Tag Archives: over bloggen

anders bloggen

Over twee maanden bestaat Vijf Koffie Graag alweer 10 jaar. 10 jaar! Ik was toen 19 en net begonnen aan mijn studie Nederlands in Amsterdam. Tot mijn grote ongenoegen woonde ik nog thuis, omdat ik geen kamer kon vinden. Ik was verslingerd aan Oh oh Cherso en probeerde al mijn vrienden en bloglezers te overtuigen om fan te worden van Patrick Wolf (zonder succes).

De afgelopen 10 jaar is er geen moment geweest waarop ik geen ‘blogger’ was – er ging heus weleens een maand voorbij waarin ik even niets postte, maar ik kwam altijd terug. Het is fijn om iets te creëren. Om jaren later terug te lezen wat ik toen schreef. Om een plek op het internet te hebben die helemaal van mij is.

Naarmate de jaren verstreken, veranderde hoe ik schreef. In het begin postte ik nog weleens een kort stukje zonder kop of staart, maar later werden mijn blogs langer en ingewikkelder. Ze werden beter, vind ik, maar ook tijdrovender. Gemiddeld was ik zo’n 4 uur met een blog bezig – waarvan slechts 1 uur naar het daadwerkelijke schrijven ging, en 3 uur naar het perfectioneren van wat ik geschreven had.

Dat is ook de reden waarom ik zo weinig blog: het kost gewoon te veel tijd.

Wel jammer, want ik heb een heleboel ideeën om over te schrijven. Maar doordat het zo lang duurt kan het nooit ff tussendoor en zodra ik op ‘publish’ klik heb ik altijd koppijn en vierkante ogen.

Natuurlijk, ik zou het sneller kunnen doen, minder mijn best doen om ‘leuk’ te schrijven, minder vaak checken op typefouten (die ik er toch nooit allemáál uithaal) maar dan kan ik de helft van wat ik wil vertellen niet kwijt. (Ik heb gewoon veel gedachten) Bovendien heb ik toch een bepaalde standaard gezet, en het idee dat jullie mijn blog saai zouden vinden, maakt me toch wel verdrietig. Ik bedoel, ik ben in het echt al saai genoeg, laat mij dan op internet wél leuk zijn.

Onlangs dacht ik er voor het eerst over om misschien maar helemaal te stoppen. Die dingen die ik wil delen, die kan ik toch ook kwijt op Instagram? Dat doen wel meer mensen die vroeger actief blogden. Is bloggen trouwens niet gewoon dood?

Maar ja, met Instagram kan ik al helemáál weinig, want daar ben ik net zo perfectionistisch mee als met mijn blog: alleen ben ik een stuk beter in schrijven dan in fotograferen. Daarom levert Instagram me nóg meer koppijn op. Sad life, ik weet het.

Dus. Misschien moet ik toch maar weer teruggaan naar het bloggen. Maar dan anders:

  • Ik wil alleen nog maar blogs van rond de 500 woorden schrijven
  • Ik wil ze het liefst binnen een uur schrijven (misschien timer zetten?)
  • Ik wil minder perfectionistisch zijn
  • Ik wil blogs waarin ik te veel wil vertellen opdelen in meerdere kortere blogs
  • Ik wil vaker bloggen over waar ik me mee bezighoud en niet over wat een ‘leuk’ onderwerp is
  • Ik wil niet meer zoveel nadenken over hoe een blog ‘over gaat komen’ (lees: ik moet meer voor mezelf bloggen, en minder voor Het Publiek)
  • Ik wil bloggen weer onderdeel van mijn leven maken, zoals vroeger

Als ik dit zo typ, denk ik ergens: god, daar gáán we weer, een blogger die nooit blogt en met grote woorden ga verklaren dat ze Weer Helemaal Back On Track Is Jongens En Meisjes En Iedereen Daartussenin. (Dat is meestal de laatste blog voordat de blogger de handdoek definitief in de ring gooit.) Maar goed, ik had me net voorgenomen om te schrijven over wat me bezighoudt en niet over wat leuke blogonderwerpen zijn. En dat is dit dus.

