Tag Archives: verhuizen

een klein illegaal blogje

Hoi lieve lezer, hoe gaat het met jou? Met mij gaat het goed. Tim en ik zijn nu bijna 2 maanden verhuisd en we zijn dolgelukkig in dit huis. Waar we eerst twijfelden of het wel de juiste keuze was om ons charmante glas-in-lood in te ruilen voor dit blok beton, verkeren we tegenwoordig alleen nog maar in een permanente staat van bliss nu we een keuken hebben die niet met tape aan elkaar hangt en we onze handdoeken gewoon kunnen ophangen in de badkamer. We zijn al helemaal gewend (het scheelt dat ons nieuwe huis 5 minuten van het oude is, maar goed).

De afgelopen twee maanden waren we best nog druk met dingen kopen en in elkaar zetten (als je een écht balkon hebt, heb je natuurlijk ook wel een échte balkonstoel nodig…), maar we zijn nog steeds niet klaar. We hebben bijvoorbeeld nog gordijnen nodig in de woonkamer, en kunst voor aan de muur, en de tv moet nog worden aangesloten, en we weten nog steeds niet of we de muren nou gaan verven of niet.

Ons kennende gaat het nog wel even duren voordat we dat hebben. Soms ben ik wel jaloers hoor, op van die mensen wiens huis hun Grote Passie is, die de hele zaterdag in kringlopen speuren naar dat ene perfecte tafeltje wat het huis helemaal Instagram-waardig maakt. Ik zou dat ook wel willen – maar ja, ik wil al zoveel andere dingen! Ik kan niet álles prioriteit geven!

Wat wel prioriteit heeft: mijn nieuwe boek, waarvan de deadline voor de eerste versie ongeveer (haha) 1 mei is. Dat is dus… over een week ja. Vandaar ook dat jullie zo lang niets van mij hebben gehoord. In theorie zou ik best genoeg tijd hebben om te bloggen, maar een boek schrijven kost zoveel hersenruimte – iets anders schrijven is vaak een beetje te veel gevraagd. Vooral omdat je ook weer moet werken, sporten, mensen zien (niet te veel tegelijkertijd uiteraard) (allemaal dingen die meer prio hebben dan een leuk schilderij kopen).

Maar goed, een klein illegaal blogje, waarin ik uitleg waarom ik geen tijd heb om te bloggen, dat moet af en toe kunnen.

Nu, bijvoorbeeld.

Vorige week deed ik een Instagram Take-over op het account van mijn uitgeverij Blossom Books. Dat betekende dat ik de hele dag stories mocht plaatsen op hun account. Ik heb vooral veel vragen van lezers beantwoord. Dat vond ik heeeel erg tof om te doen. Aangezien ik debuteerde in coronatijd, heb ik niet echt megaveel contact met lezers, dus dan is dit weer heel erg leuk! Voor wie het gemist heeft, ik heb ze opgeslagen op de highlights van mijn eigen account. Je kunt ze hier terugkijken. (Kun je ff m’n stem uitlachen)

Je vraagt je misschien af waarom Blossom Books mij in godsnaam een take-over liet doen – ik zou mezelf namelijk niet vertrouwen met 11,6 duizend volgers. Voor je het weet had ik stories geplaatst met teksten als ‘MEAT = MURDER’ of ‘Ik hou eigenlijk helemaal niet zo van lezen’. Maar ze durfden het toch aan (en ik heb me ingehouden). Maar ze hadden een goede reden: dat was om mijn boek Bijna Echt wat in de spotlights te zetten, want dat is namelijk nog steeds genomineerd voor de Jonge Jury Debuutprijs! Ik vind het zoooo vet. Maar eerlijk is eerlijk: winnen zou nóg vetter zijn. Als je op me wil stemmen, dan ben ik je zeer zeer zeer dankbaar! Stemmen kan hier (voor de debuutprijs moet je ff naar beneden scrollen). Je hebt nog tot 3 mei, dat is dus nog heel even! ALVAST SUPERBEDANKT!

Ga ik nu zelf een boek lezen op het balkon.

