Tag Archives: rijles

bijna echt is helemaal echt

Bijna echt - Lisa van Campenhout

Kijk hier: een boek! Met mijn naam erop! En de titel die ik in mijn vorige blogpost heb genoemd! Dan moet het toch wel echt zijn, nietwaar?

As we speak ben ik nog druk bezig met het verwerken van de feedback van mijn redacteur. Het is goed te doen (hoef er gelukkig geen hele verhaallijnen of personages uit te slopen) maar alsnog wel veel werk om alles goed en kloppend te houden. Dus ik ben voorlopig nog niet klaar, maar: je kunt Bijna echt wel alvast pre-orderen!

Maar hoe doe ik dat dan, Lisa?

Dat kan op verschillende manieren. Je kunt naar de boekwinkel bij jou op de hoek lopen en vragen of je hem alvast kunt reserveren (zij zoeken hem dan voor je op in het systeem). Het kan ook online. Bijvoorbeeld bij …

… Bol.com: https://www.bol.com/nl/p/bijna-echt/9200000131488423/?referrer=socialshare_pdp_www…

… Scheltema: https://www.scheltema.nl/boek/?authortitle=lisa-van-campenhout/bijna-echt–9789463491990

… of Donner: https://www.donner.nl/bijna-echt/lisa-van-campenhout/9789463491990

Als je hiervoor geen tijd/geld/zin hebt: no hard feelings! Maarrr, als het even kan zou ik het wel heel leuk vinden. Boeken vooraf bestellen is namelijk goed voor de boekverkoop, omdat het verkopers laat zien dat er interesse is in een boek. En daardoor gaan ze weer meer inkopen. En daardoor krijgt die enorme stapel een mooiere plek in de boekwinkel/op de website en kunnen nog meer mensen het kopen en dan wordt het zoveel verkocht dat er deze zomer tóch nog weer een nieuwe aflevering van De Wereld Draai Door worden gemaakt, speciaal om Bijna echt als boek van de week te kronen (stel ik me zo voor).

Bijna echt staat trouwens ook al op Goodreads en Hebban! Zo cool! Als je hierop actief bent en mijn boek wil lezen (of je nou gepreorderd hebt of niet), zou je hem dan op ‘wil ik lezen’ zetten? Dat helpt andere potentiële lezers om het boek sneller te vinden. Hier is de Bijna echt-pagina van Goodreads, en hier vind je hem op Hebban.

Over lezen gesproken

Iets anders leuks: op Literair Vragenvuur staat een interview met mij online! Het gaat over mijn favoriete boeken, waarom Renate Dorrestein van mij een feminist heeft gemaakt en waarom ik boos ben op de schrijver van Into the wild, maar ook over mijn blog én over Bijna echt. Je leest het interview hier.

En dan nog even iets heel anders …

Ik zou het bijna vergeten nu ik continu mijn eigen bol.com-pagina zit te refreshen (niet dat er ooit iets verandert, maar het is gewoon leuk om hem steeds opnieuw te zien laden), maar ik heb anderhalve week terug ook nog rijexamen gedaan.

EN JA IK HEB MIJN RIJBEWIJS GEHAALD!

Het is gewoon gelukt! In één keer! Ik had het hier nog helemaal niet verteld omdat ik eigenlijk een langere blogpost erover wil schrijven, aangezien het halen van mijn rijbewijs toch veel voeten in de aarde heeft gehad: om precies te zijn 162 rijlessen en echt een geldbedrag dat ik niet durf te noemen omdat het gewoonweg choquerend is. Maar ik vind het toch belangrijk om te delen, al was het maar om mensen die ook niet zo vlot zijn gerust te stellen. Als ik googelde op ‘meer dan 100 rijlessen’ kwam ik alleen maar op van die Fok.nl-achtige fora vol berichten als ik heb nu bijna 30 lessen gehad en mn rijleraar laat me nog steeds niet afrijden :S als het aan hem ligt doe ik straks meer dan 100 rijlessen >:( >:( >:( en dat was vrij deprimerend als iemand die iedere paar maanden opnieuw de 30 aantikte.

