Ik weet het, ik weet het, ik hóór het je denken: maar Lisa, juni duurt toch nog zeker drie dagen? Normaal plaats je je maandoverzicht toch altijd pas als de maand erop alweer bijna voorbij is?
En ja, je hebt gelijk, ik ben veel te vroeg en zeker voor mijn doen. Maar daar heb ik goede redenen voor: 1) ik heb wel weer genoeg meegemaakt voor deze maand 2) ik zit vanaf morgen het hele weekend op Down the rabbit hole en 3) ik heb vorige week ook al niets geschreven, dus ik wil niet nóg een week niets van me laten horen,
Dus daarom zit ik hier nu als een bezetene te typen, hijgend omdat ik net terug ben van het winkelcentrum om nog de laatste festivalbenodigdheden in te slaan, in een kamer die eruitziet alsof er een bom is ontploft (waarom is inpakken eigenlijk altijd zo’n rommelig proces?). Ondertussen stress ik ‘m een beetje omdat ik nog heel veel moet pakken en me ineens afvraag of ik nog wel grondzeil in huis heb, maar ik Moet en Zal een blogpost online krijgen, anders kan ik net zo goed niet bestaan.
En dan zeggen ze dat bloggen leuk is.
Belangrijk nieuws over mijn verrotte knieën (!!!)
Goed, genoeg gejankt over dat ik het zo druk heb, ik heb goed nieuws: IK WEET EINDELIJK WAT ER MET MIJN KNIEËN AAN DE HAND IS!
Na drie jaar in het duister tasten (“Ja knieën zijn raar en doen vaak pijn, ik weet het ook niet maar doe maar gewoon een paar squats dat helpt vast” – alle fysio’s die ik ooit heb ontmoet) (ok ik chargeer ze deden hun best), kwam de sportarts eindelijk met het verlossende woord: mijn bovenbeen en knieschijf sluiten niet helemaal lekker op elkaar aan, omdat ik te veel ruimte heb in mijn skelet. En dat doet pijn. En dat verklaart trouwens ook waarom ik zo instabiel ben als de pest (alleen fysiek, mijn geestelijke instabiliteit is een ander verhaal). Maar het levert geen langetermijnschade op.
Oh jongens, jullie hadden bij dat onderzoek moeten zijn. Het was zo grappig. Inmiddels hadden namelijk al drie fysio’s, twee huisartsen, een podotherapeut en een zooltjesmevrouw me uitgebreid onderzocht. Dan gingen ze een beetje aan mijn benen trekken en duwen, knijpen, je kent het wel. En maar vragen: “Doet dit pijn? En dit? En als ik dit doe, doet dat pijn?” Mijn antwoord was altijd nee. Niets dat zij deden, triggerde iets. Daarom konden ze niks vinden.
Nou deze vrouw had me binnen twintig minuten ZOVEEL pijn gedaan dat de tranen me in de ogen schoten. Maar echt. Ik ging kapot. En daarna moest ik bijna huilen omdat ik zo gelukkig was dat er eindelijk iets pijn deed.
Minder leuk aan deze kersverse diagnose is dat de klachten niet zo goed te behandelen zijn en vaak ook helemaal niet over gaan. Maar we gaan ons best doen (we = ik en fysio nummer 4). Maar nu we weten wat het probleem is, hebben we eindelijk iets om naartoe te werken #zinin.
—Indochine—
En ander hoogtepunt van juni was dat ik ein-de-lijk Indochine live zag! Dat wil ik al jaren, maar het kwam er nooit van, omdat ze nooit in Nederland spelen. En het zou er nog steeds niet van gekomen zijn als mijn vader niet had aangeboden om met me mee te gaan naar een concert in Frankrijk. (Niet omdat hij er ook fan van is – want dat is niemand die ik ken, snik – maar gewoon, om zijn oudste dochter gelukkig te maken)
Trouwens, met ‘concert in Frankrijk’ bedoel ik: stadionconcert voor 20.000 man. Laat dat eens goed tot je doordringen: 20.000 man. Dat was een heftige ervaring. Het was ZO druk, echt niet normaal, wegen waren afgezet, overal liepen militairen met herdershonden, en je stond een half uur in de rij om binnen te komen, wat zeg ik, je stond een half uur in de rij om naar de wc te kunnen.
En ja, tóch hadden we een goede plek: deels omdat heel veel anderen ervoor kozen om op de tribunes te gaan zitten, en deels omdat Fransen gewoon klein zijn en we dus makkelijk over de mensen voor ons heen keken. Ik denk dat ik ga emigreren.
Het concert was natuurlijk geweldig. Ik bedoel … het begon pas om 22.00, maar dan heb je ook wat. Vuurwerk bijvoorbeeld, en ballonnen en confetti (ok niet ecofabulous dit) en gewoon 2,5 uur Indochine! Hun oeuvre omspant bijna 4 decennia, dus ja, dan ben je wel even bezig. Maar ze speelden veel, en goed, en het was echt zo vet om na een jaar of zes al die nummers eens live te horen. Ik ben een zeer gelukkig mens.
Het was trouwens sowieso een leuk weekend, want we waren zaterdagmiddag aangekomen en gingen toen nog even Nancy in, waar ik hetzelfde vegan chocolade-ijsje at als vorige maand in Parijs (lang leve ketens), en zondagochtend, voordat we naar huis gingen, hebben we weer lekker de toerist uitgehangen. Het is een hele leuke stad, heel mooi, wel een stuk kleiner dan Parijs, maar wel met echt vette architectuur, zeker als van van art nouveau houdt.
Verder...
… ging ik naar Alyssa Edwards in NYX. Ik zeg altijd maar zo: een maand lang geen internationaal bekende drag queens gezien, is een maand niet geleefd.
… ging ik wel steady met rijles. Althans, dat denk ik (ik heb vandaag wel voor het allereerst de motor laten afslaan dus dat was wel een dieptepuntje). Ik vind het nog steeds heel leuk. Behalve omkeren en parkeren en alle andere dingen waarbij je nauwkeurig moet sturen. Daar heb ik niet zoveel mee. Ik ben meer van grove bochten snel thuis.
… ben ik exact 0 keer naar naailes geweest, waardoor mijn kaftan van vorige maand nog steeds niet af is. Vind het aan de ene kant wel jammer, maar aan de andere kant, ik had het gewoon echt te druk met concerten en feestjes (ok 1 feestje) en koffie drinken en ja het moet ook geen moetje worden (see what I did there)
… ging ik naar een soort in memoriam-programma voor Renate Dorrestein, maar ik weet niet echt wat ik daarvan vond. En nu lees ik weer een boek van haar want je moet toch wat.
… keken Tim en ik She’s gotta have it (de serie, niet de film, maar ik wil de film nu ook zien want de serie was heel leuk!)
Juli
1 juli is aanstaande zondag, dan ben ik dus op DTRH. Verder heb ik nog niet zoveel gepland, behalve weer een heleboel rijlessen en Superball. Wel handig, want ik vermoed dat ik na drie dagen festivallen (wat ik al jaren niet meer gedaan heb) he-le-maal gesloopt ben, en tot augustus nodig heb om daarvan bij te komen. Wens me sterkte (ook met inpakken).