Volgende keer zal ik iets schrijven over het boek Digitaal Minimalisme van Cal Newport en hoe dit boek me ook wel anders na heeft laten denken over bloggen. En misschien schrijf ik daarna nóg een blog over wat ik anders doe sinds ik dit boek gelezen heb. Kijk mij eens mijn eigen voornemens in de praktijk brengen!

17 Comments

Filed under leven

over bloggen en hersenruimte (+ een bedankje)

Vier maanden geleden schreef ik dat ik niet zo goed wist wat ik aan moest met mijn blog. Het is hier namelijk een beetje een dooie boel, zoals je wellicht al gemerkt hebt. Soms gaan er weken voorbij zonder dat ik iets plaats, mijn meeste lezers van vroeger zijn hem inmiddels gepeerd en veel van mijn blogvrienden van toen hebben ook al een andere hobby gevonden. Ik dacht dat ik er misschien ook maar eens mee moest stoppen: als je van de zeven jaar bloggen al een jaar of twee niet meer weet wat je moet schrijven, is de koek dan niet eigenlijk gewoon op?

Want dat is mijn probleem voornamelijk: gebrek aan inspiratie. Oké, ik heb het ook wel druk met fulltime werken en allemaal andere projecten, maar ‘te weinig tijd’ is niet mijn grootste probleem. Ik weet gewoon niet meer waar ik het over moet hebben, en dat komt weer door 2 dingen:

  1. Veel van wat ik meemaak heeft te maken met mijn werk of met die andere projecten; het zou niet erg professioneel zijn om daarover te schrijven (“OMG wat ik nu toch weer heb meegemaakt op kantoor JE RAADT HET NOOIT…”)
  2. Omdat ik ook buiten werktijd zoveel bezig ben met andere dingen, blijft er weinig hersenruimte in mijn hoofd over voor mijn blog. Op de fiets denk ik namelijk ook al aan X en Y. Of Z. Of A1. En ik kan nu eenmaal niet aan meerdere dingen tegelijkertijd denken. Ik wou dat het kon, maar het is fysiek onmogelijk.

Dus ja, zo blijft er niet veel over om over te schrijven. Eigenlijk zijn de enige kant-en-klare onderwerpen a) mijn verrotte knieën (die zijn namelijk ALTIJD in mijn gedachten, maar het is wel ook altijd hetzelfde liedje dus daar kan ik ook niet veel over schrijven) en b) RuPaul’s Drag Race (maar daar probeer ik nu van af te kicken omdat het ECHT niet meer oké was hoeveel hersenruimte dat opvrat).

Alleen … als ik dan wel weer eens blog … (en dan heb ik het over een ‘echte’ blog, geen maandoverzicht, daar was ik na drie keer eigenlijk wel klaar mee) … dan vind ik het zo leuk! ZO LEUK! En spannend! En interessant! Dan neem ik me meteen weer voor om vaker te schrijven. Iedere dag, als het even kan.

Dus misschien ga ik toch weer een poging wagen om wat hersenruimte vrij te maken. Ik moet dit niet te hard zeggen, want meestal als mensen een “Bitch I’m BACK!”-blogpostje schrijven, is dat hun allerlaatste blogpost aller tijden. Dus. Reken maar nergens op.

Wel kan ik zeggen dat ik achter de schermen bezig ben met een paar aanpassingen om de boel ook voor mij weer een beetje fris, nieuw en interessant te laten voelen. Dat is al in zo’n vergevorderd stadium dat ik kan garanderen dat het ook echt gaat gebeuren – tenzij mijn leven ineens ingrijpend verandert natuurlijk. Misschien wordt al het internet wereldwijd volgende week wel voor altijd en eeuwig platgelegd door hackers, of  ben ik morgen wel getuige van een misdrijf en moet ik voor mijn eigen veiligheid verhuizen naar Buenos Aires en mijn naam veranderen in Hannie-Madelief Smith. Ik neem aan dat jullie hier in dit geval begrip voor zullen hebben.

