Category Archives: Uncategorized

belangrijke levenslessen van 2023

Schrijfvakanties zijn leuk en aardig, maar doe het NIET in Laon. Tim en ik dachten dat Laon de ideale plek zou zijn voor een gezamenlijke schrijfvakantie: rustig, charmant, niet al te ver weg, en Frans dus met goed stokbrood. Zoals mijn vader altijd zei: denken moet je aan een paard overlaten. Laon was inderdaad… rustig. Zo rustig dat we op dag 2 al helemaal claustrofobisch werden en bij alle huizen wilden aanbellen om de mensen naar buiten te krijgen om ze te dwingen met ons door de straten te dansen. En dat terwijl we in Amsterdam zelf de hele dag binnen zitten (te schrijven, natuurlijk). Kun je nagaan hoe erg het daar was. En de bakker was SLECHT, jongens, dat brood was echt niet te vreten, we moesten helemaal naar de Carrefour ver buiten de stad om niet te sterven van de honger.

Je kunt bang worden van je eigen boek. Het boek waar ik nu aan werk, is een YA-roman met horrorelementen. Doodeng om te schrijven vind ik het, ik spring de hele tijd verschrikt op als ik een geluidje vanuit de hal hoor. (Waarschijnlijk ben ik trouwens de enige die bang gaat worden van dit boek – het zijn echt horror-ELEMENTEN, het is geen griezelboek. Ik heb gewoon een hele lage tolerantie voor enge dingen. Ik durf als ik ‘s avonds alleen thuis ben ook nog steeds niet in de spiegel te kijken, en als iemand over Paranormal Activity praat, word ik boos.) Verder vind ik mijn eigen boek wel heel erg leuk trouwens. Ben echt heel erg benieuwd wat jullie er straks van gaan vinden.

Stoer doen in de sportschool is leuk, maar niet leuk genoeg om blessures te krijgen. Vanwege mijn eeuwige gesteggel met mijn knie en rug, in combinatie met mijn vrij macho inborst, was ik dit jaar mijn armen en schouders ‘lekker hard’ aan het trainen. Het waren namelijk de enige lichaamsdelen die ik kon afbeulen zonder pijn. Nou, je raadt het al: door al mijn getrain kreeg ik zoveel last van mijn schouder dat ik niet eens meer een chest press met vijf kilo kon doen. Het is nu wel een soort van bijna helemaal over (rust + stretchen werkt!) maar ik mag van mezelf niet meer zo hard trainen. Laat anders maar, weet je? Ik word wel gewoon niet gespierd. Het is het allemaal niet waard.

Je kan als volwassene nog steeds interrailen. Tim en ik gaan normaal altijd met de auto op vakantie, maar die heeft inmiddels zoveel kuren (die auto lijkt mij wel, joh) dat ik er niet helemaal mee naar Italië durfde te rijden. Het vliegtuig was geen optie, dus besloten we met de trein te gaan! En dat was naast ecofabulous ook nog eens hartstikke leuk. Lekker veel lezen, geen stress (oké, niet zero stress want overstappen is altijd wel een gedoetje, maar je kunt natuurlijk altijd de volgende halen als je je aansluiting mist, wat in Duitsland natuurlijk metéén gebeurde). Wij hebben ons vermaakt. (En in Italië een auto gehuurd, trouwens, voor plaatselijke uitstapjes.)

Strandbedjes huren in Italië is duur, maar wel leuk. Ik bedoel, je krijgt er een parasol bij. Erg belangrijk in deze verhitte tijden.

Florence bestaat echt. Ik dacht altijd dat die stad verzonnen was door Richard Cocciante en Luc Plamondon. Maar niets is minder waar! Ik ben er zelfs geweest! En het was mooi joh! (En druk!)

Je kan ook met de trein naar Cornwall en dan geen auto huren en daar dan een week zijn en je alsnog geen seconde vervelen. Oké, dit was eigenlijk geen les, want mijn moeder en ik wisten dat heus wel, toen we voor de eerste keer in ons leven autoloos naar Newquay gingen. Maar omdat iedereen ons gechoqueerd aankeek als we dit aan mensen vertelden (“Maar dan kunnen jullie niks dóen!”), wil ik het toch even noemen. We hebben gewandeld, gewandeld en nog meer gewandeld, en we hebben de charity shops doorgekamd op zoek naar leuke tweedehands kleding (mijn kerstjurk kostte 3 pond, jeuj) en hebben één dagje een uitstapje met de bus gemaakt. Kortom, het was precies wat het moest zijn.

