Tag Archives: achterstallig werk

by | September 20, 2012 · 20:25

creperend schreef zij vlijtig door

Zoals jullie weten, ben ik dol op alles dat te maken heeft met tijdmanagement. Sneller werken. Effectiever werken. To do-lijstjes, meer geavanceerde to do-lijstjes, mega-geavanceerde to do-lijstjes, uitgekiende agenda’s, I love it.
Zoals jullie ook weten, ben ik nogal vaak ziek. Ziek zijn is de roet in het eten van mijn efficiëntie. Nu besef ik me dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik geen ‘echte’ ziekte heb waardoor ik regelmatig uren/dagen/weken plat moet; het is ‘slechts’ mijn zwakke weerstand (ook al eet ik nog zo gezond). Leuk is het echter niet.

Op het moment dat ik dit schrijf heb ik net één collegedag en een heleboel god-ik-voel-me-zo-ellendig-uren achter de rug. Vanochtend, toen het nog wel ging, had ik een to do-lijst gemaakt. Een hele knappe. Een paar dingen heb ik, creperend van de pijn, af kunnen strepen. Je moet toch wat! Ik ben niet zo ziek dat mijn hersens niet meer werken, maar genoeg om te wíllen dat ze even niet meer zouden werken.

Inmiddels kijk ik weemoedig terug naar vorige week, toen ik fysiek nog beresterk maar geestelijk gewoon te lamlendig was om iets uit te voeren en daarom maar urenlang op ohnotheydidnt.livejournal.com negatieve energie opsnoof. Rouwig ben ik nu, om al die verspilde uren. Alles wat ik nu had willen doen, had ik toen  makkelijk voor elkaar te krijgen. Maar op dat moment vond ik het kennelijk belangrijker om mezelf te verdoven met Het Internet.

Vier dagen duurt dit nu al. Hopelijk ben ik morgen weer beter: ik heb zoveel zin om met volle aandacht te kunnen studeren en lezen en schrijven en oh, op zich zou ik nog wel wat van Parijs willen zien. Mijn to do-lijstje heb ik al klaar. Als ik het zo bekijk, is er niets dat productiever maakt dan ziek zijn. Lekker hoor. Not.

14 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

Tagged as , , ,

by | March 13, 2012 · 11:14

mijn haar is van iedereen

Iedereen lijkt een mening over mijn kapsel te hebben. Zo heb ik een collega die altijd roept dat mijn haar een pluizig vogelnest is, een vriendin legde me onlangs uit dat mijn haar heel dun is, maar dat ik wel veel haren heb (of was het nou andersom?). De eerste keer dat ik naar een Echte Kapper ging heb ik twee uur lang moeten aanhoren hoe verschrikkelijk droog het wel niet was, en mijn zusje vertelt me regelmatig afkeurend dat ik het echt weer bij moet verven.

Jullie kunnen begrijpen dat mijn haarzelfvertrouwen inmiddels tot een dieptepunt is gedaald. Het voordeel van al deze visies is wel dat ik hierdoor zelf een mening heb kunnen vormen over dat spul op m’n kop. Wat ik nu ga zeggen levert mij vast de titel Slechtste meisje van het jaar op, en na al die glossy’s die ik heb verslonden klinkt het vast hoogst ongeloofwaardig, maar – ik weet niet zo goed hoe mooi haar eruit ziet. Ik zie het verschil niet tussen vettig en schoon en ik weet niet hoe gezond haar precies moet aanvoelen. Het is niet dat ik het niet wil; ik zie het gewoon niet. Het is daarom maar goed dat de rest van de wereld me regelmatig inlicht over hoe mijn haar erbij hangt.

Het enige dat ik zelf kan bedenken is dat ik al vier maanden niet naar de kapper ben geweest en zodoende met gigantisch gespleten haarpunten (niet dat ik weet hoe die eruit zien) rondloop. Oh, en met uitgroei van vier maanden. Dat zie ik dan weer wel. Alleen daarom zou ik het best wel willen laten bijwerken. Jammer dat ik geen geld heb.