(Voor wie niet meteen doorheeft wat ik bedoel met ‘een paar aanpassingen’: ik wil mijn layout omgooien. Niet echt een wereldschokkende verandering, althans, niet voor jullie. Wel voor mij, want ik heb deze layout al bijna zeven jaar en ik ben eraan gehecht zoals ik ben gehecht aan de cd-speler die ik kocht toen ik twaalf was: irrationeel maar hartstochtelijk.)

Rest mij om even heel hard BEDANKT te zeggen tegen al mijn lezers die hem niet zijn gepeerd, en in het bijzonder tegen alle mensen die mij de afgelopen jaren regelmatig een por in mijn zij hebben gegeven vanwege het gebrek aan nieuwe blogposts, waarna ik toch steeds maar weer eens een stukje typte, om weer opnieuw te ontdekken hoe leuk ik het eigenlijk vond. Jullie zijn de reden waarom mijn blog nog steeds bestaat. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het schrijven op zichzelf ook heerlijk, maar de helft van het plezier hiervan is het idee dat mensen het gaan lezen. Of zoals Lady Gaga zegt: I live for the applause. Ik weet heus wel dat ik niet zo beroemd ben als Lady Gaga, maar als ik het ooit nog ga worden, dan heb ik het aan jullie te danken.

P.S. Zoals je misschien is opgevallen, functioneren de meeste afbeeldingen van mijn blog niet meer. Komt doordat Photobucket ‘ineens’ heeft bepaald dat je er 400 euro voor moet gaan betalen. Uh, mooi niet vriend. Ik ga dus alles binnenkort maar ergens anders uploaden, maar dat moet dus nog gebeuren.

23 Comments

Filed under huishoudelijke mededelingen

wat ik heb geleerd van 10 jaar bloggen

Toen ik bijna zes was, zong ik de hele tijd zachtjes “zes zes zes zes zes. Zes zes zes zes.” Ik herinner me nog goed hoe ik zat te klooien met die waterbak in de kleuterklas, en maar zingen, en maar blij zijn dat ik eindelijk bijna net zo oud was als mijn lievelingsgetal.

Inmiddels ben ik de zes al lang gepasseerd (zou je niet zeggen hè), maar weet je wat er wel zes jaar oud is? Deze blog. Daarom leek het me toch wel eens mooi om stil te staan bij mijn blogverjaardag, iets dat ik de eerste vijf keer heb verzaakt.

Voor iedereen die nu wil zeggen “ZOMG gefeliciteerd zo leuk dat je al zes jaar blogt!”: eigenlijk doe ik dat al veel langer. Ongeveer tien jaar geleden maakte ik mijn eerste blog aan. Hij was walgelijk slecht. Daarom begon ik twee jaar later een andere blog, en die was eigenlijk best wel leuk, maar hij stond wel op web-log.nl en dat was op een gegeven moment gewoon niet meer cool. Dus ik verhuisde naar WordPress, en daar ben ik nooit meer weggegaan.

We hebben veel meegemaakt, mijn blog(s) en ik. Ik begon met studeren, studeerde af, verhuisde naar Zwanenburg, Amsterdam en Parijs,  kreeg de allerleukste vriend ooit (maar die mag ik nooit online zetten), verloor allebei mijn oma’s, rende best snel en rende een jaar niet, kreeg een baan, raakte mijn OV-chipkaart ongeveer negen keer kwijt, was heel vaak bang voor geesten, beleefde heel wat fietsavonturen en publiceerde in totaal 362 blogs.