(Dat ik niet van lezen hou, was natuurlijk een grapje. Ik ben tegenwoordig sowieso zo conflictvermijdend als een pakje margarine, dus je kan me gerust je wachtwoord van je Instragram-account geven, ik zal hooguit een story plaatsen waarin ik vertel hoe geweldig je bent.)

8 Comments

Filed under leven

tijd voor een nieuw huis

Februari is al een korte maand, maar deze maand voelt hij extra vluchtig, want het is de laatste maand in ons huis.

Jep, na 4 jaar in een huurappartement met badkamer van 1,23 vierkante meter in Amsterdam-Oost gaan we naar … een ander huurappartement in Amsterdam-Oost (met een grotere badkamer!) Ons huidige huis is heel mooi en oud, en het volgende huis is heel nieuw, wat ergens een beetje pijn doet, maar vooral veel voordelen oplevert.

Ik bedoel… over een maand kan ik eindelijk douchen zonder dat er een beschimmeld douchegordijn tegen mijn been aanplakt. En mijn tanden poetsen in de badkamer zelf in plaats van in de keuken (met 1,23 vierkante meter was er geen ruimte meer voor een wastafel). En onze spullen opbergen op een manier dat je nog iets uit de kast kan pakken ipv dat je de hele kast moet leeghalen om één dingetje te pakken dat helemaal achterin ligt, want er is meer bergruimte. En aangezien de mensen die eruit gaan de eerste bewoners waren én aangezien ze nog leven, kan ik ‘s nachts ook gewoon in de spiegel kijken zonder daarin dat doodenge wijf van Dead Silence te zien.

En het nieuwe huis is een stuk beter geïsoleerd, en er is een vaatwasser, en de keuken staat niet half op instorten … ik ga onze gezellige woonkamer met glas-in-lood en de slaapkamer met plafondornamenten echt wel missen, maar straks krijgen we zo veel meer waar voor ons geld (had ik al gezegd dat het goedkoper is? En slechts 5 minuten fietsen van ons huidige huis?).

Maar mensen, ik was vergeten hoe stressvol verhuizen is. Eerst al alleen het proces om het huis te krijgen. Je moest binnen onmogelijk korte tijd 3259 formulieren inleveren (de verhuurder weet nu echt álles van me. Van mijn HEMA-salaris van toen ik 16 was tot alle adressen waar ik ooit heb gewoond. Ik vraag me af of dit legaal is, maar hè, je bent semi-jong en je bent wanhopig). Vervolgens was ik weer bang dat we tóch niet aan de inkomenseis voldeden (je moest samen 4,5 keer de huurprijs per maand verdienen, wat op zich al belachelijk veel is, maar het tweede salaris telde maar voor de helft of zo, en Tim is freelancer dus dat is ingewikkeld, etc etc).

En nu het contract is getekend zit ik weer te stressen of alles wel goed gaat met de verhuizing en sleuteloverdracht en alles, of het niet te krap gepland is, en of we het huidige huis wel ‘schoon’ genoeg kunnen opleveren (misschien hadden we in de afgelopen 4 jaar de oven iets vaker tussendoor moeten boenen…) en of we straks niet toch een nachtje tussen al ons meubilair op straat moeten slapen. (Tim heeft deze angsten overigens niet, dus het zal wel aan mij liggen – waarschijnlijk net zoals dat ik ook de enige van ons tweeën ben die ‘s nachts altijd die geest uit Dead Silence ‘s in de spiegel ziet)

Hoe ik deze angstige gedachten bezweer? Opruimen. Wat eigenlijk ook een beetje nutteloos is. Want als ik 3 van mijn 8 nagellakjes weg doe, scheelt dat niet echt veel hè? En hartstikke leuk dat ik mijn loodzware juicer nu alvast naar een vriendin ga brengen, maar eigenlijk zou het praktischer zijn om dat ná de verhuizing te doen, aangezien ze dan dichterbij woont. (Dat is dan gewoon het zoveelste ding dat de verhuizers in de verhuiswagen stoppen. Het slaat nergens op als ik helemaal daarvoor zelf met dat ding ga sjouwen. Maar ik heb gewoon het gevoel nodig dat ik alvast iets dóe, snap je?)

