Category Archives: vegashizzle

een vervelende rotblog (over varkens)

Laat ik deze blog maar eens beginnen met het aanbieden van mijn excuses, niet voor de radiostilte, maar voor het feit dat ik zo’n vervelend rotmens ben. Zo, hebben we dat ook weer gehad. “Waarom ben jij zo’n vervelend rotmens, Lisa?” Nou, omdat ik nou nooit meer eens een lekker gezellige blog schrijf waarin ik mezelf belachelijk maak, maar het in plaats daarvan alleen nog maar heb over dode dieren. Om gek van te worden, joh.

Ik wil er eigenlijk ook niet over schrijven, maar soms moet je nu eenmaal doen wat je moet doen.

Afgelopen weekend was ik met mijn familie in een huisje op de Veluwe. Het was hartstikke leuk. Op zaterdag gingen we naar Elburg. Buiten de poort zagen we sportvissers en deed ik mijn best om ze niet in het water te duwen (ik ben zo’n militante heks) (dit was dus een grapje hè) (je weet maar nooit). Binnen de poort zagen we een varken aan het spit dacht ik even dat hij van plastic was, want ja, een varken zo open en bloot dood, dat kan toch niet? We weten inmiddels allemaal dat varkens zeer lieve en intelligente beesten zijn (vele malen intelligenter dan honden en katten) en kijken naar zo’n lijk moet iets te veel gewetenswroeging oproepen bij winkelend publiek. “Dit eten jullie dus,” riep ik naar mijn gezelschap, expres veel te hard, want ik ben dus zo’n irritante betweter die graag onschuldige burgers confronteert met wat ze niet willen horen.

Flash forward naar maandagochtend. Ik lees in De Tweeling (ja, ik moest dat boek toch ooit lezen, nee, het is niet per se een aanrader, maar ook niet echt heel slecht of zo) over opstandelingen die in de Tweede Wereldoorlog in nazi-Duitsland aan vleeshaken werden gehangen. Alsof het dieren waren. Ik moet denken aan biologische boeren die zeggen dat ze houden van hun vee. Om een of andere reden kan ik dat niet vereenzelvigen met vleeshaken. Worden in Saw niet ook mensen aan vleeshaken opgehangen?

Nu weet ik dat wat er gebeurt in Saw weinig te maken heeft met de realiteit maar het gaat om het beeld – vleeshaken, geslacht worden, een leven dat niets waard is behalve een beetje plezier voor diegene die de macht heeft (= de vleeseter/Jigsaw).

Goed, het is nog steeds maandagochtend, en ik leer voor een aankomend tentamen maar ja ik ben al lang bezig en ik heb al een heel weekend niet naar het nieuws gekeken. Op AT5 lees ik een artikel over een hipstertent die doodsbedreigingen kreeg vanwege een varken dat aan een spit hing (…….). Ik ben een beetje late for the party want de commotie is al lang voorbij het vlees is reeds op, maar ik klik toch op de Facebookpagina van het event en word misselijk van de manier waarop het dode varken wordt goedgepraat:

Eens in de zoveel tijd is het weer tijd om met je neus op de feiten te worden gedrukt. Dit is niet de vleeswaren-afdeling van de Albert Heijn. This is real f*cking life. Zo echt dat we een echt varken aan een echt spit rijgen boven een echt vuur. Dit doen wij niet uit disrespect. Wij houden oprecht van dit varken.

??????????????????????????????????????????????????????????????????????????

Hoe kun je in godsnaam zeggen dat je oprecht van iets houdt dat je doodmaakt en wiens lijk je tentoonstelt? Waar zit hier de liefde? Liefde heeft niets te maken met je geliefden ombrengen en ze opeten. Anders kun je je poes (of je moeder) ook wel ff boven een vuurtje roosteren. Ze heeft toch een goed, liefdevol leven gehad? Echt veel beter dan de dieren die bij de AH in de schappen liggen hoor. Kijken naar dat ronddraaiende vlees van poekie en het op internet zetten is echt niet disrespectvol hoor. Da’s liefde.

