Tag Archives: eten

februari, oh februari

Hebben jullie nog een papieren agenda? Ik wel, al schrijf ik er niet meer zo vaak in – alleen maar afspraken die nog heel ver weg zijn, eigenlijk. Spontane(re) rendez-vouzen schrijf ik nooit op, die moet ik van mezelf maar gewoon onthouden. Zodoende is mijn agenda altijd bijna leeg.

Dat is NIET handig als je aan het einde van de maand een maandoverzicht gaat maken, kan ik je vertellen.

Gelukkig is mijn geheugen nog niet helemaal naar de knoppen door een gebrek aan voedingsstoffen en/of een teveel aan alcohol, dus bij dezen, ondanks alles, toch een maandoverzicht!

Een Huisje

Hoewel Tim en ik pas net een eigen huis hebben, gingen we afgelopen weekend toch naar Een Huisje, samen met mijn ouders, mijn broertje, mijn zusje en haar geliefde. Het was geweldig. Ik ben gek op van die parken met allemaal identiek ingerichte huisjes en zwembaden die zo klein zijn dat ze eigenlijk alleen maar leuk zijn voor kleuters. De weekenden lijken echt langer als je ergens anders bent. Daarbij was het supergezellig, zelfs ondanks het feit dat ik vaker heb verloren met 30 seconds dan gewonnen.

Dit is geen foto van dit weekend, maar van twee jaar geleden. Toen zaten we in hetzelfde huisje. We waren eigenlijk van plan om dezelfde foto te maken, maar dan dat mijn broertje nog steeds zo zou staan en ik inmiddels in het water lag, maar helaas (of gelukkig voor mij?) konden we deze brug niet meer vinden.

Vegan vreten

Naast Dat Huisje was het verder sowieso een behoorlijk gezellige maand, moet ik zeggen, zeker voor mijn doen, want ik ben van nature nogal een kluizenaar. Ik heb veel vrienden gezien, of we nou gewoon bij elkaar gingen eten (een van mijn BFF’s woont tegenwoordig op loopafstand, ik heb haar verboden om ooit nog te verhuizen), naar de theetuin in Eemnes gingen of dat ik ze een verlate rondleiding gaf in ons huis. Ook ben ik 3x in een ander eettentje geweest, hierbij mijn mini-reviews:

  • Tribestlife Rawfood Kitchen (Rotterdam): LOVED IT! Ik eet echt nooit raw food, maar de vegan lasagne was zalig. Ik was hier samen met mijn tante, wat sowieso heel erg leuk was, maar het eten verraste me ook heel erg. Ik bedoel, niet dat ik had gedacht dat het niet lekker zou zijn, maar ik had gewoon niet gedacht dat het zo lekker zou zijn.
  • Oproer (Utrecht): Ik ging nu EINDELIJK eens naar deze bierbrouwerij/vegan hotspot! Met Anne-Fleur, die net zo’n veganist is als ik, dus dan weet je het wel. En het was heerlijk, allemaal, zelfs een stukje groente dat zoveel op zalm leek dat ik het bijna niet durfde te eten.
  • Bar James (Amsterdam): Oké, ik kende Bar James best wel lang en ik was er altijd gek op want het was een vegetarisch restaurant met v e g a n b i t t e r b a l l e n ! (Bewijs van mijn fandom: deze bitterballen + een bartafel staan afgebeeld in mijn vorige blogpost.) Op Valentijnsdag ging ik er weer eens heen, samen met Tessa, wat een beetje vreemd was aangezien overal rode ballonnen hingen en allemaal stelletjes elkaar kwijlend aan zaten te gapen. Gelukkig zijn Tessa en ik de moeilijksten niet, dus het was hartstikke leuk.
    Totdat ik de menukaart bekeek.
    WANT BAR JAMES IS GEEN VEGETARISCH RESTAURANT MEER!!!
    Nee, in plaats daarvan is het een plek voor alles en iedereen. Een beetje vega(n), een beetje vis, tyfusveel vlees. En dan niet eens alleen van dat casual vlees zoals een hamburger of zo, maar echt Serieus Vlees, eend en dat soort dingen. Heel naar. En ook saai, als je veganist bent. Ik had nu de keus tussen curry en een vegan burger, wat op zich natuurlijk allebei hartstikke prima is, maar ik ben originelere gerechten van jullie gewend, Bar James! Een maand eerder at ik nog heerlijke tempeh saté. Toen voelde ik me net een normaal mens, maar dat is me ook niet meer gegund.
    (Op de Facebookpagina van BJ staat dat ze vlees hebben ingevoerd zodat mensen hun ‘vleesetende vrienden’ mee konden nemen, maar sorry hoor, wat voor vrienden heb je als ze niet eens een keertje vega willen eten??? Net alsof je naar een Italiaans restaurant gaat en zegt “Ieuwl nee geef mij maar Grieks”)

