Tag Archives: sportschool

over rennen en bloggen

Ik wil meer buiten zijn. Dat is nu tijdens de coronacrisis nogal een open deur, maar ik bedoel eigenlijk: ik wil meer tijd doorbrengen in de natuur. Dat wil ik al jaren.

Het liefst zou ik ieder weekend een 4 uur durende wandeling door een of ander Duits bos of over de Posbank maken (dacht vroeger trouwens altijd dat dit gesponsord werd door de Postbank), maar omdat dat een vrij onrealistisch verlangen is, zowel nu als in ‘normale’ tijden, trok ik afgelopen februari mijn hardloopschoenen maar weer eens aan voor een rondje door het park.

Dat is trouwens niet de enige reden waarom ik toen ging hardlopen. Niet eens de belangrijkste, om eerlijk te zijn. Dat is namelijk: ik wilde kijken of ik weer zou kunnen rennen zonder kniepijn. (Mijn excuses voor de mensen die mijn blog al jaren volgen en dachten dat ik EINDELIJK was opgehouden met schrijven over mijn kniepijn)

(En voor de mensen die mijn blog al niet jaren volgen: ik was tussen mijn 18e en 24e een op-en-af fanatieke hardloper, tot ik ineens veel last kreeg van mijn knieën. Na bijna 3 jaar oefeningen van fysiotherapeuten die geen idee hadden (‘Ja knieën zijn rare dingen hè’), 34 pogingen om op nieuw te gaan rennen en 345 dramatische ik-kan-niet-hardlopen-mijn-leven-is-voorbij-blogs op Vijfkoffiegraag.nl, constateerde de sportarts dat ik te veel ruimte in mijn knieschijven had, maar dat mijn skelet vroeger toch ‘stabiel’ stond en nu niet meer, en dat ik er niet op moest rekenen dat ik ooit weer kon hardlopen. Vervolgens heb ik wéér veel fysio gehad zodat ik spieren kon opbouwen die de klappen op mijn knieën op konden vangen, van een fysio die persoonlijk beledigd was dat de sportarts had gezegd dat ik waarschijnlijk niet meer kon hardlopen, en ondertussen begon ik twee jaar jaar terug toch maar met groepsfitness om de tijd te doden)

Even over die groepslessen: ik had ik nooit verwacht dat ik die ZO leuk zou vinden. Ik ga er blijkbaar erg goed op als iemand mij vertelt wat ik moet doen, zodat ik zelf niet hoef te bedenken of de pijn het waard is (zo had ik een trainer die wekelijks woest “LISA! DIT IS GEEN SQUAT!” of “LISA! WAAROM DENK JIJ DAT DIT EEN PUSH-UP IS!” naar me riep, en hoewel ik dan dacht ‘hallo doe aardig ik ben een teer jong meisje’, heeft deze feedback me toch leren squatten en push-uppen.) Eigenlijk vond ik de groepslessen zo leuk, dat ik niet eens meer verlangde naar hardlopen.

Althans … niet écht. Het was altijd wel latent aanwezig. Als het lekker weer was en ik niet per se wist wat ik moest doen. Als ik andere mensen zag rennen. En om eerlijk te zijn is de droom om ooit gewoon één keertje een marathon te rennen nooit weggeweest.

Daarom wilde ik het toch weer proberen. Ik deed mijn fysio-oefeningen inmiddels al lang niet meer, maar ik ben wel een stuk sterker geworden van dat squatten, dus met die spieropbouw moet het goed zitten. De afgelopen jaren heb ik zelden last gehad van mijn knieën: af en toe een beetje op random momenten, en van de vakantie na een wandeling van 6 uur door de Plitvicemeren waarbij we verschrikkelijk veel moesten klimmen. Maar dat was ook wel een heftigere activiteit dan een rondje joggen.

Dus trok ik op een zaterdag in februari naar het park, met een bonkend hoofd van koppijn en zware benen van de training van 2 dagen ervoor, gewoon puur omdat ik er zo’n zin in had. Ik had geen route of schema, ik ging op gevoel. Ik ging niet eens hard genoeg om ook maar een klein beetje buiten adem te raken. Ik zweette alleen omdat ik me veel te warm had aangekleed.