Ginny Wemel is echt supergoed in de vleddervleervloek. Dit weet ik omdat ik voor het eerst (!!!) in mijn leven alle 7 delen van Harry Potter achter elkaar aan het lezen ben. Als kind las ik de eerste 4 belachelijk vaak achter elkaar terwijl ik wachtte totdat Rowling de rest afgepend had, en toen de vijfde erbij kwam heb ik die ook nog heel vaak gelezen, en natúúrlijk las ik deel 6 en 7, maar tegen de tijd dat die uitkwamen had ik toch msn en internetvrienden dus had ik wat minder tijd om te helezen. Een jaar of 10 geleden deed ik een dappere poging, maar toen had ik inmiddels WhatsApp en Instagram dus toen was mijn aandachtspanne niet meer groot genoeg om meer dan twee HP-boeken achter elkaar te lezen. Maar goed, ik had nog altijd wel de wens om die serie in één keer door te werken, gewoon omdat ik het idee heb dat ik toch altijd wat verbanden miste en dingen vergat. Nou, dat heb ik geweten. Ik heb nu bijna deel 6 uit en heb al zeker vier keer gelezen hoe goed Ginny wel niet is in de vleddervleervloek. Dat was me nou nooit eerder opgevallen!

Kijk The Wire, ook al vind je het in de eerste instantie niet leuk. Eind 2022 begonnen Tim en ik The Wire te kijken (hij voor de tweede keer, ik voor het eerst) maar om eerlijk te zijn zat ik zat tijdens het kijken eigenlijk vooral te denken aan wat ik de volgende dag aan moest trekken naar mijn werk, want ik vond het hartstikke saai, al dat gedoe met politie en drugscriminelen in Baltimore. De serie is vrij fragmentarisch en er zijn zoooooooooooo veel personages, waardoor ik er totaal niet in kwam. Maar ergens aan het einde van het tweede seizoen… snapte ik het ineens. Zag ik hoe fantastisch de personages geschreven waren. Hoe goed en echt alle verhalen waren. Ik moet we zeggen dat ik ergens in seizoen 4 of 5 een hele dag lang huilend door het huis heb gelopen omdat het allemaal zo verschrikkelijk was. Maar dat was het allemaal waard.

Afkicken van je telefoon kan gewoon. Een prestatie waar ik zeer trots op ben, is dat ik dit jaar veeel minder op mijn telefoon gezeten heb. Daar schreef ik eerder over en zou ik nog veel meer over kunnen schrijven (en dat wil ik op zich ook wel), maar voor nu hou ik het hierbij. Je leven wordt stukken beter als je niet hele avonden kwijt ben aan scrollen op je telefoon (en hoe denken jullie anders dat ik zoveel Harry Potter heb kunnen lezen?)

Eigenlijk moet je niet 2 jaar wachten tot je de muur in je woonkamer verft. Tim en ik besloten dit voorjaar ein-de-lijk onze woonkamer groen te maken ipv grijs zoals de vorige bewoners hem hadden gemaakt, en ik heb er zoveel spijt van! Ik had hier zoveel langer van kunnen genieten als we dit 2 jaar geleden al hadden gedaan!

BONUS: MIJN GOEDE VOORNEMENS VOOR 2024

  • Meer lezen (heb alsnog wel 41 boeken gelezen dit jaar, maar pas sinds het einde van het jaar heb ik de smaak weer helemaal te pakken)
  • Meer nieuwe kook-technieken onder de knie krijgen
  • De wereld redden van ondergang (dit doel moet ik nog even SMART maken)
  • Minder dingen doen en meer op de bank zitten en koffie drinken

6 Comments

Filed under leven, Uncategorized

waar ik me momenteel zoal mee bezig hou (naast werken en slapen)

Mijn nieuwe boek, natuurlijk. Dat is ook de reden waarom ik een half jaar (record! Sorry!) niets van me heb laten horen op dit medium. Ik was er maar druk mee.

Kijk, het zit zo: nadat ik in augustus de tweede versie van mijn nieuwe boek Anders, beter had ingeleverd, kwamen we erachter dat de opbouw niet evenwichtig genoeg was. Dus toen ben ik flink aan het herschrijven gegaan. Dat voelde een beetje alsof je een huis uit elkaar haalt en hem vervolgens weer opnieuw in elkaar moet zetten: ineens heb je te veel (of te weinig) muren, je vergeet ergens een deur in te zetten waardoor niemand de badkamer in kan, en overal ligt lijm.

Maar inmiddels staat-ie, hoor. (Ik moest de badkamer opnieuw slopen, maar nu heb ik tenminste een bad). Momenteel ligt het nog heel even bij de redactie en dan krijg ik hem komende week weer terug voor een (!!hopelijk!!) minder ingrijpende feedbackronde.

Toen ik even niet aan het schrijven was: mijn sociale leven (semi) op rit krijgen en wat mensen appen die ik maanden geghost had (overigens nog steeds niet iedereen, want ik vind het altijd zo lullig om te zeggen ‘zullen we over twee maanden afspreken?’ en dan zeg ik maar helemaal niets, en vervolgens voel ik me daar weer lullig over. Ingewikkeld.)

