Tag Archives: lowlands

het leed dat lowlands heet

Twee jaar geleden ging ik voor het eerst naar Lowlands. Achteraf maakte ik mezelf wijs dat dit een traumatiserende ervaring was. Deze uitspraak leverde verongelijkte blikken van mijn vrienden op – was het dan echt zo rot? Ja, zei ik dan, ja ik ben zelfs een dag eerder weggegaan, weet je nog?

Nu is dat laatste echt gebeurd, maar dat had meer te maken met het feit dat ik de dag daarna in alle vroegte naar de Intreeweek moest – en ik was al zo kapot. Dat was ik al toen Lowlands 2009 nog niet eens op de helft was. Ik ben nu eenmaal niet zo’n bikkel.

Vorig jaar ben ik dan ook niet gegaan, maar dit jaar heb ik onder sociale druk toch maar weer een kaartje gekocht. Wellicht had ik me de rottigheid van Lowlands gewoon ingebeeld. Waarom? Dat is me op dit ogenblik een raadsel. Want het was zo leuk, het was zo goed.

Lowlands is niet alleen muziek waar je oordopjes voor in moet moet maar ook theater, film, lezingen. (Die ik allemaal niet bijgewoond heb omdat er te veel leuke concerten waren.) En heel veel spelletjes. Lowlands is duur eten en modderpoelen van pis maar ook bomenfissa’s en nachtelijke danspartijen in de campingwinkel. Het is ontzettend commercieel maar dat maakt niet uit. En iedereen is zo lief – je wordt continu aangesproken door vreemden en het is geen één keer vervelend. Toen ik naar huis liep, had ik het gevoel dat ik niet meer in de echte wereld was.

Maar een bikkel ben ik nog steeds niet. Na vier dagen als eerste naar bed gaan ben ik achterlijk verkouden. Ach ja… volgend jaar beter.

2 Comments

Filed under muziek, op stap

over niet vooruit denken gesproken

Mijn ouders hebben een nieuwe tent gekocht. En niet zomaar eentje, nee, een echte Quachua: dat is zo’n tent die je uit de verpakking haalt en die dan meteen stáát. Geen gedoe me tentstokken e.d., je hoeft hem alleen even vast te zetten met haringen. En stevig dat-ie is! Handig voor op Lowlands, als je na het reizen met een tent op je rug te moe bent om dat ding in elkaar te zetten. Check zelf maar:

Ha. Wat dacht jij. Deze video is een pure leugen. Het uitvouwen is inderdaad te doen. Maar als je hem weer wilt opbergen! Dat gedeelte ziet ook zo makkelijk en logisch uit en dan wordt het nog eens gedemonstreerd door een klein, fragiel, meisje. Euh, nee. Zodra je dat plastic eenmaal in je handen hebt is alle logica zoek.

Stap één, het plat maken, dat gaat nog wel, als je hele lange armen hebt tenminste. Het naar binnen vouwen is onmogelijk zonder in een binnenstebuitenonderstebovencrisis te raken. Het rondje in een achtje naar beneden drukken is dan weer niet ingewikkeld – wel erg zwaar. Met al mijn gewicht erop schiet de hele tent alsnog bijna weg. En als het eindelijk is gelukt, is-ie nog steeds niet plat en past hij ook niet in je tas. Handig voor op Lowlands, als je maandag na al dat gefeest geen arm meer omhoog kunt tillen…

5 Comments

Filed under de ongemakken des levens, op stap

uit de tonale comfortzone

Ik ben best wel een muziek-autist. Als ik de rest van mijn leven alleen maar naar Patrick Wolf, The Ark of Notre-Dame de Paris zou hoeven luisteren zou ik dat meer dan prima vinden. Maar helaas verwacht de huidige maatschappij van ons dat iedereen er een uitgebreide muziekcollectie op nahoudt. Dat je met een stalen gezicht kunt meepraten over de rollen van het C-akkoord door de jaren heen, dat je iets intelligents te zeggen hebt over B-sides van het vroege werk van Jeff Buckley en dat je naar muziekfestivals gaat omdat je Groot Fan bent van alle 74 obscure bands bent die daar optreden.
Aangezien ik nogal gevoelig ben voor groepsdruk heb ik besloten maar eens uit te checken wie er op Lowlands komen. En wat bleek: dat was niet half zo erg als ik mezelf al jaren voorhou. Echt niet! Een greep uit de muziek die hartstikke mee bleek te vallen:

