Tag Archives: harry potter

dingen die mijn leven de afgelopen twee weken behoorlijk verrijkt hebben

Over het algemeen leid ik best een saai leven. Ik ga naar mijn werk, waar ik schrijf. Dan ga ik naar huis, waar ik nog meer schrijf. Dan ga ik slapen en droom ik ter compensatie hele wilde dingen (vannacht had mijn ene collega een andere collega gegijzeld met behulp van een bekende beautyblogger en had ik de politie gebeld,  maar duurde het vier uur voordat die op kwam dagen, en dat terwijl ik weer in de kleuterklas zat).

Maar toevallig heb ik de laatste tijd best wel veel leuke dingen gedaan, gedacht, gehoord en gekocht. Die dingen waren zo leuk dat ik ze maar in een blog heb gegooid:

Terug naar Zweinstein

Ik weet niet of jullie het weten, maar ik ben dus best wel een Harry Potter-fan. Zeg maar, echt heel erg. Daarom ging ik twee weken terug met Julia naar de Harry Potter-tentoonstelling in Utrecht. Het was prachtig. We hebben in Hagrids stoel gezeten, Mandragora’s uit de aarde getrokken, staan huiveren voor een hele enge dementor en besloten dat we in Zwadderich wilden omdat de bad guys in Harry Potter altijd het best gekleed waren. Kortom, het was een ~*~magische~*~ dag.

Over zwarte gewaden gesproken

Een van mijn lievelingsbands, Indochine, brengt bijna een nieuw album uit! Nu had ik dat niet echt nodig, omdat ze de laatste 30 jaar al 305735 albums hebben uitgebracht en ik na een paar jaar fangirlen nog steeds niet alles uit mijn hoofd ken, maar toch, het is altijd leuk om iets ‘nieuws’ te luisteren. Single numéro uno vond ik eerst een beetje zo-zo, maar inmiddels snap ik niet meer hoe ik ooit gelukkig heb kunnen zijn zonder dit nummer in mijn leven te hebben:

(Al moeten jullie het eigenlijk gewoon op Spotify luisteren, want ik kan op YouTube alleen maar versies klinken waarbij het geluid óf hapert óf anderszins raar klinkt)

(Nog wat andere leuke nummers in de hoop dat jullie ook fan worden van Indochine en een keer met mij mee willen naar Parijs om naar een concert van ze te gaan: deze, en deze, en deze)

Over nieuwe muziek gesproken

Een ander nummer dat mijn leven heeft verrijkt, is het nieuwe nummer van Adore Delano. Adore en ik hebben een vreemde relatie.  Aan de ene kant voel ik me heel erg verwant met haar vanwege uitspraken als “I’m polish remover” en “‘Im too punk to wash my tights” en alle lyrics in het nummer I look fucking cool (vooral “Don’t need to brush my hair out, birds need a nest to hang out”)* Aan de andere kant voel ik me niet zo verwant met haar, want de rest van haar nummers gaat eigenlijk alleen maar over jong en dronken zijn en je schoenen kwijtraken en pizza eten en dat soort dingen, terwijl ik al in paniek raak als ik om 23.15 nog niet slaap. Dus ja. Niet echt relatable.

Maar toen was er het nummer Negative Nancy. En ondanks (of doordat?) het een beetje een 2007 poppunkvibe heeft is het ZO LEKKER. En Adore ziet er ZO mooi uit. Maar echt. Ik moet jullie bekennen dat ik zo onder de indruk was dat ik twee dagen na het zien van deze clip Dr Martens heb gekocht, omdat Adore die hierin ook draagt.

* For the record: ik kam mijn haar wel, maar het raakt gewoon vanzelf al heel snel weer door de war ok??? #zelfacceptatie

Over Dr. Martens gesproken

Ja, en dus nu ben ik op mijn 26ste eindelijk eigenaar van een paar Dr. Martens. Niet-leren Dr. Martens welteverstaan, no worries. Ik ben erachter gekomen dat je in Amsterdam dus gewoon twee Dr. Martens-winkels hebt met 40 verschillende paren, waaronder een aantal vegan exemplaren. Ik ben gegaan voor klassiek zwart. Ik moet wel extra mijn best doen om er niet uit te zien als iemand van 16 met deze schoenen (ze zijn zo lekker alt0www), maar als het goed genoeg is voor Adore, is het goed genoeg voor mij.