En ook: achterstallig huishoudelijk werk. Ja, want dat heeft al helemaal nooit prio. Ons berghok lag bijvoorbeeld be-zaaid met oud papier en glas (nee, niet alleen maar wijnflessen. Ook pindakaas-potten. Eigenlijk vooral pindakaas-potten.)

Sporten. Sinds eh, vorige week. Thuis sporten tijdens corona, dat was gewoon zo saaaaaaaaaaaaaaaaaaaaai. En ik had een periode waarin ik vaak tot best wel laat werkte en daarna kwam het er ook niet meer van. Toen gingen de sportscholen weer open en had ik totaal geen zin om erheen te gaan en ging ik ineens wél thuissporten (?!?). Maar inmiddels heb ik mezelf er toch weer heen gesleept & I love it. Not so much als mijn vorige sportschool waar ik de hele tijd superleuke lessen volgde en motiverende teksten hoorde zoals “Lisa! Dit is geen squat!” (die sportschool werd overgenomen door een of andere spinningschool: een trend die ik nooit zo begrijpen, zeker niet in Amsterdam. Fietsen jullie nog niet genoeg of zo?).

Maar mijn nieuwe sportschool is óók chill, en het voordeel is dat ik nu wat flexibeler ben doordat ik zelf gewoon ga ipv lessen volg. Ik heb een trainingsschema voor mezelf bedacht van 3x per week en ik heb er helemaal zin in (bij gebrek aan trainer roep ik die motiverende teksten gewoon zelf, waardoor ik af en toe wel wat rare blikken krijg van alle bro’s die naast me staan te pompen, maar goed, zij kreunen altijd heel hard als ze een stang optillen, en daar zeg ik óók niets van).

Ik snap niet zo goed waarom ik zo blij word van zware dingen optillen en weer neerleggen, maar feit is dát ik het word, want ik kom altijd veel goedgemutster thuis dan dat ik erheen ben gegaan.

(Fun fact: de hoofdpersoon in mijn boek werkt bij een sportschool, maar ze vindt al dat trainen en de zelfverbeterings-cultus er omheen heel erg stom. Ik schreef die scènes met duivels veel plezier, want er staan veel gedachten in waar ik het eigenlijk ook wel mee eens ben. Maar tegelijkertijd deel ik haar gevoelens niet: de sportschool is my happy place)

Tv kijken. In de periode dat ik veel werkte, veel schreef, niet sportte en nooit het glas wegbracht, keken Tim en ik The Sopranos. En…. omg. DIE SERIE! WORD HELEMAAL EMOTIONEEL ALS IK ERAAN DENK ZO GOED! Het is Game of Thrones all over again. Z. z. z. verdrietig dat we er na twee maanden wel doorheen waren. Voor wie het niet weet: The Sopranos gaat over een maffiafamilie in New Jersey, waarvan hoofdpersoon Anthony Soprano naar een psycholoog gaat vanwege zijn paniekaanvallen. Het zo’n goede serie, met zulke sterke scènes, originele personages en leuke grappen. En oké, heel veel geweld. Daar hield ik vroeger nooit van, maar Game of Thrones heeft me verpest.

Daarna keken we The plot against America, een korte serie gebaseerd op een boek van Philip Roth, over een Joodse familie – ook in New Jersey – tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar dan als Amerika zich níet in de oorlog had gemengd. Ook erg goed, zulke sterke scènes en originele personages, minder grappig, erg deprimerend (zeker als ik er nu op terugkijk met al het nieuws van de laatste tijd). Ook een aanrader.

Nu kijken we Parks and Recreation, wat we in het begin wel een beetje te veel op The Office vonden lijken maar wel echt steeds grappiger wordt (die scène waarin Ron Swanson wordt gedongen om zijn whiskey uit te kotsten heb ik al 873648 keer gezien)

Een filmpje opgenomen. Ik kreeg een paar maanden terug de kans van Sebes & Bisseling om te vertellen over waarom ik Bijna Echt heb geschreven, waarom mijn boeken zich (tot nu toe) niet in Rotterdam afspelen, en meer! Dat was echt superleuk om te doen. Ik hou er echt van om dat soort vragen te beantwoorden. (Al vond ik het wel DOODENG dat ik pratend en al op het internet vereeuwigd zou worden. Ik bedoel, wat nou als ik iets zou zeggen waar ik voor eeuwig spijt van zou krijgen?)