Er waren twee gedachten die continu door mijn hoofd spookten: 1) Heb Ik Al Pijn? en 2) Het is net als vroeger. Het hardlopen bracht me terug naar vroegere tijden. Mijn hardloophoogtepunt was immers zo rond mijn 21ste – evenals mijn bloghoogtepunt. Toen was ik op mijn fanatiekst – allebei 3 keer per week, bij allebei de statistieken tracken, u kent het wel.

Het werd al helemaal erg toen ik naar Parijs verhuisde (mijn excuses voor de mensen die mijn blog al jaren volgen en dachten dat ik EINDELIJK klaar was met schrijven over Parijs). Toen postte ik om de dag en zette ik mijn wekker gerust een uurtje vroeger om voor college nog even langs Bastille te kunnen hardlopen. En in het weekend rende ik bijna 10 kilometer langs de Seine. (Mijn Parijsperiode was mijn enige periode tijdens mijn studie dat ik geen tijdrovende bijbaan had, vandaar).

Ik mis die tijd wel een beetje hoor, die periode van duizend blogs schrijven en net zoveel blogs lezen. En natuurlijk het hardlopen, het buiten rennen en rennen, ene been voor de andere, heel meditatief, en dan thuis schrijven over rennen en blogs lezen over rennen.

Groepsfitness is leuk, het is geweldig, maar het is echt iets anders dan hardlopen. Bovendien: je doet het binnen.

Inmiddels kan ik al meer dan 2 maanden niet meer naar groepsfitness. Ik probeer de boel een beetje bij te houden met twee keer krachttraining per week. Als Tim me na afloop vraagt hoe het ging, zeg ik “Wel lekker, ben he-le-maal kapot!”. Ook ren ik twee keer per week. Als Tim me na afloop vraagt hoe het ging, zeg ik “Mm, ik weet niet niet, mijn knieën voelen een beetje raar.” En dat terwijl ik heel langzaam ren, en tussendoor veel stop. (For the record: ik ‘mag’ wel rennen met mijn knieën, als ik kniepijn heb dan levert dat geen blijvende schade op. Het is niet echt een blessure ook, het is alleen vervelend.)

Maar goed, ik ben nog niet op het punt geweest dat het écht pijn ging doen. Ik houd me steeds in. Je moet zoiets langzaam opbouwen. Ik hoop dan ook maar dat mijn lichaam eraan aan het wennen is, dat het denkt ‘oké, dit kan best, dit is niet zo erg’.

En anders ben ik tenminste even lekker buiten geweest.

12 Comments

Filed under hardlopen

wat een jaar sporten me heeft opgeleverd

Het is deze maand een jaar geleden dat ik me inschreef bij mijn sportschool. Dat betekent twee dingen:
1) Dat ik mijn abo nu eindelijk op kan zeggen zonder een boete te krijgen
2) Dat ik nu genoeg sportschoolervaring heb om terug te kijken: wat heeft een jaar lang sporten me opgeleverd?

Wie/wat/waar

Laat ik meteen maar verklappen: ik ben niet mijn plan om mijn abonnement op te zeggen. Ik ben hartstikke blij met mijn sportschool. Ik probeer hier één keer per week bodypump te doen en één keer per week een andere groepsles die zowel gericht is op conditie als op kracht.

Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik zo’n regelmatig ritme heb met ‘sporten die geen hardlopen zijn’. Tussen mijn 18e en mijn 24e heb ik veel gerend, maar dat ging niet meer met m’n knieën. Daarna heb ik een tijdje semi-serieus getraind op van die apparaten in de sportschool. Maar iedere keer als ik bezig was op de leg press dacht ik ‘ja ik kan het ook niet doen’ en ging ik weer naar huis om bosbessensojayoghurt te eten en RuPaul’s Drag Race te kijken.

Niet dat ik het afgelopen jaar constant 2x per week ben gegaan. De eerste maanden ging ik maar één keer omdat ik een week moest bijkomen van de spierpijn. En later lukte het vaak niet omdat ik allemaal andere dingen wilde doen (groepslessen zijn leuk, maar in tegenstelling tot hardlopen moet je jouw leven om de lessen heenplannen in plaats van andersom). En ik heb van de zomer ook wat maanden stilgelegen vanwege hardcore fysio-oefeningen omdat mijn knieprobleem opspeelde.