Gisteren heb voor het eerst in een Greenwheels gereden: een ritje van ons huis in de Indische Buurt naar het huis van Tims ouders in de Kinkerbuurt (heen over de ring want ik vind de snelweg minder eng, terug door de stad heen). Ik was echt doods- en doodsbang. wel flauw was, want inmiddels heb ik zoveel uur in de lesauto gezeten dat ik ongeveer evenveel rijervaring heb als Tim, en die heeft al 13 jaar zijn rijbewijs.

Maar het ging goed! Oké, ik heb de auto 27 keer af laten slaan, maar dat is ook niet zo raar als je bent gewend om in een diesel te rijden en nu ineens in een bezine-auto gaat (gas geven tijdens het parkeren voelt HEEL onnatuurlijk). En ik vergat vaak te schakelen, omdat ik normaal altijd schakelde op gehoor: de auto van mijn rijleraar was altijd vrij vocaal over zijn/haar behoeftes, en die Greenwheelsauto’s zijn hartstikke nieuw en erg stil. (En klein, trouwens. Het was net alsof ik in een speelgoedauto reed.)

Maar we hebben het overleefd, en alle fietsers van Amsterdam ook.

Wat een hoogtepunten in zo’n korte periode. Het is bijna niet te doen!

21 Comments

Filed under lisa schrijft een boek

boekupdate + blogupdate + life-update (dat laatste is minder interessant dan het klinkt)

Zo, dat was ff een radiostilte, hè? Terwijl ik eind vorig jaar zo lekker bezig was met iedere week bloggen. Echt, ik had in jaren niet zo veel online gezet. Het was net alsof het weer 2011 was en ik straks zonder enige warming-up 8 kilometer ging hardlopen en daarna een salade met chia-zaadjes maar zonder koolhydraten ging eten en me dan nog zou afvragen waarom ik na een uur alweer honger had.

(Dat was echt een leuke tijd)

Anyway.

Het bloggen ging de laatste tijd lekker. Misschien iets te lekker, aangezien ik ook gewoon nog moest werken en rijlessen volgen én ik de eerste versie van mijn boek zou inleveren op 1 februari. Maar goed, if you want something doneask a busy person, dacht ik. Dus ik kon mijn boek toch ook wel gewoon alléén in het weekend schrijven en mijn vrije woensdagen besteden aan rijles, bloggen en andere to do’s? Maar hoewel ik braaf mijn wekelijkse zelf-opgestelde boektargets bleef halen, waren mijn zondagen enigszins stressvol omdat ik heel snel moest typen om nog op tijd naar bed te kunnen. Ik merkte toen dat bloggen iets te veel (hersen)ruimte innam. Misschien … kon ik het zelfs wel boekontwijkend gedrag noemen?

En dat is ironisch, want ik was juist weer begonnen met vaker bloggen om iets meer ‘out there’ online te zijn. Net zoals dat ik probeerde om Instagram Stories te plaatsen. Ik bedoel, ik zit veel binnen tegenwoordig, met mijn hoofd in een verhaal dat voorlopig nog niemand kan lezen. Dan moet je de gezelligheid ook wel een beetje opzoeken, al is het online.

Trouwens: waar het bloggen veel tijd kostte, vergat ik Instagram meestal. Het zat gewoon niet zo in mijn systeem. En als ik er eens wél aan dacht, dan deed ik er weer een kwartier over om een semi-mooie foto van mijn cappuccino te maken en een bijschrift te verzinnen over hoe belangrijk koffie is tijdens het schrijven, en dan was ik weer helemaal uit de flow, en bovendien was mijn koffie koud.

Dus ik dacht: misschien moet ik me maar even afzonderen. Ik bouw wel gewoon een feestje met de personages van mijn boek.

GENOEG GELULD LISA, HOE GAAT HET NOU MET JE BOEK?

Ja mensen met mijn boek is het goed! Ik heb de deadline gehaald en een paar dagen geleden feedback gehad van Lotte, mijn redacteur (omg omg).

De deadline halen was nog best een uitdaging, aangezien mijn ambitieuze plan om tot 1 december iedere week 5.000 woorden te schrijven en daarna 2 maanden de boel tot een mooi geheel te boetseren, nogal onuitvoerbaar bleek. Hoewel ik de 5.000 bijna iedere week aantikte (en de enkele weken waarop ik het niet deed later compenseerde), had ik er niet op gerekend dat er bij die 80.000 woorden die ik uiteindelijk schreef zoveel TOTALE CRAP zou zitten. Ik ging ervan uit dat ik een paar lelijk geschreven scènes zou hebben, of dat ik nog wat toe moest voegen, maar halverwege december heb ik nog eens goed nagedacht en heb ik de boel helemaal omgegooid. Hele verhaallijnen eruit, hele verhaallijnen toegevoegd.

