Tag Archives: lijstjes

wat ik heb geleerd van 10 jaar bloggen

Toen ik bijna zes was, zong ik de hele tijd zachtjes “zes zes zes zes zes. Zes zes zes zes.” Ik herinner me nog goed hoe ik zat te klooien met die waterbak in de kleuterklas, en maar zingen, en maar blij zijn dat ik eindelijk bijna net zo oud was als mijn lievelingsgetal.

Inmiddels ben ik de zes al lang gepasseerd (zou je niet zeggen hè), maar weet je wat er wel zes jaar oud is? Deze blog. Daarom leek het me toch wel eens mooi om stil te staan bij mijn blogverjaardag, iets dat ik de eerste vijf keer heb verzaakt.

Voor iedereen die nu wil zeggen “ZOMG gefeliciteerd zo leuk dat je al zes jaar blogt!”: eigenlijk doe ik dat al veel langer. Ongeveer tien jaar geleden maakte ik mijn eerste blog aan. Hij was walgelijk slecht. Daarom begon ik twee jaar later een andere blog, en die was eigenlijk best wel leuk, maar hij stond wel op web-log.nl en dat was op een gegeven moment gewoon niet meer cool. Dus ik verhuisde naar WordPress, en daar ben ik nooit meer weggegaan.

We hebben veel meegemaakt, mijn blog(s) en ik. Ik begon met studeren, studeerde af, verhuisde naar Zwanenburg, Amsterdam en Parijs,  kreeg de allerleukste vriend ooit (maar die mag ik nooit online zetten), verloor allebei mijn oma’s, rende best snel en rende een jaar niet, kreeg een baan, raakte mijn OV-chipkaart ongeveer negen keer kwijt, was heel vaak bang voor geesten, beleefde heel wat fietsavonturen en publiceerde in totaal 362 blogs.

Aangezien ik door schade en schande een soort van wijs ben geworden, heb ik besloten om mijn zesde blogverjaardag te vieren door wat tips voor (beginnende) bloggers op een rijtje te zetten. Lees & leer (of lees & huiver, het is maar met welke instelling je dit verhaal leest):

  • Ten eerste, wees bewust van het volgende: als blogger schaam je je misschien een beetje voor je blog (dadelijk vindt iedereen het stom!), je bloglezers schamen zich nog veel meer. Ik kan niet bijhouden hoe vaak het me nou al is overkomen dat een vage bekende me vol schroom opbiechtte dat hij/zij mijn blog stiekem las. Vervolgens keek diegene altijd heel gegeneerd naar de grond. En dat terwijl je als blogger niets liever wilt dan dat iedere achternicht van iedere buurman van iedere oud-klasgenoot je archieven uitgebreid doorspit, gewoon, omdat je blog nu eenmaal onweerstaanbaar leuk is.
  • Ook belangrijk: schrijf niet over je favoriete artiest, dat vinden mensen saai.
  • Of doe het ook maar wel. Het is Jouw Blog Jouw Leven. Het moet ook een beetje leuk blijven. Je gaat er toch niet rijk van worden, tenzij je je ziel aan de duivel verkoopt en reclame gaat maken voor motorolie terwijl je normaal gesproken alleen maar schrijft over geurkaarsjes en dekentjes.
  • Als je een beetje down bent, en je wilt er over bloggen (protip: doe het niet) wees dan wel duidelijk over je gevoelens. Anders wordt het zo’n vaag verhaal waar iedereen z’n eigen interpretatie aan geeft, en dan krijg je allemaal van die goedbedoelde maar rare comments waarvan je weer niet weet hoe je erop moet reageren.
  • Mensen vinden je blog leuker als je in Parijs woont. Wil je een succesvolle blog, overweeg dan om te emigreren.
  • Je kunt nooit zo voorspellen hoe een post gaat vallen. Sommige van mijn meesterwerken zijn bijna nooit gelezen. Anders blogs publiceerde ik alleen omdat ik toch niets beters had, en die vinden mensen dan wel ineens leuk.
  • Als je blog is gehackt, en je hem daarna onthackt, check dan even of in Google de tekst: “Deze blog is mogelijk gehackt” weer wordt weggehaald. Anders durft niemand meer op je blog te komen.
  • Kies bij iedere blog één invalshoek. Ik heb de neiging om over duizend onderwerpen tegelijk te schrijven, maar dan wordt je verhaal a) onoverzichtelijk en b) nog erger: TE LANG. Mensen hebben op internet de concentratieboog van een goudvis. Wees een beetje lief voor de goudvissen.
  • Maak geen Facebookpagina aan voor je blog, tenzij je vijf miljoen lezers hebt. Sinds ik mijn blogs op mijn speciale Facebookpagina plaats, zijn mijn bezoekersaantallen via Facebook dramatisch gedaald. Komt doordat Facebook meer ‘echte berichten van echte mensen’ en minder ‘reclame’ wil laten zien (nou ja, tenzij ik Facebook betaal, dan is het ineens niet meer erg). Toch blijf ik stug doorgaan, want ik vind het zo sneu om het schip nu al te verlaten. (Mocht je nu heel veel medelijden met me hebben en al mijn posts willen liken zodat Facebook denkt dat ik belangrijk ben en de berichten sneller in newsfeeds plaatst, dan mag je natuurlijk mijn pagina en alle posts liken, dat vind ik echt geen probleem).