En dat vind ik een soort van grappig. Want ik vind mijn sportschool dus echt superleuk en ik heb nog nooit een les overgeslagen omdat ik ‘geen zin’ had. Serieus! Ik had altijd zin! Maar ja, als ik maandag had getraind, had ik op dinsdag en woensdag nog spierpijn, en als ik donderdag al wat anders had (of de trein vertraagd was) kon ik alleen nog vrijdag, maar dat kwam héél slecht uit met mijn werk, en als ik dan zaterdag of zondag ging kon ik maandag weer niet omdat ik dan spierpijn zou hebben.

Ik bedoel dit overigens niet klagerig. Het is mijn eigen schuld. Als er iets is wat ik afgelopen jaar heb geleerd: als ik geen prioriteit maak van dat sporten, is de week zo voorbij.

En dat is misschien de reden waarom ik eigenlijk niet zo veel bereikt heb als ik zou willen. Ik had vorig jaar niet echt een plaatje in mijn hoofd van ‘waar ik volgend jaar zou zijn’, maar ik had waarschijnlijk wel gehoopt dat ik was sterker zou zijn dan nu. Ja, er zijn dingen veranderd in mijn kracht/uithoudingsvermogen, maar niet zo veel als ik had gewild.

Wat er wel veranderd is:

Ik herstel sneller

Ik weet het nog zo goed, de eerste dag nadat ik had gebodypumpt. Alsof iemand me van de wenteltrappen van de Notre-Dame had geduwd. Echt alles deed pijn. En niet zo’n lekkere spierpijn, maar echt pijn-pijn.

Zó erg was het gelukkig maar alleen de allereerste keer, maar de eerste weken bleef de spierpijn dramatisch. Uit een stoel komen was echt een ramp. Dat is inmiddels wel een stuk minder. Ik heb nog steeds wel meer spierpijn dan ik terecht vind (maar goed, ik betaal ook meer huur dan ik terecht vind, Patrick Wolf brengt minder vaak nieuwe albums uit dan ik terecht vind, de trein heeft vaker vertraging dan ik terecht vind), maar het is draagbaar.

Vooral op de dag zelf trouwens

In den beginne was ik ook op de dag zelf echt gesloopt. Ik moest echt niet proberen mijn lichaam nog voor iets anders te gebruiken dan voor apathisch op de bank hangen. Zelfs de was doen was niet mogelijk. Nu ben ik aan het einde van de training wel op, maar 5 minuten later heb ik eigenlijk alweer genoeg energie om een IKEA-kast in elkaar te zetten of zo.

Maar ik heb dus nog wel spierpijn

Eerlijk is eerlijk, het valt me toch tegen hoeveel spierpijn ik nog steeds heb. Wat ik ook doe (magnesiumolie smeren, veel proteïne eten, rekken, etc): ik heb minstens 2 dagen nog flinke spierpijn. Het enige wat helpt is heel regelmatig trainen. Maar laatst ging ik een week niet omdat ik ziek was, en toen een week niet door toevallige tegenslagen, en toen ik wél ging had ik weer misdadig erg last van spierpijn (en dat terwijl de training zelf niet slechter ging, trouwens).

Ik begrijp eindelijk wat ik moet doen

Ik ben niet zo sterk in aanwijzingen opvolgen. Zeg me dat ik iets moet doen met mijn rechterhand, dan antwoord ik ‘welke rechts’ (komt misschien ook doordat ik extreem links ben – overigens niet te verwarren met extreemlinks). Misschien dat ik daarom na driekwart jaar rijles er nog steeds een potje van maak #ikwilernietoverpraten.

Dus je begrijpt: het was voor mij moeilijk om te begrijpen welke spieren je nou precies aan moet spannen bij een deadlift en wat je nou precies moet doen met je polsen bij een upright row. Maar na een jaar kunnen mijn trainers ein-de-lijk ook aandacht geven aan anderen in plaats van dat ze mij de hele tijd moeten corrigeren.

