Tag Archives: valse herinneringen

by | April 15, 2012 · 19:21

verspilde jaren

Ik ben 21 en ik voel me oud. Waarschijnlijk zijn er een aantal van jullie die nu schamper lachen. Anderen zullen beamend knikken. Want ja, 21 is inderdaad al fucking oud.

Vorig jaar moest ik ergens mijn leeftijd invullen. Het duurde even voordat ik me herinnerde wat dat dan precies was. Dat het eerste cijfer van mijn leeftijd met een twee begon, wilde maar niet echt tot me doordringen.
Sindsdien slaat me de schrik me regelmatig om het hart als ik denk aan hoeveel verjaardagen ik al achter de rug heb. Vandaag werd dit weer getriggerd doordat ik opeens terug moest denken aan 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek. Toen ik het op mijn veertiende las, vond ik de hoofdpersonen heel oud en volwassen. Nu ik het googlede bleek dat de hoofdpersonen zestien waren. Zestien! Dat is vijf jaar jonger dan ik nu ben! Zelfs mijn kleine broertje is ouder en wijzer!

Vijf jaar volle jaren al geen zestien meer. Ik zou mezelf haast terugwensen. De hele dag niets uitvoeren, niet de verantwoordelijkheid hebben om zelf allemaal spannende dingen te ondernemen, omdat het toch niet mocht of kon of er geen geld voor had. En ja, ik weet best dat dit verlangen nergens op slaat – toen ik zestien was zat ik alleen maar te wachten tot ik eindelijk van die middelbare school af was en ik op mezelf kon gaan wonen. En kijk eens: ik heb nu alles waar ik toen naar verlangde. En wil ik nota bene terug. Naar verveling, lamlendigheid en andere misère.

Het is dat de oudere vrienden die ik heb nauwelijks wijzer zijn dan ik; dat relativeert mijn bejaard-zijn enigszins. Terug kan toch nooit meer, me verzoenen met mijn leeftijd is beter. Niet meer 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek lezen, ook niet Van Oude Menschen, de Dingen Die Voorbij Gaan, maar iets gezelligs en hersenloos over het studentenleven, of zo. Nu kan het nog: volgens de statistieken ben ik een jongere. Dus laat ik daar in godsnaam nog maar van genieten. Dat vergat ik immers toen ik zestien was.

(En als dat niet werkt ga ik weer bij mijn ouders wonen, maak mijn stufi op aan lipgloss en neem een abonnement op de Cosmogirl)

32 Comments

Filed under leven, vroegah

Tagged as ,

by | April 1, 2012 · 21:37

hospiteerhorror

Nu ik op zoek ben naar een tijdelijke woonruimte in Parijs, krijg ik allerlei flashbacks van mijn zoektocht naar een kamer in Amsterdam. Voordat ik begon aan mijn studie heb ik vijf keer gehospiteerd en elke keer was om zijn eigen redenen een ramp. Lees & gruwel.

1. De eerste kamer die ik bezocht was niet, zoals beloofd, 9 vierkante meter, het bleken twee kamers: een van 6 en eentje van 3 vierkante meter. Een grote en een kleine inloopkast dus. Potentiële huisgenoot 1 was best aardig. P.H. 2 kon niet ophouden met zeiken over zijn carrière als professional gamer. P.H. 3 was pissig dat ik was gekomen, nu ‘kon hij zich niet concentreren’. In bakken aangekoekte cornflakes zaten ook uitgedrukte peuken. Saillant detail: ik was de enige van de genodigden die op was komen dagen. “Wij contacteren jou wel, of jij contacteert ons,” zei P.H. 1 ongemakkelijk bij het afscheid. “Zal ik doen,” loog ik.

2. Nog diezelfde avond ging ik kijken naar een andere kamer. Het huis was best aardig, de bewoonsters ook, de andere tien geïnteresseerden ook. Jammer dat de betreffende kamer zich afgesloten van de rest van het huis bevond, maar goed, dat was te overkomen: groter nadeel was dat ik één van die meisjes al bleek te kennen. We vonden elkaar best aardig hoor, maar… ook niet echt. Dat werd dus een avondje tijd uitzitten.

