Category Archives: film en teevee

10 redenen om Bend it like Beckham te kijken

Tim heeft mij onlangs dolgelukkig gemaakt door voor te stellen om samen naar Bend it like Beckham te kijken. “Ik weet niet of je hem niet te meisjesachtig vindt,” protesteerde ik nog zwakjes, maar dat vond hij gelukkig onzin. Echt, duizend hartjes voor die jongen. En ook heel veel hartjes voor BILB, want ik heb deze film al vijf keer gezien en ik kan er geen genoeg van krijgen. Omdat ik geen tijd heb om mijn tv op ieder moment van de dag aan te laten staan, vind ik dat jullie het stokje maar eens van me moeten overnemen. Dat is een win-winsituatie hoor, want BILB is echt een aanrader, en wel om deze redenen:

1. De film gaat over meisjes en voetbal, zonder dat het te veel over voetbal gaat. Snap je? Ik vind films over mensen die een sportieve prestatie neerzetten tof, ik vind films over meisjes die iets doen wat ‘jongensachtig’ (blugh) tof, maar tegelijkertijd is de film meer dan goed te volgen voor iedereen die een hekel heeft aan voetbal. Echt!

2. De familie van het hoofdpersonage komt uit India. Dit levert niet alleen prachtige beelden op (zoals een zeer Indiase bruiloft in een zeer Engelse achtertuin), het is ook interessant om te zien hoe het er in de Sikh-cultuur aan toegaat. Ik weet dat één (commerciële!) film niet een hele religie in z’n eentje kan representeren, maar aangezien scriptschrijfster/regisseur Gurinder Chadha zelf uit die gemeenschap komt, neem ik aan dat er wat waarheden inzitten. Sowieso is het erg verfrissend om eens een niet-lelieblank hoofdpersonage te hebben.

3.  Wat ook verfrissend is: in deze film is níet iedereen verliefd om Keira Knightly! Niets tegen Keira hoor, maar ik denk dat zij het ook wel lekker vindt om eens met rust gelaten te worden.

4. Deze film is oprecht heel grappig. Vooral de ouders van de twee hoofdpersonages, Jess en Jules, zijn hilarisch. (“All I’m saying is, there’s a reason why Sporty Spice is the only one without a fella!”)

5. De soundtrack is heel fijn. De kruising tussen westerse nummers (onder andere van Victoria Beckham en meerdere nummers van Mel C. – voelen jullie ‘m?) met Indiase muziek werkt heel goed. Ze hebben ook nog eens allemaal leuke liedjes uitgekozen, dat scheelt natuurlijk.

6. Ook op het eerste gezicht heel verschillende beelden (zoals gedans op een gigantische bruiloft en vervolgens een penalty op het voetbalveld) worden zo met elkaar verweven dat ze ineens heel goed bij elkaar passen. Het contrast blijft, maar tegelijkertijd komen alle emoties samen in een bakje gelukzaligheid.

7. Bend it like Beckham dealt (op vrij oppervlakkige manieren, maar toch) met diverse soorten discriminatie  – zowel discriminatie van minderheden, vrouwen als van homoseksuelen (fun fact: in de eerste instantie zou de film over een lesbische relatie gaan, maar Chadha besloot dit te schrappen omdat het misschien een beetje te heftig was voor de Sikh-gemeenschap. Best jammer, maar laten we het positief bekijken: de niet-lesbische verhaallijn is nu ook al vet leuk).

8. Nu we het toch over gender hebben: ik vind het leuk dat het verhaal over meisjesvriendschappen gaat. Natuurlijk wordt dit weer allemaal enigszins verkloot door Jonathan Rhys Meyers, maar ik heb toch het idee dat hij er maar een beetje bijhangt. Girl power! (Ja, deze term mag ik gebruiken, het is niet alsof de Spice Girls totaal afwezig zijn in deze film)

9. Je krijgt van al die voetballende meisjes zin om ook van de bank te komen.

10. Het is de enige ‘feel good movie’ (ik zet dit expres tussen aanhalingstekens om mijn wantrouwen jegens het genre duidelijk te maken) waardoor ik me na het kijken écht goed voel.

