Category Archives: metablog

nostalgisch gezever van een blogger uit de middeleeuwen (je weet wel, toen ze nog heksen verbrandden)

Soms, vooral als ik bezig ben met het schrijven van een blogje dat door bijna niemand gelezen gaat worden, verlang ik terug naar het jaar 2011, toen het bloggen nog een centrale rol speelde in mijn leven. Ik zat destijds in de beginfase van mijn studie en vond dat ik het gi-gan-tisch druk had, maar toch had ik (heel maf) genoeg tijd over voor het ontdekken en lezen van en commenten bij blogs die ik leuk vond. En geloof me – dat waren er veel.

Blogs waren toen anders, heb ik het idee, maar misschien is mijn geheugen gewoon vervormd omdat ik een oud zeikwijf ben geworden, dat kan ook. Maar alles leek spontaner, grappiger. Veel blogs gingen over het leven van de schrijver zelf, niet op een manier waarop alles wat diegene op een dag uitvoerde uit de doeken werd gedaan, maar meer op een column-achtige wijze, iets werd eruit gepikt en uitvergroot. Het ging niet zo vaak over spullen, je hoefde er niet per se een foto bij te plaatsen en zelden verdiende iemand er geld mee. #influencer zijn was toen nog niet zo’n ding en bedrijven wisten nog niet hoeveel geld je aan bloggers kon verdienen.

(Ik bedoel, in die tijd had je ook wel beautyblogs hoor, maar dat was toch anders – als je een lippenstift opgestuurd kreeg, nou dan had je het echt gemáákt hoor)

Ik heb wel eens heimwee naar die tijd, alles was toen nog zo spannend met een hoofdletter s, ik ontdekte eindeloos veel nieuwe mensen die interessante verhalen vertelden. Inmiddels zijn mijn favoriete bloggers van destijds bijna allemaal gestopt, of bloggen nog minder dan ik (op een paar uitzonderingen na – Des gaat bijvoorbeeld nog altijd keihard). En ja, er zijn veel nieuwe bloggers bijgekomen, waarvan ik een aantal heel graag lees, maar de band die ik vroeger met het fenomeen ‘bloggen’ had, is weg (net zoals de rest van mijn jeugd, zeg maar).

En dat bedoel ik niet op een lullige vroeger-was-alles-betermanier, want dat is bullshit (stilstand is achteruitgang) – ik bedoel het meer op een ik-weet-zelf-niet-wat-ik-moet-doenmanier. Mijn blog, dat ding dat jullie nu toch lezen, is namelijk morsdood, vergeleken met toen. Jawel, ik knal er nog wel minstens 1x per maand een stukje uit, en dan krijg ik wat reacties (wat ik altijd super vind), maar verder gebeurt er niet zoveel. In plaats van iedere dag naar vijfkoffiegraag.nl te gaan omdat ik het gewoon zo’n fantastische website vind, kijk ik er pas weer naar om als het weer tijd is om er iets op te gooien – en daarna kijk ik weer de andere kant uit.

(Mijn bezoekersaantallen dalen overigens op zulke wijze dat ik bijna niet naar mijn statistieken durf te kijken. Op zich logisch als je zo weinig schrijft + geen tijd meer steekt in promoten, maar toch! Het blijft pijnlijk!)

En ja, ik weet heus wel dat bloggen op zich niet dood is, want om me heen zie ik zoveel nieuwe blogs verschijnen die het wél goed doen, door mensen die er wél tijd in steken. Die blogs zetten me aan het denken: moet ik ook niet eens wat nieuws? (Mijn ontzettend gedateerde layout upspicen, bijvoorbeeld?) Meer praten over veganisme, of zo? (Dan kan ik zeggen ‘ja dat is mijn niche’!!!) Of over zelfontwikkeling, gericht op de lezer i.p.v. à moi-même? (10 tips om de beste blog ooit te schrijven!) Iets met kleding, anders? (Ik heb best leuke kleren. Vind ik zelf dan. Dat is in ieder geval een begin.) Of moet ik gewoon weer even normáál doen en niet de hele tijd van die tyfuslange verhalen schrijven, maar gewoon iets korts en krachtigs, zoals ik vroeger deed, in die tijd waar ik nu zo nostalgisch naar terug kijk?

You tell me (of niet, als je het leuk vindt om me te zien lijden, dat kan natuurlijk ook, geen haat want ik heb jullie de laatste tijd ook weinig geboden xoxo)

P.S. Speciaal ter ere van mijn lievelingsbloggertijdperk doe ik GEEN illustratie bij dit verhaal, hoe revolutionair.

37 Comments

Filed under metablog

wat ik heb geleerd van 10 jaar bloggen

Toen ik bijna zes was, zong ik de hele tijd zachtjes “zes zes zes zes zes. Zes zes zes zes.” Ik herinner me nog goed hoe ik zat te klooien met die waterbak in de kleuterklas, en maar zingen, en maar blij zijn dat ik eindelijk bijna net zo oud was als mijn lievelingsgetal.

Inmiddels ben ik de zes al lang gepasseerd (zou je niet zeggen hè), maar weet je wat er wel zes jaar oud is? Deze blog. Daarom leek het me toch wel eens mooi om stil te staan bij mijn blogverjaardag, iets dat ik de eerste vijf keer heb verzaakt.

Voor iedereen die nu wil zeggen “ZOMG gefeliciteerd zo leuk dat je al zes jaar blogt!”: eigenlijk doe ik dat al veel langer. Ongeveer tien jaar geleden maakte ik mijn eerste blog aan. Hij was walgelijk slecht. Daarom begon ik twee jaar later een andere blog, en die was eigenlijk best wel leuk, maar hij stond wel op web-log.nl en dat was op een gegeven moment gewoon niet meer cool. Dus ik verhuisde naar WordPress, en daar ben ik nooit meer weggegaan.

We hebben veel meegemaakt, mijn blog(s) en ik. Ik begon met studeren, studeerde af, verhuisde naar Zwanenburg, Amsterdam en Parijs,  kreeg de allerleukste vriend ooit (maar die mag ik nooit online zetten), verloor allebei mijn oma’s, rende best snel en rende een jaar niet, kreeg een baan, raakte mijn OV-chipkaart ongeveer negen keer kwijt, was heel vaak bang voor geesten, beleefde heel wat fietsavonturen en publiceerde in totaal 362 blogs.

Aangezien ik door schade en schande een soort van wijs ben geworden, heb ik besloten om mijn zesde blogverjaardag te vieren door wat tips voor (beginnende) bloggers op een rijtje te zetten. Lees & leer (of lees & huiver, het is maar met welke instelling je dit verhaal leest):

  • Ten eerste, wees bewust van het volgende: als blogger schaam je je misschien een beetje voor je blog (dadelijk vindt iedereen het stom!), je bloglezers schamen zich nog veel meer. Ik kan niet bijhouden hoe vaak het me nou al is overkomen dat een vage bekende me vol schroom opbiechtte dat hij/zij mijn blog stiekem las. Vervolgens keek diegene altijd heel gegeneerd naar de grond. En dat terwijl je als blogger niets liever wilt dan dat iedere achternicht van iedere buurman van iedere oud-klasgenoot je archieven uitgebreid doorspit, gewoon, omdat je blog nu eenmaal onweerstaanbaar leuk is.
  • Ook belangrijk: schrijf niet over je favoriete artiest, dat vinden mensen saai.
  • Of doe het ook maar wel. Het is Jouw Blog Jouw Leven. Het moet ook een beetje leuk blijven. Je gaat er toch niet rijk van worden, tenzij je je ziel aan de duivel verkoopt en reclame gaat maken voor motorolie terwijl je normaal gesproken alleen maar schrijft over geurkaarsjes en dekentjes.
  • Als je een beetje down bent, en je wilt er over bloggen (protip: doe het niet) wees dan wel duidelijk over je gevoelens. Anders wordt het zo’n vaag verhaal waar iedereen z’n eigen interpretatie aan geeft, en dan krijg je allemaal van die goedbedoelde maar rare comments waarvan je weer niet weet hoe je erop moet reageren.
  • Mensen vinden je blog leuker als je in Parijs woont. Wil je een succesvolle blog, overweeg dan om te emigreren.
  • Je kunt nooit zo voorspellen hoe een post gaat vallen. Sommige van mijn meesterwerken zijn bijna nooit gelezen. Anders blogs publiceerde ik alleen omdat ik toch niets beters had, en die vinden mensen dan wel ineens leuk.
  • Als je blog is gehackt, en je hem daarna onthackt, check dan even of in Google de tekst: “Deze blog is mogelijk gehackt” weer wordt weggehaald. Anders durft niemand meer op je blog te komen.
  • Kies bij iedere blog één invalshoek. Ik heb de neiging om over duizend onderwerpen tegelijk te schrijven, maar dan wordt je verhaal a) onoverzichtelijk en b) nog erger: TE LANG. Mensen hebben op internet de concentratieboog van een goudvis. Wees een beetje lief voor de goudvissen.
  • Maak geen Facebookpagina aan voor je blog, tenzij je vijf miljoen lezers hebt. Sinds ik mijn blogs op mijn speciale Facebookpagina plaats, zijn mijn bezoekersaantallen via Facebook dramatisch gedaald. Komt doordat Facebook meer ‘echte berichten van echte mensen’ en minder ‘reclame’ wil laten zien (nou ja, tenzij ik Facebook betaal, dan is het ineens niet meer erg). Toch blijf ik stug doorgaan, want ik vind het zo sneu om het schip nu al te verlaten. (Mocht je nu heel veel medelijden met me hebben en al mijn posts willen liken zodat Facebook denkt dat ik belangrijk ben en de berichten sneller in newsfeeds plaatst, dan mag je natuurlijk mijn pagina en alle posts liken, dat vind ik echt geen probleem).

Ik weet het: veel van mijn bovenstaande tips gaan over lezers behagen en lokken en meer van zulks. Maar als ik iets heb geleerd van mijn blogjaren, dan is het dat het gewoon leuk is als mensen je blog lezen. Nee, van alleen maar bezig zijn met cijfertjes en targets word je ook niet vrolijk, maar ik vind het heerlijk om mijn teksten zo te schrijven dat anderen er plezier aan beleven. Als je een taart hebt gebakken wil je ook dat anderen ervan proeven, toch? Dus aan iedereen die deze post doorgespit heeft: bedankt voor het lezen, love jullie allemaal, enne, als we elkaar tegenkomen op een feestje, gewoon vol trots zeggen dat je mijn blog altijd leest, oké?

Ik drink nog een koffie'tje op jullie (also: iedere keer weer een foto voor je blog moeten vinden is echt een crime)

Ik drink zes koffietjes op jullie (also: iedere keer weer een foto voor je blog moeten vinden is echt een crime)

19 Comments

Filed under metablog

ik ben ook maar een mens

Heus, ik hoor ze wel hoor, al die stemmen die roepen: “Lisa, Lisa, waarom blog je niet meer, je had net een comeback gemaakt en nu is het alweer twee weken stil”, ik hoorde ze al lang, luid en duidelijk.
Maar ik had even geen tijd om erop te reageren. Wist ook niet zo goed hoe ik erop moest reageren, eigenlijk.

Ik zit in een interessante periode van mijn leven. Ik ben bijna afgestudeerd (for realz nu, hierna ga ik écht niet meer aan een nieuwe studie beginnen), wat betekent dat a) ik heel veel deadlines heb en b) het Grote Solliciteren zo langzaamaan eens een beetje is begonnen.

Want ja, afgestudeerd zijn is leuk, maar niet als je werkloos bent.

(En nee, er is nog geen mecenas opgestaan die ervoor zorgt dat ik fulltime kan gaan bloggen zonder dat ik mijn ziel hoef te verkopen en gesponsorde verhalen moet plaatsen over autobanden, dakramen, McDonalds e.d.)

Inmiddels ben ik dus begonnen met solliciteren, maar ik vind het allemaal niet makkelijk hoor, dat hele gedoe van weten waar je nu echt op je plek zit en de mensen die al op die plek zitten ervan overtuigen dat jij erbij hoort. Nu heb ik er over het algemeen wel vertrouwen in dat dat gedeelte van het werk zoeken goedkomt hoor, dat is mijn grootste probleem niet.

Nee, waar ik momenteel meer over inzit is een bepaalde complicerende factor en die factor heet ‘mijn blog’ (ja, die site waar je nu op zit dus). Slimme potentiële werkgevers (spw’s) lezen namelijk mee voordat ze besluiten om me aan te nemen, anders zijn ze niet slim. Dat is aan de ene kant goed, want ik ben trots op mijn blog en hij laat ook wel zien dat ik veel van taal hou, wat voor mijn sollicitaties vrij belangrijk is. Bij mijn vorige stage was mijn blog in ieder geval een groot pluspunt. Maar: ik weet niet of alle organisaties het hiermee eens zijn.

Als je niet of nauwelijks te vinden bent op internet, kun je je eigenlijk heel makkelijk wat idealer voordoen dan dat je bent. Als je nogal aanwezig bent op internet, kan dat niet (tenzij je al die tijd hebt gedaan alsof je perfect bent). Spw’s kunnen met één klik al mijn slechte eigenschappen zien. Ze kunnen denken dat ik een opgever ben omdat ik geen spijkerbroek heb kunnen vinden. Ze kunnen denken dat ik een slappeling ben omdat ik één keertje (oké, iets vaker) (maar echt niet echt vaak) heb geschreven dat ik ziek was. Ze kunnen me stom vinden omdat ze mijn muzieksmaak niet waarderen of omdat ze mijn grapjes niet snappen of omdat ik zo vaak blogposts illustreer met foto’s van mijn eigen hoofd.

Door al deze onzekerheden vind ik het tegenwoordig moeilijk om te bloggen, want ja, ik zou zomaar eens iets kunnen schrijven dat ervoor zorgt dat de spw’s denken dat ik een totale sukkel ben. Maar als ik niets schrijf, lijkt het ook weer alsof ik geen discipline heb en mijn bloedeigen blog niet eens kan bijhouden, en als ik alleen maar schrijf over hoe geweldig ik wel niet ben, wordt mijn blog ook zo saai – en een beetje ongeloofwaardig. Een fantast/narcist is bovendien ook niet bepaald de ideale werknemer. Met andere woorden: ik zit gevangen in een spagaat van angst en vrees.

En nee, ik ga mijn blog ook niet anoniem maken zodat ik weer kan doen alsof ik een soort perfecte werkrobot ben, daarvoor is deze site veel te veel verweven met mezelf, zelfs al schrijf soms twee weken even niet.

Bovendien zou het ook best wel eens zo kunnen zijn dat spw’s mijn blog gewoon wél leuk vinden.

En misschien denken alle spw’s nu wel: jeetje, wat een aansteller is die meid met dat gejank over d’r blogje. Dat zou pas echt zuur zijn.

Dus bij dezen, nu weten jullie allemaal waarom het hier momenteel even niet zo’n dolle boel is. Mochten jullie ideeën hebben voor blogonderwerpen die impliceren dat ik de Gedroomde Kandidaat voor zo’n beetje iedere functie ooit ben, laat het weten (of lijkt het nu weer alsof ik heel lui/niet creatief ben???). En spw’s, mochten jullie deze blog lezen: oordeel a.u.b. niet te hard naar aanleiding van alle rare dingen die ik hier schrijf. Ik ben immers ook maar een mens.

Al zal ik beloven dat ik jullie hier tijdens kantooruren niets van laat merken, oké?

9 Comments

Filed under metablog

de leugenachtige waarheid van dagboeken

dagboek reizen quote oscar wilde

Ik hou al jarenlang een dagboek bij. Het begon toen ik een jaar of acht was en ik vooral schreef over mijn extreem hoge cijfers (oh, de basisschool, wat een zalige tijd). In mijn tienerjaren had ik het vooral over iedereen die ik haatte (en dat waren veel mensen, geloof me) en tegenwoordig schrijf ik er alleen in als ik ergens over twijfel (zowel in de categorie ‘Moet ik wel naar dit feestje gaan?’ als in de categorie ‘Zal ik gaan verhuizen?’ als in de categorie ‘HELP WAT IS ER NA DE DOOD?!?!’).

Mochten jullie denken dat ik over deze onderwerpen vast niet zoveel neergekrabbeld kan hebben: dat kan dus wel, ik heb een hoop dagboeken versleten. Niet omdat ik zo vaak schrijf, maar omdat ik al zeventien jaar lang heel regelmatig heel zelden schrijf. (Gaat toch optellen.) Ik ben persoonlijk zeer tevreden met deze frequentie, want weinig schrijven betekent weinig drama. Als mensen zeggen dat ze ‘eigenlijk’ een dagboek ‘zouden moeten’ bijhouden raak ik dan ook altijd een beetje in de war – waarom zou je dat doen als je niet per se heel erg nodig iets kwijt moet? Dwangmatig dagboekschrijven is toch alleen maar zonde van je tijd?