3. “Neem iets te drinken mee (voor jezelf), stond in de advertentie van kamer 3. Prima. De hospiteeravond was net een tof feestje. Jammer dat er nog dertig anderen uitgenodigd waren en ik zo’n beetje als eerste weg moest omdat ik de volgende dag weer moest werken in Rotterdam. Oh, en dat ze me terloops vertelden dat vegetariërs per definitie geen kans maakten.

4. De volgende kamer die ik bezocht, bevond zich in de meest troosteloze flat van de Bijlmer en werd bewoond door een soort emoprinses en een heel suffig stil meisje. Was best oké. Maar naar huis gaan was eng. Nou ja, ze kozen uiteindelijk toch voor een ander.

5. Huis 5 was het laatste huis dat ik bezocht. De bewoonsters, een stel lelijke heksen zonder hobby’s, moesten lachen om zo’n beetje alles wat ik vertelde. Na een kwartier elimineerden ze de helft van hun potentiële huisgenoten vanwege tijdgebrek. Ik mocht ook gaan, samen met de grootste sjonnie die ik ooit had ontmoet, een jongen die geen Nederlands sprak en een meisje dat wel Nederlands sprak maar gewoon geen woord zei.

Thuis kreeg ik koffie en taart van mijn favoriete huisgenoten: mijn ouders. Ik besloot nooit meer te hospiteren. Anderhalf jaar later is mij een huis toebedeeld gekregen, mijn huisgenoten hebben mij noch elkaar gekozen. En tóch zijn we allemaal superleuk.

26 Comments

Filed under rare wereld

Tagged as , ,

by | February 11, 2012 · 15:11

ilovemynvriendinnetjesdiekniheb :hearteyes:

Meisjes van dertien hebben het goed voor elkaar. Een stuk beter dan ik toen ik dertien was, en als ik alles wat ze het internet opslingeren moet geloven, misschien nog wel beter dan ik het nu heb. Ze hebben aardig veel bff’s (voor de écht oude rotten onder ons: bff betekent best friend forever) die allemaal in hun hyvesbio moeten worden vermeld. Hun vriendschap wordt geïllustreerd met wat foto’s van enkele finest moments van de beste vriendinnen voor altijd.
Foto’s hebben meisjes van dertien sowieso veel. Hun Hyves (al doen enkele vroegrijpe meisjes aan Facebook) staan vol met geposeerde, negen van de tien keer zelfgemaakte foto’s van… henzelf. Dat is op die leeftijd kennelijk niet genânt. Sommige foto’s zijn erg mooi en sereen en gephotoshopt, maar een enigszins spottende blik doet het ook goed als profielfoto. Zolang je je ogen nog steeds maar wijd open spert zodat iedereen kan zien wat voor prachtige grote ogen je hebt, is het goed. Een rare trek om je mond laat zien dat je jezelf en Hyves niet serieus neemt. Je vriendinnetjes vinden je met rare bek toch nog steeds mooi: de LOVEYA4EVER‘s, :hearteyes:supermooiiiiiiiiii sgatje zie je maandag:hearteyes:‘s en m y n s e x i i c h i c k‘s blijven nooit uit.

Het maakt mij allemaal een beetje neerslachtig. Dat heeft twee redenen:

1.) Het is zo ontzettend leeg. Die kinderen die op internet aan iedereen laten zien hoeveel ze van elkaar houden, roddelen net zo makkelijk over dat andere meisje bij wie ze vijf minuten wjnmk hebben gekrabbeld. Kunnen liefdesbetuigingen niet gewoon heilig blijven?
2.) Bovendien maakt het me een beetje jaloers. Toen ik dertien was krabbelde niemand dat soort dingen op mijn Hyves. Niemand ‘brak in’ bij mijn bio. Ik had wel ‘melige’ gesprekken met vriendinnen, maar er was niemand die mij vertelde dat we siinds 1996 niet teh breken! zijn. En dat lag heus niet aan de hoeveelheid foto’s die ik van mezelf maakte door mijn arm zo ver mogelijk van me uit te strekken en in de spiegel te kijken of ik er überhaupt wel op stond. Ik bedoel, het is niet zo alsof ik me daar nooit schuldig aan heb gemaakt. Wat is er misgegaan? Heeft er een cultuuromslag plaatsgevonden? Ik kan me ook niet herinneren dat andere meisjes van mijn leeftijd dat wel bij elkaar krabbelden. Of ben ik nog onpopulairder dan ik altijd al dacht?