Het liefst zou zelfs ik alle spullen alvast in verhuisdozen stoppen, maar eerlijk waar: zoveel hebben we toch niet. Ik kan weinig dingen bedenken die we zeker weten niet nodig gaan hebben de komende weken. (Goed, de kans dat ik koekjes ga bakken is niet héél groot met alle drukte, maar stress baking is een ding.)

Bovendien: in ons huidige huis is zo weinig opbergruimte dat we alle verhuisdozen in de woonkamer moeten opstapelen. En ik wil nog even een paar weken genieten van hoe leuk het hier is.

7 Comments

Filed under leven

whoohoo januari whoohoo (sorry ik kan even geen serieuze titel bedenken)

~~~Happy new year, allemaal! Oh nee wacht, het is inmiddels alweer bijna 2018. Laat ik maar eens de inleiding skippen en vertellen waarom ik al heel 2017 niets van me heb laten horen:

IK GING DUS SAMENWONEN

Oh em gee, deze maand ben ik dus met Tim gaan samenwonen, of hij met mij, het is maar hoe je het bekijkt. Ondanks de bizar smalle en steile trappen in ons trappenhuis ging het verhuizen redelijk soepel, en het samenwonen gaat dat ook. We hebben zelfs nog geen ruzie gemaakt over de tv! Het is eigenlijk alleen maar leuk, en ons huis is dat ook (het is ook veel Instagramwaardiger dan mijn vorige huis).

Boy George mocht ook meeverhuizen

Jarig & zo

Ik werd 26, een leeftijd waarover ik weinig specifieke gedachten heb.

Ik werd 26, een leeftijd die me tot verdriet stemt omdat ik me zo OUD voel en bang ben dat mijn leven al bijna voorbij is, terwijl ik gevoelsmatig net uit het ei kom. Ik wilde dit eerst niet opschrijven, want ik ken heel veel coole mensen die ouder zijn dan ik of die juist nooit ouder dan 25 zijn geworden, dus ik wéét ook wel dat ik #dankbaar moet zijn en ik wil niemand tegen het verkeerde been stoten (want ik vind het zelf altijd VERSCHRIKKKELIJK irritant als mensen die jonger zijn dan ik gaan zeuren over hoe oud ze zijn – echt, 27-jarige vrienden, jullie hebben toestemming om mij te slaan), maar de waarheid is gewoon dat ik het moeilijk vind om geconfronteerd te worden met mijn eigen sterfelijkheid.

Ik werk eraan, oké?

Daarom heb ik het maar meteen twee keer gevierd; de ene keer voor mijn familie, en de andere keer voor een paar vrienden (niet voor veel, want ik was bang voor geluidsoverlast in mijn gloednieuwe huis, dus niet beledigd zijn als je niet bent uitgenodigd a.u.b.). Ik had besloten om beide keren te gaan koken, ik wilde allemaal hapjes maken uit verschillende kookboeken. Dat er op mijn familieverjaardag 15 mensen kwamen en dat ik die dag gewoon moest werken, dat is iets waar ik pas vlak van tevoren over na ging denken. Toen heb ik maar Indiaas besteld.

Voor mijn vrienden wilde ik wel koken want dat waren toch veel minder mensen en op zaterdag was ik vrij, maar toen ik na ging denken over hoeveel pannen ik wel niet voor nodig had voor al die verschillende hapjes, raakte ik zo in paniek dat ik bijna wéér Indiaas wilde bestellen. Gelukkig was Tim daar als mijn Voice of Reason (handig, dat samenwonen) en hij zei toen dat ik gewoon één pastagerecht moest maken. We hebben er speciaal een hele grote pan voor gekocht. Het lukte nog ook! En iedereen vond het lekker! En gezellig! Geloof ik!

Oh, en ik kreeg een hele mooie verjaardagskaart van mijn collega’s:

Semi-claims to fame, met nadruk op semi

Ook wel leuk om te vermelden: in het februarinummer van HP/De Tijd, waar ik vorige week een exemplaar van ontving, staat een artikel over Heleen van Royen waarvoor meerdere mensen zijn geïnterviewd – waaronder ik! Ik was gevraagd om iets te vertellen naar aanleiding van mijn scriptie van twee jaar terug (die, heel kort door de bocht gezegd, ging over de (vrouwelijke) imago’s van Van Royen, Connie Palmen en Renate Dorrestein). Superleuk!