—————————–Lekker mindful—————————–

Ik vind het een beetje griezelig om te vertellen, maar ik ben deze maand dus begonnen met een mindfulnesscursus. Ik zeg inderdaad dat ik het griezelig vind om te vertellen en niet om te doen, want in stilte op een rozijn kauwen en goed nadenken over wat je proeft is allesbehalve eng. Vertellen dat je het nodig hebt dat iemand tegen je zegt dat je op een rozijn moet kauwen is wél eng, zeker als je zo’n persoon bent dat altijd gemene grapjes maakt over alles dat ook maar enigszins neigt naar zweverigheid. Ik bedoel, ik weet heus wel dat mindfulness niets met transcendentale ervaringen te maken heeft en juist alles met doorhebben dat je voeten op de grond staan, alleen ik weet niet of jullie dat wel weten. Maar goed, RuPaul zegt altijd: je moet je kwetsbaar durven opstellen als je America’s Next Drag Superstar wilt worden. Dus bij dezen.

Even een random foto vanuit onze woonkameer om de tekst wat te breken

Verder:

  • Samenwonen is nog steeds leuk. Het enige wat er minder aan is, is dat ik veel minder goed naar mijn ‘eigen muziek’ kan luisteren, omdat Tim depri wordt van alles wat ik leuk vind (Placebo, Indochine), waardoor ik vrij weinig kans heb om bepaalde liedjes obsessief vaak te draaien. Wel begon ik weer veel naar het laatste album van Birdy te luisteren omdat ik mijn vriendin Julia weer zag en toen moest denken aan het concert waar we vorig jaar heen gingen. Ik heb nog steeds een beetje moeite met het toegeven, maar dat album is echt HEEL vet.
  • Tim en ik keken trouwens True Detective, seizoen 1. Dat was ook echt heel erg goed, al had ik nooit verwacht dat een serie met Matthew “blonde surfeikel” McConaughey (ik wilde iets veel lelijkers zeggen maar mijn moeder leest mee) en Woody “White men can’t jump” Harrelson in de hoofdrol wat kon zijn. Ik had het mis. Wat ik er vooral interessant aan vond, was dat deze serie een heel erg fris en nieuw gevoel gaf, ondanks het feit dat ongeveer de helft van wat er gebeurde al in 9327 detectiveseries is gebeurd.
  • Ik zag vandaag ein-de-lijk de nieuwe WhatsApp-smileys en wat blijkt? Er zit een verlepte roos bij! Mijn favoriete msn-smiley ooit! Me gotic hart jankt van geluk.

Maart

Ik ben een beetje een basic bitch geworden, want tegenwoordig zeg ik op Instagram alleen nog maar dingen als “omg ik heb zo’n zin in de lente” maar het is gewoon zo. Niet omdat ik geen wintermens ben, maar omdat ik van verandering hou en omdat mijn fietslampen steeds kapot gaan en ik er daarom gebaat bij ben dat het zo lang mogelijk licht is. Gelukkig wordt het deze maand officieel lente, dus dan kan ik ophouden met roepen dat ik zin heb in de lente en beginnen met zeuren over de zomer #zinin

3 Comments

Filed under maandoverzicht

veganistische praktijken (ja ik ben dus om)

Welkom allemaal en excuses voor de radiostilte. Ik had het druk met van alles en nog wat, waaronder mijn schreeuwende geweten. Ja, mijn geweten schreeuwde. En niet eens zachtjes hè, nee gewoon keihard. Ik heb er nog steeds hoofdpijn van.

Het zit zo: ergens in een aprilnacht van dit jaar lag ik wakker. Ik lag wakker en ik maakte me zorgen over het feit dat er nog steeds mensen zijn die vrijwillig dode dieren eten. Ik snapte er niks van. De vee-industrie is ontzettend gruwelijk en wreed en verwoest de aarde. Ik at zelf al negen jaar geen vlees en vis meer, maar ondanks mijn goede voorbeeld bleef iedereen om me heen gewoon kipschnitzels kopen, alsof ze van honger zouden sterven wanneer ze kozen voor een plantaardig alternatief. Er ging iets grondig mis, maar wat dat precies was, wist ik niet.

