Category Archives: leven

by | July 7, 2016 · 14:49

een beetje van alles, een beetje van niets

Vroeger, toen ik nog gewoon rustig Nederlands studeerde, blogde ik nog wel eens over dingen die me bezighielden. Bellen met de klantenservice, bijvoorbeeld, of het feit dat mijn Nederlandse fiets te Nederlands was voor Parijs. Alledaagse beslommeringen, je kent het wel. Inmiddels ben ik druk bezig met de afronding van het schooljaar en heb ik geen plek meer vrij in mijn hersenpan voor zaken die minder belangrijk zijn dan afstuderen, werk zoeken en Orange Is the New Black seizoen 4.

En ja, daar ga ik natuurlijk niet over schrijven, want het eerste is te saai, het tweede wil ik nog even privé houden en wat betreft het derde punt: ik wil niets verklappen voor de langzame kijkers.

Toch gebeuren er nog wel dingen in mijn leven die niet met de bovenstaande drie punten te maken hebben. Het lukt me op dit moment helaas niet om daar leuke blogs over te schrijven, met een kop en een staart en een verstopte wijze levensles in het midden en zo; afstuderen en werk zoeken (a.k.a. Zorgen Dat Ik Mijn Stufi Niet Terug Hoef Te Betalen en Zorgen Dat Ik Niet In De Goot Beland) hebben nu even voorrang.

Om toch even te schrijven (en om deze losse gedachten toch ergens te kunnen parkeren), heb ik maar weer eens een Lekker en Lui Lijstje gemaakt (stiekem lezen mensen dat soort dingen toch het meest, aangezien tegenwoordig niemand meer de concentratieboog heeft om een Echt Verhaal te lezen (oké, behalve jij dan hè)). Bij dezen:

  • Om maar te beginnen met het leukste nieuws: ik heb voor mijn afstuderen een nieuwe digitale camera gekregen van mijn ouders en opa’s! Mijn oude had ik ondertussen al zo lang dat zelfs mijn mobiele telefoon scherpere foto’s maakt, dus ik had er wel eentje nodig. Ik ben er echt superblij mee. Helaas heb ik echt alleen nog maar huis- tuin- en keukenfoto’s kunnen maken (letterlijk), want door de hierboven beschreven drukte heb nog niet echt tijd gehad om hem uitgebreid uit te proberen. Eigenlijk maar goed ook want ik ben officieel nog niet eens afgestudeerd, maar mijn vader is een echte camerafreak en wilde hem heel graag geven voordat hij op vakantie ging. De foto bij deze blog is dan ook gewoon gemaakt door mijn mobiel. Hopelijk kan ik mijn blogs snel opleuken met iets minder lelijke foto’s dan nu.

(En voor wie nu denkt dat mijn afstuderen wordt gejinxt door het vervroegde afstudeercadeau: dat kan niet. Ik moet wel echt iets heel raars doen, wil ik nu niet snel afstuderen.)

(Of jinx ik het nu extra?)

  • Dan het andere goede nieuws: ik heb een verwijzing gekregen voor de huisarts om naar mijn verrotte knie (die niet echt verrot is) te laten kijken, aangezien de fysio-oefeningen het probleem gewoon niet op gaan lossen. Ironisch genoeg heb ik nu ik gestopt ben met die oefeningen ook geen last meer. Maar goed, ik weet nu dat ik weer pijn ga krijgen zodra ik begin met hardlopen, en ik wil gewoon graag hardlopen, dus hopelijk weet de huisarts hoe we dit voor elkaar gaan krijgen.
  • Overigens heb ik nog een reden waarom ik niet kan hardlopen: mijn voet is momenteel één groot slagveld. Komt door mijn nieuwe leuke lieve mooie sollicitatieschoenen. Ben er iets te lang op blijven lopen. In plaats van dat ik voor straf gewoon een bescheiden blaar krijg, is er gewoon een hap uit mijn hiel weg. Er stroomde eerst ook allemaal bloed uit, niet van dat viezige blaarvocht, maar gewoon een riviertje helderrood bloed, alsof ik in een vampierfilm speelde (sorry voor de details, maar ik vind het gewoon zo fascinerend).
bourgeois boheme eloise schoenen