10 Comments

Filed under film en teevee

enge wijven, domme wijven, dode paarden: the ring voor iedereen die hem niet durft te kijken

Zoals jullie inmiddels wellicht wel weten, ben ik een beetje een bangerik. Ik hoef tijdens de lunch maar een urban legend te lezen over een babysitter die vergezeld wordt door een levensgroot clownsbeeld (man des huizes aan de telefoon: “Huh… we hebben helemaal geen clownsbeeld!”), en ik lig die avond naar het plafond te staren. Daarom had ik The Ring nog nooit gezien. Hoewel dit tijdens mijn middelbareschooltijd DE horrorfilm was (iedereen had wel vrienden die te pas en te onpas “Seven days…” lispelden), had ik hem nog nooit aangezet. Leek me te eng. Mijn neefje had hem wel gezien, en naar verluidt durfde hij daarna twee weken lang niet alleen thuis te blijven.

Het verhaal van The Ring kende ik trouwens toch wel, van Scary Movie 3. Deze horrorparodie keek ik destijds regelmatig en nog steeds moet ik hysterisch lachen als ik aan sommige scènes terugdenk. Misschien wilde ik daarom The Ring eigenlijk toch nog graag eens zien. Bovendien, mijn neefje was dertien toen die film hem slapeloze nachten bezorgde. Dan konden mijn vriend en ik hem inmiddels vast wel aan.

Spoiler 1: dit gebeurde niet bij ons Spoiler 2: de rest van deze blog staat vol spoilers

Dat werd gisteravond bevestigd. Hoewel ik de helft van de tijd met mijn ogen halfdicht gezeten heb (ik kan gewoon niet tegen schrikmomenten, oké?) was deze film te belachelijk om bang van te worden. Het begint met twee meisjes die het hebben over een of andere videoband waar je dood van gaat. Een van hen heeft hem gezien, maar in plaats haar bucket list af te werken, zit ze haar vriendin te trollen door te doen alsof ze stikt. Niet veel later legt ze inderdaad het loodje en haar vriendin belandt in het gekkenhuis. De moeder van de dode deerne vraagt haar journalistenzusje, Naomi Watts, om op onderzoek uit te gaan. Al snel komt die erachter dat haar nichtje de tape samen met drie vrienden heeft gekeken, en dat ook die drie inmiddels morsdood zijn.

Nu is het algemeen bekend dat horrorfilms zijn gebouwd op de domme keuzes van de hoofdpersonen, maar wat deze chick vervolgens doet, gaat echt te ver. Vier kinderen die op één avond sterven, exact een week na het kijken van een obscure film, dat is gewoon keihard bewijs dat je doodgaat van die video. Naomi Watts denkt daar anders over. In een verlaten hutje kijkt ze een soort matige Kunstacademie-film vol nietszeggende fragmenten, waaronder een vrouw in een spiegel die heur haar kamt. Hahahaha, dacht ik toen. Dat was ook zo in Scary Movie:

Scary Movie 3 The Ring

Dat ze de Tape des Doods zelf kijkt, is al erg genoeg, maar dan laat ze hem vervolgens ook nog eens aan haar ex zien! Oké, hij wil het en zij zegt “Euuh ik weet niet”, maar dat noem ik geen tegenhouden. En als je denkt dat het niet erger kan, laat ze de video ook nog eens slingeren, zodat hun zoontje hem te zien krijgt. Dat zoontje is trouwens een buitengewoon irritant ventje. Hij kijkt de hele tijd alsof hij water ziet branden, maakt lugubere tekeningen en zegt cryptische dingen zoals “She never sleeps!” Geen flauw idee waarom hij nou weer zo’n special snowflake is dat ‘she’ hem ziet als haar persoonlijke boodschapper, maar goed.

Nu hun schatje de film heeft gezien, moeten zijn ouders maar gauw uitvinden hoe ze kunnen voorkomen dat ze allemaal een gruwelijke dood sterven. Dus dat doen ze, met behulp van krantenarchieven, vertrouwelijke psychiatrische dossiers en zoekmachines zoals AltaVista en Ilse.nl. Ondertussen drijft de ten dode opgeschreven Naomi Watts een paard zo tot waanzin dat hij van een veerboot afspringt. De oplettende kijker weet dat dit niet het eerste paard is dat zelfmoord pleegde dankzij de Vloek van het Enge Meisje. Dit Enge Meisje blijkt een geadopteerd kind met kwade krachten te zijn dat bij leven iedereen (en vooral de paarden van haar ouders) het leven zuur maakte. Uiteindelijk gooide haar moeder haar maar in een put. Vervolgens sprong ma zelf in zee, want nu had ze én geen paarden én geen kind dus geen reden tot leven. Vaderlief woont nog altijd in hun oude huis en zegt dat z’n dochter hem maar niet met rust laat, maar ik vond dat hij er wel erg blakend uitzag voor iemand die al jaren door geesten wordt geterroriseerd.