Ik eet me een ongeluk

Ik had al niet bepaald een kleine eetlust, maar inmiddels heb ik al de hele dag honger als een paard. En eh… daar geef ik ook maar aan toe. Is aan de ene kant wel lekker, want ik ben gek op voedsel en ik zou het liefst non-stop willen eten. Is aan de andere kant wel jammer, want eten kost geld, en ik moet dus ook nog steeds rijles betalen.

Ik ben iets sterker (iets!)

Nog een leuke herinnering: tijdens mijn allereerste les bodypump lag ik op een gegeven moment op m’n rug, met zo’n barbell boven me. Dat was al meteen zwaar, maar na een tijdje dacht ik: verrek, volgens mij heb ik aan de rechterkant meer gewicht gedaan dan aan de linkerkant, want links is het zwaar, maar rechts bezwijk ik echt. Het was zo erg dat ik halverwege de track stopte om de gewichten te verwisselen.

Maar … toen bleek dat de gewichten aan beide kanten even zwaar waren. Nogmaals: ik ben extreem links.

Nu heb ik dat niet meer, zelfs al train ik met een beetje meer gewicht. Mijn linkerarm is nog steeds sterker, maar inmiddels kan mijn rechterarm ook meekomen. Ik kan meer gewicht aan, en in mijn andere les lig ik ook niet meer na één burpee huilend op de grond.

Maar eerlijk is eerlijk: het is nou ook weer niet zó veel. De allerslapste slapheid is eraf, maar ik kan nog steeds geen normale push-up.

Laten we hopen dat het dáár eindelijk van gaat komen in jaar 2. Ik hou jullie op de hoogte.

5 Comments

Filed under sport die geen hardlopen is

dagboek van een niet-hardloper

niet kunnen hardlopen

Aan het begin van dit jaar blogde ik redelijk vaak over mijn verrotte knie die eigenlijk dus niet verrot is (sowieso slaat het woord ‘verrot’ in deze context nergens op, ik ben niet aan het ontbinden, maar goed). De laatste tijd heb ik echter niet meer zo veel over dit onderwerp geschreven. Niet omdat ik geen last van mijn knieën meer heb, maar omdat het een beetje een saai verhaal aan het worden is. Ieder persoon dat in meerdere of mindere mate iets mankeert, weet: na drie keer vertellen dat er geen verbetering heeft plaatsgevonden, haken mensen af.

Inmiddels heb ik er al een tijdje braaf mijn mond over gehouden, dus ik mag er wel weer eens iets over zeggen: ik heb nog steeds last van allebei mijn knieën, niet zodanig dat ik echt veel pijn lijd, maar wel zodanig dat ik denk: hmm, ik moet maar even rust nemen, want anders gaat het dadelijk écht zeer doen. Dus ik lijd wel degelijk, maar vooral geestelijk.

Het meest lijd ik dan nog wel onder het feit dat ik niet kan hardlopen. Dat vind ik heel erg, en echt niet alleen omdat ik een hekel heb aan krachttraining. Ik mis het rennen ontzettend. Vorige week ging ik voor het eerst sinds heel lang weer eens vijf minuten rennen op de loopband (zo kort kan wel), en ik vond het zo fijn om gewoon mijn benen te bewegen en te gáán. Gewoon, hup, been voor been, blik op oneindig en dan vooruit. Hoewel het niet zo leuk was als buiten rennen, was het toch het leukste dat ik ooit in die sportschool gedaan had.

Nu het weer steeds mooier wordt, wordt het steeds lastiger om niet hard te lopen. Vorige week zat ik even in de zon te eten, maar ik dacht alleen maar: ik wil door de zon rennen. Als ik langs de Amstel fiets, denk ik alleen maar: ik wil langs de Amstel rennen. Als ik door het park loop, denk ik alleen maar: ik wil door dit park rennen. Als ik binnen zit te werken en de lucht buiten is stralend blauw, fantaseer ik niet over terrasjes, maar over hardlopen.

(En ja: iedere hardloper die ik zie, wil ik uit jaloezie tackelen. Niet erg sympathiek, maar dit schijnt natuurlijk te zijn voor geblesseerde hardlopers.)