Ik weet het: veel van mijn bovenstaande tips gaan over lezers behagen en lokken en meer van zulks. Maar als ik iets heb geleerd van mijn blogjaren, dan is het dat het gewoon leuk is als mensen je blog lezen. Nee, van alleen maar bezig zijn met cijfertjes en targets word je ook niet vrolijk, maar ik vind het heerlijk om mijn teksten zo te schrijven dat anderen er plezier aan beleven. Als je een taart hebt gebakken wil je ook dat anderen ervan proeven, toch? Dus aan iedereen die deze post doorgespit heeft: bedankt voor het lezen, love jullie allemaal, enne, als we elkaar tegenkomen op een feestje, gewoon vol trots zeggen dat je mijn blog altijd leest, oké?

Ik drink nog een koffie'tje op jullie (also: iedere keer weer een foto voor je blog moeten vinden is echt een crime)

Ik drink zes koffietjes op jullie (also: iedere keer weer een foto voor je blog moeten vinden is echt een crime)

19 Comments

Filed under metablog

de irritantste dingen aan fietsen in amsterdam

 

fietsen amsterdam

Sinds een paar weken werk ik fulltime en tijdens normale kantooruren. Dat vind ik in principe erg lekker – (niet) werken op dezelfde momenten als de rest van de wereld zorgt toch weer voor een bescheiden daling van het FOMO-gehalte in mijn bloed. Bovendien gedij ik vrij goed bij een vast ritme. Iedere dag om zeven uur opstaan maakt mij energiek en gelukkig (ja lach maar, stelletje bohémiens, zo ben ik nu eenmaal).

Als je voelt aankomen dat ik nu ga vertellen wat het nadeel van het office hours-leven is dan heb je gelijk, want er is zeker een nadeel en dat nadeel heet ‘spitsuren’. Ja, ook fietsers hebben daar last van, in Amsterdam wel tenminste. Fietsfiles zijn echt een ding – ik verzin dit niet. Het enige verschil tussen fietsfiles en autofiles is dat automobilisten nooit zomaar uit de file stappen om over de stoep verder te rijden. Dan zou hun rijbewijs afgepakt worden, denk ik.

In Amsterdam is veel te weinig fietspad voor veel te veel fietsers. Dat wist ik al langer dan vandaag, maar nu ik iedere werkdag met de massa meerijd, merk ik het pas écht. Wellicht helpt het feit dat ik me door het centrum (Waterlooplein, Nieuwmarkt, Centraal Station) beweeg ook mee met deze fijne bewustwording.

Omdat zondag voor mij en de meesten van jullie een rustdag is, heb ik besloten om te zorgen voor ontspanning door mijn frustratie om te zetten in woorden. Bij dezen, de lijst met mijn grootste ergernissen van fietsen door Amsterdam tijdens spitsuren:

  1. Met stip op 1: mensen die aan de linkerkant van het fietspad fietsen. Ik snap dat dus echt niet. Denk je dat je zo snel fietst dat niemand je in kan halen of zo? FOUT. Ik wil je inhalen. Er zitten al zo weinig minuten in een dag, en die kan ik echt niet verspillen door langer achter jou te fietsen dan strikt noodzakelijk is.
  2. Mensen die aan de verkeerde kant van de weg fietsen, voornamelijk in de Wibautstraat. Even voor het beeld: de Wibautstraat telt twee aparte fietspaden, de ene aan de ene kant van de autoweg, de ander aan de andere kant (goh). Oversteekplekken zijn schaars en de fietspaden zijn vrij breed, dus heel veel mensen fietsen maar gewoon aan de verkeerde kant als ze toevallig aan die kant moeten zijn. Ik weet nooit zo goed of dat eigenlijk niet gewoon mag (aangezien ZOVEEL mensen het doen) maar ik vind het bloedirritant en supergevaarlijk. Laatst fietsten we met een hele stoet werkpaarden aan de juiste kant van de weg toen er ineens uit het niets een tegenligger aankwam. Ik moest uitwijken, waardoor mijn tas in het stuur van een ander haakte en we bijna omvielen (gelukkig bleef het bij bijna). Echt mensen, rij gewoon aan de goede kant van de weg. Kan mij het schelen dat je twee minuten later bij de Albert Heijn bent.
  3. Mensen die hun hand niet uitsteken als ze voor je neus ineens naar links of naar rechts gaan, zodat je keihard afgesneden wordt. Heeft geen uitleg nodig, geloof ik.
  4. Voetgangers die heel erg demonstratief beledigd doen als je over het zebrapad fietst zonder hen voor te laten. Ik weet het: eigenlijk moet het wel. Maar soms fiets je vooraan een enorme Lion King-achtige kudde gnoes en dan is het supergevaarlijk om ineens stil te staan. Ik probeer zo veel mogelijk te stoppen voor zebrapaden, maar… dit is typisch iets dat je nou eenmaal per situatie in moet schatten. Ik wil geen ongeluk krijgen, weet je.
  5. Speaking of ongelukken: een van mijn grootste ergernissen in het dagelijks fietsverkeer is dat ik iedere dag weer in m’n eentje stilsta voor een rood stoplicht omdat ik bang ben om overreden te worden. Daar hebben andere mensen nooit last van, op een of andere manier. Hashtag eens het braafste meisje van de klas, altijd het braafste meisje van de klas.
  6. Mensen die met je willen vechten om iedere lullige verkeersovertreding die je maakt. Ik bedoel, hoe irritant ik de bovenstaande dingen ook vind, ik ga heus niet tegen je schreeuwen of zo, ik zucht hooguit eventjes dramatisch. We zijn allemaal deelnemers aan het verkeer, we maken allemaal fouten (ja, zelfs ik). Maar er zijn dus echt mensen die heel hard tegen anderen gaan schreeuwen. Schreeuwen, ja. “Kun je niet uit je doppen kijken, achterlijke eikel?” hoor ik dan, alleen maar omdat iemand een keertje geen voorrang gaf. Sorry hoor, maar dan neem je ‘op tijd op je werk komen’ echt veel te serieus.
  7. Lekke banden – en dan vooral die je krijgt op de verkeerde plaats en het verkeerde moment. Kijk, dat mijn band vrijdag lek ging, dat was vervelend. Dat het niet in de buurt van mijn huis was, was nog vervelender. Dat het op vrijdagavond was, maakte mijn verdriet al helemaal compleet. Inmiddels is-ie bij de fietsenmaker, maar ik kan hem pas maandagavond ophalen. En eerlijk is eerlijk: hoewel fietsen in Amsterdam tijdens spitsuur bloedirritant is, is met het openbaar vervoer in Amsterdam tijdens spitsuur altijd nog net wat erger…

 

Amsterdam vanaf de fietsflat ?

Een foto die is geplaatst door Lisa ??? (@vijfkoffiegraag) op

9 Comments

Filed under de ongemakken des levens

over waarom het eigenlijk best wel prima met mij gaat

Hallo lieve lezers, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Dankzij de twee voorgaande zinnen heb ik wel een beetje het gevoel alsof ik acht jaar oud ben en een brief naar mijn penvriendin Annabel aan het schrijven ben, maar op een of andere vreemde manier bevalt me dat wel.