Deze scène komt wederom niet uit The Ring

Vervolgens gebeuren er allemaal dingen die de moeite van het opschrijven niet waard zijn, en even lijkt het superzoetsappig te eindigen als Naomi Watts een schattig dood meisje in een put vindt. In haar armen verandert het schattige meisje/moordende spook in een skelet. Naomi en ex zijn trots dat het kind dankzij hen eindelijk rust gevonden heeft (ze bespreken nog even bloedserieus: “Hoe lang kun je eigenlijk overleven in zo’n put?” “Seven days…” Jezus wat een lulverhaal), maar als Naomi hun zoontje vertelt dat ze het meisje “hebben bevrijd”, zegt hij met nog uitpuilendere ogen dan normaal: “JE HAD HAAR NIET MOGEN HELPEN!”

Ondertussen zit haar ex met een probleem: de tv in zijn eigen huis springt steeds aan. Uiteindelijk klimt het enge meisje uit het beeldscherm en vermoordt hem alsnog. Even later vindt Naomi zijn lijk en rent dan snel weer weg (ondertussen arriveert de nieuwe vriendin van haar ex, maar Naomi zegt NIKS??? Niet eens: “Hee, ik zou maar niet naar binnen gaan als ik jou was” ???). Ze probeert te verzinnen waarom hij dood is en zij leeft. Ineens weet ze het: zij heeft de tape eerder gekopieerd, wat betekent dat ze de boodschap van het enge wijf heeft verspreid en haar daarmee een dienst heeft bewezen. Daarom laat ze haar zoon de tape ook kopiëren. Kan het meisje lekker anderen gaan vermoorden. Want dat is de clou van het verhaal: sommige doden willen helemaal geen rust, die willen gewoon mensen pijn doen.

Einde.

25 Comments

Filed under film en teevee

ik wil ook iemand uit een papierversnipperaar kunnen redden

Sterk worden voor apocalyps

Dit seizoen van Flikken Maastricht heeft veel indruk op me gemaakt. Voornamelijk omdat het zo ontiegelijk spannend was – ik heb week na week met een bonkend hart voor de televisie gezeten. En die laatste aflevering? Ik wil nu nog steeds keihard janken, zelfs al weet ik dat Angela Schijf gewoon nog een contract voor twee seizoenen heeft en dat haar personage dus onmogelijk het loodje kan hebben gelegd.

Anyway, behalve het feit dat de serie veel impact heeft gehad op mijn emotionele gesteldheid, heeft het me ook aan het denken gezet. Hoofdzakelijk over het feit dat ik, als ik in de schoenen van de personages van Flikken Maastricht had gestaan, al 507 keer dood was geweest. Ik ben gewoon veel te slap om moorden op te lossen – want ja, bij moorden oplossen komt veel geweld kijken. Die dingen die die Eva allemaal moest doen joh, het was mij niet gelukt. Iemand die mij fysiek bedreigt met z’n kop tegen het dashboard van mijn auto rammen? Nope, gaat niet lukken. Een zwaargewonde Officier van Justitie in een auto krijgen tillen terwijl ik door een sniper word beschoten? Nope. Mijn compagnon, die bijna in de papierversnipperaar valt (voor wie geen idee heeft wat je hierbij voor moet stellen: hij hing in een soort een put), eruit trekken? Nope, nope, nope. Ik kan niet eens mijn vriend uit een stoel overeind hijsen. En mijn vriend is ongeveer half zo zwaar als Victor Reinier.

Ik kan me niet eens één keer opdrukken. Nee, echt niet, niet eens bijna. Je moet dus absoluut niet op mij rekenen als we worden aangevallen door zombies en je op mij moet steunen omdat je al zwaargewond bent, want dan val ik gewoon om.

