Category Archives: studie in buitenland

thuiskomen en terugverlangen

Ik heb er altijd zo’n hekel aan als andere mensen dit zeggen, maar ik ga het toch doen: ik word oud. Dat merk ik aan alles. Zo is mijn lievelingsfilm (Velvet Goldmine) al zeven jaar mijn lievelingsfilm en heb ik mijn tweede lievelingsfilm (Interview with the vampire) al bijna tien jaar geleden voor de eerste keer gezien. Ik ben al langer van de middelbare school af dan dat ik erop heb gezeten. Ik heb maar zeer weinig vrienden die ik korter dan vijf jaar ken. Patrick Wolf is hier jonger dan dat ik nu ben. Ooit woonde ik in Parijs, maar deze periode is tegenwoordig niet meer iets heftigs dat ik net achter de rug heb, maar iets dat officieel tot mijn verleden behoort.

Nu behoort alles wat voorbij is tot je verleden, maar vergis je niet: er is een groot verschil tussen net-verleden en verleden-verleden. Toen ik pas terug was uit Parijs, dacht ik dat ik overal Eiffeltorens en zwervers zag en was ik een beetje beledigd wanneer kennissen niet meteen over mijn terugkeer begonnen – alsof ik niet een half jaar in het buitenland had gewoond, maar alsof ze me gewoon toevallig een tijdje niet hadden gezien. Nu klinkt dit supersuf (want iedereen en z’n bejaarde buurvrouw gaat tegenwoordig een paar maanden naar de andere kant van de wereld, daar kijkt niemand langer dan drie seconden van op) (jup, ik heb door hoe geprivilegieerd en cru dit klinkt), maar toen voelde mijn tijdelijke afwezigheid Heel Erg Bijzonder En Heel Erg Urgent. Voor mij dan.

Inmiddels zijn er weer zoveel andere dingen gebeurd die mijn Franse herinneringen geheel of gedeeltelijk hebben verdrongen. Nieuw werk, liefde van mijn leven ontmoet, stage gelopen, oma’s verloren, afgestudeerd, nieuwe toekomstplannen, weer een nieuwe stage, verhuisd, nieuwe sporten uitgeprobeerd, mijn eetpatroon omgegooid… enzovoort enzoverder. Het leven gaat door, en Parijs wordt steeds minder mijn stad, natuurlijk nooit helemaal niet maar wel minder dan toen het nog maar net verleden tijd was, hoe je ‘t ook wendt of keert.

Dat is natuurlijk iets goeds, want het zou treurig zijn als ik het op mijn veertigste nog steeds alleen maar zou hebben over die paar maanden uit mijn leven, alsof dat het belangrijkste is dat ik ooit heb meegemaakt. Dat is het namelijk niet, en mijn verhalen over mijn Parijstijd hebben inmiddels alweer een hoog oma vertelt-gehalte. Maar toch, toch toch toch, toch is het ook wel een beetje jammer dat de tijd niet even stil had kunnen blijven staan op toen het nog maar net voorbij was. Het had namelijk ook wel wat, dat thuiskomen en terugverlangen.

Studeren in Parijs

Foto: Muh Vadur

9 Comments

Filed under studie in buitenland

een dramatisch dilemma (kies de juiste oplossing en win niets)

Jullie denken misschien dat mijn Parijsperiode helemaal is afgesloten en ik er alleen maar over blog omdat mijn huidige leven doodsaai is. Dat is misschien een klein beetje waar, maar lang niet helemaal. Zo kreeg ik een maand of wat terug een e-mail van mijn Franse bank. Dat ik rood sta omdat ze het verzekeringsgeld van mijn woning hebben afgeschreven terwijl die rekening leeg was (deze verzekering had ik twee jaar geleden afgesloten bij de bank zelf).

Ik vond het een heel merkwaardige e-mail. Ten eerste omdat ik geen flauw idee had dat ik een verzekering betaalde voor een kamer waar inmiddels al een ander woont. Ten tweede omdat er niet stond dat ik eens gauw geld moest gaan storten: alleen dat ik snel moest reageren. Wat ze precies van me wilden horen, was onduidelijk. Ik schreef toen maar dat ik al anderhalf jaar niet meer in de te verzekeren kamer woonde en niet wist dat ik hiervoor moest betalen. De bankmevrouw mailde mij terug dat het nu eenmaal een doorlopende verzekering was en dat ik hem niet had opgezegd. (Kennelijk was hij vorig jaar ook van mijn rekening afgeschreven, alleen dat had ik even gemist.)

