by | February 19, 2012 · 19:26

alleen op de wereld in l’étranger, of niet

Vorige zomer ben ik in mijn eentje naar Praag gegaan. Ik boekte zelfstandig mijn trein en hostel, sjouwde moederziel alleen met mijn loodzware koffer rond en vond helemaal zelf uit welke metrokaart ik moest kopen en hoe ik in het hostel kwam. Dit was allemaal makkelijker dan ik had verwacht.

Dat was zowel een geruststelling als een teleurstelling. Want ik wilde graag alleen op vakantie om een avontuur te beleven, om me Zelfstandig en Volwassen te voelen. Oké, er zijn achttienjarigen die in hun eentje door de bush van Colombia trekken, maar die hebben gewoon onverantwoordelijke ouders. Voor mij was toeristisch Tsjechië een mooi begin.

Het bleek dus bijna te makkelijk. Zowel het regelen als het alleen in de stad zijn. Misschien omdat ik gewend ben om in mijn eentje door Londen te banjeren wanneer ik bij een vriendin logeer die overdag moet studeren; het was in ieder geval absoluut niet raar. Of eng.

Misschien kwam het ook wel doordat ik niet echt alleen was. Direct bij aankomst maakte ik kennis met een Française en drie Engelsen. De eerste avond onweerde het zo hard dat we in onze kamer gekluisterd zaten, waar we kaartspelletjes speelden en popcorn aten en we de Engelsen Nederlandse en Franse woordjes leerden. Toen het onweer voorbij was, zijn we uit gegaan tot de zon opkwam. De volgende dag weer. En dat terwijl ik had gepland heel cultureel en eenzaam te doen en in mijn dagboek te schrijven en tot allemaal geniale inzichten over mijn leven te komen. Eh, nee. Maar het waren fantastische dagen.

Een baanbrekend avontuur was het dus niet. Toch verlang ik naar meer, meer, meer! Daarom twijfelde ik geen moment toen ik hoorde over de mogelijkheid een semester in het buitenland te studeren. Alleen eh, waar dan? Buiten Europa wilde ik liever niet – zo ver durf ik niet bij mijn ouders vandaan. Oh, en dan moest ik wel Engels- of Franstalig college kunnen krijgen, want anders werd het te ingewikkeld. Frankrijk sprak mij het meest aan omdat ik te pas en te onpas Frans wil praten en het graag zou verbeteren. Nu mocht er in Parijs een universiteit zijn die hele interessante literatuurvakken aanbiedt. La douce France lijkt dan wellicht niet zo avontuurlijk als Noord-Korea of Pakistan, ik heb gehoord dat de bureaucratie in Frankrijk behoorlijk uitdagend kan zijn. Hoop eerst maar voor me dat ik überhaupt voor de uitwisseling word geselecteerd.

29 Comments

Filed under op stap

Tagged as ,

by | February 15, 2012 · 20:13

ik dacht dat jij kuikentjes zo schattig vond

De laatste tijd wordt me ontzettend vaak gevraagd waarom ik geen vlees eet – het zal wel iets te maken hebben met het feit dat ik mijn keuken tegenwoordig deel en er dus mensen in mijn pan kunnen kijken. Ik ben echter al zo lang vegetariër dat ik bijna was vergeten waarom ik er ooit mee begon. Iets met de bio-industrie, of zo?

Gelukkig zijn mijn beweegredenen voor het geen-vlees-eten niet zo erg naar de diepste krochten van mijn hersenen verbannen dat ik ze niet met een beetje moeite te pakken kan krijgen. Het zit zo: op mijn vijftiende las ik Anders dan jij van Per Nilsson. Op de dag voor Pasen haalden de hoofdpersoon en een vriend van haar, een nogal militant actievoerderig type, drie kleine lieve kuikentjes uit een kippenfabriek. Dat was op zich wel fijn voor ze, want mannetjeskuikens gaan als baby door de shredder, vrouwtjeskuikens worden net zo lang volgepropt met voer en hormonen totdat ze megavet zijn, zodat er zo veel mogelijk geld aan ze verdiend kan worden. Het stel zette de kuikentjes in een aquarium in een druk winkelcentrum, zodat ze goed zichtbaar waren. Boven het aquarium zaten grote bakstenen door een bepaalde constructie bevestigd. Velen kwamen kijken. Kinderen vonden de kuikentjes geweldig. Zo lief, zo zacht, zo schattig.