Gelukkig is hij supertof geworden! Oké, ik betwijfel of ik de naam ‘Mucha’ goed heb uitgesproken, maar als dat nou het ergste is… Ben er erg blij mee, vind het zo’n eer dat ik dit mocht doen. Nieuwsgierig? Je kunt de video hier bekijken:

7 Comments

Filed under Uncategorized

boekupdate + blogupdate + life-update (dat laatste is minder interessant dan het klinkt)

Zo, dat was ff een radiostilte, hè? Terwijl ik eind vorig jaar zo lekker bezig was met iedere week bloggen. Echt, ik had in jaren niet zo veel online gezet. Het was net alsof het weer 2011 was en ik straks zonder enige warming-up 8 kilometer ging hardlopen en daarna een salade met chia-zaadjes maar zonder koolhydraten ging eten en me dan nog zou afvragen waarom ik na een uur alweer honger had.

(Dat was echt een leuke tijd)

Anyway.

Het bloggen ging de laatste tijd lekker. Misschien iets te lekker, aangezien ik ook gewoon nog moest werken en rijlessen volgen én ik de eerste versie van mijn boek zou inleveren op 1 februari. Maar goed, if you want something doneask a busy person, dacht ik. Dus ik kon mijn boek toch ook wel gewoon alléén in het weekend schrijven en mijn vrije woensdagen besteden aan rijles, bloggen en andere to do’s? Maar hoewel ik braaf mijn wekelijkse zelf-opgestelde boektargets bleef halen, waren mijn zondagen enigszins stressvol omdat ik heel snel moest typen om nog op tijd naar bed te kunnen. Ik merkte toen dat bloggen iets te veel (hersen)ruimte innam. Misschien … kon ik het zelfs wel boekontwijkend gedrag noemen?

En dat is ironisch, want ik was juist weer begonnen met vaker bloggen om iets meer ‘out there’ online te zijn. Net zoals dat ik probeerde om Instagram Stories te plaatsen. Ik bedoel, ik zit veel binnen tegenwoordig, met mijn hoofd in een verhaal dat voorlopig nog niemand kan lezen. Dan moet je de gezelligheid ook wel een beetje opzoeken, al is het online.

Trouwens: waar het bloggen veel tijd kostte, vergat ik Instagram meestal. Het zat gewoon niet zo in mijn systeem. En als ik er eens wél aan dacht, dan deed ik er weer een kwartier over om een semi-mooie foto van mijn cappuccino te maken en een bijschrift te verzinnen over hoe belangrijk koffie is tijdens het schrijven, en dan was ik weer helemaal uit de flow, en bovendien was mijn koffie koud.

Dus ik dacht: misschien moet ik me maar even afzonderen. Ik bouw wel gewoon een feestje met de personages van mijn boek.

GENOEG GELULD LISA, HOE GAAT HET NOU MET JE BOEK?

Ja mensen met mijn boek is het goed! Ik heb de deadline gehaald en een paar dagen geleden feedback gehad van Lotte, mijn redacteur (omg omg).

De deadline halen was nog best een uitdaging, aangezien mijn ambitieuze plan om tot 1 december iedere week 5.000 woorden te schrijven en daarna 2 maanden de boel tot een mooi geheel te boetseren, nogal onuitvoerbaar bleek. Hoewel ik de 5.000 bijna iedere week aantikte (en de enkele weken waarop ik het niet deed later compenseerde), had ik er niet op gerekend dat er bij die 80.000 woorden die ik uiteindelijk schreef zoveel TOTALE CRAP zou zitten. Ik ging ervan uit dat ik een paar lelijk geschreven scènes zou hebben, of dat ik nog wat toe moest voegen, maar halverwege december heb ik nog eens goed nagedacht en heb ik de boel helemaal omgegooid. Hele verhaallijnen eruit, hele verhaallijnen toegevoegd.

Hoe vervelend ik het ook vond dat ik de boel op het laatst zo moest verbouwen in plaats van dat ik gewoon rustig de puntjes op de i kon zetten, het werkte wel: uiteindelijk kwam alles op het laatste moment toch bij elkaar en was er een eindproduct … waar ik zowaar blij mee was? Oké, ik had het liever iets rustiger nog door willen lezen, het even weg willen leggen, enzovoorts enzoverder, maar toch.

Zal ik alvast meer vertellen over het boek? Ik doe het lekker sneaky in het midden van een ellenlange blogpost, want ik vind het nog allemaal een beetje spannend om op internet te zetten, want als het op internet staat, is het zo officieel. In maart gaat de catalogus naar de drukker, tegen die tijd zal ik het wel wat meer rondschreeuwen, zoals een echte marketeer betaamt. (Niet dat ik een echte marketeer ben maar toch.)