En toen kreeg ik een gek ideetje. Voordat ik ga vertellen wat, moet ik eerst iets bekennen: ik ben niet heilig. Daar zijn heel veel redenen voor (heeel veel) (nee maar echt), waaronder dat ik nog steeds zuivel en eieren at, terwijl deze industrie ook zorgt voor pijn en dood. Haantjes worden levend door de versnipperaar gegooid, kalfjes en hun moeders worden genadeloos uit elkaar gehaald, dieren die niet genoeg eieren of melk produceren worden ook gewoon doodgemaakt. Veganist worden was echter nooit een optie voor me, omdat ik dacht dat het dramatisch moeilijk zou zijn.

Maar die nacht dacht ik: misschien moet ik het gewoon doen. Misschien moet ik niet zoveel kritiek hebben op anderen en zelf gewoon handelen naar wat ik weet dat juist is. Misschien moet ik gewoon fulltime herbivoor worden. De volgende dag las ik (toevallig, echt!) een blogpost van Fleur over dit onderwerp. Het was een beetje alsof het universum dit expres had gedaan.

Yup, zo was ik

Yup, zo was ik (bron)

Sindsdien is mijn leven een tikkeltje veranderd. Ik koop geen kaasblokjes meer, maar kikkererwten. Geen gewone yoghurt, maar sojayoghurt. Geen stroopwafels, maar punseliekoekjes. Het is niet moeilijk, maar soms wel wat gedoe, vooral in het begin. Inmiddels loop ik mijn rondje door de supermarkt gelukkig alweer met mijn ogen dicht en de snelheid van het licht. Buiten de deur is het minder makkelijk: de opties zijn beperkter en ik wilde het anderen niet lastiger maken door te zeggen dat ik iets niet kon eten. Dan stopte ik dus maar weer een stuk taart in mijn mond, gewoon, omdat het makkelijker was dan om het niet doen.

Vaak dacht ik: ik kap ermee, ik word veganist. En dan duwde iemand ineens weer een broodje kaas onder m’n neus en at ik het toch maar op. Dan dacht ik weer: ik kap ermee, ik word veganist. En dan was ik ineens in een restaurant zonder vegan toetjes. Het was een leerproces, laten we maar zeggen, en mijn grens verschoof niet zo snel, maar hij verschoof wel.  Want na een paar maanden begon ik mensen ineens in te lichten over mijn lastige eetgedrag en restaurants te bellen met de vraag of bepaalde dingen op de kaart helemaal plantaardig waren of niet. En toen dacht ik ineens: hee, volgens mij ben ik een soort van veganist geworden!

BronnnnBron: vegansidekick.com

Het duurde even, maar dan heb je ook wat, laten we maar zeggen. Mijn beren op de weg waren als volgt:

  1. Zoals ik al zei: ik wilde anderen niet lastigvallen. Samen met een veganist eten is best wel veel lastiger dan samen met een vegetariër eten. Maar wat is nou belangrijker, makkelijk zijn of leven naar je principes? Ik eet niet plantaardig om mijn eigen geweten te sussen, ik wil dat de wereld verandert, ik wil dat er een einde komt aan de wanstaltige praktijken die er nu met dieren worden uitgevoerd. Dan heeft het geen zin om braaf te knikken en te lachen en doen alsof je het prima vindt om de producten uit deze industrie te consumeren. Bovendien: alleen mijn vriend eet vaak met mij samen, andere mensen merken zeer weinig van mijn eetgewoonten.
  2. Ik was stiekem toch wel bang dat het ongezond zou zijn. Er is zo’n vrouw die de hele tijd boeken schrijft over dat veganisme haar rug heeft verwoest enzo, huilie huilie paleo. Best wel eng, toch? Je hoort wel vaker zulke verhalen – maar tegelijkertijd hoor ik ook veel verhalen van mensen die al decennialang veganist zijn en nooit griep krijgen. Daar ga ik liever op af. Vooral ook omdat die vrouw met die zielige rug als veganist al direct klachten kreeg. Hallo, misschien moet je dan even je bloed laten prikken of zo. Het was niet zo alsof ze dacht dat ze geweldig gezond was en dat die rug toen ineens in elkaar stortte. Ik voel me prima, en ik hou panisch in de gaten of ik me prima blijf voelen.
  3. Ik vreesde dat mijn levensgeluk erop achteruit zou gaan. Ik had geen idee hoe ik moest leven zonder M&M’s. Er is weinig waar ik zoveel van hou als van M&M’s, zelfs al is mijn telefoon een keer gestolen in de M&M’s World Store. Ik vond het niet eerlijk om mezelf zulke lekkere dingen te ontzeggen, terwijl iedereen om me heen het wel gewoon mocht eten.
    Maar goed, in de afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat ik de tijd mee heb. Er komen steeds meer plantaardige producten op de markt, steeds meer restaurants hebben vegan opties op het menu (er is in Amsterdam zelf een pizzeria waar je ook kunt kiezen voor vegan kaas!), en het internet staat vol met recepten voor hoe je zelf dingen vegan kan maken – van fancy chocoladerepen tot een tofu-omelet dat echt naar ei smaakt. Ik doe dat soort dingen nooit, maar het idee dat het kan, is geruststellend genoeg om de dierlijke producten te laten staan.