Hoe vervelend ik het ook vond dat ik de boel op het laatst zo moest verbouwen in plaats van dat ik gewoon rustig de puntjes op de i kon zetten, het werkte wel: uiteindelijk kwam alles op het laatste moment toch bij elkaar en was er een eindproduct … waar ik zowaar blij mee was? Oké, ik had het liever iets rustiger nog door willen lezen, het even weg willen leggen, enzovoorts enzoverder, maar toch.

Zal ik alvast meer vertellen over het boek? Ik doe het lekker sneaky in het midden van een ellenlange blogpost, want ik vind het nog allemaal een beetje spannend om op internet te zetten, want als het op internet staat, is het zo officieel. In maart gaat de catalogus naar de drukker, tegen die tijd zal ik het wel wat meer rondschreeuwen, zoals een echte marketeer betaamt. (Niet dat ik een echte marketeer ben maar toch.)

Oké. Oké. Oké! De titel van mijn boek is Bijna echt. Het gaat over een eenzaam meisje dat na de middelbare school naar Amsterdam verhuist en daar een nieuwe identiteit aanneemt: die van rijke, succesvolle erfgename. Voor het eerst in haar leven maakt ze vrienden, stuk voor stuk bekende en succesvolle mensen met wie ze een decadent leven vol feestjes en dure spullen leidt. Maar hoewel ze zichzelf makkelijk naar binnen kon bluffen, levert het onderhouden van zo’n luxe leven haar meer uitdagingen op: het kost namelijk geld. Veel geld. En dat heeft ze niet. En alsof dat probleem nog niet genoeg is, krijgt ze ook nog berichten van YouTuber die haar doorheeft en haar identiteit wil onthullen. Ze doet er alles aan om diegene tegen te houden, maar dat gaat mogelijk ten koste van haar vriendschappen …

(Dramatische puntjes hè?)

Voor wie het nog niet wist: Bijna echt is een Young Adult-boek en gaat verschijnen bij Blossom Books! Op dit moment werkt de illustrator ook aan de cover. Ik weet al ongeveer hoe hij er ongeveer uit gaat zien en ik ben heel enthousiast. Ik vond het sowieso heel leuk om de schetsen te zien, daardoor wordt het zo echt (in plaats van bijna echt – ha ha hier ga ik de rest van mijn leven domme grapjes over maken). Meer nog dan toen ik het boek inleverde eigenlijk. Omdat er gewoon IEMAND ANDERS die ik NIET KEN iets met je boek doet! Zo cool allemaal! En straks ligt het gewoon in de winkels en kunnen ALLEMAAL MENSEN die ik NIET KEN het zien! Omg. Mijn brein kan het gewoon niet aan.

En wat is nou die life-update?

Nou, die is er niet echt. Ik weet niet zo goed waarom ik dat in de titel schreef.

Nee ik lieg, ik heb wel wat: ik ga volgende week ein-de-lijk afrijden! Duim ajb voor me. Geen idee of ik ga slagen. Het zou wel moeten lukken, maar je kunt altijd pech hebben. Als ik het niet doe is het ook echt game over, want ik kan het niet meer betalen en mijn theorie verloopt twee dagen later. (Daarom verzoek ik jullie, om náást het duimen, ook straks mijn boek te kopen: ik heb het geld écht nodig) (ik weet dat je geen boek schrijft voor het geld, maar ik wist dan weer niet dat rijles me financieel zou ruïneren, dus ik probeer te pakken wat ik pakken kan)

(Voor wie denkt: jezus Lisa, je bent al 2 jaar bijna bezig, en je rijdt iedere week 3 uur, dat kan toch niet? Dat kan wel. Ik bedoel, iemand moet toch de Guinness World Record-houder zijn? Why not me?)

Dus, of ik het nou haal of niet: binnenkort komt er wel wat meer tijd vrij, want dan kan ik mijn woensdagen zelf indelen in plaats van dat ik a) me 1 uur mentaal voorbereid op rijles, b) 3 uur rijles heb en c) 2 uur moet bijkomen van rijles. Dat komt goed uit, want ik kan weer verder met mijn boek!

