Dag ziekenhuisterrein waar ik altijd over moest om bij de universiteit te komen
Dag Avenue de France, met je altijd fijne Prêt a manger en met je verschrikkelijke Decathlon
Dag universiteit Diderot, ik weet nog niet of ik je ga missen
Dag kantine, dag toetjes vooral
Dag Parc Bercy, je was vele parken ineen
Dag Bois de Vincennes waar ik de mooiste zomerdag van oktober heb beleefd
Dag hardloopgebied langs de Seine
Dag Jardin des Plantes, dag honderden mede-hardlopers
Dag Place d’Italie, het eerste dat ik in ‘mijn’ buurt leerde kennen
Dag Père Lachaise, ik vergeef het je nooit dat je Wilde Oscar achter hekken en glazen wanden verstopt
Dag heuvelachtig Belleville, dag surrogaatdisneyland Parc des Buttes Chaumont
Dag Oberkampf, met je vele hippe bars die ik direct weer vergat
Dag Montmartre, jou heb ik echt te vaak gezien
Dag Parc Monceau en al je Parijzigheid eromheen
Dag Champs-Élysées, waar ik vergast werd in Abercrombie & Fitch en de beste kerstschoenen ooit kocht bij Marks & Spencer
Dag Eiffeltoren, vanuit de verte altijd aanwezig
Dag Musée d’Orsay, met rijen van hier tot aan de andere kant van de Seine
Dag Concorde waar we met Nieuwjaar op vuurwerk stonden te wachten, maar het nooit kregen
Dag Louvre, ik heb me kapot gelachen
Dag winkelcentrum bij Hôtel de Ville, dag wc vooral, je was er altijd voor me
Dag Île de la cité waar ik nooit op uitgekeken zal raken, dag Notre-Dame waar ik nog steeds niet naar boven ben geklommen
Dag Le Marais, het was een genoegen
Dag Bastille, dag pauperdiscotheken en dag favoriet restaurant
Dag Boulevard Saint-Germain, dag Sartre-café met je obsceen dure koffie voor langslopende bondjassendragers
Dag Jardin du Luxembourg waar ik zo vaak omheen liep op zoek naar een bepaald restaurant dat ik nooit vond
Dag Quartier des Gobelins en al je bedrijvigheid
Dag creperies met lange rijen rondom Montparnasse
Dag Boulevard de l’Hôpital
Dag mensen in de ziekenbedden die ik nu vanuit mijn raam kan zien
Dag andere straten van Parijs waar ik gelopen heb of die ik mislopen heb, dag bruggen, dag metro’s
Dag sentimenteel blogje, ik ga maar eens inpakken.
Tag Archives: parijs
dag parijs
Filed under studie in buitenland
souvenirs
Nu mijn afscheid van Parijs met grote sprongen nadert (nog maar vijf nachtjes!), raak ik lichtelijk in paniek. Ik wil nog zoveel doen! Zoveel zien! En ondertussen nog zoveel klusjes opknappen!
Ik herinnerde me ineens dat ik, voordat ik hier kwam wonen, had bedacht dat ik graag een schilderijtje wilde kopen, ergens op straat, iets niet te kitsch en voor niet te veel geld, maar ik heb geen zin om ernaar op zoek te gaan. Andere souvenirs? Heb ik dingen nodig? Ik heb het gevoel dat ik iets mee moet nemen, maar ieder iets wekt weerzin op. Ik denk dat ik te veel boeken over opruimen en weggooien heb gelezen – ik vind alles toch maar troep. Dat is op zich een goede en ruimtebesparende eigenschap, maar soms, nou ja, soms toch wel een beetje jammer.
Gelukkig is Parijs maar tweeënhalf uur Thalys van Nederland. Als ik later nog besluit dat ik per se iets materieels wil hebben, kan ik zo teruggaan om het te halen en doen alsof ik het al lang had.
Ik kan ook gewoon teruggaan om koffie te drinken. Dat is misschien beter.