Hoe meer ik erover las en hoe meer ik nadacht, hoe meer mijn eigen tegenargumenten van tafel werden geveegd. Ik kan nu alleen nog maar doen wat logisch is, en wat ondertussen al gewoon best wel normaal aan het worden is – als ik kijk op Facebook en Instagram zijn er ZOVEEL mensen die veganistisch leven! Dat doet me goed. Het wordt mainstream. Ik bedoel, we hebben tegenwoordige vegan restaurants, de blog van De Groene Meisjes is superpopulair, en bij de Jumbo verkopen ze nepkaas van Willemsburger. Het is een goede tijd om veganist te zijn. Sterker nog: ik heb geen excuus meer om het niet te doen.

Er zijn nog zoveel andere dingen die ik er nog over wilde vertellen – over wat ik allemaal wel eet (spoiler: heel veel), over leer, over make-up, over handzeep, over nee zeggen en nog veel meer, maar ik bewaar dit voor andere keren, want ik moet nu even varkens knuffelen (grapje ik ga gewoon studeren). Voor wie er nu al verder over dit onderwerp na wil denken raad ik deze Facebookpagina aan – de stripjes zijn wel heel negatief tegenover vleeseters (de meeste mensen in mijn omgeving reageren gelukkig wel wat chiller) maar ze zijn wel  zeer treffend (en grappig). Oh, en de documentaire Cowspiracy (staat gewoon op Netflix), waarin duidelijk wordt gemaakt hoe de vee-industrie onze planeet verwoest, en waarom hier niet meer tegen wordt gedaan.

35 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

ik ben er dus zo eentje

Laatst stuitte ik er weer op: een artikel in een landelijk tijdschrift waarin clean eating en superfoods de grond in werden geschreven. Ik wil geen groene smoothies en quinoa, geef mij een hotdog, ik wil écht leven, was de strekking van het verhaal. Iedereen leeft op raw chocolate en rauwe broccoli, iemand moet de wereld redden. Zoiets. Ik vond het een beetje raar. En zielig voor de auteur.

Sowieso is het hekelen van (semi-)natuurlijke producten al best wel vreemd. Complexen, iemand? Bijna niemand in mijn vriendenkring eet zoals nu zogenaamd de übergezonde standaard zou zijn. Oké, op Instragram komen gemiddeld veel boerenkoolsapjes langs, maar dan nog: er zijn meer mensen die geen lid zijn van Instagram dan die dat wel zijn. Volgens mij zitten tijdschriftredacteuren gewoon te veel op internet. In het echt eten mensen nog steeds gewoon boterhammen met hagelslag en kaas. “Wat goed dat jij dat kunt,” zeggen ze dan tegen mij en mijn salade.

Want ja, ik ben er wel zo eentje. Mijn dag begint met citroensap en havermout, ik drink smoothies met spinazie, gooi spirulina door mijn bietensap, eet tussendoor rauwe noten met rozijnen en gojibessen of radijsjes met humus, werk bijna iedere dag een salade (met chiazaadjes) weg en lust overal groene thee bij. Het is dat ik a) van nature een beetje een zwak gestel heb ben en b) naast al die natuurlijke shizzle me nog steeds dwangmatig te goed doe aan donuts en andere producten die mijn gezondheid allerminst bevorderen, anders was ik echt een soort ziekelijk energieke superwoman geweest. Of in de ogen van diegenen die al gruwen van het woord ‘biologisch’: gewoon bloedirritant.