Maar er stond weer geen verzoek om geld te storten. Dat vond ik een beetje raar. Toen ik zelf op een klantenservice werkte, kreeg ik continu mailtjes van mensen die een factuur voor de verlenging van hun abonnement hadden gekregen zonder dat ze doorhadden dat ze een abonnement waren aangegaan. Wanneer ik hen hier wat meer informatie over verschafte, zorgde ik er altijd voor dat het duidelijk werd dat ze écht moesten gaan betalen. Als mensen weten dat ze moeten betalen, is de kans ook groter dat ze dat ook doen. Het is geen zekerheid, maar het helpt wel.

Dus ik dacht nu: laat maar zitten. Als ze het geld echt willen, gaan ze wel moeilijk doen. Officiële brieven sturen, dat soort dingen. Hoewel het maar om vijftig euro gaat, wil ik het eigenlijk niet betalen. Ik ben me bewust van de kracht van algemene voorwaarden, maar betalen voor lucht vind ik wel heel overdreven. (Kijk, als het nou om een sportschoolabonnement ging waar ik niets aan heb omdat ik in een ander land woon, was het nog anders. Dan zou ik in theorie nog kunnen gaan sporten. Maar hier kan ik niets mee! Ook niet in hun theorie!)

Eergisteren kreeg ik echter weer een mailtje. Dat ik geld moet storten. Er staan geen dreigementen bij, maar toch. En nu weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Nou ja, ik ga ze wel mailen en met veel gevoel voor pathos uitleggen waarom ik dit bedrag niet kan/wil/mag betalen. Maar als ze nou “Ja balen” zeg, wat dan?

Ik word verscheurd tussen mijn enorme weerzin tegen te betalen voor iets dat niet bestaat (ik bedoel, ik krijg ook niets uitgekeerd als de huidige bewoner de kamer in de fik steekt, toch? Mijn contact voor die kamer is niet meer geldig, dus daar kan ik toch niet voor betalen?) en de angst dat ik in Frankrijk te boek kom te staan als wanbetaler en er dan nooit meer mag wonen. (Niet dat ik van plan ben om terug te verhuizen, maar ik hou graag mijn opties open). Maar ik wil niet betalen! Het is niet eer-heer-lijk!

Dus wend ik mij maar tot jullie, lieve bloglezers. Ik heb jullie mening zo hard nodig dat ik er speciaal een poll voor heb gemaakt. Wat vinden jullie: moet ik betalen, of moet ik het niet?

Deze ruimte moet ik dus verzekeren (dit was toen mijn zusje en haar vriendin bij me logeerden, geen zorgen)

De te verzekeren ruimte (zo zag het er trouwens niet altijd uit hoor, alleen toen m’n zusje en d’r vriendin kwamen logeren)

20 Comments

Filed under studie in buitenland

souvenirs (deel II)

Mijn laatste producten uit Parijs beginnen op te raken. De wasverzachter die ik in de eerste weken van mijn uitwisseling aanzag voor wasmiddel, de  nagellakremover van Bourjois die ik verkoos boven het huismerk om het nagellakremoven wat spannender te maken, de watjes om de nagellakremover op te doen (dat het anderhalf jaar duurde totdat ik daar doorheen ben, is veelzeggend); overal is nog maar een klein restje van over.

Natuurlijk zijn er ook spullen die niet op kunnen raken. De boeken in mijn kast, het vest dat ik nu draag. Veel hardloopspullen. Mijn citroenpers, ook niet onbelangrijk.

Laatst hadden we een college dat deels ging over consumptiegoederen (want dat zijn al die leuke dingen uit Parijs: gewoon ordinaire gebruiksartikelen, zooi). Consumptiegoederen, werd uitgelegd, zijn dragers van culturele ideeën die al te snelle vooruitgang tegen kunnen gaan. Hierbij ging het eigenlijk vooral over grotere ideeën en ontwikkelingen in de maatschappij, maar het geldt net zo goed voor de ideeën die mijn spulletjes uit Parijs uitdragen. Zolang ik nog een beetje Monoprix-wasverzachter bij mijn lakens kan gooien, ben ik nog steeds niet helemaal weg.

