Tag Archives: achterstallig werk

wie heeft er wat tijd voor me over?

Voor ik besefte dat mijn laatste echte zomervakantie ooit op gang kwam, was hij ineens al over de helft. Is hij over de helft. Ik zie nu dat het niet meer mogelijk is om al mijn ambitieuze plannen uit te voeren. Ik wilde heel veel gaan werken (doe ik) maar ook heel veel niets doen (kan ik niet). Ik wilde heel veel zomerdingen doen, zoals picknicken (wil ik nog een aantal keer) en simsen (moet nog) en dikke boeken lezen in het park (moet nog). Ik wilde heel veel gaan bloggen (mislukt) en er een nieuwe blog naast starten (wordt aan gewerkt). Ik wilde op vakantie met mijn vriendinnen (ging ik) op vakantie, op vakantie met mijn ouders (ging ik) op vakantie met mijn vriend (ga ik). Met dat laatste sujet wilde ik naar de Apenheul en Rotterdam (ga ik, hoop ik). Ik wilde mijn laatste jaartje gratis ov vieren door naar Groningen te gaan (mislukt). Ik wilde ein-de-lijk eens naar dat Anne Frankhuis. Ik wilde verhalenwedstrijden winnen (werk ik aan). Ik wilde mijn kamer vereenvoudigen (lukt deels).

En dan begint mijn laatste jaar. Ik wil cum laude afstuderen (moet kunnen) (geen idee waarom ik dat wil trouwens), maar ook eindelijk eens beginnen het studentenleven te leiden (vier jaar te laat) en extra veel werk vinden zodat ik mezelf na mijn afstuderen in leven kan houden voordat ik een grotemensenbaan vind. Ik wil meer mediteren en me eindelijk eens aanmelden voor yoga. Ik wil meewerken aan interessante projecten. Ik wil meer bij mijn vriend en vriendinnen in Amsterdam zijn, meer bij mijn ouders en vrienden in Rotterdam zijn, meer tijd thuis doorbrengen en meer nieuwe plaatsen ontdekken. Ik wil genieten van mijn laatste jaar semi-vrijheid en iedere vrije minuut benutten om aan mijn toekomst te bouwen.

Oh ja, en ik wil ook meer slapen.

ik wil alleen maar alles

En ik wil ook de zon en ook de wolken en ook vallende rode bladeren en regen en sneeuw en ijs maar ook lente en ook bloemknoppen oké bedankt

20 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

afscheid van een cliché

Ik heb een cliché ervaren. Nu doe ik dat wel vaker, clichés zijn niets voor niets clichés geworden, je kunt er wel lollig over doen maar ze waren heus niet zo groot als niet zoveel mensen ze leefden.

En dit cliché was echt fanatisch. Ik ervoer het een maand of wat geleden, toen ik nog fulltime stage liep en in de avonduren nog 102 andere dingen moest bewerkstelligen, waardoor er… bijzonder weinig tijd overbleef om te doen wat ik nu echt wilde. Vandaar dus dat ik de afgelopen maanden nauwelijks een boek heb gelezen, een blog heb ontdekt of een feest heb bezocht: ik was op zaterdagavond te druk met het afwerken van mijn to do-lijst. (Die ik, voor de duidelijkheid, zelf heb gecreëerd. Het was niet zo alsof het universum tegen me zei: lol ik geef jou allemaal werk en als je het niet doet, ga je dood! Nee, ik was diegene die dat zei, het is mijn eigen schuld.)

Het waren redelijk vermoeiende maanden. Maar hoe weinig ruimte er ook is om te doen, voor denken heb ik altijd plek. En ik had zoveel gedachten over wat ik allemaal zou gaan doen als er eindelijk weer tijd was. Over stukjes die ik wilde plaatsen op mijn blog, het maken van een andere website, plaatsen waar ik heen wilde gaan en verhalen die ik wilde schrijven. Ik had, al zeg ik het zelf, uitstekende ideeën en ik kon niet wachten tot er genoeg stilstand was om ze uit te voeren. En het beste was: de stroom van ideeën stopte maar niet – het werd alleen maar meer, meer en meer.

