Category Archives: voornemens

voornemens, doelen, projecten etc

Ik ben een ware zelfverbeteringsjunkie en daarom is januari mijn lievelingsmaand: we mogen weer manieren bedenken om ons leven een upgrade te geven! Tsja, sommige mensen houden ervan om op zondagmiddag naar voetballende mensen te kijken – ieder z’n eigenaardigheden.

Dit jaar vind ik het wel wat lastiger, want er is een soort lamlendigheid over me heen gekomen waardoor langer dan een uur vooruit kijken me extreem veel moeite kost. En dat is de schuld van… 1x raden. Ik kan gewoon echt geen beeld vormen van het komende jaar.

Maar goed, dat het de schuld van corona is, betekent niet dat ík niet diegene ben die eronder lijd. Daarom heb ik toch maar een lijstje met voornemens voor volgend jaar – of zijn het meer doelen? Projecten? Anyway, hier komen ze.

(Waarschuwing: ik bedacht van tevoren dat dit een vrij ‘fris’ en ‘verrassend’ lijstje zou worden maar concrete ideeën, maar eigenlijk staat hij vol met klassieke goede voornemens…)

Minder lamlendig zijn – Inkoppertje hè? Of, als we dit positief willen formulieren: handelen met energie. Dit is niet echt SMART, maar ik denk dat het neerkomt op steeds de energieke keuze aan maken. Niet ‘s avonds op de bank blijven hangen omdat ik te moe ben om naar bed te gaan, maar gáán. Niet nog een keer het nieuws lezen als ik mijn to do-lijst moet afwerken, maar … mijn to do-lijst afwerken. Eigenlijk zou je dit doel ook ‘niet meer uitstellen’ kunnen noemen, maar dat is zo uitgekauwd dat ik er zelf niet meer in geloof. Misschien werkt dit beter.

Een échte zonnebril kopen ipv eentje van de Kruidvat – Ik weet niet zo goed wat ‘een echte zonnebril’ is, maar ik denk eentje waarvan de glazen niet na één zomer afbrokkelen. Misschien koop ik er zelfs eentje op sterkte!

Mijn ogen opnieuw laten meten – Geen zin in, maar volgens mij wel nodig, want ik geloof dat mijn ogen de laatste 3 jaar achteruit zijn gegaan.

Meer tijd vrijmaken voor sociale activiteiten – Ik ben zo’n type dat veel tijd voor zichzelf nodig heeft. Ten eerste omdat ik gewoon graag alleen ben, maar ook omdat ik het altijd ‘heel druk’ heb omdat ik ‘nog heel veel moet doen’. Dat is leuk en aardig (en waar) maar ik heb laatst gelezen dat mensen tegenwoordig geen tijd meer voor elkaar maken en dat dat HEEL! ERG! SLECHT! is voor je mentale gezondheid. Dus in 2021 wil ik echt vaker afspreken met anderen (coronaproof ofc)

Bedenken wat ik wil doen met mijn Instagram – De afgelopen maanden was ik veel minder online, en dat gaat verrassend goed. Maar hierdoor heb ik wel het idee dat ik dingen ‘mis’ op Instagram. Vooral dingen waar bijvoorbeeld collega-schrijvers mee bezig zijn, zijn juist zo leuk om in real time van mee te genieten. Alleen vind ik het ook niet leuk om alles zo projectmatig te gaan bekijken, zo van: oh, nu even mijn Instagramkwartier! Dus ik moet even bedenken hoe ik hier een balans in kan vinden. Als je tips hebt, hoor ik het graag.

Bedenken wat ik met mijn blog wil – Na 10 jaar Vijfkoffiegraag twijfel ik over wat ik hiermee wil. Geen zorgen – ik ben niet van plan om er een ‘interactieve community’ van te maken of een ‘platform’ vol gesponsorde posts die JOU gaan HELPEN om ALLES uit JEZELF te HALEN, maar … laten we wel wezen, ik schrijf vrij weinig en maak zelden tijd vrij om te reageren op andere blogs, en dat vind ik jammer. Het is niet dat ik niet wíl schrijven, het kost alleen zoveel tijd, tijd die ten koste gaat van het schrijven van een boek. Dat ‘anders bloggen‘ wat ik wilde lukt namelijk voor geen meter, ik ben nog steeds 4 uur per blogpost bezig. De laatste weken heb ik veel geblogd, maar toen had ik minder tijd om aan mijn boek te werken. Dus ook nu ben ik wéér ontevreden, snap je? Het is ook nooit goed. In 2021 wil ik hier een oplossing voor bedenken. Ook hiervoor mag je tips droppen.