De schoenen des doods in kwestie

  • Oké, toch nog even over Orange Is the New Black: vonden jullie de eerste afleveringen van seizoen 4 ook zo saai? Ik vond het pas vanaf de vijfde aflevering weer echt leuk worden. (Heb er nu nog twee te gaan volgens mij, dus geen spoilers a.u.b.)
  • Meer ‘luchtig nieuws uit Lisaland’: ik heb de laatste tijd flink wat recepten uit mijn kookboeken en van kookblogs gemaakt. Meestal komt het er niet van, omdat ik in mijn eentje woon en te veel ongebruikte ingrediënten over hou als ik volgens een recept heb gekookt (zelfs al eet ik met mijn vriend of vriendinnen, er gaat echt geen hele bak peterselie doorheen hoor). Is altijd zo zonde. Maar goed, van honger krijg je soms een yolo-bui en dat is maar goed ook, want ik heb echt lekkere dingen gemaakt. De pasta met artisjok van De Groene Meisjes is mijn nieuwe lievelingsmaaltijd (tip: gooi er sojassaus doorheen, dan is hij nog beter).
  • Over lekker eten gesproken: gisteren at ik de burger ‘Tante Lieke’ bij Meneer Smakers in Utrecht en die was zooo lekker. Het water loopt me weer in de mond als ik eraan denk. Zit gewoon aan de Oudegracht, dus echt een aanrader als je even snel iets (vegans) wilt eten in het centrum.
  • Last but not least: Eva (oftewel de kwart van onze vriendinnengroep die eventjes een half jaar in Azië zat) is nu zo’n twee weken terug in Nederland en dat roept veel gevoelens bij me op. De belangrijkste van de gevoelens: 1. IK BEN ZO BLIJ DAT ZE NOG STEEDS HELEMAAL HEEL EN ALLES IS. 2. Ik heb het idee dat ze nooit is weggeweest. Maar echt. Hoe kan het dat er maanden zijn verstreken? Het is alsof ik even met mijn ogen heb geknipperd en ze weer terug was, sorry voor het cliché, ik kan er ook niets aan doen dat het zo is.
  • Oh nee wacht, toch nog een ander punt, nu ik het toch over mijn vrienden heb: op 15 juli (volgende week vrijdag dus) is de EP release van Tessa’s band bij Gebroeders de Nobel in Leiden! Dus als je getuige wilt zijn van een bij voorbaat al historisch moment van de geschiedenis van de rockmuziek, zou ik er zeker heengaan. (Nee, even zonder dollen: het is gewoon een hele coole band, het wordt een hele leuke avond en de tickets zijn niet duur! Genoeg redenen om te gaan, toch?)

5 Comments

Filed under leven

Tagged as ,

by | May 11, 2016 · 21:09

mijn vakantie: een recensie

Zoals jullie hopelijk wel gemerkt hebben (waar schrijf ik anders voor?!), was het hier de afgelopen tijd nogal stil. Niet zonder beregoede reden, want ik was dus op vakantie. Van tevoren had ik bedacht dat ik daar misschien nog wel een blog kon schrijven op mijn zusjes laptop, maar eenmaal ter plaatse bleek alleen een laptop aanzetten al te veel moeite. Zo’n vakantie was het dus.

Wat voor vakantie het verder was?

(Afgezien van het feit dat het een vakantie was met mijn vader, moeder en zusje op de camping vlakbij Vaison-la-Romaine (vlakbij de Mont Ventoux) waar ik zo’n beetje iedere vakantie van mijn jeugd heb doorgebracht – zie mijn vorige blog.)