Het volgende is misschien niet heel boeiend, maar goed, als ik toch aan het opscheppen ben: ik ben ook nog eens te zien als wazige vlek te zien op het filmpje van Lubach over Trump, je weet wel, die ene die alleen maar gezien is door driekwart van de wereldbevolking. Op het moment dat het gaat over de taal Nederlands, zie je een studiegenoot van me praten en dan zie je daarachter wat blurretjes, en een van die blurretjes ben ik dus. Het is zo vaag dat ik het pas de tweede keer dat ik het filmpje zag doorhad, maar het is toch leuk.

Met andere woorden: ga Nederlands studeren, zo kom je nog ergens!

———————————————————————————————————————–Andere dingen
    • Ik ga jullie alvast waarschuwen: de volgende punten gaan uitsluitend over dingen die ik heb gehoord, gezien of gelezen, want naast mijn werk, mijn verhuizing en al mijn verjaardagen heb ik in januari niets spannends meer kunnen doen.
    • Oh ja wel, nog één ander ding, en dat is dat ik opnieuw zelf mijn haar heb geprobeerd te verven. Nu heeft mijn haar vier verschillende kleuren (het blond van de kapper, het blond van de eerste thuisverfbeurt, het blond van de tweede thuisverfbeurt, en stukjes die ik ben vergeten mee te pakken. TOP).
    • Deze maand had ik ook wel de Adore Delano appreciation month kunnen noemen, want ik heb haar muziek continu geluisterd. Ik was daar een tijdje geleden al mee begonnen, maar ik vond het eigenlijk heel slecht, alleen toen gaf ik het nog een kans en begon ik ervan te houden zoals alleen een door liefde verblinde RPDR-fan ervan kan houden. Lievelings I look Fuckin cool. Herinnert me aan toen ik nog 19 was en altijd met gatenpanty’s en afgebladderde nagellak rondliep. (Ach, wat zit ik nou te liegen? Dit nummer is nog altijd heel herkenbaar, vooral om deze zin: Don’t need to brush my hair out // Birds need a nest to hang out.) (Ik heb dit soort nummers nodig oké, nu ik vier verschillende haarkleuren heb.)
    • Ik herlas The perks of being a wallflower. Ik was eigenlijk in iets totaal anders bezig maar toen wilde ik het ZO graag lezen dat ik geen andere keuze had dan er meteen in te beginnen. Het was de derde of vierde keer dat ik hem las, maar hij blijft prachtig. Het voet gewoon zo … echt.
    • Speaking of TPOBAW, ik ging dus ook meer informatie opzoeken over Ezra Miller (die Patrick speelt in de verfilming) en toen ontdekte ik zijn band, Sons of an Illustrious Father. Dat beviel me ook wel erg goed.
    • Met andere woorden, ik ben weer ‘lekker mezelf’ geweest deze maand.
    • Verder heb ik EINDELIJK Het Smelt gelezen. Ik vond het een heeel vet boek, het zat ontzettend goed in elkaar, maar op zich had het wel net iets korter kunnen zijn, ik had het idee dat er iets te veel herhaling in zat. Desondanks was ik binnen een week door de bijna 500 bladzijden heen.
    • Nu lees ik What Ever Happened To Baby Jane? omdat ik, zoals jullie inmiddels wel doorhebben, geen brede interesses heb, maar erg gefixeerd ben op een aantal dingen

Even tussendoor kijk hoe mooi het IJ <3

Februari

Aangezien februari een vrij korte maand is, is hij inmiddels alweer bijna voorbij (snappen jullie nu waar mijn existentiële crisis vandaan komt??? Ik denk altijd dat dingen voorbij zijn als ze nog maar net zijn begonnen), maar er staan een heleboel leuke sociale dingen op de planning. Tussendoor probeer ik een hoop te schrijven in de hoop dat ik nog een beetje een beetje een ‘jonge’ schrijfster kan zijn, zoals op die verjaardagskaart van mijn collega’s stond. Met andere woorden: volgens mij worden die 28 goed bestede dagen.