Game of Thrones proberen te lezen – Dat ik GoT leuk zou vinden was de grootste verrassing van 2020 (ik bedoel, ik hou niet van fantasy en ik hou ook niet van geweld) maar inmiddels ben ik groot fan. Zó groot dat ik niet kan wachten om me, zodra Tim en ik seizoen 7 en 8 er doorheen gejast hebben (over enkele weken vermoed ik), onder te dompelen in de boeken. Ik denk eigenlijk niet dat het echt iets voor mij is (ik bedoel, ik hou niet van fantasy en ik hou ook niet van geweld en ik hou ook niet van hele dikke boeken) maar ik ben enthousiast genoeg om het te proberen.

Vaker zeggen wat ik denk – Ik weet niet of jullie het weten, maar ik ben dus best wel … verlegen. Of nee, verlegen is niet het goede woord. Ik ben doosbang voor confrontatie. Hierdoor heb ik de neiging om mensen naar de mond te praten. Echt geen idee waar dit vandaan komt, maar ik wil er vanaf. Dit is ook al zo’n voornemen dat ik ie-der jaar heb, maar ik word bijna 30, dus misschien helpt deze schrikbarend volwassen leeftijd me om ook eens volwassen te worden.

Nieuwe (leuke) sportkleren kopen – Ik sport tegenwoordig 3x per week, maar mijn sportgarderobe bestaat uitsluitend uit kleding die te groot was voor mijn moeder en dingen die ik even snel bij de Zeeman haalde toen ik erachter kwam dat verder alles in de was zat. Is niks mis mee, maar ik heb nog stééds te weinig sportkleding en ik ben altijd ook wel jaloers op mensen die er wel uitzien alsof ze iets om hun uiterlijk geven. Dus ik wil in één keer een hoop nieuwe (of tweedehands) sportkleren kopen. Ben ik daar ook weer vanaf.

Leuke nieuwe tweedehands kleding kopen die ook lekker zit – Mijn kledingkast is echt toe aan een update, ik vind alles zo saaaai. Maar dan wil ik vooral tweedehands kleding kopen want klimaatcrisis. Extra uitdaging: het moet lekker opvallend dramatisch zijn, maar óók prettig zitten. Een combinatie die zelden voorkomt. Moet ik na 19 januari ff wat tijd voor vrijmaken.

Meer stilstaan bij wat er wel goed gaat – Ik las laatst ‘Denk eens aan alles wat je wilde, wat je nu hebt’. Nou, ik heb een boek uitgegeven en ik ben bezig aan een tweede boek. Ik heb een baan waarbij ik schrijf. Ik heb een heerlijk huis in een awesome buurt en een geweldige relatie. Ik heb vrienden, een rijbewijs, een sportritme, kleren. Bijna Echt is genomineerd voor de Jonge Jury Debuutprijs. Ik kan best goed koken (vind ik zelf) en ben niet meer zo verslaafd aan mijn telefoon als eerst. Ik heb een melkopschuimer, een koptelefoon, een e-reader en vegan dr martens. Hoe vet is dat allemaal? Begrijp me niet verkeerd – het is niet zo dat ik nu ontevreden ben, ik ben eigenlijk best wel tevreden, maar als ik kijk naar dit lijstje denk ik: ik zou continu hysterisch blij over straat moeten rennen, gillend hoe gelukkig ik ben. Ga ik niet doen want coronacrisis, maar toch.

Een tweede boek schrijven – Ik was bijna geneigd om dit er niet bij te zetten, want ik heb het contract getekend en al een schrijfplan gemaakt, dus vanzelfsprekend dat ik een boek ga schrijven, toch? Maar dat is nou juist wat ik hierboven zeg: dan ga ik voorbij bij hou bijzonder en hoe leuk dit doel is. Terwijl het echt het belangrijkste ding van mijn jaar is (echt een stuk belangrijker dan dat ik meer sportkleren heb). Het komende jaar ga ik heel wat uren besteden aan mijn boek. Zin in.

