Tag Archives: indochine

waarom juni zo geslaagd was

indochine nancy

 

Ik weet het, ik weet het, ik hóór het je denken: maar Lisa, juni duurt toch nog zeker drie dagen? Normaal plaats je je maandoverzicht toch altijd pas als de maand erop alweer bijna voorbij is?

En ja, je hebt gelijk, ik ben veel te vroeg en zeker voor mijn doen. Maar daar heb ik goede redenen voor: 1) ik heb wel weer genoeg meegemaakt voor deze maand 2) ik zit vanaf morgen het hele weekend op Down the rabbit hole en 3) ik heb vorige week ook al niets geschreven, dus ik wil niet nóg een week niets van me laten horen,

Dus daarom zit ik hier nu als een bezetene te typen, hijgend omdat ik net terug ben van het winkelcentrum om nog de laatste festivalbenodigdheden in te slaan, in een kamer die eruitziet alsof er een bom is ontploft (waarom is inpakken eigenlijk altijd zo’n rommelig proces?). Ondertussen stress ik ‘m een beetje omdat ik nog heel veel moet pakken en me ineens afvraag of ik nog wel grondzeil in huis heb, maar ik Moet en Zal een blogpost online krijgen, anders kan ik net zo goed niet bestaan.

En dan zeggen ze dat bloggen leuk is.

Belangrijk nieuws over mijn verrotte knieën (!!!)

Goed, genoeg gejankt over dat ik het zo druk heb, ik heb goed nieuws: IK WEET EINDELIJK WAT ER MET MIJN KNIEËN AAN DE HAND IS!

Na drie jaar in het duister tasten (“Ja knieën zijn raar en doen vaak pijn, ik weet het ook niet maar doe maar gewoon een paar squats dat helpt vast” – alle fysio’s die ik ooit heb ontmoet) (ok ik chargeer ze deden hun best), kwam de sportarts eindelijk met het verlossende woord: mijn bovenbeen en knieschijf sluiten niet helemaal lekker op elkaar aan, omdat ik te veel ruimte heb in mijn skelet. En dat doet pijn. En dat verklaart trouwens ook waarom ik zo instabiel ben als de pest (alleen fysiek, mijn geestelijke instabiliteit is een ander verhaal). Maar het levert geen langetermijnschade op.

Oh jongens, jullie hadden bij dat onderzoek moeten zijn. Het was zo grappig. Inmiddels hadden namelijk al drie fysio’s, twee huisartsen, een podotherapeut en een zooltjesmevrouw me uitgebreid onderzocht. Dan gingen ze een beetje aan mijn benen trekken en duwen, knijpen, je kent het wel. En maar vragen: “Doet dit pijn? En dit? En als ik dit doe, doet dat pijn?” Mijn antwoord was altijd nee. Niets dat zij deden, triggerde iets. Daarom konden ze niks vinden.

Nou deze vrouw had me binnen twintig minuten ZOVEEL pijn gedaan dat de tranen me in de ogen schoten. Maar echt. Ik ging kapot. En daarna moest ik bijna huilen omdat ik zo gelukkig was dat er eindelijk iets pijn deed.

Minder leuk aan deze kersverse diagnose is dat de klachten niet zo goed te behandelen zijn en vaak ook helemaal niet over gaan. Maar we gaan ons best doen (we = ik en fysio nummer 4). Maar nu we weten wat het probleem is, hebben we eindelijk iets om naartoe te werken #zinin.

—Indochine—

En ander hoogtepunt van juni was dat ik ein-de-lijk Indochine live zag! Dat wil ik al jaren, maar het kwam er nooit van, omdat ze nooit in Nederland spelen. En het zou er nog steeds niet van gekomen zijn als mijn vader niet had aangeboden om met me mee te gaan naar een concert in Frankrijk. (Niet omdat hij er ook fan van is – want dat is niemand die ik ken, snik – maar gewoon, om zijn oudste dochter gelukkig te maken)

Trouwens, met ‘concert in Frankrijk’ bedoel ik: stadionconcert voor 20.000 man. Laat dat eens goed tot je doordringen: 20.000 man. Dat was een heftige ervaring. Het was ZO druk, echt niet normaal, wegen waren afgezet, overal liepen militairen met herdershonden, en je stond een half uur in de rij om binnen te komen, wat zeg ik, je stond een half uur in de rij om naar de wc te kunnen.

En ja, tóch hadden we een goede plek: deels omdat heel veel anderen ervoor kozen om op de tribunes te gaan zitten, en deels omdat Fransen gewoon klein zijn en we dus makkelijk over de mensen voor ons heen keken. Ik denk dat ik ga emigreren.

Het concert was natuurlijk geweldig. Ik bedoel … het begon pas om 22.00, maar dan heb je ook wat. Vuurwerk bijvoorbeeld, en ballonnen en confetti (ok niet ecofabulous dit) en gewoon 2,5 uur Indochine! Hun oeuvre omspant bijna 4 decennia, dus ja, dan ben je wel even bezig. Maar ze speelden veel, en goed, en het was echt zo vet om na een jaar of zes al die nummers eens live te horen. Ik ben een zeer gelukkig mens.