En dat is kwalijk, heel kwalijk. Daarom wordt het maar eens tijd om hier verandering in te brengen. Ooit, in een duister ver verleden toen ik met soortgelijke frustraties over mijn slapheid kampte, heb ik al gewichten gekocht. Ik heb er niet veel mee gedaan, omdat trainen met gewichten ongeveer het doodsaaiste is van alle doodsaaie dingen die er bestaan, nog doodsaaier dan squats (die doe ik dan ook niet). Nu wordt het misschien toch tijd om hier overheen te komen en dagelijks te trainen. Eventjes, tien minuten of zo. Nu ik dit typ, heb ik er al een hard hoofd in: het lukt me niet eens om dagelijks tien minuten yoga te doen, of te mediteren (en dat terwijl de kans dat ik moet zorgen dat ik van die stress afkom groter is dan de kans dat ik ooit iemand uit de papierversnipperaar moet redden, namelijk 100% tegen 20%).

Gelukkig maar dat we tot eind 2015 moeten wachten voor een nieuw seizoen Flikken Maastricht. Word ik ook niet zo met mijn neus op mijn eigen slapheid gedrukt.

18 Comments

Filed under de ongemakken des levens, film en teevee

mijn niet te uiten liefde voor boer zoekt vrouw

Er zijn mensen die zeggen dat ze Boer Zoekt Vrouw liever volgen via Twitter dan dat ze het programma kijken. Dit soort uitspraken zie ik eigenlijk alleen maar op Twitter. Nogal wiedes, want het zou een gemiste kans zijn als je dat programma lekker aan het volgen bent via je mobieltje en dan tegen je vrouw gaat zeggen: “Schat, ik vind Boer Zoekt Vrouw op Twitter zoveel leuker dan op tv!” Dan zou je ten eerste iets tweetwaardigs verspillen, en bovendien zou je vrouw zeggen dat je je mond moest houden, omdat boer Johan al zo moeilijk te verstaan is.

Ik vind BzV véél leuker op tv. God, ik kan mijn liefde voor dat programma maar niet in woorden uitdrukken. Hierbij doel ik niet zozeer op dat ik hier meer van hou dan meetbaar is, maar dat ik gewoon niet zo goed kan uitleggen wat ik er precies zo leuk aan vind. Een belangrijk element is in ieder geval dat het onvervalste comfort-tv is: al die boeren zijn gewoon op zoek naar een leuke vrouw (man), iemand die gezellig is, en lief. Oh, en het moet altijd ‘klikken’. Wat ze verder doen, maar niet zoveel uit. Een beetje helpen op de boerderij? Een carrière als advocaat? Whatever! Als het maar gezellig is. In deze tijd waarin we zoveel moeten, lijkt het allemaal zo makkelijk. Ik weet het, het is gewoon schijn, het boerenleven is dramatisch hard (wedden dat ze omkomen in de administratie) en liefde is complex, zelfs voor mensen die de hele dag tussen de koeien staan. Maar wanneer je het kijkt, voel je dat totaal niet. Dan voel je je gewoon chill. En dat terwijl ik bij Overspel altijd met pijn in mijn buik op de bank zit. Letterlijk, hè. Bij Boer Zoekt Vrouw kunnen echte mensen huilen omdat ze bang zijn de liefde van hun leven mis te lopen, maar om een of andere reden voel je dat dan niet zo. Het is net alsof deze mensen meer personages zijn dan de karakters in Overspel. Best vreemd, vreemd gênant, maar het concept werkt best prima.

Wat betreft Twitter: daarop zoek ik ook wel naar wat er over mijn lievelingsprogramma wordt gezegd, maar pas achteraf. Omdat ik het toch niet aankan om na een uur zo ruw van BzV te worden gescheiden. Twitter bevredigt alleen niet echt – wat moet ik met de opmerking “lol Jan op die stoel terwijl die meisjes dansen”? Dat heb ik al een kwartier geleden al hardop gezegd, of er nou iemand anders in de kamer aanwezig is of niet.