De komende tijd zal ik daar lekker mee bezig zijn. En wie weet lukt het nu ik wat meer tijd heb toch nog eens een blog of Instagram-post te plaatsen. Moet ik het alleen niet meer vergeten. Maar goed, een mens kan leren. Vroeger vergat ik ook altijd dat ik gas moest geven als ik wilde invoegen op de snelweg. En dat kan ik inmiddels óók.

15 Comments

Filed under lisa schrijft een boek, Uncategorized

3 dingen die ik even kwijt wil

Lasergamen is nog steeds gevaarlijk

Afgelopen vrijdag ging ik lasergamen met mijn collega’s. Ik was zo blij als een kind, want ik ben gek op rennen en verstoppen en schieten en af en toe boos “STOP MET MIJ OPJAGEN IK BEN HIER AL ZO SLECHT IN” roepen. Want slecht was ik, jongens. Ik werd aan de lopende band neergeknald. (Hoewel het nou ook weer niet zó erg was – de eerste keer was ik 8e van de 13, en de tweede keer 10e, maar dat kwam deels doordat ik de eerste 5 minuten was vergeten dat ik een extra knopje in moest drukken om te kunnen schieten).

Dit deed me denken aan de laatste keer dat ik het had gedaan, 6 jaar geleden. Daar had ik een blog over geschreven met de titel ‘lasergamen is HEEL gevaarlijk’. SEO-technisch een gouden zet, want kennelijk googelen bezorgde ouders door heel Nederland continu of dit spelletje wel veilig is. Dat was geen vooropgezet plan hoor, ik vond het gewoon grappig om te zeggen dat het gevaarlijk is, omdat mijn armen naderhand onder de blauwe plekken zaten doordat ik ze te hard tegen mijn pak had aangedrukt. Het was accidental clickbait.

Deze keer zat ik trouwens wéér onder de blauwe plekken. Blauwe plekken en zwarte vegen op mijn gezicht. Ik was namelijk zo slim om op mijn hurken te gaan zitten zodat ik mensen vanuit een onverwachte hoek kon afknallen, maar dan weer niet slim genoeg om niet om te kukelen. Gênant, maar de zwarte veeg die ik eraan overhield was wel stoer. Je moet toch ergens je eigenwaarde vandaan halen, hè.

Ik heb gekaasfonduud

Vegan kaasfondue bedoel ik dan hè, ik ben immers nog altijd een loserige veganist (sorry, weer zo’n clickbaitkop – het is sterker dan ikzelf). Die kaasfondue had ik ook wel verdiend, want na het lasergamen gingen mijn collega’s aan de kaasfondue en kreeg ik een salade geitenkaas zonder geitenkaas. Vertaling: een enorme hoeveelheid sla, 4 gezouten cashewnoten en een paar flintertjes paprika.

Ik vind dat ik niet mag klagen, want ik snap ook wel dat als er een groep van 35 man komt eten er niet zo veel ruimte is voor lastige wensen en zo, maar … ik ben beter gewend (en ja, we hadden het van tevoren doorgegeven). Normaal krijg ik als ik ergens ga eten waar ze geen vegan opties hebben gewoon iets waar de kok nog wel een béétje z’n best op heeft gedaan. Zo moeilijk is vegan eten ook niet, gewoon groente grillen, er een liter olijfolie op knallen en je bent klaar.

Maar anyway, het ging over de kaasfondue. Die at ik gisteren bij Mr. & Mrs. Watson. Voor wie zich afvraagt hoe je kaasfondue maakt zonder kaas: hij is op basis van cashewnoten (meer dan 4, gelukkig). Het was heel erg lekker. De laatste keer dat ik ‘gewone’ kaasfondue gegeten is al 10 jaar geleden, dus ik weet niet meer zo goed of de smaak vergelijkbaar is, maar ik heb bij Mr. & Mrs. Watson ook ooit eens brie van noten gegeten en dat smaakte echt als the real deal.