Maar ja, ik heb dan ook best wel een goed humeur – en niet eens om één reden, neen, het leven lacht mij momenteel op meerdere fronten toe! Omdat geluk er is om te delen, heb ik ze op een rijtje gezet:

Studie/werk (oftewel: Dat Ene Waar Je Heel Veel Uren Per Dag Mee Bezig Bent En Waar Je Je Hele Identiteit Aan Ophangt, Tenzij Je Moeder Bent)
Nou, zoals jullie misschien wel niet weten, ben ik vorige maand afgestudeerd! Ik volgde een eenjarige onderwijsmaster, zodat ik in plaats van alleen ex-student Nederlands ook docent Nederlands kon worden. Spoiler: hoewel ik mijn onderwijsbevoegdheid heb behaald, ben ik nu geen docent. In plaats daarvan heb ik nu een baan als copywriter! Ik ga fulltime werken bij een heel leuk bedrijf in Amsterdam-Noord, dus ik mag lekker vijf dagen per week met de pont naar klein-Rotterdam. Hoewel ik het al een tijdje wist, heb ik eergisteren mijn contract getekend, vandaar dat ik het nu pas durf te vertellen. Maandag ga ik beginnen. Ik heb er echt heel veel zin in.

amsterdam noord

Eindelijk terug

Mijn knie (oftewel: Mijn Beide Knieën)
(Zoals jullie zien, behandel ik alle onderwerpen in aflopende mate van belangrijkheid)
Mijn fysiotherapeut had al een paar weken geleden gezegd dat ik wel eens kon proberen om voorzichtig hard te lopen, maar ik dacht, why bother als ik niet eens pijnloos gewoon kan wandelen. Op vakantie (zie mijn volgende punt) had ik echter zo griezelig weinig last van mijn knieën dat ik het wel móest proberen. Nou ja, als ik thuis was dan, want ik had mijn sportspullen uiteraard niet bij me in Engeland. Toen het eindelijk zover was voelde ik mijn knieën helaas al vóór het rennen omdat ik de dag daarvoor de hele dag in de auto had gezeten, maar ja, toen kon ik me natuurlijk niet meer inhouden.

Het was niet echt leuk. Hardlopen terwijl je bij iedere stap doodsbang bent dat het zeurende gevoel in je been omslaat in ‘iets ergs’, is niet bepaald prettig. Desondanks had ik na 2,5 kilometer in 20 minuten (ja sloom maar ik moest dus rustig aandoen en veel tussendoor lopen) niet veel meer pijn dan aan het begin. Donderdag deed ik een tweede poging en die 3,25 kilometer in 27 minuten had mogelijk nog minder impact op de pijn. Dus ik ben heel blij.

Wat overigens niet wil zeggen dat ik er al ben, mijn knieën blijven zeuren en ik blijf heel voorzichtig, maar goed, in februari ging het al na een kwartier mis, dus kun je nagaan…

De vakantie (In Cornwall Dus)
Jup, ik ben dit jaar voor de tweede keer met mijn ouders op vakantie geweest, maar mijn vriend kon niet omdat hij net een nieuwe baan heeft, en mijn ouders hadden me gewoon ingeschreven voor de boot naar Dover toen ik nog zei dat ik niet meeging. Ze kennen me goed. Het was een heerlijke vakantie, ook omdat we voor het eerst sinds jaren een compleet gezin waren: mijn broertje (23) en zusje (18) gingen ook mee.

Voor wie het wat boeit: we gingen dus naar Cornwall, waar vrienden van ons wonen (een stel van 78, waarvan de vrouwelijke helft meer energie heeft dan de rest van ons bij elkaar, echt bizar). Het was heel gezellig, en ik heb heel veel lekkere dingen gegeten, heel veel mooie wandelingen gemaakt, heel veel spullen die ik niet nodig heb gekocht, heel veel boeken gelezen, en heel veel gelachen met mijn Geschwister.

Een ander hoogtepunt was dat ik voor het eerst in mijn leven een medevegan heb ontmoet die ik zowaar níet van het internet ken; de 13-jarige (!) kleinzoon van onze vrienden is ook overgelopen naar the dark side! Hij is echt supercool en maakt allemaal dingen die ik als 25-jarige niet eens kan maken. Onze moeders waren ook blij, want die konden het nu uitgebreid hebben over het feit dat het zo veel lastiger is om veganistische vegaburgers te kopen dan vegetarische.