En “This is real f*cking life?” What does that even mean? Is het echte leven dat je naar dode dieren moet kijken? Zijn kikkererwtenburgers alleen te vinden in The Matrix? Ik weet wel dat dit bericht voornamelijk is gericht aan mensen die kiloknallers kopen en toch boos worden vanwege een varken aan een spit, en dat is ook best dom, waarschijnlijk is dit varken minder slecht af dan de meeste dieren die voor consumptie worden gedood. Dit betekent echter niet dat dit varken niet slecht af is. Het gaat niet goed met dit varken. Kijk dan naar ‘m. Is hij lekker door de modder aan het rollen? Nee, dat is hem ontnomen omdat mensen meer waarde hechten aan hun smaakpapillen dan aan zijn leven.

(En er is een reden waarom mensen niet willen weten waar hun vlees vandaan komt en die reden is dat het walgelijk is en tegen de menselijke natuur in gaat. Daarom kijken mensen weg. Omdat ze diep in hun hart wel weten dat het niet oké is.)

Wij hopen vanuit het diepst van onze ziel dat ook hij gelukkig is geweest in deze rollercoaster called life. Wij zien het dan ook als een eer dat wij hem mogen consumeren en zullen door de manier van bereiden extra stilstaan bij hetgeen dat vlees echt is: een ooit levend organisme. 

??????????????????????????????????????????????????????????????????????????

Newsflash: je hoeft geen vlees te eten! Je kunt het ook gewoon niet doen! Het is geen eer om vlees te mogen eten, vlees kopen maakt je direct verantwoordelijk voor dood en pijn (en voor het slopen van het milieu, was ik bijna vergeten). Leuk dat je hierbij stil wilt staan, maar sta dan ook meteen even stil bij het feit dat je ook andere dingen had kunnen doen met je zondagmiddag dan lijken consumeren: een boswandeling maken, naar een museum, tempeh marineren, dat soort dingen.

Niet voor de lol een wezen eten dat niets liever wilde dan verder leven.

 

 

“If we are not given the option to live without violence, we are given the choice to center our meals around harvest or slaughter, husbandry or war. We have chosen slaughter. We have chosen war. That’s the truest version of our story of eating animals.

Can we tell a new story?”

― Jonathan Safran Foer, Eating Animals

24 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

veganistische praktijken (ja ik ben dus om)

Welkom allemaal en excuses voor de radiostilte. Ik had het druk met van alles en nog wat, waaronder mijn schreeuwende geweten. Ja, mijn geweten schreeuwde. En niet eens zachtjes hè, nee gewoon keihard. Ik heb er nog steeds hoofdpijn van.

Het zit zo: ergens in een aprilnacht van dit jaar lag ik wakker. Ik lag wakker en ik maakte me zorgen over het feit dat er nog steeds mensen zijn die vrijwillig dode dieren eten. Ik snapte er niks van. De vee-industrie is ontzettend gruwelijk en wreed en verwoest de aarde. Ik at zelf al negen jaar geen vlees en vis meer, maar ondanks mijn goede voorbeeld bleef iedereen om me heen gewoon kipschnitzels kopen, alsof ze van honger zouden sterven wanneer ze kozen voor een plantaardig alternatief. Er ging iets grondig mis, maar wat dat precies was, wist ik niet.

En toen kreeg ik een gek ideetje. Voordat ik ga vertellen wat, moet ik eerst iets bekennen: ik ben niet heilig. Daar zijn heel veel redenen voor (heeel veel) (nee maar echt), waaronder dat ik nog steeds zuivel en eieren at, terwijl deze industrie ook zorgt voor pijn en dood. Haantjes worden levend door de versnipperaar gegooid, kalfjes en hun moeders worden genadeloos uit elkaar gehaald, dieren die niet genoeg eieren of melk produceren worden ook gewoon doodgemaakt. Veganist worden was echter nooit een optie voor me, omdat ik dacht dat het dramatisch moeilijk zou zijn.

