Tag Archives: parijs

mei is voorbij (ik denk dat ik dichter word)

Hallo lieve mensen, hoe gaat het met jullie? Met mij gaat het goed. Vooral omdat ik een hele leuke maand achter de rug heb. Maar dat lezen jullie in de rest van deze blogpost.

Hoewel … in principe kun je deze blog ook wel overslaan en in plaats daarvan gewoon voor jezelf invullen wat ik de afgelopen tijd heb uitgespookt. Het is namelijk min of meer hetzelfde als altijd: werken, bodypumpen, wensen dat ik een man in een jurk was en ‘iets met Parijs’:

Laten we dan maar beginnen met dat ‘iets’ met Parijs

Ik wilde eigenlijk schrijven: In het eerste weekend van mei gingen we naar Parijs. OMG, het voelt echt alsof het al veel langer geleden is! Tijd is zo raar! Maar toen keek ik in mijn agenda, en toen zag ik dat we in het weekend van 18 mei naar Parijs zijn geweest. Dat is niet eens bijna het eerste weekend van mei.

(Ik heb dat de laatste jaren steeds, dat ik denk dat alles al heel lang geleden is, terwijl het dan pas echt gisteren gebeurde. Of vorige week. Je zou denken dat dat positief is, want dat betekent dat de tijd langzamer gaat, maar toch vind ik het nog steeds echt raar dat het al juni is).

Maar goed. Parijs dus. Ik ging erheen met mijn vader, moeder, broertje, zusje en Tim (‘mijn Tim’ ja, als je deze zin grammaticaal correct leest) vanwege het 30-jarige huwelijk van mijn ouders. En het was heel leuk. We hadden een appartement in de Marais. Dat was ideaal, want we zaten superdicht bij Centre Pompidou en we konden naar de Notre-Dame lopen!!! Ik wilde eigenlijk de Notre-Dame achterstevoren beklimmen in de hoop dat mijn knieproblemen dan over zouden zijn, maar dat kwam er niet van. Heb wel weer lekker dit doodenge nummer gezongen, dus het bezoek was toch een succes.

 

Wat we verder gedaan hebben? Vooral veel gelopen. Beetje door Jardin du Luxembourg, beetje rondom mijn oude huis (Boulevard de l’Hopital lag er net zo bij als ik ‘m had achtergelaten), beetje door Belleville, beetje door het 11e arrondissement waar Tim en ik altijd een hotel nemen. Je kent het wel.

Leuk detail: de laatste keer dat ik in Parijs was was drie jaar geleden, en toen waren er dus echt twee vegan restaurants of zo. Maar nu BARSTTE het van die dingen. Zo leuk om te zien! We hebben nog even een taartje gegeten en macarons gehaald bij VG Patisserie (zat vlakbij ‘ons’ hotel!!! (waar we nu dus niet inzaten)) en pizza bij Hank Vegan Pizza (vlakbij ‘ons’ appartement!!! (waar we nu dus wel inzaten)). De zoetigheden waren heerlijk, over de stukjes pizza heb ik gemengde gevoelens. Eentje was heel lekker, eentje vond ik best vies (maar dat kan komen doordat er nepricotta op zat en ik heb ricotta altijd ranzig gevonden) (nu vraag je je af: waarom neem je dan ricotta? Nou, dat was omdat ze ze niet zoveel keuze hadden, en pizza met aardappel leek me ook niks).

 


Ik heb trouwens besloten dat ik een huis in Parijs moet hebben, zodat ik daar de helft van de tijd kan wonen. Weet nog niet precies hoe ik dit aan ga pakken, maar zodra ik een plan heb, zijn jullie de eersten die het horen.

… verder …

… heb ik met naailes een soort kaftan gemaakt. Eentje met lekker wijde mouwen. Hij is nog steeds niet helemaal af, maar ik vond het wel echt bizar leuk om te zien dat ik van stukjes stof iets heb gemaakt dat er gewoon is. (Hij staat ook oprecht leuk)

… heb ik niet zoveel gebodypumpt als ik zou willen, vanwege drukte maar ook omdat ik last kreeg van mijn rechterarm (echt, daar word je toch moe van). Maar ik ben nu weer een soort van back on track.