Maar mensen naar geredde kuikentjes laten kijken was niet het doel van deze onderneming. De kuikentjes moesten namelijk alsnog dood. Snel en pijnloos, door de bakstenen op ze te laten vallen. Ontkwamen ze toch niet aan hun lot. Het mislukte echter – toen omstanders lucht kregen van het plan werd het direct verhinderd. Chaos, inclusief politie en wanhopig huilende kinderen, bleef niet uit.

Die avond aten dezelfde kinderen kip.

Het doden van dieren zonder reden noemt men dierenmishandeling. Geen wonder dat de politie werd gebeld. Tegelijkertijd gebeurt hetzelfde dagelijks op grote schaal. Niet zonder reden: wat moet je in godsnaam met die haantjes, die geen eieren leggen en die je klaarblijkelijk ook niet op kunt eten? Dat begrijp ik. Maar als er in Nederland jaarlijks 30 miljoen haantjes moeten worden vermoord kun je volgens mij wel stellen dat er iets mis is met het systeem. Ik heb ik ieder geval geen trek meer in hun zusjes.

40 Comments

Filed under boeken, rare wereld

Tagged as , ,

by | February 11, 2012 · 15:11

ilovemynvriendinnetjesdiekniheb :hearteyes:

Meisjes van dertien hebben het goed voor elkaar. Een stuk beter dan ik toen ik dertien was, en als ik alles wat ze het internet opslingeren moet geloven, misschien nog wel beter dan ik het nu heb. Ze hebben aardig veel bff’s (voor de écht oude rotten onder ons: bff betekent best friend forever) die allemaal in hun hyvesbio moeten worden vermeld. Hun vriendschap wordt geïllustreerd met wat foto’s van enkele finest moments van de beste vriendinnen voor altijd.
Foto’s hebben meisjes van dertien sowieso veel. Hun Hyves (al doen enkele vroegrijpe meisjes aan Facebook) staan vol met geposeerde, negen van de tien keer zelfgemaakte foto’s van… henzelf. Dat is op die leeftijd kennelijk niet genânt. Sommige foto’s zijn erg mooi en sereen en gephotoshopt, maar een enigszins spottende blik doet het ook goed als profielfoto. Zolang je je ogen nog steeds maar wijd open spert zodat iedereen kan zien wat voor prachtige grote ogen je hebt, is het goed. Een rare trek om je mond laat zien dat je jezelf en Hyves niet serieus neemt. Je vriendinnetjes vinden je met rare bek toch nog steeds mooi: de LOVEYA4EVER‘s, :hearteyes:supermooiiiiiiiiii sgatje zie je maandag:hearteyes:‘s en m y n s e x i i c h i c k‘s blijven nooit uit.

Het maakt mij allemaal een beetje neerslachtig. Dat heeft twee redenen:

1.) Het is zo ontzettend leeg. Die kinderen die op internet aan iedereen laten zien hoeveel ze van elkaar houden, roddelen net zo makkelijk over dat andere meisje bij wie ze vijf minuten wjnmk hebben gekrabbeld. Kunnen liefdesbetuigingen niet gewoon heilig blijven?
2.) Bovendien maakt het me een beetje jaloers. Toen ik dertien was krabbelde niemand dat soort dingen op mijn Hyves. Niemand ‘brak in’ bij mijn bio. Ik had wel ‘melige’ gesprekken met vriendinnen, maar er was niemand die mij vertelde dat we siinds 1996 niet teh breken! zijn. En dat lag heus niet aan de hoeveelheid foto’s die ik van mezelf maakte door mijn arm zo ver mogelijk van me uit te strekken en in de spiegel te kijken of ik er überhaupt wel op stond. Ik bedoel, het is niet zo alsof ik me daar nooit schuldig aan heb gemaakt. Wat is er misgegaan? Heeft er een cultuuromslag plaatsgevonden? Ik kan me ook niet herinneren dat andere meisjes van mijn leeftijd dat wel bij elkaar krabbelden. Of ben ik nog onpopulairder dan ik altijd al dacht?