Maar stiekem vond ik het toetje (een brownietrio) nóg goddelijker:

Sorry jongens ik verdien echt een Razzie-award voor deze foodfoto’s

Ik mag afrijden (ooit)

“Hee Lisa, ga jij nou iets over rijles schrijven? Je wilde er toch niet over praten?” Nee, dat klopt. Eigenlijk wil ik helemaal niet over rijles praten, maar toch begin ik er steeds zelf over. Het speelt nu eenmaal een flinke rol in mijn leven, aangezien het behoorlijk wat tijd in beslag neemt. Oh ja en al mijn geld. Ik heb echt niks meer.

De redenen waarom ik er liever niet over praat, zijn omdat a) ik me dan een sukkeltje voel en b) iedereen me dan advies gaat geven over dingen die ik anders moet doen. En daar heb ik gewoon geen zin in. Ik weet het, adviesweigering is niet rationeel of sympathiek, maar ik kan het gewoon ff niet aan.

Ik ben namelijk een enorme kneus. (Zo’n type dat tijdens het lasergamen vergeet dat ze een extra knopje in moet drukken, dus.) Ik vind het HEEL, HEEL, HEEL moeilijk om mijn brein onder controle te krijgen als ik in de auto zit. Het lijkt wel alsof ik echt IEDERE mogelijke situatie/hindernis een keer met eigen ogen gezien moet hebben om te begrijpen hoe ik erop moet reageren – de volgende keer dan hè, want als ik voor een nieuwe verrassing kom te staan bevries ik. Ik ben net een artificial intelligence-robot, maar dan wel een cheap-ass versie die niks zelf kan bedenken.

Dus ik hou het kort en vertel alleen dat we eindelijk een datum hebben geprikt waarop ik af mag rijden! Het is nog best ver weg en ik moet nog meer lessen dan dat ik eigenlijk had gewild, maar weet je, ik ben gewoon blij dat er na anderhalf jaar een eindpunt in zicht is. Ik vind het allemaal best.

Duimen jullie voor me dat ik de komende rijlessen voor lekker veel onverwachte situaties en enge hindernissen kom te staan, zodat deze robot tegen de tijd dat ze mag afrijden er ook echt klaar voor is?

21 Comments

Filed under leven

samenvatting van mijn geluksmaand

In juli had ik geen zak gedaan, en daarvoor gaf ik de schuld aan de warmte. Dat was natuurlijk een flauw onzin-excuus. Maar: in augustus was het een stuk frisser en beleefde ik meteen een stuk meer. Dus ik had toch gelijk. Deze redenatie klopt nog steeds van geen kanten, maar aangezien er ook mensen zijn die La Casa de Papel een goede serie vinden, weet ik: je kunt tegenwoordig echt overal mee wegkomen.

Stel je woont hier

Back back back at it again in Cornwall

Begin augustus ging ik met mijn ouders en mijn zusje een paar dagen naar vrienden in Cornwall. We gaan altijd om het jaar, en ik zou dit jaar eigenlijk niet meegaan, maar ja, soms loopt het leven anders dan gepland.

En het was heerlijk. We hebben dit jaar een stuk minder gedaan dan normaal, maar we hebben wel lekker gewandeld, en veel gegeten, en ik had tussendoor best wel wat tijd om mijn autotheorie te leren (zie ook volgend punt). Het was gewoon fijn om samen te zijn, met die vrienden maar natuurlijk ook met mijn ouders en zusje, die zijn op zich ook wel oké.

(Kleine vegan teleurstelling: het vegan aanbod bij de – overigens gigantische – supermarkt Morrisons was echt HEEL slecht? Ik weet dat het Cornwall is en geen Londen, maar echt, de Super U in de Provence verkoopt echt duizend verschillende notenmelken, en hier zag ik bijna niks plantaardigs. En de vleesvervangers die er wél waren, waren niet erg lekker. Tragisch.)

– – – Hoe hard mag een segway? – – –

Eenmaal terug in Nederland kon ik zo doorrijden naar mijn theorie-examen. Behalve dan dat ik niet mocht rijden, maar gelukkig heb ik een geliefde die al 11 jaar zijn rijbewijs heeft en mij wel ff wilde brengen #timisdebeste. Was wel doodnerveus, aangezien ik voor zo’n beetje al mijn proefexamens zakte. Doodnerveus en vooral heel boos. Ik bedoel, wáárom zou je in godsnaam vragen stellen als:

  • Wat is de maximumhoeveelheid goedgevulde brugklasser-Eastpacks die je in je aanhangwagen uit 1976 mag vervoeren?
  • Als je 27 maanden je rijbewijs hebt, en om 2 uur ‘s middags een jenevertje hebt gedronken, tussen 17.00 en 20.00 6 bacardi breezers, maar om 20.15 alles hebt uitgekotst, en je gaat rijden om 21.28, en om 22.47 wordt aangehouden door de politie, hoeveel kwartjes boete krijg je dan?
  • Hoe hard mag een Segway?