Nou, zo’n vakantie dus:

vakantie vaison la romaine

Deze foto is echt schots en scheef maar ja, ga maar eens stilzitten in een hangmat

Omdat een foto van een hangmat niet genoeg informatie geeft (misschien zat ik wel te janken in die hangmat, weet jij veel) zal ik even een korte recensie van mijn vakantie geven, waarin alle belangrijke elementen de revue passeren (spoiler: ik zat niet te janken in de hangmat):

De heenreis: vroeg, maar prima. Mijn wekker ging om kwart over vier, en gek genoeg was ik niet eens zo moe. Misschien ook omdat ik zo bang was dat ik de bus naar Schiphol niet kon vinden. Gelukkig lukte dat al, al wilde ik bijna in de bus naar Roemenië stappen. Gelukkig deed ik dit toch niet. Om half zes kwam ik aan op het vliegveld en het was bizar druk voor een tijdstip waarop je hoort te slapen. Vervolgens kocht ik zo’n idioot grote koffie dat zelfs ik hem niet op kreeg (en het was een size medium! De verstarbuckisering van de samenleving toch ook!) waardoor ik voor het eerst sinds een rechtstreekse vlucht naar Thailand in 2009 in het vliegtuig naar de wc ging. Ik wist meteen weer waarom ik probeer om voor het vliegen niet zoveel te drinken want gadverdamme wat was dat vies. Maar goed, verder ging alles prima op de heenweg, de reis van Lyon naar Vaison ook.

Het gezelschap: fantastisch. We misten alleen mijn vriend. En mijn zusjes vriend. En mijn broertje. Maar goed, het was maar een vierpersoons caravan, dus dat had eigenlijk toch niet gepast.

De omgeving: prachtig. We zaten ook op een geweldige plek op de camping, we hadden zulk goed uitzicht! Kijk dan!

Ben al op sinds vier uur ‘s ochtends, maar dan heb je ook wat.

Een foto die is geplaatst door Lisa ??? (@vijfkoffiegraag) op

De WiFi: niet zo goed. Mijn vader had een abonnement voor in het buitenland genomen en zijn telefoon was onze hotspot, maar die hotspot had zelf niet zoveel verbinding. Het enige wat een beetje behoorlijk werkte, was WhatsApp (vandaar ook dat ik jullie ook niet helemaal kapotgespamd heb op Instagram, dat lukte gewoon niet)

Veganistische opties in de supermarkt: matig. Ze hadden er niet eens cassavekroepoek en in de hummus zat kaas verwerkt (???). We hebben wel heerlijke pure chocolade-pindarotsen maar dan met cornflakes in plaats van pinda’s van de Super U gegeten. En zalige olijvenpaté. Maar die dingen waren dan wel weer bizar duur.

Het weer: zalig. Afgezien van zaterdag en zondag (toen het ineens heel koud was) was het iedere dag prachtig (en dat terwijl mijn moeder, die er dus al een week was voordat ik kwam, de week ervoor in haar winterjas liep!). Oké, als ik nog even mag zeiken: het waaide wel hard. Daar werden we best moe van.

Het fitnessregime: mwah-mwah. Mijn zusje en ik besloten op dag 1 dan we om de dag gingen bootcampen (lees: allebei onze eigen oefeningen van de fysiotherapeut afwerken, plus gezamenlijk planken, iets wat ik wel moet van de fysio maar m’n zusje niet, maar het is zo gezellig om samen te doen). Alleen op dag drie regende het. Dag vier ging dan wel weer goed, dag zes ook, maar op dag acht hadden we het te druk en op dag negen waren al onze attributen al ingepakt voordat de dag goed en wel begonnen was (en dat terwijl we die dag een workout juist goed hadden kunnen gebruiken, zie punt ‘De terugreis’).

De excursies: leuk! Zo gingen we naar Carrières de Lumières, waar schilderijen van Chagall op de wanden werden geprojecteerd (en niet zomaar, nee ze bewogen enzo). Echt een aanrader. Verder bar weinig gedaan, naar het dorp geweest, ergens gewandeld, en dat was het wel zo’n beetje.

Het oeuvre van Chagall in een grot geprojecteerd ???

Een foto die is geplaatst door Lisa ??? (@vijfkoffiegraag) op

Anders verhuizen we gewoon met z’n allen hierheen. Goed?