Maar die nacht dacht ik: misschien moet ik het gewoon doen. Misschien moet ik niet zoveel kritiek hebben op anderen en zelf gewoon handelen naar wat ik weet dat juist is. Misschien moet ik gewoon fulltime herbivoor worden. De volgende dag las ik (toevallig, echt!) een blogpost van Fleur over dit onderwerp. Het was een beetje alsof het universum dit expres had gedaan.

Yup, zo was ik

Yup, zo was ik (bron)

Sindsdien is mijn leven een tikkeltje veranderd. Ik koop geen kaasblokjes meer, maar kikkererwten. Geen gewone yoghurt, maar sojayoghurt. Geen stroopwafels, maar punseliekoekjes. Het is niet moeilijk, maar soms wel wat gedoe, vooral in het begin. Inmiddels loop ik mijn rondje door de supermarkt gelukkig alweer met mijn ogen dicht en de snelheid van het licht. Buiten de deur is het minder makkelijk: de opties zijn beperkter en ik wilde het anderen niet lastiger maken door te zeggen dat ik iets niet kon eten. Dan stopte ik dus maar weer een stuk taart in mijn mond, gewoon, omdat het makkelijker was dan om het niet doen.

Vaak dacht ik: ik kap ermee, ik word veganist. En dan duwde iemand ineens weer een broodje kaas onder m’n neus en at ik het toch maar op. Dan dacht ik weer: ik kap ermee, ik word veganist. En dan was ik ineens in een restaurant zonder vegan toetjes. Het was een leerproces, laten we maar zeggen, en mijn grens verschoof niet zo snel, maar hij verschoof wel.  Want na een paar maanden begon ik mensen ineens in te lichten over mijn lastige eetgedrag en restaurants te bellen met de vraag of bepaalde dingen op de kaart helemaal plantaardig waren of niet. En toen dacht ik ineens: hee, volgens mij ben ik een soort van veganist geworden!

BronnnnBron: vegansidekick.com

Het duurde even, maar dan heb je ook wat, laten we maar zeggen. Mijn beren op de weg waren als volgt:

  1. Zoals ik al zei: ik wilde anderen niet lastigvallen. Samen met een veganist eten is best wel veel lastiger dan samen met een vegetariër eten. Maar wat is nou belangrijker, makkelijk zijn of leven naar je principes? Ik eet niet plantaardig om mijn eigen geweten te sussen, ik wil dat de wereld verandert, ik wil dat er een einde komt aan de wanstaltige praktijken die er nu met dieren worden uitgevoerd. Dan heeft het geen zin om braaf te knikken en te lachen en doen alsof je het prima vindt om de producten uit deze industrie te consumeren. Bovendien: alleen mijn vriend eet vaak met mij samen, andere mensen merken zeer weinig van mijn eetgewoonten.
  2. Ik was stiekem toch wel bang dat het ongezond zou zijn. Er is zo’n vrouw die de hele tijd boeken schrijft over dat veganisme haar rug heeft verwoest enzo, huilie huilie paleo. Best wel eng, toch? Je hoort wel vaker zulke verhalen – maar tegelijkertijd hoor ik ook veel verhalen van mensen die al decennialang veganist zijn en nooit griep krijgen. Daar ga ik liever op af. Vooral ook omdat die vrouw met die zielige rug als veganist al direct klachten kreeg. Hallo, misschien moet je dan even je bloed laten prikken of zo. Het was niet zo alsof ze dacht dat ze geweldig gezond was en dat die rug toen ineens in elkaar stortte. Ik voel me prima, en ik hou panisch in de gaten of ik me prima blijf voelen.
  3. Ik vreesde dat mijn levensgeluk erop achteruit zou gaan. Ik had geen idee hoe ik moest leven zonder M&M’s. Er is weinig waar ik zoveel van hou als van M&M’s, zelfs al is mijn telefoon een keer gestolen in de M&M’s World Store. Ik vond het niet eerlijk om mezelf zulke lekkere dingen te ontzeggen, terwijl iedereen om me heen het wel gewoon mocht eten.
    Maar goed, in de afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat ik de tijd mee heb. Er komen steeds meer plantaardige producten op de markt, steeds meer restaurants hebben vegan opties op het menu (er is in Amsterdam zelf een pizzeria waar je ook kunt kiezen voor vegan kaas!), en het internet staat vol met recepten voor hoe je zelf dingen vegan kan maken – van fancy chocoladerepen tot een tofu-omelet dat echt naar ei smaakt. Ik doe dat soort dingen nooit, maar het idee dat het kan, is geruststellend genoeg om de dierlijke producten te laten staan.