Nou, ik was de avond van te voren de wanhoop nabij, want die vragen waren echt onmogelijk. Maar op het echte examen stelde ze vervolgens gewoon normale vragen. Vragen waarop ik het antwoord wist. Sterker nog, ik had maar 5 fout bij gevaarherkenning (mochten er 12 zijn) en maar eentje bij het algemene deel! Eentje! Dat is geen 0, maar wel bijna. Dus z. blij, trots en voldaan.

My name is yours, what's Alaska?

Ik denk dat de week waarin ik mijn theorie-examen haalde mijn geluksweek was, want drie dagen later zat ik Alaska Thunderfuck live. Dat was best wel een big deal voor mij, want Alaska is mijn grote inspiratiebron, zowel op creatief als persoonlijk vlak. Klinkt corny, is het ook. En na twee jaar intensief fangirlen kon ik haar dus EINDELIJK in het echt zien.

(Bedenk ineens dat ik in mijn eindejaarsblog van 2017 drie wensen voor 2018 had opgeschreven, namelijk ‘Een beroemd schrijver worden, normaal kunnen hardlopen en naar een optreden van Alaska 5000‘. Toch mooi dat er één ding van is uitgekomen)

De show was echt geweldig. Hij was gewoon zo vol en grappig en leuk en ik moest 3x bijna huilen. En ik heb Alaska ontmoet, iets wat me zoveel stress opleverde dat ik bijna out ging (kun je hier alles over lezen), en ik ga nog één keertje de foto ervan posten want daar voel ik me echt niet te goed voor of zo:

Moet wel zeggen dat het na zo’n Emotioneel Intensieve Gebeurtenis extreem lastig was om weer terug te komen in de realiteit. Ik had toevallig dat weekend niet zo veel te doen, dus ik zat de hele tijd maar die filmpjes uit mijn vorige blog te kijken en liedjes te luisteren. Op een gegeven moment werd ik in een soort draaikolk gezogen waarin ik alleen nog maar ‘I’m grateful for my hips, I’m grateful for my hair, I’m grateful for my lips, I bought them over there’ hoorde, keer en keer opnieuw, en toen dacht ik: nu is het misschien tijd om me even op iets anders te focussen.

Boy, dat was moeilijk.

Godzijdank werd het uiteindelijk toch weer maandag en moest ik weer werken, want anders was ik denk ik echt verzwolgen in een poel van hippads en decolletéhighlighter.

P.S. Mocht je toevallig ook Alaska-fangirl zijn, ik vond dit interview over haar nieuwe album echt superleuk om te lezen.

Verder

… begon ik weer met bodypumpen. Ik had het heel lang niet gedaan omdat ik zo intensief met fysiotherapie bezig was en daar steeds spierpijn van had, maar op een dag had ik genoeg van deze impasse en ging ik gewoon. Vond het wel doodeng want was bang dat ik heel veel slapper zou zijn geworden. (Dat was ook zo.)

… ging ik met een vriendin naar de Parade. En druk dat het was jongens, het leek verdomme Disneyland wel. Ik wilde heel graag naar The Carpenters in therapie, een voorstelling waarin Karen Carpenter zogenaamd uit de dood is herrezen (ze is in 1983 overleden aan de gevolgen van anorexia) en met haar broer, die met een drugsverslaving worstelt, terecht komt in een Jerry Springer-achtige talkshow. Alleen de kaartjes voor het tijdstip waarop wij wilden waren al uitverkocht, en de volgende show was pas om 22.00. Omdat ik de volgende dag naar Alaska zou gaan had ik om die tijd eigenlijk al in bed willen liggen, maar goed, we konden ook niet naar huis gaan zonder die show gezien te hebben. Ondertussen maakten we nog bijna drie uurtjes door alleen maar te vreten (nacho’s, sticky tempeh, professor Grunschnabel-ijs … zo kut vegan zijn) en kwamen we alsnog bijna te laat. De show was echt heel grappig trouwens. Alleen jammer dat de talkshowhost vijf minuten over mijn hoofd aan het strijken was en ik alleen maar dacht ‘ik wil geen spelbreker zijn maar ik heb vanmorgen mijn haar gewassen en het moet nog mee naar Alaska’ maar niets durfde te zeggen.