Aangezien ik door schade en schande een soort van wijs ben geworden, heb ik besloten om mijn zesde blogverjaardag te vieren door wat tips voor (beginnende) bloggers op een rijtje te zetten. Lees & leer (of lees & huiver, het is maar met welke instelling je dit verhaal leest):

  • Ten eerste, wees bewust van het volgende: als blogger schaam je je misschien een beetje voor je blog (dadelijk vindt iedereen het stom!), je bloglezers schamen zich nog veel meer. Ik kan niet bijhouden hoe vaak het me nou al is overkomen dat een vage bekende me vol schroom opbiechtte dat hij/zij mijn blog stiekem las. Vervolgens keek diegene altijd heel gegeneerd naar de grond. En dat terwijl je als blogger niets liever wilt dan dat iedere achternicht van iedere buurman van iedere oud-klasgenoot je archieven uitgebreid doorspit, gewoon, omdat je blog nu eenmaal onweerstaanbaar leuk is.
  • Ook belangrijk: schrijf niet over je favoriete artiest, dat vinden mensen saai.
  • Of doe het ook maar wel. Het is Jouw Blog Jouw Leven. Het moet ook een beetje leuk blijven. Je gaat er toch niet rijk van worden, tenzij je je ziel aan de duivel verkoopt en reclame gaat maken voor motorolie terwijl je normaal gesproken alleen maar schrijft over geurkaarsjes en dekentjes.
  • Als je een beetje down bent, en je wilt er over bloggen (protip: doe het niet) wees dan wel duidelijk over je gevoelens. Anders wordt het zo’n vaag verhaal waar iedereen z’n eigen interpretatie aan geeft, en dan krijg je allemaal van die goedbedoelde maar rare comments waarvan je weer niet weet hoe je erop moet reageren.
  • Mensen vinden je blog leuker als je in Parijs woont. Wil je een succesvolle blog, overweeg dan om te emigreren.
  • Je kunt nooit zo voorspellen hoe een post gaat vallen. Sommige van mijn meesterwerken zijn bijna nooit gelezen. Anders blogs publiceerde ik alleen omdat ik toch niets beters had, en die vinden mensen dan wel ineens leuk.
  • Als je blog is gehackt, en je hem daarna onthackt, check dan even of in Google de tekst: “Deze blog is mogelijk gehackt” weer wordt weggehaald. Anders durft niemand meer op je blog te komen.
  • Kies bij iedere blog één invalshoek. Ik heb de neiging om over duizend onderwerpen tegelijk te schrijven, maar dan wordt je verhaal a) onoverzichtelijk en b) nog erger: TE LANG. Mensen hebben op internet de concentratieboog van een goudvis. Wees een beetje lief voor de goudvissen.
  • Maak geen Facebookpagina aan voor je blog, tenzij je vijf miljoen lezers hebt. Sinds ik mijn blogs op mijn speciale Facebookpagina plaats, zijn mijn bezoekersaantallen via Facebook dramatisch gedaald. Komt doordat Facebook meer ‘echte berichten van echte mensen’ en minder ‘reclame’ wil laten zien (nou ja, tenzij ik Facebook betaal, dan is het ineens niet meer erg). Toch blijf ik stug doorgaan, want ik vind het zo sneu om het schip nu al te verlaten. (Mocht je nu heel veel medelijden met me hebben en al mijn posts willen liken zodat Facebook denkt dat ik belangrijk ben en de berichten sneller in newsfeeds plaatst, dan mag je natuurlijk mijn pagina en alle posts liken, dat vind ik echt geen probleem).

Ik weet het: veel van mijn bovenstaande tips gaan over lezers behagen en lokken en meer van zulks. Maar als ik iets heb geleerd van mijn blogjaren, dan is het dat het gewoon leuk is als mensen je blog lezen. Nee, van alleen maar bezig zijn met cijfertjes en targets word je ook niet vrolijk, maar ik vind het heerlijk om mijn teksten zo te schrijven dat anderen er plezier aan beleven. Als je een taart hebt gebakken wil je ook dat anderen ervan proeven, toch? Dus aan iedereen die deze post doorgespit heeft: bedankt voor het lezen, love jullie allemaal, enne, als we elkaar tegenkomen op een feestje, gewoon vol trots zeggen dat je mijn blog altijd leest, oké?