35 Comments

Filed under rare wereld

Tagged as , ,

by | August 23, 2011 · 21:27

het leed dat lowlands heet

Twee jaar geleden ging ik voor het eerst naar Lowlands. Achteraf maakte ik mezelf wijs dat dit een traumatiserende ervaring was. Deze uitspraak leverde verongelijkte blikken van mijn vrienden op – was het dan echt zo rot? Ja, zei ik dan, ja ik ben zelfs een dag eerder weggegaan, weet je nog?

Nu is dat laatste echt gebeurd, maar dat had meer te maken met het feit dat ik de dag daarna in alle vroegte naar de Intreeweek moest – en ik was al zo kapot. Dat was ik al toen Lowlands 2009 nog niet eens op de helft was. Ik ben nu eenmaal niet zo’n bikkel.

Vorig jaar ben ik dan ook niet gegaan, maar dit jaar heb ik onder sociale druk toch maar weer een kaartje gekocht. Wellicht had ik me de rottigheid van Lowlands gewoon ingebeeld. Waarom? Dat is me op dit ogenblik een raadsel. Want het was zo leuk, het was zo goed.

Lowlands is niet alleen muziek waar je oordopjes voor in moet moet maar ook theater, film, lezingen. (Die ik allemaal niet bijgewoond heb omdat er te veel leuke concerten waren.) En heel veel spelletjes. Lowlands is duur eten en modderpoelen van pis maar ook bomenfissa’s en nachtelijke danspartijen in de campingwinkel. Het is ontzettend commercieel maar dat maakt niet uit. En iedereen is zo lief – je wordt continu aangesproken door vreemden en het is geen één keer vervelend. Toen ik naar huis liep, had ik het gevoel dat ik niet meer in de echte wereld was.

Maar een bikkel ben ik nog steeds niet. Na vier dagen als eerste naar bed gaan ben ik achterlijk verkouden. Ach ja… volgend jaar beter.

2 Comments

Filed under muziek, op stap

Tagged as , ,

by | March 3, 2011 · 11:13

drops of memory

“Dit is echt zo’n leuk liedje van vroeger!” zei de jongen die naast me zat bij tekenen. Ik keek op de display van zijn ipod. Drops of Jupiter van Train – het zei me niets.
“Je kent het echt wel,” zei hij, “als je het hoort weet je het!”
Thuis zocht ik het nummer op op youtube, en toen ik het luisterde wist ik alles weer.

Het was een hit toen ik nog heel jong was. Mijn moeder reed me regelmatig in de kinderwagen naar de bakker, mijn broertje was er nog niet. Soms gingen we naar het winkelcentrum. Mijn tante was er dan ook en we aten taart bij de HEMA. Thuis zette mijn moeder de radio aan en ik speelde met duplo, of met mijn lievelingspop. Mijn leven bestond uit mijn ouders, en als ze beiden op hun werk waren, mijn oma.

Het klinkt allemaal nogal banaal en dat is het ook, maar ik zie het zo helder voor me dat het toch heel bijzonder aanvoelt. Het is zo dubbel – ik koester de mooie tijd, maar ik word ook een beetje triest van het idee dat dat de schijnbare eenvoudigheid van toen nooit meer terugkomt.

Als ik Drops of Jupiter luister flitst het allemaal door me heen en ben ik even weer drie.
Het enige jammere is dat dit nummer is uitgebracht in 2001. Toen was ik al tien jaar. Mijn leven bestond toen al lang niet meer uit de kinderwagen maar uit school en Rollercoaster Tycoon. De poppen en duplo had ik al lang omgeruild voor barbies en lego.

En dan vraag ik me af: wat verbeeld ik me nog meer?

1 Comment

Filed under leven, muziek, vroegah

Tagged as