Filed under dit past echt nergens in
hoe ik, ondanks mijn onassertieve gedrag, toch aan redelijk lekkere macarons kwam
Dit is de laatste week dat ik in Parijs woon. Dat vind ik een goed excuus om allerlei decadente dingen te doen, zoals twee dagen achter elkaar hetzelfde museum te bezoeken, te betalen voor de relikwieënafdeling van de Notre-Dame (tip: niet doen) of naar dure patisserieën te gaan. Ik heb altijd een zwak gehad voor mooi vormgegeven, zoete troep, vooral als je ze per stuk mag uitkiezen en ze in een leuk zakje gaan. Daarom dacht ik: laat ik eens macarons gaan kopen bij Ladurée. Normaal gesproken eet ik die krengen alleen bij de McDonald’s, 90 cent per stuk, maar zoals ik al zei, ik wilde iets decadents en Parijsachtigs doen. Alles voor de ervaring, toch?
En de winkel zag er zo leuk uit. Zo pastel, zo zoet, zoveel verschillende kleuren macarons. Op de balie stonden verschillende doosjes met allemaal een eigen prijs, die niet per se afhing van de hoeveelheid macarons die erin kon. Voordat ik begreep waarom dit zo was, vroeg de man achter de balie of hij me kan helpen.
“Eh, doe maar een doosje van Les Incroyables,” zei ik, want die waren het goedkoopst, veertien euro voor acht stuks. Duur, maar je gaat er niet failliet aan. Ik hoopte dat er vooral smaken als vanille en pistache bij zouden zitten, want fruitmacarons vind ik niet te vreten.
De man leidde me naar een uithoek van het macarongebied. Oké, kennelijk mocht ik zelf kiezen wat erin ging. Hij wees verschillende macarons aan, zei dingen, iets met marshmallowsmaak, maar ik snapte er helemaal niets van. “Moet ik het in het Engels zeggen?” vroeg hij, en ik zei ja, maar het bleef verwarrend. Oké, ik had dus een bijzonder smalle keuze uit vier verschillende soorten macarons. Ik moest ongeveer vijf keer opnieuw vragen welke smaken het nou precies waren, want het waren ontzettend ingewikkelde combinaties. Na de zoveelste keer vragen begreep ik alleen dat ik niet de kauwgomsmaak wilde.
“Doe maar wat van die,” zei ik uiteindelijk, “Die groene.” Er waren twee kleuren groen. Hij begon er een aantal in het doosje te doen.
“En wat van die roze,” zei ik. Er waren twee kleuren roze.
“Deze?” vroeg hij. Ik bedoelde eigenlijk die andere, maar ik knikte.
Toen ik in mijn hoofd een reconstructie maakte van alle smaken die hij had opgenoemd, bedacht ik me ineens dat ik alleen maar uit fruitsmaken had kunnen kiezen. Ik had zojuist veertien euro uitgegeven aan iets waarvan ik al in de winkel had kunnen zeggen dat ik het niet lustte.
Thuis haalde ik het doosje uit het chique tasje, haalde de deksel eraf en maakte voorzichtig en verzegelde papiertje los. Het is in ieder geval een beleving, dacht ik, en stopte op hoop van zegen de roze aardbeienmacaron in mijn mond. Hij was eigenlijk best nog wel lekker. Heb dus toch niet alleen voor het merk betaald.
Deze illustratie was strikt noodzakelijk.
(Daarna heb ik trouwens de groene gegeten. En wat denk je? Geen fruitsmaak te bekennen. Het is gewoon pistache, mijn favoriete smaak der favoriete smaken. Er zit alleen een wat rare marshmallowvulling tussen.)
Filed under de ongemakken des levens
Beste mevrouw D.,
Toen ik had besloten om een semester in Frankrijk te gaan studeren, verwachtten mijn ouders dat ik geen enkel vak zou halen. Zelf geloofde ik er heilig in dat ik voor alles zou slagen. Dat droombeeld viel al snel in duigen, maar ik wist zeker dat ik met een paar goede cijfers thuis zou komen.
En dat ik in ieder geval úw vak zou halen. Want sonnetten analyseren, dat kan ik inmiddels wel. Dat bleek ook uit het eerste deeltentamen: zelden ging een toets zo goed. Omdat ik voor mindere vakken ook allemaal voldoendes heb gehaald, rekende ik op een prachtig cijfer. U gaf me echter een zes. Van de twintig. Toen ik u er na de les op aansprak, zei u dat ik thuis even de taalfouten moest verbeteren, en dat we er later naar zouden kijken.
