Tag Archives: patrick wolf

iets dat in 2009 gebeurde

Altijd als ik in het Vondelpark ben, moet ik denken aan een van de eerste keren dat ik daar was, toen ik net in Amsterdam studeerde. Ik was achttien jaar, woonde nog bij mijn ouders in Rotterdam en wist nog niet dat ik een half jaar later zou stoppen met mijn studie psychologie. Het was eind september, eind middag en de lucht voelde en rook al naar herfst.

Eerder die dag had ik college gehad op het Roeterseiland en over een paar uur zou ik naar een concert van Patrick Wolf gaan. In mijn eentje, want ik had niemand mee durven vragen. Nog maar een maand daarvoor waren mijn vrienden tijdens zijn optreden op Lowlands weggelopen omdat ze in de war raakten door zijn gouden catsuit. Ik had hun plotselinge verdwijning niet door: ik was veel te druk met aanwezig zijn bij het beste concert van mijn leven. Na afloop wilde ik nergens anders meer heen, het idee om andere muziek te luisteren en andere optredens te zien vond ik obsceen.

Na mijn college ben ik maar een beetje gaan lopen, de stad verkennen. Geheel toevallig (ik had alle tijd, geen richtingsgevoel en geen GPS) kwam ik uit bij het Leidseplein, waardoor ik me meteen heel wat voelde – meestal eindigden mijn wandelingen in the middle of nowhere. (Achteraf gezien was het ook weer niet zo heel raar dat ik daar uitkwam, omdat ik gewoon vanaf het Weesperplein de grachtengordel gevolgd ben, langs het Frederiksplein, over de Weteringsschans, maar dat had ik niet door, mijn mentale kaart van Amsterdam bestond toen nog uit enkel losse puzzelstukjes.)

Ik doodde wat tijd in de H&M en besloot toen even door het Vondelpark te lopen. Het was al vrij laat, het begon al te schemeren, en in het gras stond een groep jongens van mijn leeftijd. Ze droegen allen een pak met stropdas, hun haar was achterover gekamd. Twee van die jongens bevonden zich in het midden van de kring. Ze waren aan het vechten. Of nou ja, vechten… volgens mij waren ze elkaar aan het duwen, maar omdat ze allebei even sterk waren, ging het nergens naartoe. De rest van de groep stond er verveeld omheen. Iemand zei iets, ik weet niet meer wat, ik weet niet eens meer of ik het wel echt heb gehoord, maar ik geloof dat hij vond dat ze iets anders moesten gaan doen. Iets spectaculairders. Iets dat de rest minder zou vervelen.
Dit is nou een ontgroening, dacht ik, dat je moet vechten in een pak, dat je jezelf voor lul zet en dat niemand het dan echt leuk vindt.

Ik kan me niet herinneren wat ik verder nog gedaan heb, of wat ik gegeten heb. Ik weet alleen nog dat Patrick Wolf in ieder geval wel heel spectaculair was.

8 Comments

Filed under leven

omdat ik het niet laten kon

Van tevoren had ik me heilig voorgenomen om er niet over te gaan bloggen. Niet weer.
Maar daarna dacht ik: Lisa, wie hou je nou voor de gek?

(Daarbij ging mijn vorige blog over dromen, en als er iets oninteressant is, zijn het andermans dromen. Dus dit kan er nog wel weer bij)

Voor de gelegenheid heb ik al mijn oude blogs over dit onderwerp herlezen. Ik moest concluderen dat ik er weinig aan toe kon voegen – althans, niet zonder mezelf belachelijk te maken. Want hoe vaak kan ik nog zeggen hoe mooi het was, hoe goed, hoe gelukzalig ik heb zitten glimlachen en hoe geïnspireerd ik me nu voel? Hoeveel ruimte geven jullie me nog voordat het pathetisch wordt?

En het ergste is – misschien ben ik die grens al lang voorbij. Voor niet-gelijkgestemden.

(Om eerlijk te zijn had ik toen ik de eerste blog schreef gehoopt om eendrachtige zielen naar me toe te trekken via Google, maar met deze zoekmachine heb ik in bijna twee jaar tijd slechts één bezoeker mogen ontvangen die iets over hem wilde lezen. De zoekterm was ‘patrick wolf emanciated’. Juist.)

