Category Archives: op stap

by | July 3, 2012 · 16:02

miniscule semi-recensietjes of: een microselectie van mijn gedachten tijdens rock werchter

Wiz Khalifa
De voor mij onbekende rapper performde de ene hit na de andere: nooit gedacht dat die allemaal van één-en-dezelfde vent waren. Ik vond het best te pruimen. Alleen jammer dat je de hele tijd met inhoudsloze nepwijsheden strooide (“Jullie zijn goede mensen, jullie zijn bereid om hard te werken…” “Je kunt heel veel bereiken! Doe maar gewoon waar je zin in hebt!”)

Gossip
Toegeven: ik had het niet zo op die Beth Ditto, al was het maar om die reclame die steeds op Facebook verschijnt: I’m Beth Ditto and I’m fucking perfect. Hou je mond, niemand is perfect en jij ook niet. Maar omdat we toch aan het wachten waren op Jack White hebben we het maar gekeken en ik vond het stiekem één van de leukste optredens van Werchter. Want: catchy muziek, een zangeres die én fantastisch kan zingen én ook nog eens leuke grapjes maakt. Jammer alleen dat ze net iets te veel grapjes maakte. Te leuk willen zijn is ook een flaw, Beth.

Black Box Revelation
Die zagen er dus nog steeds exact hetzelfde uit als toen ik ze vier jaar geleden op Metropolis zag! Maar toen had die zanger nog geen baard want dat was toen nog niet hip.

Agnes Obel
Agnes, eindelijk treffen wij elkaar. Vorig jaar sliep ik – per ongeluk! – door je optreden op Lowlands heen. Om te beginnen een complimentje: je ziet er live mooier uit dan ik had verwacht. Maar helaas zing je ook mooier. Niet mooier-mooier maar bescheiden-mooier, lievig-mooier. Lelijker was mooier-mooier geweest.

Incubus
Dus dit is die band waar iedereen op de middelbare school altijd naar luisterde. Klinkt niet slecht voor een puberfansband. En live zouden ze toch zo slecht zijn? Nou, daar hoor ik dus ook niets van. Wat heeft die zanger trouwens een goed lichaam, wat voor sport zou hij doen?

Anna Calvi
Anna, absolute godin, heldin, je bent fantastisch. Hoe, hoe verzin je zoiets? Hoe kan het zijn dat die geniale muziek van jou nog nooit eerder door iemand gemaakt is? Waarom ben je zo fucking perfect? (Ja, jij wel)

Die Antwoord
Ik vind deze mensen zo eng. Ik vind alles hier eng. And I like it. Maar ik vind het wel een cool concept, ook al snap ik niet helemaal wat dat concept dan precies is. Het is toch wel een concept? Die mensen zijn toch niet echt zo?

Florence + the machine
Het spijt me, maar het zal nooit meer goed komen tussen Florence en mij. Hoewel ik haar eerste album grijsgedraaid heb, heeft ze sindsdien allemaal dingen gedaan die ik stom vind, zoals een racistische clip maken (ok nee ze zal het wel niet lullig bedoeld hebben maar damn kun je niet nadenken).  Over het concert: was ze stoned of zo? Ik heb nog nooit iemand zo raar horen praten. En veel belangrijker: WAAROM SPRINGT ZE DE HELE TIJD KEIHARD TERWIJL ZE GEEN BH AAN HEEFT DOET DAT GEEN PIJN? Misschien zit ze aan de pijnstillers en voelt ze helemaal niets meer, dat zou veel verklaren. Verder is ze live niet (meer) zo slecht als wordt beweerd. Eigenlijk zong ze best goed. Maar ik vond het toch stom.

Snow Patrol
Hoi Snow Patrol, ik stond heel dichtbij, maar niet omdat ik jullie zo leuk vind, maar omdat we hier al sinds een uur voor Florence stonden zodat we een goed plekje hebben bij de Red Hot Chili Peppers. Ja, dit betekent dat ik zes uur moet staan, en ook zes uur niet naar de wc kan. Dit doe ik niet voor jullie, want ik vind jullie stom. Okee okee, de muziek viel mee. En ik het begin was die zanger best aandoenlijk. Maar daarna werd hij heel erg irritant. Een beetje bij ieder nummer gebaren dat we onze handen in de lucht moeten doen, rot toch op. Zelfs een homoseksueel momentje met Ed Sheeran maakte dat niet goed.

Red Hot Chili Peppers
Mijn eerste gedachte was: heeft die Anthony Kiedis een ziekte onder de leden? Hij zag er zo slecht uit. Mijn tweede gedachte was: nee, want wát een energie had die man. Mijn derde gedachte was: mijn benen doen pijn. En daarna dacht ik niet meer zo veel meer, want ik het te druk met blij zijn.
Ik had niet eens dorst.