Als ‘Plague’ op mijn werk voorbij komt gaan al mijn collega’s onwillekeurig meeneuriën, zo is mij opgevallen. Het is dat ik geen neurier ben, anders zou ik ook meedoen. Dat nummer is overigens erg nepschattig en muzikaal gezien aardig plat, maar omdat het me zoveel luisterbeurten heeft gekost om dat uit te vogelen ga ik ze lekker toch live zien.

Anna Calvi klinkt als een bombastische PJ Harvey. Waarschijnlijk was het daarom liefde op het eerste gezicht  – blijf ik toch lekker in mijn eigen veilige muziekwereldje. Bombasme is het enige dat ik mis bij mevrouw Harvey.

Linkje omdat WordPress het niet kan handelen

Omdat ik op de Lowlandssite niets meer kon vinden dat me zo een-twee-drie aansprak (lees: knappe mannen of iets dat klonk als Polly Jean Harvey) ben ik vervolgens maar gaan luisteren naar muziek die mij door anderen werd aangeraden. Toen kwam ik dus uit bij Frank Turner. Ik vind hem echt superchill. Hij klinkt een beetje als een Amerikaanse cowboy die alles in het leven heeft gezien en nu rond de wereld tourt om allemaal wijze levenslessen uit te delen. Dat hij eigenlijk gewoon Engels is, mag de pret niet drukken.

Iemand nog een leuke tip voor op Lowlands? Of buiten Lowlands, dat mag zelfs ook. Ik ben nu toch mijn muzikale grenzen aan het verleggen.

Leave a Comment

Filed under muziek

een succesverhaal?

Vrijdag was dé dag, de dag van de Lowlands-kaartverkoop. Voordat ik hoorde dat het binnen twee uur was uitverkocht was het compleet langs mee heen gegaan. Ik had er ook niet zo veel zin in. Was op zich wel van plan een kaartje te kopen, gewoon, voor het geval ik er nog zin in zou krijgen, je weet hoe snel dat uitverkocht is hè, maar ik vond het niet bepaald belangrijk genoeg om het in mijn agenda te schrijven en er een college voor te skippen, of om na college direct naar huis te rennen in de bange hoop dat er nog kaartjes zouden zijn.

Nee, ik zat lekker aan de thee met spekkoek in een dom café, struinde een boekenmarkt af en verdwaalde in de overvolle H&M op de Dam. In de trein naar huis las ik op Twitter wanhopige berichten van mijn vrienden, die van elf tot een wanhopig achter de computer hadden gezeten om een kaartje te bemachtigen. De Lowlandssite liep vast, codes deden het niet en ze waren allemaal minstens één keer de wachtrij uitgegooid.

Pas toen ik op een nieuwssite las dat het festival was uitverkocht en mijn vrienden tweetten hoe gelukkig ze wel niet waren dat ze na drie onzekere uren toch nog naar Lowlands zouden gaan, begon ik het jammer te vinden dat ik geen kaartje had. Beelden van zonovergoten grasvelden, zwetende muzikanten en heel veel tenten doemden voor me op en wilden niet meer verdwijnen, hoe hard ik ook probeerde te denken aan leukere vakantieplannen (zon, zee, stand en een schoon hotel? Het Draculakasteel eindelijk eens bezoeken?). Wat je niet kan krijgen is altijd veel leuker.

Toen eindelijk thuis was zette ik de computer aan, gewoon, om te kijken of er echt niets meer was – misschien waren de computers vanmiddag gewoon op hol geslagen. En ja hoor, nog volop kaarten beschikbaar. Kennelijk verlengt niet iedereen ieder jaar braaf zijn CJP-pas. Ik typte de code in, bestelde mijn kaartje met tien euro korting en schakelde de computer uit. En dat zonder enige stress, zonder vastlopen, zonder wachtrij. Het was zo makkelijk dat het gewoon stom was.

En nu weet ik niet meer of ik er nog wel zin in heb.

2 Comments

Filed under muziek