Ik ben ervan bewust dat deze onmogelijke liefde alleen maar pijnlijker wordt doordat ze onmogelijk is, want toen ik het nog wel kon, had ik echt niet iedere dag superveel zin om mijn hardloopschoenen aan te trekken, ik moest mezelf heel vaak de deur uitslepen. En heus, ik weet ook wel dat dit niet het einde van de wereld is en dat er genoeg mensen zijn die met mij zouden willen ruilen (verder werkt mijn lichaam namelijk top) (oké ik heb ook last van hooikoorts maar ach wie niet).

Dus ja, zielig ben ik heus niet. Vooral ook omdat ik weet dat ik best nog wel een tandje bij kan zetten bij mijn fysio-oefeningen (ik doe ze wel braaf hoor, maar het kan altijd beter). Dat ga ik maar meteen even doen, zodat ik de volgende keer dat ik jullie verveel met verhalen over mijn knie tenminste goed nieuws te melden heb. Is ook voor jullie minder saai, dus uiteindelijk worden we er allemaal beter van.

11 Comments

Filed under hardloopavonturen

no pain wel gain (of: waarom rennen beter is dan de sportschool)

hardlopen is leuker dan de sportschool

Zoals jullie onderhand wel weten, ga ik regelmatig met behoorlijke tegenzin naar de sportschool. Ik betaal er namelijk genoeg voor en ben bovendien bezig om van mijn verrotte knie (die dus niet echt verrot is) af te komen. Gisteren was ik er weer, ditmaal om met de fysio te kijken hoe mijn oefeningen gaan en om wat nieuwe oefeningen uit te proberen.

De fysiotherapeut (of nou ja, de stagiair van de fysiotherapeut, de fysiotherapeut-in-opleiding) liet me zien wat ik voortaan moet gaan doen: squatten. Nu heb ik wel eens eerder gesquat, maar dat maakt het nog niet makkelijk. Ik haat squatten. Het doet pijn. Het is niet dezelfde pijn als je hoofd stoten of je vinger tussen de deur krijgen, maar toch kan ik het gevoel niet anders omschrijven dan als pijnlijk – al kreunde ik er niet zo getormenteerd bij als de mannen naast me, die in de weer waren met gewichten.

Ik moest denken aan een buikspierklasje waar ik ooit aan had meegedaan, niet omdat ik zo graag aan dat klasje mee wilde doen, maar omdat me werd gevraagd of ik mee wilde doen en ik toen per ongeluk ja zei. Ik dacht dat ik het wel goed zou kunnen (want zelfoverschatting), maar ik kon er geen hol van, die gekke side planks deden zoveel zeer dat ik me moest laten vallen (toen had ik dus nog meer pijn).

Ook nu waren allemaal mensen bezig met oefeningen in groepsverband (“Dames, opdrukken, niet kletsen,” aldus de trainer), het leek wel een soort bootcamp, met dingen optillen en springen en weet ik veel. Vroeger sprak het idee van een bootcamp me wel aan, maar daar kom ik nu op terug. Alle deelnemers trokken een gezicht alsof ze zwaar gemarteld werden. WAAROM, vroeg ik me af, WAAROM DOEN JULLIE JEZELF DIT AAN?

Pijn is toch niet leuk? En wat heb je eraan, behalve dat je er cool uitziet en meer kunt eten? Helemaal niets. Nu is een beetje trainen voor de meeste mensen misschien nodig om gezond te blijven, maar ik geloof niet dat je daarvoor 300 kilo hoeft te kunnen tillen, en ik geloof ook niet dat deze mensen het puur uit ijdelheid doen. Het zal wel iets met zelfverbetering en doorzettingsvermogen te maken hebben – al weet ik niet helemaal wat. Ik kijk vaak op de instagramaccounts van #fitmensen, en die fitmensen hebben, naast dat ze de sportschool consequent ‘de gym’ noemen, één ding gemeen: ze zetten standaard hele verhalen onder hun foto’s van hun blokjesbuiken. Die verhalen gaan meestal over dat ze vanochtend bíjna niet gemotiveerd genoeg waren om om zes uur op te staan om te gaan sporten, maar dat ze het uiteindelijk toch hebben gedaan want ze willen graag een stapje dichter bij hun dromen zijn.