Ik bruiste van de ideeën. Ja, echt. Zo voelde het op sommige momenten gewoon letterlijk. Alsof mijn hoofd een bruisbal was. Alsof er allemaal belletjes schuim in mijn hoofd hun weg naar buiten baanden. Het gevoel was, in tegenstelling tot hoe het nu klinkt, totaal niet eng – het voelde eigenlijk wel heel prettig.

En weet je hoe deze beschrijving nu voelt? Onnatuurlijk. En terecht. Ik voel dat gebruis namelijk niet meer en ik kan het ook niet meer  goed voor de geest halen. Maar het is waar, ik dacht het letterlijk. Ik dacht: als ik tijd heb, moet ik hier ook een blog over schrijven. Dat ik een fucking bruisbal ben geworden en dat ik o zo blij ben.

Alleen nu ben ik eigenlijk vooral heel erg moe.

Gelukkig duurt de zomervakantie drie maanden.

13 Comments

Filed under metablog

acte de présence

Vandaag had eigenlijk één van mijn vele half afgeschreven blogposts online moeten komen, maar ik vond het tijd voor een huishoudelijke interventie. Een tijdje terug schreef ik dat ik een ‘faalblogger’ was, en dat ben ik nog steeds. Niet alleen omdat ik berichten zoals deze online durf te gooien, maar ook omdat ik in vrij korte tijd van ‘om de dag bloggen’ naar ‘bijna nooit bloggen’ ben gegaan.

Het is niet dat ik niets meer te vertellen heb nu ik in Nederland woon; ik heb gewoon geen zin meer om achter de computer te zitten. In Parijs was bloggen zo’n beetje het enige dat ik met mijn laptop deed, voor studeren gebruikte ik papier en werken deed ik niet. Hier studeer en werk ik voornamelijk online. Daarna heb ik het ook wel weer gehad met schermpjes.

En dan nog iets: ik heb het dus best wel druk. Ik snap niet dat er mensen zijn die en studeren en werken en sporten en bloggen en socializen en dan nog een of andere stomme hobby hebben waarvan ze foto’s plaatsen op Instagram, zoals moodboards maken of als vrijwilliger werken bij een geitenboerderij. Ik geloof nooit dat iemand echt tijd heeft voor al die dingen – ik denk altijd maar dat diegene een studie van niets doet en geen vrienden heeft. Maar misschien ben ik gewoon slecht in tijdmanagement en heeft iedereen behalve ik het helemaal voor elkaar.

Ondertussen doe ik dus van alles, behalve bloggen. Ik ben aan het trainen voor de 10 km bij de Ladiesrun (daarover later meer). Ik zie scheurtjes ontstaan in mijn rotsvaste feministische overtuigingen (daarover later meer). Ik heb al jullie muzieksuggesties uitgeprobeerd – sommige bevielen me erg goed. Helaas ben ik ook per ongeluk fan geworden van Indochine, waar ik me erg voor schaam omdat ik Indochine niet cool genoeg vind.

Oh, en ik heb een  Instagramaccount aangemaakt. Heb heel lang getwijfeld of dit nou wel verstandig was, want ben als de dood dat ik dadelijk óf alle leuke momenten zou verpesten door het per se vast te willen leggen, óf het het zou lijken alsof ik geen leuk leven heb. Uiteindelijk heb ik bedacht dat ik mijn account ook gewoon kan verwijderen als blijkt dat ik het niet kan handelen. (“Jezus Lisa, neem het toch niet zo serieus” ik weet zeker dat jullie het deep down ook allemaal doen)

Maar goed, ik wilde in deze blog eigenlijk een punt maken,  en dat was: ik zal voortaan weer twee à drie keer per week iets online zetten.
Dit denk ik al vier weken lang, maar goed, als ik het alleen tegen mezelf zeg, gebeurt er kennelijk niet zoveel. Bij dezen: als ik het niet doe, mogen jullie propjes naar me gooien.