… ging ik voor het eerst in mijn leven naar de sauna. Ik ging met mijn vriendinnen, die vaker gaan en die dus precies weten hoe dat moest met dat voetenbad en ijsbad en alles (niet dat ze het ook echt deden, maar … ze wisten het wel.) Vond het wel lachen. Vooral die opgieting, dat je met z’n allen in zo’n bloedhete hut zit en dat er dan iemand met een natte handdoek in je gezicht slaat. #genieten

… heb ik eigenlijk niet meer gedaan aan voguen. Ik kon het zo slecht dat ik er echt stress van kreeg. Wat een reden kan zijn om het juist wel te doen, maar ja, er zijn genoeg dingen waar ik óók stress van krijg die ik moeiijker kan omzeilen.

… ben ik naar Queens werq the world geweest en ik werd er weer heel gelukkig van. Door Violet Chachki wil ik nu op burlesque dansen maar ik weet niet of ik het doe want ik denk niet dat het me ooit gaat lukken om half zo fabulous te worden als zij. (Dat is ook weer een stressfactor)

… ben ik met Tim naar Todrick Hall geweest. En hij was ZO goed en leuk en aaajhfvdsgs. Ik was van tevoren een casual bewonderaar maar nu ben ik veranderd in een heuse hysterische fangirl. Mijn lievelingsnummers: Changed my mind, Dem Beats en Boys wear pink (hoewel ik roze trouwens de lelijkste kleur vind die er bestaat) (hoewel ik dan wel weer drie roze broeken heb) (het leven zit vol verrassingen).

kreeg ik mijn bril! Ik heb hem nog niet heel veel opgehad, maar bij concerten is hij vooral echt superhandig.

… had ik veel rijles, en het was leuk en het gaat best goed en ik kan er heel veel over vertellen, maar dat bewaar ik wel voor een andere blog.

Zonaanbidders zoeken de hoogte op #paris #belleville #toureiffel

Een bericht gedeeld door Lisa ☕ (@vijfkoffiegraag) op

Nog maar ff een Parijs-fotootje om de tekst te breken 

Juni

De maand juni wordt geweldig. Maar echt. Vooral omdat ik EINDELIJK naar Indochine ga ! ! ! ! !

Na drie jaar lopen janken omdat ik zo’n beetje hun enige concert in Nederland in 30 jaar heb moeten missen (alle Fransen hadden de kaartjes opgekocht) (dit is geen grap), ga ik ze dan toch eindelijk live zien. In Nancy, samen met mijn vader (ik vind het dus extreem grappig als iets of iemand Nancy heet, omdat ik alleen maar moet denken aan het nummer Nancy Boy). Ik heb er zooooooooooo veel zin in. Ik hoop wel echt dat ze Un jour dans notre vie gaan spelen want da’s m’n lievelings. En 3eme sexe want die zing ik altijd bij karaoke. (Daar zit trouwens niet echt een filosofie achter, behalve dat het me het makkelijkste Indochine-nummer lijkt).

De week daarna ga ik naar Down the rabbit hole, waar ik ook veel zin in heb. Heb van het weekend nog maar weer even geoefend met het opvouwen van mijn quechua-tent, en ik kan het nog steeds.

Oh ja en ik ga Eels live zien!!!!!!!!!!!

Verder heb ik crimineel veel rijlessen (wel zelf zo gepland toch), wil ik veel sporten, en natuurlijk ook gewoon werken.

Ten slotte moet ik in juni maar weer veel gaan schrijven, want om een huis te kunnen betalen in Parijs red ik het niet met een copywriterssalaris. Ik zal dus toch echt de nieuwe J.K. Rowling moeten worden. En dat schiet momenteel nog niet echt op. (Hoewel ……….. Harry Potter was zelf ook 11 keer afgewezen voordat iemand het uit wilde geven) (trek zelf je conclusies).

6 Comments

Filed under maandoverzicht

thuiskomen en terugverlangen

Ik heb er altijd zo’n hekel aan als andere mensen dit zeggen, maar ik ga het toch doen: ik word oud. Dat merk ik aan alles. Zo is mijn lievelingsfilm (Velvet Goldmine) al zeven jaar mijn lievelingsfilm en heb ik mijn tweede lievelingsfilm (Interview with the vampire) al bijna tien jaar geleden voor de eerste keer gezien. Ik ben al langer van de middelbare school af dan dat ik erop heb gezeten. Ik heb maar zeer weinig vrienden die ik korter dan vijf jaar ken. Patrick Wolf is hier jonger dan dat ik nu ben. Ooit woonde ik in Parijs, maar deze periode is tegenwoordig niet meer iets heftigs dat ik net achter de rug heb, maar iets dat officieel tot mijn verleden behoort.

Nu behoort alles wat voorbij is tot je verleden, maar vergis je niet: er is een groot verschil tussen net-verleden en verleden-verleden. Toen ik pas terug was uit Parijs, dacht ik dat ik overal Eiffeltorens en zwervers zag en was ik een beetje beledigd wanneer kennissen niet meteen over mijn terugkeer begonnen – alsof ik niet een half jaar in het buitenland had gewoond, maar alsof ze me gewoon toevallig een tijdje niet hadden gezien. Nu klinkt dit supersuf (want iedereen en z’n bejaarde buurvrouw gaat tegenwoordig een paar maanden naar de andere kant van de wereld, daar kijkt niemand langer dan drie seconden van op) (jup, ik heb door hoe geprivilegieerd en cru dit klinkt), maar toen voelde mijn tijdelijke afwezigheid Heel Erg Bijzonder En Heel Erg Urgent. Voor mij dan.

Inmiddels zijn er weer zoveel andere dingen gebeurd die mijn Franse herinneringen geheel of gedeeltelijk hebben verdrongen. Nieuw werk, liefde van mijn leven ontmoet, stage gelopen, oma’s verloren, afgestudeerd, nieuwe toekomstplannen, weer een nieuwe stage, verhuisd, nieuwe sporten uitgeprobeerd, mijn eetpatroon omgegooid… enzovoort enzoverder. Het leven gaat door, en Parijs wordt steeds minder mijn stad, natuurlijk nooit helemaal niet maar wel minder dan toen het nog maar net verleden tijd was, hoe je ‘t ook wendt of keert.

Dat is natuurlijk iets goeds, want het zou treurig zijn als ik het op mijn veertigste nog steeds alleen maar zou hebben over die paar maanden uit mijn leven, alsof dat het belangrijkste is dat ik ooit heb meegemaakt. Dat is het namelijk niet, en mijn verhalen over mijn Parijstijd hebben inmiddels alweer een hoog oma vertelt-gehalte. Maar toch, toch toch toch, toch is het ook wel een beetje jammer dat de tijd niet even stil had kunnen blijven staan op toen het nog maar net voorbij was. Het had namelijk ook wel wat, dat thuiskomen en terugverlangen.

Studeren in Parijs

Foto: Muh Vadur

9 Comments

Filed under studie in buitenland

een dramatisch dilemma (kies de juiste oplossing en win niets)

Jullie denken misschien dat mijn Parijsperiode helemaal is afgesloten en ik er alleen maar over blog omdat mijn huidige leven doodsaai is. Dat is misschien een klein beetje waar, maar lang niet helemaal. Zo kreeg ik een maand of wat terug een e-mail van mijn Franse bank. Dat ik rood sta omdat ze het verzekeringsgeld van mijn woning hebben afgeschreven terwijl die rekening leeg was (deze verzekering had ik twee jaar geleden afgesloten bij de bank zelf).

Ik vond het een heel merkwaardige e-mail. Ten eerste omdat ik geen flauw idee had dat ik een verzekering betaalde voor een kamer waar inmiddels al een ander woont. Ten tweede omdat er niet stond dat ik eens gauw geld moest gaan storten: alleen dat ik snel moest reageren. Wat ze precies van me wilden horen, was onduidelijk. Ik schreef toen maar dat ik al anderhalf jaar niet meer in de te verzekeren kamer woonde en niet wist dat ik hiervoor moest betalen. De bankmevrouw mailde mij terug dat het nu eenmaal een doorlopende verzekering was en dat ik hem niet had opgezegd. (Kennelijk was hij vorig jaar ook van mijn rekening afgeschreven, alleen dat had ik even gemist.)