Hoe meer ik erover las en hoe meer ik nadacht, hoe meer mijn eigen tegenargumenten van tafel werden geveegd. Ik kan nu alleen nog maar doen wat logisch is, en wat ondertussen al gewoon best wel normaal aan het worden is – als ik kijk op Facebook en Instagram zijn er ZOVEEL mensen die veganistisch leven! Dat doet me goed. Het wordt mainstream. Ik bedoel, we hebben tegenwoordige vegan restaurants, de blog van De Groene Meisjes is superpopulair, en bij de Jumbo verkopen ze nepkaas van Willemsburger. Het is een goede tijd om veganist te zijn. Sterker nog: ik heb geen excuus meer om het niet te doen.

Er zijn nog zoveel andere dingen die ik er nog over wilde vertellen – over wat ik allemaal wel eet (spoiler: heel veel), over leer, over make-up, over handzeep, over nee zeggen en nog veel meer, maar ik bewaar dit voor andere keren, want ik moet nu even varkens knuffelen (grapje ik ga gewoon studeren). Voor wie er nu al verder over dit onderwerp na wil denken raad ik deze Facebookpagina aan – de stripjes zijn wel heel negatief tegenover vleeseters (de meeste mensen in mijn omgeving reageren gelukkig wel wat chiller) maar ze zijn wel  zeer treffend (en grappig). Oh, en de documentaire Cowspiracy (staat gewoon op Netflix), waarin duidelijk wordt gemaakt hoe de vee-industrie onze planeet verwoest, en waarom hier niet meer tegen wordt gedaan.

35 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

pleidooi tegen het veganisme

Doe nou maar gewoon normaal, gezellig. Verpest de sfeer nou niet door te zeggen dat je geen ei wilt. Herinner ons er niet aan dat er mannetjeskuikens zijn gedood zodat jij dit ei kunt eten, dat de hen die dit ei heeft gelegd wordt gehouden in onnatuurlijke, pijnlijke en stressvolle omstandigheden. Hier moeten we niet bij stilstaan. Een ei hoort erbij. Neem er nou gewoon eentje, doe gezellig mee.

Maak het nou niet zo ingewikkeld. Ons leven is al zo moeilijk, als we nou ook nepgehakt moeten kopen in plaats van echt gehakt, of een groentecurry moeten bestellen in plaats van eentje met kip, dan is er al helemaal niets meer aan. Wij werken hard, we hebben récht op ons eigen stukje smaakvolle dierenleed. De buren mogen het toch ook gewoon?

Doe nou even niet zo vervelend. We willen niet herinnerd worden aan hoe dieren lijden en aan het feit dat wij hieraan bijdragen door dierlijke producten te kopen. Weet je wat jij bent? IRRITANT. We willen doen alsof de waarheid niet bestaat. We weten heus wel dat we dieren die een rotleven hebben gehad in onze monden stoppen, maar we zijn heel goed in vergeten. Op die momenten geloven we oprecht dat we dierenvrienden zijn.

Doe nou niet zo achterlijk. Vissen hebben helemaal geen gevoel, joh. Ook al is al lang bewezen dat ze wel degelijk pijn kunnen lijden. Ook al is het niet alleen de vis op ons  bord die sterft als je ‘m vangt, maar ook vele andere vissen en andere dieren die per ongeluk in netten verstrikt raken. Zoveel andere dat de zeeën in 2048 waarschijnlijk helemaal leeg zijn. Maar daar hebben we nu niets mee te maken hoor! Wij blijven lekker dooreten! Het is niet onze schuld!