Meer Franse liedjes vertalen – hoewel in een half jaar in Parijs heb gewoond (alweer 8 jaar geleden maar oké) (kijk toen blogde ik ook!) is het grootste deel van mijn vocabulaire nog altijd afkomstig uit de musical Notre-Dame de Paris. Daar zitten veel verschillende woorden in, maar toch: ik wil er graag meer kennen. Dus ik geloof dat de effectiefste manier is om nog maar gewoon een musical aan te zetten. Ik bedoel, het is niet alsof ik ook maar één begrip uit mijn studie heb onthouden – maar wel het woord voor ‘bochelaar’, ‘zondaar’ en ‘noodlot’ ken, en maar liefst 3 verschillende woorden voor ‘galg’…

14 Comments

Filed under voornemens

wat ik nog wil doen voordat de zomer voorbij is

Aan het einde van de zomer ruikt de lucht ‘s ochtends anders. Ik moet bij deze geur altijd terugdenken aan mijn twee favoriete eindes van de zomer: die keer toen ik 18 was en bijna zou beginnen aan mijn studie psychologie, en die keer toen ik 19 was en bijna zou beginnen aan mijn studie Nederlands. De geur van de lucht, tussen zomer en herfst in, zit vol beloftes van spanning en meeslependheid. Ook nu ik geen ellenlange zomervakantie meer heb als pauze tussen mijn oude en mijn nieuwe leven.

Ik ben geneigd om zin te krijgen in de herfst: panty’s, kaarsjes, pompoen eten. Maar ik hou me in. Want ‘officieel’ is het nog bijna een maand lang zomer, en hoewel er de komende weken regen voorspeld wordt, is het voorlopig nog geen weer voor pany’s.

(Als ik überhaupt nog in staat ben om nog panty’s te dragen – sinds het begin van de coronacrisis heb ik het één keer geprobeerd, en toen heb ik toch maar gauw weer een broek aangetrokken)

Daarom probeer ik nog genieten van de zomer die er nog is. Ik heb even nagedacht over wat ik ‘deze zomer’ nog graag zou willen doen. Dit blijken vooral dingen te zijn die met eten en drinken te maken hebben, maar dat krijg je hè, in deze toch wel sociaal-arme, activiteiten-arme coronatijden (of misschien ben ik gewoon oud en saai).

IJskoffie maken

5 jaar geleden heb ik voor het laatst ijskoffie gemaakt, en dat was me toch een partij ranzig. Zeker weten hoe het komt doe ik niet, maar ik vermoed dat ik te veel ijsklontjes heb gebruikt en dat het daardoor wat te waterig werd. (Maar nog steeds denk ik: ZO vies kan waterige koffie toch niet zijn? Het was echt heel heel erg smerig)

Maar ijskoffie zou in principe heel lekker moeten zijn, niet ingewikkeld om te maken, en vooral: heerlijk zomers.

Omdat ik aan mezelf wil laten zien dat mijn plannen heel serieus neem, heb ik gisteravond vier espresso’s gezet, de helft in de koelkast gedaan en de andere helft ingevroren, gewoon in ijsblokjeshouders. De volgende dag kon ik ijskoffie maken voor Tim en mij.

Protip: vries je koffie NOOIT in. Mijn keuken was een slachtveld. De espressoblokjes wilden er namelijk niet uitkomen, maar er braken wel hoekjes af, zodat er stukjes bevroren koffie door de hele keuken vlogen terwijl ik als een razende met die ijsblokjesouder op het aanrecht stond te rammen in de hoop dat ze los zouden komen (op het moment dat ze dat ein-de-lijk deden, vlogen ze natuurlijk ook weer alle kanten op). Het duurde zo lang dat de koud opgeschuimde sojamelk al helemaal op kamertemperatuur was.

Het was wel érg lekker.

Zwemmen (in het plaatselijke zwembad)

Ik heb deze zomer wel een paar keer gezwommen: in stinkend parkwater, in een zwembad op een vakantiepark, bij mijn familie in de tuin. Maar er is een belangrijk zwembad dat ik nog niet heb gehad, en dat is het plaatselijke openbare zwembad. Ik wilde supergraag toen het zo warm was, maar de kaartjes waren steeds uitverkocht (er mochten natuurlijk niet zoveel mensen binnen door corona). Nu is het niet meer snikheet, maar ik moet en zal een keer zwemmen. Ik ga dus nog een kaartje kopen voor ergens de komende weken, zelfs al regent het pijpenstelen. Dat zal ze leren!