Achteraf gezien zou ik willen dat ik meer had gekocht. Meer gebruiksvoorwerpen, meer meubels, meer zooi. Al dat minimalisme ook altijd, ik had gewoon voor één keertje helemaal los moeten gaan. Teruggaan en die spullen (opnieuw of voor het eerst) kopen heb ik in sommige gevallen gedaan, maar dat is toch niet helemaal hetzelfde. Ik had half Parijs naar Amsterdam mee moeten slepen, die ene keer dat ik terugging.

Meestal als ik zulke dweperige gedachten aan Parijs heb, probeer ik te denken aan een bepaald moment in de wasserette. Eigenlijk kan ik iedere herinnering aan de wasserette hiervoor gebruiken, maar er is één herinnering die het best werkt. Ik zat op een herfstige dinsdag te wachten tot mijn was klaar was. Buiten was het grauw en nat. Binnen was het koud en iedere keer als iemand de deur open deed, werd het nog kouder. Ik had mijn jas aan en probeerde te lezen, maar het lukte niet, want een ruimte vol wasmachines leidt te veel af. Ik dacht toen: hier is niets aan. Hier valt echt niets te winnen. Ik had net zo goed in Nederland kunnen blijven.

Het helpt nog steeds niet echt, maar dat vind ik juist wel fijn.

parijs studeren kamer

Nog maar eens een nostalgisch fotootje van mijn uitzicht (dat gebouw rechts is trouwens een ziekenhuis, ik kon mensen in bedden zien liggen, verder toplocatie hoor)

 Souvenirs (deel I)

14 Comments

Filed under studie in buitenland

plog over mijn super awesome fabulous leven in parijs

Ligt het aan mij, of is dat hele ploggen inmiddels alweer een beetje over? Hoe dan ook, in een vlaag van ontzettende Parijs-heimwee en te veel random foto’s die voor het grote publiek ongezien zijn gebleven, besloot ik een heuse plog samen te stellen over mijn super awesome fabulous leven in Parijs. Hoewel deze foto’s in een tijdbestek van vijf maanden zijn gemaakt, geeft dit wel een natuurgetrouw beeld van hoe mijn dagelijks leven er anderhalf jaar terug ongeveer uitzag. Denk ik. Dus, bij dezen:

Ik word wakker. Ik open mijn gordijnen en zie in het ziekenhuisgebouw tegenover me mensen op bed liggen. Ik kijk niet te lang, want dat is onbeleefd. Laat ik mijn blik maar op de rest van De Stad richten.

Dan ga ik hardlopen in Jardin des Plantes (die rustig wandelende mensen moet je wegdenken, Jardin des Plantes is ‘s ochtends vroeg gewoon een hardloopparcours).

Als ik een klein stukje verder loop zie ik dit! Wat heb ik toch een rotleven.

College. Mijn aantekeningen zijn een mix van Frans, Nederlands en tekeningetjes die uitdrukken hoe zwaar ik het heb tijdens dat drie uur lang durende Franse geratel.

Tijd voor de lunch! Wat zorgt mijn universiteit toch goed voor vegetariërs.

Gelukkig doen ze wel aan superdeluxe toetjes.

Nu ga ik Frans oefenen met een Franse jongen die Nederlands wil leren. Hij heeft dit boek voor me uitgezocht en daar ben ik HEEL erg blij mee, want hier staat echt ALLES in over die achterlijke Franse vervoegingen. Hoewel we meer tijd aan mijn Frans besteden, lijkt die gast minstens net zo snel Nederlands te leren. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat hij in Duitsland gewoond heeft, waardoor hij overigens Nederlands spreekt met een vet Duits accent, in plaats van met een Franse tongval. Daar word ik altijd heel vrolijk van.

Hierna besluit ik even De Stad in te trekken. Huh, hoe kom ik ineens op Île de la cité terecht?

Le Marais

Ik fiets ook nog even door naar Opéra, maar ik ga niet Galeries Lafayette in, want ik word altijd een beetje depri van het feit dat ik daar niets kan betalen.

Even een korte stop bij Pret a manger. Omdat het kan. Straks woon ik immers weer in Nederland, en daar hebben we deze prachtketen niet!

Shit, ik wilde een alternatieve route naar huis nemen en nu ben ik verdwaald.

Toch thuis gekomen. Nu is het tijd om Cervantès te lezen, ik heb er zin in!

Uch, verschrikkelijk boek, ik ben er helemaal klaar mee.

Gelukkig zit ik ook in Parijs nooit om aanspraak verlegen.

