler: hoewel ik mijn onderwijsbevoegdheid heb behaald, ben ik nu geen docent. In plaats daarvan heb ik nu een baan als copywriter! Ik ga fulltime werken bij een heel leuk bedrijf in Amsterdam-Noord, dus ik mag lekker vijf dagen per week met de pont naar klein-Rotterdam. Hoewel ik het al een tijdje wist, heb ik eergisteren mijn contract getekend, vandaar dat ik het nu pas durf te vertellen. Maandag ga ik beginnen. Ik heb er echt heel veel zin in.

amsterdam noord

Eindelijk terug

Mijn knie (oftewel: Mijn Beide Knieën)
(Zoals jullie zien, behandel ik alle onderwerpen in aflopende mate van belangrijkheid)
Mijn fysiotherapeut had al een paar weken geleden gezegd dat ik wel eens kon proberen om voorzichtig hard te lopen, maar ik dacht, why bother als ik niet eens pijnloos gewoon kan wandelen. Op vakantie (zie mijn volgende punt) had ik echter zo griezelig weinig last van mijn knieën dat ik het wel móest proberen. Nou ja, als ik thuis was dan, want ik had mijn sportspullen uiteraard niet bij me in Engeland. Toen het eindelijk zover was voelde ik mijn knieën helaas al vóór het rennen omdat ik de dag daarvoor de hele dag in de auto had gezeten, maar ja, toen kon ik me natuurlijk niet meer inhouden.

Het was niet echt leuk. Hardlopen terwijl je bij iedere stap doodsbang bent dat het zeurende gevoel in je been omslaat in ‘iets ergs’, is niet bepaald prettig. Desondanks had ik na 2,5 kilometer in 20 minuten (ja sloom maar ik moest dus rustig aandoen en veel tussendoor lopen) niet veel meer pijn dan aan het begin. Donderdag deed ik een tweede poging en die 3,25 kilometer in 27 minuten had mogelijk nog minder impact op de pijn. Dus ik ben heel blij.

Wat overigens niet wil zeggen dat ik er al ben, mijn knieën blijven zeuren en ik blijf heel voorzichtig, maar goed, in februari ging het al na een kwartier mis, dus kun je nagaan…

De vakantie (In Cornwall Dus)
Jup, ik ben dit jaar voor de tweede keer met mijn ouders op vakantie geweest, maar mijn vriend kon niet omdat hij net een nieuwe baan heeft, en mijn ouders hadden me gewoon ingeschreven voor de boot naar Dover toen ik nog zei dat ik niet meeging. Ze kennen me goed. Het was een heerlijke vakantie, ook omdat we voor het eerst sinds jaren een compleet gezin waren: mijn broertje (23) en zusje (18) gingen ook mee.

Voor wie het wat boeit: we gingen dus naar Cornwall, waar vrienden van ons wonen (een stel van 78, waarvan de vrouwelijke helft meer energie heeft dan de rest van ons bij elkaar, echt bizar). Het was heel gezellig, en ik heb heel veel lekkere dingen gegeten, heel veel mooie wandelingen gemaakt, heel veel spullen die ik niet nodig heb gekocht, heel veel boeken gelezen, en heel veel gelachen met mijn Geschwister.

Een ander hoogtepunt was dat ik voor het eerst in mijn leven een medevegan heb ontmoet die ik zowaar níet van het internet ken; de 13-jarige (!) kleinzoon van onze vrienden is ook overgelopen naar the dark side! Hij is echt supercool en maakt allemaal dingen die ik als 25-jarige niet eens kan maken. Onze moeders waren ook blij, want die konden het nu uitgebreid hebben over het feit dat het zo veel lastiger is om veganistische vegaburgers te kopen dan vegetarische.

Harry Potter and the Cursed Child (Spoilervrij, Een Soort Van)
We moeten het ook even over de nieuwe HP hebben. Om te beginnen: ik was eigenlijk niet van plan om dat boek te lezen, ik wilde gewoon een keer (volgend jaar of zo, als het niet meer zo onmogelijk is om kaartjes te bemachtigen) naar het toneelstuk, aangezien het boek geen roman is, maar een toneelscript met een kaft. Alleen… toen kwam ik erachter dat alle andere crazy fangirls zich óók niet inhielden en ‘m gewoon binnen één dag uit hadden, dus toen dacht ik, het is mooi geweest, ik ga dat ding ook kopen.

AND I LOVED IT. Nee echt. Iedere pagina was doordrenkt van emotie en wijze levenslessen en ik had een buitengewoon prettig weerzien met mijn lievelingspersonages en wat Malfidus en Ginny zeiden over hun schooltijd, JANKEN. Oké, het verhaal was niet zo geloofwaardig en totaal kort door de bocht, maar ik kon me daar vrij goed overheen zetten omdat ik weet dat het een toneelstuk is en geen echt boek. Niet dat toneel nooit geloofwaardig is, maar je hebt op het podium nou eenmaal minder de tijd ]om lange verhalen te vertellen (hebben jullie nooit Orlando gezien of zo?)

Toen ik na het lezen op internet keek, bleek ik echter zo’n beetje de enige te zijn die het geweldig vond. Bijna alle andere HP-superfans willen het boek graag op de brandstapel gooien. Jammer maar ja. Their loss.

Concerten (Ja, Meerdere!)
1. Ik heb tickets gekocht voor Placebo! Ik twijfelde heel lang omdat ik dacht dat er niemand mee wilde, maar uiteindelijk offerde mijn vriend zich op. Dat betekent best wel wat, aangezien hij er echt niets aan vindt. Ik heb er zoveel zin in en luister tegenwoordig weer ongezond vaak naar Placebo. Echt, hoe heb ik ooit níet ongezond vaak naar Placebo kunnen luisteren?
2. Binnenkort ga ik trouwens ook naar PJ Harvey! Dat heb ik nog helemaal niet verteld. Ook hier heb ik veel zin in, al moet ik toegeven dat ik mezelf nog even wat enthousiaster moet maken door meer naar het nieuwe album te luisteren, daar ben ik om een of andere duistere reden (Placebo) nog niet aan toegekomen. Maar ik heb nog twee maanden, dus het komt wel goed, lijkt me zo.
3. Ik ben er net achter gekomen dat Frank Turner op 5 september in het Amsterdamse Bostheater komt en er zijn volgens mij nog kaarten……………….

20 Comments

Filed under leven