Een foto die is geplaatst door Lisa ??? (@vijfkoffiegraag) op

Activiteiten op de camping: erg goed, vooral die ene keer dat mijn zusje en ik Taylor Swift-concerten hebben gehouden en ik ook nog even een paar documentaires over haar maakte (haar = mijn zusje, niet Taylor Swift).

Gelezen boeken: wisselend. Ik had tien boeken op mijn e-reader gezet, ik heb er zes gelezen. Ik vond het best irritant dat ik geen ‘echte’ boeken mee kon nemen, want ik heb thuis nog zoveel ongelezen boeken liggen waar ik maar niet aan toekom, maar die ik echt heel graag wilde lezen. Om dit verdriet (en mijn wegwerkdrift) te compenseren, heb ik besloten om alleen maar boeken te lezen waarvan het als neerlandica op zich best wel gênant is om die nog steeds niet te gelezen te hebben (en een random boek van Renate Dorrestein) (altijd een random boek van Renate Dorrestein). Ik zal even heel kort vertellen of ik het aanraders vind of niet (anders duurt het lezen van deze blog ook zo lang, en jullie hebben ook nog andere dingen te doen): Renate Dorrestein – Een sterke man (ja) Arnon Grunberg – Blauwe maandagen (nee), Frans Kellendonk – Mystiek lichaam (alleen als literatuur je ding is), Joost Zwagerman – Gimmick (ja), Hanna Bervoets – Alles wat er was (ja), Arthur Japin – Een schitterend gebrek (alleen als je van plan bent om leraar Nederlands te worden, want bijna alle leerlingen kiezen dit boek voor boekbesprekingen) (nee grapje, ik vond het begin heeel saai maar later werd het toch wel mooi, maar weet nog steeds niet of ik het nou echt aan zou raden).

Zwembadtemperatuur: slecht. Het water was ijskoud. Desondanks heb ik wel drie keer gezwommen want ja ik vond het zonde van het water om niet te doen.

De terugreis: hels. Mijn ouders hebben namelijk hun oude auto met zeven stoelen (waarvan er twee uitkonden) onlangs vervangen door een normale auto. Dit zorgde voor kleine inschattingsfouten bij het meenemen van bagage. Zodoende zaten mijn moeder, mijn zusje en ik totaal ingebouwd tussen alles wat we mee terug moesten nemen (en dat twaalf uur lang). Nee echt, ik heb nog nooit zo rot gezeten in de auto als deze keer. Maar goed, hè, beter een leuke vakantie met een stomme terugreis dan een stomme vakantie met een leuke terugreis, toch?

Eindoordeel:

vaison la romaine vakantie

Topvakantie

10 Comments

Filed under leven

Tagged as , , ,

by | April 24, 2016 · 18:33

over birdy en je onnodig bejaard voelen

birdy concert

Foto door Julia

Een van de meest tragische dingen aan ouder worden is dat de populaire celebrity’s du jour steeds jonger worden. Hiermee doel ik niet op alle gezichtsverbouwingen die zij regelmatig ondergaan terwijl jij steeds verder verschrompelt, maar op het feit dat de ouder wordende modellen/acteurs/muzikanten telkens weer worden ingeruild voor vers showbizzbloed – op een gegeven moment zelfs jonger dan jijzelf. Ik weet nog goed hoe beroemd Dakota Fanning in mijn tienerjaren was en hoe erg ik dat vond. Zij was drie jaar jonger dan ik, niet alleen op het scherm maar ook ‘in het echt’ – en nu al zo succesvol. Wat kon ik dan nog doen met mijn leven?

(Het ironische hieraan is dat ik helemaal geen acteerambities heb en dus eigenlijk ook niet mag betreuren dat ik voorbijgestreefd word door iemand die later geboren is dan ik. Toch doe ik het. Een beetje.)

Dit is overigens niet de reden waarom ik altijd een hekel had aan zangeres Birdy, die een megahit scoorde toen zij vijftien was en ik twintig. Aan Birdy had ik gewoon een hekel omdat ze irritant was. Dat Skinny Love-gezever werd con-ti-nu op de radio gedraaid, ‘s ochtend, ‘s middags, ‘s avonds, het leek wel alsof er geen andere nummers meer bestonden, en dat terwijl het helemaal niet mooi of interessant klonk – ik vond het maar een suf, laf zeikliedje.

