Tag Archives: voornemens

sinds oudjaar 2001 ben ik maar weinig veranderd

De eerste keer dat ik goede voornemens maakte, was ik 10 jaar en ik schreef ze met gekleurde gelpennen in mijn barbiedagboek. Voornemen nummer uno luidde: ’25 goede voornemens verzinnen’. Daarna volgden voornemens als ‘beter voor konijn zorgen’, ‘beter haar kammen’ en ‘minder huilen’. Inmiddels ben ik meer dan twee keer zo oud, maar mijn zelfverbeteringsillusies heb ik nog lang niet verloren. Omdat mijn gekleurde gelpennen leeg zijn, hierbij mijn goede voornemens voor 2013:

1. Vaker haarmaskers gebruiken, zodat kappers niet meer zo zeuren over dat ik dat moet gaan doen.
2. Een boek per week lezen. (Om me een beetje meer neerlandicus te voelen)
3. Heel veel juicen. Voor de normale mens: kilo’s en kilo’s groente en fruit in een apparaat gooien, zodat je het piepkleine beetje sap dat eruit komt, kunt drinken. Dit voornemen is Heel Belangrijk, al was het maar omdat mijn nieuwe sapcentrifuge mijn halve kamer in beslag neemt.
4. Minder vaak over One Direction praten.
5. Een hele fijne laatste maand in Parijs hebben.
6. Eens een keer 10 kilometer hardlopen. Dat kan ik best, maar ik heb er nooit zin in, omdat dat zoveel tijd kost. Maar goed, ik wil kunnen zeggen dat ik ‘wel eens 10 kilometer loop’, en aangezien ik niet kan liegen moet ik dat dan maar eens gaan doen.
7. Leren liegen.
8. Blogposts vooruit typen die ik in geval van nood en tijdstress online kan gooien (wat een grap, nu komen we dus aan bij bizarre voornemens)
9. Afleren om aan het tweede chocolaatje te denken voordat ik de eerste op heb.
10. Mijn broccoli niet meer laten beschimmelen, en als het toch beschimmelt, gaat er één euro in een speciale broccolispaarvarken, en van dat geld ga ik aan het eind van de maand extra broccoli kopen (bovenop de broccoli die ik sowieso iedere week al koop), waardoor ik nog meer broccoli heb die kan beschimmelen, wat rampzalig zou zijn; dus ik moet het gewoon opeten.
11. Minder huilen.

34 Comments

Filed under voornemens

films die ik nou nog steeds niet gezien heb

Films kijken is ontspanning, films kiezen is topsport. Als je dan toch op de bank zit, moet je er immers wel voor zorgen dat je iets ziet dat je hersens voedt of ervoor zorgt dat je weer een beetje mee kunt praten, zonder jezelf ál te veel te martelen (ik ga dus echt nooit meer een poging wagen om A Clockwork Orange te kijken, comment maar dat ik het wel moet zien ik doe het lekker toch niet).

Hoewel mijn to see-lijstje inmiddels ellendelang is, weet ik nooit welke film ik moet kijken. Dat heeft drie redenen, 1) is dat het geen fysiek lijstje is en ik dus altijd vergeet wat ik wil zien, 2) is dat ik vaak geen zin heb ik ‘nieuwe’ films (daarentegen heb ik altijd zin om Legends of the fall te kijken. Ik weet niet waarom, want ik vind het niet eens zo’n goede film maar ja het is nu eenmaal zo) en 3), dat verschilt per film. Hieronder enkele (zeer goede) voorbeelden:

Waarom ik deze film wil zien: Omdat ik stiekem al moet huilen van de trailer. En omdat ik het boek zo mooi vind. Dat was eerst de reden waarom ik hem juist níet wilde kijken – ik kon het niet aan dat die Patrick zo knap en stereotype gay was (in mijn hoofd was hij lelijk en neutraal) en Sam zag er gewoon zo uit, hoor. Dan kon de film ook niet veel soeps zijn, dacht ik, maar inmiddels heb ik de trailer zo vaak gezien dat ik wel vrede heb met PatSam en alleen maar heel nieuwsgierig ben naar de rest.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Omdat hij in Parijs pas op 25 december uitkomt. En nu ben ik eventjes in Nederland, maar hier is hij inmiddels al niet meer in de bioscoop. Volgens mij probeert het Universum me iets duidelijk te maken.

The Ring

Waarom ik deze film wil zien: Omdat iedereen ‘m zo eng vindt.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Omdat iedereen ‘m zo eng vindt.

Tangled

Waarom ik deze film wil zien: Zodat ik mee kan praten over het (afwezige) feminisme in deze film. En omdat ik van Disneyprinsessenfilms hou.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Omdat het geen échte Disneyprinsessenfilm is (Ik ben af en toe wat conservatief). En omdat The princess and the frog ook een beetje tegenviel en ik nog steeds niet over die teleurstelling heen ben.

Magnolia

Waarom ik deze film wil zien: Zoals jullie weten, draag ik Tom Cruise een warm hart toe. Maar om nou meteen naar Mission Impossible te gaan kijken, vind ik ook weer niet nodig. Magnolia wordt door veel mensen ‘zijn enige goede film’ genoemd (grove leugen, kijk naar Interview with the vampire), dus ik ben zeer benieuwd.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Hij duurt drie uur.