Maar jongens. Hij was goed. Zo goed en fascinerend en beminnelijk, vergeet dat laatste niet. Omdat het zijn ‘akoestische’ (ik zag anders veel draadjes hoor) tour is, konden we plaatsnemen op een bescheiden tribune, of vooraan op de grond, op witte IKEA-kussens. Mijn benen zijn nog steeds niet blij dat ik voor het laatste gekozen heb, want godohgod wat was er weinig ruimte.

En ik voelde me intens tevreden. Toen hij de eerste noot aansloeg. Toen hij  dat ontzettend belangrijke liedje dat hij bijna nooit speelt speelde. Toen hij er een voor mij onbekend instrument bij pakte maar ik toch meteen wist dat het Theseus was.
En dat wil ik graag delen, met iedereen, omdat ik nu eenmaal niemand ken die ik hier eindeloos mee kan vervelen. Maar zoals ik al eerder zei: wanneer wordt het pathetisch? Of zeg ik: kanmelekkernietboeiuhhetistochmijnblog? Welke filosofie zal ik handhaven, Het Moet Wel Leuk Blijven of Laten We Nou Semi-Professioneel Blijven?

Toch maar een liedje, omdat ik het niet kan laten.

(Wat ik overigens ook niet kon laten, was na afloop wachten om in de rij te staan om hem even snel te bedanken en een foto te nemen. Ik zie eruit als een crazy gestoorde fangirl gone wild en Patrick alsof hij longontsteking wil krijgen, maar dat mag de pret niet drukken)

(Jezus iedere keer als ik die foto zie schrik ik zie er echt zo eng uit)

(Maar aan de andere kant, hij is in het echt drie meter en dat klopt ook niet, dus deze foto is sowieso niet zo waarheidsgetrouw)

 

15 Comments

Filed under metablog, muziek

de bittere noodzaak van een fangirl

Tot nu toe ben ik twee keer voor een concert naar het buitenland gegaan. Beide keren waren strikt noodzakelijk. De eerste keer was toen mijn lievelingsband The Ark besloot om uit elkaar te gaan voordat ik ze ooit eens live had kunnen bewonderen. Omdat ze Nederland niet aandeden in hun afscheidstournee, moesten ik en een vriendin die ik via deze band heb leren kennen maar een retourtje Hamburg kopen. Het concert was fantastisch en we hebben alle bandleden na afloop kunnen spreken (en de polonaise met ze gedanst, dat is blijkbaar iets universeels).

De tweede keer was een paar maanden later, toen de cast van de musical Notre-Dame de Paris een aantal reünieconcerten gaf in Parijs. De musical wordt bij ons thuis grijsgedraaid sinds mijn achtste, op mijn veertiende zag ik het licht en werd ik Groot Fan. (Heb ook het idee dat dit ook heeft bijgedragen aan mijn Franse taalontwikkeling – ik ken nu zulke noodzakelijke woorden zoals ‘bossu’ (gebochelde) en ‘potence’ (galg)). Enfin, dit was een kans waar ik al sinds mijn prille jaren van muzikale bewustwording op hoopte. Je begrijpt dat mijn moeder en ik direct een kaartje kochten om onze helden in een volgeladen stadion te bewonderen.

Sinds ik weet dat ik een half jaar in het buitenland ga wonen, heb ik last van de irreële angst dat mijn favoriete artiesten ineens allemaal in Nederland gaan optreden. Wat heel raar is, want wat in Nederland komt, komt over het algemeen ook in Frankrijk. Zo ook mijn Favoriete Artiest Aller Tijden, dhr. Patrick Wolf. Hij komt dit najaar twee keer in les Pays-Bas en vier keer in mijn tijdelijke thuisland.
Toch is dit niet zo vlekkeloos als dit lijkt, want hij komt dus in allebei mijn Hollandse hometowns: Amsterdam én Rotterdam. En dan zit ik daar in Parijs, met maar één concertje, want alle andere Franse steden zijn echt Heel Ver Weg. Ik heb al gekeken of ik niet toevallig vakantie heb als hij in Nederland is, zodat ik dan even op en neer kan gaan. Ik weet nog niet of het financieel of moreel verantwoordelijk is om bezoekjes aan mijn vrienden en familie rondom één zangertje te plannen, dus ik denk er nog even over na. Want Patrick Wolf mag dan wel niet uit elkaar gaan of een eenmalige reünie zijn, zodra het enigszins mogelijk is om hem drie keer in één maand te zien, is dit een bittere noodzaak.