Maar er stond weer geen verzoek om geld te storten. Dat vond ik een beetje raar. Toen ik zelf op een klantenservice werkte, kreeg ik continu mailtjes van mensen die een factuur voor de verlenging van hun abonnement hadden gekregen zonder dat ze doorhadden dat ze een abonnement waren aangegaan. Wanneer ik hen hier wat meer informatie over verschafte, zorgde ik er altijd voor dat het duidelijk werd dat ze écht moesten gaan betalen. Als mensen weten dat ze moeten betalen, is de kans ook groter dat ze dat ook doen. Het is geen zekerheid, maar het helpt wel.

Dus ik dacht nu: laat maar zitten. Als ze het geld echt willen, gaan ze wel moeilijk doen. Officiële brieven sturen, dat soort dingen. Hoewel het maar om vijftig euro gaat, wil ik het eigenlijk niet betalen. Ik ben me bewust van de kracht van algemene voorwaarden, maar betalen voor lucht vind ik wel heel overdreven. (Kijk, als het nou om een sportschoolabonnement ging waar ik niets aan heb omdat ik in een ander land woon, was het nog anders. Dan zou ik in theorie nog kunnen gaan sporten. Maar hier kan ik niets mee! Ook niet in hun theorie!)

Eergisteren kreeg ik echter weer een mailtje. Dat ik geld moet storten. Er staan geen dreigementen bij, maar toch. En nu weet ik niet zo goed wat ik moet doen. Nou ja, ik ga ze wel mailen en met veel gevoel voor pathos uitleggen waarom ik dit bedrag niet kan/wil/mag betalen. Maar als ze nou “Ja balen” zeg, wat dan?

Ik word verscheurd tussen mijn enorme weerzin tegen te betalen voor iets dat niet bestaat (ik bedoel, ik krijg ook niets uitgekeerd als de huidige bewoner de kamer in de fik steekt, toch? Mijn contact voor die kamer is niet meer geldig, dus daar kan ik toch niet voor betalen?) en de angst dat ik in Frankrijk te boek kom te staan als wanbetaler en er dan nooit meer mag wonen. (Niet dat ik van plan ben om terug te verhuizen, maar ik hou graag mijn opties open). Maar ik wil niet betalen! Het is niet eer-heer-lijk!

Dus wend ik mij maar tot jullie, lieve bloglezers. Ik heb jullie mening zo hard nodig dat ik er speciaal een poll voor heb gemaakt. Wat vinden jullie: moet ik betalen, of moet ik het niet?

Deze ruimte moet ik dus verzekeren (dit was toen mijn zusje en haar vriendin bij me logeerden, geen zorgen)

De te verzekeren ruimte (zo zag het er trouwens niet altijd uit hoor, alleen toen m’n zusje en d’r vriendin kwamen logeren)

20 Comments

Filed under studie in buitenland

souvenirs (deel II)

Mijn laatste producten uit Parijs beginnen op te raken. De wasverzachter die ik in de eerste weken van mijn uitwisseling aanzag voor wasmiddel, de  nagellakremover van Bourjois die ik verkoos boven het huismerk om het nagellakremoven wat spannender te maken, de watjes om de nagellakremover op te doen (dat het anderhalf jaar duurde totdat ik daar doorheen ben, is veelzeggend); overal is nog maar een klein restje van over.

Natuurlijk zijn er ook spullen die niet op kunnen raken. De boeken in mijn kast, het vest dat ik nu draag. Veel hardloopspullen. Mijn citroenpers, ook niet onbelangrijk.

Laatst hadden we een college dat deels ging over consumptiegoederen (want dat zijn al die leuke dingen uit Parijs: gewoon ordinaire gebruiksartikelen, zooi). Consumptiegoederen, werd uitgelegd, zijn dragers van culturele ideeën die al te snelle vooruitgang tegen kunnen gaan. Hierbij ging het eigenlijk vooral over grotere ideeën en ontwikkelingen in de maatschappij, maar het geldt net zo goed voor de ideeën die mijn spulletjes uit Parijs uitdragen. Zolang ik nog een beetje Monoprix-wasverzachter bij mijn lakens kan gooien, ben ik nog steeds niet helemaal weg.

