verspilde jaren

Ik ben 21 en ik voel me oud. Waarschijnlijk zijn er een aantal van jullie die nu schamper lachen. Anderen zullen beamend knikken. Want ja, 21 is inderdaad al fucking oud.

Vorig jaar moest ik ergens mijn leeftijd invullen. Het duurde even voordat ik me herinnerde wat dat dan precies was. Dat het eerste cijfer van mijn leeftijd met een twee begon, wilde maar niet echt tot me doordringen.
Sindsdien slaat me de schrik me regelmatig om het hart als ik denk aan hoeveel verjaardagen ik al achter de rug heb. Vandaag werd dit weer getriggerd doordat ik opeens terug moest denken aan 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek. Toen ik het op mijn veertiende las, vond ik de hoofdpersonen heel oud en volwassen. Nu ik het googlede bleek dat de hoofdpersonen zestien waren. Zestien! Dat is vijf jaar jonger dan ik nu ben! Zelfs mijn kleine broertje is ouder en wijzer!

Vijf jaar volle jaren al geen zestien meer. Ik zou mezelf haast terugwensen. De hele dag niets uitvoeren, niet de verantwoordelijkheid hebben om zelf allemaal spannende dingen te ondernemen, omdat het toch niet mocht of kon of er geen geld voor had. En ja, ik weet best dat dit verlangen nergens op slaat – toen ik zestien was zat ik alleen maar te wachten tot ik eindelijk van die middelbare school af was en ik op mezelf kon gaan wonen. En kijk eens: ik heb nu alles waar ik toen naar verlangde. En wil ik nota bene terug. Naar verveling, lamlendigheid en andere misère.

Het is dat de oudere vrienden die ik heb nauwelijks wijzer zijn dan ik; dat relativeert mijn bejaard-zijn enigszins. Terug kan toch nooit meer, me verzoenen met mijn leeftijd is beter. Niet meer 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek lezen, ook niet Van Oude Menschen, de Dingen Die Voorbij Gaan, maar iets gezelligs en hersenloos over het studentenleven, of zo. Nu kan het nog: volgens de statistieken ben ik een jongere. Dus laat ik daar in godsnaam nog maar van genieten. Dat vergat ik immers toen ik zestien was.

(En als dat niet werkt ga ik weer bij mijn ouders wonen, maak mijn stufi op aan lipgloss en neem een abonnement op de Cosmogirl)

32 Comments

Filed under leven, vroegah

32 Responses to verspilde jaren

  1. Haha, jij bent gewoon nu al een vroeger-was-alles-beter-zeurkous 😛
    Nee, ik zou geen 16 willen zijn. Behalve dan dat ik best even terug in de tijd wil om een leuke jongen aan de haak te slaan voor een week of twee, en dan weer snel terug naar het heden. Zodat ik niet zo groehoen ben.

    • Hahaha Esra. Kom naar Roffa dan, dan gaan we cute boys versieren in Holly! 😉 Dan ben je over drie weken tenminste niet meer zo groehoen…

      En eh. Ja nou ik vind niet dat alles vroeger beter was, hoor. Ik zeg juist dat het nu beter is. En er dan tóch nog naar terugverlangen…

      • Dus eigenlijk ben je een beter-was-alles-vroeger-zeurkous? 😀

        Ah yes, laat ik naar Roffa gaan en cute Boys versieren in Holly. Wat is Holly? 😛
        Volgens mij durf ik Rotterdam helemaal niet in, laat staan dat ik er jongens ga versieren. :’)

  2. Ik herken het helemaal. En dat terwijl ik pas (lees: AL) 20 ben.

  3. Op zich vind ik 21 (volgende week 22, hellup!) zijn wel prima, maar toch ben ik me er wel steeds meer van bewust dat ik de tijd niet terug kan draaien en dat ik nu m’n kansen moet grijpen op welk gebied dan ook, voordat ik dadelijk ‘echt’ oud ben 😉

  4. Ik zou voor sommige dingen best weer 16 willen zijn… bijvoorbeeld om op reisweek te gaan met school en lekker overal tegenaan schoppen (figuurlijk dan), maar het ondertussen waanzinnig naar je zin hebben…
    maar dat is toch maar weinig, want naar toetsweken, stressssss voor je examengemiddelde en elke dag om 8.25 les verlang ik niet. Hoe cliché het ook mag klinken, deze fase is niet per se beter, maar gewoon anders. En ook fijn. Soms fijner. 🙂

