Tag Archives: pokemon

over pokémon go, millennials en de quarterlifecrisis

pokemon quarterlifecrisis millennials

Toen we nog gewoon Pokémon vingen op onze gameboys

Mijn broertje (23) heeft me laten zien hoe Pokémon Go werkt. Hij heeft zijn Tentacruel inmiddels al zo goed getraind dat hij Gym Leader bij het ziekenhuis om de hoek is. Vandaag fietste hij na een sollicitatie om zodat hij een Haunter kon vangen. Hij vindt dat ik het ook moet installeren. Ik wil het wel maar ook weer niet, want ik heb Dingen Te Doen, en ik weet niet zo goed of ik het me kan veroorloven om me totaal te verliezen in een spelletje.

En dat terwijl ik me eigenlijk best wel zou willen verliezen, net als vroeger, toen ik altijd deed alsof ik een Growlithe aan mijn zijde had. Even weer geobsedeerd zijn met iets dat niet echt bestaat, even vergeten hoe verschrikkelijk volwassen ik al ben.

Want ja, hoewel ik lang in de veronderstelling verkeerde dat ik ‘begin twintig’ ben, kwam ik laatst tot de zeer schokkende ontdekking dat dat ‘begin’ niet helemaal waar is als je 25 bent. Ik ben eerder ‘midden twintig’. Ik zou niet willen zeggen ‘bijna dertig’, dat vind ik flauw en dat is ook niet waar, maar ik ben ook niet bepaald net geen tiener meer.

En dat voelt… heftig. De laatste paar jaren was mijn favoriete grapje wanneer ik moe of saai was (vaak) altijd “Hee, ik ben ook geen achttien meer”. Dat is lollig als je twintig bent, want twintig is eigenlijk een soort achttien. Als je 25 bent, ben je al zo ver verwijderd van achttien dat de grap eraf is. Inmiddels (nu komt het cliché-riedeltje dat alle millennials opratelen als ze klagen over dat hun leven niet meer alleen maar lang leve de lol is) wonen mijn meeste vrienden al samen, gaan sommigen zelfs trouwen, krijgen steeds meer vrienden een Serieuze Baan of proberen ze er in ieder geval eentje te krijgen.

Ik ben niet anders: ik woon nog niet samen maar hoop dit dit jaar wel te gaan doen, ben afgestudeerd en aan het solliciteren, kook iedere avond met verse producten en denk wel eens na over preventieve botox. (Ik ga het niet doen hoor, maar ik denk erover na, net als dat andere mensen nadenken over welke muziek gedraaid moet worden op hun begrafenis o.i.d., mag ik ook eens ergens over fantaseren?)

Gisteren zag ik een grappig plaatje met de volgende tekst: 21: “You’re so young” 22: “You’re so young” 23: “You’re so young” 24: “You’re so young” 25: “Are you married? How’s your career going?” Klinkt precies als mijn leven. Ik had de vorige jaren altijd het gevoel dat ik pas net kwam kijken omdat ik ‘rond de twintig’ was, maar nu heb ik ineens zoiets van: shit, ik ben al zeven jaar volwassen! Hoe is dat nou ineens gebeurd?

En vooral: wat heb ik de afgelopen jaren allemaal gedaan? Ja, een bachelor, twee masters, twee stages en een handvol (bij)banen. Ik ben verhuisd naar Zwanenburg (lang verhaal), Amsterdam-Noord, Parijs, Amsterdam-Noord (weer ja) en Amsterdam-Oost. Ik ontmoette de liefde van mijn leven en het grootste gedeelte van mijn vrienden. Ik ben een keer of zes naar Londen geweest en ongeveer net zo vaak naar Parijs. Ik heb 331 blogs gepubliceerd. Ik heb alle afleveringen van SATC, OITNB en GG gezien. Eigenlijk waren de afgelopen jaren best vol, als ik erover nadenk (mijn leven is dus toch geen soort 13 Going on 30), maar toch heb ik het gevoel alsof ik de afgelopen vijf jaar gewoon bij elkaar kan schrapen en in mijn zak kan stoppen. No big deal. Is alleen maar de bloei van je leven, joh.

En ja, net zoals iedereen van mijn leeftijd heb ik ook een tijdje flink last gehad van angstige gedachten over de toekomst (wat wil ik doen? Heb ik wel de goede studie gedaan? Wil ik een carrière of toch liever in een commune in Roemenië wonen?), maar inmiddels heb ik wel helder voor ogen wat ik de komende jaren wil en het idee dat het ook haalbaar is. Dat geeft best wel veel rust, kan ik je vertellen.

Mijn grootste levensvraag van dit moment is nu: moet ik Pokémon Go nou installeren of niet?

Heb ik me sinds mijn achttiende verjaardag tóch flink ontwikkeld.