17 Comments

Filed under huishoudelijke mededelingen, internet, tijdmanagement

te lui om deze zin af te

Op dit moment is alles me te veel gevraagd. Leren. Opruimen. Naar de stad gaan om een studieboek te halen. Naar de stad gaan om een hardloopbroek te halen. Hardlopen. (Maar ik heb dus geen broek hier. En het regent). Eén van de mailtjes die ik moet sturen sturen, mijn studiemailbox überhaupt openen; ugh, ik moet er niet aan denken. Vrienden whatsappen om af te spreken, ja doei, dan moet ik weer berekenen wanneer ik kan, en daar heb ik dus even geen zin in.

Ik ben zelfs te lui om me schuldig te voelen tegenover mijn moeder, die al de hele dag in de weer is met après-kerstklusjes en het opjutten van mijn broertje en zusje om eens iets uit te gaan voeren.
En nu ik het daar toch over heb, laat ik mijn Geschwister maar meteen de schuld geven van mijn luiheid: doordat ik ineens weer als een kind in mijn oude kamer slaap, word ik meegetrokken in de stoom van niets willen doen, van het blind zijn van alles op me wacht en alleen een beetje naar een willekeurig schermpje (laptop, tv, telefoon) staren.

Okee, ik weet best dat dat  niet de echte reden voor mijn gezapigheid is, maar ik vind dit wel een mooie wending om deze blogpost mee te beëindigen. En ik ben te lui om iets beters te verzinnen.

16 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

films die ik nou nog steeds niet gezien heb

Films kijken is ontspanning, films kiezen is topsport. Als je dan toch op de bank zit, moet je er immers wel voor zorgen dat je iets ziet dat je hersens voedt of ervoor zorgt dat je weer een beetje mee kunt praten, zonder jezelf ál te veel te martelen (ik ga dus echt nooit meer een poging wagen om A Clockwork Orange te kijken, comment maar dat ik het wel moet zien ik doe het lekker toch niet).

Hoewel mijn to see-lijstje inmiddels ellendelang is, weet ik nooit welke film ik moet kijken. Dat heeft drie redenen, 1) is dat het geen fysiek lijstje is en ik dus altijd vergeet wat ik wil zien, 2) is dat ik vaak geen zin heb ik ‘nieuwe’ films (daarentegen heb ik altijd zin om Legends of the fall te kijken. Ik weet niet waarom, want ik vind het niet eens zo’n goede film maar ja het is nu eenmaal zo) en 3), dat verschilt per film. Hieronder enkele (zeer goede) voorbeelden:

Waarom ik deze film wil zien: Omdat ik stiekem al moet huilen van de trailer. En omdat ik het boek zo mooi vind. Dat was eerst de reden waarom ik hem juist níet wilde kijken – ik kon het niet aan dat die Patrick zo knap en stereotype gay was (in mijn hoofd was hij lelijk en neutraal) en Sam zag er gewoon zo uit, hoor. Dan kon de film ook niet veel soeps zijn, dacht ik, maar inmiddels heb ik de trailer zo vaak gezien dat ik wel vrede heb met PatSam en alleen maar heel nieuwsgierig ben naar de rest.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Omdat hij in Parijs pas op 25 december uitkomt. En nu ben ik eventjes in Nederland, maar hier is hij inmiddels al niet meer in de bioscoop. Volgens mij probeert het Universum me iets duidelijk te maken.

The Ring

Waarom ik deze film wil zien: Omdat iedereen ‘m zo eng vindt.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Omdat iedereen ‘m zo eng vindt.

Tangled

Waarom ik deze film wil zien: Zodat ik mee kan praten over het (afwezige) feminisme in deze film. En omdat ik van Disneyprinsessenfilms hou.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Omdat het geen échte Disneyprinsessenfilm is (Ik ben af en toe wat conservatief). En omdat The princess and the frog ook een beetje tegenviel en ik nog steeds niet over die teleurstelling heen ben.

Magnolia

Waarom ik deze film wil zien: Zoals jullie weten, draag ik Tom Cruise een warm hart toe. Maar om nou meteen naar Mission Impossible te gaan kijken, vind ik ook weer niet nodig. Magnolia wordt door veel mensen ‘zijn enige goede film’ genoemd (grove leugen, kijk naar Interview with the vampire), dus ik ben zeer benieuwd.
Waarom ik deze film nog niet gezien heb: Hij duurt drie uur.

25 Comments

Filed under film en teevee, tijdmanagement