Over 16 lijken gesproken

Een uur voordat ik deze schoenen kocht, werd ik trouwens aangezien voor 16-jarige. Ik was namelijk samen met een collega aan het vrijwilligen in een woonzorgcentrum. Daar was ik rustig koffie aan het inschenken voor mensen toen iemand me een heel verhaal vertelde over dat zij een 16-jarige kleindochter had die ook niet van serveren hield. Het was aardig bedoeld, geloof ik, maar ik raakte er toch een beetje van in de war, want ik had het reuze naar mijn zin. Afgezien van deze low key belediging was het heel leuk en gezellig en best wel spannend, want er was een heuse bingo bezig en hoewel mijn collega en ik zelf niet meededen, zaten we er lekker in.

Over gezellig doen gesproken

Ik was gisteren op een reünie met mijn straat. U hoort het goed: een reünie. Met mijn straat. Mijn straat was vroeger nogal hecht namelijk, omdat hij dertig jaar geleden gebouwd werd en er allemaal pasgetrouwde stellen kwamen te wonen die meteen kinderen kregen en die kinderen speelden daarna natuurlijk altijd samen buiten, waarbij ze door de bosjes renden / in de sloot vielen / naar ‘het moeras’ gingen (hahahaha) / hun Barbies en Action Mans met elkaar lieten vechten. Het was ontzettend gezellig, vooral het gedeelte waarbij we rondhingen bij een paar elektriciteitspaaltjes. Maar dat is iets in de categorie ‘je had erbij moeten zijn’, denk ik.

Over dingen waar jullie bij zouden moeten zijn gesproken

Oké jongens om af te sluiten even 3 hele leuke dingen die mijn leven in de toekomst zullen verrijken:

  • Ik ga bijna op vakantie!!! Tim en ik gaan twee weken naar Sicilië. En daar gaan we gewoon lekker op het strand zitten en NIETS doen. Ja, boeken lezen. En pasta eten. En de Etna bezoeken. Ik kan niet wachten.
  • Ik ga bijna naar Disneyland!!! De oma van Tim wordt bijna 90, dus dat vond ze een mooie reden om met de hele familie naar Disneyland te gaan. Mij zou je – dankzij mijn eigen opa en oma – best wel een Disneylandveteraan kunnen noemen (ik heb in totaal al 21 dagen van mijn leven in dit park gespendeerd …) dus ik kijk ernaar uit om de hele familie de Tower of Terror in te leiden. Ha ha ha.
  • Ik ga naar Queens of Comedy!!! Ik dacht eerst dat ik niet kon, omdat alles uitverkocht was en er op Ticketswap 100 kaartjes gevraagd werden. Uiteindelijk heeft een vriendin van een vriend van me (die ik één keer heb gezien, toen we met z’n drieën naar Queens Werq The World gingen) een kaartje voor me gescoord – wat ik echt suuuuperlief vind (ik had me zelf wel aangemeld bij Ticketswap, maar was steeds te laat, en zij keek toevallig nét op haar telefoon toen er een kaartje aangeboden werd). Ben dolgelukkig.

P.S. Zoals jullie zien heb ik deze blog nog steeds geen make-over gegeven wat ik ben een drama met layouts en het mislukt de hele tijd en ARGH. Maar working on it, dus. Semi.

4 Comments

Filed under leven

ik lees wel eens wat, deel twaalf

Ik zou willen zeggen dat, nu januari ten einde loopt, het ‘ineens’ tot me ‘doordringt’ dat ik nog niets geblogd heb over de boeken die ik in december las. Dat zou echter een leugen zijn. Ik had gewoon geen zin om over dit onderwerp te schrijven. Nou ja, beter gezegd, ik had wel zin om erover te schrijven, maar niet om het te publiceren. Want volgens mij vinden jullie mijn blogs over boeken niet zo leuk, aan de reacties te merken. Of lijkt dat maar zo? Eerlijk zeggen.

Anyway, bij dezen de boeken die ik heb gelezen in de laatste maand van 2014:

robert galbraith cuckoo's calling harry potter steen der wijzen geheime kamer j.k. rowling

The Cuckoo’s Calling – Robert Galbraith

Ik heb echt bizar lang over dit boek gedaan. Maanden geleden begon ik er al in, maar hij leek wel behekst, want ik kreeg ‘m gewoon niet uit. Komt ten eerste doordat hij nogal dik is en ten tweede doordat ik tussendoor veel moest lezen voor mijn studie. Ik vond het niet zo erg: hoe lang je over een Rowling doet hoe beter, toch?

