Category Archives: kleding en zo

OOTD en een wijze les

Hallo allemaal. Hebben jullie gemerkt hoe vaak ik de laatste tijd wel niet blog? Geen wonder dat ik af en toe even om inspiratie verlegen zit (in de categorie ‘dingen die niet over Parijs gaan’ dan – ik heb genoeg te schrijven over Parijs maar daar heb ik soms geen zin in.) Gelukkig was James zo vriendelijk om mij een onderwerp te geven, namelijk ‘Outfit of the day’.

Waarom ik een hele alinea aan dit gegeven besteed? Nou, zodat jullie opgelucht adem kunnen halen; ik ben geen fashionblogger geworden. Hierbij geen enkel dedain tegenover fashionblogs, ik ben dol op fashionblogs, maar ik heb het idee dat het grootste gedeelte van mijn lezers dat niet is. En nu kan ik wel zeggen dat ik ‘blog voor mezelf’ etc etc, maar ik wil mijn lezers nu ook weer niet al te regelmatig teleurstellen, dus doe ik concessies. Tot zover de huishoudelijke informatie.

Maar goed. Ik ben dus dol op fashionblogs, en op kleren in het algemeen, dus ik was wel blij met dit moetje. En ik had ook iets te vertellen over wat ik vandaag aanhad.

Toen ik ongeveer een maand in Parijs woonde, vond ik mezelf voor mijn kast vol kleren waarvan ik niets aan kon trekken. Alle combinaties waren zo uitgekauwd, zo vaak herhaald, zo saai. En dat terwijl ik zoveel had. Ik besloot mezelf te dwingen om al deze kleren eens te dragen; de rest van mijn Parijs-tijd mocht ik geen enkele combinatie herhalen.
De enige uitzondering op de éénoutfit-regel was deze vestjurk, dit jurkvest. Want kom op; waar kan ik dit nou mee te combineren? Nergens mee.

Ik heb dit ding trouwens al twee jaar. We waren lang onafscheidelijk. Want hij is waaarm. En hij was moooi. Was, ja, want hij is te heet gewassen en daardoor gekrompen tot op een awkward lengte, zoals jullie kunnen zien. Er zit ook een gat in de achterkant.

Ik weet het dit is een waardeloze OOTD mijn schoenen staat er niet eens op

Maar nu die wijze les. Ik heb uiteindelijk maandenlang iedere twee dagen (want ok, ik draag regelmatig iets twee dagen anders vind ik het zonde) andere kleren aangehad. Nooit gedragen rokjes bleken ineens prima te kunnen bij verwassen vestjes, het oncombineerbare shirt bleek best te combineren te zijn als ik mezelf ertoe dwong. Uiteraard heb ik in deze maanden wel een paar nieuwe kledingstukken gekocht, maar het waren er zeer weinig, en toch had ik het gevoel dat ik meer had dan ooit. Naar aanleiding van een post van Mille Pagine heb ik besloten niets meer te kopen zonder er iets anders voor weg te doen – want ik heb genoeg. Veel te veel, eigenlijk. Ik denk dat ik niet de enige ben.

Tot zover mijn OOTD en mijn poging tot wijsheid. Overmorgen schrijf ik wel weer een stukje waarin ik mezelf belachelijk maak.

26 Comments

Filed under kleding en zo, voornemens

de schoenen van polly

Tot mijn vijftiende vond ik laklaarzen het toppunt van wansmaak. Waarschijnlijk lag de oorsprong van mijn walging in groep drie, toen ik, net als alle andere meisjes uit mijn de klas, graag lakschoentjes wilde maar deze van mijn moeder niet mocht omdat ze me daar te jong voor vond. Toen ik ouder werd en dacht dat ik te stoer was voor jurkjes en roze en alle andere dingen waar ik als zesjarige nog zo van hield, bleef het begrip ‘lak’ in hetzelfde rijtje staan als mijn andere kleuterfavorieten. Lakschoenen vond ik iets voor kleine, verwende prinsesjes wiens moeders geen principes hadden.

Toen had ik de schoenen van PJ Harvey nog niet gezien, natuurlijk. Ik kende pas twee van haar andere nummers en toch wist ik al dat zij mijn Ware Muziekliefde was. En ik hoefde maar een blik op haar laklaarzen te werpen om te weten dat dit paar schoenen mijn Ware Schoenenliefde was. Ondertussen zijn we al bijna zeven jaar verder en heb ik wel tien PJ Harvey-cd’s, maar nog steeds geen laklaarzen.
Toch jammer.