9 Comments

Filed under maandoverzicht

doei december

Ik heb een dilemma. Dit dilemma heet: Zal ik eerst mijn decemberoverzicht posten, of eerst mijn jaaroverzicht? Het leven van een blogger die geen tijd/energie heeft om normale onderwerpen te bedenken en daarom alleen nog maar over zichzelf schrijft is zwaar jongens, zo zwaar.

Hoewel het misschien logischer is om te beginnen met het jaaroverzicht (aangezien het jaar procentueel gezien verder voltooid is dan de maand), start ik toch maar met december, want anders verklap ik al alle spoilers uit dit maandoverzicht. Zoals …

WE HEBBEN EEN HUIS

… en dat is het enige nieuws wat ertoe doet, eigenlijk. Hierna kan ik stoppen met deze decemberblog (en met het verder nog iets willen bereiken in mijn leven). Het is een appartement, het is mooi, en we kunnen erin vanaf 3 januari! En ons nieuwe huis staat ook nog eens in Amsterdam-Oost. Op zich had ik ook best wel in Noord willen wonen, of West, of Zuid, maar momenteel woon ik in Oost en ik voel me hier behoorlijk thuis. Als ik ga winkelen bij Oostpoort, heb ik namelijk hetzelfde gevoel als ik had toen ik vroeger naar Rotterdam Alexandrium ging (namelijk: omg het is hier zo druk waarom gaan al die mensen niet weg!!!)

d e f i s s a d a g e n

Hoe was jullie kerst? Die van mij was leuk, ondanks het tot op heden ontbrekende kerstgevoel van dit jaar. Dit heb ik maar gewoon gecompenseerd met buitensporig veel kerstactiviteiten: donderdag had ik een kerstbrunch op mijn werk en at ik overheerlijke vegan pindakaasfondue bij Babs, vrijdag ging ik naar een kerstspel waarin Tims zus speelde, zaterdag was kerstavond bij mijn ene tante, zondag Eerste Kerstdag bij mijn andere tante, maandag ging ik met Tims familie zwemmen (en eten en slapen) bij Van der Valk en dinsdag ging ik er ook nog eens ontbijten voordat ik terugkeerde naar het normale leven.

Een overvol programma dus, maar het was allemaal wel erg gezellig, en ik heb gênant veel cadeaus gehad.

Mijn broertje en zusje en ik op kerstochtend, toen we nog schattig en onschuldig en geen verwende krengen waren

Dilemma twee

De feestdagen (en voornamelijk die cadeaus) brachten mij tevens bij dilemma nummer twee van dit moment: ga ik verder met het lezen in Harry Potter numéro 7, of sla ik een van mijn nieuwe boeken open? En zo ja, ga ik dan voor Het smelt, De vegetariër, De zoetzure smaak van dromen, Notes on a scandal of Go set a watchman?

———————————————————————-de rest

  • Aangezien deze maand nog niet afgelopen is, zal ik maar eens beginnen met vertellen wat ik de komende (vrije!) dagen ga doen: bar weinig.
  • Ik heb mijn nieuwe lievelingsfilm ontdekt: What Ever Happened To Baby Jane? Gaat over twee zussen, waarvan de één een in de vergetelheid geraakt kindsterretje, en de ander een filmster die door een mysterieus ongeluk in een rolstoel is beland. Het is typisch zo’n film waarvan ik altijd al wist dat die bestond, maar nog nooit gezien had. En ik ben echt blij dat ik het eindelijk gedaan heb. Hoewel Tim en ik tijdens het kijken vrij veel naar de tv hebben lopen schreeuwen (“HOE KUN JE NOU EERST ZO SLIM EN DAN ZO DOM ZIJN?!?” “NOU DE CALIFORNISCHE POLITIE STELT OOK NIET VEEL VOOR!!!”) heeft deze film direct een ereplekje in mijn hart gekregen. Ik vond het verhaal en de ideeën erachter voornamelijk zo vet, net zoals de sfeer. Ook wel interessant om te weten: deze film is uit 1962, en de twee hoofdrolspeelsters (Joan Crawford en Bette Davis) schijnen elkaar in het echt intens gehaat te hebben. Hier een fragment (geen trailers kijken, die verklappen te veel)

Zo kijkt Baby Jane ongeveer de hele film

  • Inmiddels heb ik mijn eerste functioneringsgesprek op mijn werk gehad. Dat was positief en mijn contract wordt verlengd! Superfijn, want ik heb ook het gevoel dat ik echt op mijn plek zit.
  • Ik ben hier nu wel blij aan het blaten over allemaal dingen die ik heb gedaan, maar eigenlijk was dit deels ook echt een rotmaand aangezien er allemaal vervelende dingen gebeurden die wellicht niet allemaal direct betrekking hadden op mijn leven, maar wel gebeurden.
  • Ik HOU echt van Harry Potter en ik vind het zo’n gemis dat niet iedereen die ik ken dat doet.
  • Het album dat ik deze maand het meest geluisterd heb, is Keep Your Darkness Secret van Moto Boy. Moto Boy is een Zweedse artiest wiens eerste album (uit 2008) ik helemaal grijsgedraaid heb, maar daarna ben ik hem een beetje uit het oog verloren. Dat is dom, maar ook handig, want nu heb ik tenminste wat in te halen.Verder heb ik dit musicalnummer zo vaak geluisterd dat ik de tekst inmiddels kan zingen zonder muziek erbij (ik weet niet wat het is, maar als Renaud Hantson zijn mond opent, is het net alsof iemand me een spuit endorfine geeft). Tevens luisterde ik ineens naar Patrick Bruel (mijn ouders zullen trots op me zijn), en was ik erg into de muziek van Placebo rond het jaar 2001 (of het ‘Leni en Levi‘-tijdperk, zoals ik het altijd noem). Ik ben de laatste tijd zoveel into Placebo dat het een beetje gênant begint te worden. (Ik bedoel, ik ben geen 17 meer, maar bijna 26.) Denken jullie dat Tim het goedvindt als ik dit kussen bestel voor in ons nieuwe huis?

Oké, en met deze uitgebreide verhandeling over mijn innerlijke muziekleven heb ik een nieuw dieptepunt bereikt, dus ik ga deze blogpost afsluiten.

Januari

Wordt leuk maar erg druk, aangezien ik moet gaan verhuizen én ook nog eens jarig ben en daar een beetje iets leuks van wil maken. Ik heb trouwens geen nieuwe goede voornemens, want ik heb al sinds 2003 dezelfde, en dat is dat ik minder tijd moet verspillen op internet. Het gaat ieder jaar ietsje beter, maar ik heb nog steeds de offline nirwana niet bereikt, dus ik ga nu stoppen met schrijven en iets mindfuls doen, mijn haar wassen of zo.

17 Comments

Filed under maandoverzicht

wat ik niet meer heb

 

uitzicht amsterdam noord

Dit uitzicht bijvoorbeeld

Mijn kamer ziet eruit alsof er een tornado heeft huisgehouden. Dat is best jammerlijk, want de enige die hier heeft huisgehouden, ben ik, en dat heb ik niet erg efficiënt gedaan, want het is een enorme teringzooi. Ik kan zeggen dat het probleem ligt bij mijn drukke agenda en dat ik tevens gewoon geen plek heb voor al dat papier dat (lees: al die nagekeken toetsen die) ik verzamel sinds ik docent ben, maar eerlijk is eerlijk: de belangrijkste reden waarom mijn woning er niet uitziet, is omdat deze woning ‘normaal’ voor me geworden is. Waar ik eerst moest huilen van geluk omdat ik nu eindelijk een eigen keuken had, moet ik nu eerder huilen omdat ik geen zin heb om die keuken schoon te maken.

Na tien maanden is het nieuwe er volledig af, ik ben aan mijn woning gewend. Heel slecht, aangezien ik hier zoveel heb dat ik vroeger niet had, of beter gezegd: hier zoveel niet heb dat ik vroeger wel had. Om mezelf maar weer te herinneren aan hoe #dankbaar ik mag zijn, een lijstje met dingen die ik in deze woning moet missen (en ja, dat is allemaal positief):

  • Om maar te beginnen met het allerfijnste: waar ik nu woon, gooien mensen geen afval uit het raam! Je zou denken dat dat normaal is, maar voor mij was het heel lang heel normaal om te zien hoe de grond aan de achterkant van de flat bezaaid lag met vuilniszakken, lege bierblikken en volle zakken sla (?).
  • Iets dat hier wellicht mee samenhangt, is dat ik nooit meer dode ratten bij de vuilnisbakken zie. Zo jammer!
  • Ook vind je in mijn woning geen muizen (dood en/of levend). Dat er muizen waren, was trouwens niet echt de schuld van de schaamteloze vervuilers van mijn flat, want muizen in oude huizen zijn op zich best wel normaal. Dat ik nu nergens een muis zie is een cadeautje, laten we maar zeggen.
  • Nu heb ik weinig tot geen geluidsoverlast. In Noord wist ik precies wat iedereen de hele dag zei, deed of luisterde. Hier zijn de muren wat beter, want ik heb zelden last van andere mensen (ook wel lichtelijk verontrustend, in mijn vorige woning had ik wel altijd het gevoel dat er op me gelet werd, mocht ik van een krukje vallen o.i.d.).
  • Mijn huidige keuken mist vooral smerigheid. Godogod, wat was die keuken in mijn vorige flat toch een potje. Ik deelde hem met twaalf anderen, vandaar. Nu is mijn eigen keuken ook niet echt een toonbeeld van hoe het moet, maar zoals ik al zei in mijn blog over waarom het leuk is om alleen te wonen: andermans ranzigheid is altijd net wat ranziger dan je eigen ranzigheid. Bovendien kan het nooit zo erg worden als daar. Zo was er die ene keer dat de afvoer van een van de wasbakken in de keuken DAGENLANG vol met water stond omdat de afvoer verstopt was. Ik was doodsbang dat we allemaal besmet zouden raken met de legionellabacterie, of zo. Ik weet nog wel dat ik me uiteindelijk over mijn walging heb heengezet en heb geprobeerd om de afvoer te ontstoppen, en dat het toen exact 0,0% effect had. Had ik voor niets mijn gezondheid op het spel gezet! Uiteindelijk is er een loodgieter gekomen om de boel weer lopend te krijgen. Best gênant.
  • Ik heb trouwens ook geen huisgenoten meer met wie ik kan roddelen over wie de afvoer heeft laten verstoppen. Dat is wel jammer. (Ter compensatie zit ik nog steeds in de whatsappgroep van mijn voormalige huis. Nee, grapje, dat is voor het geval ik nog post krijg. En oké, ook omdat ik niet zo goed ben in afscheid nemen.)
  • En ik heb al helemaal geen snoezige 18-jarige huisgenoten meer die voor het eerst op zichzelf gaan wonen en vinden dat ze gekookt hebben als ze een diepvriesmaaltijd opwarmen in een pan. (Dat mis ik ook wel, want daardoor voelde ik me altijd Vet Volwassen & Verantwoordelijk. Nu moet ik mijn gevoel van eigenwaarde ergens anders vandaan halen. Uit mijn talenten enzo.)
  • Hiero geen doodenge liften die om de haverklap vastlopen (m.a.w. ik hoef ook nooit meer met de trap naar de vijftiende verdieping). Vind ik óók wel jammer, want het maakte het leven spannend en iedere keer dat de lift het wel deed was een heus dankbaarheidsmomentje.
  • Ook blijven vreemde mensen die over de gang lopen me bespaard. In mijn vorige flat waren de deuren continu kapot, en dan kwam er weer zo’n rare snuiter binnen (en oh ja, af en toe nam die dan ook iets mee, het laatste jaar werd er continu ingebroken). In mijn nieuwe flat is het wat lastiger binnen komen. Oké, gisteren was de voordeur ook wel kapot, maar toen ging hij van buitenaf niet open in plaats van niet dicht. Niet echt handig, maar wel veel veiliger, toch?

Zo, en nu ben ik wel klaar met dit lijstje, ik ga mijn lieve fijne keuken maar eens de schoonmaakbeurt geven die hij verdient.

11 Comments

Filed under leven