Tag Archives: familie

je ne comprends pas

Het mooiste meisje dat ik ooit heb ontmoet was een Parisienne. Ze was petite, met prachtig bruin haar, een gave huid en gigantische, reebruine ogen en ze kleedde zich immer simpel maar o zo stijlvol (iets wat ik nooit voor elkaar krijg, ik ben meer het kerstboomtype). Overigens rookte ze als een ketter, dus dat je daar lelijk van wordt geloof ik ook nooit meer. Ze was de enige Française die ik ooit heb ontmoet die ook echt zo Frans was.

Een paar weken geleden was ik met mijn moeder in Parijs om een concert bij te wonen. In onze koffer: niet veel meer dan jurken en make-up. Want we zijn wel in Parijs en iedereen moet geloven dat we Parisiennes zijn, aldus mijn moeder. Vooral omdat zakkenrollers ons dan minder snel in het vizier krijgen als potentiële, naïeve berovingsslachtoffers. En omdat het leuk is, natuurlijk.

Zelfs al is mijn moeder ongeveer twaalf keer zo vaak in Parijs geweest als ik, ik wist wel dat de mensen er in deze stad zich niet veel beter kleden noch aantoonbaar knapper zijn dan in Rotterdam. Misschien komen we gewoon op de verkeerde plaatsen in Parijs, maar ik verwachtte in ieder geval net zo veel windjacks en korte kapsels te zien als in les Pays-Bas.
En ja hoor: mijn voorspellingen kwamen uit, mijn moeder werd teleurgesteld. Zelfs bij het concert zag iedereen (afgezien van ons en de fabuleuze mensen op het podium) eruit alsof ze op de hei gingen wandelen. Maar misschien waren dat ook wel helemaal geen Parijzenaars, maar dagjesmensen uit Bretagne.

Nee, als ik mooie Françaises wil zien moet ik me maar blijven vergapen aan de jaloersmakende Facebookfoto’s van mijn vakantievriendin…

15 Comments

Filed under op stap

zou ik soms mijn leven dromen? door drs. prof. ir. spits

Alles dat niet vanzelfsprekend is is beter. Zo wilde ik al jaren dolgraag op mezelf wonen, maar nu dit eenmaal zover is betrap ik mezelf regelmatig op een verlangen naar ruzies aan de eettafel, onderhandelen over het aantal doucheminuten en de cappuccino van mijn vader. Gelukkig bevind ik me vaker dan een zelfstandig student betaamt in mijn ouderlijk huis zodat ik toch nog genoeg mee kan pikken van het gezinsleven. Zo wordt mijn doordeweekse alleen-zijn ook meteen iets minder vanzelfsprekend. Wat een win-winsituatie!

En dan spreek ik nog niet eens over het feit dat mijn Geschwister ineens veel liever zijn geworden. En ik ook voor hen, denk ik. Ik heb zelfs een dvd van Beugelbekkie gekocht zodat ik die samen met mijn zusje kon kijken. Een week later had ze alles al drie keer gezien, toen heb ik het samen met mijn broertje gekeken. Ook prima. Hij kon het woord voor woord meepraten.

Over vanzelfsprekendheid gesproken – kun je je voorstellen dat, toen dit nog op FoxKids kwam, ik jonger was dan Beugelbekkie zou moeten zijn? Nu is mijn zusje net zo oud als zij. En ik maar verlangen naar het einde van mijn middelbare schooltijd. Wat ben ik ook een dwaas.

8 Comments

Filed under film en teevee, leven