Harry Potter and the Cursed Child (Spoilervrij, Een Soort Van)
We moeten het ook even over de nieuwe HP hebben. Om te beginnen: ik was eigenlijk niet van plan om dat boek te lezen, ik wilde gewoon een keer (volgend jaar of zo, als het niet meer zo onmogelijk is om kaartjes te bemachtigen) naar het toneelstuk, aangezien het boek geen roman is, maar een toneelscript met een kaft. Alleen… toen kwam ik erachter dat alle andere crazy fangirls zich óók niet inhielden en ‘m gewoon binnen één dag uit hadden, dus toen dacht ik, het is mooi geweest, ik ga dat ding ook kopen.

AND I LOVED IT. Nee echt. Iedere pagina was doordrenkt van emotie en wijze levenslessen en ik had een buitengewoon prettig weerzien met mijn lievelingspersonages en wat Malfidus en Ginny zeiden over hun schooltijd, JANKEN. Oké, het verhaal was niet zo geloofwaardig en totaal kort door de bocht, maar ik kon me daar vrij goed overheen zetten omdat ik weet dat het een toneelstuk is en geen echt boek. Niet dat toneel nooit geloofwaardig is, maar je hebt op het podium nou eenmaal minder de tijd ]om lange verhalen te vertellen (hebben jullie nooit Orlando gezien of zo?)

Toen ik na het lezen op internet keek, bleek ik echter zo’n beetje de enige te zijn die het geweldig vond. Bijna alle andere HP-superfans willen het boek graag op de brandstapel gooien. Jammer maar ja. Their loss.

Concerten (Ja, Meerdere!)
1. Ik heb tickets gekocht voor Placebo! Ik twijfelde heel lang omdat ik dacht dat er niemand mee wilde, maar uiteindelijk offerde mijn vriend zich op. Dat betekent best wel wat, aangezien hij er echt niets aan vindt. Ik heb er zoveel zin in en luister tegenwoordig weer ongezond vaak naar Placebo. Echt, hoe heb ik ooit níet ongezond vaak naar Placebo kunnen luisteren?
2. Binnenkort ga ik trouwens ook naar PJ Harvey! Dat heb ik nog helemaal niet verteld. Ook hier heb ik veel zin in, al moet ik toegeven dat ik mezelf nog even wat enthousiaster moet maken door meer naar het nieuwe album te luisteren, daar ben ik om een of andere duistere reden (Placebo) nog niet aan toegekomen. Maar ik heb nog twee maanden, dus het komt wel goed, lijkt me zo.
3. Ik ben er net achter gekomen dat Frank Turner op 5 september in het Amsterdamse Bostheater komt en er zijn volgens mij nog kaarten……………….

20 Comments

Filed under leven

negen redenen waarom ik gossip girl misschien toch maar voor de derde keer moet kijken (met spoilers, uiteraard)

gossip girl opnieuw kijken

Ja, het is echt waar: gisteravond heb ik voor de tweede keer in mijn leven de laatste aflevering van Gossip Girl gezien. En nee, dat betekent niet dat ik alleen die grand finale vaker dan één keer heb gekeken – ik heb alle afleveringen van alle zes seizoenen nu minstens twee keer geconsumeerd.

Dat is best wel een prestatie: de serie telt namelijk 121 afleveringen van ongeveer 40 minuten. In totaal is hier dus sprake van 81 uur beeldbuisgekte: 162 uur als je alles twee keer kijkt. Dat is bijna een hele week non-stop voor de tv zitten – best wel veel voor een serie die je eigenlijk helemaal niet zo goed vindt.

Want even serieus, zo interessant en weldoordacht was het allemaal niet, hè? Het plot ging alle kanten op (en nu komen er spoilers dus stoppen met lezen als je die niet wilt horen): iedereen is verliefd op iedereen. Minderjarigen worden gestalkt en gecyberpest door een anonieme blogger en de politie doet er niks aan. Blair en Serena zeggen hun BFF-schap ieder seizoen zo’n vier keer op maar leggen het dan toch weer bij. Lily en Rufus hebben een zoon maar die zien we na seizoen drie nooit meer terug. Leeghoofd Nate wordt zomaar hoofdredacteur van een krant. Chuck en Blair verzinnen achterlijke redenen om maar geen relatie te hebben (ja we moeten het eerst op eigen kracht doen, bla bla bla, net alsof jullie het niet aan je pappie en mammie te danken hebben dat jullie op je 22ste eigenaars zijn van miljoenenbedrijven). Oh ja, en Dan is Gossip Girl en toch wil Serena met ‘m trouwen. Best weird.