Nu begrijp ik dat de weerzin meer gericht is op mensen die dagelijks laten zien hoe lekker goed ze bezig zijn, waardoor anderen zich slecht over zichzelf gaan voelen. Ik kan er ook wel inkomen. Sorry voor de vorige alinea, hè. Maar mensen die steeds hetzelfde instragrammen zijn toch irritant, en dat is een veel groter probleem dat wat er op hun bordje ligt. Superfoods houden van jou. Het is geen trend, het is een lifestyle want daarvoor heeft het te veel voordelen. Het is dan wel niet de dark side, maar wij hebben ook cookies. Dus probeer het eens. Of niet. Het boeit me eigenlijk niet zo heel erg. Maar hou op met doen alsof je wordt onderdrukt door voedsel dat toevallig niet zo chemisch is dat het bijna licht geeft. Want dat bestaat gewoon niet, tenzij je denkt dat Instagram de echte wereld is. Of ben ik nu diegene die te ver doordenkt?

Leave a Comment

Filed under rare wereld

geruststellingen voor wannabe-vegetariërs

Zeven jaar geleden ben ik gestopt met het eten van vlees en vis. Mensen vragen mij regelmatig of ik dit lastig vind, maar dat is niet zo: een dierloos voedingspatroon gaat me inmiddels zo makkelijk af dat ik er nauwelijks meer over na hoef te denken. Daarom wat geruststellingen voor iedereen die denkt geen vegetariër te kunnen zijn:

  • Je kunt je eetpatroon zo simpel of ingewikkeld maken als je zelf wilt. Niet zo’n sterrenkok? Supermarkten liggen tegenwoordig vol met allerlei verschillende soorten vleesvervangers. Vind je vleesvervangers te ‘nep’, dan zijn er genoeg andere manieren om je smaakpapillen en de rest van je lichaam blij te houden. Het internet staat vol met eettips. Google jezelf gelukkig, jij foodie.
  • Vlees* afslaan wordt steeds makkelijker. Zelf droomde ik in het begin nog van kipnuggets en rundervink, maar nu moet ik er niet aan denken om een stuk beest in mijn mond te stoppen.
  • Als je per ongeluk toch een keertje vlees eet, is echt niet alles verpest. Ik heb vorige maand bijvoorbeeld nog een half frietei gegeten omdat ik was vergeten dat er vlees in zat. Daar kun je wel om gaan huilen terwijl je een bucket van de KFC naar binnen werkt, maar je kunt ook gewoon denken aan al die dieren die je in de tussentijd níet hebt gegeten en gewoon doorgaan met waar je mee bezig was.
  • Buiten de deur eten is geen enkel probleem. Je hebt wat minder keus, maar dat scheelt meteen keuzestress. In restaurants hebben ze ALTIJD wel iets vegetarisch – ook in het buitenland (en ik heb in Frankrijk gewoond, kun je nagaan). Mocht dat eens niet zo zijn, dan kun je er gewoon om vragen (“Mag ik deze hamsalade zonder ham?”). Ook goed voor je assertiviteit. Ik ben nog nooit in een situatie gekomen waarin het erger dan ‘een klein beetje lastig’ was om geen vlees te eten. En ik kan me ook niet voorstellen dat het ooit zal gebeuren, tenzij ik verdwaald raak in de Sahara en ik terecht kom bij een nomadenfamilie die niets anders te bikken heeft dat een geslacht schaap. Nou, DAN zal ik wel een hapje nemen.
  • Andere mensen doen nooit moeilijk. Oké, er zijn een paar van die types die, als het over stoppen met vlees eten gaat, “Lol biefstuk is lekker” moeten roepen, maar dat soort personen moet je toch al vermijden. Er zijn tegenwoordig zoveel vegetariërs dat iedereen het wel snapt.
  • Met andere mensen eten is ook niet heel lastig. Iedere vleeseter die ik heb ontmoet bereid om, als we samen gaan eten, het vlees een keertje te laten staan. En anders kook je jullie proteïne in aparte pannetjes. Big deal.
  • Nu stoppen met vlees eten betekent niet per se dat je nooit meer vlees zult eten. De wereld verandert, net zoals de vleesindustrie (een kweekburger, anyone?) en jijzelf. Dus als je het ECHT niet aankunt om geen dode dieren te eten, is er niemand die zegt dat je niet op je keuze om vegetarisch te eten terug mag komen.

 

* Of vis. Denk iedere keer dat ik ‘vlees’ schrijf er maar even ‘of vis’ achter. Er zijn overigens ook veel mensen die alleen vlees laten staan maar wel vis eten, wat jij wilt.

Leave a Comment

Filed under tips en tricks, vegashizzle