Category Archives: film en teevee

vijf minirecensies van vliegtuigfilms

Eigenlijk had ik drie weken in Thailand moeten zitten, een beetje snorkelen, tempels bekijken en mijn zusje inmaken met Stratego. Helaas liep het anders en moesten we al na twee dagen weer terug, waardoor ik in vier etmalen ongeveer vierentwintig uur in het vliegtuig heb doorgebracht. Dat was best wel naar, maar elluk nadeel heb ze voordeel, en in dit geval was dat voordeel dat ik in die vierentwintig uur wel vijf films heb gezien (nu ik erover nadenk nog steeds best weinig) waar ik nieuwsgierig naar was, zodat ik jullie daar nu mijn pure en zuivere oordeel over kan geven. Doe er je voordeel mee.

Hitchcock
Over de maak van Psycho en de huwelijksperikelen van Alfred Hitchcock en zijn vrouw in deze periode. Dit is typisch zo’n film die ik op het moment van kijken ‘goed’ vond maar niet zo veel indruk achterlaat – in tegenstelling tot de volgende twee films.

Dangerous Liasons
Verveelde rijke mensen proberen het leven van andere verveelde rijke mensen te verpesten door ze vieze dingen te laten doen. Het charmante is dat de film zich afspeelt in de pruikentijd, en iedereen er verschrikkelijk zoet en pastel en achterlijk uitziet maar tegelijkertijd de naarste dingen uitkraamt (zeker leuk in het vliegtuig, wanneer iedereen op je schermpje mee kan kijken maar niet kan meeluisteren). Glenn Close (Cruella de Vil) was fantastisch.

dangerous liasisons

Trololol

American Beauty
Over een sukkelige vader die besluit aan zichzelf te gaan werken, iets wat hem niet door iedereen in dank wordt afgenomen. Was precies raar genoeg. Had ook exact de juiste mate van hartverscheurendheid (een 4 op een schaal van 10, niet zo erg dus maar meer hoeft van mij niet).

Life of Pi
Op de heenreis had ik al op diverse schermpjes van anderen stukjes meegekregen van deze film en om eerlijk te zijn sprak het me niet zo heel erg aan – je zag alleen maar een boot met daarop een jongen die probeerde niet opgegeten te worden door een tijger. Nou, dat is wel een goeie samenvatting.

Cloud Atlas
Ja dit is dus echt zo’n film waar je helemaal NIETS van snapt. Aan de ene kant is-ie heel zweverig en aan de andere kant wordt er in iedere scène iemand neergeknald. Het heeft ook nog eens 21047 verhaallijnen die zich afspelen in het verleden en de toekomst (van slavernij tot een soort distopische stammensamenleving), maar wel met steeds dezelfde acteurs. Overigens leken twee hiervan (en dit waren dan ook echt twee verschillende) als twee druppels water op Benedict Cumberbatch. Dat was pas verwarrend.

 

Deze post ging 11 augustus 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.

Leave a Comment

Filed under film en teevee

de amerikaanse toeriste

Een paar maanden terug zag ik Paris, je t’aime, een film die bestaat uit diverse korte filmpjes die zich allemaal afspelen in een ander deel van Parijs. Vaak was het proberen te ontdekken waar het fragment werd opgenomen interessanter dan de filmpjes zelf; met uitzondering van een paar kwamen die niet helemaal uit de verf.  Dit wonderschone fragment over een Amerikaanse toeriste die besluit gelukkig te zijn, is wel heel geslaagd.

Het is eigenlijk tegen mijn principes om mijn blog te vullen met Youtubefilmpjes, maar echt, dit wil ik jullie niet onthouden.  Het is een van de grappigste en ontroerendste personages die ik ooit heb gezien – iedere zin die ze uitspreekt, is een kunstwerkje. En dan heb ik het niet eens over het accent. Ben je niet zo’n sentimentele dweil als ik, dan kun je het natuurlijk wel gewoon kijken voor het accent, dat is ook leuk.

 

15 Comments

Filed under film en teevee

gefeliciteerd mama june en sugar bear

Ik heb maar een paar afleveringen van realityserie Here comes Honey Boo Boo gezien. Ik vond deze serie ontzettend vermakelijk, maar ik hield er ook altijd een vies gevoel aan over. Niet alleen om de ranzige gewoontes die de familie er op nahield (gezinsspelletje: doe een blinddoek om en raad wiens adem in je gezicht wasemt), niet alleen om de sketti (hun favoriete gerecht; spaghetti met boter en ketchup. En dat vonden ze dan nog best gezond).

Mijn weerzin lag meer bij het feit dat ik het raar vond om ervoor te gaan zitten kijken hoe een arme familie de jongste telg voor ontzettend veel geld naar pageant-wedstrijden stuurt, verschrikkelijk onverantwoordelijk leeft en ook nog eens te lomp is voor woorden. Want dat is waar het om gaat: kijken naar lompe mensen en zelf ineens het gevoel hebben dat je ontzettend intelligent en gecultiveerd bent. Een beetje zoals met Oh oh Cherso, maar dan zonder geld voor cocktails, en met een wat jongere cast; vier van de zes (later vijf van de zeven) gezinsleden zijn minderjarig.
Er is ook nog ander verschil met Oh oh Cherso: ik vind deze mensen leuk. Echt. Ze lijken zoveel plezier met elkaar te hebben, zoveel van elkaar te houden en ze doen ook nog eens allemaal spelletjes met z’n allen. Maar ja, het is en blijft natuurlijk een realityserie, en aan mensen in een realityserie moet je niet al te gehecht raken, want je wordt van alle kanten bedrogen. Ik kan me er weinig bij voorstellen dat deze mensen iets acteren, maar goed, ik wil het liever niet al te serieus nemen. Dus kijk ik het maar niet meer.