Oké. Oké. Oké! De titel van mijn boek is Bijna echt. Het gaat over een eenzaam meisje dat na de middelbare school naar Amsterdam verhuist en daar een nieuwe identiteit aanneemt: die van rijke, succesvolle erfgename. Voor het eerst in haar leven maakt ze vrienden, stuk voor stuk bekende en succesvolle mensen met wie ze een decadent leven vol feestjes en dure spullen leidt. Maar hoewel ze zichzelf makkelijk naar binnen kon bluffen, levert het onderhouden van zo’n luxe leven haar meer uitdagingen op: het kost namelijk geld. Veel geld. En dat heeft ze niet. En alsof dat probleem nog niet genoeg is, krijgt ze ook nog berichten van YouTuber die haar doorheeft en haar identiteit wil onthullen. Ze doet er alles aan om diegene tegen te houden, maar dat gaat mogelijk ten koste van haar vriendschappen …

(Dramatische puntjes hè?)

Voor wie het nog niet wist: Bijna echt is een Young Adult-boek en gaat verschijnen bij Blossom Books! Op dit moment werkt de illustrator ook aan de cover. Ik weet al ongeveer hoe hij er ongeveer uit gaat zien en ik ben heel enthousiast. Ik vond het sowieso heel leuk om de schetsen te zien, daardoor wordt het zo echt (in plaats van bijna echt – ha ha hier ga ik de rest van mijn leven domme grapjes over maken). Meer nog dan toen ik het boek inleverde eigenlijk. Omdat er gewoon IEMAND ANDERS die ik NIET KEN iets met je boek doet! Zo cool allemaal! En straks ligt het gewoon in de winkels en kunnen ALLEMAAL MENSEN die ik NIET KEN het zien! Omg. Mijn brein kan het gewoon niet aan.

En wat is nou die life-update?

Nou, die is er niet echt. Ik weet niet zo goed waarom ik dat in de titel schreef.

Nee ik lieg, ik heb wel wat: ik ga volgende week ein-de-lijk afrijden! Duim ajb voor me. Geen idee of ik ga slagen. Het zou wel moeten lukken, maar je kunt altijd pech hebben. Als ik het niet doe is het ook echt game over, want ik kan het niet meer betalen en mijn theorie verloopt twee dagen later. (Daarom verzoek ik jullie, om náást het duimen, ook straks mijn boek te kopen: ik heb het geld écht nodig) (ik weet dat je geen boek schrijft voor het geld, maar ik wist dan weer niet dat rijles me financieel zou ruïneren, dus ik probeer te pakken wat ik pakken kan)

(Voor wie denkt: jezus Lisa, je bent al 2 jaar bijna bezig, en je rijdt iedere week 3 uur, dat kan toch niet? Dat kan wel. Ik bedoel, iemand moet toch de Guinness World Record-houder zijn? Why not me?)

Dus, of ik het nou haal of niet: binnenkort komt er wel wat meer tijd vrij, want dan kan ik mijn woensdagen zelf indelen in plaats van dat ik a) me 1 uur mentaal voorbereid op rijles, b) 3 uur rijles heb en c) 2 uur moet bijkomen van rijles. Dat komt goed uit, want ik kan weer verder met mijn boek!

De komende tijd zal ik daar lekker mee bezig zijn. En wie weet lukt het nu ik wat meer tijd heb toch nog eens een blog of Instagram-post te plaatsen. Moet ik het alleen niet meer vergeten. Maar goed, een mens kan leren. Vroeger vergat ik ook altijd dat ik gas moest geven als ik wilde invoegen op de snelweg. En dat kan ik inmiddels óók.

15 Comments

Filed under lisa schrijft een boek, Uncategorized

boekupdate

Zoals jullie volgens mij wel weten (want het is het enige waar ik ooit Instagram Stories over plaats), schrijf ik een boek, eentje dat echt uit gaat komen ook (tenzij het dramatisch slecht is, maar daar gaan we niet vanuit). Het leek me leuk om daar weer eens een stukje over te tikken. Ik krijg namelijk vaak de vraag hoe je zoiets aanpakt, een boek schrijven. Nou, zo dus:

(Ik bedoel ………. zo pak IK het aan. Misschien doe ik alles wel TOTAAL verkeerd. Dat weten we pas als het boek uit is, ben ik bang)

First things first: mijn deadline voor de eerste versie is op 1 februari. Dat klinkt ver weg, maar dat is het niet – vooral niet als je bedenkt dat ik op 1 februari wel iets wil inleveren waar ik ook echt blij mee ben. Daarom heb ik voor mezelf nog een deadline gesteld: op 1 december wil ik het hele verhaal op papier hebben. Dan heb ik nog 2 maanden om het te bewerken. (Daarna gaan we er nog veel meer aan sleutelen, maar toch) Een tijdje geleden heb ik uitgerekend dat ik om dit voor elkaar te krijgen, 5.000 woorden per week moet schrijven.