Wees nou niet zo lastig. In China geven ze niets om dierenrechten, en daar wonen veel meer mensen dan hier, dus dan kun jij ook gewoon gezellig zielige varkens eten. Er zullen altijd wel dieren zijn met pijn, en dan kun jij er net zo goed je steentje aan bijdragen.

Doe nou niet zo radicaal. Geen roomboter en geen slagroom: wat is de volgende stap, Pim Fortuyn neerschieten of zo? Niet meedoen aan het consumeren van dierenleed is zó extremistisch. Wees maar gewoon medeplichtig, net zoals wij. Want da’s makkelijk. En lekker. En gezellig.

Foto komt van http://overfishingisnogood.weebly.com/the-impact-of-overfishing.html

28 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

waarom ik van mensen hou, of: waarom ik vegetariër ben

Ik hou meer van mensen dan van dieren. Wie dit niet doet, wantrouw ik. Natuurlijk, dieren zijn onschuldig, hebben geen dubbele agenda’s en zijn nooit bewust gemeen – in tegenstelling tot mensen. Maar wij zijn niet alleen maar slecht: wij zijn ideeën, cultuur, wetenschap, vooruitgang, allemaal dingen die dieren niet zijn.* Wij zijn verrassend, complex en veelzijdig.

Ik heb absoluut geen hekel aan dieren (dieren zijn best leuk, vooral het konijn van mijn zusje), maar ik ben niet ‘s werelds grootste dierenvriend. Soms vinden mensen het vreemd als ik dat als vegetariër zeg, maar deze zaken hebben  weinig met elkaar te maken. De vleesindustrie is wreed en walgelijk. Dat ik niet in katzwijm val bij iedere kitten, betekent niet dat het me niets kan schelen als het zou lijden.

Over het algemeen wordt dit wel begrepen, maar er zijn ook altijd mensen die het onzin vinden om vlees te laten staan. “Vlees eten is toch juist natuurlijk”, zeggen ze, of: “Maar dieren eten ook dieren, je zet jezelf nu boven hen!”
Ja, dat is waar, (sommige) dieren eten dieren omdat ze geprogrammeerd zijn met een jachtinstinct en ze vlees nodig hebben om hun lichaam aan de praat te houden. Newsflash: mensen hebben dat niet, of in ieder geval een stuk minder.

Misschien is onze spijsvertering gemaakt voor een dieet van zowel planten als dieren, en er zijn inderdaad mensen die stellen dat ze vlees nodig hebben, over het algemeen kunnen we prima leven zonder. Google drie seconden en je vindt allerlei soorten voedsel die je kunt eten om je lijf tevreden te houden. Ben je te lui om dit uit te zoeken, koop dan kant-en-klare vleesvervangers (een prachtige uitvinding van de moderne tijd).
Bovendien: het vlees dat in de supermarkt ligt, is verre van natuurlijk. Het is een en al water, groeihormonen, antibiotica en stress. Ons eetpatroon staat tegenwoordig behoorlijk ver af van de ‘natuur’ (voor zoverre die ooit bestond). Als je een lammetje ziet, is de eerste reactie het beest te willen knuffelen, niet het te willen slachten. Dit weerhoudt velen er niet van om lam te eten. Dat is niet onlogisch: het doodmaakproces is tegenwoordig makkelijk weg te denken.

Maar ik wil het niet wegdenken. Ik wil gewoon geen deel uitmaken van de vleesindustrie, iets waarvoor we voor kunnen kiezen omdat we beter weten dan een leeuw die een zebra doodbijt (iets dat overigens stukken minder wreed is dan de manier waarop dieren tegenwoordig worden gehouden). Een mens kan verantwoordelijkheid nemen. Wij kunnen verder denken dan ons eigenbelang.

Wij zijn gewoon geen dieren.