Maar goed, dan denk ik ook weer, ik heb een blog, dus ik heb makkelijk praten. Inmiddels is dit al de 332e post die ik hier publiceer, dus als ik even vergeet wie ik ben, dan heb ik een hoop om terug te lezen. Natuurlijk heeft een blog (of in ieder geval de mijne) weinig te maken met een dagboek, aangezien het punt van een dagboek is dat je iets waars over je leven vertelt en mijn blog dat leven totaal vervormt tot een of andere aaneenschakeling van gênante momenten en hardloopproblemen en militant veganisme. Door het lezen hiervan kom je heus wel wat over me te weten (in het echt val ik ook bijna in slaap op de sportschool), maar je kunt niet lezen over hoe mijn dagelijks leven eruit ziet of over alle gevoelens die ik daarbij heb (en dat is maar goed ook, ha ha ha).

Niet dat mijn dagboek waarheidsgetrouwer is – sinds ik niet meer op de basisschool zit, schrijf ik er zelden als ik me gelukkig voel. Als ik blij ben, heb ik er geen behoefte aan om in mijn dagboek te schrijven, dan ga ik mijn positieve energie (posi enie) wel omzetten in iets anders, in mijn sokkenla opruimen of cassavekroepoek eten of zo. Alleen als ik boos ben, of bang, of twijfel, dan herinner ik me pas weer dat ik dat dagboek heb.

En daar is niets mis mee, want mijn dagboek mijn leven jwz. Het enige dingetje is dat ik soms bang ben dat er een keer iets met mij gebeurt en dat mensen dan mijn dagboeken vinden en dat het dan net lijkt alsof ik een rotleven heb gehad en dat ze dan denken dat ze me nu pas écht leren kennen. En dat ik er dan niet ben om ze te kunnen vertellen dat er nu pas allemaal misverstanden over mij ontstaan. Zou toch lullig zijn.

Nee, als je me dan toch per se door middel van het geschreven woord wilt leren kennen, dan kun je maar beter mijn blog lezen. Da’s wat gezelliger dan mijn dagboek en uiteindelijk misschien ook net nog wel iets meer waar.

13 Comments

Filed under metablog

vraag maar raak

Eigenlijk zou ik vandaag gaan studeren, schilderen en er een op z’n minst normale blog uitrammen, maar dit kan allemaal niet want ik ben ziek. Nou ja, het woord ‘ziek’ mag ik niet gebruiken van de Ziekpolitie, want volgens de Ziekpolitie heeft verkoudheid niets met Echt Ziek Zijn te maken en moet je minstens veertig graden koorts en al drie dagen niets gegeten hebben om op een beetje medelijden te mogen rekenen. Nu heb ik niet zozeer behoefte aan medelijden, maar ik heb wel het gevoel alsof alle onderdelen van mijn hoofd uit elkaar zijn gehaald en verkeerd zijn teruggezet (wat mij helder denken vrij onmogelijk maakt), dus ik wil toch graag een beetje begrip voor het feit dat ik even niet behoorlijk meedoe.

Maar goed, nu ben ik alsnog aan het blaten en dat was eigenlijk niet de bedoeling van deze post. Het was juist de bedoeling dat jullie gingen blaten, want dit is een ‘Ask me anything’-blog. Geen idee waarom iedereen altijd deze Engelse term gebruikt, maar ik doe lekker mee. Voor de n00bs onder ons: jullie mogen mij nu vragen stellen in de comments, en ik zal binnenkort een post maken met de antwoorden. Nu ik dit typ begin ik een beetje te gloeien van schaamte (of is het toch koorts?), want ik vind het altijd zo egocentrisch om ervan uit te gaan dat mensen iets van me zouden willen weten, maar aan de andere kant moet dat wel zo zijn: zelf lees ik dit soort blogs ook graag.

Dus, als je altijd al hebt willen weten of ik geloof in aliens, wat voor mascara ik draag, wie mijn lievelingspersonage uit Orange is the new black is of waarom ik niet gewoon mijn blogs vooruit schrijf zodat ik niet aan hoef te komen met dit soort inspiratieloze bullshit, kom maar op. Ik ben benieuwd. En nu ga ik weer in bed liggen (grapje, ik ga alle andere dingen die op mijn to do-lijst staan afraffelen).

En dit soort dingen naar binnen werken, volgens mij helpt het voor geen meter maar voelt beter dan nutteloos toekijken

17 Comments

Filed under metablog