Dus dat doe ik nu al een maand of 3. En om eerlijk te zijn, gaat dat best … goed?! Ik schrijf over het algemeen op woensdag (=mijn vrije dag #luiemillenial) en in het weekend. In artikelen over hoe je als normale sterveling met een baan tijd moet maken om te schrijven, wordt vaak aangeraden om ieder mogelijk moment te pakken en af en toe ff 200 woorden te tikken terwijl je op de bus wacht, maar ik vind het zelf veel lekkerder om een paar uur achter elkaar ergens in te duiken.

(Wat bij mij meespeelt is dat ik voor m’n werk ook al de hele dag zit te schrijven – op werkdagen wil ik ‘s avonds dan ook echt NIETS meer met een toetsenbord doen, hooguit de N van Netflix intypen in de zoekbalk, dat kan er nog nét vanaf)

Schrijven op woensdag is trouwens ook nog wel een uitdaging, want ik heb iedere woensdag 3 uur rijles (ja, nog steeds, en nee, ik wil er niet over praten), en om een of andere duistere reden heb ik bijna iedere woensdag wel een afspraak bij de tandarts/kapper/orthodontist/dokter/fysiotherapeut. Die dingen duren niet erg lang, maar om een of andere nog duisterdere reden kunnen ze altijd alleen maar op TOTAAL onhandige momenten (dat ik dan rijles heb van 10.30 tot 13.30 en dat ik dan om 16.00 weer ergens heen moet, helemaal top).

De weekenden zijn makkelijker, want alleen al van het idee dat ik meer dan twee afspraken per weekend zou hebben moet ik al janken (echt, ik ben zo leuk op feestjes). Het liefst ga ik of op vrijdag of op zaterdag gewoon vroeg naar bed, zodat ik semi-vroeg op kan staan en ‘s ochtends meteen kan beginnen.

En dat doe ik dan ook, want ik vind schrijven het leukste was er is. En dat er dan ook echt iets mee gaat gebeuren, vind ik toch zo geweldig jongens! Ik bedoel, als ik naar Disneyland ga vind ik het ook niet erg om mijn wekker te zetten. Natuurlijk is het soms een beetje vermoeiend, maar dat is het zesdubbel en dwars waard. (Even tussendoor, ze zeggen soms “Je moet doen waar je energie van krijgt“, maar ik krijg echt NERGENS energie van? Ja van slapen?) (nogmaals, ik ben echt heel leuk op feestjes)

Veel mensen denken dat je dan nét geluk moet hebben dat je ook daadwerkelijk inspiratie hebt, maar bij mij komt de inspiratie juist door te schrijven. Ik weet hoe het verhaal afloopt: ik weet dus waar ik heen moet en hoe ik er ongeveer moet komen, dus ik hoef het eigenlijk alleen maar te navigeren tijdens het typen. (Mijn richtingsgevoel met schrijven is stukken beter dan met autorijden, dat merk je.) Oké, veel details weet ik van tevoren nog niet, maar die komen meestal ook pas terwijl ik zit te schrijven: dan gebeuren er ineens dingen in mijn Word-document die ik helemaal niet aan had zien komen. Het is net magie. Natuurlijk, de ene keer gaat het vloeiender dan de andere keer, maar het lukt uiteindelijk altijd.

Het scheelt natuurlijk wel dat ik het gewoon graag heel braaf mijn deadline wil halen. Toen ik mijn vorige manuscript schreef (dat niet uitgegeven werd) wist ik dat niemand erop zat te wachten, dus dat werd een jarenlang verhaal (ha-ha). Ik heb het afgemaakt, dat wel, maar het was moeilijker om er mijn wekker voor te zetten, of om de verleiding te weerstaan om op Pinterest naar badkamerinrichtingen te zoeken.

(Mijn badkamer is letterlijk een wc met een douchekop ernaast.)

Dus, dit is mijn spreekbeurt over hoe ik dat nou aanpak, een boek schrijven. Ik hoop dat je er iets aan hebt – of nou het bevredigen van je nieuwsgierigheid is, of dat het je zelf motivatie oplevert (tip 1: wacht niet op inspiratie!), of dat je weer een kwartiertje waarin je op de bus moest wachten bent doorgekomen (dan heb je deze blog wel echt 3x gelezen maar oké) of dat het je een warm gevoel van leedvermaak heeft opgeleverd vanwege mijn rijlessen/sociale skills/badkamer. Vind ik allemaal goed. Ik heb immers weer mogen schrijven over schrijven – bijna net zo leuk als schrijven.

24 Comments

Filed under lisa schrijft een boek, Uncategorized

new york, dag 3-5: cringy comedy en psycho squirrels

In april gingen Tim en ik naar New York. Dat was zo leuk dat ik besloot om er een half jaar later nog maar eens over te bloggen. Dit is deel 2 van de 3, deel 1 lees je hier.