Pizza eten en Aperol Spritz drinken op een terras in de buurt

Hebben Tim en ik vorig jaar gedaan, hebben we het jaar ervoor gedaan, dus is een traditie. Vind ik. En het is ook een traditie om dit ergens eind augustus te doen, want ik herinner me alle wespen die we moesten negeren nog levendig.

Bubacream eten

The Vegan Junk Food Bar is met een nieuw concept gekomen: Bubacream, een soort fancy unicorn glitter rainbow-achtig ijs met idiote toppings zoals snoepjes, passievrucht, oreo’s en bloemetjes. En dat is dus redelijk bij mij in de buurt te koop. Als rechtgeaarde moderne semi-jonge veganist móet ik dat natuurlijk proberen. Ik bedoel, dit soort dingen bestaan meestal alleen met niet-vegan ijs, dus ik moet mijn kans grijpen. Yolo enzo. (Ben wel al misselijk nu ik eraan denk)

Wandelen in De Natuur (voordat het herfst is)

Ik ben zo iemand die altijd boswandelingen wil maken, maar het nooit doet, want hallo ik woon in Amsterdam en hoe kom je dan in een bos? (Het Amsterdamse Bos telt niet) Maar tegenwoordig heb ik een rijbewijs, wat betekent dat ik overal heen kan waar ik maar wil. Wat ik dus ook nog een keer wil doen voordat de herfst begint. Niet dat ik dat deze zomer nog niet heb gedaan (ik heb al meerdere wandelingen gemaakt) of dat ik het niet van de herfst wil doen (ik wil van de herfst wéér wandelen) maar ik heb wat in te halen.

Heb jij nog dingen die je deze zomer wil doen? (Of heb je misschien nog ideeën voor mij die niet (of juist wel) met eten te maken hebben?)

12 Comments

Filed under voornemens

doe iets

Sinds George Floyd in Minneapolis werd vermoord door een agent, wordt mijn Instagram-timeline overspoeld met berichten over anti-racisme. In het begin scrolde ik erlangs, net zoals ik langs de meeste dingen scroll. Ik leef soms een beetje in mijn eigen wereld, en ik vond het heel erg wat er gebeurd is, maar ik dacht … dit is in Amerika, ik kan niets doen.

En, eerlijk is eerlijk: ik zag mezelf ook al als anti-racistisch, dus ik het voelde niet alsof die berichten voor mij bedoeld waren. Ik weet wat ‘white privilige’ is en dat ik ervan profiteer dat ik wit ben, of ik dat nu wil of niet. (Wil ik niet. Maar het is nu eenmaal zo.) Ik ben tegen zwarte piet. Als ik iets negatiefs denk over iemand die zwart of anderszins niet-wit is (in de media of IRL), probeer ik bij mezelf na te gaan of het écht gaat om wat die persoon doet, of dat ik toch onbewust racistische vooroordelen heb.

Dus ik had niet echt het idee dat ik wat moest doen. Maar daar hebben al die berichten op Instagram dus toch verandering in gebracht. Langzaam ben ik gaan beseffen dat ik als wit, geprivilegieerd mens mijn verantwoordelijkheid moet nemen. En met deze blogpost hoop ik anderen te overtuigen om dit ook te doen. (En met ‘anderen’ bedoel ik voornamelijk witte lezers, maar misschien ook lezers met een andere huidskleur die zelf niet al veel te maken krijgen met racisme)

Want we kunnen écht wel meer doen dan onszelf op de borst kloppen omdat we onszelf niet racistisch vinden. We kunnen actief proberen om racisme te beëindigen. Niet om onszelf alsnog op de borst te kloppen, maar omdat wij als imperfecte wezens deze imperfecte wereld beter kunnen maken.

Teken een petitie. Deel toch posts over racisme op social media, zelfs al denk je dat je volgers dit inmiddels wel weten. Zeg er wat van als iemand een (onbewust) racistische uitspraak doet, ook al vind je het eng. Je kunt niet alles in één keer goed doen (doe ik ook niet) maar je kunt wel je best doen. Doneer geld. Op https://blacklivesmatters.carrd.co/#donate staat een overzichtelijke lijst met organisaties en acties waar je aan kan doneren.

