zwaar op de hand

Ik las gisteren een blogpost van Loes die me nogal raakte. Ze schreef:

Ik verwacht niet dat ik van mijn pensioen kan genieten zoals anderen dat voor zich zien. Ik ga ervan uit dat de wereld tegen die tijd een plek is van extreem weer, met zeespiegelstijging, massa-migratie, voedseltekorten, uitsterven van het leven, oorlog. Ik hoor anderen plannen maken over verre vliegreizen en conferenties en daar moet je dan eigenlijk enthousiast op reageren […] en het voelt zo… surrealistisch. Vervreemdend.

Hoewel ik heus wel wist dat ik niet de enige was die dit zo voelde, was het pijnlijk confronterend om te lezen. Eigenlijk kan ik me ook niet voorstellen dat we over vijftig jaar lekker zitten te golfen – niet IRL, niet in VR. Ik zie de toekomst meer voor me zoals Loes beschrijft.

Meestal probeer ik die gedachte te negeren en leef ik gewoon mijn leven. Ik ga naar mijn werk. Mijn tweede boek is bijna helemaal af. Ik ga naar café’s en concerten. Ik wil eigenlijk wel echt een vakantie gaan plannen. Ik ben deze week een TikTok-kanaal over schrijven en boeken begonnen.

Ondertussen probeer ik een beetje halfslachtig milieuvriendelijk te doen. Biologische wasmiddel kopen, planten op het balkon zetten waar dan hopelijk insecten op afkomen, dat soort dingen. Ik eet grotendeels plantaardig – eigenlijk voor de dieren, maar voor het milieu is het ook mooi meegenomen. (Sorry, ff bommetje droppen: ik ben momenteel na 6,5 jaar niet meer 100% vegan. Voor mijn gezondheid, maar dat is een verhaal voor een andere keer.)

Ik ben lid van Partij van de Dieren en steun Milieudefensie. Ik heb (eindelijk) een groene bankrekening en (eindelijk) groen gas. Ik had me vorige maand voorgenomen om de rest van het jaar alleen nog maar tweedehands kleding te kopen. Ik dacht: misschien kan ik erover bloggen, mensen inspireren om ook minder te kopen.

For the record: halfslachtig milieuvriendelijk, dus. Ik ben geen veganist meer. Ik koop geen biologische groente, want duur. Ik koop te veel plastic, want gewoonte. Heb het afgelopen jaar toch nog fast fashion gekocht, want “het was alweer even geleden”. Ga meestal met de trein, maar soms met de auto omdat dat gewoon veel handiger is. En waarom moet ik mijn leven zo ingewikkeld maken, als de écht vervuilers de grote graaiende bedrijven zijn en mijn ritje toch niet zoveel invloed heeft op het grote geheel?

Ik probeer niet wakker te liggen van de klimaatcrisis. Dat doen anderen ook niet, redeneer ik. Die hebben toch ook toekomstplannen en langetermijnvisies en kinderen en alles? Die hebben toch ook nog steeds hoop? Waarom zou ik dan bang gaan zitten zijn? Het ligt vast aan mij dat ik die nieuwsberichten over branden en overstromingen en het uitsterven van insecten geloof. Ik ben altijd al zo zwaar op de hand.

Nee, het valt vast allemaal wel mee, denk ik dan: ik doneer toch geld toch aan De Goede Zaak, en verder kan ik het leven alleen maar nemen zoals het komt, gewoon doorgaan, straks toch maar gewoon wél voor kinderen kiezen, en er maar gewoon erop vertrouwen dat de overheid en alle slimme wetenschappers het voor ons oplossen. En zo niet, dan zien we dat dan wel weer. Op zich was in de Middeleeuwen leven ook niet per se het toppunt van comfort.

Maar soms gebeurt het toch. Als ik dus een artikel lees over droogte of overstroming of brand. Of van iemand anders die zich zorgen maakt. Of juist als ik merk hoe nadrukkelijk anderen zich níet zorgen maken. Een gesprek opvang over dat je bij Shein zulke leuke goedkope dingetjes kunt kopen. Of als ik iets lees over het begrip ‘vliegschaamte’, en me weer herinner dat ik echt niemand ken die dat heeft.

En dan moet ik janken maar dan maak ik me dan zorgen over want het was vrijdagmiddag en mijn lunchpauze was bijna ten einde en als ik me te veel laat meeslepen door m’n emoties krijg ik mijn werk niet af en dan zit ik dáár weer mee.

Dan denk ik: wat zit ik nu hier stom met m’n deadlines en m’n doelstellingen en m’n boekjes en m’n zelfpromotie en m’n vakantieplannen en m’n wens om een huis te kopen in een deel van Nederland dat onder de zeespiegel ligt?

Waarom geef ik niet méér geld aan milieudoelen?
Waarom geef ik niet alles?

8 Comments

Filed under rare wereld

8 Responses to zwaar op de hand

  1. Mooi stuk! Ik vind het ook een worsteling. Je kunt mij wel optimistisch noemen nu ik kinderen op deze wereld heb gezet, maar af en toe word ik ook echt gegrepen door angst over hoe de toekomst eruit zal zien.

  2. Het lastige met dit soort grote dingen is denk ik ook dat je er zo weinig van merkt dat je iets goeds doet. Het voelt misschien goed om een duurzame trui te kopen, maar je merkt op dat moment zelf niet dat je daarmee bijdraagt aan iets groters. Je merkt op het moment zelf wel dat die goedkopere trui fijner is voor je portemonnee. Ik denk dat dat iets is wat het onder andere ook lastig maakt.
    Bovendien denk ik dat ook veel mensen het grotere geheel misschien niet eens kunnen overzien. Er totaal geen weet van hebben hoe de wereld er over 50 jaar uitziet als het zo doorgaat.

  3. Wat mooi en herkenbaar en verdrietig en herkenbaar… Je kent mij? Met ook veel vliegschaamte? Ik zit sindskort in heel hoopgevende commissies en whatsappgroepen. Dat helpt mij enorm. Misschien kun je je ook ergens bij aan sluiten: denk aan iets als Groen Pensioen?

    Qua eten… je doet het al zo goed! Ik leef zelf nog steeds niet volledig vegan trouwens (iets met zwanger geweest en zin in kaas en ‘het lukt me toch niet’). Maar ik moet je nageven dat je mij al jaren echt onwijs motiveert om vegan te eten waar het kan. En dat is best vaak, bijvoorbeeld altijd het avondeten bij ons thuis 🙂

    • Dat is waar 🙂 ‘Niemand’ is wat overdreven. En dank je voor je tips – dat is zeker iets waart ik naar kan kijken!

      En dankjewel, leuk om te horen 🙂 En met ‘waar het kan’ maak je ook al zoveel verschil!

  4. Hé Lisa, ik lees t nu pas maar ik ben blij dat je het schrijft. Ik lees vooral de tegenstrijdigheden. Het dubbele van gewoon verder leven én op de hoogte zijn én actie nemen én niet in actie komen.

    Dankjewel om het te delen. Hoe gaat het nu tussen jou en de klimaatcrisis?

    • Ennn ik lees dit nu pas 🙂 Aah als ik dat had geweten had ik je wel ff een berichtje gestuurd, ik dacht die pingback komt automatisch!
      Ja, die tegenstrijdigheden zijn er zeker. Met mij en de klimaatcrisis gaat het niet super. Al ben ik nu weer rustiger, meer in de ‘ik gedraag me milieuvriendelijk en dan losse slimme mensen het verder wel op’-modus. Wat tegelijkertijd ook wel weer voelt als een ‘kop in het zand’-modus…

Leave a Reply

Your email address will not be published.