25 Comments

Filed under film en teevee, tijdmanagement

handleiding voor behulpzame mensen

Toen de trein stopte bij Amsterdam Amstel, had ik mijn pasta al lang op. Het kartonnen doosje van Julia’s zat lusteloos tussen mijn vingers geklemd. Mensen dromden zich langs me naar buiten. Als allerlaatste kwam een blonde jongen met een sporttas de coupé uit. Hij stopte voor mijn neus en stak zijn rechterhand uit. Even dacht ik dat het een vage maar beleefde kennis was die mijn hand wilde schudden voordat hij snel verder moest. Klein verschil was dat ik deze jongen écht nog nooit had gezien. Na hem secondenlang niet-begrijpend te hebben aangestaard, drong het tot me door dat hij mijn pastabakje wilde hebben. Ik gaf het hem, bedankte hem toen hij snel de trein uit sprong. De deuren sloten direct. Ik bleef verbaasd achter en verzon de ene na de andere theorie over een ondergrondse internetbeweging die het dagelijks leven van treingangers op wil fleuren door ongevraagd iets aardigs te doen.

Volgende keer ga ik ook het afval van een vreemde weggooien. Al is het maar omdat je mensen er zo mee van hun stuk brengt.

21 Comments

Filed under rare wereld

een leescollege over mandarijnen

Trots op het behalen van mijn middelbare-schooldiploma ben ik niet, evenmin op het feit dat ik mijn propedeuse in één keer binnen heb of niet boos word als het meisje van de OV-chipkaartlijn me bevend opbiecht dat ze mijn pasje naar het verkeerde adres heeft gestuurd. Dat soort dingen doe je gewoon.

Nee, in mijn ogen is de meest superieure daad die ik ooit heb verricht het leren eten van mandarijnen. Tot minder dan een jaar geleden ging ik al half over mijn nek als iemand in college zo’n oranje onding opende. Die walgelijke, allesdoordringende stank heeft me regelmatig van opletten verhinderd.

Maar (en dit is het punt waarbij jullie moeten gaan opletten) op een dag had ik er genoeg van. Ik zag dat mijn angst voor mandarijnen was veranderd in een obsessie. Deze vijand moest worden verslagen. Door ze op te eten. Door ze op te eten en ze nog lekker te vinden ook.

De eerste mandarijnen at ik boven de gootsteen, voor het geval dat ik moest kotsen (dat had ik namelijk een paar maanden eerder geleerd, maar dat verhaal bewaren we voor de volgende keer). Ik deed een half uur over één stuk. Ieder partje werd eerst in miniscule stukjes verdeeld alvorens zonder te kauwen te worden doorgeslikt. Ik kokhalsde non-stop. Maar ik at. Steeds vaker. En vooral: steeds sneller.

Yes, mandarijnen! dacht ik de laatste keer dat ik bij de Lidl was en kocht meteen een heel netje. Pas toen ik me bijna verslikte omdat ik  vier partjes in één keer in mijn mond had gepropt, herinnerde ik me weer hoe onze relatie tien maanden geleden was. En ik was trots. Vet trots.

Tentamenvraag: welke conclusie kun je uit deze blogpost trekken?
a) je mag alleen trots zijn op zaken die niet vanzelfsprekend zijn
b) wat is die Lisa een aansteller
c) maar mandarijnen moest je dan toch ook leren eten omdat je anders niet kan functioneren in deze samenleving JE REDERNERING IS KROM
d) je kan alles, als je het maar wil

14 Comments

Filed under voornemens

lisa en het dubieuze doktersadvies

Zelden was ik zo teleurgesteld als toen de huisarts me de uitslagen van mijn bloedonderzoek vertelde. “Je waarden zijn perfect,” zei hij en keek erbij alsof hij nog nooit in zijn leven iemand had ontmoet die zo gezond was. Hij vertelde me dat mijn continue vermoeidheid en bijna chronische verkoudheid kwamen door te veel stress en te weinig slaap. Meer rust en meer sport, was zijn advies.

Niet dat ik had gewild dat ik een ernstige ziekte had, maar stiekem hoopte ik  op een onschuldig maar aantoonbaar tekort aan vitamine B, of een ander probleem dat verholpen kon worden door pilletjes van de HEMA en misschien wat honingthee. ‘Meer slapen’ en ‘meer sporten’ en ‘minder stress’ zijn abstracte begrippen die al sinds de basisschool feitelijk onmogelijk zijn.

Het is nu bijna twee maanden geleden dat ik gezond ben verklaard. Het leven volgens doktersadvies gaat nog niet helemaal vlekkeloos. Én slapen én sporten én ook nog eens mijn huiswerk afkrijgen? Onmogelijk. Desalniettemin doe ik hard mijn best. Eigenlijk krijg ik  van dit streven alleen maar nog meer last van slapeloze nachten door niet gehaalde doelen (want: veel te laat naar bed omdat ik per se wilde hardlopen terwijl ik nog taalbomen moest tekenen), maar vreemd genoeg ben ik sinds het bezoek bij de huisarts niet meer ziek geweest.

Ach. Zo lang ik gezond niet verkouden ben vind ik het prima.

20 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement