Hartstikke leuk hoor, zo’n blog, maar die wannabe-afgeronde verhalen van mij zijn vaak verre van voltooid. Velen krijgen nog een staartje. Het overgrote deel is echter niet boeiend genoeg om er een hele post aan te wijden – en dat terwijl ik het toch zo graag met jullie wil delen! Daarom heb ik een heleboel (oké vier maar) updates van oude verhalen verzameld in één nieuwe blog:
– Wat betreft mijn constatering dat ik door mijn stage moddervet & doodsaai werd: Dat van dat moddervet worden gaat dus mooi niet door, want ik nam gewoon de doodsimpele tip van mijn goede vriendin Tessa ter harte: niet zoveel eten meenemen, dan kun je ook niet de hele dag door schransen. Joh, dat werkt goed! Hardlopen gaat echter nog steeds niet, dit keer mislukt het omdat ik weer last heb van mijn enkel, huilie huilie. Gelukkig blijf ik wel in beweging, want de laatste tijd is de lift van mijn flat steeds kapot. Had ik al verteld dat ik op de vijftiende verdieping woon? Een beetje saai ben ik trouwens nog steeds, maar dat is omdat ik naast mijn stage aardig druk ben met andere dingen die ik ‘moet’ doen. Ik heb gelukkig wel veel meer energie dan in het begin. Dit dankzij mijn fanatische nieuwe slaapritme. Ik vind het HEERLIJK, iedere dag om half zeven uit bed. Hierdoor slaap ik minder dan ooit (7,5 uur per nacht, ongeveer. Ja, ik ben en blijf een slaapkop) en ik ben eindelijk niet meer altijd maar zo moe!
– Wat betreft die kipstuckjes van De Vegetarische Slager die zo ontzettend meh waren: Na die teleurstellende eerste keer had ik nog een half pak over, en omdat die dingen dus vier fokking euro waren, moesten ze op ook. Dit keer deed ik iets meer mijn best om er wat van te maken (en dat terwijl mijn kook-filosofie is: gooi alles bij elkaar en hoop er het beste van): ik sneed ze in kleine stukjes, liet de knoflook dit keer niet aanbranden en smeerde ze flink in met peper. Het was zalig. Omdat de stukjes zo dun gesneden waren, waren ze lekker knapperig, en doordrenkt met knoflook en peper smaakt alles. Nu ik eraan denk, loopt het water me alweer in de mond. Maar goed, in principe had ik dezelfde truc ook met een stuk rubber uit kunnen halen, dus dat probeer ik volgende keer wel.
– Wat betreft mijn nieuwe dekbedovertrek dat geen 109 euro kostte: Kijk hem eens shinen!
– Wat betreft die milieubewuste boodschappennetjes die ik niet durfde te gebruiken in de supermarkt: Sinds ik die blog heb gepost, heb ik nooit meer zonder boodschappen gedaan. En dat gaat prima: niemand doet er ooit moeilijk over. De enige keer dat iemand er überhaupt over begon, was toen de touwtjes van mijn netjes verstrikt waren geraakt in de wielen van mijn boodschappenmandje. Maar ze vroeg er niet bij waar ik ze vandaan had. Dat vond ik dan wel jammer. Ik ben superblij dat ik nooit meer die plastic zakjes hoef te gebruiken. Dat is nog eens een happily ever after.