  5. Dan kun je je wel voorstellen hoe ik me nu voel nu ik 24 ben ;-). Ik merk het ook steeds meer. Al moet ik wel zeggen dat ik uitgaan altijd makkelijk tot het einde volhoud, terwijl mijn vrienden vaak al rond half 3 naar huis willen en het alweer gezien hebben. Ik woon sinds vrijdag weer even tijdelijk bij mijn ouders, en ik verlang weer terug naar mijn eigen plekje… Ik denk dat, waar je ook bent, je altijd verlangt naar dat andere. Zo verlang ik na bijna 6 jaar ook nog steeds terug te gaan wonen in Barcelona, al is dat allang verloren glorie, want iedereen die ik daar had, woont weer ergens anders op de wereld. Het leven is hard, en vooral heel raar.

    • Dat lijkt me zo’n raar idee, dat zoiets ontzettends vets (Barcelona) al zo ver achter je ligt 🙁 En om nou uit pure nostalgie daar maar weer te gaan wonen zou niet hetzelfde zijn, alles is nu anders…

  6. Ik voel mij ook vaak oud. En ik ben 23. Nou ja, in de middeleeuwen had ik dan al lang een gezin met minstens 2 kinderen en een derde op komst.

  7. Herkenbaar! Ik zou soms ook wel terug willen naar vijf/zes jaar geleden, chillen op het schoolplein, geen zorgen maken over huur en boodschappen. Maar aan de andere kant is dit ook heel wat waard haha.

  8. Oh mijn god nee, waren ze echt zestien in 4 vriendinnen, 1 spijkerbroek? *shocking*

    En ik begrijp je volkomen. Ik ben blij dat ik nog een maar maanden 20 mag zijn. Want dan komt 21 en voor je het weet, ben je 30 en moet je al superdupervolwassen zijn.

  9. Ik wil ook weer kind zijn. Nergens meer aan hoeven denken. Lekker leunen en steunen op vader en moeder. Geen ingewikkelde (vriendschappelijke) relaties, moeilijke boeken (maar wel Francine Oomen en Carry Slee) en lekker een onbezorgd leven leiden.

    Maar toch heeft het ouder worden ook wat….

  10. Haha, wat herkenbaar! Het gaat allemaal gewoon erg snel. Maar als ik kijk naar de 16-jarigen van tegenwoordig, ben ik best wel blij dat ik die tijd al gehad heb.

  11. Ik heb ongeveer hetzelfde, al ben ik 19. Ik denk meer richting de: MIJN GOD IK HEB DE AFGELOPEN JAREN GEEN KLOOT UITGEVOERD, terwijl kindjes van 16 wereldberoemd worden of ergens gigantisch goed in zijn. My wasted years! Maar ik doe er niets aan en blijf lekker onzinnige reacties op blogs plaatsen.

    Buy ALL the lipgloss!

    • Haha ja dat heb ik ook heel erg hoor. Toen ik acht was dacht ik dat ik allemaal boeken zou hebben gepubliceerd als ik 21 was, en dat ik al half getrouwd zou zijn. Eigenlijk vind ik het ook niet zo erg dat dit niet is uitgekomen, haha.

  12. Haha, ik ben nu 3 maanden zeventien en ik voel me aangevallen in deze post (nee hoor, grapje). Ik moet trouwens zeggen, dat ik laatst met een vriendin erover zat te praten: over 4 jaar.. dan zijn we 21.. dan ligt de wereld aan onze voeten, en kunnen we op zich alles. Dat klinkt zo ver weg, maar 4 jaar is eigenlijk zó om?

    Meest doelloze comment ooit. Bedankt voor het lezen.

    • Ja, nu denk dat dat dan alles kan, maar dat is helemaal niet zo 😛 En hm, aangevallen? Niet iedereen had zo’n saai leven als ik! 😉

  13. Ik wil helemaal niet terug in de tijd, integendeel! 😮 ‘k Vond 16 zijn eigenlijk niet zo fijn, liever 18,19,20 en 21 sinds kort ook…
    Wat ik wel eng vind, is dat ik eigenlijk al 1/4 van mijn leven geleefd heb nu 😮

  14. Des

    hou op.
    ik ben bijna 30.
    BIJNA 30!!!