… ging ik twee dagen achter elkaar naar de Pride. Het begon met de drag olympics, een soort olympische spelen voor drag queens (handtassenwerpen, hoelahoepen, u kent het wel). Hoewel, zien, zien … ik was de helft van de tijd bezig met het zoeken van mijn vrienden want het was DRUK mensen, DRUK. (Ik ga alleen maar naar hele populaire dingen geloof ik.) Verder zagen we Saphira, ofwel de Nederlandse Tina Turner, en dat was fantastisch. Er waren meer goede optredens, maar zij … die energie, omg.

Op zich had ik ook wel foto’s van drag queens of van mijn vrienden kunnen maken maar er gaat natuurlijk niets boven een foto van allemaal anonieme toeristen in een donkere straat

… stopte ik met slapen. Dat was een besluit dat mijn lichaam zo rond 23 augustus maakte. Mijn hoofd is het er nog steeds niet mee eens.

… luisterde ik veel naar het album Wax van Indochine. Maar echt zeg maar drie keer per dag. Dat heb ik echt niet meer gedaan sinds ik 13 was en alleen twee cd’s van Avril Lavigne en één cd van Keane had. En stiekem vind ik het misschien wel een van hun beste. En dat terwijl hij op Musicmeter de allerlaagste waardering heeft van alle Indochine-albums (misschien moet je je afvragen waarom ik überhaupt op Musicmeter kijk maargoed). Dat kan ook komen doordat de eerste twee nummers van het album zo ongeïnspireerd zijn, met die achtergrondkoren die er totaal niet bijpassen. Maar als je die even wegdenkt is het echt een topalbum. M’n lievelings is Echo-Ruby, maar ben ook erg fan van Drugstar.

… luisterde ik (uiteraard) ook veel naar Amethyst Journey,  het album Alaska & Jeremy, dat ongeveer een week voordat ik haar zag uitkwam. Ben er gek op, maar als Zeer Kritische Fan moet ik zeggen dat ik hem een tikkie simpel vind, zowel qua muziek als qua tekst. Hoop heel erg dat ze meer albums in deze richting gaan maken en er misschien dan nog iets meer tijd voor nemen. (Mijn lievelings is The end of the world want die klinkt als een achtbaan). Oké nu ga ik stoppen met praten over Alaska want jullie beginnen het allemaal irritant te vinden. ALASKA. ALASKA. Oké ik ben klaar. ALASKA.

… waren de muizen in onze keuken ons zo godsgruwelijk aan het terroriseren dat ik wel een muizenval heb moeten kopen. Een diervriendelijke, natuurlijk, zodat ik ze ergens in een park kan uitzetten. De muizen lachen me er vierkant om uit want ze lopen er gewoon overheen. Als iemand tips heeft die niet ‘gewoon goed stofzuigen’ zijn, ik hoor het graag.

… keken Tim en ik La Casa de Papel want we dachten dat het heel goed zou zijn, maar we vonden het … behoorlijk slecht. En dit komt van iemand die alle 6 de seizoenen van Gossip Girl meerdere malen gezien heeft. Eigenlijk hebben we het vooral afgekeken zodat we er commentaar op konden leveren. Even serieus, ik geloof niet dat er ooit een personage is geweest waar ik een intensere hekel aan heb gehad dan Tokio en d’r quasi-filosofische commentaren. En iedereen die ik ken vindt dit dus een goede serie. GEEN WONDER DAT DE WERELD NAAR DE KLOTE GAAT.

September

De komende maand staat in het teken van één ding: V A K A N T I E! Tim en ik gaan twee weten naar Kreta. We zijn allebei nog nooit in Griekenland geweest, dus dat is extra leuk. We hebben nog niet echt veel plannen gemaakt, maar we hebben een auto gehuurd, dus we kunnen doen waar we zin in hebben. Wil in ieder geval weer achterlijk veel boeken lezen, en door die ene kloof lopen. En Kri-Kri’s zien. Oooh we gaan trouwens ook nog een keer naar de Efteling met Tims familie! Zin in. Vooral in Villa Volta, want daar ben ik natuurlijk pas 34 keer in geweest en dat is écht te weinig.