35 Comments

Filed under rare wereld

Tagged as , ,

by | February 7, 2012 · 21:34

bevroren water lost niet alles op, esra

Ik voel me suf. Zo ontzettend suf dat ik nauwelijks iets kan typen. Dat overkomt me ook echt eh, nooit. Misschien heeft het iets te maken met het feit dat ik gisteravond tot één uur met een vriendin in het café in onze flat heb gezeten (ja, er zit een café in onze flat) en ‘s ochtends vroeg wakker werd van het geluid van getimmer aan de Noord-Zuidlijn, vlak achter diezelfde flat. Niet dat ik zonder dat getimmer wel uit had kunnen slapen, want het was toch al licht en ik heb nog steeds geen gordijnen.

Misschien heeft het feit dat ik van zes tot acht college had er iets mee te maken – het idee alleen al is ontzettend vermoeiend. Vermoeiender nog was dat dit college, wetenschapsfilosofie, een soort van in twee zalen gegeven werd: de docent zat in de ene zaal, de andere zaal kreeg het college vanaf een scherm geprojecteerd. Drie keer raden waar ik zat. Helaas werkte dat scherm niet en was het mannetje dat het scherm had aangezet meteen vertrokken. Beetje jammerlijk. Na meer dan een half uur zijn we maar weggegaan om koffie met slagroom te drinken en over de bevroren grachten van Amsterdam te lopen. Denk daar eens over na: het was in het centrum van Amsterdam, donker met allemaal lichtjes, en we liepen gewoon onder de bruggetjes door. Dat was wel redelijk awesome. In theorie zelfs zo awesome dat de conclusie van deze blog zou moeten zijn dat alles perfect is en dat ik nu helemaal vervuld ben met nieuwe energie. Maar helaas is dat niet zo. Ik heb koppijn. Ik ga naar bed.

34 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as

by | February 2, 2012 · 17:07

mannen, vrouwen en de rest

Toen ik op de middelbare school zat ben ik een keer naar een voorstelling van Marc-Marie Huijbregts geweest. Daarmee sloeg ik twee vliegen in één klap: het was vet leuk én ik kon het af laten tekenen voor CKV. De leraar bij wie ik dat moest laten doen was achteraf gezien best knap, maar braaf als ik was, zag ik dat toen niet. Hij had ook een geweldige stem, zo’n hele zware die overal doorheen galmt. Dat is nog eens iets anders dan de stem van Marc-Marie, ja.

Kennelijk vond de CKV-leraar dat ook. “Marc-Marie Huijbrechts,” galmde hij, “vind je zoiets nou echt leuk? Dat is toch geen echte man!” Hij zei het op een grappende toon, maar het klonk toch alsof het hem oprecht verbaasde dat mensen vrijwillig geld voor neerlegden om naar een ‘neppe man’ te kijken. Ik weet niet meer wat ik antwoordde. “Dat maakt toch niet uit”, of iets dergelijks nietszeggends. Ik weet nog wel dat ik pissig was om het  statische man-vrouwonderscheid dat hij kennelijk zo hoog in de vaandel had staan. In ieder geval lukte het niet om hem te overtuigen van het idee dat niet alle mannen zo macho als hij hoefden te zijn, want hij tekende hoofdschuddend mijn opdracht af.

Gisteren zag ik Marc-Marie weer op de tv. Ditmaal vond ik zijn show niet zo leuk, maar dat was niet omdat hij ‘niet mannelijk genoeg’ was (overigens vind ik hem niet eens zo vrouwelijk). Ik moest weer denken aan mijn leraar en aan hoeveel ik sindsdien nog over dat onderwerp heb gelezen. Als ik nu met hem had moeten praten had ik hopelijk beter kunnen uitleggen wat er allemaal mis is met de genderconstructies. Maar goed, als ik het gesprek nu had moeten voeren had ik waarschijnlijk alleen maar kunnen giechelen om alles wat mijn knappe leraar met zijn mooie stem beweerde.

Tot zover de emancipatie.

13 Comments

Filed under rare wereld

Tagged as ,