  15. Haha, leuke post. Ik ben 18 en wil ook dat de tijd stopt! 😛

  16. Oh god hou op. Nu voel ik me bejaard 😉 Maar nee, echt herkenbaar dit. Toen ik 19 was, voelde ik me al oud… Ik begon op mijn 20e te rekenen… Nog 3 keer 20 en dan ben ik waarschijnlijk dood… Nu zit ik ongeveer op een derde van mijn leven :O Shit… ik kan maar beter iets gaan doen 😛 Bungeejumping ofzo

  17. Ik vond er echt helemaal niks aan om zestien te zijn, ik ben juist blij dat ik ouder ben. Nou ja, ik ben nu negentien, dus misschien ben ik in jouw ogen ook wel heel erg jong 😛

  18. Ellen

    Ok lezers, ik hoop dat jullie dit aan kunnen: ik ben ….. (tromgeroffel)…. ik durf het bijna niet te zeggen…. (muziek uit Jaws – of kennen jullie die film niet – andere generatie)….nou hier komt ie: 48 jaar. En dat kan ik vaak zelf niet geloven. Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat ik, die toch nog maar net de middelbare school heb verlaten, nu kinderen heb die op de middelbare school zitten. Hier moet een vergissing in het spel zijn, dit kan onmogelijk over mij gaan! Maar toch is het echt waar en alle clichés over ouder worden zijn ook ECHT WAAR. Dus jullie zijn gewaarschuwd! Maar weet je wat mijn redding is: introductie van de term “gevoelsleeftijd”. Mijn echte leeftijd mag dan 48 zijn (slik), maar mijn gevoelsleeftijd varieert tussen de 8 en 88!

  19. Ik ben hier zelfs op afgestudeerd. Mijn eindscriptie ging over het verband tussen de werkelijke leeftijd en de leeftijd die mensen zich voelen. Daarbij heb ik zowel in literatuur zitten spitten als driehonderd vragenlijsten verwerkt; in je tienerjaren voel je je ouder dan je bent en naarmate je in die tijd een jaartje ouder wordt, wordt het verschil tussen je echte leeftijd en hoe oud je je voelt weer kleiner. Als je dan eenmaal echt ouder bent ga je je juist jonger voelen dan je bent, en dan wordt het verschil tussen hoe oud je echt bent en hoe oud je je voelt steeds groter. Er bleek een lineair verband tussen werkelijke leeftijd en gevoelsleeftijd. Het omslagpunt lag ergens begin dertig jaar.
    Echter, naarmate je ouder wordt gaan er wel wat factoren meespelen die dit mooie verband wat gaan verkleuren en dat komt dan door je gezondheid, familieaangelegenheden en ook je inkomensniveau (de rijkeren voelen zich jonger!).
    Als ik je blog en reacties lees, lijkt dat omslagpunt van rond de 30 nu eerder te komen! 😉 Tja, ik was toen zelf ook nog hardstikke jong, begin 20 en nu ben ik ook zo’n ‘oude taart’ met huisje-boompje-beestje leeftstijl…

    • Wat cool dat je dat onderwerp zo uitgepluisd hebt! Klinkt legitiem. Hmm, er zit voor mij dus niets anders op dan rijk worden… 😉

  20. Ellen

    Interessant Merel, ik wist eigenlijk niet eens dat de term echt bestaat; ik had de illusie dat ik hem min of meer zelf had bedacht. Net als bij de weersverwachting: het wordt vandaag 5 graden maar door een straffe wind uit het noorden ligt de gevoelstemperatuur rond het vriespunt. Of: heeee de zon schijnt, weet je wat ik doe mijn jas uit want ik mijn hoofd is het al 30 graden minimaal, zo graag wil ik die warmte. Nog steeds 5 graden hoor!
    En nu komt spontaan Rob de Nijs in mijn brein als ongewenste gast naar boven drijven en wel om 2 redenen: hij zong toch dat lied van “en ik was 16 (of zo) en zij was 28 (of zo)”. En als tweede: volgens mij heeft hij een serieus probleem met zijn gevoelsleeftijd want anders word je toch geen vader meer op je 70e (of zo).

    • Hahaha. Met dat laatste heb je helemaal gelijk!
      En ik vind het maar eng hoor, om te horen dat het niet went. Maar misschien, als ik er nu alvast gewoon heel veel mee over nadenk, voel ik me op mijn 48ste wel gewoon 48. Dat zou nog eens fijn zijn…

  21. Oh hier herken ik mezelf zoooo erg in. Vooral de laatste tijd denk ik daar vaak over na. Dat ik dit altijd wilde, maar nu wil ik weer de tijden terug van toen ;p
    Ik ga de laatste tijden dan ook weer meer met m’n (oude) vriendinnetjes (van toen) afspreken, en dingen doen die ik toen ook deed. Dat doet me goed!
    Erg leuk geschreven ook!

Leave a Reply

Your email address will not be published.