(En ik bedoel, sorry hoor, maar een artiestennaam als ‘Birdy’, dat is toch ook iets dat alleen maar verzonnen kan zijn door een prepuber???)

Maar goed, inmiddels zijn we ook weer vijf jaar verder en ben ik veel meer zen (zenner?) dan in mijn jeugd, dus toen een vriendin aan mij vroeg of ik mee wilde naar Birdy, lachte ik geen woedende heksenlach. Sterker nog: ik zei dat ik het zou overwegen. Dus ik ging wat nummers van deze zangeres luisteren, benieuwd waarom Julia daar nou zo graag naar toe zou willen. En weet je? Ik begreep het nog ook. Ondanks dat dat kind nog steeds geen twintig is (!), zit haar laatste album hartstikke goed in elkaar. De liedjes zijn mooi, interessant en absoluut niet laf en zeikerig.

Dus ik zei ja tegen Julia, en gisteren gingen we naar het concert. Het eerste dat me opviel was de enorme rij waarin we moesten gaan staan om binnen te komen, zelfs al was het voorprogramma al begonnen toen wij aankwamen. Het tweede dat me opviel was dat de meeste mensen in de zaal nog ouder waren dat wij. Dat was erg fijn, want daardoor voelde ik me toch weer net wat minder bejaard.

En toen Birdy ging zingen en spelen, vergat ik hoe jong ze is. Zo kinderachtig klinkt ze namelijk niet. Plus: daar hou je je niet mee bezig tijdens een concert. Dan heb je wel betere dingen te doen dan nadenken over de leeftijd van de artiest (althans, als het een goed concert is tenminste). Ik had er in ieder geval geen tijd voor. Ik genoot te veel – zelfs van Skinny Love.

Het was prachtig, die onderwatermuziek, en Julia en ik willen onze haren nu ook laten groeien tot onze navel.

We hebben besloten dat we daar nog niet te oud voor zijn.

12 Comments

Filed under leven, muziek

Tagged as , , , ,

by | April 10, 2016 · 19:37

zaterdagavond, amsterdam centrum

Het is half zeven en ik fiets over de Prinsengracht, op weg naar het restaurant waar ik heb afgesproken met mijn vriendinnen. Het is warm, het is licht, het is achterlijk mooi. Om de haverklap moet ik vaart minderen omdat er toeristen op het midden van de weg lopen. Normaal fiets ik nooit door de grachtengordel maar nu was het de snelste weg, vanaf de Amstel helemaal met de Prinsengracht mee tot nummer 60-62. Ik krijg ineens een oud gevoel van spanning, van nieuwigheid, net alsof ik weer voor het eerst in Amsterdam kom wonen, alsof mijn hele toekomst nog open ligt en er ieder moment van alles kan gebeuren.

De vriendinnen met wie ik heb afgesproken, heb ik ontmoet toen ik Nederlands ging studeren, 5,5 jaar geleden. Destijds leek die grachtengordel nog heel Amsterdam. Inmiddels weet ik wel beter, of nog sterker gezegd: ik was totaal vergeten dat dit deel van de binnenstad zo groot was. Ik parkeer gehaast mijn fiets en ren nog net niet het restaurant binnen, waar ik twintig minuten moet wachten, want de ene vriendin is haar telefoon vergeten en de andere kan het restaurant niet vinden. Daarom lees ik nog maar wat blogs, zet ik een foto op Instagram en verstuur ik even een berichtje in de groepsapp, waar natuurlijk alleen de ene vriendin die toch al niet zou komen op reageert.