Volgens mij bent u echt aardig. Dat zie ik aan uw verontschuldigende blik als u weer eens een kwartier te laat bent, aan hoe u nauwelijks uw stem durft te verheffen als u de klas tot stilte wilt manen. Ik geloof daarom ook dat u mij echt wel een goed cijfer gunt, maar het vanwege uw werkethiek gewoon niet kunt geven, omdat u mijn zinnen op één of andere manier echt niet begrijpt (in tegenstelling tot de andere docenten, die op mijn tentamens collectief ‘slecht Frans maar tekst goed begrepen’ schrijven).
(Bij dat ‘slechte Frans’ wil ik wel nog een kanttekening plaatsen. Ik praat de hele fokking dag alleen maar Frans, zonder al te grote problemen. Niet zonder dertig foutieve zinsconstructies per alinea, maar toch.)
Voor de verbeterde versie van het tentamen had ik een zeven. Van de twintig. “Het Frans is te moeilijk.”
Vandaag had ik een mondeling voor uw vak. Mijn tweede mondeling al, want die ik voor de klas deed, heb ik niet gehaald – u noemde het “heel dapper”, maar u doet niet aan troostprijzen. Ik weet eigenlijk niet waarom ik het nog probeerde; de tweede deeltoets was weliswaar weer supergoed gegaan, maar we weten allebei dat onze percepties van ‘goed’ nogal afwijken.
Toen ik al in uw lokaal stond, besloot u dat ik deze mondeling beter bij een andere docent kon doen.
Nadat ik me door het te analyseren sonnet had heengestotterd, merkte de man op dat ik het heel goed had begrepen, en dat ik het goed had uitgelegd. Ik zou ‘une très bonne note’ krijgen.
Une. Très. Bonne. Note.
Dus, mevrouw. S’il vous plaît. Probeert u alstublieft bij het nakijken van dat laatste tentamen mijn ‘slechte Frans’ te begrijpen, zodat ik het vak alsnog haal. Ik heb geen enkele les gemist. Ik heb vrijwillig een mondeling voor de klas gedaan. Ik was er vandaag wéér.
Ik weet dat u het ook wilt.
Bien cordialement,
Die ene hopeloze buitenlander
Filed under studie in buitenland, studie/werk
je suis confus, snappen jullie
Nog iets minder dan drie weken tot ik terug naar Nederland verhuis. Het liefst zou ik alles alvast inpakken, zodat ik dat achter de rug heb, maar naast het feit dat het onhandig is, wil ik de laatste weken ook ingaan zonder eraan te denken dat het praktisch afgelopen is – onder ‘t mom ‘geniet maar van de tijd die er nog wel is‘, dat soort ongein – maar ik ben in de war. Ik heb nog één tentamen, tenzij ik iets over moet doen. Maar hoe weet ik of ik iets over moet doen? Waarom staan mijn cijfers niet online, waarom mailen mijn docenten niet terug, waarom voel ik me zo achterlijk? Ga ik dadelijk naar huis ga met zero studiepunten vanwege gebrekkige communicatie?
Ik ben woensdag jarig. Hoe moet ik het vieren? Weet iedereen wel dat ik jarig ben? Wat voor Erasmusshizzle moet ik nog doen voor/tijdens/na vertrek? Hoe zat het ook alweer met die elektriciteitsrekening? Ik moet leren internetbankieren bij de Franse bank, zodat ik mijn borg naar mijn Nederlandse account over kan maken. Ik heb een enorme waslijst van de residence gekregen waarop staat hoe en wat ik precies moet poetsen, terwijl ik deze kamer vies en rommelig heb aangetroffen. Zouden ze mijn borg inhouden als ik de gordijnen niet was? Ik heb vanochtend een lamp vervangen, maar hij werkt niet. Hoe kan dat? Moet ik alvast boeken bestellen voordat mijn nieuwe semester in Nederland begint?
Ik zou willen dat het een maand later was, dat mijn koelkast in mijn kamer in Amsterdam alweer gevuld was en dat ik alle koffers op kon bergen. Nee, dat wil ik niet. Niet dat ik niet in Amsterdam wil zijn, ik wil zo ontzettend graag weer in Amsterdam zijn, maar ik wil ook hier zijn en ik wil dat dit niet voorbij is. Amsterdam kan wachten. Alles kan wachten, nee niets kan wachten, ik moet dingen regelen, maar ik weet niet wat, of misschien ook wel, of niet.
Filed under de ongemakken des levens, studie in buitenland
