Category Archives: op stap

by | April 4, 2012 · 21:20

vijf redenen om morgen naar Frank Turner te gaan

Ik heb Frank Turner één keer live gezien. Dat was op Lowlands 2011 en ik vond het zo vet dat ik dolgraag  naar een ‘echt’ concert van hem wilde. Helaas was zijn eerstvolgende bezoek aan Nederland uitverkocht voordat ik erachter kwam dat er überhaupt sprake was van een optreden. Lang hoefde ik niet te treuren, want al snel werd bekend dat hij op 5 april in Paradiso zou spelen. Dat is nu dus morgen. Deze keer heb ik mijn kaartje al lang en breed binnen, maar… blijkbaar is dit concert (nog) niet uitverkocht! Dat kan dus niet, hè.

Daarom geef ik vijf redenen waarom jullie die kaartjesvoorraad alsnog moeten opkopen en morgen lekker mee naar Paradiso moeten gaan:

1. De fijne muziek (du-huh). Als ex-punker-en-nu-folkmuzikant (ik heb dit ook niet verzonnen hoor) klinkt hij superchill en zijn nummers vragen je om mee te blèren. Ook als je de muziek nog niet zo goed kent. Zonder het af te willen schilderen als iets simpels: je hebt nu eenmaal muziek die je vaak moet horen voordat je het kunt waarderen, maar bij Frank Turner is dat niet zo. Die is namelijk meteen leuk. Is ook een kunst!

2. Hij is beminnelijk. Be-min-ne-lijk. Op Lowlands wilde hij op een gegeven moment dat iedereen meezong: en met ‘iedereen’ bedoelde hij ook de technici en de mensen van de beveiliging. “En ook de plus ones,” zei hij “De mensen hun vrienden gezelschap houden en geen idee hebben wat ze hier nu eigenlijk doen.” We moesten om onze hurken gaan zitten, om op een gegeven moment allemaal tegelijkertijd weer op te springen. “Maar pas goed op elkaar,” waarschuwde hij, “zorg dat je elkaar niet bezeert.” Aaaaaaww!!!

3. Zijn teksten werken zeer verhelderend; Frank is goedkoper dan een psycholoog.  “You’re not as messed up as you think you are, your self-absorption makes you messier,” zingt hij bijvoorbeeld. Zijn nummers zijn vaak verhalend, en immer doorspekt van scherpe analyses.

4. Ik ben er ook?

5. Zie hierboven. En deze. Deze. Hier, deze. Ga zo maar door.

19 Comments

Filed under muziek, op stap

Tagged as

by | March 29, 2012 · 20:35

insert hier een edith piaf liedje

“Maar spreek je dan zo goed Frans?” wordt mij telkens haast verbijsterd gevraagd als ik vertel dat ik een half jaar in Parijs wil studeren.
“Ja,” zeg ik dan, aarzel even, en vervolg: “Nee. Ja. Nee. JA! Wat is goed Frans?”

Hoe dan ook, ik ga er vanuit dat ik het zal leren. Ik moet het wel leren. Want ik ga naar Parijs. IK GA NAAR PARIJS. Vandaag heb ik een e-mail gekregen waarin staat dat ik ben geselecteerd voor het Erasmusprogramma en ik – wat de UvA betreft – naar de universiteit van mijn keuze mag. Deze universiteit moet me officieel nog toelaten, maar dat is volgens mij slechts een formaliteit.

Sinds vandaag is Het Grote Fantaseren begonnen. Het visualiseren van het lopen door de straten met hoge huizen, van prachtige uitzichten vanaf de vele hoge gebouwen (lekker cliché, boeiaah). Terugdenken aan de vorige keer in deze stad, toen ik met mijn moeder naar een concert ging, we buslijn 30 namen en cappuccino dronken en macarons aten bij… de McDonalds. En ja, lopen vooral, in mijn fantasieën doe ik weinig meer dan lopen en kijken en lopen en kijken. En ja, studeren. Zowel over de vakken als de universiteit ben ik zeer enthousiast en ik kijk er naar uit om daar van alles te leren.

Bang dat het niet gaat lukken met de taalbeheersing ben ik in ieder geval niet. Je leert het ter plaatse snel en bovendien heb ik nog een half jaar om me voor te bereiden: genoeg tijd om Franse boeken te lezen en heel veel TV 5 Monde (zo’n beetje de enige zender die het op mijn tv doet) te kijken. Wellicht volg ik nog een cursus. Daarnaast weet ik vrij zeker dat ik me kan redden: pas vandaag kwam ik erachter dat de website van de betreffende universiteit speciaal voor uitwisselingsstudenten ook in het Engels beschikbaar was.

33 Comments

Filed under op stap, studie/werk

Tagged as ,

by | February 19, 2012 · 19:26

alleen op de wereld in l’étranger, of niet

Vorige zomer ben ik in mijn eentje naar Praag gegaan. Ik boekte zelfstandig mijn trein en hostel, sjouwde moederziel alleen met mijn loodzware koffer rond en vond helemaal zelf uit welke metrokaart ik moest kopen en hoe ik in het hostel kwam. Dit was allemaal makkelijker dan ik had verwacht.

Dat was zowel een geruststelling als een teleurstelling. Want ik wilde graag alleen op vakantie om een avontuur te beleven, om me Zelfstandig en Volwassen te voelen. Oké, er zijn achttienjarigen die in hun eentje door de bush van Colombia trekken, maar die hebben gewoon onverantwoordelijke ouders. Voor mij was toeristisch Tsjechië een mooi begin.

Het bleek dus bijna te makkelijk. Zowel het regelen als het alleen in de stad zijn. Misschien omdat ik gewend ben om in mijn eentje door Londen te banjeren wanneer ik bij een vriendin logeer die overdag moet studeren; het was in ieder geval absoluut niet raar. Of eng.