18 Comments

Filed under muziek, op stap

Tagged as , ,

by | June 24, 2012 · 22:03

de bittere noodzaak van een fangirl

Tot nu toe ben ik twee keer voor een concert naar het buitenland gegaan. Beide keren waren strikt noodzakelijk. De eerste keer was toen mijn lievelingsband The Ark besloot om uit elkaar te gaan voordat ik ze ooit eens live had kunnen bewonderen. Omdat ze Nederland niet aandeden in hun afscheidstournee, moesten ik en een vriendin die ik via deze band heb leren kennen maar een retourtje Hamburg kopen. Het concert was fantastisch en we hebben alle bandleden na afloop kunnen spreken (en de polonaise met ze gedanst, dat is blijkbaar iets universeels).

De tweede keer was een paar maanden later, toen de cast van de musical Notre-Dame de Paris een aantal reünieconcerten gaf in Parijs. De musical wordt bij ons thuis grijsgedraaid sinds mijn achtste, op mijn veertiende zag ik het licht en werd ik Groot Fan. (Heb ook het idee dat dit ook heeft bijgedragen aan mijn Franse taalontwikkeling – ik ken nu zulke noodzakelijke woorden zoals ‘bossu’ (gebochelde) en ‘potence’ (galg)). Enfin, dit was een kans waar ik al sinds mijn prille jaren van muzikale bewustwording op hoopte. Je begrijpt dat mijn moeder en ik direct een kaartje kochten om onze helden in een volgeladen stadion te bewonderen.

Sinds ik weet dat ik een half jaar in het buitenland ga wonen, heb ik last van de irreële angst dat mijn favoriete artiesten ineens allemaal in Nederland gaan optreden. Wat heel raar is, want wat in Nederland komt, komt over het algemeen ook in Frankrijk. Zo ook mijn Favoriete Artiest Aller Tijden, dhr. Patrick Wolf. Hij komt dit najaar twee keer in les Pays-Bas en vier keer in mijn tijdelijke thuisland.
Toch is dit niet zo vlekkeloos als dit lijkt, want hij komt dus in allebei mijn Hollandse hometowns: Amsterdam én Rotterdam. En dan zit ik daar in Parijs, met maar één concertje, want alle andere Franse steden zijn echt Heel Ver Weg. Ik heb al gekeken of ik niet toevallig vakantie heb als hij in Nederland is, zodat ik dan even op en neer kan gaan. Ik weet nog niet of het financieel of moreel verantwoordelijk is om bezoekjes aan mijn vrienden en familie rondom één zangertje te plannen, dus ik denk er nog even over na. Want Patrick Wolf mag dan wel niet uit elkaar gaan of een eenmalige reünie zijn, zodra het enigszins mogelijk is om hem drie keer in één maand te zien, is dit een bittere noodzaak.

P.S. Omdat jullie op mijn vorige blogpost massaal reageerden dat jullie wél van filmpjes hielden, heb ik allemaal liedjes in deze blogpost gevoegd. Ik verzeker jullie dat ik niet zal gaan huilen als jullie deze uit wraak niet gaan bekijken.

19 Comments

Filed under muziek, op stap

Tagged as , ,

by | June 15, 2012 · 18:50

iets met kuilen en een ander, maar dan met tassen

Ik ben dus terug uit Lissabon. (Nee, je hebt mijn afscheidsbericht niet gemist; ik heb altijd geleerd dat je dat soort dingen niet op internet mag zetten, zelfs al zijn al je twaalf huisgenoten gewoon thuis. Waren jullie al ongerust?)

Maar goed. Ik was dus in Lissabon, op studiereis. De groep was leuk en het weer was mooi. Over de stad zelf heb ik echter gemengde gevoelens; de straatjes en pleinen waren  prachtig, maar je moest er wel continu op je hoede zijn. Al een paar uur na aankomst werd de eerste telefoon gestolen, de tweede dag gooide een groep toch al vervelende Zwitsers met stoelen en doodsbedreigingen en de straat van ons hostel was niet te doorkruisen zonder dat iemand je coke of hasj (lees: waspoeder of onbestemde kruiden) aanbood.

Bij de spannendste gebeurtenis van de reis waren wij echter slechts toeschouwers. Tijdens het avondeten werd onze aandacht getrokken door rumoer bij de ingang van het restaurant. Zelf heb ik het niet zien gebeuren, maar ik liet mij vertellen dat er iemand was binnengekomen en direct de handtas van een vrouw die vlakbij deur zat, had weggegrist. De bestolen vrouw was inmiddels al naar buiten gerend. Verscheidende mensen liepen traag en onwennig naar de ingang. Een groep jongens die net het restaurant passeerden, stonden stil en en keken naar iets wat zich in de verte afspeelde.

Niet veel later kwam de vrouw weer het restaurant binnen. “He stole my handbag!” gilde ze. “That bastard stole my handbag!”
Frappant detail: ze had nu twee tassen in haar handen. En ze keek een beetje triomfantelijk.
Iemand vroeg haar iets. “No, it’s fine! I’ve still got everything,” antwoordde ze, nog vol adrenaline door wat er zojuist was gebeurd. Ze rommelde in de ene tas. “Wallet, mobile phone…”
Even dacht ik dat ze misschien net een nieuwe tas had gekocht, en dat de tasjesdief de nog lege tas had gestolen. Hoe kon het anders dat ze niets kwijt was?
“And I’ve got his stuff, too!” riep ze,  het andere tasje omhoog houdend.

