Toen mijn broertje een jaar of acht was, kreeg hij een dwerghamster, Japie. Het hamsterhok stond in mijn broertjes kamer. Binnen een week wist Japie zich door de spijlen van zijn verblijf te manoeuvreren en verdween. We zochten overal, niet alleen op zolder maar ook op lagere verdiepingen – misschien had de piepkleine Japie trapgelopen? – maar hij was nergens te vinden.
Een tijdje later had mijn moeder verdrietig nieuws: de hamster was gevonden, alleen niet levend. Mijn moeder had hem aangetroffen op de onderste plank van mijn boekenkast. Japie was plat. Ze had al eens eerder in de boekenkast gezocht, maar toen had ze hem over het hoofd gezien.
Een ander vies verhaal. Een jongen had last van een verschrikkelijke stank die van zijn koelkast vandaan kwam. De oorzaak kon hij niet in, onder of op de koelkast vinden. Uiteindelijk keek hij in het koelelement, waar hij een muizenkerkhof aantrof. Kennelijk hadden ze een lekker warm plekje gezocht om te sterven.
Aan deze verhalen moet ik regelmatig denken als ik een muis in mijn kamer zie. Ik schaam me een beetje om toe te geven dat er muizen in mijn kamer lopen, maar ja, het is wel zo. Ik woon nu eenmaal in een behoorlijk oude, niet al te schone flat, en mijn kamer zit dichtbij de keuken. Waarom ze die keuken verlaten is me een raadsel, maar bij vinden ze het kennelijk ook wel goed vertoeven. Hoe vaak ik ook stofzuig, er ligt altijd wel ergens een kruimeltje van een kruimeltje of iets anders semi-eetbaars. Ik bedoel, muizen kunnen ook overleven op zeep. Ik kan het niet helpen!
Laatst was ik op een feestje waarbij we allemaal muizenanekdotes aan elkaar vertelden. Ik sprak mijn angst uit om ooit, bij het verhuizen of zo, een dode muis te vinden. “Dat ruik je echt wel hoor”, werd me grimmig verzekerd.
Wellicht is dat nu moment aangebroken, want toen ik gisteren thuiskwam van het hardlopen moest ik constateren dat er een vreemde, vieze en totaal onbekende lucht in mijn kamer hing. Ik heb de hele ochtend met mijn raam open gezeten, maar toen ik later die dag opnieuw thuiskwam, was die geur er nog steeds even sterk. Ik durfde niet zo goed onder mijn bed te kijken. Ook niet in mijn wasmand, achter de koelkast en helemaal niet in mijn boekenkast.
Inmiddels heb ik het wel gedaan, maar ik heb nergens een muis aangetroffen. Ik zou willen juichen, maar ja, mijn ouders dachten immers ook dat mijn broertjes hamster niet in de boekenkast zat.
Toen ik nog in Nijmegen woonde rende er ook wel eens een muis door de kamer. Zat je rustig TV te kijken, zag je vanuit je ooghoeken zo’n beest wegschieten. Als ik bedenk waar je die beesten allemaal dood aan had kunnen treffen, ben ik blij dat dat nooit gebeurd is..!
Oh, het schijnt dat de stank de tweede dag erger wordt maar daarna langzaam verdwijnt. Houd vol!
(Ik vind het een beetje gênant dat ik dit weet. Niet uit ervaring gelukkig, dat pleit misschien nog voor me)
Hahahha maar dat is nog veel erger, want dan vind je hem helemaal nooit! Ligt-ie daar maar een beetje te vergaan…
Dat dacht ik een tijdje terug ook, maar ik had gewoon één van mijn planten te veel water gegeven dus de wortels zaten lekker te rotten in de pot (ook niet erg fris, maar toch beter dan een dooie muis).
Haha, ik wist niet dat dat zo erg kon stinken :’)
Ik zou echt niet weten wat ik zou moeten doen met een muis in mijn huis! Volgens mij durf ik mijn huis dan niet meer in haha!
Aii. hopelijk vind je hem snel! (of nog beter, was het niet een dood iets en vind je helemaal niks!)
Tot nu toe heb ik nog niets gevonden. En ik ruik ook niets meer. Dus misschien heb ik me inderdaad vergist :’)
Ik kan me dat nog goed herinneren, dat verhaal van Japie. En dan vooral de boze blik van je moeder toen ik in de lach schoot – ik had namelijk ineens van die Tom en Jerry-achtige beelden in mijn hoofd. Je weet wel, die worden regelmatig geplet door van alles en nog wat maar lopen vervolgens gewoon weer door. Het was ook niet aardig om te lachen over de dood van je broertjes hamster, maar ja, ik vind het stomme beesten.
Haha, het is op zich wel een grappig verhaal, maar voor mijn moeder was het extra zielig, want die had hem gevonden.
Ik weet nog dat mijn hamster dat geflikt had. Blijkbaar kunnen ze zichzelf plat als een dubbeltje maken.
Ik sliep op zolder en ineens was mijn hamster beneden. Hij was ontsnapt en had dus de trap naar beneden genomen. Een dag later liep hij een beetje moeilijk. Ik was klein, vond het megazielig, en moest heel hard huilen, waarop mijn moeder besloot om naar de dierenarts te gaan. Hier trok de dierenarts in kwestie de conclusie dat mijn hamstertje spierpijn (ja, je leest het goed, spierpijn) had.
Bizar! :’) Je zou denken dat hij wat zou breken, maar hij had zich gewoon te veel ingespannen!
Dit is het perfecte excuus voor een killerkat.
Ja, maar wel zielig voor die kat, op zestien vierkante meter…
Oh bah! lijkt me vreselijk, muizen in je huis.. moet er niet aan denken! Ik zou direct een kat aanschaffen, of 4
Wat een cliffhanger! (alhoewel ik hoop dat het niet nodig om een vervolg op dit verhaal te posten ;))
Ah, onze vorige hamster was ook al zo’n houdini. Die is drie keer ontsnapt en drie keer zat hij op dezelfde plek achter de gaskachel. De eerste keer hebben we hele dag lopen zoeken. Nog niet zo erg als de dwerghamster van een vriendin vroeger, die waren met de hamster aan het spelen op de bank toen haar moeder op de bank ging zitten. OP de hamster. Die overleefde dat niet nee (de hamster dus, niet de moeder).
Aaaaw zo zielig! Ook voor die moeder, stel dat je dat op je geweten hebt 🙁 Een andere hamster van ons liep een keer in een hamsterbal en toen gaf m’n oma er een schop tegenaan omdat ze dacht dat iemand een gewone bal naar d’r toerolde. Maar die hamster kwam er met schrik vanaf, haha.
Sinds ik in een huis heb gewoond met een muizenplaag denk ik nog steeds bij iedere schaduw die ik in mijn ooghoek zie dat Ze Terug Zijn. :'(
Pingback: andere dingen waar ik op zich best wel dankbaar voor ben | vijf koffie graag
Pingback: dingen die ik ga missen aan amsterdam-noord | vijf koffie graag
Pingback: wat ik niet meer heb | vijf koffie graag