En als je nu denkt, ‘eh ik weet niet zo goed waar dit allemaal over gaat’: lees op internet over racisme en wat je ertegen kunt doen. Bekijk een documentaire, lees een boek. (Zelf wil ik beginnen in Me and White Supremacy – ik heb zelf ook nog veel over dit onderwerp te leren). Luister als zwarte mensen (en mensen met een andere huidskleur dan wit) vertellen over hun ervaringen met racisme – op Instagram, op het internet en in het echt (maar ga hen alsjeblieft niet zomaar aan hen vragen wat je moet doen. Google is your friend).

Misschien denk je nu: ‘poe poe, wat een Instagram-hype om te laten zien hoe goed je wel niet bent’. En ik snap de gedachte wel. Ik kan me voorstellen dat veel witte mensen het gevoel hadden dat ze ‘even’ iets moesten zeggen om te laten zien dat ze niet racistisch zijn, maar het daarna meteen weer vergaten. Als je je nu aangesproken voelt: je reactie is menselijk, maar je kunt beter. Kijk bijvoorbeeld op https://blacklivesmatters.carrd.co/ voor inspiratie voor die je kunt doen (zoals doneren en petities tekenen). Het lijkt misschien een beetje random om nú in actie te komen, maar je zult het toch ooit eens moeten doen. En nu is er momentum. Als we massaal aan de slag gaan, kunnen we samen veel bereiken.

Zie het als een springplank voor de rest van je leven.

6 Comments

Filed under voornemens

poging tot mediteren nummer 8678

De zenste (meest zen? Meest zenne?) foto die ik kon vinden

Ik ben niet zo goed in ‘in het moment’ leven. Mijn brein is altijd ergens anders dan mijn lichaam. Ben ik op zaterdagochtend aan het schrijven, dan denk ik aan zaterdagmiddag, wanneer ik afgesproken heb met vriendinnen. Ben ik op zaterdagmiddag met vriendinnen, dan denk ik aan zaterdagavond, wanneer ik op de bank ga zitten. Is het zaterdagavond, dan denk ik aan zondagochtend, wanneer ik ga schrijven. En op zondag denk ik aan maandag, en op maandag denk ik aan vrijdag, enzovoorts enzoverder.

Hier ben ik volgens mij niet de enige in. Het menselijk brein is gemaakt om alle kanten op te springen om zoveel mogelijk gevaren te kunnen elimineren. Dat hou je niet (helemaal) tegen.

Maar het is wél knap irritant. Mijn leven vliegt namelijk aan me voorbij zonder dat ik er echt bij ben. Ik heb hele concerten meegemaakt waarin ik, terwijl ik stond te kijken, alles wat er gebeurde in mijn hoofd navertelde op mijn blog – wat extra erg was omdat ik niet van plan was om hier een blog over te schrijven. Dat is toch zonde?

Dus ik moet er maar eens actief wat tegen doen, tegen dat altijd maar ergens anders zijn. En eigenlijk kan ik maar 4 opties bedenken: 1) sporten 2) een hobby zoeken 3) drugs gebruiken of 4) mediteren.

1) sporten: dat doe ik nu 2x per week, en die 2 uur zijn echt de enige 2 uur per week dat ik alleen maar denk aan wat ik moet doen, namelijk: al mijn kracht (fysieke kracht + wilskracht) kanaliseren zodat ik er nog één treurige push-up (op mijn knieën) (en met mijn handen op de step) uit weet te persen, en dat ik hierbij mijn rug recht hou, zodat mijn leraar niet “LISA DIT IS GEEN PUSH-UP” hoeft te roepen. Het zijn mijn twee lievelingsuren van de week. Iedere keer als ik klaar ben, en mijn gedachten weer op ‘aan’ springen, denk ik: ik zou dit vaker willen doen. Maar helaas heb ik na het sporten altijd minstens 3 dagen spierpijn, dus dat gaat niet.

2) een hobby zoeken: als kind kon ik me helemaal verliezen in tekenen, radioprogramma’s opnemen en simsen. Ik zou graag willen dat ik zoiets nog steeds kon. Toegeven: een van de weinige momenten waarop ik weleens de tijd vergeet, is wanneer ik aan mijn boek werk. Maar wat voor mijn boek geldt, geldt net zo goed voor alle andere creatieve activiteiten die ik probeer te ondernemen: ik wil per se iets helemaal geweldigs maken. Ik wou dat het me lukte om gewoon wat aan te klooien, maar ik raak altijd gefrustreerd en da’s nie zen. Ik kan echt niet een beetje bloemetjes gaan aquarellen als ik het eindresultaat niet boven mijn bed wil hangen. Of kleding naaien die niet zou dragen. En sims kan ik gewoon niet meer serieus spelen. Ik wou dat ik het nog leuk vond, maar na een half uurtje denk ik: ‘ja dit is een beetje doelloos’ en dan ga ik toch weer door Instagram scrollen (= wel heel zinvol natuurlijk).

