het to do-meisje

Soms (bijna iedere dag) verlang ik terug naar de tijd dat ik me hartstochtelijk kon vervelen, dat ik nergens zin in had en niet wist wat ik met mijn tijd aanmoest. Momenteel wil ik alles tegelijk, maar voor alles is niet genoeg tijd. Sterker nog: ik heb niet eens tijd voor één ding.

Niet omdat ik nog zo veel te doen heb voor morgen, dat is mijn probleem niet – het is het werk van gisteren dat aan mijn broek hangt. Mailtjes die ik nog moest sturen, opdrachten die ik moest inleveren, recensies die ik moest schrijven en vragen die ik moest stellen… het belemmert mij in mijn onbekommerd vervelen.

Als ik vrij ben maak ik soms een lijstje met achterstallige klusjes en werk ze een voor een af. Aan het eind van de dag is dit lijstje nooit helemaal doorgekrast. Frustrerend. Daarom werk ik liever vooruit als ik tijd over heb – klaar zijn voor volgende week geeft net iets meer voldoening dan voor vorige week.

Gelukkig ben ik niet de enige die hier last van heeft. Ik ken niemand die op schema loopt, iedereen zit met een berg zooi. Nu kunnen de meeste mensen zich beter voor hun to do-dwang afsluiten dan ik, but still: achtervolgt worden is voor niemand leuk.

Daarom stel ik voor dat we, als een soort wintertijd maar dan eenmalig, de kalender één weekje terug zetten. Dat het vandaag weer 26 maart is, zeg maar. In deze week werken we zes dagen keihard aan onze mailbox, de lekkende dakgoot en aan de overassertieve buurvrouw die we een jaar geleden al hadden moeten zeggen ons met rust te laten. En de zevende dag? Dan rusten wij niet, maar werken we alvast aan het werk van morgen. Zodat we daarna de tijd hebben om ons lekker te vervelen.