Stiekem werd in vanochtend toch wel heel blij toen ik op internet las dat mama June en Sugar Bear (alleen de biologische vader van HBB, maar wel een ‘vaderfiguur’ voor al die meisjes, snik snik) hun liefde bezegeld hebben op hun karikaturale Redneck-trouwerij. Gefeliciteerd, jongens! Dat julie nog maar lang en gelukkig mogen leven en veel leuke spelletjes mogen spelen. Vanavond eet ik sketti ter ere van jullie.

14 Comments

Filed under film en teevee

beroofd van mijn dromen

Vannacht droomde ik dat ik heel graag de film Dracula: Dead and Loving it wilde kijken.

Nu droom ik wel vaker dat ik iets wil. Afgelopen weekend moest en zou ik bijvoorbeeld per se in een caravan wonen en mijn eicellen doneren aan kinderloze stellen, twee zaken waarmee ik me als ik wakker ben niet bijster veel bezig hou. Maar dit vond ik wel een hele rare.
De laatste keer dat ik deze titel ergens zag of hoorde, was vermoedelijk in februari toen we gingen high tea-en in het huis van Dionne. Ik mag Dionne wel, al was het maar omdat ze het Vampierhandboek van Paul van Loon in haar kast heeft staan. Ik kan me nog herinneren dat ik ‘m opensloeg (ja, túúrlijk sloeg ik hem open) in het filmhoofdstuk, dat was altijd mijn minst favoriete hoofdstuk omdat ik die films toch niet kende. Waarschijnlijk heb ik toen de titel Dracula: Dead and Loving it gezien. En de beschrijving gelezen. Maar misschien heb ik dat ook niet, dat weet ik niet hoor, anders was het zeker tien jaar geleden dat ik een gedachte heb besteed aan die titel. Ik had geen flauw idee waar de film over ging.

In ieder geval. Dracula: Dead and Loving it. Naar aanleiding van mijn droom dacht ik dat het echt een hele leuke film moest zijn, supergrappig en vol intelligente vondsten – ik was echter even vergeten dat ik de ochtend na mijn campingdroom ook nog steeds in een caravan wilde wonen (dan had ik namelijk précies genoeg ruimte, zeker als ik de tafel buiten zou zetten. Maar ik moet hierbij vermelden dat ik in mijn droom in een hoogslaper woonde en dat was dan mijn hele huis) en dat dromen dus een beetje een vreemd na-effect op de wakkere mensen kunnen hebben. Dat bleek: de trailer die ik tijdens mijn ontbijt direct enthousiast ging bekijken, was de stomste die ik ooit heb gezien.

En nu voel ik me een beetje net als wanneer je een droom hebt gehad waarbij je kunt vliegen, of heel rijk bent, of de zonsondergang tegemoet rijdt met de liefde van je leven – ik voel me dus een beetje, nou ja, beroofd.

 

P.S. Voor iedereen zich afvraagt waarom het woord ‘ik’ ondanks mijn vurige beloften zo vaak in deze blogpost voorkomt: ik zei maar wat joh.

 

13 Comments

Filed under film en teevee

pokémon confessions

Laatst stuitte ik op een tumblr die ‘Pokemon Confessions’ heet, iets wat in de eerste instantie mijn interesse wekte – niets is leuker dan praten over Pokémon en over hoe serieus je het vroeger nam (volgens mij kreeg ik destijds soms letterlijk tranen in mijn ogen omdat ik ZOVEEL VAN POKÉMON HIELD). Helaas bleek die site niet echt aan mijn verwachtingen te voldoen, ik raakte er alleen maar in de war van. Daarom zet ik zelf maar wat bekentenissen onschuldige herinneringen online. (Hopend dat jullie volgen, anders sta ik in m’n eentje voor lul)

-Mijn favoriete Pokémon was Growlithe en als ik ging tennissen, deed ik net alsof hij met mee meespeelde. Ik weet niet zo goed waarom, want het was een soort hond en ik heb echt een hekel aan honden. Ik deed ook altijd net alsof ik Ponyta zat als ik op mijn fiets naar school reed, wat nog raarder was, want ik heb al helemaal een hekel aan paarden.

– Mijn broertje en ik hebben een keer de tent in zijn kamer opgezet en gespeeld dat wij Pokémontrainers op reis waren. Dat was echt leukste wat we ooit gedaan hebben, totdat hij ineens verdween met de mededeling dat hij ‘even naar de wc ging’, en ik hem toen een kwartier later beneden voor de tv vond.

– Gelukkig kon hij ook meelevend zijn: toen mijn spel bij Pokémon Gold ineens zomaar gewist was (ja, ik moest huilen – ik was al zo ver!), begon hij uit solidariteit ook een new game bij Pokémon Silver. Awww.

– Nog steeds voel ik euforie als ik denk aan die keer dat ik van mijn drie jaar oudere buurjongen won met Pokémonkaarten. Ik was sowieso best goed met die kaarten (als ik het zelf mag zeggen) maar dat was waarschijnlijk vooral omdat ik er meer geld aan uitgaf dan diegenen tegen wie ik speelde.

– Ik deed altijd alsof Dana mijn beste vriendin was, omdat ze me altijd belde. En ik droomde een keer dat ik verkering had met James. Awkward. Heeel awkward.

– Ik heb een keer bij het spel van m’n broertje een Tangela gevangen met een masterbal.

– Toen een paar kennissen van ons een paar van die ‘legendarische’ Pokémon hadden gevangen en die kloonden en aan ons gaven en ik Red Ash ineens kon verslaan, vond ik het niet meer leuk.

26 Comments

Filed under film en teevee, vroegah