Tag Archives: vogels

handleiding voor behulpzame mensen

Toen de trein stopte bij Amsterdam Amstel, had ik mijn pasta al lang op. Het kartonnen doosje van Julia’s zat lusteloos tussen mijn vingers geklemd. Mensen dromden zich langs me naar buiten. Als allerlaatste kwam een blonde jongen met een sporttas de coupé uit. Hij stopte voor mijn neus en stak zijn rechterhand uit. Even dacht ik dat het een vage maar beleefde kennis was die mijn hand wilde schudden voordat hij snel verder moest. Klein verschil was dat ik deze jongen écht nog nooit had gezien. Na hem secondenlang niet-begrijpend te hebben aangestaard, drong het tot me door dat hij mijn pastabakje wilde hebben. Ik gaf het hem, bedankte hem toen hij snel de trein uit sprong. De deuren sloten direct. Ik bleef verbaasd achter en verzon de ene na de andere theorie over een ondergrondse internetbeweging die het dagelijks leven van treingangers op wil fleuren door ongevraagd iets aardigs te doen.

Volgende keer ga ik ook het afval van een vreemde weggooien. Al is het maar omdat je mensen er zo mee van hun stuk brengt.

21 Comments

Filed under rare wereld

de d is van dolletjes

Vorige week lag er ineens een dode duif in het fietsenhok. Hij lag in het midden van het pad, als je niet uitkeek zou je zo op hem trappen. Ik liep er heel voorzichtig langs, in de angst een spastische beweging te maken en met mijn volle gewicht op de duif te gaan staan.

Het was nog vroeg, kwart over zeven ‘s ochtends, en toen ik ‘s avonds weer bij het fietsenhok kwam lag hij er nog steeds, alleen iets meer naar de zijkant verschoven. Ik vroeg me af wie hem ging opruimen. Ik vroeg me af hoe lang het zou duren voordat de duif volledig weggerot was.

De dagen daarna lag hij iedere keer dat ik in het fietsenhok kwam iets meer naar de zijkant, tot hij het rek raakte. Het werd donker en weer licht, het waaide en het regende, maar de enige verandering die ik in de duif kon opmerken was dat zijn ogen op een dag verdwenen waren.

Intussen is het een week verder en ligt de duif er nog steeds. Ik vraag me af of je hier iemand voor kunt bellen. Tot dusver lijkt het alsof het niemand wat kan schelen, maar misschien denkt iedereen gewoon hetzelfde als ik.

3 Comments

Filed under de ongemakken des levens