Misschien kwam het ook wel doordat ik niet echt alleen was. Direct bij aankomst maakte ik kennis met een Française en drie Engelsen. De eerste avond onweerde het zo hard dat we in onze kamer gekluisterd zaten, waar we kaartspelletjes speelden en popcorn aten en we de Engelsen Nederlandse en Franse woordjes leerden. Toen het onweer voorbij was, zijn we uit gegaan tot de zon opkwam. De volgende dag weer. En dat terwijl ik had gepland heel cultureel en eenzaam te doen en in mijn dagboek te schrijven en tot allemaal geniale inzichten over mijn leven te komen. Eh, nee. Maar het waren fantastische dagen.

Een baanbrekend avontuur was het dus niet. Toch verlang ik naar meer, meer, meer! Daarom twijfelde ik geen moment toen ik hoorde over de mogelijkheid een semester in het buitenland te studeren. Alleen eh, waar dan? Buiten Europa wilde ik liever niet – zo ver durf ik niet bij mijn ouders vandaan. Oh, en dan moest ik wel Engels- of Franstalig college kunnen krijgen, want anders werd het te ingewikkeld. Frankrijk sprak mij het meest aan omdat ik te pas en te onpas Frans wil praten en het graag zou verbeteren. Nu mocht er in Parijs een universiteit zijn die hele interessante literatuurvakken aanbiedt. La douce France lijkt dan wellicht niet zo avontuurlijk als Noord-Korea of Pakistan, ik heb gehoord dat de bureaucratie in Frankrijk behoorlijk uitdagend kan zijn. Hoop eerst maar voor me dat ik überhaupt voor de uitwisseling word geselecteerd.

29 Comments

Filed under op stap

Tagged as ,

by | January 7, 2012 · 20:12

je ne comprends pas

Het mooiste meisje dat ik ooit heb ontmoet was een Parisienne. Ze was petite, met prachtig bruin haar, een gave huid en gigantische, reebruine ogen en ze kleedde zich immer simpel maar o zo stijlvol (iets wat ik nooit voor elkaar krijg, ik ben meer het kerstboomtype). Overigens rookte ze als een ketter, dus dat je daar lelijk van wordt geloof ik ook nooit meer. Ze was de enige Française die ik ooit heb ontmoet die ook echt zo Frans was.

Een paar weken geleden was ik met mijn moeder in Parijs om een concert bij te wonen. In onze koffer: niet veel meer dan jurken en make-up. Want we zijn wel in Parijs en iedereen moet geloven dat we Parisiennes zijn, aldus mijn moeder. Vooral omdat zakkenrollers ons dan minder snel in het vizier krijgen als potentiële, naïeve berovingsslachtoffers. En omdat het leuk is, natuurlijk.

Zelfs al is mijn moeder ongeveer twaalf keer zo vaak in Parijs geweest als ik, ik wist wel dat de mensen er in deze stad zich niet veel beter kleden noch aantoonbaar knapper zijn dan in Rotterdam. Misschien komen we gewoon op de verkeerde plaatsen in Parijs, maar ik verwachtte in ieder geval net zo veel windjacks en korte kapsels te zien als in les Pays-Bas.
En ja hoor: mijn voorspellingen kwamen uit, mijn moeder werd teleurgesteld. Zelfs bij het concert zag iedereen (afgezien van ons en de fabuleuze mensen op het podium) eruit alsof ze op de hei gingen wandelen. Maar misschien waren dat ook wel helemaal geen Parijzenaars, maar dagjesmensen uit Bretagne.

Nee, als ik mooie Françaises wil zien moet ik me maar blijven vergapen aan de jaloersmakende Facebookfoto’s van mijn vakantievriendin…

15 Comments

Filed under op stap

Tagged as , ,

by | August 23, 2011 · 21:27

het leed dat lowlands heet

Twee jaar geleden ging ik voor het eerst naar Lowlands. Achteraf maakte ik mezelf wijs dat dit een traumatiserende ervaring was. Deze uitspraak leverde verongelijkte blikken van mijn vrienden op – was het dan echt zo rot? Ja, zei ik dan, ja ik ben zelfs een dag eerder weggegaan, weet je nog?

Nu is dat laatste echt gebeurd, maar dat had meer te maken met het feit dat ik de dag daarna in alle vroegte naar de Intreeweek moest – en ik was al zo kapot. Dat was ik al toen Lowlands 2009 nog niet eens op de helft was. Ik ben nu eenmaal niet zo’n bikkel.

Vorig jaar ben ik dan ook niet gegaan, maar dit jaar heb ik onder sociale druk toch maar weer een kaartje gekocht. Wellicht had ik me de rottigheid van Lowlands gewoon ingebeeld. Waarom? Dat is me op dit ogenblik een raadsel. Want het was zo leuk, het was zo goed.

Lowlands is niet alleen muziek waar je oordopjes voor in moet moet maar ook theater, film, lezingen. (Die ik allemaal niet bijgewoond heb omdat er te veel leuke concerten waren.) En heel veel spelletjes. Lowlands is duur eten en modderpoelen van pis maar ook bomenfissa’s en nachtelijke danspartijen in de campingwinkel. Het is ontzettend commercieel maar dat maakt niet uit. En iedereen is zo lief – je wordt continu aangesproken door vreemden en het is geen één keer vervelend. Toen ik naar huis liep, had ik het gevoel dat ik niet meer in de echte wereld was.

Maar een bikkel ben ik nog steeds niet. Na vier dagen als eerste naar bed gaan ben ik achterlijk verkouden. Ach ja… volgend jaar beter.

2 Comments

Filed under muziek, op stap

Tagged as , ,