Achteraf gezien zou ik willen dat ik meer had gekocht. Meer gebruiksvoorwerpen, meer meubels, meer zooi. Al dat minimalisme ook altijd, ik had gewoon voor één keertje helemaal los moeten gaan. Teruggaan en die spullen (opnieuw of voor het eerst) kopen heb ik in sommige gevallen gedaan, maar dat is toch niet helemaal hetzelfde. Ik had half Parijs naar Amsterdam mee moeten slepen, die ene keer dat ik terugging.

Meestal als ik zulke dweperige gedachten aan Parijs heb, probeer ik te denken aan een bepaald moment in de wasserette. Eigenlijk kan ik iedere herinnering aan de wasserette hiervoor gebruiken, maar er is één herinnering die het best werkt. Ik zat op een herfstige dinsdag te wachten tot mijn was klaar was. Buiten was het grauw en nat. Binnen was het koud en iedere keer als iemand de deur open deed, werd het nog kouder. Ik had mijn jas aan en probeerde te lezen, maar het lukte niet, want een ruimte vol wasmachines leidt te veel af. Ik dacht toen: hier is niets aan. Hier valt echt niets te winnen. Ik had net zo goed in Nederland kunnen blijven.

Het helpt nog steeds niet echt, maar dat vind ik juist wel fijn.

parijs studeren kamer

Nog maar eens een nostalgisch fotootje van mijn uitzicht (dat gebouw rechts is trouwens een ziekenhuis, ik kon mensen in bedden zien liggen, verder toplocatie hoor)

 Souvenirs (deel I)

14 Comments

Filed under studie in buitenland

geef mij maar geen gracht

Geef mij maar Amsterdam, dat is mooier dan Parijs, zong ene Johnny Jordaan. Hoewel het nummer gaat over een niet al te goed bevallen tripje naar Parijs, kan hij me niet wijsmaken dat hij ooit een voet in die stad heeft gezet. Anders zeg je toch niet dat je Amsterdam mooier vindt, kom op. Over smaak valt niet te twisten, maar dit is geen kwestie van smaak. Dit is waarschijnlijk gewoon te bewijzen aan de hand van objectief gekozen criteria.

Oké, misschien ben ik nu een beetje stellig. Komt doordat ik momenteel niet op al te beste voet sta met Amsterdam. Waarom kan ik hier helaas niet vertellen, dat is een zaak tussen de stad en mij. Dat ik nu zomaar al mijn vuile was buiten hang is leuk en aardig, maar Amsterdam heeft hier niet om gevraagd. Althans, niet voor zover ik weet.

En dat terwijl ik hier vrijwillig naartoe ben gekomen. Als Rotterdamse tiener verlangde ik intens naar het leven in een stad met oude scheve huizen en die o-zo-mooie grachten. Wat mij betreft had dit ook best Utrecht kunnen zijn, of Leiden, maar omdat je voor psychologie het makkelijkst kon worden toegelaten in Amsterdam, werd het Amsterdam. Toen ik na een half jaar stopte en het jaar daarna begon aan de studie Nederlands, kwam het eigenlijk niet eens meer in me op om naar een andere stad te gaan. Want waarom zou je in godsnaam gaan voor een andere stad dan Amsterdam?

Inmiddels woon ik hier nu een paar jaar, en iedere keer als ik nu door het centrum loop, denk ik: jezus, heb je die verdomde grachten weer.

Vraag me af of ik dat ook zou hebben als ik in Parijs was blijven wonen. Jezus, daar heb je die Eiffeltoren weer. Weer zo’n architectonisch hoogstandje dat één of andere Franse president voor z’n minnares heeft laten bouwen. Nee hè, zie ik daar nou alweer een straat met alleen maar leuke Franse balkonnetjes? Die mensen kunnen ook echt niets anders!

Waarschijnlijk wel hè?

Gedver

Gedver

23 Comments

Filed under de ongemakken des levens