Uiteindelijk komen ze toch (uiteindelijk komen ze altijd) en we hebben het veel over werk en onze vriendjes en onze familie (want we zijn nu volwassenen) en over de leuke dingen die we hebben meegemaakt, maar vooral over de stomme dingen (want dat zijn vaak toch betere verhalen). De ene vriendin is afgestudeerd en werkt, de andere vriendin is nog niet afgestudeerd en werkt, en ik ben wel afgestudeerd maar ook nog niet, aangezien bij het halen van mijn onderwijsbevoegdheid weer extra uren op de universiteit horen. Onze vierde vriendin is er niet: zoals echte millennials betaamt, zit een kwart van ons ‘eventjes’ in Azië. Twee derde van de overgebleven groep is heel jaloers (ik zal in het midden laten wie dat zijn). Aan onze tafel staat een lege stoel, toevallig, maar wij maken er een foto van om te laten zien dat we aan de afwezige denken.

Het zijn de enige echte vriendinnen die ik heb overgehouden aan mijn studie – nu zijn er nog veel andere (voormalige) studiegenoten die ik wel eens ‘mijn vrienden’ noem, en als ik ze zie is het natuurlijk reuzeleuk, maar dit zijn de enigen met wie ik afspreek, altijd up to date hou over belangrijke levensgebeurtenissen en push om snel kinderen te krijgen zodat ik ook dingen kan doen met een baby zonder er meteen verantwoordelijk voor te hoeven zijn.

We eten heerlijk en we praten snel we en wachten veel te lang op het toetje (en als ik het heb, hoef ik het eigenlijk al niet meer) en na het eten gaan we nog één drankje drinken bij een whiskeybar verderop, en de werkende vriendin is teleurgesteld omdat we niet uitgaan – maar de studerende vriendin en ik hebben geen tijd, omdat we in ons hoofd alweer de to do-list van de volgende dag aan het afwerken zijn.

Als ik terug naar huis fiets voel ik weer die spanning en de nostalgie van de grachtengordel, bitterzoet – een clichéterm, maar misschien wel het meest ware cliché dat er is, en ik vraag me af welk eten nou eigenlijk echt bitterzoet is. Ik ken de smaak niet, alleen het gevoel. Ik bedenk hoe anders het allemaal is dan ik had gedacht dat het zou zijn, 5,5 jaar geleden – al weet ik niet precies hoe ik mijn toekomst destijds voor me zag. Ik zag vooral huizen, vooral decor, en ik snap niet zo goed waarom ik van binnen het gevoel heb dat er toch iets niet helemaal klopt, want als er iets is dat deze avond niet ontbrak, is een decor.

Volgende keer spreken we af buiten de grachtengordel, in Nieuw-West of zo. Daar kleven toch wat minder herinneringen aan.

de bolhoed

Zeg maar vaarwel tegen je onbezonnen jeugd (foto genomen in De Bolhoed, waar we dus ook – superlekker – hebben gegeten, supersymbolische lamp dit)

13 Comments

Filed under leven

Tagged as , , ,

by | April 7, 2016 · 21:18

wat ik niet meer heb

 

uitzicht amsterdam noord

Dit uitzicht bijvoorbeeld

Mijn kamer ziet eruit alsof er een tornado heeft huisgehouden. Dat is best jammerlijk, want de enige die hier heeft huisgehouden, ben ik, en dat heb ik niet erg efficiënt gedaan, want het is een enorme teringzooi. Ik kan zeggen dat het probleem ligt bij mijn drukke agenda en dat ik tevens gewoon geen plek heb voor al dat papier dat (lees: al die nagekeken toetsen die) ik verzamel sinds ik docent ben, maar eerlijk is eerlijk: de belangrijkste reden waarom mijn woning er niet uitziet, is omdat deze woning ‘normaal’ voor me geworden is. Waar ik eerst moest huilen van geluk omdat ik nu eindelijk een eigen keuken had, moet ik nu eerder huilen omdat ik geen zin heb om die keuken schoon te maken.