Dag 3: Central Park + Upper East Side

Weer: extreem druilerig en koud (echt. Het was 6 graden of zo)
Pijn in benen: behoorlijk veel

Doel van de dag: niet aangereden worden door zo’n paard met wagen (a.k.a. de bierfiets van New York) (#nietvegan)

Omdat New York de stad van onbegrensde mogelijkheden is, begint onze derde dag ontzettend avontuurlijk: we gaan ergens anders ontbijten! Bij Georgio’s Country Grill. Dat klinkt als iets dat in Texas zou moeten staan, en zo ziet het eruit ook. Ik bedoel, er hangt zelfs een huifkarwiel aan de muur (en er zitten allemaal stickers van bijen op de ramen, maar dat is denk ik niet per se iets zuidelijks). Georgio’s heeft een klassiek hartaanvalaanbod: veel spek en eieren en pannekoeken en wafels. Maar ook: ontbijtgranen met sojamelk en groene sapjes (en dan niet van die inluis-sapjes van 5% spinazie en 95% sinaasappelsap, maar echt van die ranzige, moerasachtige boerenkoolsloten). Ik ga voor de cornflakes met sojamelk. Onze koffie wordt de hele tijd bijgevuld. Ik voel me echt een Amerikaan.

Naast ons zit een man die zijn geroosterde brood terugstuurt naar de keuken, want: het is te geroosterd. Als de ober een nieuwe boterham voor hem haalt, vertrouwt hij ons toe dat dit de allerbeste tent van New York is en dat hij hier wekelijks komt. En dat hij postbode is, en dat zijn shift nog niet afgelopen is – hij gaat straks uitklokken, en dan naar huis. Wij knikken begripvol (en heel snel, want we staan inmiddels stijf van de cafeïne).

Het is vandaag trouwens echt heel erg koud. Ik weet niet waar we dat aan verdiend hebben, want gisteren zweetten we ons nog kapot. Dat de schaatsbaan in Central Park er nog staat, valt dus ook niet zo uit de toon. We wandelen rond in het park en stoppen om de paar meter om een foto te maken van iets dat in real life heel mooi is maar op een beeldscherm niet zo.

Al snel begint het te regenen. Niet heel hard, dus het is niet erg. Het is wel lekker zelfs, want hierdoor is het heerlijk rustig (afgezien van een akkefietje waarbij ik denk dat ik word aangevallen door een eekhoorn, maar dat blijkt vals alarm). Bij het Jacky Kennedy-reservoir besluiten we de behaaglijke warmte van een koffietentje op te zoeken, want inmiddels zijn onze handen te verkleumd om ook nog maar één matige foto te maken.

Hiervoor moeten we de Upper East Side in. Dit ziet er minder indrukwekkend uit dan ik had verwacht na jarenlang Gossip Girl kijken, maar het is te koud om me daarover op te winden. Starbucks is zo vol dat we nergens kunnen zitten. Daarna gaan we naar Bloomingdale’s omdat dat bekend en binnen is, maar eigenlijk houden we helemaal niet van shoppen (?). Kortom, we zijn erg zielig, en na het eten van een bageltje gaan we maar gewoon naar het hotel.

En wat een feest is dat! Het duurt even voordat we de verwarming aan de praat krijgen, maar als het eenmaal lukt kan de dag niet meer stuk. De rest van de middag liggen we te lezen (liggen ja, want onze kamer is te klein voor stoelen), om onszelf rond etenstijd met veel pijn en moeite naar de Taco Bell om de hoek te slepen, zodat we “I can’t go to taco bell, I’m on an all-carb diet. GOD Karen you’re so stupid!” naar random voorbijgangers kunnen roepen. (Maar dat vinden we op het laatste moment toch wel een beetje raar, dus we gaan maar gewoon wat eten)

Bij Taco Bell krijgen we een colabeker zo groot als ons hoofd, die we zelf moeten vullen. Eerst doe ik hem maar half vol want oh mijn god weet je wel hoeveel calorieën er wel niet in mijn hoofd passen? maar dan begin ik te twijfelen. Want wat nou als ik hem leeg heb gedronken en ik nog steeds dorst heb? Dus ik doe hem toch maar vol tot de rand, zo vol dat ik er eigenlijk niet mee kan lopen.

Ik drink hem helemaal leeg.

Natúúrlijk drink ik hem helemaal leeg.

Best Friends Forever


Dag 4: Harlem en nog een stukkie Upper East Side (+ een donker hol)

Weer: bloedverziekend heet
Pijn in benen: klein beetje maar, met dank aan dat rotweer van gisteren

De volgende dag begint mistig. Zo mistig dat je de toppen van de wolkenkrabbers niet kunt zien. We gaan terug naar onze ontbijtspot van gisteren, maar dit keer maken we geen vrienden.