Daarnaast waren de afleveringen vaak totaal onnavolgbaar en soms best wel… saai. Toch bleef ik maar kijken, tot twee keer toe zelfs. En nee, serieverslaafd ben ik niet – naast Gossip Girl is Sex and the city de enige serie die ik ooit helemaal uitgekeken heb. Jup. Ik ben Zo’n Meisje.

Om mezelf te begrijpen, en om met Gossip Girl bezig te kunnen blijven zonder het weer helemaal opnieuw te moeten kijken (ik bedoel, ik heb ook nog andere dingen te doen) heb ik besloten om alle redenen te verzamelen waarom ik Gossip Girl eigenlijk wel voor de derde keer zou moeten kijken.

Want eerlijk is eerlijk – daar heb ik, ondanks alles, nog best wel zin in.

Dus bij dezen:

1. Ik snap nog steeds niet wat er nou allemaal gebeurd is. En dan heb ik het vooral over dat gedoe met Chuck en zijn ”””ouders”””. Waarom is de moeder van Chuck nou weggegaan? Wie was in godsnaam die gast met die tattoo die ineens Chucks echte vader was maar toch niet? En waarom deed Bart zo ingewikkeld met bewijsmateriaal verstoppen achter een schilderij en paarden doodmaken en alles terwijl hij ook gewoon meteen die microfilm in het haardvuur had kunnen gooien? Na twee keer de serie afwerken verkeer ik nog steeds in staat van TOTALE verwarring.

2. De aankleding. Gossip Girl zag er gewoon prachtig uit. Punt. Van New York tot de kleding tot de bloemen op tafel tot het hoofd van zo’n beetje iedere figurant. Ik wil alles. Zelfs als het eigenlijk best lelijk was, was het nog mooi.

Ik neem beide outfits, oké?

Ik neem beide outfits

3. Alles is zo belangrijk I: Als ik naar een feestje ga, sta ik meestal maar wat met mensen te praten. Met een beetje geluk is er goed eten en/of heb ik een conversatie waardoor ik zo dubbel lig dat ik er drie jaar op kan teren. Bij Gossip Girl zijn feestjes iets enerverender. Leugenaars worden ontmaskerd, relaties gesloopt, geheimen gepubliceerd – er gebeurt altijd wel wat. Ik krijg er spontaan zin van om zelf de deur uit te gaan.

4. Alles is zo belangrijk II: De personages uit Gossip Girl staan continu bij elkaar op de stoep voor een of andere interventie omdat er eentje een beetje down is en daarom al een hele dag zijn/haar huis niet uit is geweest. Als ik een paar dagen binnen blijf, hebben mijn vrienden dat niet eens door. Bovendien bellen ze nooit onaangekondigd bij me aan. Als ik dat bij hen zou doen, zouden ze denken dat ik totaal geen leven meer heb want wie heeft er nou tijd om bij iemand langs te gaan als je niet eens zeker weet of diegene wel thuis is? Maar goed, ik besef ook wel hoe harteloos dit klinkt, en de inner drama queen in mij zou ook graag willen dat ik mijn hele vriendengroep binnen een uur kon optrommelen als ik eventjes met een probleempje zit, in plaats van dat dat allemaal maar via whatsapp besproken wordt terwijl iedereen tv zit te kijken in z’n onesie.

5. Gossip Dan. Ik moet nog een keer Gossip Girl kijken om met mijn volle verstand te beseffen dat Dan de hele tijd gemene berichten over zijn geliefde, zijn vrienden, zijn zusje en ZICHZELF online zet. Zelfs toen ik de serie voor de tweede keer keek en al wist dat hij dat allemaal deed, heb ik tot seizoen 6 maar gewoon de hele tijd gedaan alsof Dan het toch niet was. Het is een vorm van cognitieve dissonantie, denk ik.

gossip girl dan

HUILEN VAN HET LACHEN (oké dit snap je alleen als je GG twee keer hebt gezien denk ik)

6. Goed voor je zelfvertrouwen. Oké, ik wilde dit punt eigenlijk niet noemen omdat ik het gênant vind, maar stiekem zijn Blair en Serena op een bepaalde twisted ‘haha-niet-echt-maar-toch-wel-een-beetje’-manier toch wel een soort van rolmodellen. Blair omdat ze zeer intens in zichzelf en haar eigen kunnen gelooft en daardoor alles voor elkaar krijgt wat ze maar wil, Serena omdat ze soms belachelijk wordt gemaakt maar eigenlijk toch altijd (zonder reden) de absolute koningin van de Upper East Side is. Klinkt misschien als een behoorlijk lousy rolmodel maar als je een op feestje bent waarop iedereen je haat is kun je soms misschien gewoon doen alsof je Serena bent en dan voel je je toch weer wat minder zielig (ik spreek totaal niet uit eigen ervaring hoor).