3) drugs gebruiken: deze optie valt eigenlijk meteen af, want ik heb geen geld, en lijm snuiven lijkt me niet echt slim voor iemand die snel last heeft van haar holtes. Bovendien ben ik veel te bang om een bad trip te krijgen, en dat is ook niet handig als je graag ‘in het moment’ wilt leven.

4) mediteren: dat durf ik bijna niet te zeggen, want het is zo’n cliché-oplossing voor ongeveer alle problemen die er zijn. Nogal wiedes, want het enige wat je nodig heb, is jezelf en een minuut of 10 waarin je niet gestoord wordt door een geliefde/kind/huisdier/postbode die wéér een pakketje voor de buren komt afleveren.

Ik heb al best vaak in mijn leven geprobeerd om Serieus te Mediteren. De eerste keer was ik denk ik 20. Ik woonde op mezelf in een heel eng huisje in iemand achtertuin. Ik ging op de bank zitten, staarde door het raam naar een boomtak en dacht aan niets. Even was ik helemaal weg. En toen ik weer ‘terug’ kwam, had ik spontaan zin om te studeren. Hallelujah, hallelujah! Meditatie, een wondermiddel voor de productiviteit! Helaas is dat bij één keer gebleven. De 8 jaar daarna waren mijn meditatiessessies nooit meer zo succesvol.

Ik heb van alles geprobeerd. Met een geleide meditatie (dus iemand die je vertelt wat je moet doen, zoals ‘ademmm innnn, ademmm uittttt’ of ‘wees een berg’ of ‘visualiseer een oude vrouw in een schommelstoel die heel eng naar je lacht’). Dat was leuk, behalve als ik er nét lekker in zat en de meditatiestem weer zei ‘it’s completely normal to lose focus! Don’t beat yourself up!’ en ik weer van voor af aan kon beginnen. Ik heb het ook weleens gedaan op instrumentele muziek, maar ik word na een tijdje altijd een beetje leip van die klankschalen en natuurgeluiden klinken vanaf mijn telefoon altijd vet blikkerig. Dus mijn favoriete manier om te mediteren is gewoon in stilte. Maar dan lijkt het soms meer op een piekerkwartier dan op meditatie. Als na 15 minuten mijn wekker weer gaat, ben ik altijd teleurgesteld. Ik had nog zoveel interessante gedachten waar ik nog even rustig bij stil wilde staan!

Natuurlijk, meditatie is iets dat je moet oefenen. Je kunt niet één keertje mediteren en dan verwachten dat er meteen rust in de tent is. Niet dat een compleet stil hoofd het doel is: ze zeggen altijd, het doel van meditatie is niet om geen gedachten te hebben, maar om op te merken dát je ze hebt (en te laten gaan? Geloof ik?). En dat zou je moeten helpen om ook buiten je meditaties wat meer in het hier en nu te zijn. Maar dat vraagt dus om oefening. En dat is iets wat ik meestal 3 dagen volhoud, en dan weer 3 maanden vergeet.

Inmiddels gaan we bijna de laatste maand van 2019 in. Ik heb daar altijd tegenstrijdige gevoelens bij. Ik heb dit jaar veel dingen bereikt die ik wilde bereiken, maar toch vind ik het altijd confronterend om te zien wat ik nog níet heb. Namelijk een béétje rust in m’n kop. Het wordt eigenlijk alleen maar erger. Ik weet heus wel dat er nooit een zondag gaat komen waarop ik ben vergeten dat maandag een ding is, maar het zou wel leuk zijn als mijn hoofd iets meer voelde als een hoofd in plaats van als een flipperkast.

Daarom heb ik bedacht: voor de rest van het jaar wil ik iedere dag mediteren. Minimaal 10 minuten per dag, maar het mag meer. Op welk moment of welke wijze maakt niet zoveel uit, als het maar gebeurt. (Dat zou al een prestatie op zich zijn, want ik had dit zondag al verzonnen en ik ben het maandag en dinsdag alweer vergeten te doen.)