11 Comments

Filed under maandoverzicht

update van een motorisch wrak

Inmiddels heb ik al 27 rijlessen achter de rug. Ik dacht eerst dat ik heel goed was, maar zo rond les 21 merkte ik dat mijn rijleraar gewoon mee zat te remmen als ik aan het inparkeren was. Nu snapte ik ineens waarom er in 20 jaar nog nooit een leerling schade heeft gereden aan zijn auto.

Ik was dus heel bang dat ik heel bang zou zijn op de weg (dat was de hele reden waarom ik zo lang zonder rijbewijs heb geleefd) (oké, ik had ook gewoon geen zin) maar dat valt dus wel mee. Sterker nog, ik zou best wel wat banger in het verkeer mogen zijn, dan zou mijn rijleraar niet zo vaak op de rem hoeven trappen.

Afgelopen week hebben we weer tot oktober nieuwe lessen gepland. Ik heb niet durven tellen hoeveel het er waren, maar ik kan nu wel met zekerheid zeggen: ik ben geen wonderkind. Ook geen wondervolwassene. Eigenlijk ben ik gewoon heel normaal. Een beetje sloom zelfs. Maar ja, vrouw hè.

(Dat is trouwens iets wat ik me afvraag: WAAROM hebben bijna alle mannen die ik ken hun rijbewijs in 25 lessen gedaan, en alle vrouwen in 40+? Is het omdat jongens zich hier al hun hele leven op voorbereiden met computerspelletjes? Is het een bias van de mensen die ons beoordelen? Ik zou echt alleen daarom zo graag snel mijn rijbewijs hebben gehaald, maar ja – ik had kunnen weten dat ik geen talent had, want ik ben motorisch gewoon erg slecht. Lezers die dit stereotype wél hebben verbroken (slome mannen/snelle vrouwen) laat u a.u.b. horen)

Ondertussen ben ik ook maar eens begonnen met mijn theorie. 20 augustus heb ik namelijk dat theorie-examen. Euh ja, dat is morgen dus. Tot gisteren was ik nog voor geen enkel proefexamen geslaagd, ondanks behoorlijk domme vragen als ‘is het slim om je hond op de hoedenplank te vervoeren’ en ‘mag je tegen het verkeer inrijden als je haast hebt’. Voor het onderdeel ‘gevaarherkenning’ slaag ik dan wel weer de hele tijd. Maar dat is niet echt een prestatie, aangezien je maar 13 van de 25 vragen goed hoeft te hebben. (Dát vind ik dan weer best gevaarlijk, dat je mensen met zulk slecht inschattingsvermogen laat slagen).

Nee, de vragen die ik fout had, waren allemaal van die irritante marginale kwesties als ‘hoe lang mag je aanhangwagen zijn’ en ‘mag deze bromfiets de weg op’. Like I care! Ik durf de eerstkomende 10 jaar toch niet met een aanhangwagen te rijden, en wat boeit mij een bromfiets nou? Als hij er rijdt, dan rijdt hij er. Ik ben toch zeker niet van de politie.

Voor wie zich nu zorgen maakt: niet doen, want ik heb gisteren een theoriecursus gedaan. Zou er zelf niet voor hebben gekozen, maar het zat in mijn pakket, dus ik heb er toch maar gebruik van gemaakt. En ik moet zeggen: ik vond het erg … leuk? Kennelijk mis ik het studeren toch een beetje, want ik schreef mijn hand lam aan aantekeningen, stelde de hele tijd veel te ingewikkelde vragen en vond het gewoon jammer toen het 17  uur was en we naar huis moesten. Leek verdomme Hermelien Griffel wel.

Dus ik ga maar weer verder oefenen. Ben vastbesloten om het te halen. Met de hersenen van deze motorische kluns is namelijk niets mis. Ik ben nu al zoveel tijd en geld kwijt aan deze onderneming, ik vind dat ik nu wel recht heb op een overwinning.

En anders ………… dan overleven we het allemaal ook wel.

17 Comments

Filed under voornemens