Ik snap dat totaal niet. Waarom is het je droom om zo strak in je vel te zitten? Ik kan echt maar één reden bedenken waarom ik afgetraind zou willen zijn, en dat is dat ik op een dag misschien wel in een tunnel zit en die tunnel dan instort en dat ik dan rotsblokken weg moet duwen. (Oké, ik weet nog een reden: misschien moet ik ooit Victor Reinier wel uit een papierversnipperaar redden). Maar we weten allemaal, je door angst laten leiden is niet goed, en je door onrealistische angsten laten leiden al helemaal niet.

Dit is geen kritiek hoor op de #fitmensen hoor, ik zou niet durven, iedereen investeert wel tijd in dingen die voor anderen raar zijn (ik lees bijvoorbeeld altijd de beschrijvingen bij instagramfoto’s van fitmensen zonder dat ik zelf ook een fitmens wil worden, da’s pas vreemd) maar ik snap de lol gewoon oprecht niet. Veel mensen vinden sporten lekker, maar als ik het doe, voel ik alleen maar narigheid overal.

Nu klinkt dat uit de mond van een voormalig medium fanatieke hardloper misschien eigenaardig, maar ik vind hardlopen toch wel iets fundamenteel anders dan sportschoolsport. Hardlopen doet soms ook wel een beetje pijn (ZEKER ALS JE EEN VERROTTE KNIE HEBT HAHAHA), maar uiteindelijk gaat het vanzelf en kun je blijven doorgaan en doorgaan en dat is me toch lekker. Je vliegt dan gewoon over het trottoir. Ik bedoel: zie je hardlopers ooit zo verwrongen kijken en zo hard kreunen als die gasten in de sportschool? (En dan heb ik het niet over ultramarathonlopers, maar over de joggers op zondagochtend – aangezien die sportschoolbezoekers ook op zondag klinken alsof ze een kind aan het baren zijn).

Maar goed, ondertussen heb ik nog steeds last van mijn knie, dus ik vrees dat ik mezelf nog wel een tijdje moet martelen met squats voordat ik weer lekker kan rennen (en god, als het eenmaal zover is, dan ben ik pas echt het gelukkigste meisje op aarde).

20 Comments

Filed under hardloopavonturen

recente ontdekkingen die mijn leven reusachtig hebben verbeterd

Eens in de zoveel tijd denk ik: jeetje mina, wat heb ik toch weer veel leuke dingen ontdekt, de wereld is fantastisch als je Lisa heet. Aangezien ik hier niet op aarde ben om alleen maar voor mezelf te leven (ik ben hier immers om Licht en Liefde te verspreiden), heb ik mijn recente ontdekkingen voor jullie op een rijtje gezet. Lees het, leer ervan en ga het ook doen. (Graag gedaan.)

1) RuPaul’s Drag Race. Hoewel ik al lang wist dat dit bestond en eigenlijk ook al net zo lang wist dat ik het geweldig zou vinden, ging ik het pas kijken omdat Lianne er maar niet over ophield (en omdat ik er pas net achter ben dat het op Netflix staat). Typisch een gevalletje van ‘gelukkig ben ik hier niet eerder aan begonnen, anders had ik het nu niet kunnen bingewatchen’. De eerste twee afleveringen vond ik mwah, maar toen ik de queens eindelijk uit elkaar kon houden (ja sorry hoor, maar ze lijken allemaal op elkaar met al dat haar en al die make-up) vond ik het FANTASTISCH.

(Oh wacht, misschien moet ik nog even uitleggen wat RPDR is: een soort America’s Next Top Model maar dan voor dragqueens. En sowieso veel leuker. Ik bedoel, ze moeten zelf een jurk maken van een gordijn, en een kip spelen, en playbacken om te voorkomen dat ze geëlimineerd worden, en cadeaubonnen voor kersentaart verkopen. Veel beter dan kijken naar 18-jarige meisjes die moeten smizen.)