Vervolgens lopen we via de Upper West Side naar Harlem. Onderweg bekijken we nog wat gebouwen waarin beroemde mensen zijn doodgeschoten e.d. Het duurt suuuuuuuuuuperlang, maar onderweg scoren we wel lekkere koffie bij een Italiaans restaurant. De beste koffie die we deze week hebben gedronken (Georgio’s is een goeie tweede). Dat moet trouwens wel even gezegd worden: de koffie in New York is niet te zuipen. Nu begrijp ik ook waarom New Yorkers op televisie altijd met een koffiebeker over straat paraderen. Dat spul is te vies om te drinken. Zo blijf je er lang mee doorlopen, ja.

Op de terugweg gaan we nog even door Central Park want we willen ook weleens zien hoe dat eruit ziet zonder regen

Van tevoren hadden we gezegd dat we misschien wel naar een musical wilden. Of naar een comedyshow. Of zo. Maar Wicked is extreem duur, en eigenlijk zijn we helemaal niet zulke musicalfans (tenzij ze a. Frans zijn of b. over vampiers gaan of c. allebei). Dus het wordt een comedyshow vlakbij ons hotel. Die we zeg maar een kwartier van tevoren op internet gevonden hebben. Dat wordt dus rennen.

Hijgend komen we aan in een donkere kelder, waar het helemaal vol zit met … niemand. Echt serieus niemand. Soms lopen er wat mensen voorbij, maar dat blijken dan steevast de komieken zelf.

Godzijdank arriveren er uiteindelijk toch nog wat mensen (maar wel allemaal te laat, oké), zodat de balans publiek-komieken wat beter klopt iets minder gênant slecht is. De kwaliteit van de optredens is wisselend: de host is leuk maar ik versta de helft van z’n grappen niet, de eerste vrouw is echt goed, de tweede heeft een blackout en staat de hele tijd hysterisch te giechelen (het is echt een RAMP maar stiekem hoop ik dat zij later heel goed en beroemd wordt en Saturday Night Live of zoiets gaat presenteren) en de rest van de grappenmakers zit ergens tussenin. Alleen jammer dat 4 van de 6 komieken een “en waar komen jullie vandaan?”-rondje doen en dat een vrouw van 70 Tim van me probeerde af te pakken maargoed.

Dag 5: Greenpoint & Williamsburg, Brooklyn

Weer: superwarm
Pijn in mijn benen: ja ontiegelijk veel. Ik kom bijna mijn bed niet uit.
Liedje dat ik continu in mijn hoofd heb:
Aja – Finish Her! (alleen maar omdat het woord ‘Brooklyn’ erin zit) (want verder bestaat er geen nummers met dat woord erin natuurlijk)

Ik wilde dus heel graag naar het huis van Hannah en Marnie uit Girls want Girls is de beste serie ooit en jullie kunnen Lena Dunham haten wat je wilt MAAR DAT NEEMT HET FEIT DAT ZE EEN FUCKING GENIE IS NIET WEG. (Verder heb ik gelukkig geen issues)

Ik had alleen me alleen niet zo goed voorbereid: in welke straat ik moest zijn weet ik nog wel, maar welk huis het is, geen flauw idee. Ik dacht: ik herken het wel aan alle militante Girls-fans die er ongetwijfeld foto’s van staan te maken.

Dat doe ik dus niet. En er zijn ook geen militante Girls-fans. Sad.

Mogelijk een belangrijke locatie uit de recente televisiegeschiedenis, mogelijk niet

Vervolgens lopen we richting Williamsburg en dat is fantastisch. Ik dacht altijd dat Brooklyn eruit zag als Manhattan, maar dan met bruine gebouwen in plaats van grijze, en iets minder wolkenkrabbers. Maar Brooklyn is echt heel anders. Veel buurten zijn heel laag en buitenwijk-achtig, maar dan met winkels en koffietentjes. Ik heb het gevoel dat ik in een betere versie van thuis ben of zo.

Het feest wordt pas echt wild zodra we crêpes gaan eten bij Little Choc Apothecary. Dat is het hoogtepunt van mijn vakantie (+ leven) want alles is mooi en vegan en cool. Ik eet een crêpe met tofu-ricotta en appel, wat echt heel erg out of character is want normaal HAAT ik fruit in hartig eten, maar dit keer heb ik sterk het gevoel dat het goed is. En dat is het ook. Het is een magische ervaring.

De liefde van mijn leven, en een crêpe

***The End***

(Nee, helemaal niet the end, want we waren er hierna nog een paar dagen. Daar verschijnt binnenkort nog een blog over, hopelijk duurt het geen half jaar)

7 Comments

Filed under op stap, Uncategorized