Wat wel een stuk leuker is: de Boer Zoekt Vrouw-samenvattingen. Ik kende voor dit seizoen alleen die van Recensiekoning, maar dit jaar ontdekte ik zoveel BzV-blogs. Deze samenvattingen zijn zo treffend, grappig en gemeen dat ik er blijer van word dan van het programma zelf. Vooral die van Recensiekoning en Nynke kijkt tv zijn altijd zo goed dat de samenvattingen op zich het kijken van BzV rechtvaardigen. De andere blogs zijn ook leuk, maar deze twee leggen dat lat voor tv-samenvattingen wel erg hoog. Toch lees ik de rest ook. Net als dat ik Twitter lees. Gewoon omdat ik ZO graag naar Boer zoekt vrouw kijk dat ik er ALLES over wil lezen. Gelukkig vind ik het dan niet zo leuk dat ik ervoor thuis blijf – want dit betekent dat de aflevering van gisteren nu nog op mij wacht. Ha! Ha! Ha!

Leave a Comment

Filed under film en teevee

sorry sissi

In de categorie ‘dingen waar ik niet mee zou moeten zitten, maar wel mee zit’: hoe het is afgelopen met prinses Sissi. De echte dan, hè. Niet die van die geweldige animatieserie die ze eind jaren negentig uitzonden op Fox Kids. Even serieus, ik ken geen enkel meisje van mijn generatie dat geen tranen in haar ogen krijgt als ze de introtune weer beluistert.

Want het was zo prachtig. Sissi met haar mooie lange haren, die arme mensen brood gaf. Sissi die zich moest gedragen bij haar schoonmoeder in het keizerlijk paleis, iets dat ze niet deed, want een free spirit sluit je niet zomaar op. Niemand was zo wild at heart als zij. Niets slijmen bij hooggeplaatsten, Sissi reed liever op haar zwarte paard de zonsondergang tegemoet, om en passant nog even de Oostenrijkse troonopvolger weg te kapen voor de neus van de aanstellerige Helena. Mejuffrouw nam het op voor de onderdrukte Hongaren, overwon die nare keizerlijke familie en trouwde met haar prins. Oh, en had ik nog gezegd dat ze er ondertussen immer beeldig uitzag, ze met alle dieren kon opschieten en dat prins Franz Joseph altijd achter haar bleef staan? Die meid had ook alles.

prinses sissi fox kids

Hier is Sissi iets met haar vader aan het bekokstoven

Het leven van de vrouw op wie dit personage gebaseerd is, zag er net iets anders uit. Elisabeth had anorexia, haar Franz ging vreemd, hun zoon vermoordde eerst zijn geliefde om daarna zichzelf van kant te maken en ze werd op haar zestigste doodgestoken door een of andere anarchist die eigenlijk liever iemand anders om had willen leggen, maar niet genoeg geld had om diegene in Italië op te zoeken. Zeg maar, ellende plus ellende plus ellende en een ongelofelijke lullige dood.

fox kids prinses sissi

EIKEL

En dat vind ik dus best wel erg hè. Onze Sissi! Onze heldhaftige, koene en immer triomferende Sissi, een fictief personage waar je al je wensen, dromen en verlangens op kunt projecteren, haar vlees-en-bloed-versie had dus gewoonweg een dramatisch leven. Het voelt een beetje vies, meeleven met zo’n geromantiseerd tekenfilmpoppetje als je deze informatie hebt. (En dan heb ik nog niet eens die verfilmingen gezien die ze altijd met Kerstmis uitzenden.) Ik vind het maar naar, zelfs al kijk ik die animatieserie al lang niet meer meer (heb het wel eens geprobeerd, maar ik ergerde me eraan dat ze ongeveer iedere vijf minuten in tranen uitbarstte – dat paste niet echt bepaald bij het stoere beeld dat ik van haar had…).

Wikipedia, ze zouden het moeten verbieden.

P.S. Voor iedereen die nu toch een beetje nostalgisch geworden is, zing met me mee:

Kon ik als een vogel vliegen
Dan vloog ik naar jou
Bij jou wil ik zijn
Wij blijven dan altijd samen
De zon schijnt voor ons
Geen angst en geen pijn
Het vuur zal voor ons branden
in ‘t keizerlijk paleis
Ooit komt een eind,
aan die loodzware reis!

Waar je ook bent,
ik ben steeds bij jou
Waar je ook bent,
in storm en in dal
Waar je ook bent,
samen met jou
Waar jij ook bent
Waar jij ook bent……………

 

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!

Leave a Comment

Filed under film en teevee