Het was trouwens sowieso een leuk weekend, want we waren zaterdagmiddag aangekomen en gingen toen nog even Nancy in, waar ik hetzelfde vegan chocolade-ijsje at als vorige maand in Parijs (lang leve ketens), en zondagochtend, voordat we naar huis gingen, hebben we weer lekker de toerist uitgehangen. Het is een hele leuke stad, heel mooi, wel een stuk kleiner dan Parijs, maar wel met echt vette architectuur, zeker als van van art nouveau houdt.

Verder... 

… ging ik naar Alyssa Edwards in NYX. Ik zeg altijd maar zo: een maand lang geen internationaal bekende drag queens gezien, is een maand niet geleefd.

… ging ik wel steady met rijles. Althans, dat denk ik (ik heb vandaag wel voor het allereerst de motor laten afslaan dus dat was wel een dieptepuntje). Ik vind het nog steeds heel leuk. Behalve omkeren en parkeren en alle andere dingen waarbij je nauwkeurig moet sturen. Daar heb ik niet zoveel mee. Ik ben meer van grove bochten snel thuis.

… ben ik exact 0 keer naar naailes geweest, waardoor mijn kaftan van vorige maand nog steeds niet af is. Vind het aan de ene kant wel jammer, maar aan de andere kant, ik had het gewoon echt te druk met concerten en feestjes (ok 1 feestje) en koffie drinken en ja het moet ook geen moetje worden (see what I did there)

… ging ik naar een soort in memoriam-programma voor Renate Dorrestein, maar ik weet niet echt wat ik daarvan vond. En nu lees ik weer een boek van haar want je moet toch wat.

… keken Tim en ik She’s gotta have it (de serie, niet de film, maar ik wil de film nu ook zien want de serie was heel leuk!)

Juli

1 juli is aanstaande zondag, dan ben ik dus op DTRH. Verder heb ik nog niet zoveel gepland, behalve weer een heleboel rijlessen en Superball. Wel handig, want ik vermoed dat ik na drie dagen festivallen (wat ik al jaren niet meer gedaan heb) he-le-maal gesloopt ben, en tot augustus nodig heb om daarvan bij te komen. Wens me sterkte (ook met inpakken).

14 Comments

Filed under maandoverzicht

dingen die mijn leven de afgelopen twee weken behoorlijk verrijkt hebben

Over het algemeen leid ik best een saai leven. Ik ga naar mijn werk, waar ik schrijf. Dan ga ik naar huis, waar ik nog meer schrijf. Dan ga ik slapen en droom ik ter compensatie hele wilde dingen (vannacht had mijn ene collega een andere collega gegijzeld met behulp van een bekende beautyblogger en had ik de politie gebeld,  maar duurde het vier uur voordat die op kwam dagen, en dat terwijl ik weer in de kleuterklas zat).

Maar toevallig heb ik de laatste tijd best wel veel leuke dingen gedaan, gedacht, gehoord en gekocht. Die dingen waren zo leuk dat ik ze maar in een blog heb gegooid:

Terug naar Zweinstein

Ik weet niet of jullie het weten, maar ik ben dus best wel een Harry Potter-fan. Zeg maar, echt heel erg. Daarom ging ik twee weken terug met Julia naar de Harry Potter-tentoonstelling in Utrecht. Het was prachtig. We hebben in Hagrids stoel gezeten, Mandragora’s uit de aarde getrokken, staan huiveren voor een hele enge dementor en besloten dat we in Zwadderich wilden omdat de bad guys in Harry Potter altijd het best gekleed waren. Kortom, het was een ~*~magische~*~ dag.

Over zwarte gewaden gesproken

Een van mijn lievelingsbands, Indochine, brengt bijna een nieuw album uit! Nu had ik dat niet echt nodig, omdat ze de laatste 30 jaar al 305735 albums hebben uitgebracht en ik na een paar jaar fangirlen nog steeds niet alles uit mijn hoofd ken, maar toch, het is altijd leuk om iets ‘nieuws’ te luisteren. Single numéro uno vond ik eerst een beetje zo-zo, maar inmiddels snap ik niet meer hoe ik ooit gelukkig heb kunnen zijn zonder dit nummer in mijn leven te hebben:

(Al moeten jullie het eigenlijk gewoon op Spotify luisteren, want ik kan op YouTube alleen maar versies klinken waarbij het geluid óf hapert óf anderszins raar klinkt)

(Nog wat andere leuke nummers in de hoop dat jullie ook fan worden van Indochine en een keer met mij mee willen naar Parijs om naar een concert van ze te gaan: deze, en deze, en deze)

Over nieuwe muziek gesproken

Een ander nummer dat mijn leven heeft verrijkt, is het nieuwe nummer van Adore Delano. Adore en ik hebben een vreemde relatie.  Aan de ene kant voel ik me heel erg verwant met haar vanwege uitspraken als “I’m polish remover” en “‘Im too punk to wash my tights” en alle lyrics in het nummer I look fucking cool (vooral “Don’t need to brush my hair out, birds need a nest to hang out”)* Aan de andere kant voel ik me niet zo verwant met haar, want de rest van haar nummers gaat eigenlijk alleen maar over jong en dronken zijn en je schoenen kwijtraken en pizza eten en dat soort dingen, terwijl ik al in paniek raak als ik om 23.15 nog niet slaap. Dus ja. Niet echt relatable.