Ik drink nog een koffie'tje op jullie (also: iedere keer weer een foto voor je blog moeten vinden is echt een crime)

Ik drink zes koffietjes op jullie (also: iedere keer weer een foto voor je blog moeten vinden is echt een crime)

19 Comments

Filed under metablog

de leugenachtige waarheid van dagboeken

dagboek reizen quote oscar wilde

Ik hou al jarenlang een dagboek bij. Het begon toen ik een jaar of acht was en ik vooral schreef over mijn extreem hoge cijfers (oh, de basisschool, wat een zalige tijd). In mijn tienerjaren had ik het vooral over iedereen die ik haatte (en dat waren veel mensen, geloof me) en tegenwoordig schrijf ik er alleen in als ik ergens over twijfel (zowel in de categorie ‘Moet ik wel naar dit feestje gaan?’ als in de categorie ‘Zal ik gaan verhuizen?’ als in de categorie ‘HELP WAT IS ER NA DE DOOD?!?!’).

Mochten jullie denken dat ik over deze onderwerpen vast niet zoveel neergekrabbeld kan hebben: dat kan dus wel, ik heb een hoop dagboeken versleten. Niet omdat ik zo vaak schrijf, maar omdat ik al zeventien jaar lang heel regelmatig heel zelden schrijf. (Gaat toch optellen.) Ik ben persoonlijk zeer tevreden met deze frequentie, want weinig schrijven betekent weinig drama. Als mensen zeggen dat ze ‘eigenlijk’ een dagboek ‘zouden moeten’ bijhouden raak ik dan ook altijd een beetje in de war – waarom zou je dat doen als je niet per se heel erg nodig iets kwijt moet? Dwangmatig dagboekschrijven is toch alleen maar zonde van je tijd?

Maar goed, dan denk ik ook weer, ik heb een blog, dus ik heb makkelijk praten. Inmiddels is dit al de 332e post die ik hier publiceer, dus als ik even vergeet wie ik ben, dan heb ik een hoop om terug te lezen. Natuurlijk heeft een blog (of in ieder geval de mijne) weinig te maken met een dagboek, aangezien het punt van een dagboek is dat je iets waars over je leven vertelt en mijn blog dat leven totaal vervormt tot een of andere aaneenschakeling van gênante momenten en hardloopproblemen en militant veganisme. Door het lezen hiervan kom je heus wel wat over me te weten (in het echt val ik ook bijna in slaap op de sportschool), maar je kunt niet lezen over hoe mijn dagelijks leven eruit ziet of over alle gevoelens die ik daarbij heb (en dat is maar goed ook, ha ha ha).

Niet dat mijn dagboek waarheidsgetrouwer is – sinds ik niet meer op de basisschool zit, schrijf ik er zelden als ik me gelukkig voel. Als ik blij ben, heb ik er geen behoefte aan om in mijn dagboek te schrijven, dan ga ik mijn positieve energie (posi enie) wel omzetten in iets anders, in mijn sokkenla opruimen of cassavekroepoek eten of zo. Alleen als ik boos ben, of bang, of twijfel, dan herinner ik me pas weer dat ik dat dagboek heb.

En daar is niets mis mee, want mijn dagboek mijn leven jwz. Het enige dingetje is dat ik soms bang ben dat er een keer iets met mij gebeurt en dat mensen dan mijn dagboeken vinden en dat het dan net lijkt alsof ik een rotleven heb gehad en dat ze dan denken dat ze me nu pas écht leren kennen. En dat ik er dan niet ben om ze te kunnen vertellen dat er nu pas allemaal misverstanden over mij ontstaan. Zou toch lullig zijn.

Nee, als je me dan toch per se door middel van het geschreven woord wilt leren kennen, dan kun je maar beter mijn blog lezen. Da’s wat gezelliger dan mijn dagboek en uiteindelijk misschien ook net nog wel iets meer waar.

13 Comments

Filed under metablog