Ik ben begonnen bij seizoen 2 (1 stond niet online) en heb ‘m nu helemaal uitgekeken. Helaas wist ik al lang wie er ging winnen, want ik ben zo iemand die alles over de kandidaten gaat zitten lezen op internet. Lekker handig, Lisa, wat een licht ben je ook. Maar goed. Nu nog even iets over die kandidaten, aangezien ik daar toch echt even mij ei over kwijt moet: Morgan McMichaels is echt doodeng (of ligt dat aan mij??), Tyra is zowel America’s sweetheart als een overjarige puber uit de hel, Raven is zowel een nare rotvent als een fantastische dragqueen, ik vraag me af of ik de enige ben die Jessica Wild nergens op vind slaan, Jujubee is too sassy to be true, Tatianna is zo schattig en vilein dat ik het bijna niet meer aankan en ik ben verliefd op Pandora Boxx. Ja sorry, kan het ook niet helpen.

Mijn adoratie voor haar is zo groot dat ik niet kan wachten tot dit fitnessprogramma uitkomt. Hoef ik ook nooit meer naar de sportschool. Love my future life, maar echt.

2.Een nieuwe fietsroute naar huis. Dit klinkt misschien als een suffe ontdekking, maar dit heeft mijn levenskwaliteit dusdanig verhoogd dat ik er bijna emotioneel van word. Ik moet namelijk drie keer per week ongeveer een half uur fietsen van mijn huis naar mijn stage (en een half uur weer terug). Ik fiets van Amsterdam-Oost naar Amsterdam-West, wat natuurlijk een hartstikke leuke route is, maar goed, alles wat je zes keer per week ziet wordt saai (m.u.v. RuPaul’s Drag Race, de zon en mijn havermoutontbijt).

Laatst waren ze de boel aan het verbouwen bij Leidseplein en toen moest ik op de terugweg een stukje omfietsen. Ik, de sukkel die overal en altijd verdwaalt (vorige week nog fout gefietst toen ik van het Haarlemmerplein naar de Zeedijk moest, jeujjj), heb toen op gevoel een alternatieve route gevolgd EN BEN IN ÉÉN KEER NAAR HUIS GEREDEN. En deze manier van fietsen was ook nog heel mooi, zo langs de Amstel. Sindsdien neem ik iedere keer deze route op de terugweg. Fietsen door Amsterdam is echt top, op deze manier zie je pas uit hoe groot en divers de stad is. Kan het dan ook aan iedereen aanraden om af en toe eens uit de band te springen en eens rechtsaf te slaan waar je normaal rechtdoor zou gaan.

Nieuw en oud langs de Amstel #amsterdam #amsteldijk #rembrandttoren

Een foto die is geplaatst door Lisa (@vijfkoffiegraag) op

Deze foto was helaas genomen op een moment dat de wolken nét voor de zon gingen, maar ja, ik kan mezelf niet iedere dag voor schut zetten door van mijn fiets te stappen om foto’s te nemen

3. Mijn nieuwe fysio-oefeningen. Ik heb er weer veel en ik doe ze trouw, zodat ik dadelijk weer kan rennen. Mijn benen zien er tegen die tijd wel uit als boomstammen, maar dat kan me niet schelen, dat laat alleen maar zien van hoe ver ik wel niet ben gekomen.

Ik vind die oefeningen eigenlijk best wel leuk om te doen: deels omdat ik het niet erg vind om me op mijn benen te focussen (daar heb ik gewoon meer kracht in dan in mijn armen), deels omdat het fijn is om een doel te hebben waar ik naartoe kan werken. Waarschijnlijk heb ik daarom zo’n hekel aan trainen: ‘wat minder slap worden’ is niet echt een motiverend doel. Weer kunnen hardlopen is dat wel.

Gisteravond (vrijdagavond, voor de late lezers) ging ik rond negen uur naar de sportschool. Het was een nogal lege bedoening daar en ik voelde me terwijl ik stond te squatten net de hoofdrolspeler in een psychologische actiefilm, zo strijdvaardig en gedisciplineerd (terwijl ik eigenlijk gewoon een slappeling ben die alle niet-beenoefeningen afraffelde zodat ze snel weer naar huis kon om nog een aflevering van RPDR te kijken en deze goddelijke sojayoghurt (#nospon) te vreten). Het was prachtig.

Nooit geweten dat je zoveel positieve energie uit een lichamelijk mankement kunt halen. Je zou bijna wensen dat iedereen een verrotte knie had, gewoon, om het geluk van het aangaan van de strijd ook even te ervaren.

12 Comments

Filed under tips en tricks