Na tien maanden is het nieuwe er volledig af, ik ben aan mijn woning gewend. Heel slecht, aangezien ik hier zoveel heb dat ik vroeger niet had, of beter gezegd: hier zoveel niet heb dat ik vroeger wel had. Om mezelf maar weer te herinneren aan hoe #dankbaar ik mag zijn, een lijstje met dingen die ik in deze woning moet missen (en ja, dat is allemaal positief):

  • Om maar te beginnen met het allerfijnste: waar ik nu woon, gooien mensen geen afval uit het raam! Je zou denken dat dat normaal is, maar voor mij was het heel lang heel normaal om te zien hoe de grond aan de achterkant van de flat bezaaid lag met vuilniszakken, lege bierblikken en volle zakken sla (?).
  • Iets dat hier wellicht mee samenhangt, is dat ik nooit meer dode ratten bij de vuilnisbakken zie. Zo jammer!
  • Ook vind je in mijn woning geen muizen (dood en/of levend). Dat er muizen waren, was trouwens niet echt de schuld van de schaamteloze vervuilers van mijn flat, want muizen in oude huizen zijn op zich best wel normaal. Dat ik nu nergens een muis zie is een cadeautje, laten we maar zeggen.
  • Nu heb ik weinig tot geen geluidsoverlast. In Noord wist ik precies wat iedereen de hele dag zei, deed of luisterde. Hier zijn de muren wat beter, want ik heb zelden last van andere mensen (ook wel lichtelijk verontrustend, in mijn vorige woning had ik wel altijd het gevoel dat er op me gelet werd, mocht ik van een krukje vallen o.i.d.).
  • Mijn huidige keuken mist vooral smerigheid. Godogod, wat was die keuken in mijn vorige flat toch een potje. Ik deelde hem met twaalf anderen, vandaar. Nu is mijn eigen keuken ook niet echt een toonbeeld van hoe het moet, maar zoals ik al zei in mijn blog over waarom het leuk is om alleen te wonen: andermans ranzigheid is altijd net wat ranziger dan je eigen ranzigheid. Bovendien kan het nooit zo erg worden als daar. Zo was er die ene keer dat de afvoer van een van de wasbakken in de keuken DAGENLANG vol met water stond omdat de afvoer verstopt was. Ik was doodsbang dat we allemaal besmet zouden raken met de legionellabacterie, of zo. Ik weet nog wel dat ik me uiteindelijk over mijn walging heb heengezet en heb geprobeerd om de afvoer te ontstoppen, en dat het toen exact 0,0% effect had. Had ik voor niets mijn gezondheid op het spel gezet! Uiteindelijk is er een loodgieter gekomen om de boel weer lopend te krijgen. Best gênant.
  • Ik heb trouwens ook geen huisgenoten meer met wie ik kan roddelen over wie de afvoer heeft laten verstoppen. Dat is wel jammer. (Ter compensatie zit ik nog steeds in de whatsappgroep van mijn voormalige huis. Nee, grapje, dat is voor het geval ik nog post krijg. En oké, ook omdat ik niet zo goed ben in afscheid nemen.)
  • En ik heb al helemaal geen snoezige 18-jarige huisgenoten meer die voor het eerst op zichzelf gaan wonen en vinden dat ze gekookt hebben als ze een diepvriesmaaltijd opwarmen in een pan. (Dat mis ik ook wel, want daardoor voelde ik me altijd Vet Volwassen & Verantwoordelijk. Nu moet ik mijn gevoel van eigenwaarde ergens anders vandaan halen. Uit mijn talenten enzo.)
  • Hiero geen doodenge liften die om de haverklap vastlopen (m.a.w. ik hoef ook nooit meer met de trap naar de vijftiende verdieping). Vind ik óók wel jammer, want het maakte het leven spannend en iedere keer dat de lift het wel deed was een heus dankbaarheidsmomentje.
  • Ook blijven vreemde mensen die over de gang lopen me bespaard. In mijn vorige flat waren de deuren continu kapot, en dan kwam er weer zo’n rare snuiter binnen (en oh ja, af en toe nam die dan ook iets mee, het laatste jaar werd er continu ingebroken). In mijn nieuwe flat is het wat lastiger binnen komen. Oké, gisteren was de voordeur ook wel kapot, maar toen ging hij van buitenaf niet open in plaats van niet dicht. Niet echt handig, maar wel veel veiliger, toch?

Zo, en nu ben ik wel klaar met dit lijstje, ik ga mijn lieve fijne keuken maar eens de schoonmaakbeurt geven die hij verdient.

11 Comments

Filed under leven

Tagged as , ,