Nog even een OOTD’tje tussendoor (excuses voor het hoofd, maar ik maakte destijds zoveel OOTD’s voor eigen documentatie dat ik niet meer echt iets gaf om mijn kop en daarom (?) een soort verhulde duckfaces ging maken)

Nee hè, nu moet ik mijn smoothie van de tafel likken!

Dan maar een walgelijk smerig zelfgemaakt groentesapje.

Nee hè, gootsteen verstopt!

Tijd voor het diner. Bij kaarslicht, want het is weer eens hommeles met mijn elektriciteitskast.

Ook het internet doet het niet.

Ik besluit deze misère achter te laten en in de metro te stappen om iets te gaan drinken in de stad. Garou probeert me een mannenarmband te verkopen. Het lukt hem bijna.

Een mislukte partyfoto, omdat ik het awkward vind om duidelijke foto’s online te zetten van mensen die misschien wel helemaal niet beroemd willen worden.

Ik besluit dat het wel weer genoeg voor vandaag is. Ik hul me in mijn Cruella de Vil-badjas en ga slapen.

13 Comments

Filed under fotopost, studie in buitenland

oké nog één keer over parijs dan

Mensen die het steeds over één bepaalde periode uit hun leven blijven hebben, zijn bloedirritant. Vooral als deze periode die paar maanden betreft waarin ze in het buitenland woonachtig zijn geweest. Als ze voor de zoveelste keer een zin beginnen met “Toen ik in Melbourne/Chicago/Berlijn woonde…”, wil je het liefst schreeuwen dat ze maar snel weer moeten oprotten naar die oh zo geweldige plek en ons lekker met rust moeten laten.

Zo’n persoon wil ik niet zijn. Niet alleen omdat ik niet irritant wil doen, maar ook omdat ik in Nederland wonen zo leuk vind dat het flauw zou zijn om alleen maar over die paar maanden uitwisseling te praten. Ik bedoel, zoveel gebeurde daar nou óók weer niet.

Lang kon ik nog wel wegkomen met dat gelul over Parijs, maar dat is nu echt verleden tijd. Vooral nu het deze week precies een jaar geleden is dat ik weer naar Amsterdam verhuisde (ik gebruik “deze week” bij “precies” omdat ik niet meer zeker weet op welke dag we nou gingen). Mijn vader en ik droegen mijn overvolle koffers zes verdiepingen naar beneden, want de lift deed het niet. Al sinds november. Ik zou willen zeggen dat dit zo lekker charmant volgens Franse slag was, maar dat is helemaal niet zo, want in mijn flat in Amsterdam is ook altijd alles maandenlang kapot (gelukkig doet het warme water het wel).

Ik zou echt niet willen zeggen dat Parijs de beste tijd van mijn leven was, maar soms heb ik zoveel heimwee dat ik er buikpijn van krijg. Hier moet ik wel bij zeggen dat ik gewoonweg een ster ben in het opslaan in mijn hart (buik) van plaatsen die ik heb bezocht, waardoor ik overal met tranen in mijn ogen naar terugverlang, zelfs al ben ik er maar één keer geweest. (Hetzelfde heb ik met hele goede films, als ik die zie, denk ik altijd: de volgende keer dat ik hem kijk, is hij nóg beter, en de volgende keer denk ik dat weer.) Moet je je voorstellen hoe sentimenteel ik ben na vijf maanden in een buitenlandse stad te hebben gewoond.

En wat voor stad. Stad met de hoge beige huizen (goud, als het licht er op de juiste manier op schijnt), ontelbaar vele straten en terrassen, zoveel huizen, winkels, inwoners, toeristen. Een stad die zo vol is met cultuur en historie en die zo tot ieders verbeelding spreekt dat ik er bijna alleen maar in clichés over kan spreken. Mijn stad, iedereens stad. Van het voorjaar hoop ik er weer met mon amour rond te kunnen dwalen. Weer even doen alsof Parijs bestaat uit prachtige brasserieën en eeuwenoude kerken, en niet uit te dure wasserettes, zwervers op iedere straathoek en instanties die opgericht zijn om je het leven zuur te maken. Dat laatste hoeft hij allemaal niet te zien.

Zo. En nu stop ik met erover praten. Nu is het klaar. Tenzij we dus weer een bezoek aan Parijs gepland hebben, want dan is het in het kader van voorpret. En dan heb je ook nog de napret. Maar dat is het dan ook wel. Deal?

Nog ff een fotootje van Muh Vadur, omdat het kan

 

Leave a Comment

Filed under studie in buitenland