P.S. Omdat jullie op mijn vorige blogpost massaal reageerden dat jullie wél van filmpjes hielden, heb ik allemaal liedjes in deze blogpost gevoegd. Ik verzeker jullie dat ik niet zal gaan huilen als jullie deze uit wraak niet gaan bekijken.

19 Comments

Filed under muziek, op stap

but oh no, not me

“Het lijkt erop dat je nog geen abonnementen hebt,” vertelt YouTube me en laat een lijstje met voor mij potentieel interessante kanalen zien. Ik krijg bijna zin om te gaan vloeken, maar dat doe ik niet, want 1) dat zou een beetje overdreven zijn en 2) daar heb ik de energie niet voor.

Waarom moet een mens toch zo veel? Of ligt het aan mij, moet ik me gewoon leren afsluiten voor dit soort hints? Ooit werd mij verteld dat ik geen tijdschriften moest lezen, omdat die continu verwarrende boodschappen doorgeven. Je moet investeren in een luxe tas, je moet foundation uitproberen, oh en blijf vooral jezelf!
Deze waarschuwing lachte ik destijds honend weg, maar nu weet ik het niet meer zo zeker of ik me niets aantrek van iedereen die iets van me moet.
Niet dat ik een designerbag wil. Of foundation. Te veel gedoe. Maar ik ben wel bijna geneigd om YouTube-kanalen te volgen, terwijl het enige dat ik uit mezelf op die website wil doen het bekijken van Patrick Wolf-optredens is.

Op dit moment heb ik zo genoeg van alles en iedereen dat ik met het idee speel om de samenleving te verlaten en zelfvoorzienend te gaan leven in Mongolië of zo (volgens mij is dat de enige plaats waar het nog kan. Oh nee, je hebt ook Alaska nog), maar volgens mij zou ik me dan enorm gaan vervelen. Wat zou ik in godsnaam de hele dag moeten doen zonder internet?

23 Comments

Filed under leven

it’s the sigh of wild electricity

Volgens mij ben ik hiervoor geboren, dacht ik enigszins melodramatisch tijdens mijn vierde Patrick Wolf-optreden in twee jaar. Ik zat vooraan, in het midden, in mijn eentje tussen alle andere liefhebbers, een beetje content te zijn met Patrick en met mezelf. Hiervoor was ik om half zes van huis vertrokken, om vervolgens pas om half vier ‘s ochtends thuis te komen, om deze man één uur te zien performen op Crossing Border. Je bent fan, of je bent het niet.

Twee uur daarvoor was er een meet-and-greet-momentje bij de merchandise-tafel. Zodoende kan ik zeggen dat ik mijn grootste muzikale held heb ontmoet. Drie maanden geleden heb ik nog met de leden The Ark heb gedanst, dus ik dacht dat ik nu cool genoeg was om een ontspannen praatje met Patrick te maken. Niet dus. Nog net niet stotterend hield ik mijn bedankt-voor-je-muziek-verhaal.

Omdat ik in mijn eentje was, heb ik meerdere vreemden moeten lastigvallen met mijn zenuwen omtrent het naderende handtekeningenmomentje, en daarna, met mijn euforie. Wat voor muziek is het? vroegen ze allemaal. Mensen vergelijken het met Sufjan Stevens, antwoordde ik dan, hoewel ik die hele Sufjan Stevens niet ken en dus niet weet of die vergelijking ergens op slaat.

Op een website las ik dat Patrick Wolf een doet denken aan een kruising tussen een relnicht en een herdersjongen. Hoewel ik ‘relnicht’ een lullige term vind, zit er wel iets van in. Patrick Wolf is half elektro, half ukelele, half glitterkoning, half verscholen boshuis. Ik denk dat daar mijn fascinatie voor zijn muziek vandaan komt – er zit een wereld in verscholen waar ik mijn vinger niet helemaal op kan leggen, iets met eenhoorns met pentagrammen, kermisattracties, elektriciteit en vuurtorens, lycantropie, vioolmuziek in het bos, een overvloed aan levenslust, comfort in een gouden catsuit.

En live is hij zo zelfverzekerd dat je ter plekke besluit nooit meer ergens aan te zullen twijfelen. Maar zodra hij begint te praten, is het weer een boomlang, verlegen jongetje. Concert nummer vijf, laat alsjeblieft niet lang op je wachten.

De eerste foto is zaterdag gemaakt, de laatste foto is gemaakt tijdens de eerste keer dat ik hem live zag. En ja, ik ben een van de vele blondines die oncharmant op deze foto staan…

9 Comments

Filed under geniale mensen, muziek