En daarom heeft dit snotterige beest al heel wat antibioticakuren achter de rug, terwijl een nieuwe kopen veel voordeliger is

*Update 2016: Ik ben het eigenlijk niet meer helemaal eens met de eerste alinea. Dieren kunnen meer dan we denken (en cultuur is niet alleen een mensending). En impliceer ik nou per ongeluk dat ze niet verrassend, complex en veelzijdig zijn? Niet heel slim van me.

18 Comments

Filed under mensen, vegashizzle

vegetariër probeert kip

Kijk. Toen ik stopte met het eten van vlees en vis, was ik vijftien. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik was op die leeftijd niet zo’n fijnproever. Wat ik als beginnend vegetariër nog het meest miste, waren kipnuggets van de McDonalds. Kipnuggets ja. Van de McDonalds ja.

Inmiddels eet ik wel wat beter dan op mijn vijftiende. Het liefst voedsel dat andere mensen hebben bereid, want mijn kookkunsten zijn niet zo je van het. Ik vind het hartstikke leuk om van alles uit te proberen (vooral dingen die Extreem Gezond zijn) maar ik laat altijd wel iets aanbranden/overkoken/in de gootsteen vallen.

Waar ik wel eens iets meer mee zou kunnen experimenteren: met nepvlees. Het liefst eet ik iedere dag schimmelstukjes van Quorn, die zijn zalig. Maar omdat ik mijn vleesetende vriend wil laten zien hoe geweldig leuk en afwisselend het is om vegetariër te zijn, moet ik hem af en toe eens iets anders voorzetten, voordat hij dadelijk denkt dat mijn dieet alleen maar armoe troef is. Daarom kocht ik eergisteren kipstuckjes van De Vegetarische Slager (ja, ‘kipstuckjes’, ik weet ook niet waar die C vandaan komt). Tot nu toe had ik ze altijd links laten liggen. Niet alleen vanwege de prijs (vier euro!) maar vooral omdat ze er te realistisch uitzien. Daar ben ik veel te hardcore vegetariër voor, joh. Waarom zou ik iets willen dat op vlees lijkt? Maar goed, omdat iedereen die zaak altijd de hemel inprijst – het is superlekker, vleeseters proeven niet dat het nep is, verantwoord eten voor bourgondiërs, halleluja etc – en omdat ik dus indruk wilde maken, nam ik het nu maar eens mee.

Niet dat we het gingen eten, want we bestelden ineens iets bij de Thai. Hij kip, ik tempeh. Nou ja. Dan moest ik de kipjes de dag daarna maar in mijn eentje eten, want nu ze eenmaal in mijn koelkast lagen, was ik toch wel nieuwsgierig geworden. En ze waren niet moeilijk te maken, gewoon een beetje roerbakken, vertelde de verpakking me. Kon ik zelfs. Samen met quinoa, (te lang gekookte) sperzieboontjes, tomaatjes, (aangebrande) knoflook, rode peper en tomatensaus moest dit een TOPMAALTIJD worden. Ik had er helemaal zin in, vooral omdat de stukjes er eenmaal uit het plastic minder uitzagen als stukken dood dier. Maar zo zou het dus wel smaken! Ha! Blij als een kind nam ik een hap van mijn nieuwe speelgoed eten. En het smaakte… ehm… een beetje raar. En het was taai. Maar niet op de kip-manier. En hoewel ik al heel lang geen vijftien meer ben, weet ik heus wel op wat voor manier kip taai is. En dat kip vroeger heel anders smaakte. Meer smaak had. Überhaupt smaak had.

Dus nu ben ik in de war. Verzint iedereen maar gewoon dat De Vegetarische Slager oh zo lekker is? Zijn mijn smaakpapillen zo veranderd dat ik niet meer weet hoe kip smaakt? At ik vroeger alleen maar plofkip, en smaakt deze nepkip naar biokip? Of andersom? Is kip, in welke vorm dan ook, gewoon non-voedsel? Of… ben ik zó slecht in koken dat ik niet eens een beetje nepkip kan roerbakken?

???????

2 Comments

Filed under de ongemakken des levens, vegashizzle