Maar toen was er het nummer Negative Nancy. En ondanks (of doordat?) het een beetje een 2007 poppunkvibe heeft is het ZO LEKKER. En Adore ziet er ZO mooi uit. Maar echt. Ik moet jullie bekennen dat ik zo onder de indruk was dat ik twee dagen na het zien van deze clip Dr Martens heb gekocht, omdat Adore die hierin ook draagt.

* For the record: ik kam mijn haar wel, maar het raakt gewoon vanzelf al heel snel weer door de war ok??? #zelfacceptatie

Over Dr. Martens gesproken

Ja, en dus nu ben ik op mijn 26ste eindelijk eigenaar van een paar Dr. Martens. Niet-leren Dr. Martens welteverstaan, no worries. Ik ben erachter gekomen dat je in Amsterdam dus gewoon twee Dr. Martens-winkels hebt met 40 verschillende paren, waaronder een aantal vegan exemplaren. Ik ben gegaan voor klassiek zwart. Ik moet wel extra mijn best doen om er niet uit te zien als iemand van 16 met deze schoenen (ze zijn zo lekker alt0www), maar als het goed genoeg is voor Adore, is het goed genoeg voor mij.

Over 16 lijken gesproken

Een uur voordat ik deze schoenen kocht, werd ik trouwens aangezien voor 16-jarige. Ik was namelijk samen met een collega aan het vrijwilligen in een woonzorgcentrum. Daar was ik rustig koffie aan het inschenken voor mensen toen iemand me een heel verhaal vertelde over dat zij een 16-jarige kleindochter had die ook niet van serveren hield. Het was aardig bedoeld, geloof ik, maar ik raakte er toch een beetje van in de war, want ik had het reuze naar mijn zin. Afgezien van deze low key belediging was het heel leuk en gezellig en best wel spannend, want er was een heuse bingo bezig en hoewel mijn collega en ik zelf niet meededen, zaten we er lekker in.

Over gezellig doen gesproken

Ik was gisteren op een reünie met mijn straat. U hoort het goed: een reünie. Met mijn straat. Mijn straat was vroeger nogal hecht namelijk, omdat hij dertig jaar geleden gebouwd werd en er allemaal pasgetrouwde stellen kwamen te wonen die meteen kinderen kregen en die kinderen speelden daarna natuurlijk altijd samen buiten, waarbij ze door de bosjes renden / in de sloot vielen / naar ‘het moeras’ gingen (hahahaha) / hun Barbies en Action Mans met elkaar lieten vechten. Het was ontzettend gezellig, vooral het gedeelte waarbij we rondhingen bij een paar elektriciteitspaaltjes. Maar dat is iets in de categorie ‘je had erbij moeten zijn’, denk ik.

Over dingen waar jullie bij zouden moeten zijn gesproken

Oké jongens om af te sluiten even 3 hele leuke dingen die mijn leven in de toekomst zullen verrijken:

  • Ik ga bijna op vakantie!!! Tim en ik gaan twee weken naar Sicilië. En daar gaan we gewoon lekker op het strand zitten en NIETS doen. Ja, boeken lezen. En pasta eten. En de Etna bezoeken. Ik kan niet wachten.
  • Ik ga bijna naar Disneyland!!! De oma van Tim wordt bijna 90, dus dat vond ze een mooie reden om met de hele familie naar Disneyland te gaan. Mij zou je – dankzij mijn eigen opa en oma – best wel een Disneylandveteraan kunnen noemen (ik heb in totaal al 21 dagen van mijn leven in dit park gespendeerd …) dus ik kijk ernaar uit om de hele familie de Tower of Terror in te leiden. Ha ha ha.
  • Ik ga naar Queens of Comedy!!! Ik dacht eerst dat ik niet kon, omdat alles uitverkocht was en er op Ticketswap 100 kaartjes gevraagd werden. Uiteindelijk heeft een vriendin van een vriend van me (die ik één keer heb gezien, toen we met z’n drieën naar Queens Werq The World gingen) een kaartje voor me gescoord – wat ik echt suuuuperlief vind (ik had me zelf wel aangemeld bij Ticketswap, maar was steeds te laat, en zij keek toevallig nét op haar telefoon toen er een kaartje aangeboden werd). Ben dolgelukkig.

P.S. Zoals jullie zien heb ik deze blog nog steeds geen make-over gegeven wat ik ben een drama met layouts en het mislukt de hele tijd en ARGH. Maar working on it, dus. Semi.

4 Comments

Filed under leven