 

15 Comments

Filed under kleding en zo, muziek, vroegah

stinkwinkel

Dit weekend waren mijn ouders, mijn zusje en haar beste vriendin op bezoek in Parijs. En zeg je ‘mijn zusje en haar beste vriendin’, dan zeg je… winkelen. Die twee hadden zich ontzettend verheugd op een bezoekje aan de Amerikaanse keten Abercrombie  & Fitch, en omdat mijn ouders en ik ook de kwaadste niet zijn, stonden we op een zonnige maar ijskoude zaterdagochtend op de Champs-Élysées.

Al voordat we in de tuin van de winkel (ja, een tuin, op de Champs-Élysées) waren, hoorden we allerlei getoeter en gefluit. Een demonstratie, dacht ik geïrriteerd, maar toen had ik nog niet door dat de demonstratie ín de betreffende tuin plaatsvond. Bij het betreden werden we zowel begroet door stoïcijns lachende jongens en meisjes in blauwe A&F-shirtjes als door mensen met oranje hesjes die folders uitdeelden.

Dat was al zo’n Ding. Een paar seconden later volgde Ding Twee: in de deuropening van de winkel stond een jongen van een jaar of zeventien, die me qua gezicht herinnerde aan Justin Bieber, maar qua lichaam niet: zijn buik was namelijk enorm gespierd en zo perfect getoned dat het gewoon eng was. Sowieso al heel raar dat je zo’n jongen halfnaakt (hij had gelukkig wel een openhangend vest aan!) buiten in deze kou laat staan, maar goed.

De winkel was ontzettend groot maar veel zag ik niet, want afgezien de spotlights die op de kleding stonden gericht, waren er weinig lampen. Oh, en het stonk als een gek. Niet dat de parfumlucht die in de winkel hing op zichzelf zo vies was, maar hij was zo penetrant dat mijn hoofd ervan tolde.

Benieuwd of de demonstranten hier iets over te zeggen hadden, las ik het formulier:

De rest van het bezoek  heb ik demonstratief met het blaadje voor mijn neus staan wapperen.

Oh en nog een Ding: het personeel dat niets te doen had, moest dansen. Dansen ja. Seriously. Iedereen die ik niet zag vouwen, zag ik dansen. Het was echt debiel. Mijn zusje en haar vriendin vonden het een ideale manier om geld te verdienen. En het rook er zo lekker. En: als je het hier zo rot vind, ga je toch ergens anders werken?
De kleren die ze kochten, stond ze enig.

Toen ik aankooptasloos de winkel uitliep, werd ik door de demonstranten bedankt voor mijn solidariteit. Ik voelde mij bijna schuldig: want hé, ik zou best iets gekocht hebben als ik iets leuks en betaalbaars had gezien. Maar helaas verkocht de winkel niets dat aan deze criteria voldeed, en daarbij leek het net alsof er maar zeven kledingstukken in het assortiment zaten, want ik zag alleen maar dezelfde dingen.

Toen we de tuin uitliepen, stond er een gigantische wachtrij.

21 Comments

Filed under kleding en zo, op stap

lekker comfortabel

Eindelijk is het weer zo ver: het Heilige Boek Der Inspiratie is binnen! Gelukkiger dan dat ik nu ben kun je me niet maken – eindelijk mag ik me weer dagenlang vergapen aan de autumn/wintercollectie in de H&M-gids.

Want zeg nou zelf, wat is beter dan plaatjes bekijken van mooie vrouwen die door mooie straten lopen, gekleed in comfortabele doch stijlvolle herfstoutfits? Het is daar koud genoeg om je van top tot teen in wonderbaarlijke kledingcombinaties te kunnen hullen (een zomerjurkje vind ik toch altijd wat karig), maar de modellen lopen nog steeds zonder jas, dus zo koud is het nou ook weer niet.  Het is allemaal zo sfeervol dat ik direct het gevoel krijg dat het oktober is en ik ineens zo classy ben als wat.

Het gelukkigst wordt ik echter niet van de normale outfits, ook niet van de lingerie of van de mama-mode en nee al helemaal niet van de mannenpagina’s: het aller- allergelukkigst word ik van de beenmode. Met andere woorden: van de panty’s en maillots, vooral van de maillots. Niets ziet er zachter en comfortabeler uit en niets lijkt meer beloften in te houden dan de maillots van de H&M. Ik zie mezelf al helemaal lopen door Parijs, koffie in mijn ene hand en studieboeken in mijn andere, op hakken en gehuld in een warme, fijngebreide trui en een kort rokje. Met daaronder: een gekleurde maillot. In groen, of blauw, of bruin. Ik zou er ontzettend sereen en intelligent uitzien. En comfortabel, niet te vergeten, zo zonder jas.

Nee okee, dat zou ik niet, want de maillots van de H&M zijn helemaal niet zacht en pluizen na één draagbeurt aan alle kanten. Maar hé, mag ik even?

22 Comments

Filed under kleding en zo