Heldin.

34 Comments

Filed under op stap

Tagged as ,

by | June 1, 2012 · 20:19

r0ffag!rl-010

Vroeger had ik een pesthekel aan Rotterdam. Hier had ik geen goede redenen voor, behalve dan dat ik er woonde en sowieso een hekel had aan alles&iedereen en dus al helemaal aan de plaats waar dat alles&iedereen gebeurde. Pas toen ik in Amsterdam ging wonen, begon ik mijn mening wat bij te stellen.

Dit lijkt allemaal heel logisch en onschuldig. Meisje laat haar oude vertrouwde omgeving achter zich, schudt haar puberale ergernissen van zich af en ziet de zaken in perspectief. Ha, in perspectief! Was het maar zo’n feest.

In plaats van ‘dingen in perspectief te zien’ is er iets nog veel engers gebeurd: ik ben een soort van nationalistisch geworden. Maar dan met steden (heeft dat een naam?). Ik wil maar de hele tijd winkelen in Rotterdam, hemel het metrosysteem op, ben ineens voor Feijenoord (vroeger was ik juist tegen Feijenoord).

Het bovenstaande is net zo irrationeel als, of irrationeler dan mijn vroegere hekel aan Rotterdam. En bovendien is het lekker hypocriet, aangezien ik het in mijn huidige woonplaats meer dan naar mijn zin heb. Door plotseling opkomende liefde voor mijn geboortestad voel ik me net zo’n Nederlander die vrijwillig naar het buitenland is geëmigreerd om aldaar de Nederlandse vlag uit het raam te hangen, T-Shirts met Proud2beDutch te dragen en te gaan huilen als ze het volkslied hoort.

En die sentimentele dweil gaat dan over een paar maanden in Parijs studeren. Zal ik daar ineens in een Echte Hollander veranderen? Ga ik continu zeuren over Goudse kaas? Hang ik plaatjes van de koningin boven mijn bed en zal ik steeds roepen dat Amsterdam toch echt een veel betere hoofdstad is?
Nog interessanter: als ik na een half jaar terug keer uit Parijs, verander ik dan spontaan in een Franse? Zal ik dan de hele tijd roepen dat onze hoofdstad een prutdorp is en dat Nederlands een rottaal is?

Het zal me benieuwen.

32 Comments

Filed under op stap

Tagged as ,

by | May 10, 2012 · 20:28

op vakantie in een wereldkaart

Tijdens de eerste les aardrijkskunde van de brugklas vertelde mijn leraar over zijn liefde voor atlassen. “Ik kan helemaal verdwijnen in een atlas. Ik kan op vakantie gaan in een atlas. Heeft iemand van jullie een cavia? Als jij met een stanleymesje in mijn atlas zou snijden, zou dat voor mij hetzelfde voelen als wanneer ik met een stanleymesje in jouw cavia sneed.”

Nu had ik geen cavia en kon ik me dus ook niet voorstellen wat hij zou voelen als er in zijn atlas gesneden werd, maar ik denk dat het best heftig moet  zijn. Atlassen zijn geweldig. Ik heb er op de middelbare school ook uren in doorgebracht, de vormen van landen bestuderend, hun ligging onderzocht en naar bekende steden gespeurd. In de brugklas zocht ik nog vooral naar het Draculakasteel, later werd mijn blik iets breder. Ik ontdekte landen waar ik kon wonen, welke mooi lagen en hoe het daar zat met de werkeloosheid, het geboortecijfer en het BNP.

Tegenwoordig ben ik vooral geïnteresseerd in de plattegrond van de USA. Dat mag eigenlijk niet van mezelf omdat ik van zo verschrikkelijk veel landen die meedoen aan het Eurovisie Songfestival nog nooit heb gehoord, maar hè, I can’t help myself. Zien waar al die films en series die ik heb gezien precies plaatsvinden, is eindeloos interessant. Daarnaast: ik hoef dit eigenlijk niet te weten, dus als ik het wel doe is het goed voor mijn zelfvertrouwen. Als ik Oklahoma kan aanwijzen, ben ik slim en als ik niet dat kan, maakt het niets uit; als ik Servië aanzie voor Bosnië, faal ik gewoon.

Om het leerproces wat te versnellen speel ik regelmatig dit spelletje, waarin ik drie beurten krijg om de juiste Amerikaanse staat aan te wijzen. Ik heb ze nog nooit allemaal in één keer goed gehad, maar dat maakt niet uit. Liever niet eigenlijk. Ik heb mezelf namelijk beloofd dat ik, zodra ik alles goed heb, al deze staten maar moet bezoeken. En ja, daar heb ik het geld niet voor. Beter maar dat ik voorlopig in mijn atlas op reis ga.

24 Comments

Filed under op stap

Tagged as ,