17 Comments

Filed under leven

pokémon confessions

Laatst stuitte ik op een tumblr die ‘Pokemon Confessions’ heet, iets wat in de eerste instantie mijn interesse wekte – niets is leuker dan praten over Pokémon en over hoe serieus je het vroeger nam (volgens mij kreeg ik destijds soms letterlijk tranen in mijn ogen omdat ik ZOVEEL VAN POKÉMON HIELD). Helaas bleek die site niet echt aan mijn verwachtingen te voldoen, ik raakte er alleen maar in de war van. Daarom zet ik zelf maar wat bekentenissen onschuldige herinneringen online. (Hopend dat jullie volgen, anders sta ik in m’n eentje voor lul)

-Mijn favoriete Pokémon was Growlithe en als ik ging tennissen, deed ik net alsof hij met mee meespeelde. Ik weet niet zo goed waarom, want het was een soort hond en ik heb echt een hekel aan honden. Ik deed ook altijd net alsof ik Ponyta zat als ik op mijn fiets naar school reed, wat nog raarder was, want ik heb al helemaal een hekel aan paarden.

– Mijn broertje en ik hebben een keer de tent in zijn kamer opgezet en gespeeld dat wij Pokémontrainers op reis waren. Dat was echt leukste wat we ooit gedaan hebben, totdat hij ineens verdween met de mededeling dat hij ‘even naar de wc ging’, en ik hem toen een kwartier later beneden voor de tv vond.

– Gelukkig kon hij ook meelevend zijn: toen mijn spel bij Pokémon Gold ineens zomaar gewist was (ja, ik moest huilen – ik was al zo ver!), begon hij uit solidariteit ook een new game bij Pokémon Silver. Awww.

– Nog steeds voel ik euforie als ik denk aan die keer dat ik van mijn drie jaar oudere buurjongen won met Pokémonkaarten. Ik was sowieso best goed met die kaarten (als ik het zelf mag zeggen) maar dat was waarschijnlijk vooral omdat ik er meer geld aan uitgaf dan diegenen tegen wie ik speelde.

– Ik deed altijd alsof Dana mijn beste vriendin was, omdat ze me altijd belde. En ik droomde een keer dat ik verkering had met James. Awkward. Heeel awkward.

– Ik heb een keer bij het spel van m’n broertje een Tangela gevangen met een masterbal.

– Toen een paar kennissen van ons een paar van die ‘legendarische’ Pokémon hadden gevangen en die kloonden en aan ons gaven en ik Red Ash ineens kon verslaan, vond ik het niet meer leuk.

26 Comments

Filed under film en teevee, vroegah

virtuele pluizigheid en de tand des tijds

Mijn zusje heeft hondjes. Ze heten Pepper, Tessa en Lucky. Ze roept ze door het schermpje van haar fancy Gameboy: “Pepper! Sit! Pepper! Pepper! Pepper! Sit! Sit! Sit! Jaaaaaaaaaa, goodgirlgoodgirlgoodgirl!”

Als mijn zusje het later over haar jeugdtrauma’s zal hebben, zal ze waarschijnlijk zeggen dat ze ‘geen hond mocht’. Ik dank god op mijn blote knieën dat ik geen hond kreeg toen ik erom vroeg (stel je voor dat dat beest nog steeds geleefd had!). Gelukkig maar dat zij vele surrogaatviervoeters op een beeldscherm heeft, want ik weet niet wat ze anders met al die dierenliefde had aangemoeten.

Toen mijn broertje en ik haar leeftijd hadden, zaten we in een soortgelijke situatie. Wij konden (om beduidend andere redenen) ook geen Pokémon in huis nemen en moesten daarom onze pokémontrainerskills maar uitleven op onze minder fancy Gameboys. Met uiterste zorg en aandacht zocht ik naar Pidgeys en Taurossen, en ja, zodra ik een mythische Pokémon in een hoekje van een grot had gedreven kirde ik ook tegen mijn Ivysaur dat-ie zo lekker bezig was.

En als het daarbij bleef! Maar nee, ook als mijn beeldscherm uit stond was ik samen met mijn Pokémon. Als ik naar school fietste, zat ik eigenlijk op de rug van Arcanine. Als ik aan het tennissen was, had ik Eevee aan mijn zijde.

Mijn liefde voor die beesten eindigde toen het spel maar bleef vastlopen en ik telkens opnieuw moest beginnen. En okee, je wordt oud en als niemand met je met de pokémonkaarten wil spelen is het ook niet meer leuk.
Bovendien: liefdes voor dingen die niet bestaan, vervagen nu eenmaal sneller dan the real thing. Zodra de buzz voorbij was stierven mijn Pokémon. Hun leven was korter dan die van de gemiddelde cavia.

Nu maar zien of mijn zusjes liefde voor honden de tand des tijds doorstaat. Ik kan slechts hopen dat haar fancy Gameboy het niet begeeft.

17 Comments

Filed under rare wereld