Voor diegenen die onder een steen leven: dit boek is dus onder pseudoniem geschreven door de auteur van Harry Potter. Privédetective Comoran Strike onderzoekt de dood van topmodel Lula Landy. Iedereen denkt dat ze zelfmoord gepleegd heeft, maar haar broer gelooft er niks van en wil weten wie haar heeft vermoord. Laat ik maar beginnen met zeggen dat je alles van Rowling kunt lezen zonder te weten waar het over gaat, want WAT een schrijver is dat. De personages, de plotstwists, de details – deze vrouw is geniaal. Verplichte kanttekening: deze is wel ietsjes langdradig en iets minder fantastisch dan de HP-boeken of A Casual Vacancy (velen vonden die laatstgenoemde wat minder, maar omg, hij is zo mooi! Steek je hand op als je nu ook altijd heel hard moet huilen als je ergens Umbrella van Rihanna hoort!).

Harry Potter en de steen der wijzen – J.K. Rowling

De dag voor Kerstmis besloot ik dat het eindelijk tijd was om Harry Potter te herlezen, iets dat ik al jaren wil, maar nooit durfde omdat ik bang was dat ik het a) minder leuk zou vinden dan vroeger b) het zo leuk zou vinden dat ik mijn dreuzelleven niet meer aankon c) geen tijd zou hebben om alle boeken uit te lezen en/of d) dat ik niets anders meer zou doen dan lezen en daarom zou falen op alle andere gebieden in het leven. Daar was ik toen ik begon met lezen nog steeds een beetje bang voor, maar hoe langer ik nadacht over waar ik spijt van zou hebben als ik op dit moment ineens dood neerviel, hoe duidelijker het werd dat dat toch echt zou zijn dat ik Harry Potter de laatste jaren niet meer herlezen had. Dus ik begon, en ik vond het SUPERLEUK, en ik had geen last van rampscenario’s a, b, c of d (zelfs niet van b, maar dat komt voornamelijk omdat die toverwereldoorlog bij nader inzien toch best creepy is).

Harry Potter en de geheime kamer – J.K. Rowling

Sommige dingen uit die boeken snap ik, in retroperspectief, eigenlijk niet helemaal. Hoe zit dat nou met die scène waarin Lucius dat boek stiekem aan Ginny gaf? Ik zag het niet helemaal voor me. De eerste delen herlezen is voor mij toch vooral opletten of ik hints naar latere delen kan ontdekken, want pas aan het einde van deel 4 is de boel echt aan, om het maar zo te zeggen. Neemt niet weg dat ik deel 1 en 2 op zichzelf ook heerlijke boeken vind. Ik vind het trouwens wel grappig dat ik het personage Hermelien nu veel beter op waarde kan schatten dan toen ik jonger was. Waarom zag ik vroeger niet dat zij zo’n held was? Ze kan praktisch alles. Sneep vind ik nu dan weer wat minder. Ik bedoel, laat het duidelijk zijn, al van jongs af aan was Sneep mijn favoriete personage (ik heb gewoon iets met mannen met grote neuzen en vies haar, oké?), maar hij is ZO GEMEEN! Waarom zag ik dat nooit? Ik was een raar kind.

29 Comments

Filed under boeken

niet alles wat te maken heeft met harry p is okee

Is ‘fat’ really the worst thing a human being can be? Is ‘fat’ worse than ‘vindictive’, ‘jealous’, ‘shallow’, ‘vain’, ‘boring’ or ‘cruel’? Not to me; but then, you might retort, what do I know about the pressure to be skinny? I’m not in the business of being judged on my looks, what with being a writer and earning my living by using my brain…

I went to the British Book Awards that evening. After the award ceremony I bumped into a woman I hadn’t seen for nearly three years. The first thing she said to me? ‘You’ve lost a lot of weight since the last time I saw you!’

‘Well,’ I said, slightly nonplussed, ‘the last time you saw me I’d just had a baby.’

What I felt like saying was, ‘I’ve produced my third child and my sixth novel since I last saw you. Aren’t either of those things more important, more interesting, than my size?’ But no – my waist looked smaller! Forget the kid and the book: finally, something to celebrate!

[..]

Maybe all this seems funny, or trivial, but it’s really not. It’s about what girls want to be, what they’re told they should be, and how they feel about who they are. I’ve got two daughters who will have to make their way in this skinny-obsessed world, and it worries me, because I don’t want them to be empty-headed, self-obsessed, emaciated clones; I’d rather they were independent, interesting, idealistic, kind, opinionated, original, funny – a thousand things, before ‘thin’. And frankly, I’d rather they didn’t give a gust of stinking chihuahua flatulence whether the woman standing next to them has fleshier knees than they do. Let my girls be Hermiones, rather than Pansy Parkinsons. Let them never be Stupid Girls. Rant over.