Omdat ik niet zo veel verstand heb van haar, ben ik gelukkig ook niet zo kieskeurig over hoe het er wél uit zou moeten zien. Er is maar één verlangen dat ik heb, namelijk dat het iets meer op het haar van Blake Lively lijkt en iets minder op dat van mezelf. Dat is dan weer wel heel meisjes-eigen, geloof ik.

28 Comments

Filed under rare wereld

Tagged as ,

by | June 25, 2011 · 21:03

hallo wat doe jij

En toen was ik terug van vakantie. En ik maakte huiswerk en pizza en ik liet het allebei op de grond vallen. En ik ging naar de Afdeling Bijzondere collecties om vierhonderd jaar oude boeken in te zien die ik eerst niet open durfde te slaan – maar alles went. Ik maakte een werkstuk over een gedicht dat P.C. Hooft schreef toen hij mijn leeftijd had. En ik vergaderde en ik werkte een interview uit en mijn zusje zei dat ze zeker wist dat ik ging bloggen over het feit dat zij een Blackberry (of zoals zij het noemen: BlackBÈrry) had gekocht. Maar ik blog heus niet alleen over familie en mobiel internet.

Ik kocht concerttickets en vliegtickets voor een van de laatste concerten van The Ark in Hamburg. Nicole en ik gaven Mady een traguspiercing voor haar verjaardag, hoewel ze pas anderhalve week later jarig was. Ik reed een extra rondje door het park omdat ik de terugtrapremmen op mijn fiets niet kan handelen. Ik downloadde seizoen vier van Gossip Girl en vond het meer dan vermakelijk. Ik ging naar Krakau of Kraków of Kraukau en dat was supergaatvetcool en zelfs gezellig.

En over deze luttele futiele banale feiten schreef ik een blog maar ik vergat hem online te zetten. En nu maak ik een blog faux pas door over bloggen te bloggen maar ja je moet toch ergens de draad weer oppakken.

2 Comments

Filed under huishoudelijke mededelingen

Tagged as , , ,

by | April 2, 2011 · 22:27

het to do-meisje

Soms (bijna iedere dag) verlang ik terug naar de tijd dat ik me hartstochtelijk kon vervelen, dat ik nergens zin in had en niet wist wat ik met mijn tijd aanmoest. Momenteel wil ik alles tegelijk, maar voor alles is niet genoeg tijd. Sterker nog: ik heb niet eens tijd voor één ding.

Niet omdat ik nog zo veel te doen heb voor morgen, dat is mijn probleem niet – het is het werk van gisteren dat aan mijn broek hangt. Mailtjes die ik nog moest sturen, opdrachten die ik moest inleveren, recensies die ik moest schrijven en vragen die ik moest stellen… het belemmert mij in mijn onbekommerd vervelen.

Als ik vrij ben maak ik soms een lijstje met achterstallige klusjes en werk ze een voor een af. Aan het eind van de dag is dit lijstje nooit helemaal doorgekrast. Frustrerend. Daarom werk ik liever vooruit als ik tijd over heb – klaar zijn voor volgende week geeft net iets meer voldoening dan voor vorige week.

Gelukkig ben ik niet de enige die hier last van heeft. Ik ken niemand die op schema loopt, iedereen zit met een berg zooi. Nu kunnen de meeste mensen zich beter voor hun to do-dwang afsluiten dan ik, but still: achtervolgt worden is voor niemand leuk.

Daarom stel ik voor dat we, als een soort wintertijd maar dan eenmalig, de kalender één weekje terug zetten. Dat het vandaag weer 26 maart is, zeg maar. In deze week werken we zes dagen keihard aan onze mailbox, de lekkende dakgoot en aan de overassertieve buurvrouw die we een jaar geleden al hadden moeten zeggen ons met rust te laten. En de zevende dag? Dan rusten wij niet, maar werken we alvast aan het werk van morgen. Zodat we daarna de tijd hebben om ons lekker te vervelen.

5 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

Tagged as