Daarom: vanaf vandaag een nieuwe poging, met jullie, mijn lezers, als getuigen. Ik ben heel benieuwd of het me a) gaat lukken om vol te houden en b) gaat helpen om iets meer in het moment te leven. Ik kan nu al niet wachten tot 1 januari 2020. Ik bedoel: ik ga proberen om van het proces te genieten. Of zo.

12 Comments

Filed under voornemens

update van een motorisch wrak

Inmiddels heb ik al 27 rijlessen achter de rug. Ik dacht eerst dat ik heel goed was, maar zo rond les 21 merkte ik dat mijn rijleraar gewoon mee zat te remmen als ik aan het inparkeren was. Nu snapte ik ineens waarom er in 20 jaar nog nooit een leerling schade heeft gereden aan zijn auto.

Ik was dus heel bang dat ik heel bang zou zijn op de weg (dat was de hele reden waarom ik zo lang zonder rijbewijs heb geleefd) (oké, ik had ook gewoon geen zin) maar dat valt dus wel mee. Sterker nog, ik zou best wel wat banger in het verkeer mogen zijn, dan zou mijn rijleraar niet zo vaak op de rem hoeven trappen.

Afgelopen week hebben we weer tot oktober nieuwe lessen gepland. Ik heb niet durven tellen hoeveel het er waren, maar ik kan nu wel met zekerheid zeggen: ik ben geen wonderkind. Ook geen wondervolwassene. Eigenlijk ben ik gewoon heel normaal. Een beetje sloom zelfs. Maar ja, vrouw hè.

(Dat is trouwens iets wat ik me afvraag: WAAROM hebben bijna alle mannen die ik ken hun rijbewijs in 25 lessen gedaan, en alle vrouwen in 40+? Is het omdat jongens zich hier al hun hele leven op voorbereiden met computerspelletjes? Is het een bias van de mensen die ons beoordelen? Ik zou echt alleen daarom zo graag snel mijn rijbewijs hebben gehaald, maar ja – ik had kunnen weten dat ik geen talent had, want ik ben motorisch gewoon erg slecht. Lezers die dit stereotype wél hebben verbroken (slome mannen/snelle vrouwen) laat u a.u.b. horen)

Ondertussen ben ik ook maar eens begonnen met mijn theorie. 20 augustus heb ik namelijk dat theorie-examen. Euh ja, dat is morgen dus. Tot gisteren was ik nog voor geen enkel proefexamen geslaagd, ondanks behoorlijk domme vragen als ‘is het slim om je hond op de hoedenplank te vervoeren’ en ‘mag je tegen het verkeer inrijden als je haast hebt’. Voor het onderdeel ‘gevaarherkenning’ slaag ik dan wel weer de hele tijd. Maar dat is niet echt een prestatie, aangezien je maar 13 van de 25 vragen goed hoeft te hebben. (Dát vind ik dan weer best gevaarlijk, dat je mensen met zulk slecht inschattingsvermogen laat slagen).

Nee, de vragen die ik fout had, waren allemaal van die irritante marginale kwesties als ‘hoe lang mag je aanhangwagen zijn’ en ‘mag deze bromfiets de weg op’. Like I care! Ik durf de eerstkomende 10 jaar toch niet met een aanhangwagen te rijden, en wat boeit mij een bromfiets nou? Als hij er rijdt, dan rijdt hij er. Ik ben toch zeker niet van de politie.

Voor wie zich nu zorgen maakt: niet doen, want ik heb gisteren een theoriecursus gedaan. Zou er zelf niet voor hebben gekozen, maar het zat in mijn pakket, dus ik heb er toch maar gebruik van gemaakt. En ik moet zeggen: ik vond het erg … leuk? Kennelijk mis ik het studeren toch een beetje, want ik schreef mijn hand lam aan aantekeningen, stelde de hele tijd veel te ingewikkelde vragen en vond het gewoon jammer toen het 17  uur was en we naar huis moesten. Leek verdomme Hermelien Griffel wel.

Dus ik ga maar weer verder oefenen. Ben vastbesloten om het te halen. Met de hersenen van deze motorische kluns is namelijk niets mis. Ik ben nu al zoveel tijd en geld kwijt aan deze onderneming, ik vind dat ik nu wel recht heb op een overwinning.

En anders ………… dan overleven we het allemaal ook wel.

17 Comments

Filed under voornemens