J.K. Rowling

 

In de eerste instantie vond ik dit een erg sterke tekst. Het voorbeeld van de kennis die Rowlings taille interessanter vond dan haar boek en kind is pijnlijk maar o zo goed voorstelbaar, wat dit betoog overtuigender maakt dan alle dik-zijn-is-okee-tekstjes die ik ooit heb gelezen bij elkaar.

Maar in de tweede instantie begon er toch wat te wringen. Want eh, J.K., even ter controle: is Hermelien dik? Nee. Is Ron niet lang en slungelig, is Harry niet mager? En wie is er wel dik in Harry Potter? Dirk Duffeling. En zijn vader, niet te vergeten. Korzel en Kwast worden niet per se als vadsig beschreven, maar ze hebben in ieder geval meer vlees op hun botten dan hun koninkje Draco. Kortom: alleen minder intelligente mensen in Harry Potter kunnen dik zijn. Want stel je voor dat Hij die niet genoemd mag worden overgewicht zou hebben – dat zou toch ondenkbaar zijn?

Zelfs zoiets fantastisch als Harry P. kan dus vol zitten met clichés en vastgeroeste denkpatronen, en zelfs zo’n heldin als Rowling kan dat met haar goede bedoelingen over het hoofd zien. Jammer, eigenlijk. En ja, ik besef me dat ik met mijn opmerking over Voldemort ook schuldig maak aan hokjesdenken. Wat zijn we toch met z’n allen weer lekker geconditioneerd, hè?

 

 

Edit: Huilie, huilie. Toen ik de tekst van Rowling op Tumblr zag raakt ik zo geïnspireerd dat ik het à la minute met jullie moest delen. Hierdoor zag ik over het hoofd dat mensen hier al in 2006 ruzie over hebben zitten maken. Hier, en hier en hier bijvoorbeeld. Desondanks denk ik dat het niet kwaad kan om erover na te denken.

18 Comments

Filed under rare wereld

het einde, semi, helemaal

Dat was het dan. Tien jaar Harry Potter, misschien wel langer. Een decennium.

Het waren niet alleen de boeken en de films, er was zo veel meer. De Harry Potter-driedaagse op de kinderboerderij. Chocokikkers, smekkies in alle smaken. Heel veel Harry Potter-lego. Het computerspel, het bordspel. De knuffeluil. Harry Potter-stickers, schriften, kaarten, speciale tekenblokken die natuurlijk vol kwamen te staan met scènes uit de boeken. Harry Potter-feestjes. De Heks & Haard van HPO.  Radio MOS, dat ik samen met een vriendin op cassettebandjes opnam. Al die keren dat we met onze skateboards van het bruggetje afreden en deden alsof we in het zwerkbalteam van Ravenklauw zaten.

En ja, eigenlijk was dat al lang over, maar toch.

Het laatste boek verscheen vier jaar geleden. Nadat ik het uit had bekeek ik dagen achter elkaar tranentrekkende Youtube-compilaties vol met van Deviantart geplukte tekeningen, opgedragen aan de gestorvenen uit Harry Potter. Zo leek het net alsof ik er nog middenin zat. Ik onderdruk de neiging om het weer te doen – je komt er niet mee verder. Maar wat moet je wel doen als het boek uit is? Fanfiction lezen waarin het beter afloopt met Sneep? (Want ja, ik zit vooral zo met die Sneep ik m’n maag. Had je iets anders verwacht.) Natuurlijk heb je nu Pottermore.com, maar dat is evenals de Youtubefilmpjes slechts uitstel van het einde.

Op dit soort momenten heb ik een hekel aan fictie. Er wordt een wereld geschapen, zo uitgebreid en levensecht, maar dan houdt deze wereld op. Kennelijk heeft dit heelal toch een plafond. Binnenin gebeurt zoveel, maar ‘veel’ is nog steeds beperkt.

Dus ja, wat nu. Ik weet het niet. Ik ben dankbaar dat ik erbij mocht zijn, dat ik mocht wachten op het volgende deel en erover kon speculeren op Harry Potter-fora. Dat ik jong genoeg was om op een brief van Zweinstein te kunnen hopen. Het was fantastisch.

De boeken liggen klaar om opnieuw gelezen te worden, maar ik wil het niet. Fictie kan niet dood, maar leven zoals het de afgelopen tien jaar heeft gedaan, zal het ook niet meer.

1 Comment

Filed under boeken, film en teevee, vroegah