Iedereen lijkt een mening over mijn kapsel te hebben. Zo heb ik een collega die altijd roept dat mijn haar een pluizig vogelnest is, een vriendin legde me onlangs uit dat mijn haar heel dun is, maar dat ik wel veel haren heb (of was het nou andersom?). De eerste keer dat ik naar een Echte Kapper ging heb ik twee uur lang moeten aanhoren hoe verschrikkelijk droog het wel niet was, en mijn zusje vertelt me regelmatig afkeurend dat ik het echt weer bij moet verven.
Jullie kunnen begrijpen dat mijn haarzelfvertrouwen inmiddels tot een dieptepunt is gedaald. Het voordeel van al deze visies is wel dat ik hierdoor zelf een mening heb kunnen vormen over dat spul op m’n kop. Wat ik nu ga zeggen levert mij vast de titel Slechtste meisje van het jaar op, en na al die glossy’s die ik heb verslonden klinkt het vast hoogst ongeloofwaardig, maar – ik weet niet zo goed hoe mooi haar eruit ziet. Ik zie het verschil niet tussen vettig en schoon en ik weet niet hoe gezond haar precies moet aanvoelen. Het is niet dat ik het niet wil; ik zie het gewoon niet. Het is daarom maar goed dat de rest van de wereld me regelmatig inlicht over hoe mijn haar erbij hangt.
Het enige dat ik zelf kan bedenken is dat ik al vier maanden niet naar de kapper ben geweest en zodoende met gigantisch gespleten haarpunten (niet dat ik weet hoe die eruit zien) rondloop. Oh, en met uitgroei van vier maanden. Dat zie ik dan weer wel. Alleen daarom zou ik het best wel willen laten bijwerken. Jammer dat ik geen geld heb.
Omdat ik niet zo veel verstand heb van haar, ben ik gelukkig ook niet zo kieskeurig over hoe het er wél uit zou moeten zien. Er is maar één verlangen dat ik heb, namelijk dat het iets meer op het haar van Blake Lively lijkt en iets minder op dat van mezelf. Dat is dan weer wel heel meisjes-eigen, geloof ik.