7. De lip van Nate. Het was me totaal niet opgevallen dat er iets was met de lip van Nate. Ik bedoel, wie besteedt er nou aandacht aan Nate? Nou, heel veel mensen dus, en die hadden wel door dat er iets mysterieus aan de hand was met zijn mond. Heb ik helemaal gemist!

8. De intro’s. Je kunt veel zeggen over Gossip Girl, maar de intro’s zijn altijd geweldig, die prachtige shots van New York in het ochtendlicht en dan die voice-over die dan “Wakey wakey, Upper East Siders” lispelt en dan al die heerlijke uitgebreide ontbijtjes (die nooit opgegeten worden omdat iedereen binnen een halve minuut ruzie krijgt en de ontbijttafel verlaat). Ik kreeg er altijd helemaal zin van om zelf op te staan, ware het niet dat ik de serie uitsluitend na het avondeten keek.

9. Bloggen lijkt heel boeiend. Nu mijn lijstje ongelezen posts in Bloglovin’ steeds kleiner wordt (hallo, wat zijn jullie allemaal aan het doen? Aan het vloggen of zo?) is het wel zo fijn dat er een serie is die je het gevoel geeft dat bloggen nog steeds relevant is.

(Voor het gemak vergeet ik maar even dat het 2016 is, en geen 2008.)

xoxo Gossip Dan

14 Comments

Filed under film en teevee

een beetje van alles, een beetje van niets

Vroeger, toen ik nog gewoon rustig Nederlands studeerde, blogde ik nog wel eens over dingen die me bezighielden. Bellen met de klantenservice, bijvoorbeeld, of het feit dat mijn Nederlandse fiets te Nederlands was voor Parijs. Alledaagse beslommeringen, je kent het wel. Inmiddels ben ik druk bezig met de afronding van het schooljaar en heb ik geen plek meer vrij in mijn hersenpan voor zaken die minder belangrijk zijn dan afstuderen, werk zoeken en Orange Is the New Black seizoen 4.

En ja, daar ga ik natuurlijk niet over schrijven, want het eerste is te saai, het tweede wil ik nog even privé houden en wat betreft het derde punt: ik wil niets verklappen voor de langzame kijkers.

Toch gebeuren er nog wel dingen in mijn leven die niet met de bovenstaande drie punten te maken hebben. Het lukt me op dit moment helaas niet om daar leuke blogs over te schrijven, met een kop en een staart en een verstopte wijze levensles in het midden en zo; afstuderen en werk zoeken (a.k.a. Zorgen Dat Ik Mijn Stufi Niet Terug Hoef Te Betalen en Zorgen Dat Ik Niet In De Goot Beland) hebben nu even voorrang.

Om toch even te schrijven (en om deze losse gedachten toch ergens te kunnen parkeren), heb ik maar weer eens een Lekker en Lui Lijstje gemaakt (stiekem lezen mensen dat soort dingen toch het meest, aangezien tegenwoordig niemand meer de concentratieboog heeft om een Echt Verhaal te lezen (oké, behalve jij dan hè)). Bij dezen:

  • Om maar te beginnen met het leukste nieuws: ik heb voor mijn afstuderen een nieuwe digitale camera gekregen van mijn ouders en opa’s! Mijn oude had ik ondertussen al zo lang dat zelfs mijn mobiele telefoon scherpere foto’s maakt, dus ik had er wel eentje nodig. Ik ben er echt superblij mee. Helaas heb ik echt alleen nog maar huis- tuin- en keukenfoto’s kunnen maken (letterlijk), want door de hierboven beschreven drukte heb nog niet echt tijd gehad om hem uitgebreid uit te proberen. Eigenlijk maar goed ook want ik ben officieel nog niet eens afgestudeerd, maar mijn vader is een echte camerafreak en wilde hem heel graag geven voordat hij op vakantie ging. De foto bij deze blog is dan ook gewoon gemaakt door mijn mobiel. Hopelijk kan ik mijn blogs snel opleuken met iets minder lelijke foto’s dan nu.

(En voor wie nu denkt dat mijn afstuderen wordt gejinxt door het vervroegde afstudeercadeau: dat kan niet. Ik moet wel echt iets heel raars doen, wil ik nu niet snel afstuderen.)

(Of jinx ik het nu extra?)

  • Dan het andere goede nieuws: ik heb een verwijzing gekregen voor de huisarts om naar mijn verrotte knie (die niet echt verrot is) te laten kijken, aangezien de fysio-oefeningen het probleem gewoon niet op gaan lossen. Ironisch genoeg heb ik nu ik gestopt ben met die oefeningen ook geen last meer. Maar goed, ik weet nu dat ik weer pijn ga krijgen zodra ik begin met hardlopen, en ik wil gewoon graag hardlopen, dus hopelijk weet de huisarts hoe we dit voor elkaar gaan krijgen.
  • Overigens heb ik nog een reden waarom ik niet kan hardlopen: mijn voet is momenteel één groot slagveld. Komt door mijn nieuwe leuke lieve mooie sollicitatieschoenen. Ben er iets te lang op blijven lopen. In plaats van dat ik voor straf gewoon een bescheiden blaar krijg, is er gewoon een hap uit mijn hiel weg. Er stroomde eerst ook allemaal bloed uit, niet van dat viezige blaarvocht, maar gewoon een riviertje helderrood bloed, alsof ik in een vampierfilm speelde (sorry voor de details, maar ik vind het gewoon zo fascinerend).
bourgeois boheme eloise schoenen

De schoenen des doods in kwestie

  • Oké, toch nog even over Orange Is the New Black: vonden jullie de eerste afleveringen van seizoen 4 ook zo saai? Ik vond het pas vanaf de vijfde aflevering weer echt leuk worden. (Heb er nu nog twee te gaan volgens mij, dus geen spoilers a.u.b.)
  • Meer ‘luchtig nieuws uit Lisaland’: ik heb de laatste tijd flink wat recepten uit mijn kookboeken en van kookblogs gemaakt. Meestal komt het er niet van, omdat ik in mijn eentje woon en te veel ongebruikte ingrediënten over hou als ik volgens een recept heb gekookt (zelfs al eet ik met mijn vriend of vriendinnen, er gaat echt geen hele bak peterselie doorheen hoor). Is altijd zo zonde. Maar goed, van honger krijg je soms een yolo-bui en dat is maar goed ook, want ik heb echt lekkere dingen gemaakt. De pasta met artisjok van De Groene Meisjes is mijn nieuwe lievelingsmaaltijd (tip: gooi er sojassaus doorheen, dan is hij nog beter).
  • Over lekker eten gesproken: gisteren at ik de burger ‘Tante Lieke’ bij Meneer Smakers in Utrecht en die was zooo lekker. Het water loopt me weer in de mond als ik eraan denk. Zit gewoon aan de Oudegracht, dus echt een aanrader als je even snel iets (vegans) wilt eten in het centrum.
  • Last but not least: Eva (oftewel de kwart van onze vriendinnengroep die eventjes een half jaar in Azië zat) is nu zo’n twee weken terug in Nederland en dat roept veel gevoelens bij me op. De belangrijkste van de gevoelens: 1. IK BEN ZO BLIJ DAT ZE NOG STEEDS HELEMAAL HEEL EN ALLES IS. 2. Ik heb het idee dat ze nooit is weggeweest. Maar echt. Hoe kan het dat er maanden zijn verstreken? Het is alsof ik even met mijn ogen heb geknipperd en ze weer terug was, sorry voor het cliché, ik kan er ook niets aan doen dat het zo is.
  • Oh nee wacht, toch nog een ander punt, nu ik het toch over mijn vrienden heb: op 15 juli (volgende week vrijdag dus) is de EP release van Tessa’s band bij Gebroeders de Nobel in Leiden! Dus als je getuige wilt zijn van een bij voorbaat al historisch moment van de geschiedenis van de rockmuziek, zou ik er zeker heengaan. (Nee, even zonder dollen: het is gewoon een hele coole band, het wordt een hele leuke avond en de tickets zijn niet duur! Genoeg redenen om te gaan, toch?)

5 Comments

Filed under leven